장음표시 사용
41쪽
σαρκ ν. - Similia sunt haec Simonidis 183 8 ἀγλαον υραίευν βότρον ni ἀκρει όν υν. Sed rem certam non ampliu tractabo. Sequitur ut pauca de positu substantivorum et epithetorum exponam. Quae triplici modo collocari possunt. Ac primum quidem alterum substantivum una cum epitheto tonitur post alterum substantivum et epitheton sicut Alc. 16 BD χρουν νε iaci νὼχει auro πνοαι, deinde Substantivum et epitheton circumcluduntur substantivo et epitheto, sicut ταν li Lah GTον αὶἐν sio doρDσσοί, ζ υνs 6χθίυν raν α γευν, denique inter substantivum et epitheton interponitur substantivum vel epitheton, sicut ind. O. I. 42 Γαατον ΓρPT HO prori cstia uio et . II. 4 Νεuεαίου ἐνγroi.DDμννὶμ υ ιις λσει. In his usurpandis figuris poetae valde inter se disserunt. Qua enim poetae antiquiore parce usi sunt quam tertio loco enumeravi - en apud poeta recentioreS inprimis Latinos creberrima invenitur. Ubi non solum genetivus alterius substantivi sed alii etiam casus hoc ordine cum altero substantivo coniunguntur. Sic Catullus e. g. 68 7 nec Veterum
dulci scriptorum carmine Musae oblectant, ibid. 60 per medium donsi transit iter populi, ibid. 29 frigida deserto tepefactet membra cubili, Horat. c. I, 17 6 quaerunt thyma deviae olentis uxores mariti I. 33, 10 invisi horrida Taenari l sedes, I, 20 1 vile potabis modicis Sabinum cantharis, epist. III, 147 notum si callida verbum i reddiderit iunctura novum alia per
Iam vero, ut ad Graecos redeam, nonnulla illi legi, quam do distribuendis epithetis sibi scripserunt poetae, videntur repugnare. Quorum plurima quomodo intellegenda sint iam supra explicavi, ubi de cumul indis epithetis generaliter ut ita dicam exposui. Unus locus primo obtutu explicari nequire videtur.
42쪽
Sed est cur substantivunt κυμαι υν epitheto careat; apparet enim Euripidem quam ituri inas onere voluisse syllaba breves. Quare ut longam genetivi Syllabam vitaret utrum quo adiectivum uni adscripsit substantivo. Itaque hac exceptione cum explicari possit stabilitur praecelitum. Similiter ordinem verborum tetricausa mutavit Sophocles i. 65:
ερχεται ἀγγελίας marci ιενον; neque enim vi vir ων inter verba dactylica scribi poterat voluit autem Sophocles puros efferre dactylos, Au0d unusquisque qui sequentes audiverit Versus intelleget. - Unum etiam locum qui explicationem desiderat asseram. Dixit Sophoclos Ai. 53:
λεί a Idas ra io κυλο ν PONρὸ Mατα. Quae sic interpretor Minerva Ulixi narrat quo dolo periculum imminsens ab eo prohibuserit. Aiacis enim mentem se turbavisse, ut in greges stricto gliadio incideret 0sque obtruncaret Averti, inquit eum et in oves et in boves illis admixtos Ne quis putet gregem mixtum Mici, quod i qui inter boves laserint . adductus v. 231 GDIZ arctra Lis 'or a OTῆρας arrrrOν99Mας neque senim haec ix chori sententiis dicta sunt sed ic Danaorum. quo famae ibi ippe quae omnia in maius extollit idem praeStitur esse tutat Itaque ii stiti κι illic ist participii loco, neque quisquam iure in haerebit quod λείti adiectivo
Iam vero librarii uni lege luas sibi scripSerunt Oetae in cunniliandis epithetis non agnovissent non nullis locis veram lectionem corruperunt. Non pauca, quoniam quae vitium traxerunt phiribus de causis culpanda esse Solent iani alia de causa correcta sunt. Ita Pind. P. I, 47 ὼγ 0r υν coλD co0ν σχον θοὰν κrium tDvit tot codices variant inter zr0λυνύι oui et coλν furor. Recte scripserunt editores toλ cI LO9ν ceterum probari nequitquod cum Hariungio voliti Bergilius O Hς. Nam si P p t toις eum luasi pro formula sit opitheto carere potest. κ iatra non potest. s. I. III, 60
43쪽
Sic versus illi Soph0elis i. 34
duplex autem illud epitheton Bacchylidi ut poeta diligentissimo
ubiudicandum esset etiamsi nulla variae lectioni vestigin X Starent. EXhibet autem codex Laurontianus datὁ0 τορε, idemque deditUrSinus. - De nonnullis locis in suspectum vocatis adhuc dubitatur sicut de Pind. I. IV III 55:o ODλυμνιόνὁ ε 'a rasa τε x Gaς - βαθυκρνημνου κολιας λις ἐξευρ υν θέναρ, ubi miror quod non receperunt editore coniecturam eyniiciaci κρι MPOP. Primitu enim valde in eo haerendum est quod ὰλος duo habet sepitheta, 'si a nullium. Neque enim quod sibi permiserunt Homerus Hesiodus quique eorum secuti sunt dictionem idem sibi indulsit indarus. Deinde si recte referretur βαδ υκρὶ si νος ad υλὸς, adiectivum ita intell0gendum esset ut sereidem significaret atque profundus sic etiam scholiaSta τις toλD Iactoc Iaλώσσης), neque enim proprie habet Illure χρ strUUς. Sed apparet adiectivum 'ad Lκρ si νος illic non Ohim XOrnandi Substantivi causa positum esse, Sed ad ipsam rem de qua agitur Spectare ad investigationem imorum muris quae Sunt proclivia itaque etiam sensus desiderat facio ex sινον. - indari etiam haec sunt, . XIII, 7:
44쪽
eam ob causam probari non potest quod incredibilo est Aeschylium aut ullium alium poetam diligentem teli ab Apina missa simplici voce dicturum fuisse βελλη. Vehementer igitur requirit βέλi epitheton. Nimirum in duplici adiectivo arcλ tot et xi ρσινοον nemo haerebit, cum dixi e xνόot necessarium sit ad definiendam ζαλης naturam. - Luculenta coniectura emendavit ex illa lege. de qua exp0suimus Kalbelius Theocriti Thalysiorum v. 15 ἐκ ἐν aeria solo ast τριχ0 εἰχε τραγοιο
ubi adhuc legebatur asso O. Iam vero ΡSe pauca emendare conabor. - Apud Simonidem 4 vulgo tradebatur: χέτλιε dira δολύφιληδες Ac ροδίτας, τον , ρει doλ0Mαχύν /ν έκεν, ubi non infiti0 Cupidinem dici possu σχέtλιος δολοιιν dis '' ως, quae ita accipi possunt ut Cupido propter astutiam appelletur σχέτλιος. At arti Simonideae valite repugnaret. Si substantivum regens duobus exornatum osset epithetis, id luod regitur nullo. Neque minus valet quod sententia displic0t. Potius haec videtur
Obversata esse poetae sententiu dolosus es ex dolosis nutus.
Sive timendus es sex timendis natus. Tale quid etiam Berghius voluisse videtur qui sic scripsit: χέτλιε rat, doλύti Di si te ira
sed valde displicet positus verborum cum ironomen Olativum a Voce ut quam reserendum est ullis verbis interpositis adeo Separatum sit. Puto autem locum leniore medela sanari posse:
45쪽
Ita dignus poeta efficitur sensus timendus es Cupido nimirum mater laterque timendi Fortasso itiam cli0c contra iurghii c0niecturam proferri potest, quod illis versibus carmen incepi8Sevidetur Ersevis autem invocatio σχέ1 D dicat ferri nequiret, niSivorbis antecedentibus Cupidini mentio acta esset. Sapphus seg. 54 apud Hephaestionsem ita legitur:
Vehementer offendit quod substantivum regens duobus exornatum est adiectivis il quod rogitur iusso. Accedit quod epitheta eiusdem fere significatus sunt. diuque puto illis Sapphu verSibHS Satis fieri nequire nisi mutato staλακον in tiaλακπις - induruSN. V. 6 haec habet
qua si stare p0ssent ita ccipienda essent ut referretur ξρειναν ad It 0ραν. Sed unusquisque sentiet quam rigide per appositionem adscriptum sit si aτέρ οἰν&ν γέ ς. Neque tameN Um Berghi puto indarum fuisse culpandum, si staτερα οἰνανθ Gς οπωραν diXisset, eum potius οἰνύνθαν orcti eat dici deberet. Omnia autem bene Stare possunt mutato τερειναν in τερείνας. Ceterum vitiosum foret sicitερ cum Bergilio accipere ro staTEρέ. - Non numquam Bergkius in locis ubi duplex invenitur epitheton haesit, neque tamen quod complurium adiectivorum coniunctionem non ferendam esse putaret sed aliis de causis haesisse videtur. Sic
in adnotation critica ad iud. I. V IV). 39:
Cogitari potest Vergilium eum maxime ob sem Aethiopes epithetoeXOrnare OlutSSe, quod induru voce ite χι&ρχον animum Udientium ad exercitum Memnonis attendisset Nam quoniam adeo obversatur Aethiopum cogitatio, aequom est etiam illos XOrnari epitheto Ad hanc causam si accedit quod lindarus sibi omnino mon termisit Muplec epitheton ' sines idonea causa,
46쪽
valde tirobabile est geliuinam lectionem esse χαλκοαρ ιν Alius locus cuius Bergilius veram scripturam attigit legitur Pind. P. V, 20:
adnotavit enim Bergilius: malim χειειερι υν, quemadmodum haud raro in clausulis vocabulorum apud Pindarum occaverunt antiqui librarii. Vorissimum milii videtur illud SSe tis ιερι υν, neque enim serri posset quod troa thu, habet epitheta eiusdem sere significatus. Ceterum etiam hoc aliquantulum valet quod scholiasta unum legisse videtur epitheto voci troa adiunctum; qui Sic interpretatus est: κα9 2rερ DILO sciti Orco ρου Γνολὶς 1 ε υλλα κειται ri r χ υν δενδρ09ν. Neque pro nihil habendum est quod mutat χεμιερι in χειsιερι υν molestum Sublatum est homoeoteleuton quod dicitur: χειs ερι κατα πνοὰ Pindarum autem diligenter cavisse ne vocabula in easdem litteras exeuntia iuxta poneret eo maXime upparet quod quibusdam adiectivis modo duos modo tres tribuit exitus 1llabas pariter sonantes devitandi
Pindarus aperta causa tres dedit exitus. Dixit enim N IV, I: ἀπειρε, διαγερνσιρ I. I. 8 ἐν Κέον surtei la. Adiectivum crotrio non habet formam semininam I. IV III, 53 αλκὰν
ωDODrio Dre ii ruri pro cor γίοις ορεσιν attamen non mutavit lectionem traditam, quod λιοι Pro vacaret epitheto. Sed quod nemo umquam Graecorum poetarum montes dixisset untiquos. - Non nulli mutanda interpunctione sanari possunt.
47쪽
ταν λβίαν Κορινθον, 'Iσθμίo DCrροθυρον HOTιδανος, γλαοκουρον deleto commate postes ori navo posito verba mihi apte procedere videntur. Accedit quod etiam scholiasta verba ita intellexisse videtur. Qui primos illius hymni versus sic enarrat: ρισολυ1
Scholiastam ad verbum explicanten versus indari ita legisse verba ut protulit. Alter scholiast isque vetustior ἀγλαοκ0υρον ad Κορινθον rettulisse videtur. Sed hoc dubitanter contendo, cum minus diligenter ille versus indari interpretatu sit quod comparatis duobus scholiis satis apparebit. Scripsit enim scholiasta
48쪽
qua eani maxime ob causam desiderant mendationem quod duobus illis pithetis ad se in ter cogitatio Xcitatur. Verba autem recte apte lue procedunt translato Commate Ost λλο φονον. Ceterum nescio an otium id aliquantithim valeat, quod Callimactius in priore versu nimis in incerto reliquit quam nam memorare vellet nymphani Coniunctis autem illis verbis Γορτυνιδα φίλα ννειν ν ελλο φόνον minus dubitamus quam appellaturus sit
poeta nympham. In alium b)cum mihi suspectum nihil probabile inveni haesi enim in ind. . IV, 249
neque enim video qui iuxta poni potuerint γλαυκ obra et rotaκιλόνευτον. Sed Drtasse emendandi viam Ostendere possum. Magna enim est quaestio de verbis ita ai et a Sch0liasta sic interpretatus est: συν DTV συν ι ui δεω θελουσι κa ἐνεργουσιν, Orre ἐνιοι μη OOννύες 1 εζαγρα I ODI P Di aD o oo δέρει. Hanc interpretationem a scholiasta spretam adoptavit Bergilius: Grammaticus iste quamvis vitium procurare nesciverit, tamen intellexit. quid instituta sententia requirat: nam indarus quamvis capita tantum rerum summatim perStringeret aureum certe vellus nullo
pacto hic silentio praetermittere deb0bat. His Bergilii verbis
totus accedo, neque ante coniecturam eiu probo Γν ανcst Q.
Ut Bergilio videtur niihi scriptura antiquitus tradita fuisse συνανT o. UOCem autem ad quam reserendum sit et to puto latere in altero vocis in ιν epitheto, in rot κιλον 9ζον κcua ἔλcs Si Vequid simile neque enim verba poetae restituere OSSum.
ubi Bergilius scholiastam sequi malitit, qui nisi mi te perperam intoll0xit verba Pindari legit 'ac Durseri At talis ordo verborum vehementer repugnaret Camenae Pindaricae Praeterea χγ 0ν N. IX, 25 vel citia dici possunt ira γε σι ερνος cs. εὐρυ-κ0λrro N. VII, 33), Sed nescio tuo iure arta dici possit ae ι στερνος. Ita lue servanda est lectio tradita; neque enim quisquam ignorat lindarum in collocandis verbi magnam sibi indulsisse licentiam. s. o. III, 4:
49쪽
Berghius cum Me) ni sco Priaν ad Ἀηρεῖδων aettulit: iniuria, neque enim verisimile indarum epitheta non in utrumque substantivum dispertiturum fuisse. Iam ver subsistamus Satis enim demonstrasse mihi videor poetas in cumulandis epithetis certas quasdam sibi scripsisse leges. Neque tamen contendo me omnia quae ad hanc rem pertinent Satis accurate tractavisse satis beatus, si mihi contigerit ut viris doctis de eadem re disserturis non inutile parasSe instrumentum iudicer.