Acta eruditorum. lat. Lipsiae, Christ. Günther 16821779

321쪽

excellentium rerum, & nondum delibatas opes, promittit. Quicquid certe a praeclari & assidui huius Viri calamo pro-fieiscitur, tam limatum lest, tam gratia novitatis amabile, tam admirabile solidioris doctrinae quasi prodiga ubertate, ut aemulatorem maximorum hominum, Bemleji & Hem'rbusti, hujus quoque genuinum discipulum & dignum successorem, facile prodat, heroum istorum vestigia magnis &acceleratis passibus aequantem. Ut vero pauci sunt, inauci certe ad nostram pervenere notitiam,) qui ea in juventute tantos in sublimiorellia& exquisita Critice, quantos Dis enarius. progressus fecerint, ejusque rei dederint specimina tam praeclara; sic facile judicatu est, libellos, quiuus eruditum orbem nunc beat, mole quidem exiguos, at argumenti sui ponderibus graves, ad captum & vota paucorum sere, neque placituros nisi illis, qui in Poetis Graecis nosta dieque terendis , in diligenter comparandis & emendandis eorum vetustis interpretibus, Grammaticis & Lexicographis, instaurandis, quae passim obscuratae latent, dialectorum formis.

designandis & obelo configendis spuriis, & reliquis talibus. ad exemplum Nostri occupantur. Quod missium qui leve dicent & ludicrum, viroque gravi parum dignum, illi, quam

se longe aliter res habeat, neque docti, neque experti sunt. Neque nos eorum morabitur judicium, quin ad ipsum, quod prae manibus habemus, cedro dignum Mileum opus receniendum & delibandum aecingamur: quod ea cum libertatefaciemus, quae studium criticum professos deeri. Id quod eo minus aegre laturum Virum Cl. confidimus quod impositum nobis recensendi munus, ct Lectorum nostrorum exspectatio, id requirant. Guil. itaque Gulon, Ictus, ordinum Frisiae Acad.typographus, consilium ceperat, suadente, ut videtur, Vale enario, supra dictum Fulvii Ursini librum S utilissimum, & inventu rarissimum, ut cetera ejus viri sunt omnia, recudendi. Quod Sisa perfecit, ut primam, a Planetino curatam, editionem exacte rursus exhibuerit, neque nisi in paucis mutatam, S ab erro-- ribus operarum tantummodo purgatam. Cujus rei causampi iuili od by Coosla

322쪽

sam, & institutum typographi, Cl. Vir latius exponit peculiari praefatiuncula, quae Roverianae epistolae subjecta est. Post absolutam libri Ursiniani impressionem, adibat typographus Clarissimum Prosessorem Franequerinum, rogans eum, vellet de suo

aliquid addere, quod librum suum S spectabiliorem & gratiorem faceret eruditis, & Academicae juventuti, cui formandae Vir Cl. cum laude praeest, tanto magis commendarer. concessit tandem Noster precibus typographi post multas tergiversationes, & non fronti tantum Virgilii Graeci elegantem corollam, ex Musarum hortis delectam, imposuit, sed & pallae ejus splendidum attexuit syrma, non id incongruum, aut temere violenterque assurum, sed aptissimum, & quale vel ipse inmus sibi optasset. Ut enim is in Virgilii sui Musa cum Homerica S Theocritea comparanda totus est, & in prin-eipio quidem, id est, in Bucolicis, magis hanc, opere autem procedente, ride nimirum, illam saepius, advocat; sic etiam erudirus noster Friso in epistola ad M. Raeverum, quae titulum protinus excipit, Theocritum maxime pertractat, in istis autem, quae agmen claudunt, duobus opustulis Homerum.

De ipso infini opere, non est, quod multis agamus. Perse jam dudum notum & earum fuit eruditis, neque nisi aegre raperet hic locus nostrum, si vel maxime id vellemus, excerpendi studium, &, quod rei caput est, a lustrandis lectissmis rebus nos detinerer, quas CL Vir. tanta copia primu e divite sua penu in lucem proseri, & tam liberali manu spargit pro more suo, ut, unde ordiamur, quid primo loco, quid deinceps, decerpamus, quid omittamus, cum omnia ejus de ptaestantia secum fere certent, & lectores aequaliter invitent, maxime simus in ancipiti. Epistola, ad Matth. Ramerum, JCrum Hagensem, scripta, imitatio, ut videtur, illius Bentlbana ad Militum, paginas Io, sive quinque plagulas, implet. Oecasionem ei scribendae non tantum dedit antiqua cum Raevero in Aeademia Leideris, cum studiis ambo darent operam, instituta, & deinceps continuata, familiaritas, sed etiam, idque maxime, eXem

323쪽

plar Urfiniani Virgilii Plantinianum, quod Raeverus amicosito, renovandae editionis gratia, e Bibliotheca, quam ipse instructissimam possidet, concesserat, vir juvenis, ut ab opum abundantia & natalium splendore, se ab eruditione, & ejus promovendae studio, commendabilis. Certe, si quid credimus Frisoni, Batavum laudanti passim, neque amicitiae quidquam in his tributum est, quod tamen suspicari vetant candidi mores Vale enari; essicitur, Raeverum in hoc, de quo sermo est, studiorum genere totum esse, & tantum prose-eisse post editum Musum, ut ipsi Nostro tantum non praeserendus sit. Quod huc usque nos latebat. Ipsa epistola sine ordine & serie decurrit. Sparse, quod ajunt, margaritae.

Praecipue tamen Theocritum, arrepra Vero occasione, alios quoque tractat Noster, ut Hesebium, suas delicias, S Sophoclem, de quo sub epistolis ipsum exordium ait agere se voluisse. Ab aliquot nempe annis hunc diligenter trivit, & edere olim parmit, priusquam comperisser, virum, literarum oehumanitatis cultu ornatissimum, alibi terrarum Hamburgi puta in Sophocle vulgando occupatum esse. Verum abjecit deinceps illud consilium, hoc quidem in loco Sophoclem attingendi, ne videretui caprasse occasonem hanc, emendatiunculas depromendi, quod iis solenne est pauperioribus Criticis, qui metuunt, ne alteriur labore praeripiatur HiIuui, re ipsi tum scilicet fraudentur imentionis gloria. Propterea maluisse se, ait, Theocritum ad incudem vocare. Atqui potuerat haec eadem ipsa ratio eum ab hoe instiruto absterrere. Pulchre tamen sedit, & gratias ei habemus, quod longae spei taedium solari sua hae promulside voluerit.

Nollemus autem, quam primam exponit in Theocritum conjecturam, Ominosam certe secuturis reliquis, in seontei collocaram fiasse. Ea nempe tentat Hollii octavi v. 17. Δέν ε τι αἰν χειμων φο Θερον κακον, ύδ ασι δ' αυχυος ιρασιν δ' cerar ιγξ - ανδρὶ δε πορθεν ις απαλαe In his verbis, in quibus nunquam nos certe offendissemus, ct quae planissima potius & elegantissima putassemus, Vivum tamen invenit Noster, S pro extremis primi

324쪽

versus reponit Φοβερόν, κακον ουθασιν αυ Mutandi ratio

ipsi gemina fuir. Prima, eaque gravissima, quod 'rgilius, hunc locum imitatus, Triste lupusStabulis,diri maturi rugibus

imber, Arboribus venti Sc. Debebat itaque pro voce υδασι reponi, vel potius erui, alia, quae maturas fruges notaret, aut saltem solum frugum serax. Atqui debuerat etiam provoce ἀυχμος alia & prorsus contrariae significationis inveniri, quae imbri responderet, id est ομβροe, si credendus est metialius servus: imitator fuisse, S pro ορνωσιν δ' ἄσπλαγξ suerat Teponendum τῆς μανδρ'ς δε λυ- . Altera ratio, quae simia mutandi modum suggessit, non enim audemus emendandidicexe, ea est, quod CL Vir in Arabaeo, ubi locus hieeitatur, pro ἡμι scriptum reperit ἡδασι, quod prona calamo. refingebatur in i θασι. Homerus enim pro pingui solo κΘαρ ἀρουρη dixit, & perinde scilicet est, sive, simplice dictione, sive composita, seu periphrasi, utaris. Permittimu lectori judicium, num partus hic vitalis futurus sit, & num indigna Theocrito sint, ullove colore egeant, haec : sumat modum arboribus gelu vel procellaὶ terribilis est calamita σ aquis fluviis, sontibusa aestus exsiccan Sc. Sed paene

fueramus obliti hoc notare, quod Pentameter ρρουσιν δ' a Critico nostro cum aliis bene multis frontem ustus e divitate Theocritea exigatur. Et hac de re, ut aequum

ct fas erit, statuent intelligentes judices. Sane, qui talia audet, nobis vid ur 'Ηρα ους τινος οργα. -'m N, ut Aristophanes ait. Sed pergamus. Pag. IF multa lamnat ideo, quod bucolici generis non sint, docetque, qui versus sint bucolici, &, quot hujus generis versus in Theocrito & mrgilio exstent, enumerat patientia vere critica, de illi haud absimile, qua Masoretae sacri Codicis, Mullamme- dant Icarraei Alcorani, & veteres Grammatici Homeri, literas numerarunt. Pag. ao de Thoocriteis, si Eustathio allegatis, quae in Codicibus nostris hodie non amplius prostant,disputat, &, Episcopum illum pleniores nostris Codices habuisse , negat, exemplis demonstrans, cum e suis Grammaticis de Athenaeooxaecipue exscripsisse vetusta illa & splentita Auxorum no-Οq mina,

325쪽

mina, quorum ingens eatalogus, Hudsem praeteritorum, em hibetur , simulque pag. ra fontes duarum talium ei --, quae pro fragmentis haberi possent, acutum cernens, designat, nimirum illud Eustathii αραφορας ri depravatum esse ex alapisse inolim. Soll. I. up alterum autem πο Ται ὀιλον--ex isto Holl. XIV: ποιῶν τι δῶ - γο- χλωρο Rusdem Eid I. III v. M pro vulgata ἡ μ αυνον τον mis' eorrigit . μαν ἀ τον Πα- eleganter, ut & v. l . um παρ' pro vulgato Ah-αβα. Pag. Is tentat Soll. XXIII, is, i , &pro vulgato φευγε δ ἀπὸ κνιος υ -οργας olim ait se eoniecisse Φευγ ν ἀπὸ προ υβρο Τας ἰργαν στε --s es, Hemsterhustum etiam id eatenus 'pprobasse, ut saltem seri- heret φευγε δ' ἀπο χ- αροδα οργαν περιειριμ, imum illum me aluin e cursum virtutis aliquid habere, verismo judicans. Nobis tamen, etsi illud περιειμενος valde placet, neutra tameneonjectura satissaeit. Pro sola voce aliam requirimus, eruae vestim, aut simile quid, notet. Ductum literarum assectati, conjecimus, pro αμ--s κυέ ms, ct pro υβρ'πύριν, legendum. Sane, et & υ in antiquis libris simillima

sibi esse, apparet vel ex solo Hesebio Hagonoens, uatque is saepe inter se permutari, Clariss. Vade enarius Ule monet pas. 73. Heschius τυρα interpretatur ὀ περ κοσώων, de sensus ita foret: Bile faeter sussunditur, er aufugit

ejus mior nitidus, roseus, vividus,) stolam ira indutus scroceam, tetricam, icteritiam, in seu sub colore & veste irae. Ex stent alii meliora, quibus nostra non satisfaciunt. Eodem Eidyli ram, v. is in istis: λοίγιον ἡκ η-κε - συμφορα τῆσΚωεμας, pro τα συμφορα conjicit τὰ πυρφορα, nempe H M. Nobis videtur τα σάμφορα ex Seholio in textum irrepsisse, in quo vox olim alia exstiterit ejusdem signifieatimnis cum τας συμφορας Isto autem deperdito per easum se tuitum, scholion in textum Risse tractum. Cum autem τι- en Apuat metro adversaretur, mutatum id Risse in ram φορα concipimus, in antiquo tali Codice, scholiis instructo, in textu Risse τας GM: eui superscriptum fuerit stholion τὰ 'πορος Λοιογιον - μακι -ς αυφ ταε Κυλαρο-

326쪽

ρωκ. Postremo non feror omnes Hostis vexatis r. Viderint. quibus Codices MSti meliores praesto sunt. Pa n proponit emendationem eapitalem, S Theoresto, etiamsi sorte ictus evincatur seriesiue, non tamen indecoram. Nempe proo -- πω ακάνθαις, ut vulgatae exhibent Eid Z XIII, M. reponit Nostre is ἀκροωσι Κώνοις. Minus placent sequenti ut neque illud pag. 4M so ac repositum pro in XIV, n,

absque ulla necessitate. Certe non videmus, quidni ἐξ aso Mων eommode diei queat,seriestatem,vel senescentiam, dispositionem ad marcorem, marasmum, Phthisin, membris eximere, & sese facere, quod est Deorum epi. theton. Pulchrum est ανακυς, pag. 4o repositum carm. XXII. N. Pro vulgato inrasiso Sed aegre vicissim serimus, turbatum psi vi elegantissimum loeum Soll. XXIII, tri ubi pauperum piscatorum pulchra imago exhibetur t

Meundum vertan, pravo Soligeri exemplo industis, Noster

O msia reliqua istis videbantur superva a. Pseaturam pam naris esse comitem, dicebant, vel reputabant. Mera haec est stribiligo prae vulgatis Theocriteis, quae tantum non optime se habent. Quid enim 3 omnia reliqua quaenam ista sunt 8 Et quam nervis resolutum illud: Purabant paupertatis sociam piscaturam, prae his r Paupertas erat φ is affidua sodalis. Miramur certe, sagacissimo Vale enario non suboluisse, vocem αγρος ad terrestrem venaturam habere occultam aliquam relationem, quacum nempe marina haec eomparatur. Ter. vestris venaturae necessarium instrumentum sunt emes, non item αγρος istius, vel hujus, Venaturae marinae, quam

Piscatores exercebant. Non habebant hi eanem, quia illo non indigebant ad suam venaturam. Neque habebant ollam, ait Poeta, quia egestas ipsis cohabitabat, ii eui eum nidore earnium assatarum & ollarum pinguedine rei nihil est Haec omnia, eanes & ollae, S alia naee talia, minae

- Mομα Δου, ut aristophanes loquitur, superflua ipsis

327쪽

aeg NOVA ACTA ERUDITORUM

R onerose sibi videbantur. ΠAra περισσῶ το τ εδόκει τηνας Sie legendum, & haec sola mutatio in isto loco ne-eessaria est, quo quid illustrius & venustius diei queat, fatemur, nos ignorare. Si quid videmus, nihil aliud Nostrum

implicuit in errorem, quam nimia ejuS magnorum virorum, Maligeri praesertim & Hem lectust, veneratio, quos haud secus atque suum Homerum, tam religiose colit, ut veI eorum errores tanquam oracula excipiat. Pag. 4a in eodem carmine v. go sibi displicere ait τα φυκιοενῖα τε - Urinam addidisset, quare. Ideoque mutat in mi Are ἀγκη . Ut nempe

sedes haec assignari posset Hesebii glossie Ἀλκ λα, qui

multas habeat dictiones Theocriti, quas alibi frustra quaeras, nonnullas etiam aliter, atque in editis circumseruntur, seriptas. Faeiliores foremus in his probandis, si Hesebii, eam glossam e Theocrito desumtam esse, notasset. Quod eum non secerit, aeque probabile est, illum istud voeis ex alio quovis Poeta desumsisse, atque ex Theocrito. Neque videmus, quare piscatoribus negari debeant vestes algose, φυκιοεν7α qui sepe se alga, caeno, aliisque, sordidant, quae una cum piscibus & retibus e profundo attrahunt. Quod autem sin plurali contracte λοδα, in idem sit atque λ,iλον, forsan enim offendit hominem γραuia ατιαι--τον, quod hoc in frequentiore usu st, quam illud ) doeebit Hesebius in voce λα- . Hunc ipsum Lexicographum post haec emendat passim, quam inire viam Criticus in eo tractando debeat, & quam ipse fuerit ingressus, monstrat exemplo. Formas scilicet aliquas Heschitem diligenter annotasse, quibus qui, tanquam certis vestigiis, inhaereat, posse illum plurima nova detegere, & obscurissimis quoque locis facem accendere. Evincit hoc copiosa & luculenta exemplorum sarragine, in quibus forma in Dec & ιη, valde Poetis & Hesychio frequens, obscurata fuerit. Operae pretium est, ipsum Museum libellum de his adire, & ex ipso' sonte uberrimo haurire. Ab illa deviatione redit Noster ad Theocritum pag. 43, sed ad solum ejus secundum Carmen, magicum illud, quod Virgilius in Pharmaceutria expressit,

328쪽

MENfIS IUNII A. MDCCXLVIII. P. I. 3os

cujus V. ru ipsi peccar.

- ἐν γέ μοι ά .aMατκ τας γε εμας αυλητodo; άτε Negat, hic duas memorari foeminas. Negar, Φιλρας esse nomen proprium. De una tantum matre Melixus asserit sermonem esse, & quλι ας minore litera exarandum; ideoque αγε & τῶς γε rescribit. Teretes & judiciosae aures viderint, num venustatem toties repetitie particular Te sentiant . quam

sensurum esse suum Raeverum confidit. Versu i proscribiti, γάρ μοι in istiS: .... ἡ γαρ μοι - τσοακις αλλοκ' ἐφοιτν, et mutat in ii e αναος putans αρuoi esse nuper. Nos vero, si quid intelligimus, aliam non novimus, neque censet is, notionem ejus esse Sarticulae; quam modo, vix modo, paulo ante, neque videntur ἀραοῖ & αλλοκα, vel αλλοτε, quod propositum existimat,) consistere secum posse. In istis & sequentibuS a pruritu, quem appellant, critico vix poterit immunis declarari. Musdem nempe Hθlsi II, R ill, mutat, ubi de Hecate sermo est:

Sie vulgares habent omnes editiones. Noster pro ultima Vocer a malit. Nisi hoc est δυσκολος τις - πευεργος νεωτερο- 'roua, nescimus, Fid aliud hoc nomen mercatur. Fueratne credibile, sore, ut aliquem lubido invadat, muα in ειμα mu tandi, qui cogitet & norit, sanguinem a morte statim nigrescere, & gangraenescere, terramque & Deos inseros a Poetis dici fingique, tanquam τε θας -- λίχνους, avidarum sanguinis muscarum, aut selium canumve, instar, ad extergendas scutellas accurrentium, ad istum nigrum sanguinem lambendum, qui certe maxime opima & unctuosa pars

est hominis, e Styge, nidore illectos, ad busta convolare. Quid clarius in hane rem isto Euripidis in Hecuba v. AS :

329쪽

rio NOVA ACTA ERUDITORUM

accipe hos sanguinis rimor. ira tuae placatore Deorum inferum sursum allinores, τη- nigrum potarum Puella intemeratum sanguinem, quem tibi donamus. At quid tandem rei erat, ob quam repositum bat N

ster 3 Putat, tu v ει- κυων, nigrum Delamen mortuorum, terram esse Vel glebam, aut arenam, cadaveribus circumfusam. Induxit eum in hane opinionem Hemsterissus, qui ad Hef hium docuit, ἐπιεσώδεα γῆν, terra se amicire, vel amiciri, esse idem atque sepeliri. Ferremus ειμα, s scriptum se in Codicibus & editionibus inveniremis, S Seholiastae in eundem eum Nostro modum exponerent. Sed certi sumus, Ch Uirum, si ειμα hie loci reperisset, ipsum statim ψμα rescriptum ivisse. Hemsterhustus igitur, sorte nescius & nolens, Nostrum, ut supra Scaliger, in errorem traxit. PV.F4 elegantem proponit emendationem Λntonini Philosophi VLII, a sin nostro exemplari est as): το ἀγγῶον τὸ π μειμενον, Pro vulgato το α rιον τό π. Musdem nolui II, versu 24, mutat

μάθε, καππυρίσασα. vulgarem lectionem, in Mocles μεγα, Narret ρες ευσα, id est, secundum ipsum, κατἀ πυρὸς ἶσα Admittemus hoc tentamen, postquam CL Uir demonstraverit, verbum μη υ ἰων Graecum non esse, neque significare crepitare, neque posse. Nobis certe videtur apte derivatuma καπυρος, crepitans, & poetica licentia, producendae syllabae brevis causa, καρουρος, quod est a καπυω, ,spiro. Ligna, rare. assim ignis vi, quem poris suis continent, aerem aquosum dum excutiunt cum impetu & emant, crepitant, & tanquam

solles αυ7ομηχανοι ipsa se sufflans & inflammant. Quod

idem de sale verum est. Lignum ergo spirans idem erit atque crepitam, ut Latini loqui amant, quod ex adductis ibi Poetarum ejus gentis apparet locis. Ipsum quoque ασα, in igne existens, si vel maxime vellemus, admittere illud vetat, quod, nisi tautologum sit, sit tamen promi dubio supere

330쪽

δαφναν ad , Durum ura, ct sequentia & em δον, de ἐν φλογὶ, vel non monitus noui, laurum ardentem in igne

esse, quando fragorem edit re strepitum. Imposuit hie loci CL Viro Scholiastes, qui controversum verbum Per πυρωι Θῶσα reddit. Quem si religiose voluerat sequi Noster, debuerat πο dedisse. Atqui Seholiastae, haud raro ridiculi & inepti homines, & ἄμουσοι, tantum in

nos valere non debent, ut sanis attrectandis manum eorum in gratiam admoveamus. Et quis tandem ignorat, eos tam sollicite verborum rationem non habere, ut non Autorum

suorum sensus utcunque expressisse satis habeant 7 Peperit tamen nobis haec Nostri hoc in loco molitio elegantes S e prosundo egestas observationes de Dorica verborum in Sc. formatione, quas eum excuti non patiatur institutum nostrum, cupidos harum rerum ad ipsum libellum ablegamus, in quo non hare solum, sed & inspersas multas emenstationes Hesebii, Iamblichi, Stobai, veterum marmo. rum, quibus obliteratae formae Doricae redduntur, non sine voluptate & admiratione legent. Sed, unum pulchrum &memorabilem locum ut praetereamus, impetrare a nobis non possumus, in quo faculam nobis accendit Noster miri narius, quam secuti absque illa enim nihil hie vidissemus, Ioeum porro clara sua in luce eolloeare studebimus. Est ille Thuodidis V, D, ubi in tadere Lacedaemoniorum, cum Argivis icto, vulgo sic legitur: περ δὲ τῶ σιω συμ ποσαροπλην τρῆ 'Eπλυρίοις οναν. δωμεν u ἀυ7ὼς ομοσα . Unice verum erue συμμα ς, quod optimus Codex Cinellanus habet, & sensum Thuydidis ex parte, vidit Noster. Sed in verbis constituendis ab eo desciscimus. Ille se vult emendari: πρὸ M

lamur ista priora sex verba. In ceteris autem ut longius a ductu literarum abit, ita quoque a sensu aberrasse videtur. Nos unius S alterius literulae motu lorum, nisi sallimur, restituemus; qui sic erat e nostra mente legendus: περὶ δὲ τῶ πω σιω συμίος, ψ-v-τοῖς Eπιλα ιις ερκον. δομο ὁἐδμ- . Id est, Graeca commune dialecto, περὶ M το πῶ