장음표시 사용
21쪽
legionum educturi esse at inde e die s. Aug. a. 4, quo gustus vita decessit, si quattuordecim circiter dies comput verim, quo intermisso temporis spatio et legiones Germanicaede morte imperatoris certiores factae rebellare coeperant et Germanicus tum in Belgis commoratus cs ac I 34 rebellionis nuntium accepit, longe post kalendas Sept. Gaium in castra primum advenisse apparet, et discessisse ad reveros hoc ipso vel ineunte mense et inde colligendum est, quod iam hiems imminebat neque ita multo post eodem anno br
vis excursus in Germaniam tactus est unde ultra Vicesimum diem puerum tum quidem apud legione commoratum non esse elucet his dilucidis actis conseras Mitea in contubernio legionum eductus cum accuratioribus Dionis verbis: ἐν πιι
στρGτοπέδου το πλεῖστον τραφείς. sane vides communem
auctorem talia scripsisse, ut Gaium apud milites quam apud parente Ver8ari maluisse cognosceremus, sed minime Gaium iam tunc per longum temporis spatium in Germania commoratum fuisse. His expositis alteram quaestionem aggrediamur, unde Tacitum de reditu Agrippinae a Germanico excusatorios M. e. 44 in errorem nos induxisse eluceat ut vero toti disputationi nostrae maciundamenta substruantur, anton quibus' nam ex locis Agrippina ad revem prosecta sit alti --
Aestate a. 4 Germaniae inferioris legiones I, V XX, XXI iisdem aestivis in nibus Ubiorum habebantur Τao. 313. quarum cum primam et vicesimam Caecina legatus in civitatem Ubiorum reduxerit 37 reductaeque Arae Ubiorum hibernasse memorentur 39 et civitate et Ara nisi oppidum Ubiorum ipsum 36 non significari cum per se patet, tum
his argumentorum momentis confirmatur.
Ac primum quidum Castra Vetera ab ra Ubiorum 60 milia passuum afuisse traduntur 4b . quod patium spectans nuper Carolus Brambach De columnis miliariis ad Rhenum repertis Bonnae 866 p. VI acri itinerariis adhibita disquisitione a Veteribus coloniam Agrippinensem effecit leugas 41 sive 4 et unius leugae aliquantum abesse leugae autem 40, ut idem prodit, et alias satis constat, sunt milia passuum 60 quare cum a Veteribus et colonia Agrippinensis et Mambiorum 60 milibus distent, dubium non est, quin, ubi oppidum Ubiorum, in quod a. 50 colonia est deducta, eodem l o
22쪽
Ara sita sierit sed quid longus sum in re paucis profliganda=oollegit nuper roteland Imperium Romanum tributim deseriptum Hannov. 863 p. 23-l24 undique lapides, in quibus pro volgato a scriptoribus inque nummis coloniae Agrippinensis nomine Ara et Ara Agrippinensium legitur quodsi Ubi inde ex a 60 Agrippinenses ex Agrippinae coloniae conditoris nomine vocati sunt Τac. a. XI 27, es Germ. 28), hoc a nobis evictum est et post uno annum Mam Agrippinensium et antea Mam Ubiorum oppido pro iusto nomine fuisse apparet igitur tribus vocabulis hisce oppido, civitate a quae vocabula brevibus deinceps intervallis c. 36, 37, 39 Tacitus posuerit, unum locum significari neque ista verborum Variatio vel in geographicis rebus adhibita miranda videtur apud Mitum, qui rhetorica arte nimis pollens, cum eadem significaturus sit, diversis saepe nominibus utatur. Ipsa legionum hibernacula intra civitatis moenia sua fuisse inde cognoscitur, quod Caecina legiones in civitatem Ubiorum reduxit sed cum lancus legationis illius princeps, quem Veterani furentes nocte concubia persecuti sunt, in castra legionis primae confugisse se. 39 et Germanicus luce coepta domo sua castra ingressus esse reserantur, dubium vix esse potest, qui, et Germanicus et legati a senatu Veteranique, quippe qui missi non iam pars legionum essent, in oppido ipso domicilia habuerint, et castra legionum, etsi iisdem, quibus tota civitas moenibus circumdata, seiunctis tamen a reliquo oppido locis posita suerint. Ex oppido igitur Ubiorum Agrippina circa ineuntem mensem Oct ad reveros iter occepit, cuius reditum ob imminentem partum et hiemem etiam tum Germanicus o. 44 excusavit, cum rebellantium animi ad obsequium redierant quod si aditus seribit, grippinam gravidam ad reveros profectam ibique paulo post partum enixam esse nemo extitit qui negarit at nos non ita multo post d. v. a. 4 in ipso Ubiorum oppido maximam natu filiarum, cui e matre nomen
inditum est, in lucem editam fuisse in appendice quam huic dissertationi additam vides certissimis testimoniis confirmavimus unde acitum iter Agrippinae narrantem fide indignum
esse patet an in aliquantum temporis uxorem gravidam Germanicus procul ex oppido amovisse, dein vero revocasse re
dendus est quid num novae rebellionis timore perterritus iste in tempus uxorem ablegavit' attamen filiolus ratatim
23쪽
rediit an Germanicus reditum uxoris excusavit, sed Agrippina, quod filius reductus est, sua sponte in castra rediit γhaeo fieri potuisse omnino non negarem, sed nil eiusmodi a Taeit traditur; qui cum certe ita rem prodat, ut Agrippinam ad reveros prosectam esse salso credamus, historiae fidem
Ceterum Germanici verba, quibus Agrippinae reditus ob
imminentem partum et hiemem' excusatur, eo suspexeris, quod
oppidum Ubiorum, in qu Agrippina filiam enixa est, locus
puerperio haud incommodus fuerat quare cum e Dioneis quoque καὶ λὶν μεν οριπῖειναν εγκυμονα ουσαν ἀφῆκαν υτιὴ δεηθέντι Germanicum de uxore sua apud milites verba Foisse cognoscatur, ut clandestinam fugam excusaret utque captam uxorem e manibus rebellium eriperet imminentem partum et hiemem obtendisse istum potius credat ortasse quispiam, quam ut reditu excusat rediisse Agrippinam pro vero habent. At ne temere Dionis narrationem comprobemu8, acriter id monendum est, quod Tacitus ea, quae apud auctorem scripta legisset, legentibus ipse rettulit qua in re non tam summam omnium rerum quam singula nonnulla, in quibus dicta praecipue habenda sunt, aut mutatis aut omissis auctoris verbis aut denique additis novis plerumque depravantur iam vero apud acitum nisi eo, quod ipsis verbis ob imminentem hiemem reditum excusavit, Germanicus in hanc salsam opinionem, ut grippinam ad reVeros iter perrexisse putemus, nos non inducit constat autem castra ab ipso oppido seiuncta fuisse quae cum ita sint, si in hunc fere modum: Germanicus orantibus militibus filium in castra ad se statim reducendum concessit, sed uxorem partu proximam excusavis
auctor scripserit, facile id accidit, ut ambiguis istis verbis deceptus acitus Agrippinam, quam in oppidum rediisse certum
est, ad reveros iter perrexisse pro certo habuerit neque si anni tempora computaveris, de hac re, quod ob imminentem hiemem Germanicus uxoris reditum rectissime excusat, mireris apud aestum, quippe qui duobus aliis locis c. 30 et c. 47
et altero quidem . 30 Dio c. 4: χειρέωνος ιεγαλου γενο-
ιένου haud dubie auctorem secutus hiemis huius anni mentionem secerit Abunde apparet non nulla, quae acitus scripsit, a Veri-
24쪽
18ta te abhorrere nam et Gaium in castris genitum fuisse ipsis auctoris verbis perverse addidit et Agrippinam ad reveros prosectam esse salso indicavit quae a acu peccata quod accuratius latiusque quam pro hac dissertatione nostra exposuimus, per Veniam nobis fore nam rationem, quae inter Τacitum et auctorem eius intercedat, acriter perscrutantes id potissimum egimus, ut duobus exemplis issenii confirmaremus sententiam:
Sed quamquam singula quaedam acite veritati repugnant, tamen, ut tota aciti narratione repudiata paneissima Dionis verba sequamur. certis testimoivis non adducimur nisi his fortasse, quae Suetonius de imperatore Caligula post expeditionis Germanicae ludibrium a. 40 Romam reditur invita eius o. 48 affert: Ρriusquam provincia decederet, consilium iniit nefandae atrocitatis legiones, quae post excessum Augusti seditionem Olim moverant, contrucidandi, quod et patrem suum Germanicum ducem et se insantem tunc obsedissent vixque a tam praecipiti cogitatione revocatus, inhiberi nnil modo potuit, quin decimare velle perseveraret vocatas itaque ad contiones inermes atque etiam gladiis depositis equitatu armat circum' dedit sed cum videret susRecta re plerosque dilabi ad resumenda, si qua is fieret, arma, milio contionem consestimque urbem petit. Haec qui legerint, negent ortasse tantae atrocitatis consilium Gaium initurum fuisse, si tumultuantes olim legiones
conspectu suo ad officium versas esse gratam memoriam servasset; at quod crudelissima supplicia ab iis sumere post tot annorum spatium summo ardore flagrabat, an parvas iniurias fuisse, quas se puerum a militibus accepisse in memoria tenuisset. Contra obliviscendum non est, quod imperator Caligula mente captus erat quare ab iisdem legionibus, quae suo conspectu ad poenitentiam flexae fuissent, pro rebiatione olim suseepta istum atrocissimas poenas repetere voluisse non ita plane negandum est. at si quis negaverit, tanquam uno ad
25쪽
1sminiculo nisus nequaquam valebit, ut Dionis auctoritatem. interiisti Vides igitur neque Dionis fidem certis confirmari argumemtis neque summam earum rerum, quae a Mit traduntur, imminui accedit quod, ut supra ostendimus, Suetonius, quem multorum libris sua excerpsisse verisimile est, nulla tr dentium diversitate indicata eadem, quae Tacitus, prodidit et iberius ipse a. compressae a muliere seditionis velut testis citatur quibus rebus actum est, ut aditi fides magis probanda videatur contra Dionis narrationem paucis tantum verbis scriptum eo suspectam habueris, quod pleraque oum Miteis ipsis consentiunt. Sed dum certa argumenta, quibus Dionis auctoritas elevetur, omnino desint, dixerint fortasse nonnulli et vigere, quae inter Tacitum et Dionem est, dissensionem, neque Dionem e communi auctore sua depravasse ostendi contra quos haec sufficient. Ac primum quidem inter eadem ipsa, quibus Tacitus et Dio dissentiunt, conexum aliquem intercedere negari nequit. uterque enim abscedenti Agrippinae milites obstitisse tradit. sed si quis rem ita prodere voluisset, ut grippinam cum Gaio captam et deinde matre libera dimissa Gaium Obsidis loco retentum esse legeremus, necessitate adductus est, ut imiermisso temporis spatio tum demum rebelles ad obsequium rediisse scriberet contra si quis id egisset, ut milites rediret, maneret orantes Agrippinae occursasse nobis persuaderet, sacere non potuit, quin extemplo seditioni finem impositum esse enarraret et talia quidem cum apud Dionem et acitum lacta sint, num tu Suo utrumque auctore usum esse conicias nonne ex ambiguis illis et plane incertis χρονφ δ' οὐν ποτε καὶ τοτε - ησυχασαν propivili statuendum est Dionem e communi auctore priora in malum vertisse nec non eadem Dionis verba - ως ουειν ἐπέρωνον γ συχασαν eo suspecta habueris, quod neque novas res flagitantes neVe, quae iam expresserant, legatorum adventu ad incassum redigerentur uno hoc timore perculsi milites denuo rebellaverant deinde si legimus καὶ ἐς τοσαυτ' γε μεταβολὰν ἐλθον ἔστε καὶ ὐτοὶ τους Θρασυ- τατους σφάi αυτοκέλευστοι συλλαβεῖν, inuassum quaerimus, quaenam tantae poenitentiae causae apud Dionem extiterint at aditi simillima verba: discurrunt mutati et seditiosissimum quemque vinctos trahunt eum prioribus iis, quae de
26쪽
militibus discedentium aspectu ad poenitentiam flexis a T
cito scripta sunt, quam maxime congruunt et tanquam vivo necessitudinis vinculo coniuncta sunt quibus introspectis dubitandum vix erit, quin ut his καὶ τά τε πρέσβεων λέγουτινας πέσφαβὶν καὶ ἐνέκειντο sc. αιτι τεὴ ερρια κ ὴ reliqua similia narraret, Dio mira levitate Agrippinam et Gaium in fuga captos esse scripserit ideoque totam communis auctoria
narrationem in contrariam verterit.
Ecce finis totius quaestionis, quam de Milo et Dione inter se dissentientibus supra instituimus sed hahe dissensionem quod acrius subtiliusque percensuimus, noli minimarum rerum studio tribuere, benevole lector nam si quis utriusque relationes obiter contulerit, Dionis fidem haud dubie comprobabit, acitum vero eo auctore usum esse statuet, qui imperante Germanici domo eum ceteras omnes Germanici res nimiis laudibus praedicavisset, tum ver eas, quae dominantium famae adversae erant, secunda reddidisset at nunc, quemcunque in dissensum illum nobiscum inquirere non piguit, is ot aditi fidem laudabit novisque argumentis e Dione sumptis intelliget, in quantum res vere traditae rhetoricis veterum seriptorum artificiis depravatae sint. 3. In duobus prioribus capitibus e communi Mnte acitum et Dionem hausisse evicimus nunc demum quibusnam locis uterque aliquam fontium mentionem ipse fecerit, quaeramus et Dio quidem nullos omnino citat, acitus autem de intersectis Vibuleno et ercennio rebellibus scribit o. 29: tradunt sterique intra tabernaculum ducis brutos, esii
corpora extra vallum abiecta ostentui'.
Τali tradentium diversitate neque pluribus fontibus acitum usum esse neque omnino in manibus habuisse multorum scripta vincitur etenim Tacito et Dioni unum auctorem suisse supra demonstratum est, eoque insuper confirmatur, quod Tacitus in omnibus cap. 16-b alio loco fontes, e quibus hauserit, non memorat neve uno quidem verbo res sibi traditas in dubitationem vocat quae cum ita sint, quamquam apud Dionem non extat, tamen levissimum illum de corporibus dissensum, quem ex erroribus res gestas videntium Originem duxisse patet, communem auctorem sive sermonibus sive commentariis talium virorum usum in opere suo adnotavisse
diiudicabimus sed vere an salso haec diiudicata sint, hoc
unum ii, quorum in manus nostra cura Venerit, non negabunt,
27쪽
2Inisi certa auctorum nomina praesto sint, nihil sere profici ad artem historicam aditi penitus introspiciendam id quod Octavium Clason potissimum monemus, qui in libro Tacitus und Sueton inscript p. 6 sqq. de iis maxime locis, ubi sub
incertis auctoribus contraria a Tacito traduntur, plurima verba eademque Vana fecit nos vero Dione allato Tacitum c. 16-52e auctore aliquo sumpsisse sumptaque retraetasse dilucideo ndimu8. Sed ea, quae absoluta seditione Germanica ab utroque reseruntur, adeo inter se discrepant, quae e diversis fontibus fluxisse intelligatur quae quidem cum ab utroque simul
novo fonte petita esse minime censeas, quaerendum est, utere communis auctoris vestigiis decesserit, uter prorsus ea secutus sit conserantur inter se haec:
c. 6 sub finem ἐς μεντοι I, 78 . . . . edixit iberius
το πεἐτα οὐ προτερον τοῖς .... imparem oneri rem purεω τῆς Ιταλίας στρατε1ο ιε- blicam, nisi vicesimo militiae
νους πελυε, rριν τα εἴκοσιν anno veterani dimitterentur.
Dr στρατευσασθαι. anno 14. ita proximae seditionis male consulta, quibus sedecim sti pendiorum finem expresserant, abolita in posterum. anno 15.)Rem a communi auctore sub a. 15 traditam ad seditionis Germanicae a. 14 finitae narrationem propter hanc ea a quod utraque eodem spectabant, a Dione adnexam esse Verisimilius est, quam ut eandem rem sub a. 14 memoratam acitum sua sponte ad a. 15 rettulisse pro certo habeamu8. ergo, cum in ceteris omnibus rebus a. 5 gestis a acito longe abhorreat, Di inde a. eap. 7 communem auctorem plane omisit sed quibusnam rebus commotus auctorem omnia haud dubie et accurate et copiose enarrantem neglexit haec si quaerimus, alia causa non probatur, nisi ea, quod, quae deinde
ab illo tradita erant, maxime abhorrebant ab iis rebus, quas tradendas Di sibi proposuit quoniam igitur de omnibus bellis sub imperatore Tiberi gestis hic nihil fere explicat, acitus
vero inde a. cap. 4 expeditiones Germanici latius exponit, haud multum aberremus, si propterea, quod bella Germanica ab auctore communi scripta erant, Dionem longe alios sontes
28쪽
Quaestionem de M. a. I, 16-52 ideo primam instituimus, quod omnibus, quae a Dione LVΙΙ - paucis reseruntur, cum ampliore aciti narratione singulatim comparatis ubique communis auctoris vestigia ita magis dilucide indicari poterant at . 1-15 cum Dioneis conserentibus nobis multa obstant.1 Nam primum in seditionibus legionum idem lare rerum ordo ab utroque servatus est contra priorum rerum de quibus nunc agatur, cum dispositio inter aditum et Dionem quam maxime discrepet, qualem ordinem auctor ipse praestiterit, nimis latet atque aditus quidem . - paucis de Augusti principatu traditis inde a c. , quibus quaeque temporibus saetae sint, res enarrat en singulorum e . argu menta.
7. Roma prona in servitutem iuratum in verba novi principis eius callida tergiversatio. 8. Augusti testamentum et sepultura. 9-10. De Augusto sermones in utramque partem. 1l. Caelestes religiones ei decretae 17. Sept. C. I. L. p. 402 . iberius imperium subdole renuit urgente senatu. 12. Gallo Asinio iratus. 13. Ηο Arruntio Haterio, Scauro. 14. Senatus adulati in Liviam a Tiberio temperatis.l5. Ordinati comitiorum de edendis ludis Augustalibus 3-12. M. C. I. L. 403 senatus
Sane vidimns Mirum, ut serebat temporum ordo, supremos Augusti honores in initia Tiberiani principatus intulisse a Dionem, quae ad Augustum spectabant, cuncta in libro LVI continuo absolvisse docent haec:
29쪽
3l-33. Primus senatus dies, testamentum, aliaque mandata suprema.
34-42. Sepultura, laudatio fimebris. 43 5. Augusti laudes. 4 47. Honores divo Augusto decreti.
Deinde in libro VII nihil nisi de Tiberio ipso explicatur, Velut: cap. l. Natura artesque novi principis, 2 Tiberius imperium subdole recusans, iratus sinino Gallo. 3. Causae recusati imperii variae, aedes Agrippae Ρostumi. His argumentis inter se collatis elucet Dionem, postquam Augusti tempora duodecim libris XL LVI latius exposuit, amplam earum rerum, quae in honorem defuncti factae sunt, imaginem expressisse, acitum vero de iisdem supremis pauca et talia tantummodo verba secisse, quibus et veteri principatus conditio et novi status magis illustrarentur idem res ab excessu divi Augusti in senatu actas, unde potissimum, qualis fuisset iberius, dilucide cognosceretur, ante oculos nobis posuit, sed Dio talium rerum pauca tantum lib. VII 2 exhibet ergo a Milo multa scripta sunt, quae apud Dionem omnino desiderantur, item apud Dionem non pauca reperiuntur, quae apud Tacitum incassum quaesiveris sed Ouinia haec quamquam, unde fluxisse appareant, certissima argumenta desunt, tamen ex uno, non e pluribus sontibus hausta esse affirmaveris nam primum quidem cuncta, quae ab utroque simul traduntur, non modo inter se non dissentiunt, inique adeo congruunt deinde miramur, quod eae res, quae ineunte Τiberii principatu in urbe acciderant, acitus undecim capitibus 6-l absolvit, tum vero seditionum illarum narrationem in capita septem et triginta 16-b extendit quare priora illa in urbe acta apud communem auctorem, e quo acitus MDi sua excerpserunt, copiosius explicata suisse colligo sed documento sunt haec: LVII, 2 ιουτος ιν η 7. Sed defuncto Augusto
τις ων ε τε τα στρατοπε signum praetoriis cohortibus δα - ἐς τα θνη uana οὐ ut imperator dederat excu--τοκρατose, ευθυς απὰ της blae, arma, cetera aulae, miles Νωλης ἐν ε στειλε ι ν λέγευν insorum, miles in curiam o
30쪽
24-τοκρατωρ εἶναι. Hi φισθἐν mitabatur ueras ad eneretrus tanquam adepto principatu-rit nusquam cunctabundus, nisi eum in senatu loqueretur.
8 populumque edicto monuit, ne ut quondam nimiis studiis funus divi Iulii turbassent, ita Augustum in sompotius quam in campo Martis sede destinata cremari vellent.
ματοφυλακας ἀφιέ αττον ἐδηεχων ἐδειτο λὶ τῆς γερουσίας
Ρrimum monendum est, quod de iberio praesidium militare a senatu petente apud Tacitum ne verbum quidem scriptum est attamen aciteis his c. 8 Die funeris millissoriti praesidio stetere, Dionis narratio maxime comprobatur. accedit, quod de senatoris cavillatione unus Dio verbum fecit. quae cum ad Augusti sepulturam omnia simul spectent, diversis auctoribus collecta esse nemo concesserit ideo ex eodem auctore, qui res Tacit copiosius enarrasset, uterque sua petivit. Quibus cognitis adeamus haec: