De Soph. Oedip. Colon: Stasimo secundo

21쪽

quam in versum antistrophisum φάλαρα invasit ortam quoquo modo ut sanarent studuisse ita pro '' η ejecto ἐγοε/ιαχαν aut ρειβατα in textum invasisse. antum autem abest, ut illa eorruptelae causa a Bergero recte invaetigata sit, ut etiam Αρηα nullo modo ferri possit; nunquam enim hanc accusativi formam apud Sophoclem inveniri, sed με aut Αρχ7, Supra demonstratum est. Contra equidem ex articulo, qui verbis διστολου ἀδ- ιῆτας ἀδελφεάς antecedit, etiam ante Vocem Θησέα a tidulum ruisse concluserim itaque conjecturam proponam non certissimam quidem, sed probabiliorem Bergeri ἔνθ' οIριαι ' δρη τον Θοσε καὶ τας ιλ. Jam nunc apparet, quomodo ἐγρεμλάχαν et ρειβάταν in textum irrepserint. Haud absimile enim veri est librarium aliquem pro ' μητο, perperam legisse ρελαν alterum deinde explicationis causa ορειβάταν et ἐγρεμάχαν in margine adscripsisse. Quorum alterum ἐγρε χαν librario alicui probabilius visum in textum irrepserit Hecto et margini adseripto ρεiταν, quod scholiaste tu annotatione mutavit in ὀρειβάταν. Ita versus 1053 sqq. secundum metricam rationem versui antistrophico optime respondent:

προ- όλων χυμολπιδαν ' ἐνθ' oh ιαι 'Aρη τον Θησέα καὶ τάς κτλ. contra v. 1068. πάσα δ'όρμιῶται κατ έρεπυκτηρια πώλων ἀμβασις κτλ.Liceat, ut rem plene cumulateque perficiam, ceteras quas novi virorum doctorum conjectura enumerare non tamen singulas refellere studenti.

Ρflugkius y coidecit ενθ' οἱ ιαι δο φεάστορ' ἐχιρά. Halmius ειθ' οἶμαι - ἐγρεμάχαν ρυσοριενον τὰς . . . Nauqkius: ἔνθ' οἶμαι λεων ὀρειχάταν. Θησέα dactylum efficit, quamquam, ex grammaticis legibus productum est. Affert autem exempla correpti usatis vita Matthiaeus' et qui optime de hae re disseruit orsonius '. Λιστολους quod nunc in textu legimus, correctum est ex δι'6τολου in codice Laur. . neque cum AsnSuri in immormanni ann phil. anni 1836 o08. in grammatio. r. I. p. 233 sq. ad scub. 876.

22쪽

neque cum metro consentienti. Λιστολοι ἀδελ ρεα autem dictum est pro διοσων ἀδελφεων οτολος, usu poetis haud insolito ). Formam ἀδμῆτας primus Branchius pro tr dito 'uκήτας ametro prorsus abhorrenti reposuit. Haud male puellis ipsis, quas Mars mox pugnae contra hebanos immixturus dicitur, epitheton ἀδμῆτας i. e. nu quam antea pugna devictas), quo proprie virginitas earum intelligenda est, poeta tribuit. υτάρκει βοα ad verbum Vertendum est per clamor i. e. pugna, quae ipsa sibi sufficit, idonea, qua virgine eripi possint ire sine id dictum est a poeta, quamobrem Dindorfius πανταρκεὶ proposuit haud necessarie; nam cur librario tribuamus, quod poeticae potius licentiae tribuendum est, causamito Video

In v. 1056 δελφεάς a compluribus apographis tr ditum recte ermannus retinuit contra Elmsidi, quem Dindoricis Nauchius secuti sunt, δελφάς haec disputans: Formae istae non tantum metro alicubi commodae sunt, sed saepe etiam, ut oratio splendidior fiat, usurpantur. Atqui Micio communis vitae est, ἀδελφεος antiqui et poetici sermonis, quare nunquam in trimetri reperitur. Ad quae postrema verba confirmanda ci. ἀδελφεά ed. R. V. 60. Oed C. v. 35. contra ἀδελφή in dialogi locis

El. V. 461. V. 56. v. 1148. Oed. R. V. 577. Ant. v. 486.

Itaque ἀδελφεάς retinuerim'. 'ουσν άν χωρους latio Reifigius explicavit, in strophae fine haec addita esse, quasi prius mente exciderit ευθα. aud magis recte quamyis accuratius,underus de hac re disseruit verbis: hτουσδ' ἀνά χώρους i. e. προς Πυθίαις η λαυπάσινακταῖς. Inserviunt igitur haec Verba explicationi adverbii ,θα, quod . 1054 positum. liter autem resse habet Chorus dieit: Utinam pugnae adesSem, quae aut ad Apollinis aut ad Cereris consecrata loca commi tetur, nam haec duo sola sunt loca omnium in hisce regionibus τουσδ' ν χωρους i. e. per totum urbis Athenarum circuitum, ubi, ni fallor conjectura, pugna inter Athenienses Thebanosque committi potest. Resere dum igitur est νθα ad φαρος Πυθίαις et λαριπάσινάκτοῖις, non autem τουσδ' ἀνά χωρους ad ἐνθα et

ct Matthiae gramin. gr. H. p. 1003 sqq. Cc suam Ssidiar ad Euri El. 34.

23쪽

ῆ προς Πυθ. τὶ Quae explicandi ratio etiam ἀνά

praepositione, quae non in sed per ' significat proptereaque nonnisi in notionibus latiorum adhibetur regionum, suadetur. Quod autem post τουσδ' ἀν χώρους libri plenam, ante haec verba autem nullam interpunctionem habent, Hermannus ita mutavit, ut post χωρους virgulam poneret verba τουσδ' ἀνα χωρους atraecedentibus separanda ensens, ne inepta Vaderet repetitis. Sed minime molesta exsistit repetitio, siquidem mea explieandi loci ratio non perperam est inventa. Huc accedit, quod a verbis et που sqq. manifesto nova oritur sententiarum series, quae eum τουσδ' ἀνά χώρους conjungi non sine dissicultatibus posse mihi videtur. que tamen librorum plenam interpunctionem retinuerim, sed mediam posuerim, quum quae sequuntur, etsi non arcte cum τουσδ' ἀνά χώρους conjungenda sunt, tamen non prorsus sejungenda mihi videantur. Inducitur enim antistropha per ἰ που secundum libros, quod Ε sirius idem quod is is significare putavit. Quam

Sententiam, quum recte emannus refutasset monens iis, quae supra scripta sunt. η προς LIυθίαι ἡ λαροάσει ἀκταῖς nunc tertium adjungi et που ον ἐφέσπερον, Virdoetissimus versione: .Ibi ut mox dimicatum iri illis in locis, nisi forte occidentem versus aufugerunt salsus est. Distinendae autem sunt sententiae per i που divisae, quod mutata postri που verborum constructione demonstratur, simulque conjungendae, nam iis, quae ante enumerata sunt, tertius additur locus, in quem facile effugere potuisse hebanos suspicatur chorus. Itaque eum Benrie Stephano et Hemanno 1no in η που m taverim, ut sit παραδιαζευκτικος συνλυιος propter praecedens et Giρος IIvotat et λαι πάσιν ἀκταὶς intempunctionem autem hanc instituerim χώρους - που κτλ.Quae posthac sequuntur verba που .... μίλλαις crux magna fuerunt interpretum, quum quem locum his verbis designaverit poeta, nec scholiastarum nec recentiorum interpretum annotationibus in clara collocatum sit luee. Tradita autem sunt haec verba: τον ἐφεσπερον πέτρας νιφάδος πελῶσ' Οἰάτιδος ἐκ νο/ιο πώλοισιν, χῖρι/ιφαρμάτοις νεννοντες ἁμιλλαις addito ad ἐφέσπερον manu secunda: ἐφ σπερον, et ad πελω, γρ πελάζουσι, quae traque seriptura varia viris doctis jure haud digna 3

24쪽

videbatur, quae in textum reciperetur. Ceterem scholiastarum f. annotationes ad . 059 Sq. quarum praecipue quae in fine dicta sunt, is νους ore κτλ. summo jure dicta esse videntur. Nam etsi singulae quidem per se difficillima sint explicatu hoc tamen constat, eam designare viam, quae occidentalem etsi πέτρας νιφάδse partem stringebat , Itaque primum quidem quaerendum est, quaenam Sta πετρα νιφα fuerit, quam propterea νιφαι appellatam esse censeo, non quod perpetua tecta fuerit nive- quod in Attica initio pacto fieri poterat- sed quia nivis iusta fulserit. Jam scholiaste duos monteSquos intelligere possimus proposuit, tanquam alterutrum poeta in animo habuerit, Αεiαν πετραν, quae dicitur, et Aegaleum montem non tamen certa afferen argumenta quibus aliquis ut idem crederet adduceretur; qua de causa in dubio relinquitur, utrum verum Sit, quod choliaste Suspicatu e8t, necne. Hoc tamen pro certo habendum St, hanc petram non procul ab ea sive Oeo- ut appellari debet- pago fuisse, qui quo nomine et ubi situs fuerit apud viros doctos non sati conStat. Seholiastes in annotatione ad v. 106 Οια nomen

fuisse illi pago demonstravit. Reifigius, qui accuratiS-sime de hoc loco egit 3 ex contrario i , cujus id ς dorica 8Set forma, nomen hiisse pago, qui tribus ineidos fuisset, et pagum alterum nomine rix andionidos tribus propterea hoc loco designari non posse, quia, ut jam Hesychius recte animadvertisse videbatur, nimis in ehic locus abesset ab Athenis, contendit. Sed magnopere

ea in re Vir doetus erravit, nam satis apertum ebi, Cli8thenem, qui circiter ann 509 a C. novas ex parte leges Atheniensibus statuit, veterem tribuum quattuor ordinem a Solone servatum sustulisse et novas tribus decem numero constituisse, quae non ut antea ex pagis inter se cohaerentibus constarent. Unaquaque vero tribu decem ci

citer pago continebat, qui non omnes in eadem terrae parte, sed per totam Atticam disjecti et cum aliarum tribuum pagis erant commixti . Ex quibuS, quum S quatur, pagum eam, sive in sive in nomen ei fuerit,

mann Grioch Asterissime l. p. 383.

25쪽

dummodo prope Athenas situs fuerit et Oeneidos et Pandionidos tribus esse potuisse, haud difficile intellectu ebi, quam parum Hesychius situm horum locorum doctu fuerit. Me autem opinione omnino nihil refert, utrum Oiti an Oii nomen pago illi fuerit Duae autem rationes h l statui posse videntur: Aut fuit revera prope Athenas sive Colanum pagus cui nomen erat tu, unde /ῶ ς Summo iure formatum, aut Oiη, a quo iuri e dorica ducta forma, aut verbis ἐά τις νο μος regio agi, qui noniinabatur αν Κεραμνεμον tribu Leontidos, quem prope Athenarum occidentalem partem itum fuisse con- stat, siquidem Leakii tabulae fides est, estgoatur. Neque offendendum est in forma δει τις ab οἶ , ducenda haud mirificentione enim ration Oiuet G ab Ma/1ormatumuSt, quam Ostac τι - Σικ1bia. Et jam . uellerus i)ωιι et u fitaque Oiu ιις abitur derivandum putavit sed falso ab eo Atticae pago qui prope Deceleam ituS St. Utcunque autem res se habet, pagus, qui verbi Oiuxις

νορε ζ deSignatur, occidentem versus ab Allienis vel Colono situs intelligi debot, non ut i akius putavit, Sep tentrionem emus ad viam sacram , causi jam Supra aemonstratis Contra ut ἐον Αεραμεικον verbi Oiu - e εκ νομοι intelligi putemuS, multa re Suadent.

Haud absimile enim veri est, Thebanos Colono Athenas P gisso, unde si deviis per occidentalem Atticae partem uti in animo habebant, in eum pagum eo deflectere

Hesyebius LuStatbius quo cs. per pascuum' vertenteSa vocabuisse e ducunt, teisigili eo omne et majore ciuit probabilitatis specie Meineckiu resutavit. Et quam- vi verum Sit, quod Leakius pascua in montibus fuisse docet, attamen' l. nou pascui significatio in vocabulo

Vo ιός, Sed implicissima regionis' tenenda est. Quibus praemissis ipse verba ον ἐφεορ so M 32υα cν ε mora quantum licet, explanabo non tamen Singula, quaen ,ris doctis adhue prolata a rerum Statu abhorrere mihi videntur, accurata disputatione refellere Studens.

Divicile autem compr0bari posse videtur, quod Leahius '.

i in Erach. oncyclop. I. p. 3 CL Lsarii l. c. p. 14s.' l. o. p. 148 sq. 22 not. I.

26쪽

Τhriasium iampum, Nauchius Geraniam montεm ub- intelligendum proposuit. Equidem jam supra demonstraviSS mihi visus quani probabilis scholiastae explicatio esset, et hoc loco verbiSejus fidem habendam esse puto. Quam profert Δίαν Ἀλθαν quum ubi sita fuerit, prorsus nihil pro explorato habeamus, praetermittere debeo de Aegale montis situ autem dissentiunt viri docti. In occidentali ab Atheniου regione a Parnete meridiem et occidentem versus satiS longo tractu mons porrigitur, cui Thucyd. II, 19 toti Herodot autem VIII, 90 ex parte meridionali tantum Aegale nomen fuisse narrat. Propterea tepertu qu que totum illum montem in tres partes divisit, qu rum meridionali Aegalei, mediae Corydalli septentrionali autem oecili nomen attribuit Contra haec conseraS, quae Bursim geogr. r. p. 253 docuit: De Gesamm, nam desselben sc totius montis, qui a Parnete meridiem et occidentem versus porrigitur schein ο ιγάλεω geWesen gu sein de si1dvesilichste Thellis de Wahr-seheinlic is ollismunde, nata dem an demselben elegenen Demos auch ὀ κορυδαλλός genanni, de mittiere Theti, urchiselehen die hellige Strasse on Athenisaeli Eleusis fultate, alte en amen o Ποικίλον ορος. Cf. etiam teperi. v. nov. Helladis ab V et Statius Theb. XII, 620. Strabo p. 395. Athen. IX, p. 390 A

Diod. IV, 9. Pausan. I. 37, 7. onendum etiam est, a Leario viae Athenis ad littoris locum prope extremam Aegale partem situm, unde homines in Salamina insulam transvehi possent, reliquias haud dissimiles viae sacrae inventas esse commemoratas. Qua via si Thebani iam jectum illum assecuti Aegale extremam partem circumierint atque deinde rursus viam sacram ad littus accedentem petiverint, perfacile Athenienses persecutum fallere poterant. Itaque hanc viam poetam in animo habuisse, quum diceret το, ἐφέσπερον πέτρας νινάδος πελῶς'; existimaverim; nam sive Aegaleus mons, Sive λεία πέτρα, sive alius mons verbis πέτρα νιφά intelligendus est optime haec explicandi ratio cum rerum natura convenire mihi videtur. Quod si autem recte verbis Πυλαι ακχαις arathonis regio septentrionem et orientem VersuSa Colono sita, et verbis ti/-ύσιν ἀκταὶ Eleusis in septentrionali et occidentali parte demonstratur, ausa

27쪽

7 cur poeta tertiam iam circum Aegaleum montem, qua Thebanos uso e8Se Suspicaretur chorus, meridiem ei occidentem versus itum dixerit, patet enumerantur enim eae re ex quattuor regioni partibus, quarum una

ab iis, qui thenas effugere vellent Thebas, Sive deviis

illi sive recta utebantur, petenda erat. Hoc tamen vix discerni possit, num jure eineckius Verba πετραοῦλχάδος summo ut solet ingenii acumine inventa pro Nisoue νιφuδος in textum recipienda esse censuerit. Aliani haud agis probabilem protulit Musgravius conjecturani πέτρει νι νάας, qua Cithaeronem montem designati docet fretus Eur Bacch. v. 660. Hariungiu εκ νομοί proposuit εἰς νομον, auchius pro ἰάDMe scribi voluit οἰνίτιδος. Forma πελ ι pro suturo Attico, quod vocant, non pro praeseuti saepissime a poetis tragicis comicisque usu pata es CL Aristoph nub. V. 123. ἐξελω ur Bacch. v. 332. Med. v. 326. Soph. M. 505 multaque alia exempla quae enumerae longum est ). Idem verbum invenitur in Soph. Phil. V. 1150. l. v. 497 al. Quod Nauehius πελωn mutavit in περωο scilicet offendens in accusatim quocum construitur, non opus erat conjectura; πελαζειν cum accusativo conjunctum invenitur in Eur Amdrom. V. 1108 καὶ μήν οδ αναξ, δη φοραδον Λελφίδος ἐκ γῆς μ/ια πελάζει Rhes. V. 3 τινες ἐκ νυκτῶν τύρύ3ιετέρας κοιτας πλάθουe'; Soph. ed. R. 1134 similiter Trach. V. 8.Α ριριφαρριάτοις recte adnotaVit underuS: i. e. ἀμίλλαις αρ3ιάτων ρ 3 p φευγοντων. Frequentissim enim hic usus est poetarum, quo adjectivum ex duobus vocabulis compositum usurpatur non solum pro genitivo duorum substantivorum sed etiam pro substantivo cum

adjectivo vel participio conjuncto Sic in Antig. v. 1022

etiam Eur. r. V. 833. v. 1683. Ita ριριπάρριατοι - ι iacit significant certamina curruum facilium . e. facile fugiemtium. Item in ind. l. III, 37 ιρι αρμάτου διφρηλαπίας invenitur'. otum autem est, Thebas propter

y Cf. Curtius. gramin. gr. 463. Matthiae. l. e. I, p. 403. AEL Bocchh. explicati ad ind. p. 40.

28쪽

Quod ad i λωnoti attinet, variae Sunt Virorum doctoruni explicandi hujus verbi rationes. Alii conjungunt cum λινος, ο δερος χυ ρων ρης ita ut SenSu8 18iStat deprehendetur quidem terribilis accolarum Mars 'ElmSirius post G, , ετ se interpungi quidem sed ro Pa pleri vult, ad quod Reifigius jam monuit, verbum

Dia οὐ sctia e Significatu in re mala, non in bona 8

pari optimam explicandi rationem Hermannus invenissumihi videtur, qui ad ii υσετ ιι magna interpunctione

a ceteris verbis sejunctum Creontem Supplendum censuit. Immo in mente habet choru Creontem, de quo auctor omnium, quae modo contigerunt mala Oedipo, perpetuo recordatur. Si qui autem miretur, quod Sententiarum subito interrumpatur nexus, chorum angore 9erculsum non SSe in eo statu ut pror8u secundum leges rhetoricaS-cogitata ua exprimat, reminiscisini .

Quae explicandi ratio etiam Hesychii glossa, quam hinc

ein au gethan erden' haud scio, quomodo enSulupraebeat. Qui doricliudus γέ post δεινος insurgit, recte ab omnibus oditoribus deletum est. Restat ut de loco risisti δυρμάιαι και d/ιαυγιιήρια μυλων, de quo jam Supra quoad criticam rationem accurat tu actum est, nonnulla interpretationi cauSa addam. Jam Supri commemoravi, Hermannum offensum in και i mutavisse in ita se ii quod SchneideWinu recepit. Secuti autetia sunt in mutando nuinius, qui urito Meineckius, qui cia ιτ propoSuit. Quarum conjecturarum nullam assensione comprobare poSSum. am quam Saepe citri praepositio ratione figurate dicendi, qua rerum conditio intercusseus ratioque qua quid fit significatur- circumstantialis quam vocant Significatio- a poeticis et prosaicis adhibeatur scriptoribus, nemo est qui ignoret in . Itaque ira dimυκet o . h. l. vertendum Si pro freniS ',

Exompla hujus dicondi rationis attulit Elienditus in lexido Soph. L p. 26, et Matthiaeus . c. II, p. 358.

29쪽

pr m per stelia fieri potitit i. e. rem remissiS. SuουΡicatur igitur chorus factum esse id quod supra V. 900 TheSeu niunda it in fiunt ν in , DT OOc. Neque Ver0 κατα pro ad' cum Vito inshemio accipi potest, ut Sen8n Sit equites ad frena equis injicienda properare ;nam si rere coroύπει χαλ P0ς jam renati uni equi Quid si ερονκτ ηρνα sint, optime fortasse qui de hac re disserere potuit Hermannus exposuit, cuju ad hunc locum adnotationem conferaS. Commemorantur a Sophocle duo dii qu0rum in hac terra florere dicitur cultus Neptunus Iricitos et Minerva 'Inucier. Et alii scriptori s hujus rei mentionem faciunt velut ur in Phoen. v. 707 sed Matth. de Neptunishmplo oo GD0νἀe ευ-lia 'ι uti ου θεον et hucyd. V ΙΙΙ, 67 nτι x ponν Ioσεεδωνος ἔξω τῶν πολεως απεπον εαδιους tui nτα δεκα. MinerVae ara non memorata est a Sophocle in hac fabula, nisi cui indicata videtur . 898 ο ι οὐ νουσδε sim ' ους De utriusque tamen templo Pausan. Ι, 30 4 accurate narrat ε κ τω δε καὶ

και Αθηνῶς λεαίας. Cognomen Inas unde acceperit Μinerva aus idem narrat VIII, 47, 2 ι γινομένης τοι θεοι προς Γίγαντα )it οἱ νοῦς πηλασεν 'κελύδιχοῖππων τό o εα Referendum est i ad Athenienses et Colonios. Neptunus jam apud Homerum Rheae filius omnium aquarum antiste jure πόντιος appellatur, quia sentit imperium mare , et γαιήοχος quia ab Oceano terra i cumdatur Synigeseos in verbo Pi exemplum jam in Hom. O. 87. invenitur Ceterum f. quae in dors in annotatione ad h. l. affert. Strophae si . radita sunt in v. 1074 a cod. Laur. . verba haec: δουσιν ι λλουσιν; ἰς et L, quibuscum ver8us antiStrophicu quum . non congruereti κε πανπαρωχε θευ,ν, variis modis viri docti ut medelam afferrent studuerunt. Nonnulli verba tradita in utroque Versu servaverunt, alii praeeunte Sininhartio scripserunt εο DNn Dindorfius ερδον νιν ιέλλουs'; eum transpositione in Versu antistrophico - πάνruοχε

30쪽

θεμ ν ταντο ru ετ ποροις. ermannus traditum re tinuit translocatione facta in versu antistrophico . κεν, 'εὐ- πανταρχέτα. Scribendum autem esse ερδον ημέλλουσ' o; et in versu antistrophico i κευ πάνταρχεθεων secundum conjecturam in Msinachii et est alii metrica prolatam jam supra demonstravi Quam saepe enim contra rectam rationem ν ἐφελκυστικον et ι paragogicum a librariis aut omissa aut addita sint, multi ostendunt loci velut ed. R. 427. 981 ν m. ante βρ. aut . 120 Θ ἐβαις pro Θῆβαισιν Ant. v. 847 οιοισιν pro λις, V. 99 φίλοισι raso , alia 3. In quo nullus adhuc vir doctus offensus est ρομ α- ναι, auehiu corruptelam perspexisse sibi videbatur. Dixit enim: et ρομ=νάται is unrielitig da die in denLexilia angegebene Bedeutun isahnen ' sons nichi nach-Keisbaron nach de Proprietsi des ortes nichi in-mal doleticis rimunt argumentum nullum e8t, nam Verba praecipue in canticis insolita usurpata significatione persaepe invenimus. Νon plus valet alterum quod attulit, nam proprie ερο1ινι otire significat nuptias conciliare , itaque rogare, vadere Qui rogat vel suadet, is etiam praesagit vel sperat, haud frustra se petiturum esse. Etsi ρινάοι αι et ιαο αι aliis locis velut in Trach. V. 1136 commutata sunt, non sequitur, προμνάομαι, quod . . Optime ferri potest, in προμάομαι esse mutandum. Itaque et nostro loco et v. 108 conjectura prorsus non est opuS. Versus 1075-I078 in codice Laur. . ita traditi sunt: προ ριναται τί εο γνώ/ α ῶχ' ast δώσειν ,ἀνωνὶ τλcasti P. δεινὼ νευρουσαν Γ προς πινθο/ια-ιων

In his Bothius jam pridem αυθο/ιαiμων Syllaba redundante in αυθαίμ ων correxit, quum metri causa versu discrepante ab antistrophico τελειῶσαι λορον, tum autem, quod Misigius monuit, propter Vocis αυθηιαιμος notionem. νδ οριαι/ιος enim et ομαι/ιος, quod Branchius conjecit, quod non potest nisi in fraternam consanguinitatem cadere ut supra v. 335), Creon non erat virginum sed αυθαι ος et αυθαίμων. Reliqua quae tradita sunt verba, jam dudum magnae inter vires doctos dissensionis