장음표시 사용
21쪽
ubi adiectivo χρυσε a monemur poetam etiam de persona cogitavi SSe. Im orsεa Λίκ coniunctum est ut notum illud H0mori aliorumque χρυσεί- ωφρ0d et quod apud ipsum Pindarum N II, 7 invenitur ocreo χρυσεαν Λ ρεἴδ60ν. Contraria ratione adiectivum a re ad personam translatum est b, 40 . . . O ὁ ωξιὸς ευ ρυρροεθρος γείνατο - Περιβοια, ἈκασGas ιεPolo 9ΓyaTρ υνrcρεσβύται C τῆ γαρ a uir Γοταμος βαθυδίνι ς. Notus est ille dicendi usus quo poetae lyrici maxime indarus eadem voce et urbis sive terrae et heroidis cogitati0num
excitant. Ita voci x ga O. VI, 5 quamquam significat 0roidem adiungitur cu ξια L0ς: Daνθνς ετ Ira, grλ ξι απον Θίβαν τικτεν neque aliter accipiendum est ind. o. VII, 13:ταν tot T aν si νε υν grato' Ἀτροθίτας, laetioιό τε νι ιι φαν, Ῥοδονευθ' Dit χαν. Si enim interpungendum osse infra probaturus sum. - Deinde omnes omnibus temporibus ibi sermiserunt p0etae ut quaedam SubStantiva ab Stracta Surparent quasi personarum divinarum essent significationes. Sed hoc omn0s 0ni poeta caverunt ne frigida exstaret allegoria quae dicitur. Itaque ubi talibus verbis usi sunt, adiunctis epithetis vel substantivis per app0sitionem adScripti curaverunt ut verno viderentur esse personue. Sic, ut Unum e multi nil eram Xemplum scripsit
quod tamen desiderat emendutionem; valit enim displicet quod vos sain caret epitheto neque enim ιινυτῶς per figuram arro Zoli OD quae dicitur positum SSe putari potest, cum reti Dro Soli Thomidi debeatur Ita quo ut ilia. difficultatos quas illo locus praebet praetermittani multo melius verba mihi procedere videntur, si cum Bergkio scribimus:
22쪽
sunt ut genealogiam fieri putemus. Illiu tamen concedendum est poetam adscripto adiectivo avo rei licere voluisse ut legenti etiam personae cogitati obversaretur.' Ceterum Euripides non admodum a rigidis abstituit metonymiis, s. l. 702 IIανα μουσαν δεδι θροον ra Eo α. - Deinde pervulgata est illa metonymiarum figura qua Oetae duplicem eiu personae, quae 3 ιεTαμορ φο σιν nSSa St, cogitationem Xcitant quod tu idem eo m-citur, ut Substantivo adscribatur adiectivum, quod ad priorem personae vitam et tineat. Sic explicandum est iiiii N. II. 10:
gr. p. 330) Audacissime dixit Catullius, quod iam supra citavi, 64, 290:
non sine mutanti latano lentaque sorore flammati haethontis et aeria cupreSSu. Neque tamen iam omnia metonymiarum genera enarraVi, neque voliti enarrare. Ostendere Volui quomodo poetae ad- Scriptis adiectivis personae et vice versa rei cogitationem X- citent, cum reliqua enuntiati membra contrari fungantur munere.
Iam vero fieri potest ut etiam hoc reliquorum verborum officium suscipiatur epitheto. Tum igitur exstat coniuncti Verborum quae nihil habet offensionis. Apparet autem hanc figuram omnium metonymiarum esse artifici0sissimam. Neque mirum est quod inprimis Pindarus, quippe qui praetis ceteros dictionem poeticam exornari figuris, talia composuit. Qui dixit O. VI, 57 τ ερανας δ' tεὶ χρυσοστεφώνοιο λ 'εν καρ tor Hiia κτλ. Ubi in cumulatis ussiectivis eam ob causam non ostendo, quod alterum χρυσ0στε hi voto ad deae Significationem pertinet, alterum ad rei notionem, ad iuventutem Satis mirum est quod scitoliast illam metonymiae figuram non agnovit interpretatur enim: ερrri ἐν δε καὶ εἰσεε φανον ἐκ λεσε ui ν ἀκει ν τοι otiator δια αδ επίχαρι
23쪽
αι τῆς attamen Maide dea dictum censuit Acterrὸν Η 'ας, τῆ θεουλάγει, o p in σει . Dubitari potest utrum Sit Laertor Hiya quem dodsirit 'ia cs. Stat silv. IV, 6 56 fratris i. e. Bacchi pocula, quae praebet frater, et iud. N. VIII, 1: Ἀφροδίτa - φιλοτύτων an nihil nisi 1 a circumscripti sit, ut simplicior verborum
ordo hic foret: τερ αναν ὁ επα χρι σοστε pavo u 'εν Η 'av. quidem posteriorem explicationem ut simpliciorem praefero maXime adductus iud P. IX, 109 χρυσοστεφώνου δε οἱ Η 'a Zaorco νὰν θνησαν agroδρε Φαι θ ελον, quod tantum Ornatius dictum esse puto pro iuventutem Vigentem . Eadem metonymia invenitur Pind. N. VII. 4: εαν ἀδελφεὰν λύχη ιεν ἀγλαογυιον Η 'αν, nam γλaori tot de iuventute splendidis artubus insigni dictum e8t. - Fere ultro Se Offerebant poetae metonymiae, quibus Solis et hoebi, luna et Lunae cogitationes confundebantur. Sic
24쪽
Libri dederunt μελι scio; γοι, quod omnibus probantibus
correxit tum Hlynius in ιεD rro D. Gravius St, quod etiam mutat illo siελDIIoγγοι complura leguntur epitheta. Dicat quiSpiam γλt κεia cum non solum ad ipsum cantum sed etiam ad verba hymni spectet hitiorem iubere notionem quod quamquam concedi poteSt, tamen λιακυς cum Oida coniunctum SuaVem carminum sonum Significare solet. Sed dissicultatos alia ratiocination tolliuntur. Nam Voce προσέ0gra monemur Oetam cogitare de carminibus quasi pers0nis; ργυρ 0θεῖσαι reo GHψα autem recte mihi Scholiasta, ut de ceteris interpretationibus
Boechhius locum intellegi volebat: carmina argent fucata ;quod de iis quasi personis pie dicitur. Sunt autem carmina filia Terpsichores. Ceterum quod Terpsichore Vendat carmina unicuique minus placebit quam quod filias vendere dicatur. Sed ne videar elicere ex verbis Pindari quae iis inesse n0n possint quaeque a Pindari usu dicendi abhorreant, asseram N. IV, 2 a d σοφαὶ Μοισαν orarρες oldat, e quibu apparet non alienum esse ab opinione Pindari quod carmina filia Camenaedicantur. Itaque puto oti a illo loco de quo quaeritur ambigue dictum esse, pro uo da et goidat, ut diversis litteris significem. Quod si conceditur, multo facilius est explicatu quem ad finem
cumulata sint epitheta. Nam γλακεῖαι pertinet ad oti ai s ahya- κοιν υνο ad dot dat, ad filias Camenae. Ceterum personarum cogitati adeo praevalet, ut aptius scribatur Doldai. - Ahuin locum a criticis saepius temptatum eadem ratione defensurus
sum. Versus Archilochi 11 55 sic traditi sunt:
ubi offensus est Thierschius in D tλοκα tot , ut quod male ad αλις quadraret quare coniecit D tλois ιοις. At hac mutatione malum essecit Sensum; nam quamvis parvum Sit illud fragmentum,
tamen id apparet preces illas fieri non in placido sed in turbido muri. Aptius coniecit Bergilius in tertia editi0ne): roλλά
omnino non opus est emendatione, cum verba tradita optime Stare poSsint. Nam λς Si mare Sinnilque subcogitanda est persona quaedam ad hanc autem pertinet D ιλοκύιιον Nescio
25쪽
utrum aptius de Amphitrite an de helido an de alia qua
cogitemus. Amphitriten ex scholiastarum opinione iam Homerus pro mari dixit , 91 ἐν xελαγει μετα κυιιασιν ιι φιτρίτης, ubi Asrei ιτριτλ - θαλύσσλώ dictum Sse Xplicant iniuria, nam
dictum est. Sic etiam uripides Iph. . 25 As φιτριτaς ρω ι υ δραμοντες Artificiosius dixit Catullus 4, 11 illa rudem cursu prima , bui amphitriten. Recentiores poetae haud raro mare Thetidis nomine significaverunt, s. Lycophr. παρθενοκτονον Θμιν i. e. Hellespontum Haupi opusc. II, 169). Sed utut res habet, hoc concedendum est Archilochum illo loco voci λος admiscuisse cogitationem numinis alicuius. Qua cum ratione On- serri potest quod ausus est indaru O. II, 8 grOTasιOD pro Amuis. Ceterum Archilochus illa duarum cogitationum confusione aliquantulum lucratus est vitavit enim ne molestus fieret pleonasmus ὁλὸς ἐν Ἀελ γεσσιν itaque tritissimae illi formulae novum attribuit nitorem. Iam vero ne tragici quidem ab hoc metonymiarum genere abhorruerunt Dixit Aoschylus Sept. 955
26쪽
duplex epitheton etiam alio modo explicari potest.' Sed iam ad Pindarum redibo uti cum confudisset urbium et heroidum
cogitationes saepius uni substantivo complura adiunxit adiectiva ita ut alterum ad locum vel terram alterum ad personam Spectaret. Neque hoc iugit veteres interpretes, s schol ad
Itaque iniuria Berghius seg. 195hεDaetiar et χρι σολι ευν Commate separavit. Simili consilio dixit Pindarus seg. 90:
27쪽
Cum id studeant poetae ut verba alio Ordine et structura componant atque ScriptoreS, saepissime adiectivis utuntur ubi in prosa oratione aliud enuntiati membrum ponitur. Ita factum est ut haud raro uni substantivo complura tribuerentur adiectiva, quorum alterum alius vocis officium suscepit. A quibus secludenda sunt quae tantum videntur adhaerere Substantivo ut
batur fistula; sed locum maxime refutandae Hermanni ritschii luterpretationis causa affero, qui perperam mihi verba vertisse videtur uim hi dies honigdustende Syringinus sestem achse, d. h. 0reii Rohren mit aclis aneinandergofugi sinit. Primum enim parum est verisimile Theocritum fistulam cura conglutinatam dixisse fistulam actam ex cera. Deinde haec a lege grammatica abhorrent; nam participio opus est, ut is quem vult Fritschius efficiatur sensus. Immo Verba ita accipienda sunt ut 1 ιελί=rνουν vim habeat participii, ex quo pendeat ἐκ Sed ea tractare volui exempla, tuae adiectiva re Vera SubStantivo adhaerentia praebeant, ita tamen ut alterum pro alio nuntiati membro legatur. Sic, ut utar exemplo simplicissimo, dixit Aeschylus Suppi 257 δρακον- θ sti λον di σε ενι ξυνοι κίαν, quod non 3his habet offensionis quam
28쪽
Iam vero cum poetae minus diligentes sint in significandis rationibus grammaticis haud raro fit ut iuxta ponantur adiectiva grammatice coordinata, subordinata vero ad sensum. Ubi talia excludo, quale est Pind. N. VI i5 κυναιγετας ἴχνεσιν ἐν IIραξι -
Aliud eiusmodi exemphim invenitur apud Euripidem Heraclit. 80, ubi chorus Atheuiensium interrogat Iobium: si δ' κ τίνος γῆς, cs γερον, Γεζρ rLTOλιν ξυνοι ν ηλθες λαον Sine grammatico autem nexu adiectiva inter se cohaerent apud Sophoclem . . t 08I: εἰθ' ελλαία ταχυρρ 0 GTO Icελειὰς αἰθερίας νε τελα κνρσαι tu, neque enim hic exstat figura stερον reorερον quae dicitur. Sed accipienda sunt adiectiva tamquam pro adiectivo composito dicta windschnoli Apud Euripidem Bacch. 594 Dionysus choro imperat:
29쪽
Sed quomodo chorus fulgur nectere potest Itaqu0 ad aliam interpretationem confugiendum est; namque eadem ratione qua coniunxit Sophocles αελλαι raχDρρ 0gro 1πελειας Scripsit Euripides κεραυνιον αἴθοπα litgheli. Non nulla adiectiva fore ultro se offerebant, ut adverbii l co usurparentur. Sic Sophocles Antig 1016 βωsto γαρ λ φῶιν GPαραι τε caντελεi 7cλ ρεις
Pari ratione fortasse restituenda sunt quae de Herculo dixit Stesichorus frg. 7:
ubi Videtur supervacaneum esse ' osti0σαν. Quare Bergilius in quarta lyricorum editione proposuit D βοτρυσιν κομcυσαν. Qua quidem emendatione sensu loci satisfecit, sed leviore medela ad eandem sententiam perveniri potest Deleto enim commate OStε βότρυον Ρ0Sit aptus efficitur ordo verborum. Tum adiectivum ευ βότρυον subordinatum est ad Sensum participio OsH0Gav. Ut alium docum in dubitationem vocatum russeram. ScripSit Aeschylus pl. 156 κλύετε rectρθε νέον λ εTε εανδέκ. υς χειρο τυνους sic enim Medicetis in correctura λιτοις, ubi si variam
30쪽
glossat.). Non sine magna arto dixit Euripides El. 700 9 D d 0ν
2rλοκα1ιυν Irορε scit, neque enim quis suam dubitabit quin agna aurea ni pelletur, quod aurea lana iraeditu sit. Hoc vult illud 'χρν Idaν - καλD HORas OP, quod Simplicius iteratur . 725:χρι Goltc λλον rois ιναν. Hoc etiam loco nisus est Elmsteius probaturii poeta epitheta sine copula coniunxisse; at ex illis verbis propria ratione dictis in universum nihil colligi potest. Deinde tragici saepius ea usi sunt licentia, ut notionem adiectivi cui negativa inest vis non addito genetivo Supplerent, sed secundo adscripto adiectivo eoque a subStantiu formatoqu0d proprie illi adjectivo negativo adscribendum erat. Sic Aesch. Eum 47 Minerva restem adloquitur: κε λ rροσι λθες καθαρος lyλαβῆς Os Οις. nam adiectivi καθαρος Otio, quae proprie genetivum βλὰ δε ς requirit suppletur secundo addit adiectivo. Consimile est Soph. O.' 1735:
τυρον χρ Misιου τουδ' ἀγείτονος ναύγου, neque enim Silanum ερ s O Substantiu adscriptum esset, sciremusilua re Vacaret ri γος, nisi sorte putaremus locum illium omnibus orbum fuisse rebus. Quare ut vaga vocabuli ei sio n0tio definiretur Aeschylo addendum erat quibus rebus cureret regio. Quod quidem vario modo efficere poterat essecit autem more poetarum proprio. Incertam vero illic esse adiectivi ερ sto notionem etiam v. 2 eiusdem fabulae monemur: T ZOsιεν - δῖ'ρ0rον εἰς et situr, Sic enim scribendum esse verisimile.
de epithelis, quae se invicem explicant. Soquitur ut de iis exponam epithetis accliniuitatis quae cum se invicem interpretentur nihil habunt ossonsionis. Dixit Soph0cles Ai. 218: