De Posidonio Rhodio M. Tulli Ciceronis in libri I.

31쪽

saepe in . Q. . Itaque verisi inillimum est multis locis etiam quibus auctor non nominatus sit Posidonii sententias subesse. Interdum autem ubi a ceteris Stoicis discrepans ad Platonem propius accedit en ipse Posidonium auctorem profitetur ut in p. 92, in qua summo bono ex sententia Posidonii exposito ga ' ad haec quomodo pervenitur si intus ista perspecta est; si servatus est in rebus agendis ordo. innoxia voluntas ac benigna, intenta rationi nec unquam ab illa re cedens'. s. Clem Alex Suom. p. 589 ed. Poti. τέλος θεῖτodo Ποσειδιόνιος το ζῆν θεωρουντα νην τῶν λων αλφ

dυνατον κοτα μηδεν ἀγομενον πο ου ἄλογον μέροvς τῆς ii ob eum iis litigatur qui honestatem eum voluptate eo iunctam summum bonum iudicent. Quos illa animi partitione, quam os a Platone susceperat, adhibita reprendit, quod duarum animi partium inrationalium alteram animosam relinquant, alteram humilem et voluptatibus deditam beatae

vitae necessariam putent. Qua ratione illos summum bonum

Scyllae simile reddere. Quod in simile quis eum induxerit, statim adicit 'prima pars hominis est ipsa virtus huic committitur inutilis caro et uida receptandis tantum cibis habilis, ut ait Posidonitis' g 10). In eadem epistola leguntur quae hue pertinent f. 30: ' sapientis niuius deos aequat illo tendit ori issime memor nemo improbem c0natur adscendere, unde desemderas Sed prius necesse est antiquiorum Stoicorum sententia ematur et e stratur, utrum consentiat eum illis locis necne

Quibus potissimum nisus Lipsius in hysiol. III 8 Stoicos

omnes animum sub partum e caelo advenire voluisse censuit.

Quod aperte a vero abhorret. Nam ex semine eos animum nasci voluisse satis multi lati testantur. Semen esse τοaοντε γενναν τοιαντα ἀφ' oro καὶ αυτο ἀπεκριθη Laert

32쪽

τῆς νυχῆς re ρεσι κατα sura ιοστων προγον - λόγον u. l. in . Itaque nasci anim0s similitudine liberorum et parentium

potissimum pr0babant, s. Plut rep. St. p. 1053 D: re δει ι rasem Xρυσ. του γεγονέναι τὴν ψυχὴν καὶ μεσογε

ἐξομοιουσθαι τὰ τέκνα τοι γονε υσι. odem argumentocleanthes animum corpus esse effecit es Nemes de nati h0m II, p. 32. Tert de an V). Idem autem Panaetius protulit f. usc. I, 79 'nasci animos, quod declaret eorum Similitudo qui procreentur, quae etiam in ingeniis, non solum in orporibus adpareat. Et Chrysippus naturam in animam verti censuit Plut rep. St. p. 1052 F το βρεψος ἐν, γαστρὶ φωσε τρέφεσθαι νομι ι χθυπερ πτοπι ταν ἐ

ταβαλλειν καὶ γίγνεσθαι ψον cf. de primo rig. p. 946 C),δθεν ου αῖτο τροπου τὴν ψυχὴν εὐνομασθαι παρα την νυξιν. Itaque cum animum nudum et rudem, saeuitate quidem rationis adsequendae, ratione ipsa tamen non praeditum nasci voluerint, etiam dubium videtur, num hominum animi maiore iure ex eorum sententia divini appellari pos sint quam id, quo bestiae plantae terra contineantur es Laert. VII, 139).cie de leg. I, 2 certe non antiqui0rum illorum Semtentiam expressit exstitisse quandam maturitatem serendi generis humani, quod sparsum in terras atque satum divino auctum sit animorum munere quomque alia quibus cohaererent homines e mortali genere sumpserint quae la gilia essent et caduca, animum esse ingeneratum a deo. Ex quo vere vel agnatio nobis eum caelestibus vel genus vel stirps appellari potest. Neque de d. n. II, 18: ' quin et umorem et calorem, qui est susus in Orpore, et terrenam ipsam viscerum soliditatem, animum denique spirabilem siquis quaerat, unde habeamus apparet . . illud autem quod vincit haec omnia, rationem die . . unde sustulimus2 Quilae tamen consentiunt cum g 56 Tuscia: nam sanguinem,

33쪽

bilem . . omnem denique . . corporis figuram videor posse dicere, unde concreta et quo modo acta sint animum ipsum ' omnibus his locis id dilucide enuntiatur animum et corpus ita diversa esse, ut non una nascantur, sed hoc natura gigni, illum altioris ortus esSe. Primum locum, si accuratius inspicies, facile intelleges Platonicam sententiam prae se ferre es. Tim. p. 41 C: καθ'

θνητον προ φαίνοντες απεργαζεσθε. Alter autem locus tantum abhorret a Stoicis, ut id, quo e0ntineamur et vivamus, ab animo separetur. Nam quid

aliud est quam animi igneus spiritus, qui istum e pus Mnetrans nos e servet et sustineat ci eiusdem libri θ 30:'hic noster ealor, quo haec quae nota nobis sunt retinentur et vigent'. Cui corpore igni Cleanthes solis ignem similem et propterea solem animantem esse censuit g413. Sed illam

rationem a Xenophonte ortam iam Zenonem adhibuisse, ut mundum rationalem esse demonstraret, Sext. adu math. IX, 101 tradidit. Cuius tamen argumenta a Cicerone valde diser pant Neque enim quia animus in terris nasci non potuerit, esse quandam divinam rationen concluditur; sed quia mundus animalia rationalia contineat, etiam ipsum rationalem

esse: ὁ δέ γε κοσμος περιέχει σπερματικοῖς Bekk. λήχροες

Itaque etiamsi animorum eandem naturam atque divinorum astrorum eosque partes dei esse vellent μορια κῶαστοσπασματα es. Laert VII, 1433, tamen eos non ita divinos habuerunt, tanquam a reliqua natura diversi et exempti essent Veram eorum sententiam Epictetus expressit indius. I, 9 - δε μένου δε θεου τὰ σπέρματα πιχταπέπτωκεν - εἰ - πατέρα - ἐμον ιο- ουσ- τον----στον, Αλ ει α παντα ιεν τὰ ἐπὶ γης γεννωμενά τε κοις τομενα, προνγονιμένως δ' εἰς τὰ λογιο s.

34쪽

At inauditum inter Stoicos est, cum Seneca corpus hospitio brevi animumque uspiti in alieno habitanti peregri que et properanti comparat ep. I204'4, 15, 18 alioque loe deum in corpore hospitantem meat ep. 31, 11). Quam

sentententiam passim accuratius etiam in p. 4 exponit: L prope est a te deus, tecum est, intus est . . . Sacer intra nos spiritus sedet, malarum bonorumque nostrorum servator et custos prout a nobis tractatus est, ita nos ipse tractat. 5. vis istuc divina descendit animum excellentem, moderatum . . caele8tis potentia Uitat . . animus magnus ac sacer . . . e versatur quidem nobiscum, sed haeret origini suae ' i. In quibus paene pop0nderim eum Posidonium sequi: cf. P0s apud Gal. p. 448 το δὴ ἐῶν παθων ἀτιον τουτέστι τε ἀνοριολογίας - του κακοδαίμονος βίου τὰ μη κατα-- λασθαι se ἐν αὐτοῖς δαίμονι

νεκκλίνοντας φέρεσθαι Quibus significat duas illas animi partes, τὰ λογιμον καὶ τὰ παθη μικόν, quod elucet e veribis paulo post sequentibus: τὰ - μηδεν γεσθαι ποτο iam τε καὶ κυκοδαίμονος καὶ ἀθέου χῆς in etiam Clem. Al. l. supra s. in Nec dubito, quin hanc sententiam ex imaeo repetiverit: cf. p. 90 A et δε περ του κυριωτατο παρ' μιι φυχῆς εἴδους διανοεισθαι δεῖ τἶδε,- - αυτο δαί/ιον θεὰς -- ν δέδωκε. Posidonius igitur, cum antiquiorum lateorum de animo sententiam mitteret, etiam in eo Platonem secutus est, ut rationalem animi partem deo renatam ipsamque divinam iudiearet Quod confirmatur etiam Sexti . quodam loco, quem P idonio vindicaverim. Locus enim ille supra commemoratus coinmentarii in im tertio apud Sexti redit adv. Gramm. 303. Nemo putabit hoc loco Sextum suam sententiam

proferre, quod priores loci vetanti Verba de quibus agitur

Non posso lineo i iis Senecae esse post eludebis s. p. 43. Diuitiae by Corale

35쪽

λχυτον ἡ δε ε ἔαυτ λθε se τὰν ἐκτῖς reuiatii κHaec ut intellegatur, quid Posidonius de animorum divinitate iudicaverit, sufficiant. Atque ut omnis dubitatio tollatur, quin animum etiam ante vixisse quam homo nasce retur voluerit, in I, 115 de div. leguntur ' animus qui quiariam ab omni aetemitate versatusque est cum innumerabi libus animis, omnia quae in natura rerum sunt videt cf. 131. Quo loco, opinor, neque animos nasci et ante in renitione viguisse g57 satis aperte statuitur. Itaque si omnia quae adhuc disputavi reputaveris animoque recollegeris, aliquid me habere spem te concessurum esse, eur Posidonium Ciceronem hoc lae secutum esse

putem.

Neque dubito, quin ab eodem Sumpserit ea, quae in Minontra alterum illud Panaetii similitudinis argumentum proseruntur. Quorum summa haec est hominum similitudinem magis in corporum figura exstare et quae in animis conspiciatur, eam sacere ea, quae in Orp0ribus gignantur; itaque magni reserre, quali in corpore animi Mati sint. Auctorem affert Aristotelem in XXX probi. in quo ille id exponit, de quo Galenus peculiarem quendam libellum scripsit ora τα τει ψυχὴ ἐθη ταῖς του σώματος κρασεσιν ἔπε- ται vol. IV, p. 767 sqq. K lin. Iam antea eum Gai de LΗ. et . locum attulimus, quo hanc ipsam osidonii sententiam commemorat εος co naθητικων κινησεων τῆς

φυχῆς ποιμένων εἰ τῆ διαθέσει του σώρευτος p. 442). UNrecte Gai etiam annotat Osidonium in eo quod sanguinis animalium differentias non neglegeret Aristotelem Secutum esse, qui de pari. m. II p. 651st, 12 ait: πολλων δ' ἐστινωτία του amimi σις και κοτα τληθος τοι ζώοις κοικατα την αἴσθησιν cf. p. 316 sqq. 5473. Quem omnino in his physiognomicis Pos secutus esse videtur. RurSu autem

propter hae Gil in illo libello p. 814 sqq. et Posidonium

36쪽

laudat et Stoicos vituperat, quod eum in iis non sequantur, in quibus maxima laude dignus sit Nec solum mores, sed

etiam mentis et hebetu linem et acie ni a corp0ris habitu pendere eum voluisse confirmat Strabo II p. 103. Quo loco id quod os teste sal p 442 etiam in libris περὶ παθων posuerat corp0ris habitum ex siris temperatione mutari, impugnat contra gentium disserentias fortuitas esse statuens. Qua in re Posidonium corrigens haec affert: ου 'in ιιἐν λολογοι, λαεμιμονιοι δ' ου καὶ οἱ ετι

Itaque certe non fortuna factum est, quod Gai libri illius contra Stoicos adiutore Posidonio pugnans hunc finem fecit: ἐν Σκυθαι sia γαρ ει ἀνηρ γενετο φίλοσοφος, Ἀθηνζσι ει πολλοὶ τοιουτοι ' rati δ' εὐυβδήροις ἀσυνετο πολλοι τοιουτοι ἰάθην σιν λέγοι. ecedit quod etiam M. cie de div. I, 79 legitur: sunt partes agrorum . . aliae quae acuta ingenia gignant, aliae quae retusa quae ninia fiunt et ex caeli varietate et ex disparili adspiratione terrarum' es etiam de d. n. II, 6, 17. 16, 423. Atque ne ulla dubitatio reliqua sit, quantum os in his a ceteris Stoicis discrepet, videas quomodo Strabo locum illum eoncludens eum reprendat: πολυ γαρ ἐστι το αἰτιολογικον nos aerist reri Q ριστοτελίων, περ ἐκκλίνοισιν οἱ φιδεεροι δια τὴν ἐπί

His peractis redeamus eo ubi Cici vestigia os reli quentem videramus DG a. s.) Reverti ad eum videtur in

66. Certe quae sequuntur et Stoicorum menti consentanea Sunt ne a P0s abhorrent. Est enim ille locus qui ducitur ex admiratione rerum caelestium atque terrestrium Ned. n. II, 75), quo deum esse demonstratur. Itaque ut alterum quod diximus intellegatur, sufficiet ut conserantur cum his de d. n. 91-153 neque ne videamur μααρηνορειν nunc singula persequemur. Quamquam, quod ad ris attinet, me non fugit esse quod fortasse quispiam eius sententiae repugnare dicat Nam Cici vulgarem sententiam secutus medium

37쪽

terrae cingulum calore uri et incultum esse dicat, Posidonium hoc negasse Cleomedes tradit p. 41 in τυν. διακε

Sed quae a Cleom. ut Posidonii resertur sententia omnino consentit eum ea quam Polybii suisse Geminus docet: Cleom. I p. 40 sq. Gem Uran. p. 54. σχουχιστερον . . . του ζώου IOH βιος οὐν ὁ στοριο-

κλους πολυν ἐπιμένει χρονον κατα τὴν πάροδον την προς

38쪽

-His uis γινομένης ἐπὶ τουχιστα κορυφὴν σημείου, ταχεως ει αποχωρουντος του ηλίου.

... πλείονας ει πονοις δετιμώ- τοις περι τους τροπι κους οἰκουσι κτλ.

Vera autem P . sententia ex Strab. II p. 94,9 apparet. Noluit enim eundem esse torridum cingulum atque qui tropicis contineretur διακεκουμένην γαρ λέγεσθαι τὰ ola γ- τον διετὰ Mawμυ τῆς ὁ μεταν His τροπια αδ πλέον τὼν μισο - - μοις Ac ἐσυιον ἐστιν. Et ipse cum veterem discripti0nem, quae quidem spectaret ad caelestia, probaret, quod ad res humanas attineret, duas sub tropicis addidit p. 954 L, Haec huic loco sufficiant. Neglegentius hane rem tractavit Bahius p. 100 discrimine quod inter Strabonem est et Cleomedem auctores ne intellecto quidem. Argumentis divinae animi naturae explicatis Cic. revolvitur in eam quaestionem g 70 quam iam gi tetigerat, quae animi sit sedes, iterumque affirmat non esse eam huius loci. Sed iterum magistrum dissimulare studet suaque libertate disserendi utitur, ut modo hunc modo illum sequatur, ne

39쪽

quemquam sequi videatur. Agn eis divinum nostraim, qui subtiles philosophorum controversias minime curat 'quae t ei natura propria puto et sua. Sed fac igneam, fac spirabilem nihil ad id de quo agimus'. Quae deinde de animi natura disserit consentiunt cum iis quae modo ex Consol attulerat nihil animis admixtum esse, nihil concretum). Atque in eo quoque a Pos dissentit quod caput animi sedem esse vult Quamquamineinius annotat Os. acriter antiquiorum Stoicorum sententiam ini pugnasse ipSumque animum in capite esse statuisse. Utinam nobis vir doctissimus dixisset, unde hoc sciret quod libentissime in nostrum usum vertissemus. os legimus apud Gal. p. 501:

δἐ Ἀριστοτέλης τε καὶ Ποσειδωνιος εἰχη sit η μερη φ ῆς - ονομα σιν, μναμεις ει εἶναί φασι μιας ουσίας ἐκ τῆς

καρδίας ορμωμενης. uic autem loco Cic. annectit argumentum illud ex Phaed. p. 78 C repetitum H δε τι τυγχανειον ξυνθετον του r ρ μονου προ Ptει μη πασχειν ταυτα τοδιοσκεδαννυσθυι). Nam postquam statuit animum nihil eoi iunctum habere, sed simplicem quandam naturam esse, pergit: quod cum ita sit, certe nec secerni . . . 0test, ne interire quidem igitur Deinde plura ex inem libro prefert. Quae non plane cum Phaedone congruere facile intelleges. Nam quaedam verba quidem Platonica Servata, sententias tamen perversas invenies alia ad sensum quidem propius accedentia verbis tamen paulum mutatis, quibusdam novis etiam additis ita, ut Platonis quidem admonearis, sed alienum aliquid accessisse sentias, quod tamen num ex Uiceronis ingenio manaverit, dubites. Initio ga quod positum est non accurate dictum est. Nam non excedentium e eorporibus animorum duas illas vias esse Plato voluit, sed mortuis omnibus in Orci locum quendam ut iudiearentur eundum esse Phaed. 107 3, unde in contrarias partes illis discedendum esse Phaedri 249 A, Gorg. 524 A Pol. 614 C paulo aliter Pliaed. 113 D). Et de his quidem locis eum haec scriberet Cic. Ogitasse vi-

40쪽

detur. Quamquam simul Phaedri M E sqq. quem locum Hein. 0nseri, quippe qui apud Platonem arte coniunetus sit eum eo argumento immortalitatis animi quod m0do explicavimus, animo eius obversabatur. Atque quae e lam disputantur etiam similiora sunt ei sententiae, quam G. antiquissimis illis quos putabat philosophis attribuisse vidimus clam vim et seminas in caelum ascendere, eteros humi retineri: Leci τοιαυτη ροχὴ βαρυνεταί τε ἀή --

neca interdum pr0fert ep. 90, 30 ' animus persertur illo in caelum, si linivim des ans . ad Helv. 11,6 sincerus

animus ac naturae suae memor, remiisse e res et quand que emissus fuerit ad summa emicaturus', ad Marc. 23 1: facillimum ad superos iter est animis cito ab humana m versatione dimissis. Minimum enim aeris fruorum ... vio= es ad originem suam revolant'. Non autem in Phaedone inveni quod Cic. in haec induxerit ' qui . . essent in o

poribus humanis vitam imi uti deorum iis ad illos a quibus essent profecti rediti facilem pateret Quibuscum ex Stoicis scriptis haec conseras de d. n. II, 37 homo ortus est ad mundum contemplandum et ismitandum aen. ep. 86, 1: animum eius Scipionis ine lum, eae quo eres, redisse perisuadeo mihi', 120 15 scit quo eriturus sit qui unde venera meminit'. is quae sequuntur Cic. eam sententiam exprimere studet, quam Socrates in Phaed. p. 84 Ε sqq. defendit: non lugendam mortem sed eum voluptate amplectendam esse. Quibuscum apparet sententia quidem arte cohaerere ea quae in I sequantur male dirempta interiectis quae plane a re sunt. Quae quidem Platonicorum verborum

sonum reddunt, sed a sententia eorum quam maxime abhorrent. Quod optime docebunt loci ipsi inter se comparati. Tusci I, 73. Phaed. p. 99 D.

nec vero de hoc quisquam δοξριιοι sιετα ταυτα, ἐπει- dubitare posset, nisi idem nobis ἀπείρηκα τα ' σκο-aecideret diligenter de anim στων, δεῖν ευλαβηθῆναι, φή