장음표시 사용
361쪽
ut olfio, homini in antiquis libris versatissimo, in memoria inhaesisse videantur invito. Inde factum opinor, ut istis, quae supra posuerat p. CCXXXI, parum congruenter haec ex calamo sibi excidere passus sit p. CCXXXVI: Verum ista omnia sic accipi nolim, quasi bonos et accuratos emendatores negem antiquis et exquisitis codicibus usos esse iisque comparandis 373ὶ genuinam formam textus quaesivisse. t genuina illis sui ea, quae poetam maxime decere videbatur. In quo nemo non videt omnia denique ad Alexandrinorum ingenium et arbitrium redire. Libere dicendum est in re gravissima. Haec sensum non habent. Neque enim poterant una opera genuinam formam quaerere comparandis antiquis et exquisitis codicibus suoque abuti arbitrio. At non poterat fieri ut salsis prosectus ab initiis 357 non suis sese irretiret laqueis. Quam omnino falsam de istorum grammaticorum opera conceperit notionem, declaravit hoc loco
p. CCXXXIII: Quippe illo Graecorum aevo Alexandrinum dicit)quamvis in minutiis grammatici generis occupatissimo non potuit non vilis et eruditi hominis acumino parum digna videri haec cura libros dividendi in partes, praeponendi in Mi codices inter se comparandi librariorum menda tollendi, vocabula signis distinctionum et accentuum notandi et si qua alia sunt, quae partim assignantur grammatistis. Hic primum iure quaeretur cur si haec vilia videbantur ista aetate tanto studio colerentur. Certe Cicero honos, inquit, alit artes omnesque incenduntur ad studia gloria, iacentque ea semper, quae apud quosque improbantur. Dein in iis, quae principibus grammaticis dicit indigna habita, nullum unum est, quod non Aristophanem vel Aristarchum fecisse constet de comparatione codicum, delibrariorum mendis sublatis, do interpunctione et accentibus iam ne verbum quidem addam verum quod attinet ad operam libros in partes dividendi, Aristarchus hanc Homericarum rhapsodiarum aciem induxisse fertur et quod huic simillimum est Apollodorum collegisse Epicharmi comoedias, Aristophanem quorundam lyricorum carmina ex lege quadam ordinasse traditum eiusdemque feruntur fabularum argumenta. - At ath teses Wolfium malo habuerunt et enodote temeritas. De athetesibus separatim dixi io Zenodoto sic iudico. Quam 374 Dissilia πιν Orale
362쪽
V. Do eriticis Aristarchi rationibus.
quam non omnia, in quibu Aristonicus utitur vocabulo Mo- δοτος ποίησε vel μετέγραφε, coniecturis similia sunt, tamen et constans veterum grammaticorum opinio, qua ipsa ductus Aristonicus nonnulla eius coniecturae tribuit quae Zenodoreo tempore in libris ferebantur, et complura certissima exempla non sinunt nos dubitare quin satis libere in scriptoribus tractandis versatus sit coniecturisque indulserit. Sed primum ex uno alterove calidiore critico non licet de solitis istorum ratio-358 nibus coniecturam facere Φ deinde quod hic magis spectandum quod in Zenodoto factum videmus hoc consentaneum est fieri ubi primum ars eritica nascitur ut aliquanto liberior sit quod item primis post renatas in Italia litteras temporibus evenit. Scilicet primum tum elaborat ut scriptores, quos paucimSs corruptos exhibent, sine summa offensione legi possint: partim imperiecta ars multa non intelligit inscientia, quas tollit ne quid relinquatur quod absurdum esse putat. Sed gliscentibus studiis, codicibus pluribus paratis, rerum Sermonisque scientia vulgata, arte interpretandi exculta, multis obscurioribus locis per variorum tentamina tandem reclusis, in arctiore se fines contrahit, et quo magis primi magistri peccaverunt, eo magis iam ipso contradicendi studio ad sontes suos revertitur. Fuit Anacreontis locus iusmodi γανως οἴα τε νεβρον νεοθηλέα
374ὶ Ζηνοδοτος μετεποίησεν ἐροέσσης, δια τι ἱστοδεεῖσθαι τας ast λείας κέρατα μὴ χειν αλλα τοῖς α&ενας. ulcra coniectura: cui si quis nihil opponeret quam quod hodie enitet opponere solent se γέγραπται γέγραπται nae istiun quod item de plerisque cum Benileio disputantibus adhuc quidem dicendum est non dignum dicemus in arte critica qui Zenodoti corrigiam solvat. Sed sortitor obstitit ei Aristophanes exemplis allatis
poetarum complurium cervae cornua tribuentiunt, Ael. h. ni .
VII 39. Sch. Pind. Ol. III 52.2M Hoc in posterioribus quoque aetatibus diiudicandis ne obliviscare. uuintil. IX 4 39 Quaedam in veteribus libris reporta mutare iniperiti solent et dum librariorum insectari volunt inscitiam suam constentur. Tam severe iudicant do coniectantibus.
363쪽
2. De constituenda lectione. 353
Praeterea quod ad Zenodoti crisin Homericalia attinet atque ab Aristarchea disserentiam, indicabo aliquid in usus futuros: nam adhuc multum abest ut rem accurate persequi possimus. Aristarchi sententia erat παρ' ' D eqν τα του GDJισtiova κριβ υσθαι . Sic αντους et αυτῶν corrupte dici cuius rei testem Homerum quoque esse, αδ εἴ et του 'Eλλιδιχιονηκρόμμαι, qui semper solutas forma σφας -τους, νυν αντ υν
adhiberet. Discimus haec ab Apollonio pron. p. l. Iam ut abs dixi, quid illa vox ex Aristarchi oro vel Apollonii, qui sine dubio
ex illius sententia eam interpretari poterat, accurate significet, quas cautiones et circumscriptiones habuerit evolvere non valemus. Sed tantum patet, si quis in lingua Homerica in universima quidem maximam quandam integritatem inesse putet temporum progressu et dialectorum corruptelis degenerantem eius crisin Homericam diversa via progredi deber ab eo, qui contrarium sentiat, qui Homerum tanquam cascum necdum satis excultuni nonnunquam cum Faunis loqui non absonum putet, nec abstrusa eum dedecere. Et haec, ni fallor, Zenodoti opinio erat. Contra singularum legum observatione innumerabilium Zenodoto ignotissimarum Aristarchus se confirmatum sensit. Aristarchus ut complura prioribus suspecta et coniecturis sanata reliquit scientia, sic in aliis eadem causa offendit primus. Priores ubi νηβος pro δέος invenerunt non offenderunt, quod huius vocabuli vim Homericam non perspectam habebant. Ipse ubi odd. aliam etiam lectionem praebebant, X. gr. ρο- ιιος, hanc recepit, si minus, versum pro salso habuit. Et hoc
memorabile nunquam illum eiusmodi versus coniectura sana P,
sed nota apposita damnasse. Sic II 2 pro Zenodoto προτὶ Iλιον αἰπυἰδεσθαι habuit προτὶ Ιλιον γεμονευεμ Sedi l Iλιον αἰπυ ἔχοιεν causa fuit atheteseos, ut patet ex sch. M 115. O 6. Unde apparet O T verba Ἀρισταρχος δε Iλιο εκπερ-
ο ὐσι salsum esse testimonium ne Aristonici, cuius verba διδκαὶ ἀθετειται ὁ σιιχος Dio servata in D. CL Lachmanii. Betrachi lib. Ηοm Il. p. 4. - ΑΓ exempla invenies quocunque loco librum nostrum evolveris. Sed quid tergiversamur cum habeamus testimonia I 222 εδιμυος ἐξ ερον roo φαινονται και na Ara uειι νονι οἰν
364쪽
V. De criticis Aristarchi rationibus.
addicentibus meliorem et exquisitiorem visam lectionem recepit, V.eXemplum Supra positum p. 67 βδ not. Illi addas similo hoc F332ri or νυσσα τέτυκτο ἐπὶ προτερων ανθρωπων, καὶ νυν τερματ εθηκε ποδαρκης dio 'Aυλλεις. Eus h. L p. 1304, 24 ἐν δ τυ ori or νυσσα τε Tvκτο καὶ ἔας φασιν οἱ παλαιοὶ ἶτι Ἀρισταρχος γραφε δε ι τογε σκιρος σκιμος 3 εην, νυν a θετο ερριατ Ἀχιλλευς , ενις τουτου στίχου τεθεντος re ἐκείνου ἀντὶ των ἀνωτέρω γραφεντων δυο. Praeterea adeant lectores sch. A. Sed ubi duplicis lectionis aequa erat auctoritas quid Aecutus est Egregio docet Apollon Dysc synt. p. 77, disputans de duplici lectione uio δ' a riυν ρωων φυλακα et πω dat hoc Aristarchus των Τρωων φυλακαι , , ἀλλὰ φαίνεται τιτὼν Ἀρισrαπον ἐκίνει et εθιμον του ποιντου, ς συνη ς μἐν ἐλλείπει τοι αρθροις, συνάπτει δἐ ιετὰ τὰ πτηιατα τι δαί
365쪽
κατὰ γαρ τὴν Προειρηυένην υνταξιν secundum ea quae de 377 structura articuli diximus ἐπὶ τnoo πάλιν λείπει et αρθρον. καὶ ἐν ἐγκεί/ιενος ὁ δαί συνδεσώος λειποντος PMκου ρθρου, λέγω του I. καὶ σαφες τι κατα τὴν τοιαυτην συνταξιν 7rροδηλα τὰ του λογου καθεισιηκει, λέγω ἡ λειχθις ἐν του ἄρθροὶ παραθεσις δε ἡ του συνθέμου καὶ Θως ἀκριβέστερον αὐ mxiρικον θος ἀπεδείκνυτο καὶ γαρ ε αλλων τὸ δέον i. e. quod philosophica ratio requirit ἐν παραδέξασθαι καὶ 36i
- δε τουτα δ' ἄποινα δέχεσθαι καὶ πλείστων λλων. di θῆσσον Ἀθηναίο πιιεiλαι estis 64, ubi Aristonicus: γ διπλῆ δτι τι ἐνrιτειλαι ἀντὶ προστακτικου κειται β Ergo id praeoptavit quod non tam vulgare quam Homerici sermonis proprium videretur. Sed hae quoque in re minime pertinaciter egisse, testimonium est de his ipsis imperativis 2 140 legimus: ἱμεις ut νυν δυτε θαλάσσης ειρέα κολπονοφοιιεναί τε γέρονθ' αλιον καὶ δ otiaτα πατρος, καί o πάν ἀγορευσα Didymus παρα Ζηνοδότω ἀγορευσαι. καὶ ποφαίνει-ὁ Ουηρικον θος Hinc igitur de Aristarcho iudicandum sest. Ille observaverat articulis Homerum plerumque non uti. An ideo omnes articulos exclusit Minime. Ne serente quidem metro.
Ψιας ιν λυέγας αἰἐν - 358. v. Didym Boii Apollon. synt. l. Sed λλοι scripsit non υλλοι, quod satis firma accedebat monumentorum auctoritas. Simul, opinor, cogitabat. 37Sὶευλλοι non plus dicere quam ἄλλοι, sed in Arct M Ἀέγας αἰέν aliquam ad distinguendum ab altero Aiae vim inesse,
quamquam alibi vel in hoc poeta ex more u αυτα επει I
S A 302-εἰίγησαι scripsit, aec serat aliqua de usu medii observatio Herodianus hoc loco diversa miscet. 23.
366쪽
V. De criticis Aristarchi rationibus.
Azας τε μέγας dixeri v. id B ll. Articuli vim attenderat 147, ubi traditum m διπλῆ δτι υτ υς ει ρυκε σι τεὴ ἄρθρ0Φτὸ κῶμος ως ποραδεδομένης γῆς στορίας τῆς περ του κήτοι ς. Observaverat Homerum augmenta omittere. An ideo nullum augmentum reliquit Minime. Ediderata ιι σοι αυτις διυκε
362 44 contra O 60 ἐκ γαρ δὴ του ιιελλε non ut Aristophanes
ιιελλε δ' Sed in dissensu editionum potius εργα νεμοντο scripsit, et cάφια τετυκτο, ut his utar, quam ερ ἐνέμοντο, θavs δεετυκro. In quo fortasse nonnunquam salsus fuit, quod nondum omnia momenta perspexerat sic in augmento diiudicando fortasse ab Aristarcho discedendum erit propter leges quasdam hexametri Homerici Aristarcho non observatas. Sed in malam famam pertinaciae incidit vir excellentissimus per eos, quibus pertinax videbatur nolle constantem poetae legem semel vel bis migrari et haec si codicum auctoritate sanari non poterant obelo notare, quibus pertinax visum, cum Observatum
esset ubique poetam ut ἐθελω, scriberem ElisHOEA . Sic enim talia scribebant. Sic Herodianus S 22 δτε δή φα- ιεν duplici modo scribi posse dicit, o AHOA'sIEN, et, quia
in hoc δυνara ποιητικως ποβεβλησθαι ὁ ε - neque est, necessario servandum sit ut in ἐθελω Homerico , H QAMEX crasin nominat. Nos in his solomus miλείδη ε λ et δὴ φαιιε vel coronidis signo illis ignoto v. ob ad Al. 1).
Haec o talia in observatione nitebantur. Sed occurrerunt alia, quae si in alterutram partem diiudicare velles summa ingenii subtilitate opus erat. 499, ubi Vlixes Graecos domum rediro cupiente cohortatur ut maneant: τλῆτε φίλοι κα μείνατ' ἐπὶ χρονον Zenodoti lectio erat ra χρονον Audi Aristonicum: τι Ζηνοδοτος γράφει εr χρονον, ἀπιθανως' ιι φασι γαρ γίνεται, πολ- λου χρονου δια του τι . . . cum H dicit memoriam renovat longi temporis, quod iam in obsessione et laboribus consumserint quod non prudenter lactum hoc tempore. - 314 de serpente passeres devorante: ενίν γε τους ἐλεεινα κατήσθιε οριγωτας.
367쪽
, δόξα τανειος. - 412 precatur Agamemno: Zε κυδιστε, μέγιστε, κελαινεφές, ἰθεοι ναίων, ιιν πριν ἐπ ὴέλιον δυνα και ἐπὶ κνέφας ἐλθειν, ποίνοι κατα πρηνἐς βαλέειν IIριάμοι μέλαθρον. Pro primo versu alii κευ πατερ 1δηθεν ιεδέων κvδιστε μέγιστε. , ,δει ἔν τισι γέγραπια κε πάτερ 1δημεν ιεδέων. -υχ αριιο- ζει ει τον ἐγχωριον Λία προσκαλεισθαι ἐπὶ γῆς πορθησεως, ἀλλὰ βέλτιον κοινοτέραν A 204 Achilles ad Minervam: ἀλλ' ἐκ τοι ἐρέω, τ δἐ καὶ τελέεσθαι ono,
contra Minerva 212 ob δε γαρ ἐζερώχὸ τ δἐ καὶ τετελεσιιένον εσται. Zenod contra illic τετελεσμένον εσται, hic τελέεσθαι vel ut
ille seripsit τετελέσθαί οι o. Sed si Ad ν αρμοζε ιι αλλον
ταὶς κατὸν θυσανοι παγχρυσεοι ερέθονται. Zenodot ἰερέθοντο. Z odoro γραφε παρατατικως ἰερέγοιτο, περ υχ αρμο ει ἐπὶ θανατων . Sed his similia permulta sunt: non certa pleraque, nec hoc putavit Aristarchus, sed in lectionis discrepantia, cum in alteramutram partem momentum quaeratur, elegantiam produnt ac subtilitatem. Minime audax Aristarchus imo mihi certum est si quid Aristarchus peccavit in contrarium peccasse: nam si totam hominis subtilitatem perspicio, opinor unum et alteriun non laturum tuisse in omero ut alienum ab eius consuetudine nisi quaedam religio obstitisset. Sunt etiamnum in Homericis carminibus, quod ego fidenter pronuntio, aliquot loci qui sensum non habent quos certe ab Aristarcho improbatos non traditum. Diqiligo b Corale
368쪽
V. Do criticis Aristarchi rationibus.
Sed ut quaedam, ubi traditum, asseram, audax homo non vio-
tam leniter iudicasset de II 364 p. 167). Et opinor, vidisset non ferri posse Θ 230 ας ὁποτ D A Mνω κενεαυχέες ηγοραα- σθε ubi ex scholiis satis apparet Aristarchi lectionem non aliam fuisse. Sed de hoc paulo susius disputabo. 364 Verbi substantivi praesens personae tertiae omittitur et in enuntiationibus non pendentibus, . g. rρεπτοὶ δέ τε γαρ θεοὶ
369쪽
359 Ergo hoc in tertia persona sing. et plur praes frequen- 38l hissimum Rarius in reliquis. Q secunda persona vix huc referendi eruntis 126'-φίνομ et ιιάλα uo δοκέεις πεποιιένος εἶναι
370쪽
v. o criticis Aristarchi rationibus.
starcheum ἐπιδευε suo potius ἐπιδευη) δ' Etenim patet etiamsi si non propendebat Homeri sermo ad omittendum verbum substantivum exceptis formis ἐστί et εἰσί, tamen non ita constrictum fuisse poetam quin si quando commodum esset et per sententiam ambiguitas devitaretur nam hoc nisi ita est auditor non fertur nisi ad tertiam personam supplendam aliis quoque sor- 382hmis carere posset. Sic coniunctivus 5 eius animo obversabatur
xeris ex antecedente verbo non ut saepe fit radicem assumi sed tempus. Attamen et haec rarissima sunt, et de imperfecto an unus sit locus incertum, quamquam nec hoc omnino interdictum fuisse putaverim. I 40 sqq.
αμαρ ὁ βῆ παρα θινα θαλάσσης διος Ἀχιλλεῖς ηιερδαλέα ἰάχων, υρσεν δ' ἰρωας Ἀχαιοις
καὶ τ ι sa graea a iugi εσαν Qui harum rerum peritiam sensumque habent, nolent dicere ad οἶ τε κυβερνῆται supplendum esse ησαν, Sed Subsequens σαν
eodem pertinet, quamquam abreptus poeta numerandi et simul pingendi ardore illos gubernatores viride descripturus interiecit καὶ χον ἰήῖα η υν, ita pergens quasi dixisset εχοντες. - Desi 230 stat mihi sententia: πῆ βαν Οχωλαί, τε δὴ φ*ιεν εἶναι αριστοις ας, πο ἐν γ ιινφ, κενεανχέες ήγοραασθε. Verisimile est Aristarchum troeaασθε explicuisse ἐθροίζεσθε, ut explicuit ι δε εο παρ Ζηνὶ καθήμενοι et γορο ori , i, ubi vide Porphyrium. Ergo in ὁπο ἐν γ μνεν omissum erit
2M N 622 Τρῶες ὐπεοφίαλοι, δεινῆς κδρ ro ἀυτης, ἄλλης μὲν λωβης τε καὶ αισχεος οὐκ ἐπιδευεῖς, ῆν ἐμὲ λωβ γσασθε, κακαὶ κυνες. Nihil supplendum; ἐπιδευεῖς vocativus est.