Orationes, ex recensione Guilielmi Dindorfii / curante Friderico Blass

21쪽

2. Aphobus, reiecta Cleobula, Demosthenis patris vidua v. sub olymp. 101, 1), Philonidis filiam, Onetoris

sororem, in matrimonium ducit, mense huius anni ultimo. 3. Initio huius anni Demosthenes peracta de probatione inter viros recipitur, de quo ipse dixit p. 868:

GMροφοριωνος μην0ς - ἐγω M ευθέως ἴμετα τους γαρι0υςJδοκιμασθεὶς ἐνεκαλουν ete. et paullo pOSt: μετα τ0ίνυν τουτον τον αρχοντα Polygelum, cuius anno nuptiae factae)Κηφισόδωρος, Xίων' ἐπὶ τουτων ἐνεκαλουν δοκιμασθεὶς etc. Astatem autem Demosthenes tum attigerat legitimam duo-d0vigesimi anni, qu0d ἐπὶ δίετες ηβῆσω dicebatur; etenim annos natus Septem patre OrbatUS esse V. Sub olymp. 101, 1), psr decem ) autem annos sub tutela fuisse dicitur. Circa hoc tempus Demosthenem eloquentiae studio incumbere clarissimoSque qui tum vel in contione p0puli vel c0ram iudicibus verba facerent Oratores - qualeSfuorunt Callistratus, Arist0phon Ageniensis, Cephalus Collytensis aliique non pauci - audire coepisse, etiam sine disertis vel ipsius vel aliorum testimoniis credi potest; institutione tamen et familiari consuetudine unius usus esse videtur Isaei, de quo Plutarchus ceterique Vitae Scriptores omnes

roque fabellis quibusdam, confirmatque Dionysius Halle.

in libollo quo de Isaeo iudicium feeit p. 586- 629) in

quo utriusque oratoris genus dicendi inter se comparat similitudinemque ostendit, cuius vestigia plura vel in iis quae hodie supersunt utriuSque orationibus observare licet, quos locos collegit Dindorfius in annotatione ad p. 874, 21,

1) Vid. Demosth. p. 815. 819. 821. 822. 824. 825. 832. 833. 835. 854. 862. Decimum annum plus quam plenum fuisse eXVerbis oλοις ετεσι δίκα p. 880) minime colligi potest; neque undecimi anni particula, si fuisset, in rationibus tutelae a Demosthene neglecta eSSet. 2) Plutarch. V. Demosth. c. 5. Pseudo-Plus. V. decem Ornt. p. 839 F. 844 C. Liban. V. Demosth. p. 3, 6 et in ArgUm. Orationis 31. p. 875. Zosimus V. Demosth. p. 19, 16. Anon. ib. P. 24, 10. Phot. Bibl. p. 492, 26. Suidas S. V. 'Lσαῖος.

22쪽

CHRONOLOGIA

in editione Oxon. vol. 7 p. 1092, inter qu08 unuS eSt in oratione contra Onetorem 1 g 37 p. 874) cuius summa cum verbis Isaei in Oratione de hereditate Cir0nis p. 70, 1)similitudo iam Ρorphyrium advertit ap. EuSeb. Praep. EV. 10, 3 p. 466: τα περι βασανων εἰρημένα παρ Ἱσαί' ἐν

πε τικα c. 27 p. 369 C) κεῖται κω παρα Ληριοσθενει ἐν τω κατ' ' ονητορος ἐξουλης σχεdὸν δια τῶν αἰτῶν ειρηται. unde fortasse orta criticorum quorundam Veterum coniectura de orationibus tutelaribus vel Scriptis vel correctis ab Isae0, quam memorat Libanius in Vita et in Argumento orationis contra Onetorem alterius δ), rationibus fultam valdo infirmis. Neque enim Singulorum quorundam locorum similitudine, quantumvis manifesta, tale quicquam probatur, quum libros non paucos exstitisse constet in quibuS exordiorum, epilogorum locorumque communium traetationis exempla proposita essent ), quibus vel mutatis pro

προς το τελειον et κων επὶ τον εκείνου χαρακτῆρα μετηει τεως. Quod in universum de λογοις επιτροπικοις dixerat in Vita Demosth. s. 3, 10: τους λογους τους επιτροπικους εἰσὶν οἱ φασιν Ἱσαιου καὶ ου Βημοσθενους εἶναι δια την ηλικίαν ete.

2) De hoc genere librorum dixit Spengelius in Συναγωγὴ τεχνῶν p. 102 seqq. Eiu8modi Prooemiorum fere quinquaginta sex collectio orationibus Demosthenis in codicibus adiecta est LXII. p. 1418 - 1462), aliquoties memorata ab Harpocratione et Polluce, sed nunc immerito a plerisque addubitata. Nihil enim in his Prooemiis est quod non vel ab Demosthene ipso scribi potuerit vel ab aliis eiusdem aetatis oratoribus, nec quidquam caussae est cur Demosthenem huiusmodi prooemia praeparata habuisse negemus, qualia Cicero se habuisse narrat in Epistulis ad Atticum 16, 6 seu beo Columen prooemiorum. Meo elissere Soleo, quum aliquod συγγραμμα institui ) et Antiph0n

habuisse videtur, cuius προοίμια καὶ επίλογοι memorantur ab Suidiu S. V. αμα, αἰσθεσθαι, μοχθηρος. DemoSthenica Vero, quorum plura cum eXOrdiiS Orationum quarundam quae SVPer- Eunt fere conveniunt, utrum talia habeamus qualia orator in

23쪽

DEMOSTHENICA.

consilio suo vel non mutatis Oratore S iuvenesque in rhe

torum scholis uterentur. Hinc facile fieri poterat ut ead0m iisdemque fere verbis a pluribus dicerentur communi fonte utentibus, ut in illo quoque loco περὶ βασανων factum esse p0test, qu0 908t Ι80cratem IS aeuS, poSt ISaeum Demo- Sthenes uSus est, quemadmodum idem in sexordio orationis contra Timocratem g 4 p. 701 Sententiam pervagatam, quemque oratorem id de quo ipse dicere velit gravissimum auditorumquo attentione dignissimum solere iudicare, iisdem prope verbis tractavit quibus Isocrates in exordio orationis de pace HSus est, et quae Sunt alia plura ab Isocrate et

sabulosis quibusdam narrationibus ) conciliandam do studio

schedis suis reliquit, an ab rhetore aliquo ex Demosthenicarum aliarumque orationum exordiis, modo servatis modo mutatis Oratorum Verbis, composita Sint, Dindorfius quidem non putat ad liquidum perduci posse; sed quum numerorUm genus proprium Demosthenis in omnibus pariter conspiciatur, neque ceteris rebus inter se discrepent, ne huic quidem dubitationi locus esse videtur.

1) Plura huiusmodi collegit Funkhaenelius in Zimmermanni Diario a. 18 37. p. 485 seqq.2ὶ De artis rhetoricae magistris quibus usus sit Demosthenes studiorumque eius ratione non pauca finxerunt biographi inde ab Hermippo de quo videnda A. Schaerari commentatio in SchneideWini Philologo vol. 6 p. 427 - 430; cf. eius d. opus de Demosthene, Vol. I p. 278 sqq.) usque ad inferiorum temporum Scriptores, quorum alia parum probabilia, alia prorsus absurda sunt temporumque rationibus contraria. Faman de Isocrate, merito reiectam ab Niebuhrio in Scriptis philol0gicis vol. 1 p. 482, primi, ut videtur, sparserunt Ctesibius et Hermippus, quos

nominat Plutarchus V. Dem. c. 5: Ἐρμππος - Κτησιβίου bιε- μνηται λέγοντος παρα Καλλιου του Συρακοσιου και τινων αλλωντας Ἱσοκρατους τέχνας κω τας 'Aλκιδαμαντος κρυφα λαβόντα τ0ν Uημοσθενη καταιώχθειν. Quae partim similia sunt Pseudo- Plutarch. narrationi p. 844 C: ως Κτησιβιός φησιν ἐν τῶ περιφιλοσοφιας, δια Καλλιου του Συρακοσιου πορισάμενος τους Ζωῖλου

24쪽

CHRONOLOGIA

quod Demosthenes in Arte Isocratis pernoscenda pOSuerit. Verum non negamus diligenter lectas ab Demosthene ess0 Isocratis orationes, quemadmodum aliorum clarorum Scriptorum opera lectitavit, ut dicendi facultatem suam excoleret

cuius de Demosthenis orationibus iudicium memorat Plutarchus V. Dem. c. 11) καὶ Θεοπομπφ τω Mφ φιλοσοφω. διο ὶ- κροασατο δε και Evβουλίδου του διο λεκτικου hunc etiam Pseudo-

Plutarchus p. 845 B, Diogenes L. 2, 108, Apuleius Apol0g. c. 15 p. 421 nominant) καὶ LIλατωνος. De Demosthene Platonis auditore opinio quam levi fundamento nitatur ipsa Plutarchi

minus cupide eam arripuerunt biographi Graeci quique hos solita ακρισια secuti sunt scriptores Latini, Cicero, Quintilianus, Tacitus, Gellius, Apuleius, quorum levitatem, breviter notatam ab Niebuhrio l. c., clariore in luce collocavit Funkhaenelius in dissertationu de Demosthene Platonis discipulo inserta Actis Societatis Graecae vol. 1 p. 289 - 306. Aliquanto absurdius unus ex philosophis peripateticis, quem Dionysius in epistula ad Ammaeum 1 p. 719. seqq. refutare operae pretium duxit, Demosthenem eloquentiam ex Aristotelis Arte rhetorica didicisse finxit, scripta post pugnam ad Chaeroneam solymp. 110, 3 . quo tempore Demosthenes orationes suas plerasque iam habuerius, annos natus fere quinque et quadraginta. Aristoteli Theophrastum adeo et Xenocratem, ad quos ὁ τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς πολιτικὴς αρετης ποθος Demosthenem duxerit, adiungeris non dubitavit Pseudo-Lucianus in Encomio Demosthenis c. 12.1) Demosthenem, quum ex tempore dicendi facultate minus valeret, non facile verba publice fecisse nisi bene meditatum orationibusque diligenter elaboratis quod de oratione Midiana ipse concedere videtur adversario φ 191 p. 576 - pluribus narravit Plutarchus in Vita c. 8. Ipsius Demosthenis de se dicterium, oratorem se factum esse eo quod plus olei quam Vini consumpsisset, eX Aristotelis μείως memorat Ioannes Stobaeus Flor. 29, 90, simile Pytheae oratoris dicteriis in Demo Sthenem υδροποτουντα καὶ μεριμνῶντα τας νυκτας et ἐνδυμτὶμασιν utentem Oleum olentibus, apud Plutarchum Vit. c. 8,

Compar. Demosth. et Ciceronis c. 1, Moral. p. 802 Ε, Athenaeum 2 p. 44 F, Aelianum V. H. 7, 7, PseudO-Lucianum Eneom. Dem. c. 15, Libanium in Vita p. 4, ad quae alludit Cicero Tusc. Quaest. 4, 19, 44: Cui non Sunt auditae Demo

25쪽

DEMOSTHENICA

dide in), quom in multis orationum suarum locis imitatus sit Demosthenes, probare studuerunt Dionysius in iis quae περὶ του Θουκυδίδου χαρακτῆρος p. 944 sqq. et περὶ τγῆς λεκτικῆς Ληριοσθενους δειν Π:0ς p. 976 sqq. scripsit post eumque Ulpianus in Prolegomenis in orationes Olynthiacas et Philippicas. 3. Circa hune annum habita est ab Apollodoro oratio LIII) προς -οστρατον περὶ ανδρ-0δων απογραφῆς 'Αρεθουσιου, quam falso DemoSthenis nomine inscriptam esseno veteres quidem fugit v. Harp0er. S. V. απ0γραφη). OLYMP. 104.

1. Demosthenes statim postquam inter Viros receptuSexat 0lymp. 103, 3) bona sua ab tutoribus repetere coeperat, Sed post vanaS duorum annorum disceptationes nihil sibi reliquum esse videbat quam ut caussam ad iudices deferret, quod archonte Timocrate factum esse ipse refert in oratione contra Onetorem 1 p. 868: δυ0 ριεν γαρ ἐστιν ετη τα μεταξυ του συνοικῆσαι Aphobo) τε τλὶν γυναικα καὶ φῆσαι τ0υτους πεποιῆσθω την απ0λειψιν' ἐγήλατο μεν γαρ ἐπὶ II0λυωλ0υ αρχοντ0ς σκιρ0φ0ριων0ς μνὶν0ς, τὶ δ' απο-

sthenis vigiliae 8 qui dolere se aiebat, si quando opificum antelucana victus esset industria. Lucernam Demosthenem nunquam extinxisse usque ad annum aetatis quinquagesimum privatim compertum habuit fabulator ap. Pseudo-Plut. p. 844 C. 1) Studium ab Demostheno in Thucydidis historia positum absurde exaggerarunt biographi quidam. Sic Demosthenem Τhucydidis historiam octies sua ipsius manu descripsisse fabulatur Lucianus in libello contra indoctum libros multos ementem c. 4. Cuius commenti absurditatem longe superavit is ex quo Z0simus in Vita p. 19, 22 haec prodidit: ουτως λέγετο τον

26쪽

ὁ0Mριασθεις, ελαχον δε τνην δικην ἐπὶ Tιριοκρατους. Aph0bus, quem primum in iudicium adduxerat, caussa cecidit decemque talentis multatus est, ut refert Demosthenes p. 862, 22, quibus tamen Solvendis quum non esse videri studeret, haud multum de patrimonio, quod tutores interverterant, recuperare potuit Demosthenes φ); quo magis ab caussa in tutores duos ceteros, Demophontem et The-

xippidem, peragenda ) destitisse videtur δ).

πολλας διαδυσεις καὶ παλινδικιας ευρισκοντας, ἐγγυμνασαμενος, κατα τον Θουκυδιδην, ταῖς μελετως, Oυκ ακινδυνως Ουδ' αργῖς κατευτυχησας, εκπρὰῖαι bιεν ουδὲ πολλοστον γηδυήθη μερος τῶν πατρωων, τολμιαν δὲ προς το λέγειν καὶ συνήθειαν ικανην λαβων, και γευσαμενος τῆς περὶ τους αγῖνας φιλοτιμιας καὶ

δυνάμεως, επεχειρησεν εις μεσον παριεναι και τα κοινα πραττειν.

Quibuscum conferenda Pseudo Plutarchi et Photii verba statim asserenda, ipsiusque Demosthenis in or. Midiana p. 540, 16.2) Demosth. p. 817: α μὲν ουν Βημοφῶν ri Θηριππιδης

αυτοῖν τας γραφας απενέγκωμεν Scil. in iudicium, cf. A. Schaeseri librum I p. 260). Nomina eorum statim se detulisse testatur et aliis locis et in or. προς υνοβον p. 846: ἐγω Uημο- φοντι και Θηριππιδη και τουτί' Aphobo) δικας ελαχον ἐπιτροπῆς αποστερηθεις απαντων τῶν οντων. γενομενης δέ μοι της δικης προς τουτον προτον κτε. Confirmat Aeschines p. 41, 13, ubi dicitur δεκαταλαντους δειας εκαστω τῶν ἐπιτροπων λαγχανων. Sed convictos esse Therippidem atque Demophontem totidemque talentis multatos quot Aphobus multatus esse dicitur p. 862, 22, solus testis est Pseudo-Plutarchus p. 844 C: τελειωθεὶς δ' ἐλαττω παρα τῶν ἐπιτροπων παραλαρῶν εκρινεν αυτους ἐπιτροπῆς ἐπὶ 2 ιιμοκρατους αρχοντος τρεις οντας, υφοβον, Θηριππι- δην, Βηριοφῶντα ri Λημέαν καὶ μαλιστα τουτου κατηγόρησεν αδελφου τῆς μητρὁς οντος), δέκα ταλαντα τινημα εκαστη τον δικῶν ἐπιγραψαμενος, καὶ ειλεν αυτους, τῆς δὲ καταδικης ουδὲν ἐπραεατο, τους μὲν αφεις αργυρίου, τους δὲ καὶ χάριτος. Quae

iisdem fere verbis repetit Ph0tius Bibl. p. 492, 30, nisi quod ibi

27쪽

Ex Aphobi machinis tergivorsationibusque alias lites natae sunt. Ille cum cauSSa eius agebatur Milyam quendam servum ad torquendum εἰς βασανον) ab Demosthene postulaVerat, quem praeVidere poterat n0n datum iri, quum a Demosthene patre morituro manumiSSUS eSSet, quod Phani cuiusdam testimonio probaverat Demosthenes. Quem Phanum quum falsi testimonii accusa88et Aphobus, pro illo orationem προς ' Ἀφοβον /φευδομαρτυριων inScriptam XXIX) habuit Demosthenes: quam a rhetore aliquo confictam esse immerito putaverunt Westermannus in Quaestionum Demosthen. Particula tertia sive in odit. Dind.

3. Hoc anno orationes contra Onetorem, cuiuS Sororem

in matrimonium duxerat Aphobus, habitas ess0 colligitur ex p. 873, 12, ubi tertius agi annus dicitur ex quo Aphobus divortium cum uxore fecerit, quod archonte Timo

scriptum est Βημοφῶντα, οἱ δε αντὶ Βημοφωντος Βημέαν εισα- γουσι, τίμημα δέκα ταλαντων etc. Demeam qui nominavit, Demonem dicere voluisse opinatur Westermannus. Hic enim,

qui pater fuit Demophontis et patruus Demosthenis oratoris, συνεπίτροπος appellatur in Oratione προς υφοβον φευδο χρτυριῶν p. 861, 4 memoraturque ibidem p. 846. 850 et in oratione altera κατὰ ' φόβου p. 840. FaIlitur Reishius qui Demonem hunc eundem esse putat ac Demonem Paeaniensem, cui Demosthenes orationem XXXII.) adversus Zenothemin Scripsit, in qua Demosthenes Demoni οἰκειος γένει esse dicitur p. 890. Quem Demonem prioris illius Demonis ex Demomele nepotem esse probabilitur coniecit Boeckhius in Corp. Inser. VOl. 1 p. 465.3) Malitiose Aeschines 3, 173 p. 78 de Demosthene: ἐκ

μενος. Et solus Aphobus decem talentis multatus memoratur in fine orationis προς ' Aφοβον, facetur de Demophonte et The-xippide, cum quibus utrum privatim transegerit Demosthenes

et partem aliquam pecuniarum Suarum recuperaverit ian non, nescimus. Postero tamen tempore Demosthenem rem familiarem prospero Successu repurasse manifeStum eSt, quum grandes pecuniae summas in publicos usus liberaliter impenderit, quas enumeravit Demochares in psephismate, quod sub Olymp. 114, 3 a ponemus, et partim Demosthenes ipse in orationibus contra Midiam, de corona aliisque memoraVit.

28쪽

CHRONOLOGIAerate olymp. 104, 1) factum esse ait Demosthenes p. 868, 3. Agitur de fundo aliquo Aphobi, quem fundum

pro sororis dote sibi oppigneratum dicens Onetor capere vetabat DemoSthenem. Initio eiusdem anni Apollodorus orationem sXLIX)πρ0ς Τιμ0θεον υπερ χρεως habuit, a DemoSthene alienam, id quod etiam Harp0eratio V. κ 0τενιῶν indieat. OLYMP. 105.

1. Philippus succedit Perdiccae fratri in regno Macedonias. V. Diodor. 16, 2. Diog. L. 2, 56. Clinton. FaSt. Vol.

2. Sub hoc anno florentem Demosthenis astatem memorat Eusebius Chron. Can. p. 345 ed. Mai: Demosthenes rhetor cognoscebatur AU10σθενης ο ρήτωρ ἐγνωρι- ζετο in Chron. Paschali p. 169 C). Circa hunc annum orat. LI περι του στεφανου τῆς τριηραρχίας ignot0 civi, quem Apollodorum Pasionis filium esse perperam putavit Libanius, habendam Scripsit Dom0- Sthenes. V. A. Schaerarum Vol. III, 2 p. 155. Ex privatis orationibus - nam haec quidem non recte inter privatas legitur - or. XLI προς Σπουδίαν et L V προς Καλ λικιλέα eidem aetati assignandae videntur. Praeterea Spuria Oratio L) προς LIολυκλεια περὶ του BGτριηραρχηματος circa R. 358 habita eSt. OLYMP. 106.

2. Hoc anno orationem contra Androtionem habendam Diodoro, Euctemonis συνηγ0ρω, confecit Dem0StheneS, 1) Eudemus hic archon vocabatur apud Diodor. 16, 32 et Dionys. Halic. VOl. 5 p. 648, utrobique non Scriptorum, Sed librariorum errore, qui apud Dionysium cum melioribus libris

29쪽

DEMOSTHENICA.

quae prima est aetate orationum eius in caussis maioribus

εχων ῆρξατο πολιτευεσθω καὶ δUχηγ0ρειν καὶ λογ0υς εἰς δικαστηρια γράφειν. Archonte Callistrato Demosthenos secundum computationem sub olymp. 98, 4 expositam annum aetatis agebat trigesimum vel trigesimum primum, secundum DionySium, qui DemoSthenem Olymp. 99, 4 na tum eSSe crederet, VigeSimum Sextum Vel Septimum. Pro quo qu0d Di 0nysius vige8imum quintum po Suit, errore calculi factum esse videtur. Ab eodem quem Dionysius posuit anno natali profectos putes Plutarchum et Gellium, qui orationem hanc anno aetatis vigesimo Septimo adscri-p80runt, Plutarchus in Vita Demosth. c. 15: των δὲ δηριο- σιων ὁ μὲν κατ' Ἀνδροτιωνος καὶ Τιριοκρατους κοὰ Ἀριστοκρατ0υς ετεροις ἐγραφησαν, ουπω τῆ πολιτεία προσεληλυθυτος. ὁ0κει γαρ δυοῖν ῆ τριων δεοντα ετη τριωκοντα γεγονως

15, 28: Illud adeo ab utriusque oratoris studiosis animad-

iam sublatus est. Recta scriptura praeterea bis servata apud Dionysium ipsum vol. 6 p. 725 et extra dubitationem posita est marmoris didascalici ap. Boeckh. 230. VOl. 1 p. 353) auctoritate. Recte igitur Boeckhius in inscr. navali p. 340, 63

τος, p08t ἐπὶ Λιοτιμου ἄρχοντος, quod praecedit lin. 60 90).1) Non videtur probari posse lectio codicis Matritensis, quam et protulit et defendit vir doctissimus Carolus Graux:

30쪽

versum et scristum est, quod Demosthenes et Cicemo pari aetate illustrissimas orationes, alter κατα Ἀνδροτίωνος καὶ κατα Τιμοκρατους, Sestem et viginti annos natus, alter anno minor pro P. Quinctio Septimoque et vicesimo pro Metto Roscio. Quanquam nec Plutarchus nec Gellius accurate locuti Sunt,

scribant.

Eodem archonte solymp. 106, 2) Demosthenes orationem XX) περὶ τῆς ατελείας πρ0ς Αεπτίνην habuit, de qua

Dionysius i. c. p. 724 post ea quae de tempore orationi, Androtioneae dixit: καὶ κατα τον αυτον χρονον ετερος λ0γ0ς)επὶ ΚαλLστρατου αρχοντος, ὁ περὶ τῶν ατελειων. Quam rationem confirmant plura quae in hac oratione reperiuntur temporis indicia, memorata ab Wolfio in Prolegomenis

p. LVΙ-LXIII in ed. Dindorfii Oxon. vol. 6 p. 602 604), Clintono in Fastis vol. 2 p. 130 141), A. Seliae- fero Vol. I p. 375 Sqq., ut vix dignum memoratu Sit quod Photius Bibl. p. 492, 27 ab Demosthene anno aetatis

vigesimo quarto habitam esse scribit: φασὶ τον Λημοσθένην δ καὶ κ γεγονοτα ετη τον περὶ τῶν ατελειῶν, ῆτοιτον πρ0ς Αεπτίνην, φιλοπονησασθαι λογον. LeVem quandam famam, cui haec oratio originem dederit, memorat Plutarchus in Vita c. 15 post verba supra allata Sic pergenS: τον δε κατ Ἀριστογείτονος αυτος ηγωνίσατο καὶ τον περὶ τῶν ατελειῶν, δια τον Xαβρίου παῖδα Κτήσιππον, ὼς φησιν αυτος ώς es ενιοι λεγουσι, την μητερα του νεανίσκου ρινωμενος. Unde ab aliiS uxorem eam duxisse

- ταυθ' ημας πειθειν εθελων, iterumque p. 623, 3 et anonumus in Vita Demosth. Vol. 8 p. 26, 2 ed. Oxon. , diserte vero negat Plutarchus verbiS MoximiS: ου μην