De apostrophae apud romanorum poetas usu

51쪽

- 41 et Ovidium, a quidem satis large Lucanus enim praebuit figuram circiter quinquagesimo Sexto quoque versu, Silius Italicus

centeSim Octavo quoque versu, Valerius Flaccus fere nonageSim tertio quoque versu, Statius centensim undecimo

45. Iam vor infundit quaeso animos ad locum, qui legitur in Ricard imo in gii libro qui si Virgils piscitu Tecliuili, p. 363 Sq. die Velitive Ialliing , inquit, di mali 0 Homur

aliquae narrantur, interposuerint suos animos, figuram, de qua tractavimus, non parvi momenti SSe apparet. Perpauci apOStrophis, qua in Homeri carminibus inveniuntur, ubi poeta per eas effert animi motus ), ut illo Horatiano utar cf. Art. Poet. 1ll),

52쪽

sin dubio optime confirmatur, quod uingius de Homeri ration dicendi iudicavit. Similiter consentit perbene, quod vir doctus d Apollonio Rhodio dixit, cum eo, quod in Argonauticis eius invenitur de illa figura. In huius carminis 5833 ursibus enim leguntur tantum Septem postr0phae', quibus poeta ex

assoctu se interposuit narrationi. Reliquos Graecorum poetas perlustrare, quid praebeant de apostropha, tempus mihi usuit, quod valde doleo. Vortamus n0s igitur ad Romanos, quorum apoStrophae Sum cognovimus. In magnis heroicis carminibus Vergilius in illa aversione dicendus est parcissimus. Atqui inventa sunt in Aunuido quinquaginta re apostrophae, quarum viginti una sinu dubio profluxerunt ex affectu, cum viginti sex locis adum iniurior ratio verisimillima videatur. Ex his quadraginta septem ap08tr0phis fiunt septendecim per quasdam personas a poeta loquente inductas tricies vero Vergilius ipso rectum atque institutum narrationis ordinem illo modo mutavit suos ipsius affectus interponendi gratia. Si vero deliberabis Aoneidem constar tantum X 9896 versibus atque hos numeros comparabis cum illis, quos

cognovimus apud Homerum et Apollonium Rhodium, in dubio assontioris mihi progredienti ultra id, quod Heingius i. c. p. 364:-In de Aeneis , inquit, strobi Vergi mitiuwussisein diu gloicho Obj0ktivitat scit Homeri ut Apollonii an aber mali mein gumerhen, Wie schwer es lim ird, si festgulialten ; ut postua: Im esuntlichen aber drangi de Dichtor Vergilius suino Empsinduit honsequent uruch und ait sicli nach 0glichi sitan diu enigenonsaige u subj0ktiven eusserungen, diu hin Homer arbot. Equidem censeo orgilium, quantum ex illa apostr0pha iudicari potest, aliquanto magis uos assectus versibus interposuisse quam Homerum et Apollonium atquo minimo animum ita cohibuisse, ut Heingius verbis supra allatis dicit. Ex Argonauticis Valeri Flacci supra attuli quadraginta duo exempla, ubi apostropha ex assectu intellegi potuit; 00ta

ipso secit av0rsionem illam tricius semel de figurae usu P. Terenti Varronis Atacini, qui multo antea Aroonautas vel Aryonautica scripsit, nil corti dici potest, quoniam restat tantum exiguus numerus versuum in his circiter viginti versibus autem, quos 1 Io II 08 IV 445 sq. Il99 sq.; 383 1485 1706.

53쪽

attulit Alexander Rios in appendice M. Terenti Varronis Saturarum Menippearum reliquarum Lips. 865), viduntur mihi tribus locis extare apostrophae tales, quae pendunt a poetae quibusdam a ctibus. Atqui verte oculos ad Graecos , ubi j dlim Dum Rhodius andum maturiam tractavit in sero eodem versuum numero ac Valerius Flaccus otiam sup0rat Valerium 30 vorsibus); in his Argonauticis vero invenimus apostropham exposta affectu adscitam tantum suptius cf. p. 2) h. e. igitur

dicere hic quoquo constat Romanorum poetas in narratione multo magis motus animi extulisse quam Graecum.

Idem, quod de horum Romanorum outarum ratione scribendi cognovimus, iudicandum erit de reliquis, quorum carmina hac indissertatione attulimus quantum ex eorum apOStrophae S concludendum est de antiquissimis semporibus scilico ex reliquiis

nil corti dici potest), omnes, ubi narraverunt, minime hoc fecerunt sine ira et studio, ut illo acito utar, sed occasione data semper studuerunt, ut suos ipsorum affectu narrationi interponerent. Qui Ovidi Fastos, Artem amat. Remed amor vel carmina Properti vel epicos versus Lucani legerit, concedet in his carminibus p 00tas in illa re etiam modum excessisse, atque non mirabitur, quod Iacobus Grim in commentatione, quae est Ueber den

3, 101 Sed ne eae quidem, inquit, quae recte runt, densandae Sunt nimis. Nam et vultus mutatio oculorumque coniectus multum in actu valet; sed si quis ducere os exquisitis modis et frontis ac luminum inconstantia trepidare non desinat rideatur.

Hac se perveni ad finem huius dissertationi. si vero aliquid

attulisse censebor ad poetarum Romanorum scribendi rationem eXplorandam, magnopere laetabor.

54쪽

Natus sum Er Winus Hampol a. d. VI Kal. April. anni 1886 Croto schini patro Paulo, matre Ida e gente Ander orta, quos adhuc salvos esse valde gaudeo. Fidei addictus sum ovangulicae. Primis litterarum tum sentis imbutus Costrini Marchicorum ibidem gymnasii discipulus sum factus anno 1895. Maturitatis tostimonio instructus ver anni 1904 Ionam me contuli studiis philol0gicis historicisquo puram navaturus. Duo ibi semestria commoratu transmigravi Berotinum, ubi per ter ex menses audivi viros illustrissimos Di eis, d. 0yur, ehule onStrado nitet, Vahlon, v. Wilamowit g Went gel. Autumno anni 1906 Ionam ad studia mea absolvenda rodit, cuius universitatis civis usque ad hoc tempus sui qua in academia docuerunt m et scholis ot xurcitationibus viri doctissimi artolliori, Delbria ech, Euchen, o et g Hirgel, Iudeicli, leb mania,Lie bonam Menig, Michol S, Stoy. Quo omne praeceptoreSpia grataque memoria me Semper prosecuturum SSe polliceor, praecipue autem Georgium Go et g qui studiis meis benignissime savit.