Quaestiones de epigrammatis Graecis ex lapidibus collectis grammaticae; dissertatio ... quam ..

91쪽

tr. 1038 θαρσι, καιρον ἔχις προξις ο θέDς καιρου MEtiam senarii iustum sex pedum numerum interdum transgrediuntur: ex quibus duo potissimum memorabilia praebent exempla. Quis enim interpolationes, quibus tam saepe in codicibus vexamur, ipsis in titulis statuendas esse exspectaverit Tamen duorum senariorum singulas quasdam voces interpolationibus i aperte deberi reet vidit aibet n. 646 v. 4 υκυιακος κλειδουχος, in Κέρβερος κυευν n. 1030 φινε θεὰν Μέλητα ποταμὸν τὸν σωτῆρα μου. Nominum excusationem prae se serunt n. 1096 v. 10 περτάτοις γαρ a μων πῆν μη; καὶ Aia Ῥεμβηνοδίν περασας τὴν ἐτησέαν χαριν. Memoratu dignum est, quantum laborem atque operam poetastris saepius paraverint pentametri recte consciendi, quorum duae partes strenue inter se oppositae haud dubie paulo difficilius elaborabantur quam versus heroici aequabiliter fluentes. Quod ex duobus exemplis perspicue elucet ex utroque metro sic commixtis, ut in media quidem parte hexametri continuitas servetur, finis autem pentametri sit. n. 45, V. 6 σῆιι γαρ υτ τέτυκτε προσθεν ἀνυγδιμενον

n. 722 ἀλλὰ νοσφ λημφθεὶς hil in ἐπὶ σοὶ βάσανον. Quid quod etiam harum pentametri partium aequalitas singulis pedibus alterutri adiectis deletur, ut in eiusdem tit.

v. 6 ῆς ἔσχον σπουδῆς ἐπὶ σοὶ νυν κατέχεις χαριτα. In ut Smyrnaeo sat incondito n. 314 hos versus pentametros esse voluit poeta. v. 2 σσ' παθον ν ἐν βαιέν τέρματί μου βιοτῆς V. s alis ἔτρεφεν γενέτης l μ έρα μου τροφὸν εἱλά

μενος.

1 Similis interpolatio coniuncta cum nominum insolentia senarium n. 983, 23 ντρω et κω πως μεγάλην μιν θεόν in hunc modum corrupit n. 984aαραπίων Ἀριστο χου ηκα προς μεγάλην πισιν θεὰν τῆν ἐν Φίλαις. iqilia πιν Corale

92쪽

- 81 -Αeeedunt miseri tit. n. 358 pentametri, cum hexametri si non elegantes, tamen multo meliores exsistant. - Quantopere autem de nominibus personarum pentametro inserendis interdum desperaverint poetae, etiam cs p. 7l egregie demonstrant pentametri, quorum dimidia pars solo nomine impleta sit n. 51 Ἀρχεστρατ ν ινορι ποθεινοτατ ηνη 50 bonae aet. Ἀγεσl l πολύ ποδυρομένη. Denique evenit, ut pessimi poetae, cum iustum metri ambitum curare desinerent, modo ex hypermetri carminaeomponerent, modo singula Verauum membra inepte consuerent, es n. 314, 18 379, 18-720 al. In ista autem unipersa labe ac depraratione hoc unum saepius animadvertimus poetas a versibus melioribus, qui distingui saltem possint, magis magisque ad peiores ac paene nullos descendere. Sic in fine epigr. n. 368 modo non ad prosam orationem pervenit poeta

si medio in versu subsistunt n. 330

n. 379 λαινέ ν τυμβο μνήμης χαριν ac similia multa, quae, cum prorsus barbara sint, enumerare piget. 2. Tamen istam depravationum turbam intuentibus cavendum est, ne omnia statim auctoribus tribuamus, quoniam hic etiam lapidariorum ratio habenda est. Iu codicibus enim quas singulorum Verborum mutationes, quas transpositiones sescentasque alias corruptelas librariis non ascribimus Atqui lapicidas, quamvis lentius ob eamque causam cautius singulas deinceps litterulas lapidibus insculperent, tamen talibus erroribus minime exemptos fuisse et ea, quae in quaestionibus de dialecto memoravimus, exempla comprobabant, et quae statim allaturi sumus aperte indicant. Cum antiquiora hic carmina, quorum auctoribus aegre graviora vitia condonabimus, praeceteris respicienda esse appareat, opportune accidit, quod exemplum habemus satis probabile ipsius VI a Chr. n. saec. n. 229 a

93쪽

- 82 Quamvis enim primo aspectu hic titulus prorsus eiusdem generis esse videatur a n. bl et n. 504 quae aibelli est sententia), tamen probabiliorem duco Roehlii coniecturam Ι Gr. ant. n. 49b), qui, si vocis τηρ transpositionem per lapidarii neglegentiam factam statuerimus, utrumque vitium tolli bene perspexerit

Βανοκρέ, ιι τηρ παιδὶ χαριζομένη. Sic in ut Ait admodum recenti . 155 ipse aibe vitium agnovit lapidarii scribentis Μοιρας θρεφατε aida τοκῆες ου εἰς vsuoiρους pro genuino poetae versu

Panto difficilior videtur explicatio tit Byg. III vel IV saec. n. 3 cuius primus pentameter gravissima corruptela laborat τε ν κοινην πάντων ἰλθες ἀταρπιτον ἔπι.Ambigi posse monet albet, voluerit poeta ἀταρπὼν ε τι an ἐπ ἀτραπυτον Atque equidem ἀταρπῖν τι poetam scripsisse statuo. Quoniam enim in ultimo versu, teste editore, pro γλυκερῆς lapidarius errore λυγρας vel πικρας scripserat correctum subinde ab ipso, vocis ἀταρπιτον syllabari sortasse nihil est nisi litterae ri duplicata scriptura. 3. tiamsi haec atque talia lapidariis tribuamus, tamen satis multa ipsorum poetarum restant vitia. Ex hisce autem praeter Supra commemorata pauca tantum afferam, quorum causam adhuc perspicimus, ut hinc quoque meram barbariem excludamus ea dico, quibus poetas proba archetypa corrupisse apparet. Atque complura quidem epigrammata ea clade afflicta sunt, ut inepte ad mulieris memoriam praedicandam adhiberentur, quae proprie adulescentuli in honorem conscripta erant. Sic epigrammatis n. 568 in mulieris Romanae epitaphio positi poeta, etiamsi non accedant argumenta ex metrica tituli condicione, aperte pulcherrimum Platonis epigramma n. 15 Bergh, Lyr. II p. 304 suum in usum convertit. Item, quae leguntur . 521-ἶραι καὶ Ar δη με κατι γαγον εἰς Aidcio ουπω νυ μνείου θαλάμου καὶ παστάδος υρης γευσάμενοπι θιγὴ δ' Lπον φάος ι ελέοιο

94쪽

- 83 olim virginis in sepulcro scripta fuisse perspexit Kalbet. Idem depraVatorum versuum n. 679 V. 3 υτ γεννησασα καὶ κηδευσασα τεγραφααχθος ἔχουσα κραδίης πένθεος υκ λέγης' metrum egregia coniectura sustentavit, cum in archetypo haeo exstitisse suspicaretur: αυτὸς ὁ γενννησας και κηδευσας ἐπήγοαφααχθος χων Dadiri πενθεος Ovκ λίγκοῦς. Hue etiam pertinet tit. n. 37I: αρτι με γευομένην ... quem ex adulescentis epitaphio n. 576 derivatum esse supra vidimus p. 4), ubi haud disceptaverim, utrum versus insta additi adiectivum tam propter neglegentiam aut vitium prosodiacum veritus, an quod neutrum subintellegi voluerit, immutatum reliquerit auctor. - Eodem ex archetypo, ut ad alia depravationum genera perVeniamus,n. 576, 4 τι σιευδεις Ου σοὶ πάντες φείλομεθα; mira ratione amictatus est . 577

ὀφιλόμεθα; es etiam alterius pentametri 76, 2 mutationem in 577, 4). Si in tit Erythraeo n. 300

notissimum distichon transpositis verbis κακον ἐστι et addito articulo, corruptum est. Saepius explicandi et amplificandi gratia quaedam addiderunt auctores metrum omnino non respicientes, ut in tit Romano n. 546 v. 6 ιχηται H ν α πριν ων ἀπικαρπισαμ ν restituitur pentameter sublata voce πρίν. n. IIJ7 παυσiλυπος otio ουτος ἐστιν ἀσφαλως supervacaneam verbi substantivi formam de suo addidit auctor. Non minus aperta est sedes corruptelae, qua laborat ut Ath. n. 60σωφρων καὶ χρη στῆ και γατις πασαν χουσα αρετην. Nimirum auctor epitaphii cum versus, quem ad mulieris laudem elegerat, propriam eius virtutem non satis accurate exprimeret,

95쪽

lorum n. 983 et n. 984 cum archetypo Puchsteinii l. e. epigr.

n. XXXI,

μνειαν ἐπ'Ἀγαθοβ τῶν ἰδίων ποιουsιενος, quibus illarum inscriptionum auctores singulorum cognatorum enarrationem adiunxerunt, et quae sunt similia. 4. Hisce in titulis varias versuum perturbationes ac depravationes percensuimus; sed ad poetarum indolem cognoscendam et illustrandam non minus pertinet, quod saepius illos elaboravisse animadvertimus, ut quacumque ratione iustos versus perficerent. Si in tit Attie n. 66 Σῆμα τόδ' οἰναlo Λιονυσέου ' των δ' προσθεν Πεέθωνος πατοδ ου καὶ Φειδέσταο τοδε θεω eqs. alterum illud τοδε in versus gratiam malo interpositum esse recte monet albet Particulam γε iam antiquiore aetate inanis verbi ad supplendum numerum additi vice functam esse apparet ex tit Att. IV vel V saec. n. 175v 3 γῆ σῶμα κρυπτει τι δέ γ' ἀλλ' ἔς αἰθέρα

V. 5 το γαρ γέρας τροπου γε του χρηστου λάχεν.

Quid quod similem particulam, δὲ eidem versu bis inseruit poeta Cygicenus . 339 liti vulg.

n. 708 in epigr. Rom. Ι vel III saec. auctor nomini propriosa inusitata ratione articulum praeposuit v. 4 σεμνος καὶ ς ὁ Μυρων τε ιμήσας ξοχα πάντων n. 955 in tit Ath. hiatus ut evitaretur pluralis pro singulari adhibitus est: σχῆμε τόδ' Ἐρμείαο καὶ εἰκονας Ηλιοδωρου, quamquam hiatibus delendis non nimiam operam dedisse posterioris aetati poeta multa docent exemplai ut n. 16 ἐιιου ὁδοιπορε n. 245 καλὸν καὶ ἀγαθὀν,4 288 φίλε co παροδειτα, n. 438 καὶ ἔμπαλιν n. 700 βιοτοιο ς ηλικέαν, alia.

1 Antiquissimum vestigium in tit. VI a Chr. n. saec. n. 3εστηετ έους ὁδου παλυδεια Ισωφοονο ανδοόs sic expedio, ut usitatam sormulam παθου . . . cf. n. 4 a poeta suis verbis additam statuam. iqilia πιν Corale

96쪽

De metricis ac prosodiacis quae in rebus enarrandispositae erant difficultatibus.

Quae adhuc descripsimus vitia epigrammatum, magna quidem ex parte originem duxerunt ex rudium poetarum inscitia: nunc ad difficultates pervenimus inevitabiles atque tantopere cum ipsa epigrammatum indole coniunctas, ut etiam atque etiam occurrerent tamque graves, ut, cum deterioris notae poetis meram inicerent desperationem, interdum vel optimorum artem superarent. Nam alioqui vatis est suo ex ingenio cunctaearmina libere procreare hic magna pars eorum, quae epigrammatis inferret, nomina videlicet munera aetati personarum, ab initio ei proposita erant. I. Iam primum nomina quantas diiseultates paraverint poetis, ex omni poesis genere elucet quid si eum ipsius hominis memoria etiam patris patriaeque laudatio versibus erat inserenda Quot autem nomina ad metrum dactylicum prorsus non quadrarint, pauca ostendant exempla promiscue ex epigrammatis congesta Ἀντιστάτη n. 22, Arroλλοδωρος n. 48, Ἀρχεστρατη n. 5l, Θεοφιλη Similia n. 60 μικοφιήδη in l0l, in λογος n. 104, Ἀσκληπιοδοτης n. 174. 889, ιογένης n. l 90. 519. 852, ιλοκυνηγος n. 332 Ἀλκιβιάδης n. 359, Λημνὶτριου n. 38l, υτυχ in. 603, ηιιonvo in 750a, Ἀρχέδγγιος n. 762,

nominum duplices praesto erant formae, quarum altera lacilius adhiberi poterat, quod iam Sophoclem bene respexisse elegiae fragmentum docet ab Hephaestione servatum D l Bergh)Ἀρχέλεευς' . γαρ συμιετρον δε λέγειν. Similem observationem epigrammatum poetae suum in usum conVerterunt, cum pro nominibus εὐλογος sim in versum indueerent Θειοφιλα n. 212, Θειοφάνη n. 478 Θειοτελο Din. 496.

Ceterum autem, quoniam rarius, quam par erat, eo refugiebant, ut nomina ab ipso epigrammate prorsus excluderent, aut

li Unde etiam evenit, ut siugula multa, quae hoc loco in unum cogere liceret, ab aliarum quaestionum tractatione seiungi nullo modo possenti Di9jlia πιν Corale

97쪽

ad aliud metrum transeuntes dissicultatem tollere studebant, aut nomina quacumque ratione in Versus inculcaverunt. Prioris generis unum prae ceteris laudandum est exemplum, cuius poeta Simonidis et Alexandrinorum' artem imitatus satis scite atque eleganter hexametrorum locum Archilochiis quartis concesserit, quippe qui nec metrum dactylicum interrumpant, et nomini inserendo facultatem praebeant . 187 v. 1 Πνω τοι τοδε σαμα το λάινον ενξε χυθυδάμω v. 3 καὶ βουλῆ καὶ χερσιν ς Ἀρεα' ιμε δε παιδέ. Multo frequentius poetae senarios pro versibus dactylicis adhibuerunt, quibus in enarrandis ab eo proficiscendum est, qui nominis proprii natura sese ad metrum mutandum coactum

esse expressis verbis profitetur. n. 616 saec. II)καὶ δὴ καλευμγην αξιαρχης ἐν βροτοις

Eandem et licentiam et excusationem propter Alcibiadis nomen a quo hexametris inserendo non se abstinuit epigr. n. 661 auctor protulit Critia in epigrammate servato ab Hephaestione p. 22 Bergh, Lyr. II p. 282), nisi quod hic pentametri locum a senario occupatum esse videmus, ut in epigrammatis n. 211 v. 2 χθων ἡ δε λειτο υντα τον Ἐρασισθένου n. 571 v. 4 Φιλησίη τὴν κλῆσιν υσονὶς γένος, ubi posterior tantum pentameter ut prior apud Critiam trimetro locum suum concessit. Duobus in epigrammatis . 360 et 798 singulis hexametris, in uno duobus distichis bini adiecti sunt senarii n. 685:

singulis denique trimetris exeipiuntur unum disticho n. 886

et paulo longiora carmina n. 612 Λαιιοστρατε έας ταυτα φνHανδρια et 722 Ἀγάθων ἀδελφὴ 'Aτταλέδι μνείας χαριν Quales autem evadant versus, si nomina a metro abhorrentia tamen admittantur, iam alia exempla hic illic a nobis citata comprobarunt.' aud raro, cum ad nomina perventum

98쪽

- IT est, poeta qui antea pro virili parte metrum sustentaverat, deversibus iusti et ambitus et mensurae componendi prorsus desperat ut . . demonstrant fragmina versuum in fine tit. n. 339. Prae ceteris duae memorabiles sunt inscriptiones, in quibus centones Homerici inepte consuti mirum in modum nominibus propriis interrumpuntur. n. 660 l. ενθάδε τλῆ ἱεργὴν κεφαλὴν κατα γαὶ καλυπτει 2. ἀνδρος γείου IDυβλέου ιτιδέου Καπέτωνος 3. τευξε ε τονδε ταφον έος θρεπτος μυνιος Ἀρτ ιι υνη. 661 νθάδε τὴν ἱερὰν κεφαλὴν κατα γαὶ καλυπτει ἀνδρῶν θρωων κοσμητορα θεὶς Ἀλκεισιάδνὶν es etiam . 354. - Ultro difficultates auxerunt poetae, cum a nominibus, quae mediis in versibus lacile locum habere poterant, totum carmen incipere mallent. n. 4J Λελεστῆνος πινυτος ιι ἐδέαατ τψ ἐνὶ χωρ 'n. 669 Kυριλλος τοδε ilia φέλω ποιησατο νορέ. Etiam ad nova remedia refugerunt auctores, ut in tit. Rom. n. 805. auctor nomen inter hexametri nem et pentametri

initium distribuit

quaeque similia passim temptaverunt artificia. 2. Etiam munera quibus uncti erant mortui, honores quorum fuerant participes, victoria qua reportaverant carmine eelebratur poetae magnas in dissicultates incurrerunt, praesertim cum pressam ac brevem mentionem exigeret epigrammatis natura. Quid, Simonides ipse nonne in epigr. n. 25

Bergh quo facilius Olympicas Isthmias alias Dandae victorias enumeraret, senarios disticho subiecit Posterioris autem aevi auctores talibus rebus i enarrandis eo saepius perducti sunt, ut ad pedestrem orationem paene descenderent. Quod duobus exemplis comprobasse sussiciat:

i Versus heroicos similibus locis disticho praeferri supra vidimus.

99쪽

κεIθεν πατικος Συριης ηδ' ἔπJαρχος a eqs. 3. Aetatis denique quam mortuus expleverat memoriam ultimo potissimum versiculo eoque haud raro pessimo additam esse vidimus. Difficultas, quae in ea versu exprimenda posita erat nam pauci ea usi sunt prudentia, ut numeros insta epigrammatis adderent), mirum quantum aucta est, eum saecula

minutarum tantum rerum curiosa non solum annorum, Verum

etiam mensum atque ipsorum dierum accuratam mentionem exigerent. Aspice . . quantum in primis Versibus componendis desudaverit tit. Rom. n. 680 auctor εικοσιν ἔξ λυκάβασιν γω ζησασα Σαβεῖνα καὶ μησιν τέτρασιν εἶτ' ἐνδεκατον πάλιν ημαo. Iam si modo periculum hinstabat, ne annorum numerus iustum Versus ambitum transgrederetur, satis miram metri sustentandi rationem inierunt. Cum enim etiam mediis in versibus numeros saepius non perscriberent, sed usitatis numeralium compendiis notarent es n. 337, alia eo refugerunt, ut in versuum mensura non tam plenam numeri sormam, quam solam eius litterulam respicerent:

quibus exemplis similem compendii usum addo ex tit Christ. CIG. IV 8806προσγῆρα σοὶ λ ριστ)ε τω σωτ ρη κ αὶ)J V τJη στη, nbi ompendii signum S unius syllabae vicem gerit. - Nec

vero desunt loci, quibus sic numeris eorrupti sint versus, uti quod non evitavit tit. 14 auctor. Dissilia πιν Corale

100쪽

pro archedpi verbis alia, qui exscripsit, intulerit, quod data

oceasione supra monuimus, ut n. 586, ubi in verba εικοσι δὶς πλγηρευσασα χοονους κεῖται λυκαβάντων vitiosam mensuram si illatam esse probabiliter suspicatus est Kesbel, ut scriptor in archetypo quod legerat εικοσι πληρωσασα mutare nesciret, itemque in archetypo tit. n. 699 ἐς λικάβαντα τριτον pro . . τέταρτον, similia. CAP. IV.

De consonantium immutatione. De assimulatione et dissimulatione.

Ut in vocalium, sic etiam in consonantium scriptura inseriptiones multo firmiora ac certiora quam codices suppeditant testimonia, qua pronuntiandi ratione singulis saeculis Graecius sint. Iam primum paucis commemoranda est mutatio, cuius in quoque inscriptionum genere apparent exempla, assimulationem die litteraeis in fine vocabulorum positae ad vocis insequentis initium. arundem hic habemus mutationum primordia, quae copiosius excultae et constanter pertractatae linguae Sanseritae externam speciem tantopere removerunt a singulorum verborum propria forma nisi quod Graeci ab huius scripturae usu sese ad eam rationem revocaverunt, quae ad intellegendam verborum sententiam multo aptior est atque convenientior. Quamquam enim frequentiorem hunc morem invenimus in Atheniensium potissimum titulis cum privatis tum publicis ut in epitaphi eorum, qui ad Potidaeam ceciderant, publice insculpto n. I θάνατομ-V l μὲι ψυχάς, b, uisu στολις , al.), tamen constanter hanc consuetudinem nunquam adhibitam esse vetustioribus titulorum Atticorum exemplis diligenter collatis demonstravit Cauer Curi. Stud. VIII p. 225 sqq.). Praeter nasalem etiam aliae quaedam litterae similem mutationem interdum passae sunt ex quibus praepositionis D