Lucianus

561쪽

σκεσθαι προς των πολλῶν, τουτο ε εἰ μεν ὁτωσέ πως

ἐς τα πλήθη ποριών ἐπιδεικνυμενος θέλοις στορι σθοι, μακρον ἄν γένοιτο , - οὐd ουτως απαντες aσονται σε. που γαρ αν εἱρεθείη ' θέατρον η στάδιον ουτω μέγα, D stac πασιν αὐλήσεις τοῖς Ελλησιν; di ποιήσας γνωσθηση αὐτοῖς - ἐπὶ τὴ πήρας ὀφιζη της επης, ἐγώ και τοὐτου- λήσομαι σοι σι γαρ αἴλει μὲν καὶ προς- θέατρα ἐνί-ε, ἀταρ ὀλιγον μελέτω σοι - πολλῶν η δ' αἱτομος και nax ἐπ την ὀζαν γουσα δε ἐστέν' ει γαρ ἐπιλε μενος των ἐν Ἐλλάd τους αρίστους κοὶ λέγους αυτῶν σοι κορυφαιοι - ἀναμφιλθως θαπιμαστοὶ καὶ ἐα αμφότερα πιστοι εἰ τούτοις, φημι, ἐπιδειξαιο τα

μιζε d γεγενῆσθοι γνωριμος εν υτ βραχεὶ καὶ τοπρομα ορα πῶς συντέθημι εἰ γα ους ἄπαντες ἴσασι καὶ ους θαυμάζουσιν, οἶτοι δὲ rσονται σε αυλητην odia μοι ἔντα τέ σοι δει των ποHῶν, o γε πάντως ἀκολου- λ σουσι τοι ἄμεινον κρῖναι δυναμένοις; ὁ γὰρ τοι πολίς οἶτος λεώς αυτοὶ μεν αγνοοῶσι τα βελτίω, βάναυσοι -- τες οἱ πολλι αιτῶν οντινα δ' - οἱ προύχοντες ἐπαινέ

πρῶτον γωνίζετο, φιλο*ιμ ξτερον εμφυσῶν ναπέπνευσε

τφ οἰέ κοι στεφάνωτος ἐν τῆ σκηνὴ ἀπέθανε τὰ ιτικοὶ πρῶτον καὶ στατον αυλήσας, τοῖς ιονυσιοις. 3. U μέντοι του ιμοθέου λογος οὐκ αὐληταῖς οὐδὲ s

562쪽

ἄπιπε αν εἰ τους ἀπανταχόθεν ανθρώπους συγκαλέσας ἐς κοινὴν θέατρον ἐπιδεικνυοέμην του λογους' ηλον γαρος καθ' ἔν τε καὶ συνάμα πάντων συνειλεγμένων ὀνει το αμείνων - σθα. - μέν γε τῶν γα δαιμονέων βασιλεις των aλλων κάσις μέαν ζφον φερδντων, κεT-νοι ὀνοι κάτερος αυτῶν ἡ ἔφερον, οὐ δε καὶ τά των ὀρων και τα τῶν γεροντων προσέτι καὶ λως άπάντων ο πολυψηφότατος, παιδει σύ γε, και μάλιστα - εκτην λευκην ἀει κα σώζουσαν φερεις, καὶ θαρρεῖν με νατ παρόντι ποιε διά γε το μέγεθος του τολμήματος, at πάνυ διγαχέως - φοβοθέντα κυαμῖν δὲ νη in προσέτι καὶ αυτὶ λαρράιν ποιεῖ, το μη παντάπασιν ἀλλότρια τἀμαεὶνα σοι ος πόλεως γε ἐκείνης εἰμι, ν πολλάκις ει ἐποιησας, τὰ ἐν etiρῶτον dig, το δε δεύτερον κοινὴ μετὰ παντος του ἔμους ευστε ην που και νυν μοι ἐς τι χεῖ

do κεέτω. M. καὶ γαρ οἰδε κειν μοι κανόν, εἰ πολλοὶ ἐναίμασαν πρ)τερον, εἰ ἔνδοξος δ' ἐγώ, εἰ ἐπαινουν - ται προς τῶν ἀκουσάντων οἱ λόγοι πάντα δε εῖνα ὁ -

563쪽

177 νιμια νεέρατα, ori, καὶ ἐαυένων σκιαι τὸ δ' ἀληθὲς

l. οὐ πρῶτος --αρσις ἀφίκετο Ac Σκυθέας Αθῆ 1ναζε παιδεέας πιθυμέρ τῆς Ἐλληνικῆς, ἀλλ και οζαρις προ αὐτοῖ, σοφος is και φιλ)καλος ἀνὴρ καὶ ἐπιτηδευ- μειων uoμα ς των ἀρίστων, οἴκοι δὲ οὐ του βασι λειο γένους ων ἰδὲ των πιλοφοριαμ, ἀλλα Σκυθῶντων πολλῶν καὶ δημοτικῶν, Io εἰσι παρ αυτοῖς οἱ ὀκτα- ποde καλούμενοι, τουτο δέ ἐστι, δύο βοῶν εσαξτην ἶναι - αμάζης μιας ουτος ὁ Ἀζαρις οὐδ' ἀπηλθεν ἔτι Οαισω ἐς Σκυθας, ἀλλ' Ἀθηνησιν πιθανε, καὶ μετ' οὐ- πολυ καὶ ηρως δοξε καὶ ντέμνουσι avgvi ἐν lii γα τρψοἱ Αθηναῖοι τουτο γὰρ του νομα ηρως γενήμενος ἔτε- κτησατο την ' Hτιαν της ἐπωνυμέας καὶ ωθ' του ἐς τους ηρωας κατελέγη καὶ των Ἀσκληπιαδῶν εἷς ἔδοξεν, ου χεῖρον ἴσως διηγήσασθαι, ώς μάθητε υ Σκυθαι μόνον ἐπιχωριον ον ἀπαθανατίζειν και πέμπειν παρὰ τον

Ζάμολξιν, ἀλλὰ καὶ Ἀθηναίοις ξεῖναι θεοποιεῖν τοῖς Σκυθας ἐπὶ της πιλάδος 2. κατὰ τον λοιμον τον μέγαν aldoξεν ἡ Ἀρχιτέλους γυνή, Ἀρεοπαγίτου ἀνδρ5ς επι-

παίσονται is λοιμφ χἡμενοι, ην του στενωπους οἴνου πολλW άνωσι τουτο συχνάκις γεν)μενον - ου γαρ ὴμ λησαν οἱ Ἀθηναῖοι ἀκοίσαντες - ἔπαυσε μηκέτι λοιμώ

564쪽

ἐπὶ τ μνήματι, θεν ἔδειξεν λ μαινέτη προσελθειτα αὐτον,τείλασθαι orata τὰ περὶ τώ Mνου καὶ ιρέ κεῖθι ὁ ἡξαρις τεθαμμένος ς τε ἐπιγραφη γνωσθείς,

εἰ καὶ μη πασα φαινετο ἔτι, και μάλιστα, τι mi τη

οἰκοδε ἐς Σκυθας ουτως ἔχοντι το Ἀναχαρσιδι τυγχά- νει μιμων τις αγαθος ς ἀληθῶς ὁ καρις - ἐν τω

Κεραμεικο και το μὲν πρῶτον η στολη αυτὸν ἐπεσπάσατο πατριῶτις οἶσα, εἶτα μέντοι οὐ χαλεπῶς ἔμελλε καιαμιν γνώσεσθαι τὸν Ἀνάχαρσιν τε -- των δοκιμ-άτων ὁντα καὶ is τοι πρώτοις Σκυθῶν ὁ Ἀνάχαρσις δὲ πόθεν αν κε7νον γνω μοεθνη ντα, Ἐλληνιστὶ εσταλμένον, πεξυρημένον τὼ γένειον, ζωστον, σέθη- ρον, d στωμώλον αυτῶν - Ἀττικωνον των αυτ

565쪽

απολιπών και γυναῖχα- Σκυθiq πιαὶ παλα νεογνα Dχοιτο-ω νας καὶ νυν διατρίβοι κεῖθι τιμωμενος ποτων ριστων πιώ, ἔφη, ἐκεDὀς εἰμι, ε τις κἀμ- λόγος ἔτι παρ Miν. v κουν, ος ο Ἀνόχαρσις, μαθητὴν σου ἴσθι με γεγενημένον και ζηλωτην του ρωτος δν ράσθης, ἰδιῶν την πιλάμ, και rem γε την μορι----την ἀποδημησας κω σοι μυρία παθὼν is τοῖς διὰ μέσου εθνεσι, ai εἴ γε μὴ σοι γήδιχον, γνωστο δ πρινηλει ν υναι, πέσω υθις ἐπὶ ναυν κατιέναι Ουτως ἐτεταράγμην ἐν καὶ γνωστα πάντα ὁρῶν ἀλλα προς υ πινάκου - καμόλξιδος των πατρώων μῖν θεων, vμε, ω ὀξαρι, οραλαβὼν ξενάγησον καὶ μιξον τα κάλλιστα των Ἀθήνησιν, ἐτα και τὰ ἐν τῆ αλλη Ἐλλάδι νόμων τε τοι ἀριστοτ καὶ ανδρῶν του βελτιστους καὶ mi πανηγύρεις καὶ βιον -- - πολιτειαν, δι--ερ - τε κἀγὼ μετα σὲ τοσαυτην οδὸν κομεν, καὶ μὴ μεαερείδης θέατον υτῶν ἀναστρέφοντα. 5. Oυgo μέν, ἔφη ὁ Τουβαρις, κιστα ἐρωτικὰ Πρηκας, ἐπι τὰς θυρας αυτὰς ἐῖ θόντα οἴχει - ἀπιόντα πλην ἀλλὰ θάρρει ου

πόλις οὐχ υτως λέγα τὰ θέλγητρα εχει προς τους ζέ-νοις, αλλὰ μάλα ἐπιλήφεται σου, ς μήτε γυναικὴς τι μήτε πoωων εῖ σοι - σι μεμνῆσθαι. ς δ' - τάχιστα πασαν ἴδοις την πολι, των Ἀθηνῶν μῶλιον δὲ την HuHoth, κοὶ τὰ Ἐλλήνων καλά, ἐγώ ποθησομαι σοι. εστι σοφος ἀνηρ ενταθθα, πιχώριος μέν, ποδημήσας δὲ μάλα πολλὰ ς τε Ἀσιαν - ἐς Αἴγυπτον in τοῖς

566쪽

180 UrΚΙ ΟΥ ἀριστοι τῶν ανθρωπων συγγενὀμενος, τα αλ - των πλουσίων, ἀλλα καὶ κομιδ πένης ' φει γέροντα υτω δημοτικως ἐσταλμένον. πλην διά γε την o*ia και τηναλλην ἄρετῆν πάνυ τιμῶσιν αὐτον, στε καὶ νομογέων χρωνται προς την πολιτειαν καὶ ἀξιουσι κατὰ τὰ μένου προστάγμ- μουν εἰ τουτον φέλον κτήσαιο καὶ μάθοις oIo ἀνηρ ἐστι, πῆσαν νιμιζε την Ἐλλάδα ἐν υτω χειν

της ε ξένον ἄνδρα ευποιίας. που ἡγον' ειση γαρ σηπρος τον ἐνιον ldως καὶ η ἄλλη ἐπιεικεια και χρηστοτης μαλλον ὁ κατα δαιμον ουτος αυτὴς μi ἡ εισιν, ὁ ἐπὶ συννοέας, ὁ λαλυν ἐαυτο καὶ ἄμα προ ειπών ὁ Σόλωνα, Toιτό σοι, φη, δῶρον μέγιστον κω aγων, ξένον ανδρα φιλιας δεδμενον. 7. Σκυθης δέ ἐστι των παρ' μει ευπατριδῶν, καὶ μως τἀκε πάντα ἀφεις ηκε συνεπωθος μῖν και τὰ κάλ- τα ὀψόμενος της Ἐλλάδος καμ ἐπιτομον τινα ταύτην ἐξευρον αυτο, αμὴρστα καὶ αυτὰς μάθοι πάντα και γνώριμος γένοιτο τοις

ἐγὼ ὀλωνα οἶδα, ουτω ποιησεις καὶ πραενήσεις αἰτουκα πολιτην γνησιον αποφανεῖς της Ἐλλάδος καὶ δαερ-

κας ὁ Σὴλωνα ἰJών, τοῖτο α Ἀθηναι, τουτο Ἐλλὰς οὐκέτι ζένος σύ γε, πάντες σε ἔσασι, πάντες σε φιλοῖσι. τηλικοττόν ἐστι τὰ κατὰ τον πρεσβύτην τουτον. πάντωνδπιλήση των ἐν Σκυθέρ συνῶν αὐτ*' χεις της detro δημiaς τὰ θλα, του ρωτος τι τέλος οιτὀ σοι ὁ Ελληνικος κανών, τουτο μῖγμα της φιλοσοφιας της Ἀττικης. ἴτω τοίνυν γιγνωσκε ώς ευδαιμονέστατος - - συνισηὶ Σωλωνι καὶ φιλφ χρηση vFU

567쪽

o ἐν παιδευων κα διδάσκων τὰ κάλλιστα, ὁ Σόλων, καὶ φιλον πασι ποιῶν τον Ἀνάχαρσιν - προσάγων τοῖς

Ἐλλ ων καλιις καὶ πάντα τρόπον μιμε--ενος, πως διστα διατρι-- τη Ἐλλάδι, ὁ δὲ τε πῶς την σοφίαν

ἀπέθανε. s. βουλεσθε υν δ' ἐπαγάγω φ μώθ τὀ τι 'λος, - μη ἀκήφαλὴς περινοστοίη ωρα γουν ειδένα ουτινῆ μοι ἔνεκα ὁ Ἀνάχαρσις ει Σκυθέας καὶ ιξαρις

σήσηνέ μοι της εἰ ψνος, εἰ βαπιλι- ανδρὶ ἐμουτον - κοσα βάρβαρος μὲνJ γαρ κἀκεῖνος πια ουδέν τι φαέης - τους Σίρους μας φαυλοτερους εὶνα των Σκυθῶν. τὰρ οὐδὲ κατα- βασιλικὸν ἐσποιῶ τἀμα ἐς την μοιμητο, κατ' κεῖνα ει - γα πρῶτον ἐπεδήμησα μῶν τλα λει, senum μὲν εο ς ἰών τ μοι θος και τὸ καυλος - τῶν ἐμπολιτευομένων τι πληθος καὶ την ἄλλην

πει πρὸς ταυτα και οὐκ ἐζ ρκουν του δαίματι, Id τικοὶ ὁ νησιώτης iμῖνος νεανισκος ἐπεπονθε πρὸς την τουΜε,-ἀm obia . καὶ ἔμελλον ἴτω διατεθη-- την γνώμην ἰδών αδλιν ἀκμάζουσαν ἀκμὴ τοσαυτο καὶ κατα

ανθοισαν ἀγαθοῖς πασιν si θάλλει αδλις.

568쪽

is 10. Atii 4 hων σκοπουμ ν 4 περὶ των πρακτέων, καὶ το μὲν ξαι - ὀρον μῖν πάλαι ἐδέδοκτο τισι

ιν; ζήτουν γάρ, μ' ἀποκρυφομαι τἀληθές, ιιινες οἱ προῖχοντες li καὶ οἷς ἄν τις προσελθών καὶ ἐπιγραψάμενος προμάτας συναγωνισταῖς πντο πρὸς τὰ λα. 8ω ἐνταυθα μοι οὐχ εἷς, σαε τω -- ρσιδι , καὶ ἀτος βαρβαρος ὁ δ αρις, ἀλλα πολλο i, μῶλλον ὁ πάντες τὰ αυτὰ μονον οὐ τατ αυταὶ συλλαβαi ελεγον ξένε, πολλοι με και αλλοι χρηστοὶ καὶ δαιοὶ πὰ την αὀλιν, καὶ οὐκ α αλ χὀθι τοσούτους ευροις νωας παθους, δυο δε μάλιστα ἐστον μῖν ἄνδρε αρέστω, γένει ἐν καὶ ἀζιώματι πολυ προυχοντες πάντων, παιδεέρ ὁ και μγων δυνάμει et Ἀττιακ δε-d παραβάλοις - η δὲ παρὰ του δήμου ἔνοια παπο ἐρωτι κναρὸς σιτο- καὶ

τουτὶ γέγνεται, - - οἶτοι ἐθέλυσιν ἐθέλουσι γαρ τι αν αριστον ὴ νη πόλει την με γα χρηστὀτητα καἐτην προς τους ξένους φιλανθρωπέα καὶ τι ἐν μεγέθει τοσουτο ποτιφθονον - το μετ' ευνοι--Uωμον καὶτ αρβον και το ὀσοδον -- ανυλλοις διηγήσαιο 1 πειραθεις μικρὰν στερον. 11. και ς ἄλλον θαυμάσης, 871μια και της Ουτης οἰκia ἐστον, υἱος και πατήρ, ὁ μέν,

a τινα ὀλωνα η Περικλέα Ἀριστει ν ἐπινοεὶς ὁ δε υἱὸς και ὀφθεὶς ἐν αυτικα ἐπάξεται σε, υτ μέγας ἐστι καὶ καλὰς ἀρρενωπήν τινα την ευμορφων ε δ καὶ

μενος, τοσαύτην Ἀφροδιτην ἐπὶ γλωττη ὁ νεανισκος γέ τοι πόλας α σα κεχηνὀτες αυτου ἀκούουσιν, ὁποτε δημηγορήσων παρήλ ι, ποιώ φασι τους τότε

οσον τοις μεν οὐκ ἐς μακρἀν μετεμέλησε του ἔρωτος, νήρασωνσαν του ἈλκιβιάJου, τουτον δὲ η πολις οὐ φιλῶμοιον, ἀλλα καὶ id. ισθαι ὁ ἀξιοι καὶ ou, is τουτοημῖν δημὀσιον ἀγαθόν ἐστι καὶ μέγα φελος α σιν, μηρουτος εἰ φαυτός τε και ὁ πατὴρ αυτου δέξαιντό σε καιφιλον ποιῆσαιντο, πῶσαν ἔχεις την αδλιν, καὶ ἐπισHσαι ta