장음표시 사용
31쪽
τοιαυτ a ἴδοις συ νγ ενδον χειροδάικτα σφαγι ιιι οβαφῆ. Adiectivo χειροδ ικτα explicatur, quomodo σφύγια facta sinta sιοβαφλὶ Elm8letu hoc exemplo ad suam Sententiam conprobandam usus est; sed in talibus non debebat niti. Hic enim adiectiva propria de causa vinculo carent, immo ne possunt quidem talia per copulam coniungi. UnuSquisque enim Sentiet quam languidum ne dicam absurdum, fore χειρod i κτα φήγι a s o-βacpi τε. Explicant se invicem etiam haec Antig 1130:
32쪽
poetae veteres ad spem in artem aliquid accuratius explicandi causa appoSuerunt. Sic indarus N. IV, 40 profitetur odiam sibi inimicum vanam volvere poni nam haec noti in vo suavpraevalet χ ιαι re TOισαν - irritam. Similiter Simonides κενεος
Contraria ratione duo adiectiva uni substantivo ita adiunguntur, ut alterum alteri Opponatur. Eurip. El. 119 Orostes Phoebo culpam matris necatae attribuens haec loquitur: ιco Soli ἀνυsm σας δίκαν, ac αντα φανερα δ' ἐξέ τρα- ξας χεα τονια δ υ τασας λέχε in γας Ἐλλανίδος i. e. quamquam non in conspectum venisti manifestum est te commisisse facinus; neque enim cum iis facio qui epitheta perni diiuncta esse putant. Item alterum adiectivum ad alterum reserendum est Soph. r. 860: δ' si ψίπολος Κυπρις αν aDθος φανερ aτ istae ἐφάνx, τρώκτ υρ, cs ibid. 1262: ἀνάστατε βον ν ως ἐπίχαρτον τελέεος ἀεκον σιον εργον.
33쪽
Ab illa ratione qua adiectiva se invicem Xplicant Onmultum distat ea qui adiectiva ita cumulantur, ut alterum accuratius quid velit poeta significet. Apud Aeschylum pl. 122
ubi tamquam sublato priore rudiectivo alterum ponitur idque quod magi etiam ad Neptunum spectat. lariter apud Sophoclem O. C. 1070:
Hae φίλον Γων secundo epitheto accuratius significatur deu quam priore quamquam etiamsi deesset γαιήοχον appareret Me quanam dictum e8set persona. Huc etiam pertinet Aesch. Tum. 179 ip κ αὶ λαβονσα nTηνὸν terr στην iφιν secundum iniis ἀργηστην multo etiam clarius quam quod priore loco legitur ret νον indicat cuius rei menti facta sit. Itaque adiectiva quasi per gradati0nem dicta sunt, neque tamen ita ut alterius vis gravior sit altero, sed ita ut alterum altero clarius rem significet. Haud raro sic secundum substantivo adscribitur adiectivum audacis dictionis mitigandae gratia. Sic Aesch. Ag. 732 sta λαίφατος δ' ἐν βροτοις γερ ων λογος τετυ-at . . . duritie quae illis verbis γερευν λογος inest altero praemisso epitheto raut φατος minus offendit. Insolitam verborum νυχπεπλύγκτέων κελεΓsi Γc0ν coniunctionem Ch. 732 Aeschylus accuratius explicavit adiuncto Secundo epitheto ρθίευν Haud secus accipiendum est ind.seg. 88, 2: ura Κοιογενὴς orato c0δίνεσσι θ Oai ἀγχι TOTO ές ε ro νιν ubi cum ευδίνεσσι θοαῖς requirat explicationem additur ἀγχιτο κοις. - Pindari etiam haec sunt . X, OH c θέλοντες ἀγαγεῖν ἐστιχ. 03 ιίαν ἀνδρευν κλυταν indica Audenter dictum est de 3mno scilicet a pompa cantando rarεῖν ZDιὰν orta. Sed quo facilius intellegeremus quomodo verba accipi vellet addidit poeta ἐντικέ0sιίαν, s. O. XIII, 29 δόξαι τε οἱ στεφάν υν ἐγκεομιον τεθsιον, Toν γει Lεδί 0ν ἐκ Iίσας, ubi prorSu eodem modo providit poeta ne moleste ferremus illud
34쪽
26 Simili ratione poeta cumulaverunt epitheta diversi valoris, ut gradatio fieret Sic interpretor ind. O. I, 7:
et Ibyc. J6 Dς - κορους λικας ἰσονι χλους sic Meinehius, libri ἰσοκεναλονς ει ιγυιους Pariter intellegenda illa Sophoclis: o κοινιν DTαδελφον 'IGMήνης καρα, ulli mir0 quod haeserunt critici in adiectiv κοινὸν, nam communi est Ismena soror Antigonae et fratribus a Mercuri nondum ad inferos deductis. Coniecit echleinius κλεινον commotus opinor O. B. 1207 ἰέ κλεινον οἰδ co D aea et Eur Phoen. 88:co κλεινὸν ι κοις ήντιγόνι θαλος rates. Hoc nemo negabit κλεινον Lao sive quid simile dici posse, sed hoc tonendum est non ad omnes loco quadrare. Priore exemplo choru regem appellat alter praeceptor cum reverentia quadam Antigonam praedicat λχινην. Sed soror inepte Antigonam vocaret κλειν λιν. Ex illis si quid offici posset etiam alia afferri possent ut Eurip. Phoen. 1070 Οἰδιπου κλειν asiae γοκαστηJ, loquitur autem
Quod supra contendi poetas quo essent a dictione epica remotiores eo magis caVisse ne unum substantivum comphira haberet adiectiva, maxime apparet in parce usurpatis epithetis perpetuis. Homerus saepissime usus est epithetis quae per eminentiam ornantia dicuntur, quamquam in utiquioribus libris adiectiva magis ad res quae agebantur adsimulata esse videntur quam miti putant. Apud Theognidem talia inveniuntur: χγιυ-
κινήσας 12 4J. 19) ulia. Sed pauhitim hanc sibi scripsemini poetae legem ne ornarent dictionem adiectivis perpetuis. Hoc tamen etiani diligentissimi sibi permiserunt poetae ut uni inibus adi ctiva tralaticia quasi debita attribuerent. Dixit indurus lag. 30 1:
35쪽
κίχε νιν λέοντι stoc ευ ρυφαρέτρας
in invocatione curaverunt ne numina carerent epithetis debitis, ut dixit Arion 'Γφιστε θεων, τοντι χρυσοTetatva Πόσειδον κτλHis igitur exceptis poetae diligent0s valde caverunt ne uterentur adiectivis cumulatis, quorum alterum esset epitheton erpetuum. Iam vero ubi usi sunt adiectivo, cuius vis cum creberrime cum substantivo coniungoretur debilitata erat conSuluerunt ut adiectivi vis sentiretur. Quod quidem effecerunt Secundo addito eiusdem notionis adisictivo. Sic Pindarus N. X. 1:nc δ' , ' Ida dici ρφόρον suses ilio λόεντα κεραυνὸν alterum epitheton VGλύει ra eam ob causam posuisse videtur, quod metuebat ne praeterirent audientes vel legentes ct ecf0ρ0ν. Quod tam tritum atque usitatum est sulguris epitheton, ut sel' COR-luerit cum substantivo. Voluit autem poeta describere quid effecisset fulgur ut cremarentur Lynceus et Idas cf. Theocr. XXII, 11 aDτον δε φλογέ 0 σι νέφλεξε χραννον). HOC UD VOCE πυρφορος ignificare potuisset. Si ei vis integra insuisset. Quoniam autem facile neglegi poterat dit De Ioρος, alterum etiam diectivum eiusdem deroe significatus substantiu adiunxit idque
36쪽
28 iiiiiiii ii sitatum. Pergit autem Pindarus asin 'malo ντ' ἐρημοι. Similis locus legitur init. N. IV, 16:
ubi epithetoli λι caeo cum saepissime cum Athenis coniungatur. tam arte cum substantivo cohaeret, ut vix Vis eius Sentiatur. Pindar igitur aliud epitheton addendum erat ut sentirent audientes audari Athenas. Quamquam consuetudini a Pindaro usurpatae repugnat quod hoc loco Singultari iude effertur urbs. ubi Timocritus ille vicerat. Nam in omnibus locis similibus, dic eos quibus enumerat ubi vicerint iudati tantum abest ut hac occasione utatur poeta ad llaudanda urbes ut contra usitatis adiectivis quae cuique attribui solent urbi utatur Athenis vero etiam alibi singularem l laudent tribuit indarus. Mihi quid0m
poeta etiam alia e causa νων sim videtur addidisse. Si enim locum adiectivi P si Di ων quaevis alia Verba tenerent, concentum inter λι diraecii et θανὼν intercedentem aegre ferremus. Cum autem sequatur alterum adiectivum haec maXime Sentimus coniuncta SSe et O i Diacui et Ab arcti', ita concentus si non tollitur.
λι dicti ais ἐν λβιαι 'Act ναις, naeni probabile est voluisse poetam Ilaudibus efferre urbem patriam. Id nim in deliciis habuerunt poetae Athenienses ut barbaros vel Graecos aliunde Ortos loquentes sacerent quae summo honori essent Athenis. Similiter explicanda sunt epitheta cumulata Eurip. r. 208
37쪽
ubi si deesset illud 0κεί, σιν nihil aliud dictum esset nisi Phaeacus navibus confidentes per mare vectos esse intererat autem poetae dicere Phaeaces celeritati navium confisos esse. Eadem adiectivorum coniunctione usus est Sophocles i. 708:
De epithelis similiter incipientibus.
Restat ut do ea ratione AEXponam qua Oetae cumulaverunt adiectiva, quae similiter incipiunt um enim efficitur figura, quae ad anaphoram quae dicitur prope accedit Qua arte cum tragici maxime usi sint irevis ero. Inveniuntur substantiva similiter sonantia . . Aesch. Eum. 322 11r d T 0 εctust ν o
Γαραφορα φρενοδαλής, ubi cum eadem fere motio utroque comprehendatur substantivo rhetorico consilio duplex positum est substantivum Idem Aosehylus dixit Ag 1448 Iovem Osa gra ναίτιον Ira νεργέταν. Fero nilii habent diversi adverbia iuxta posita Ausch. lat. 278
Itaque ne in eo quidem offendendum est quod adiectiva quaes iisdem cincipiunt litteris iuxta ponuntur Eiusd0m 40re
38쪽
Caput II. De epithetis in c0mplura substantiva distribuendis. Emendati0BeS.
Satis iam apparere puto poetas non sine idonea cauSa unisubstantivo complura adiunxisse adiectiva. Itaque Elmsteius non in univorsum contendere debebat perusitatam esse coniunctionem compilarium adiectivorum, quae vinculo inter se non oneX PSSent. quae enim protulit exempla probaturus Euripidem Med. 825 non Scripsisse ιερας cυρας agro ρθ' 1 TOP irro τερ δό&ενοι
Sed ἈαO IO magnam partem, ut vidimus, aliter comparata Sunt Itaque mota est, cur negemus devitasse poetas epitheta
Ex illa autem lege, nisi forte aptius dicimus artis praeceptum, Certus quidam de quo nunc disputabimus Ortus est poetarum usus dicendi. Ibi enim non multum intererat sententiae, utrum alterum substantivum, sive quod regit sive quod regitur duo haberet epitlieta, alterum nullium, an utrum lue Suum ibi haberet adiectivum, poetae semper dispertierunt epitheta. Attamen Elmsteius poetarum dictionem contraria loge astrictam SSeari,itratus est illi ad Med. 839 χ aia rνεισαι 1ιε ριας νε tris h. Γ'; νοον ret ea haec adnotavit: Rom. . . D. Par. do ινύονς oniittunt. Logitur in Rom. C et in quidem sed a recentiore manu.
39쪽
Salvo metro abesse nequit. Nescio an operae pretium Sit monere, Euripidem γηθυ xνοους' dicere maluisse quam dorcvoci ν, licet alea alterum habeat adiectivum, νεsus Ver nullum. De hac re non eadem veterum sententia fuit quam recentiorum. Sodexemplis allatis patebit errasse Elm Aleium Pind. O. I. 90 . . . ἐσσὶ γαρ αγγελ0ς ρδις, it κομέον σκυτάλα Μοισαν, γλυκυς κρατὴρ ἀγαφθεγκτ υν ἀοιδῶν, nihil intererat sententiae, utrum γλυκυς ad κρατ ρ referretur na ἀοιδῶν. Nimirum ex uno exemplo nihil colligi 0test quare quam plurima asserenda sunt. - oterat Pindarus duo in unum substantivum cumulare epitheta . III, 6 θ ρεφεν ποτε τεκτονανc0δυν a lis ιερον γυιαρκέος Ἀσκλααιον, I. IV III 89 κυβερνα-
criticis iniuria sollicitato, Pind. I. IV III), 18 νυν- αι μετὰ
7 Modo adiectivo ἡδυπο/oo verba sanari possent, certe seribendum esse ηδυπνόων sed locus corruptus cs Wilamow. Herm. XV, 500 sq. ' Veram lectionem praebuit scholiasta Aristophaneus ad Ran. 14), quam frustra in suspicionem vocavit Wieselerus in commentatione de nonnullis locis Aeschyleis p. 1 sq. Qui codicum auctoritatem sequi maluit
BCribens αδαι αντίναις πέδαις, αooηκτοις πέroαις. Apparet autem quomodo corrupta lecti in codices inrepserit: se versu antecedenti deprompsit librarius vocem similem πετοαG. Quo facto reliqua quoque v. 6 verba permutanda orant.
40쪽
γλαυκci θαλλον eo ελαίας, I. A. 164 Isιoλον 3 ις graρακTίαν il/ψιαθον Αὐλίδος ἐναλίας. Talia cum permulta asserri possint exempla cumque desint his contraria'), dubitari nequit quin non casu sed certa ratione verborum ordo ita institutus sit ut quodque Substantivum suum sibi haberet opitheton. Quid quod ne ab insolita quidem dictione abhorruerunt poetae, ne duo in unum substantivum cumularentur adiectiva. Sic apud indarum . XIII, 98: ἀλαθής ε οιεις ρκος τέσσεται ξνὴκοντάκρι δὴ ἀμφοτερ ψεν ἄδυγλ ωσσος oh κώρυκος ἐσλου
di γλ 0σσος, quod ad praeconem pertinet ad vocem relatum eSt, nimirum ne nomen alterum epitheto careret Multo etiam audacius dixit 0phocles Ai. 7:
quod in prosa unusquisque diceret: ho υνι ευρίνου Αακαίνις βάσις, Sed Sophocles quod ipsius canis proprium est ad ingreSSum eius transtulit. Sane audentissima est translatio, Sed ratio aperta Si enim ευρινος ad κDνὸς relatum esset, κυνὸς duo haberet epithetaeaque quae sere idem valent, βύσις nullum. Quod vitavit Sophocles malititque audenter dicere quam aures offendere Sophoclis etiam haec sunt, Ai. 1185:ταν areat στον ἰὴν tio δορυσσον Ουν tio χ9 0ν Γαν ἐαύγ υν, ubi irrat σιον proprie ad se oχ: cor reserendum orati dici enim poteSt clibrat GTO O a, sed Irrat sto αἰῖν τα audenter dictumost. Eadem autem ratione legitur ταν ααανσιον ιυχerisv Tar
', perpauca his o miraria exstant ilo duolius locis ini Rogetur.