De Aristarchi studiis homericis, ad praeparandum homericorum carminum textum aristarcheum, scripsit K. Lehrs,...

341쪽

l. De atheteribus.

ον κατέλειπον . Praeterea reno διεισκε vii, si 109 et ἐντευθεν

schol. V sic dicit: ἐνrενθεν τα ινε διεσκευαστα περ κλοπῆς). Ergo διασκευάζειν dicitur 1 do libro vel loco qui primam et genuinam Drmam vel additamentis vel quibuscunque mutationibus actis amisit, διεσκε Daσται * Τ. 2 Locus ipse qui additussest dicitur διεσκευασμένος i. q. ἐνδιεσκευασιιένος. Ceterum nec διεισκεri potest ab ipso scriptore fieri ut saepe dramatici faciebant cum sabulae primum non placuissent, quod Athenaeus egregie illustra IX p. 374 in. vocabulo ιιεζα- σκετόύειν utens πικρος δ' cui τὰ ωος Anaxandrides ἐποίει 352

VI 247e. VIII 358d ubi ho delendum videtur). X Gq.

XI 496s. XIV 663c δ' Non semper retractatae ut denuo in theatra redirent, sed ut emendatiores in manu legentium venirent. Nonnunquam mutatae ab aliis sunt, ab ipsis etiam histrionibus Grysar de Graecorum trag temp. Dem. p. 4 sqq. . Sic prout 337 res ceciderit διασκεο et correctio esse potest et corruptio λ l .ra Nonnunquain etiam formam non genuinaui induit Diog. a. IXil τὰ ιν αλλα os τινὲς ναφέρουσιν ές αντον Democritum τα μὲν ἐκ tis auro διεσκεύασται τὰ δ' ὀμολογουμένως ἐστὶν λλοτρια. Apparet ex his locis quam res frequens in recentiori comoedia suerit. N. De di cenastas nos nostro more exposuimus. Quidquid in eandem sententiam dictum est ab Heinrichio, quod factum esse video ex Nitrachii praeparatione indagandae e Odysseam interpolationis gli id totum illi acceptum resere volumus. Nos Heinrichi libellunt nunquam vidimus.

342쪽

V. De eritieis Aristarchi rationibus.

2. Notandis versibus spuriis omne verae criticae et Homericae maxime fundamentum iactum. Nam quamdiu in carminibus vere dissoni, absurdi loci legebantur, vigebat quaestionum, quas supra descripsimus, ardor nec multae resutari poterant nisi argumentis item ineptis nec res a puerili et dialectica velitatione ad virilem et grammaticam deliberationem venire poterat. Quare si nihil aliud praestitisset enodotus quam ut hanc meditationem ad Homerum attulisset nunquam eius memoria perire deberet, quippe a quo omnis criticae primordia repetenda essent 3'. Causas si quaerimus quibus com-230 Obeli ipsum iam signum Zenodoti editioni appositum fuisse non dubitandum Aristophanes praeterea in Homericis habuit emunion ad plures ut videtur continuos versus spurios uno signo notandos, quod Aristarcho non commodum vigum nec assumtum . simna et antisimis, steriscum ad notandos locos quibus sensus deesset Aneod Paris. Reifferscheidis. 139J. Nec ad hanc rem Aristarcho, cui ad hoc etiam diplo sufficiebat, singulare signum opus videbatur. Sed praeter dipten peric-stimenen ad Zenodote notanda commodum Aristarcho visum singulari signo notare locos recurrentes nunc recto nunc falso positos et ad hoc potius ipse asterisco usus est et contra posuit asteriscum obelatum. De his vide Naucrium Arist. 13. 1 et Sengebuschium dias Hom. I p. 50. Sed quod idem illo auctor, ut illa de asterisco Aristophaneo debemus, quod certe causa non est cur dubitemus, de diplo tradit hoc dudum diei debe. bat ineptissimum esse. Dipten aperistichon primus Leogoras Syracusanus apposuit Homericis versibus ad separationem Olympi a caelo, proprie Olympum ab eo pro monte positum adnotans, nusquam Pro caelo, quod saePeoDρανδ ευουν dicat et iaακρδν χλυμπον, neque e contrario epitheta permutet ponebat autem tam ad montis significationes quam ad caeli utrimquo manifestatur voluntas eius usus est ea in multis Aristarchus, nunc ea quae praeter consuetudinem tam vitae nostrae quam ipsius poetae apud eum invenirentur adnotans, nunc proprias ipsius figuras, interdum ea in quibus copiosus est, rursus quae semel apud illum ponerentur . Aristarchum diplen, si iam ante aliquis eius usus erat, ad multo plura adhibuisse, ut plura multoque iura attenderit et observaverit, id certum et sciremus 338 sine illo. Fuisse iam ante eum aliquem diples usum id potest verum esse: md illi testimonio nulla fides. Fuisse aliquam ante Mistarchum editionem Homericam, et quidem iam diplo usam ignoti cuiusdam Leogorae cuius editioni nullum praeterea vestigium certe non admodum probabile. Sed

esto. Quis credat talem editionem, in qua dipte iam apposita suisset, sed si solam distinctionem caeli et Olympi et haec distinctio probata ex solis adiectivi ευρυς et μακρos Im vero hic habemu confusionem eo dignam, qui obeli usum ab obolis Pisistrati ducit ib. p. 383. Illa observatio de reos et μακρος non Leogorea est sed Aristarchea, ut supra una

343쪽

i. De atheteribus.

moti versu vero non esse pronuntiamus, quattuor sunt. Pri 338mum deficiens carminum connexus vel discrepans. Deinde siquid displicet in arte poetae vel in hominum deorumque factis aba et moribus. Tum si quid in antiquitatibus, denique si quid in

sermone a poetae consuetudine discrepat. taenodotus quidem primo et secundo genere substitisse reperitur, tertium et quartum genus aliis relinquens, qui artem criticam cum arte grammatica coniuncturi erant. In illo vero primo et secundo genere ut quaedam vidit, quae posteritas probavit, sic ab iis erroribus cavere non poterat, quae omnino et quae illo maxime tempore in hac re declinare dissicillimum. Quot res vel hodie non Wolfius sed Wolfiani inter se contradicere ammarunt, quae in poeta minimo contraria videbuntur quid poetae liceat non quid veritatis quaerat ieiunitas vel reputantibus vel potius nativo sensu edoctis. Sed ut ad Alexandrinos meos redeam, initium faciam ab hoc, quod ad secundum genus reserendum erit. Abiudicaverat Zenodotus multos versus ab Homero δι τὸ πρεπές, si quid heroum vel deorum gravitatem minus decere videbatur. A 88 Minerva sumta saei Laodoci perlustrat exercitum

Pandarum quaerens: IIανδαοον ἀντίθεον διζηαενη, ει που ἐφεμροι.

cum observationibus de Olympo νι δεντι et πολυπτοι et de Olympi καρήνοι et ceteris occurrerat. Talibus testimoniis, quale illud, non uti ratio est.

344쪽

V. De eriticis Aristarchi rationibus.

spuriam censuit illam Achillis orationem οἰνοβαρές, κυνὸς διιιιαιεχεον A 225 sq. - ne aliam quaeras causam. Et alia eiusdem generis invenientur. Sic I 89 Achilles ad proelium dimittens Patroclum haec dicit sit ου γ ἄνευθεν ιι ει λιλαίεσθαι πολεtis ιν Tρωσὶ φιλοπτολμοισιν ἀτιs Orερον δέοι θήσει ς'

ηρκεν, 7 εποί-κε λουτως uri vo ἀγαλλό/ιενος πολέυ μ καὶ dxi i τῆτι , ἔν ἐπιβαλλρ ὴ σινέπεια. Ἀναγκαιοι δέ εἰσι - - πῖς γαρ του Ἀχιλλε ιιὴ τιΩωθροα τουτου καχευημερήσανLOς. Si dubitari posset, haec ultima, quibus defenduntur, patefacerent cur Zenodotus eos damnaverit sc ne Achillis invidia patereti Vel in hersitae persona quaedam ei nimium ridicula nec ferenda visa, schol L 227. 23l Videmus in hac re Aristarchi iudicium iam liberius fuisse attamen quibusdam similibus offensus est, quae hodie in Homeri simplicitate serimus. Et quidem, quod memorabile est, plus videtur in dis tulisse quam in hominibus. 4 311 Alcinous ad Ulixem: α γαρ κε τε πίτε και Ἀθηναίη και Ἀπολλον, τοῖος ἐων to ἐσσι τά τε ρονέων α τ ἐγω περπαιδα, ιιὴν ἐχαεν και δειὸς ratiβρος καλέεσθαι, cet. τους in Ἀρισταρχος διστάζει λι eoi ειναι εἰ δἐ καὶ Otia oorabol h. o. etiamsi nihil continon quod a consuetudine sermonis et

345쪽

1 Do athetesibus.

Cognosce criticum vel in errore laudabilem. Sensu suo repugnare non potest, sed cum extrinsecus videt aliquod accedere momentum paratus est cedere. Pertinent eodem versus

I 458 46 in Phoenicis narratione τον ι ἐν γ υ βουλευσα κα-τ ικταιιεν ει χαλκ6 ceti. do quibus Plut aud. p. p. 26s λιιἐνον Ἀρίσταρχος pii. ταυτα τα επη φοβηθεις Ac timens Phoenicis moribus, qui Achillis paedagogus iactus est ceterum qui vel obiter historiam interpretationis Homericae tetigit, cognitum habet nullam sero aetatem suisso quin magna pars hominum, doctorum certe Homericorum morum simplicitate ossenderetur persolfium demum et ossium paullatim hic sensus acui coeptus et cum pluribus communicatus. Illos vero Alexandrinos et aulae luxuria affluentes et philosophorum severitate circumstrepentes in multis offendisse mihi consentaneum videtur δεῖ v. Ar iudicium de Apolline Smintheo p. 177.

ἀπολαυστικος δέ ἐστι παρ' αὐrcst insis ν καὶ ὁ των Φαιάκων βίος ου γὰρ γωγέ τι φημι τέλος χαριέστερον ναις 3τ αν εὐφροσυνη με δε κατὰ δῆμον ἄπαντα, 356)δαιτ ιονες δ' ἀνὰ δωματ' ἀκουάζωνται ἀοιδου b).c ἔπη Ἐρατοσθένης Ουτω δειν γε κράφθαι φησιν οὐ γαρ ἔγωγέ τί φημι τέλος χαριέστερον ναι iiῆ δταν εἰ προσυνη μὲν ti κακοτητος ἀπουσης, δαιτυμονες δ' ἀνὰ δ. Hic non grammaticum audimus sed philosophum, pertinetque hoc ad id genus de quo Plut aud poet. 33ς θεν οὐδ' αἱ παραδιορθωσεις ναυ- λως ἔχουσιν, αἷς καὶ Κλεάνθης χρῆσαto καὶ 'Aντισθένης, ὁ μὲν εὐμάλατο δε χθοναloue ἰδων θορυβήσαντας ἐν τι θεάτριντ is αἰσχρον, iis ιν τοισι χοωιιενοι δοκvς παραβάλλων ευθυς αἰσχρὸν το αἰσχρον, καν δὐκ καν μῆ Oxv. δὲ Κλεάνθης περὶ του πλουrου

346쪽

V. Do criticis Aristarehi rationibus.

II. Porro Zenodotus de quibusdam salso iudicavit eum reliqua Homeri narratione dissentire. Haec ut in ordinem cogerentur et mutavit complura et quaedam ut spuria reiecit

Quod genus ut significem exemplo demonstrabo. II 432 Iuppiter in monte Ida Iunonem alloquitur de Sarpedonis exitio consulturus. Hic Zenodoto aliquid hiare visum μιλτων υ γ μικρὰν προσθεν λ79 ἐν ii τι 'υλε ιιπον παραγαχo wqκυῖα νυν ἐπὶ τῆς πύης ἐστίν. an ob causam hoc colloquium spurium esse iudicavit. Similiter quod nunquam indicatum quo modo 357 Apollo ex agro Troiano in Idam pervenerit II 666 versum mutavit de qua mutatione, in qua sane iudicii elegantiam desideramus, recte iudicant Aristarchei), versum LI 67 ut suppositum reiecit. De hac re Aristarchus verum induxit iudicium fieri nonnulla apud Homerum quae non diserte dicantur sed ex consequenti cognoscantur. πολλα κατα si ιπερ ασιι λέγει ὁ Τιοιητρο σι οπευμένως γεγονοτα ' Ariston. II 432). Loci qui hoc 342 probarent notati, ut E 231. 337. I 09. Pal. Σ 356. QT. 67. Haec observatio omnino ad veram poetarum interpretationem magni momenti erat et ad meliores interpretes, Latino etiam, ita transiit ut saepe ea utantur. III. Omnino clarum est per meliorem explicationem versus Sereari posse antea suspectos Pulcrum exemplum est 24T: ubi nec Aristophani dedecori est quod non intellexit et Aristarchus placet interpretatione tuitus. IV. Multam dubitandi materiam in Homericis dant versus bis vel saepius repetiti. mos ut uno tantum loe relinqueret

πορναις τε δουναι σωμά τ' εἰς νόσους πεσον δαπάναις ἐπιτριφα καὶ ο ρὶν tu ἐπανορθουμενος τὸ του Σοφοκλέους οστις δε πρὸς τυραννον ἐμπορευεταικεένου 'στι δουλος, κἄν ἐλευθερος μολν, μετέγραφενοι ἔστι δουλος, αν ἐλευθερος μολP. Attamen haec ipsa exempla nos admonent de philosophorum severitate, cuius supra mentionem feci.

347쪽

l. Do athetesibus.

337 inclinabat Zenodotus Ariston. I 23. 24. 25 4 διπλῆ δει η

νοδοτος ἰρκε του στίχους non οὐδἐν ἀναγκαιον, ἀλλ' ενεκα του κατ αλλους τοπους φερεσθαι τοιουτος δε ἐστιν ἐπὶτων διφοροτιιένων. R 60 sqq. Agamemnon in consilio insomnium suum iisdem verbis exponit, quibus primum Iuppiter

ad Somnum, dein Somnus ad Agamemnonem usus erat. Hoc loco ne tertio eadem repeterentur decem versus in duos Ontraxerat v. Ariston et Eust. p. 193). Opponit Aristonicus: τὰ Dαπαγγελτικα ἐξ ἀνάγκγης δὶς καὶ τρὶς ἀναπολεῖται ταiς

αυταῖς λεξεσι καὶ δυσωποεον ἀναγκαιον γαρ καὶ ro ις συγκεκλημένοις βουλευταῖς διηγήσασθαι. in intelligimus in eiusmodi versibus notandis Aristarchum quam Zenodotum temperantiorem quamquam ne ita interpreteris Aristonicum quasi hanc certam legem habuerit Zenodotus ut nullum versum saepius relinqueret quod non est ita), et maxime in nuntiorum 358 vocibus saepius repetitis minime offendisse Attamen Aristarchus quoque iudicavit saepissimo actum esse in Homericis ut versus uno aliquo loco recte et apte positi per errorem ad alios loco ubi minus aptus eorum locus transferrentur inde magna copia locorum asterisco et contra obelo et asterisco notatorum. Hoc genus interpolationis proclive esse apparet et sunt loci complures, quibus ita sacrum esse certissimum Attamen iudico in hac re ipsum quoquo Aristarchum saepius quam necesse obelo usum esse. Sed cave in multis citius iudices. Mihi enim compluribus locis accidere memini ut cum primum intuenti non satis argumenti ad belum ponendum esse videretur denique non possem me continere quin in partes argutissimi hominis ala discederem. Si quis ex multis, qui hodie multa scribunt, operam susceperit de versibus Homericis ab Aristarcho obelo notatis

quaerendi is in prima pagina illud Quintiliani ponat: Modeste

tamen et circumspecto iudicio de tantis viris pronuntiandum est, ne, quod plerisque accidit, damnent quae non intelligant' X l). V. Suspectus visus charactermesiodeus iam Zenodoto). 39. a 2 614. o 74. Et haud dubi saepius se. g. X 495),

ubi nunc hoc argumentum excidit. - Sunt etiam quae ex ipso Hesiodo in Homerum venerunt, ut 2 45 ἀθετεira oz εκ των 'HσιOdov ιετενήνεκται ureo τινος νοιιέσαντος ἐλλείπειν τὸν λογον.

348쪽

338 V. De eriticis Aristarchi rationibus.

VI. Suspecta visa ea quam dicunt ἀνακεφαλαίωσιν. Hi sunt eiusmodi loci, quibus brevis summa continetur eorum quae ipsa carmina exhibuerant; magnam partem ex frustulis Homericis contexti ut A 365 sqq. 444 sqq. t 3l sqq. VII. Auget suspicionem versus, si vario modo fertur. T 327 3 9ὶ in versu haud dubio subdititio εἴ που τι ζωει γε Νεοπτόλυιος θεοειδής aliis argumentis expositis additur: τεκμήριον δε τῆς διασκευῆς ὁ καὶ Λέρως φέρεσθαι τὸν στίχον, ,ει που τι αυε γε Deri δειος, ν κατέλειπον A 23). VIII. Multi versus notati διὰ τὁ περιτrον. In hoc invenio Aristarchum opinioni indulsisse. Vido hoc exemplum A 442):ι μιση, προ ιι πεμ νε αναξ ἀνδρων Ἀγαμέμνεον,

okέζαι περ δεναιον . Ergo videmus Aristonicum illum versum νείκεσεν - ne nosse quidem. Verum est in eiusmodi constructione saepissime apud Homerum unum verbum sufficere, e g. παννυχιοι ιἐν πειτα aρηκομoωντες Ἀχαιοὶ δαίνυνι O,

Tρῶες δε κατα πτολιν ἰδ' ἐπίκουροι, et in multis similibus, A 321. II 61. N 56. Sed v. Porphyr. Λ 167. Et dipte notata talia ab Aristarcho v. locum iam laudatum M 479 et 46. Attamen non constans lex est imo non pauci sunt loci, ubi denuo inseruntur verba et alia et ab initio versus γίγνεται, ἐστί, cet. Et quamquam sunt ex hoc genere versus qui simul aliam ob causam suspecti sunt v Ω 45. H 353 ut aliquod 360ὶ etiam insceu tarum huius scilicet lacunae explendae prodant studium, tamen putaverim his commotum nimium ad talia dam-Disilire by Ooste

349쪽

i. De atheteribus.

nanda propendisse; v. e. g. 439. 44. A 158 β 137 sit 570. Talia serenda esse indicare videtur Apollon synt. p. 5, 8. OEι u in initio versus Z 225. - ἐστι ra 32l e 159. - εἶναι E 636 639. - μεναι B 216 249. 47. α 233. 37 et ubi idem versus est β 142. ζ 43. ρ 16 τ 385 - ἐσσομαι 1267. - ωera is 3 271 A 824. Y 350. F 343. 412. α 204. 137. e 15 - εσσona Z 353. x 489. - εσσεσθαι W324. O 613 -- 348. Hiem versus qui incipiunt ab γιγνειαι A 18. M 150. I 529. ιι T. ν 245 τ 344 et γίγνονται 1 287. 310. 461 . Schwido de versibus quos Aristarchus in Iliade obelo signavi Re mont 1862 p. 43.

ἀθετεῖν ὁ Ἀρισταρχος Ex hoc genero turpia additamenta in Homerum venerant. Unius notissimi exempli admonebo A blb)ι ρος γαρ νὴρ πολλῶν ἀντάξιος αλλων ἰους τ ἐκτάμνειν ἐπί- ἔπι φαριιακα πάσσειν.

Hic versus quam miserabiliter carmen deformet iam Zenodotus ita senserat ut ne scriberet quidem Aristophanes ut spurium notaverat item Aristarchus Asmo γαρ εἰ μονον ἰοῖς μάμνειν και φαριιακευειν ιδεν . Quis dubitat Attamen in hoc maxime genere quousque procedere liceat dissicile dictu est: nam et sensu sallere potest nec sicut in hoc exemplo sic ubi 345que omnibus persuaderi potest, minime iis qui cum Horatio sentiunt nonnunquam etiam bonum dormitare Homerum. Quam saepe dormitat Hoc philosophis relinquendum erit, qui omnes animi humani angulos percontati esse dicuntur et quam saepe ingenium quale Homeri fuit, dormitare debeat effcient. Hoc

usque dum sacrum fuerit, grammaticis cavendum est ne summus poeta toties dormitasse putetur quam ipsi. Hoc certuntes et in hoc genere et omnino in versibus spuriis, in quibus incredibili cum negligentia rocentiores versati sunt, de hac aetate meritissimo dici posse illud opianum: nor is it Homer nod butis that ream. Non dico equidem ubique in hoc genere verum vidisso Aristarchum ne illud quidem negabo accuratius poetae rationibus perspectis unam alterumve regulam inveniri posse, quamquam hoc quem suceessum habiturum sit incertissimum sin

350쪽

V. Do eriticis Aristarchi rationibus.

361LAristarchus eos versus, qui ipsi a solita poetae alacritate et virtute discrepare videbantur, obelo notavit, id secit quod unum critico facere convenit. Falsa opinio est, artem criticam mnino a singulorum iudicio nusquam pendere debere debet quia non aliter potest non aliter potest in hac arte, cum nusquam possit in rebus humanis Zenodotus qui eiusmodi versus vel calidius in textu siecit vel mutavit audacter egit Aristarchus relinquens et signo aliquo sibi non probari indicans non egit audacter, imo non poterat aliter nisi negligentiae crimen sustinere volebat. Illud exemplum nobis imitandum est. Aristophanes et Aristarchus non in elegantiorum hominum usum editiones suas parabant, sed scholae atque extra scholam nemini. Schola vero, quae discere vult, nec male interpositis versibus carere potest, unde plurima discendi materia nisi sorte uno 346 alterove vel testimoniis suspecto vel extra modum inepto ), nec malis textibus innutriri decet, quare commode in margine appositis notis admonetur, et in omnibus singulis scire interest ubi magistro dubitatio orta, etiamsi talis sit ut aliquid contra afferri possit. Sic et usibus scholae satis fit et ei quae criticum 362ydecet diligentiae nec pereunt quas fortasse alio tempore probabuntur. Modo ne in iis, quae natura sua minus certa sunt, tenax et obstinatus sit. Hoc vero vitium in Aristarchum minime cadit. Id primum ostendit eius fluctuatio quibusdam in locis, ubi non nisi diu meditatus certiorem sententiam pronuntiavit, partim severiorem ut K 398, ubi primum punctis appositis quam re dubitabilis esset indicavit, postea aut exemit sic unus illo loco testatur Nemesio, qui tamen imprudenter videtur voca

iam ibi quidem mutavit Ar ubi, versum exemeris sententiae connexus tollitur. Exemplum estis 31. c. ubi versus spurios esse pronun