Carmina

11쪽

XIII PRAEFATIO. rata. At ille, haesitans fortasse, utrem vocem decurtatam mutaret in etenim an in etiam, maluit librum suum s ut, quam ingenium Perici tari. Quare nullus equidem dubito, quin ex e dem Iibro scripto pariter ductae sint lectiones quaedam aliae, quas nemo fortasse non Tibullo

restituendas esse censeret, nisi caeterorum eodi- eum obstaret numerus et auctoritas. I. 5. 29.

Ut mea volipas persoloat Delici poenas; quam lectionem re vera pro soces reposuit Vulpius, sed, quod notandum, no monito quidem Iectore, d Clam eam esse ex Edilione via. Cuius generis similo mangonium, fateor, mihi adhuc oblatum esse alibi nullum. Hoc omnium instar argumentorum est, Vulpium ob oeulos habuisse hanc risitionem. Porro I. 5. 76. Assiduas atro sanguine poscit esses. Probabilis haud dubio scriptura. Vulgo Miscere. IV. 2. 72. Cum cantibus rapidas inter freta curreret undas. Qua memorabili lectione, a nobis recepta pro serperet, quod vulgo Iegitur, tota loci illius lacios mutata est. IV. 13. IS. Nunc licet et templo mittetur amica Tibullo. Ubi vido Commentarium. Hanc omnem diversitatem no dignam quidem habuit, quam commemoraret, Vul Pius, quamvis postea scripserit in Prolegomenia

ad Properitum p. VII. Usus pialdo aram mitione Omnium principe Anni MCCCCLXXII. cuius locuS incertus. Vatic cum manu scriptis codicibus

12쪽

sere consentientem Brou Musius omnino ignorarit Laudavit eam quatuor ad summum Prope si locis, I. s. s. U. S.. 9. III. 17. Ω9. IV. 448. Hoc ius vocabat saldo uti. Ego quavis pagina laudassem. . Nam Codicis vicariam esse hano Editionem, in prinus demonstrant lectiones quaedam, quas nullus quidem liber editus, at scripti

confirmant complures, velut illa Satis a me commendata diversitas I. 2, 51. Sola tenere madas

Medeao dicitur artes, pro herbas. I. 4. 45. Quampis 'aetexens picea ferrugine essium. Ubi omnes, ouod sciam, Editiones Veteres habent Picta, prae ter principem illam, e qua Vulpius tandem rovo cavit picea, nunc quidem laudato libro. Quanti autem pretii Codex ille fuerit, inde potissimum efficitur, quod Editori Veteri lectiones suppeditavit, quas postearioris demum aevi interpretes in tellexerunt unicae Veras esse, ut I. 5. 5. libeat nodicere quicquarn Magnificum Posthac, pro liceae

oto silento dedi. Quo loco reliquae Editiones ad Scaligeranam usque Veneri exhibent, quod postea reposue ut Gebhardus et, e suo codice, Gr aerus Lugd. a. 16o7. I. 7. 42. Crura licet dura compede pulsa sonexi, pro cuspide. Addo ib. v. 55. Sic Menias hodierne et ΙΙ. 5. 8. nunc indue seεtem Sepositam, pro Depositam Quibus locis omnibus aliisque permultis haec Editio dis

13쪽

erepat ab Editiono mai. a. 147 2. quam Venetam dicunt, et huius saeculi reliquis. Num etiam a Pinelliana et Bartoliniana 3 Hoc adhuc ignoro. Nam quod putaveram, Morellium, qui haec duo exempla rarissima descripsit in Epistola ad Ν bilissimum Antonium Comitem Bartolini, eadem

etiam contulisse cum aliis et omnem Ioctionis diversitatem enotasse, secit me certiorem vir eruditissimus, se nihil servare in Adversariis,' quod non prodi disset in Epistola. In hac autem dolectione Pinelliani exempli, quod translatum est in Angliam, prorsus non agitur, e Bartoliniano nonnulla loca descripta sunt, e quibus apparet,

hoc in universum magis conspiraro cum Ed. min. a. 147 2. de qua Supra dixi, V. C. in lectione ten-let et reseret I, 2, 17-18. expressa a Balbo, quam cum Ed. mai. a. 1472. Me autem in prim

mis adverterat illud, quod scribit Morcilius p. VII. huic Editioni, cuius adhuc non nisi unum exemplum repertum est in bibliotheca Bartoliniana, inesse Iectiones Ρrobabiles, in nulla alia eiusdem aevi Editione comparentes, nisi sorte in PineIliana, quam tum non amplius ob oocios habebat. Haec tria exempla utrum ante Editionem a. 347 2. quae Vulgo princeps habetur et Venetiis prodiisse sertur, an post eam excusa sint, etsi

ad liquidum perducere non potuit ΜOrellius, ego

14쪽

PRAEFATIO. Artamen in eam sententiam inclino, ait illa uni i-quiora existimem, antiquissimum autem omnium Pinellianum, expressum, Si sorte, ad librum, SenΘcao et Pontani commentis non inquinatum. Ad hi te enim Grammaticorum Par insignior horum camminum interpolatio reserenda est. Pontanus simu Iahat, habere se vetustum Codicem, cui inossent quidam in aliis libris desiderati versus, cuius illo Codicis nemini copiam secisse videtur, nec sacere

potuit, siquidem finxerit, quod nusquam gentium Oxstaret ; similis hac in re Lilio Gregorio Gyraldo, qui pari modo homines deludebat. De Pontanores posita est in coniectura, Sed admodum proha-hili. Nam Perreius, qui Pontani Codicem saepolaudat, semel tamen manifesto Prodit, se lihrum ipsum non vidisse, scribens ad III. 4. 65. -Pon

-. tanus rDPosuit ab illo, ut a erebat, codice: Flere nec ante Pedes pudeat dominamque Vocare. Ergo Pontanus vulgasse Videtur Iibrum, a se interpolatum, quem diceret descriptum osse ab arct

typo illo, quod nemo unus viderat. At nullam plane dubitationem habet Senecae liber interpo- Iatus, ex quo, certo scio, fluxisse Codicem A glicanum, numero quartum, littera D notatum aBroukhusio. Ad huius Codicis finem primum legi tur Vita Tibulli, deinde sequitur Epistola haec: Lilius Castellianus suo Antonio Iacobo Racin tensi S. Ρ. D. Tibullum a me superioribus diebus

15쪽

x1I PRAEFATIO

quotidiana instantia flagitasti, quam ego . hic ad se malo, ut Plane intelligos, a Senecae Ebello vel

hisce manibus traductum Poetam sane inter primos penerasilem. Haec P. Burmamus Secundus

ox ipso illo libro transtulit in schedulam ssparatam, insertam Editioni Brouisusianae in bibliotheca Regia Bemlinensi, neo plura ille, quod dolendum, descripsit, addens: ocarteria Pana Epistolae in laudibus Tibutii et commendatione Ludovici cuiusdam Pontani occupatur. Quem ego Ru oleum Pontanum non magis cognitum habeo, quam Litium Castellianum et Antonium Iacobum Raci sensem. Ad Senecam quod attinet, eius notitia adhuc debebatur duobus librariis, quorum alter ex aravit Cod. Dresdensem, auer MedioIanensem. Nunc accedit tortius, is, qui perscripsit Cod. Parisiensem n. 70.39- Oollatum cum editione Vossianaa. 181 I. ab eruditissimo Bardilio, cuius benevolentia. haec Collatio tota translata est in Editionem nostram. Hic igitur librarius iisdem versibus Catulli et Tibulli adulterinis nomen Senecaci adscripsit, quibus idem adscripserunt priores illi. De Tibullo vide, quae annotavimus ad II. 1. 14. et 5. De Catullo audiendus est Paul. Marron, Iaudatus in prooemio Elegiae ad Manlium a Sa tento, in cuius ille gratiam poetae Veronensis Carmina ad eumdem Codicem Parisiensem acouralissime contulit cum Editiono Is. Vossii Lond.

16쪽

1684. quam nos Collationem item in scriniis nostris servamus. Marrori igitur Collationi Catul lianae praescripsit haec: Codex 7989. Regius. Vi-dotur haec esses Mediolanenso iuuae exempliar quod

Vossius P. u84. dicit caeteris omnibus vetustius. In hoc enim comparat Oersus quem isto loco euat et ad marginem adscribitur Metusta manu: . SupΡ: Sen '. Ver . Νec tamen ratio illa, qua concluditur, Mediolanensem et Parisiensem unum esse eundemque librum, ita compa Tata est, ut adsensum cxtorqueat. Νam Se necae nomen adscribitur etiam in Cod. Dresd.

Tibulli versibus, quos Iaudavi supra, nescio an etiam Catulli loco El. ad Mani. v. 47. Omnibus M triviis sulgetur fabula se sim, quem designat Marron, nec tamen idem est liber cum Parisiensi, ut res ipsa Ioquitur, sed ex diverso sorate ductus, quod Baetis patet e lib. I. s. a. - u5. ubi hic alium versum subditicium habet quam ille. Ergo

tres libri, inter se diversi, Senecam accusant tamquam interpolatorem. Et dubitamus adhuc, ve

sus eiicere, aperte illi adscriptos 7 Exempli gra

tia II. 5. 75. Pereant cirtes et mollia iura colendi. )deipio Massolus Mns. Veron. p. CCV. -Horrent quidam, ver duo. irategros cum eiiciendos audiunt. At non horruit Scaliger TibulIum eastigana: dis iehon spurium si insiti ium t a. Quanto minus pertimescemium, ubi de Catullo

17쪽

NIVPRAEFATIO.

Quo quidem versu ego nullum vidi umquam Insceliorem. Sed de hac re satis ad locum. Hic mihi potius memoranda est ingeniosa viri cuiusdam docti de aetate et patria huius Senecae coniectura, prodita in Ephom. littor. Academ. Jen. 99. a. 1777. amplificata ab Hartesio Supplem. ad Brevior. Notit. Litterat. Rom. D. I. p. 547. ubi scribit: ἡΜedio saeculo XU. floruit quidam T - nurs Seneca Camera, non latinis modo sed etiametruscis litteris commendatus et poeta; cuius latina hahcntur inter carmina illustrium poetarum Dal. Florent. 172I. tom. IX. p. 59. Is, qui Aesii, Arimini, Bononiae et Florentiae docebat, una cum Porcello seu Porcellis de quo multus est gentis in Dissertagioni Vossiane tom. I. p. 15-2I. fit dium litterarum graecarum, quas ignorabat, stulto sprevit. Quod igitur uterque homini Iatino gra cis non opus esse litteris temere praedicabat, imo potius odio iraque in Basinium ParmenSem, graecarum litterarum amantissimum inflammatus, huno

agatur, eu; et alia carmina editores de suo Iniecisse ignorat nemo. Partheuius do iis quae addiderat monuit, at non ita eaetori. Do carminis dimidio Scaliger: additum est a Pontano, ut et alia nonnulla. Non haeo Scaligeri sunt, sed Μureti verba ad Catuli. Carm. I. 9. ubi porro scribit: Ego oratraon video, quid aptius appingi Potuerit, acilius tamen duco, mae Iacunias in bonis libria, quam eaadem cuiusquam ingenio

aviari.

18쪽

omne tempus, in litteris graecis consumptum, omnino perdidisse clamitabat: Barinium gravem na-etus est adversarium, qui quidem in binis episto- Iis, altera prosa oratione exarata, altera poetica, in qua ostendit, poetaε Iatinos Sine litteris graecia nihil posse , contra utrumque stilum acuit, in uir que autem epistola Thoma m Senec- Camertem nomine tantum Senecae adpellavit. Hic igitur Seneca forsan fuit, qui interpolaxet Tibullum, Virgilium alio

quo poetas et cuius nomen adpingeretur versibus interpolatis. Hactenus iIIe, mea sententia, satis imgeniose. Tamen Senecam, de quo agitur, paullo maturius floruisse crediderim, siquidem intem Iationes eius iam notantur in Cod. Paris. qui ac pius est a. 1425. Et re vera ille iam a. IIcto. in magna celebritate vixit Anconae, rem ente, ut

nunc ipsum Video, Angelo Bataglini, qui vitam viri accuratissime perscripsit, apud Baianium opp.

Tom. II. P. 9 I. Ex quo rursus Consequitur, eos

libros, qui pro versibus Senecae lacunas habent, ut libri quidam Mureti I. u. 25 - s6. M. VOSS. antiquiores esse Parisiensi, certe ex antiquiore o dico ductos, ut Vindob. et Bern. Sed hi, Vereor, ne admodum sint pauci. Certe ego inter eos, quibus temporis nota adscripta est, nullum Vidi,

qui aetate superaret Parisiensem et excederet annum 1425. ut hic adeo sit unus ex antiquioribus.

Codex Archiepiscopi Eboracensis omnium, ait

19쪽

1v πPRAEPATIO. Broukhusius, quos vidi, vetustissimus est. Atqui P. Burinannus Secundus qui librum illum vel ipse manibris versavit, vel certe Collatione Hei 1- .siana usus est, ad oram Editionis Brouis. rest 4ur, scriΡtum eum esse a. 1425. ,, sicut in sino IegΘbatiu . Idem ad Anglicanitin A. notavit: Li-her magnam partem mutilus, iii cuius fine haec

aeguntur: Ego Meolaus do Brandis hanc Tibuia

diam, scripsi mense Augusti I 46o. - Codex C. circa initia, ut videbatur, artis typographicae scria plus. - COdeT D. eodem sero tempore scriptus.

Coibertino messi longior et diffusior Vita Tibulli, quam quae vulgo in libris scriptis reperituri Ea vero ost Hieronymi Alexandrini et Iegitur in Ed.

Venet. a. 1475. Hinc, ait Broukhusius, qui notationem xllam adscripsit Ald. a. 15IS. Itino aestimari potest vetustas Coibertini libri. Sic inter omnes illos codices, quos recenset Heynius, quOTum plurimis temporis nota adiecta est, Vix unum reperias, qui excedat saeculum XV. complures scripti sunt post inventionem artis chaIcographi Cae: unus Vaticanus n. 16O9. Simpliciter vocatur

Tibulli codex antiquus in membrana. De Lipsiensi, qui a nio nunc primum collatus est, infra again separatim. IIi igitur libri circa Chalcographiae initia scripti Propemodum omnes ex uno illi quidem prosecti sunt sonte, sed quum alii librarii alios rivulos consectarentur, a Seneca,

20쪽

Pori ario, Philelpho, Aurispa caeterisque intem

latoribus turbatos, tot facta sunt codicum divo lia, quot enumerare longum est, D ensere i sitiitum. Antiquioribus sine dubio libris usus est ri r ius in Excerptis, Aldinae a. I 515. adscriptis. Cuius libri vicissitudines tam accurale Persecutus est Saxius in Onomast. Liu. Ρ. IV. p. 6o6. nihilot addi us msAit nisi, quod exteri 'sortasse igno- 'Tarat, delatum eum esses Post obitum SLiatenti in Germaniam et nunc servari in bibIiotheca Regia Berotinensi. Ubi quum ego nuper ' hunc librum

Paullo curiosius tractabam, staturi: animadverti, Mondum exhaustas esse a Broukhusio omnes libri

Tarissimi dolos, iaciloquct impetravi a Viris Am-PIissimis, qui rei litterariae curam gerunt in Boxussia, ut eum domi per otium denuo excuteros mihi liceret et comparare cum quibuscunque Veia

Iom eiusdem bibliothecae Iibris rarioribus; pro qua singulari erga me benevolentia maximas illis' isgo et agam gratias, dum spiritua hos reget iam rus. Perreius igitur Tlhullo subscripsit haec: R

eognopi ego Antonius Perreius colliatis emEn rissimis et vetustissimis Romae M Florentiae C dicibus anno x 528. Sic vetus scriptura, . tantum non evanida, renovata est, noscio a quo, somtasse ab Heinsio, omissis, quae inseriore loco scriapta magna oculorum intentione a nio restituta