장음표시 사용
651쪽
MENSIS NOVEMBRIS A. MDCCXLVIII. 6ar
que Tyri purpuram & coccon. Tertia dat iter Israelidarum ex AEgypto per Arabiam usque ad Jordanem, ratione vulgata delinentum. Tomi secundi pars posteriore Leviticum, ac ejus expositionem literalem, te flori Oisert. In praemissi ad ecflorem admonitione respondetur Ephemeridialogis eruditis, qui in
Bibliotheca Britannica Tom. XXIII Part. I Art. a id notarant in hoc opere, quod in eo exterorum Commentatorum ratio
haud fuerit habita, siquidem inter hos quoque sint eoryphaei, sua luce instruehi. Vir eruditissimus, qui in hoc opere perficiendo deludat, dare ex eo operam coepit, ut potissima decerperet atque mutuaretur ex Commentariis Gerici &Cal neri, ex Scheucheteri Physica saera, ac operibus Joannis XLberti Schiatens, Belgarum Bocharti. Addidit idem nonnulla errata, quae in Exodi partem praeter Opinionem irrepserant. Praefationem inde praefixit Levitico, demonstrans autorem Mosen, ct argumentum Deo dignum. Monet praeteres, ritus Iudaicos non ad imitationem circumvicinarum gentium fuisse attemperatos, sed ita consormatos, ut populus Israeliticus aventibus, cultu impurae ac idololatricae religionis infectis, secerneretur. In describendis sacrificiis Autori profuissent Dissertationes Da ovii, Tichmanus usenii, Danesi, ac aliOrum Germanorum, si eas contulere ipse e sua re duxisset, ne quid de Mentheni ac Ha i Iheniique Thesauro Dissertati num, vel J. C. Mehihornu in Pentateuchum collectione, moneamus. Non est, quod indicemus, To1nii singulis accuratos subjun flos este Indices. In Tomi III Parte priori exhibetur 4iber Numerorum, cui commentarius perpetuus fuit conjtmehit. Tilleti nomen hic desiit. Par eri expositiones ad finem Numerorum continuantur, siquidem ipse ad finem Deo. teronomii laborem protulit commentandi. Id ipsuin praeteriit Λutorem, protegomena Tomo primo praemittentem. Adjecta est huic Parti tabula geographica itineris Israelidarum, ex AEgypto ad Iordanem per varios casus, per tot discrimina rerum, duce Mose prosectorum. Locus, unde exierunt, Reinein ses, paulo insta Al haram ad plagam Nili orientalem, in ea fuit positus. Israelidae per septentrionalem sinus Arabici
652쪽
verticem ad montem Sinai deducuntur, inde ad Kades Bar. neam propemodum, tum reducuntur ad Guin Elaniticuin, cui ad occasum fere adjicitur locus rades dc deleriorum onspatium. Utrumque locum novimus in terminorum terrae promissae finibus australibus recenseri. Phunon, seu Pliinan, Moserot, seu Masaris, Bne-iaehan, Hor, ct alia loca, ex Ε - bio aliisque Scriptoribus ea ponuntur loca, quae hic prorsus vacua apparent. Non monebimus, ad Tanin in campo M fen edidisse coram Rege miracula, atque locum, unde Israelidae exierunt, Tani fuisse tam propinquum, ut Moses una nocte Tanin ad Regem ire, redire, ac crim suis emigrare, voluerit. At secutus est Autor eruditissimus notas Parrichii & map. pam geographicam Matrii ex parte, hujus observationibus de AEgypto geo raphicis adjectam. Praefatio tradit appellati nem libri Numerorum, ejus originem divinam, summam, te. ges inprimis inibi contentas, ordinem factorum, ac chronologiam Usserianam. Amiotationes subjuneti: egregiam ubique redolent industriam. Precamur eruditissimo Autori vi. res corporis firmas vegetasque, quae impetum animi ac desti. nationem sequi valeant. Restat enim illi magnum maris
coELII SEDULII MIRABILIUM DIVINO-
rum Libri V, sive Carmen Paschale, item omni duo. Ad Gieum MDorum se Editionum urierum Mem recenis fuit, lectiones varias, observationes, O Indices necessarios
Lipsiae, apud Ioannem Wendierum, I747, 8.
Ρ aeclarissimus Editor, qui jam antea Romanis, quas publici
juris fecit. Antiquitatibus laudem fuit consecutus, ct nunc etiam dignum nudius praemium, eloquentiae atque antiquita tum proIessionem, apud Coburgenses obtinuit, novum hic ah- - qiae Diuili od by Cooste
653쪽
MBASIS NOVEMBRIS A. MDC. LVIII.
que istud iteruin insigne specimen dexteritatis suae nobis pro. ponit. Magnas debemus Cellario gratias, qui Sedulium illia
in oris publicavit; neque minores debebimus Grunero. S quitur alterum alter in nonnullis; in aliis autem omnino
ante riit. Ut Cellariis, ita ct Gmnerar, tam de Sed lio, quam de instituto suo, praefatur. Laudat hic. ad Poetae quod attinet vitam, inprimis D. Trithemii sudium, qui de Seriptoribuι Eccles Cap. i a illius vitam diligenter deseripsit. Castigat quoque Callarium, qui quinque hujus operis lihroa, quam, quot sint re vera, quatityr, constitue e maluerit: quamvis eum ipse ordinem loquatur. tum quod jam cisu trita sit editio citiuriana, tum quod imperitorum clamores vereatur. Carmen vero paschale non ipse Autor, sed resus Rusus Asterius, edidit; licet ipse suum S earmen Macedonio obtulerit Sedulius, ae modo, tu solutam istud orationem couvertere jussus, omiseris editionem. Trithemius ρο-nit & secundo loca in omnea Epistolas Pauli prosilee Lubros XIV. Isti autem non nostri sunt Sedulii. verum alteri eujusdam, qui Seculo VIII vixiti Hymnum eontra, cujus prima verba sunt: A solis ortus ea ans, publici quoque iuris
fecit Grunerus. Quod tertio loco laudat Trithemius Carmen, ad Theo sum Imperatorem Lib. I, non Sedulii esse, sed verustioris cujusdam Poetae, dam dudum observarunt eruditi. Quod eidem exhortatorium dicitur ad fideles: Cantemus serii dum no die. hie etiam apparet. Epistolae autem ad diversos nondum sunt publicatae, utque Fabricius, vel potius Schartigenius,
Bibl. med. s insimae L itinit. Via. VI Lis. XVIII pag. 4 a Ieq.
suspicatur, forsitan interierunt. In majus volumen Prisciant L ber L & in secundam editionem Donati Liber L hujus esse Sedulii non videntur, sed alterius, neque hodie supersunt. Nominat praeterea Trithemtur de miraculis ChrHi procaice Libros II, cujus operis alii Libros IV laudant. Hoc, Scharigenius credit, qui Sedulio tribuant, varietate titulorum deceptos, ex
opere paschali alia plura secisse. In Catalogo Bibliotheca Ἀ-fenbachianae P. IV pag. 224 laudatur Sedulius Poeta de praerogativa diei sexti MSt. Sub Sedulii nomine ediderunt Mam L l l l ten.
654쪽
tene & Durandus, & post hos Scbartigentur. Attamen. licet pro Patris nostri carmine habuerint illi, Grunerus, ut ipli tribuat, nondum adducitur. Opus paschale, paschali de carmine ortum, edebatur a Dreto Parisiis A. is8s, 8, ac deinceps in Bibliothecam Patrum maximam inferebatur. Neque vero in generalibus deseriptis Sedulianis considerationibus morabimur; quin potius ad institutum Cl. Gruneri progrediamur. Is, cum in lectiones varias, quas Cantabrigiae olim ex libris manu veteri scriptis excerpserat Ericus Lenaelius ricudisset, Poetam diligentius legere coepit, eo consilio, ut, quo successu iisdem excerptis usus GL larius fuerit, animadverteret. A otio cum non spicarum collectionem, sed integram messem, sibi relictam videret; alia simul sibi circumspexit auxilia. Reperit varietatem Codicis Nausii & Codicis Vulcanii per majorem Libri I paschalis Carminis partem, diemque Codicum Lipsiensis N Almelove niani; Barthii vero ex ipsius Adversariis depromst. Editiones pariter sat multas evolvit. Neque minus Uiri celeberrimi, D. Erh. Rappii nostri, monitu coniunxit observationes Nophensii & Vonchii, quarum i liae habentur in Miscel- ,
Ian. Observ. crit. nov. in Aut . vet. recent. Tom. IV pag.
2Fa, hae autem in Specim. crit. quod Trajecti A. t7 4 edidit, Cap. 36, & in Lection. l Latin. Lib. II Cap. a.
Utrasque autem se usurpavit, ut, liberam esse rempublicam literatorum, perpenderet sapienter. Ipse Grune tis, nihil se unquam ex ingenio mutasse, prudens nimirum atque idoneus arbiter, profitetur; lectiones pariter varias addens curiosissime. Sed ad ipsas potius observationes accedamus, non modo contextum, Verum alios quoque scriptores,
haud parum illustrantes. Statim pag. t seq. indicatur, apud Christianos veteres, qui datam Christo fidem servarint, sanctos fuisse dictos, observante hoc Rigastis ad Minis. Fe 'Octav. Cap. r. Hinc Eucharius ad Hilarium de laude eremi r Domino sancto s meritis beati O s in Christi gloriosi ims Hilario Eucharius. Romani quoque scriptores integerrimum quemvis sanctum dixere. Vid. Plin. O. I, ta, F, Π, Π, ἐν IV, iri q. Pag. q, summos theologos patres beati mos tunc esse
655쪽
dictos, probatur ex Paulin. P. XV - XIX. XXIX, XXXIII. 0rg flist. Lib. I prine. Lib. VII sin. atque ipsos Imperatores
ex Inscriptionibus apud Gruterum pag. Gn. Ha, ct yet. seq. n. , 2, L Pag. at ad Lib. I vers. rs, ubi pagi Athenaei fit mentio, haud intempestive loca excitantur Fustathii ad Il. α pag. i6 ed. Politi: Αννὰ μεν γάρ φασιν δεθηνωος ἐιπιν ωσπερ in Θηβοωος, & Varronis de L. L. VII, 1S: Cum ternae fuerinx Athenae, ab una aecti Athraris, ab astera Athenienses, a terIia Athenaeopolitae, neque minus ad Fulgent. I Fib. I Praef. pag. Nablegamur. Pag. N, ad V, Ut, observatur, animam hic pro toto poni hOinine. Vid. Ra poli. ad Horat. pag. 342. Sic& Grieci ιυχην adhibent. Vid. Sch varatus ad Olear. de Silo Nov. Tes. yag. 2S, Bames in Dd. Euripideo voe. ιυ 1. Cuperum Obstrv. L ao. Praeterimus plurimas alias illus ratioues, potissi num grammaticas & criticas; una modo allicit adfiue sacra, quam paulo post ad vers. ιIS pag. tra seq. legimus, primos Christianos a σταυρολατρε ας impietate liberantem. Allegantur hic pmsertim Minucius Cap. la, amst, ct Prudentius Catheni. bFmn. VI, rast. Illustratur autem, Issolvero praeeunte, Gal. VI, 17. Sed nos, ad finem properantes, monemus denique, tres, eosdemque accuratos, hic esse Indices subjectos, in Carmina Sedulii, in notas, atque illustratorum, Vindicatorum, emendatorum Scriptorum antiquitatis.
lection of Epineis belmeen Cicero and M. Brutus cte. id est . '
log. O Univers. Cantabrig Oratoris, ct ad S. Bann. Collet. Observationes in Epistolas Ciceronis ct M. Bruti, quibus hae eonvincuntur 9 alia
memorabilia vitae scriptorumque Ciceronis momenin
ta ventilantur 3 simulque nuperis MIDDLETONI
656쪽
ιδ sibus obviam itur. Quibus acerrit Epistola
legionum Eomanarum. Londini, ε ψ , RAlph. I pldg. T. Insiit utum & argumentum libri ex titulo apparet; neque ignotus est Autor ejus, P. Tuusali, ille, qui primus sallitatis postulavit Epistolas, Ciceroni volgo ct M. Bruto attributas,
amoebeas. Elus nempe libro, hac de re ante annos quailior edito, de quo vid. Nova Acta Erudit. A. πη --. DL pag. 467 seq. rei ponderat adversarius ejus, Convers Middieton, in libro, intem in Nov. actis A. ι7 7 Mons Aug. pag. At seq. recen.
viimus, xx quem putamus pertinere ad hunc D ut unus abrque
altero sit unpersectus, quoniam titulus est of the present Colli. mon &c ; quod ni esset, sane obscurum esset, quid sibi titulus velit. Ille Mialetis liber movit Muruim,ut validissimis argumentis, iisque maxime ex historia petitis, impostorem detegeret. Et, ne quis controversiam levis momenti reputet, statim initio Praefationis monet, agi de honore Criticorum, libellum absurdum & mendacem Ciceram digmnia judicent, nec ne. Tempora quoque, quorum hi floriam tradere votierit harum Epistolarum Autor, maximi momenti esse, ut in quibus Romana libertas spicitus uliimos egerit. Id urget deinceps Praefatio, quod hae Epistolae intra quatuor mensium spatium scriptae fingantur; ct tamen res exponant septendecim mensum, multaque tanquam jam gesta enarrent, quae inensibus aliquot, imo dc annis, ficta aetate posteriora sunt. Cumque
2Hid to- ipse promiserit, ab asinenda Epistolarum probi, iste desistere se velle, fi vel historicum aliquod evidens argumentum iis opponi posset, aut aliquod e dietione deprotritum; assert Tunsalus utriusque generis specimen quidem primi hoe, quod Epistola Libri I terria narretur de pugna ad Mutinam tribus diebus ante, quam illa contigit, quodni,tat impostorem historiae imperitum; alterius vero hoc, 'M. I Libri Ioeundi, in diem ex dis iacita, quod asseverat Is Maisinum esse ct inferioris atque vulgaeis Latinitatis. Certe,
657쪽
sbi par exemplum apud probos scriptores non occurrisse, pr
fitetur, rogatque adversarium, ut proserat, si in promtu habeat Haec sere sunt, quae in Praefatione disputat. Huic subjecit brevem tabulam argumentorum potissinorum, quae in ipso libro fusus fuit perlecutus. In quo ct lictore' & nos certe recensentes, magno demeritus est beneficio. Vix enim fieri potest, ut totum librum cum cura perlegamus. Et, si maxime fieri posset, ita comparatae sunt diseumones his oricae, ut nequeant succincte fami ct Hare proponi. Cum itaque magni momenti res in hoc libro pertraesentur, eaedem qui . dem, quae in Latina, olim edita. Epistola, sed luculentiuς expostae, quas scire interest eruditorum, qui mi Anglica non callent, aut librum non possident; veniam rogamus, quod, missis aliis . hanc argumentorum tabulam sol unimodo e hibeamus. tantum non κατα λέξιν Latine versam.
Et quidem in Introductione, quae primas novem pagis implet, declarat primo mg. ι, non lumeere illud ab antiquitate debuintum argumentum, quod scilicet hae Epistolae ab omni. memoria sub Gereonis A Bruti nominibus venerint. Quand quidem prima a Nonis Marcello, ut volunt, citata est, qui 4so
annis Cicerone posterior est, pag s, ceterarum qui meminerit, nemo sit petrareta antiquior: quod Adversirit argumentum si
validum credideris, possis eodem quoque jure Epistolam ad c
Etarium Gereon vindicare. Pag. 1. Praeteritin cum secundus h num Epistolarum taber, diu post primum repertus, tanto non si applausu receptus ab eruditis. atque ille. Ps. 7. Quod m-tem Adversarius, aetatem imposurae ct impostorem assignari atque definiri postulat, id praeter rationem fieri. Nihil obesse, quo minus stituatur, impossuram feliciter cessisse, temporibus barbariei, Petrarcham antegressis. Et inde historiatin studii c
eremiam obscuris illis temporibus persequitur Pag. U- , mon sintque, genuina Ciceronis opera non tam ignota tum fuisse,
quam vindicator Tic appellat Adversarium, nos vindicem potius appellabimus, persuadere voluit Iag. 37 I. Ex eo amet quod Epistolae ad Brutum & responsoriae primum fuerint a retrarcha memoratae ct inventae. ut δέ Epistolae ad Octavium.
658쪽
quam tamen ipse vindex tanquam puerilem decla nationein Cicerone indignam explosit, quamvis δἰ Domus & Vi Zmrius, viri Latine doctilumi, & sagacissimi Critiei, in illa Epistola nullas impostulae notas deprehenderint: ex eo, inquam .essicit Noster, hominum doctorum pro his Epistolis testimonium nil valere. Eundem Petrarcham primum edidisse tanquam Attici, aut Cornelii Nepotis, ad Ciceronem epistolam. Haec primo Capite. Illa secundo a pag. 36- 43, plura Sophissam aliquem, aut aequalem Petrarcha, aut antiquiorem, ad eonfingenda taee spuria potuisse impellere, & quaenam potuerint. Afferu
tur exempla monumentorum, Autotibus tributorum non suis, aut decoratorum inscriptionibus, cum casu & errore,
tum & destinato consilio. Novitian ab ipio Cicerona dec pium fuisse, eo quod ex Cicerome versus alleget. tanquam ex Aeeti Prometheo desuinti essent, quo Ciceronem facit impo, norem. α aliena sibi arrogantem,) cum ipsius taxeronis uni. e Graeco ascissi Prometheo ab ipso Latini facti. Tertis monstrat a pag. 44-0, ipso illo tempore, quo genuinum adsehuc exstabat Ciceronis & Bruti commercium literarium, Iosecum fuisse imposturae; & affert exempla talis fraudis antiquissima: monumenta, de quihus dubium amplius non
est, quin Plauto, Iulio Caesari, Sallusio, & ipsi Ciceroni, si ut
supposita ; ut epiuolas alias, Ciceroni salso tributas, quo tempore adhuc illae, sed genuinae, in omnium manibus erant. Ita Graecas Bruto aflictas Enumerat etiam antiquos imitatores, ut aliorum Ciceronis operum, sic maxime Epsolarum. Forte, addit, has Bruti & ad Brutum Epistolas: eo fuisse confictas, ut desectum genuinarum supplerent, ct continuarent inceptam in iis historiae telam. quarto Capite demon strat, epistolam. . quae tanquam ex primo Libro hujus commercii literarii a Nanio citata allegatur, re tanquam scripta circa finem anni, quo Cicero periit, illam, inquam, pertinere non potuisse ad genuinum illud horum duumvirorum commercium liter rum, quod octo Libris cotistabat; cum in Nonia Codicibus quibusdam manuscriptis non ex primo, sed ex nono, Libro obtptur. Et, quia, si prima illa epistola, a Nonio citata, supponatus Diuitiaco by Gorale
659쪽
MENSIS NOVEMBRIS A. MDCCXLVIII. 63s
tur primi libri genuinae collectionis una suisse, sequeretur inde, integros septem Libros Epistolarum a Bruto ct Cicerone post si nem anni Julio Caesari fatalis fuisse scriptos, quod non patitur rerum natura, ct porum a Caesaris caede distans suis Bruti; neque voluminum epistolaris hujus commercii, quae suit olim, ingens cujusque moles ; neque res & fata, quae tam Brutus, quam Cicero, in hac temporum periodo subierunt, neque sacta quaedam historica partieularia, quae suggerunt Enisi Olae ad Familiares. Haec a pag. O ad ra. minio arguit, quod genuinae quinque Epistolae ad Brutum insertae illis ad Familiares, cum ad odio illos Libros, de quibus modo dictum, pertineant, nobis saetant fidem, aut illo tempore, quo hae quinque fuerunt familiaribus insertae, plures de illis octo Libris amplius non exstitisse, aut has suppostas, si jam eo tempore fuerunt in vulgus editae, quo illae ad familiares dona pilabantur, ideo non fuisse in illud syntagma pariter, atque illae quinque genuinae, admissas, quod spuriae apud omnes audiebant. Neque satisface re, quod urgeat Vindex, ideo illas quinque Familiaribus insertas
fuisse, quod res minutas ct privatas contineant, quandoquidem inter has ipsas spurias non paucae sint argumenti minuti,de rebus domesticis tractantes; ct inseriptio illa ad Familiares non praescripta suerit antiquitus universae epistolarum Tulliansrum collectioni, eum, quae hodie circumfertur, colle. ctio ad Familiares ex reliquiis plurium olim integrorum voluminum singularium compilata sit. Haec a pag. I ad SL Sexto evincit, primum Librum spuriarum harum Epistolarum haud esse posse primum Libriam istorum Octo genuinorum, eum com mercium Ciceronis & Bruti literarium eo tempore fuerit institutum, quo Cicero Proconsul Ciliciam regebat,& continuatum sitiasque ad Bruti ex Italia excessum, spuriae vero ultra procedant. Dictorum testes advocantur mimilianus, Plutarchus, ct Autor Dialogi, qui vulgo Tacito tribuitur, a pag. 87 ad Ios. Se primo monstrat a pag. ros ad III, celebres illas ad cicer nem & Atticum Bruti Epistolas, Libri primi decima sextam atque siepsimam, esse confiAas ad genuinarum exemplar, a Plutarcho exhibitum; a quo tantum in minutis discrepent, ut in tein-. pore ;
660쪽
pore ; nam spuriae singuntur ex Macedonia missae, sed Plutaν.chus ait ante, qliam Brutus Italia excederet, scriptas. Probat haec ex argumento fragminum, e Plutarcho allegatorum, Rex Plutarchi resatione, ad quam Vindex provocat, qua occa sone fluent hi si eam Plutarchi contra Vindicem an erit,) dc tandem ex eo, quod probabile sit, Brutum, nondum Italia de. grelIumi haua absque causa reveritum sui se atque suspeetumh.ibuille Octavium, ct vituperasse merito Ciceronis studium in
illo tuendo atque augendo. 6ctavo ct nono loco urget ceu improbabilia illa ex epistola modo dicta ad Atticum Iab. XI II apag. 1s6 ad ι si, ut quod Cicero Gipiat a Bruto scripuitu de adlis a se Coillule, nimirum viges o fere inuo post illa acta; quod cicero laxet caedem Casaris, Cascam ceu parricidam objurget; haec enim Brutus ibi de Cicerone seribens 1ingi. sur; quod Cicero decreverit ovationem Octavio, quod neque fuit, neque necesse crat eo fine, quo voluit Vindex; tandem quod Attica tanquam nubilis pingatur ibi, ouae vix potuit tum paulo major septenni fume. Tandem id proseri: epistolam I, in , scriptaen fuisse illo spatio temporis, quod pugnam Mutinensem & Lepidi cum
Antonio gonspirationem intercedit. Id ex ejus argumento pa-dere. Atqui Ciceronem in eadem memorari apud OsD- Cium pro percurioribus Caesaris intercedentem, cum Octa iurtamen illo certe tempore nullo modo percussoribus esset metuendus, neque vindietae ab illis sumendae cupidum se ulla ratione proderet. DUOM M XI, XII, XIII, argiuuenta haec sunt:
ciceronem a Sophista fingi debentem Bruto responsu in a duobus inde jam mensibus, data opera. ut .POsset argutiam quandam sophisticam in usum vocare, alias perituram, quod Messallam spurius Cicero eo laudet ex capite. quod optimo dicendi generi studeat, cum verus Cicero diu multumque de optimo di. cendi genere cum Bruto disputaverit, quae lis judicata nunquam fuerit. Quod sppiani & Plutarchi errorem transscribat S recoquat impostor, quo nimiciun illi Marcum Brutum autorem salutis Antonio titilia perhibent, cum Decimus Brutus is fuerit, quod probatur ex rationibus di rebus utrilisque Bruti,