장음표시 사용
151쪽
. Legati non positat conueniri in loco legationis,ex contractu antea ibi inito.
T E c A T 1 si italoco legationis ante legati δ' onem contraxerint, non possunt ibi tempore legationis conueniri, sed priuilegium habent reuocandi domum, id est, possunt petere,ut causa ad locum,in quo harbent domicilium, remittatur. La, g leg risAρq F de iudic. Ratio est, ne a legationis οὐ sicio, quod Reip. causa sescipitur, priuatis negotiis & litibus auocentur. Quod si vero in ipsa legatione contraxerint, hoc priuilegium non habent, quia sibi imputare de bent, quod sua sponte sibi hanc obligatione
iniunxerint. l. non altas a l. interdum
L L cumfuriosiu. 3 0, 3 i us de iudici Sed in hoc articulo pugnat l. 8, Ude iudic. cum l. eum qui. Iuban M. Is de con pec. In g Iulianus, dicitur, si legatus in legatione constituat se Romae soluturum, id quod inprouincia debebatur, quod sic obligetur, ut ius reuocandi domum amittat Contrarium in L 8. statuitur, ubi dicitur, quod si quis constituerit in legatione, quod piate legationem debebat, non cogi eum ibi iudicium pati: Respondetur ex commiani DD. sententia, quod in d. , Iulianm, nominatim
152쪽
CENT. L EN ANTIO AN ΩN Iose natim actum intelligatur inter contrahet tes, utin legationis loco, Roni puta, solueretur. Idque probant sequentia Vlpiani verba advorsatiust concepta, dum rix: Adsi non cum Roma est, Madhuc ista, prouincia, eonstituisse Romaseluturum. Quae verbian- dicant etiam praecedenti casu actum estis, ut Romae solueretur. Costa adae s Iuliansu. Itaque distinguendi sunt tres casias. Autlegatus Romae constituit se Romae luturum, quodin prouincia contraxit, &tunc Romae conueniri potest. Aut legatus in prouincia constituit se Romae soluturum, α Romae legationis tempore conueniri non potest, alio tempore potest. Aut Romet. constituit se soluturum simpliciter, non ad lecto loco, quod scilicet in prouincia contraxit, & tuns Romae conueniri non potest, quia prinςipaliter Romae non contraxit, sed in prouincia : atqui constitutum semper Lmitatur originem prioris & veteris contra- s. l. wid quo of de Gna. Diac. δεινδε obsu, c. I D
Naturalis rei interitus post moram contingens,pei tinet ad debitorem,nisi res eodein modo apud M
cI xes setali ciuiperemta est, veluti iumen
tum timebit, aut landus chasmate absumtus, quaestum, cuius esset periculum
153쪽
3o EVERAM DI BRON cito RsT 'Dissidium fuit in hac quaestione inter Pr culianos & Sabinianos. Distinguebant Pr
culiani, ut si res peritura non erat apud actorem, teneretur reus de interitu, nocea si actor qui venalitiarius erat, aut negociator,
eqἈhim aut speciem acceptam statim distra et,&pretium lucratus fuisset, tunc reus interitum rei sustineat,& qilimationem speciei peremiae praestet. l. cum rci 7 est. det g. i. illud a ous depe. heriisplum. si αstd pos. Si verδ peritura aeque res futilet pu d actorem, ut si non distro rus erat rem petitam, absoluendus est debitor, & interitus naturalis pertinebit ad actorem. Sabiniani sine ulla distinctione priecise absoluendum volebant debitorem,moti potissimum hac ratione, quod fata sint omnibus aequa, i&euitaria nullo debitore possint, ideoque cum res fato & naturali interitu periisset, licet mora non interuenerit, nihil est quod debitori imputari possit. In hoc articulo controuerso, retinenda est distinctio Proculianorum, tamquam verissima, quae multis legibus inculcatur, & praeter adductas, recitatur in L item sitos vis.=derei venae L de eo. g sipostgadexbib. Haec vero distinctio obtinet tantum in malae fidei possessore improbe litigante. Caeterum bonae fidei poC-sestor qui iustam habet litigandi causam,al soluitur, a naturali interitu rei, quia non δε-
154쪽
li situr sacere moram. d. l. ti, Mn. GLseq. d. ' , Lisiuae ubi additur elegans ratio, quia non D debet propter mortalitatis periculum tol l mere ius suum indesensum relinquere, id est, bono fidei potasser, quia ius tuum d is fendit, &ad litigandum venit syncero anusta mo, dum existimat se bonam causam hab lj re,non debet hoc ei damnum ad ferre. Cuia. l. ad icinis seruus Io 8, deleg i, ta in tu,
ei in reddenda dote res dotalci perierint, , maria, a tum omnimodo aestimationem prae turum.1:1 Resp. cum Culacio: Lex vultindistincte m ut ritum pr stare naturalem interitum rei,non; i habita distinctione, an culpa vel casu fortuis to res perierit, & sic omnimodo sine distin- ctione culpae vel cidus fortuiti, maritus postos moram teneturad extinctae rei dotalis aestiis mationem, attamen non excluditur ista diu stinctio, an res apud actorem fuisset perin- , de peritura nec ne: de ista distinctione ibi, non agitur. Ab hac distinctione excipiuntur fures, praedones, & qui metum in tute runt, qui re extinctapost moram indi stinera tenentur de interitu, siue res apud actorem b aeque peritura fuisset, siue non. Ratio est, quia hi non tantum in simplici mora, sed e b iam in delicto versantur, & ex ipso tempore
155쪽
delicti, plus quam frustratores, impii dei fitores existunt. l. item . f quatenu . 1 c d me. cau. l. merito is vi ta viar. l. ιν.
Ad emphylexis in necess ria est scriptura
CE N T E N T i A haec probatur in I. I, C. de . tu. emph. in qua Imp. ablativis ab olliteliositis utitur, pactionibus interueniente criptura habitis, quorum ea est natura, ut conditionem importent, L a testatore Iost, de cond. ta rim. L, acce is m , ef Z. . Falc. conditio autem praecise M in serma
specifica impleri debet. l. qui heredi M , LMκμωι υ, de con . G dem. Secundb hoc inanifesta ratio suadet; quippe cum empliIteusis plerumque perpetuo, & in tempua memoriam hominum excedens concipi tur, hominum autem memoria fix labilis facileque testes mori possint, certa sit teste sufficerent, sicile possent perfidi, emphy-:des possess
te utis eiusve heredes possessionem inxem uertere, domino inficiarii suum, &eun dominio rei sitae iniuste priuare, assierendQrem pleno iure ad se pertinere, ideoque litteris fidelissimis rerum custodibus hic constrachiis committendus est. Corra dael. I, πιbi notanter hanc conclusionem ita limitari quod inrumento emphyleutico amisso, pqssu eius tenor series testibus probari.
156쪽
Sic enim in similige actis iudicialibus respo- sum est, quod licet scripto consignari debeant, L n. C. de re iud. c. quoniam. Ext. de proba. tamen amissa scriptura per testes probari possunt. Lan ran. in d. c. quoniam. Hinc recte glossaturint. ι, decensebi nulla. moni ii tradit esse emphyleusin, nisii scriptis mandetur: eaque sententia communi interpretum cosensu probata est. Oia n. Has deact. emphyt. Salic. o Iason ind. l. s. Contrariam sententiam adstruit N. inaedi. ubi hanc opinionem ultimo loco reserti cui Bartita Iason adstipulantur. & nouissime Conna. lib. m. c. ia. es in Parat. Met. vect. pe. Quam opinionem consuetudia ne firmari scribit Bart. in d. l. r. Specu. ingnunc βliqua. num. 3,dee 't. Itaque in hac opinionum varietate spectandum inprirnis, quid consiletudine receptum sit: optima enim legum interpres est consuetudo. Quod si de consuetudin cerib nonconster, est enim consuetudo secti, c. i, de constit. i 6. ideoque non praesumitur, nisi probeturi L M, decust. G exhi. reo. tutius erit iuri scripto,& communi opi nioni adhaerere, Ciar.intra Z. de emphyt. qu .
obiicitur, quod praescriptione empli teusis acquiri potest, ergo non semper scriptura perficitur, quia ad praescriptioneui
157쪽
io 8 EvERAR ni BRONerio Rs Tnon est necessaria scriptura. Resp. Quando praescriptione emphyleus sacquiritur, prae sumit ius omnia rite &solenniteresse acta,& scripturam quoque interpositam esse. arg. sciendum, de Q. O. Specu. ad tit. de I ca. 6 nuns abqua. nu. δι 169. ubi probat per antiqram praestationem nasci coniecti ram, quod omnia videamur solenniter processisse. per L cum de V Vm verso us de Uiuri
Emphyleusis est contractus iuris gentium,
CO N τ R A c T vs empli' uticus iuri gemitum, non ciuili adscribi debet, quia
non solum apud Romanos , verum alias. quoque gentes ante constitutionem Zen nis emphyleusis usi recepta fuit. Sic Byzai tios scribit Arist. lib. 2. Oeconom. cum exhausto aerario pecuniis indigerent, fund0spublicos certa mercede locasse, fertiles ad tempus, steriles in perpetuum. Confirmatur noc secundd, quod contractus emphyleuseos assinis & germanus est locationi, Lmb& emphyleusis perpetua Locatio dictitur. l. h f i, FG M. pect. ergo eodem iure censeri debet. 9 adest , . sica. Tertid probatur a definitione lucis gentium: quicquid
enim eius est naturae, ut inuentum omnes gentes app-bent, eoque viantur,iuris gentium
158쪽
2i tium esse dicitur. l. 6 l. omnes FGiust. ta iuria atqui emphy eulis ubi primum cognita fuit. . . tacito populi consensu,omniumq; gentium si usii recepta & approbata est, unde ad ius ge- , tium meritδ referenda est. C5firmatur hock . exemplo emtionis: emtio siquidem Troi is ni belli tempore suit incognita, cum eierci-lae . tus Graecorum, pecunia nondum percussa, 'l aere, ferro, pecoribusq; permutatis vinum comparabat: quod probatur Homeri testimonio in L his decon. emp. Nummo autem reperto, cum nemo esset, qui non eo uteretur ad emtionem expediendam , hinc iurio Mntium emtio merito est adscripta. Non esca nim ut vulgo DD. statuunt, ius gentium di-li, stinguendum est a ciuili, temporis ordine&αε progressu; sed potius ex I C RM regula a r
D tione naturali,&hominum usu, a quibus i- b. taedestilitatur: Ius gentium est, quod natura-bi li ratione introductum, & usu omnium po-,ii pulorum receptum est. 6 ius autem ciuile.
li Non obstat praedictae conclusioni. qiiod Zenonis lex propriam attribuit natiuo emi, phyleus, quia Zeno Imp. non instituit no- it uam specie contractus, sed coiifusum & in- ω certu genus conitentionis, ab iis contracti- hus, quibus eum conuenire videbatur, di- finxit. d. 3 adeo. Coras ad sit. de tu. emphyt.
159쪽
Emphyleusis inconsulto domino directo donari & lcgari potest.
Ac reis & vehemens est inter DD. dic
putatio, an emphyleuta possit ius emphyleuticum vel meliorationes silas irrequisito domino donare vel legare es'& verior est sententia,' quod possit. per L si C. defund. . patr. lib. x ubi statuitur, quod emphyleuta Rei p. posit meliorationes sitas inconsulto domino donare, ergo idem in priuatae m-phyleusi statuendum. Eandem sententiam
comprobat manifeste l. in , conuentionibus.
ais, de Q. S. ubi dicitur ius emphyleuticum legari posse. obiicitur, quod e phyleuta prohibitur ius suum vendere sine domini directi
voluntate. l. . ί deis. emph. Resp. Longe diuersa est venditionis & donationis caula: vendentis enim non interest, cui vendar, modb pretium consequatur. si igitur tantum pecuniae offerat dominus emphyleut quantum extraneus , meritd praeserendus est. Atqui in donatione habetur ratio bene- meritorum & ossiciorum, quae remunerari aequum est: at eadem merita non cadunt in dominum, quae in donatarium; igitur non renetur emphyleuta, nullo benescio a d mino ornatus, ei potius donare, luarii alii Minico bene merito. Ne autem dominus directus
160쪽
CENT. I. EN ANTIO A Nn N. Ita rectus iure suo priuetur, cui contra donat , rium seu nouum emphyleutam nulla competit actio personalis, utpote cum quo non ἱ contraxit, debet donatarius ab ipso requires 1 re, ut eum inuestiat, & in rei emphyleuitair, c possessionem mittat,quia nonpotest propria auctoritate emphyleuta possessionem lis ingredi: &sces contra nouum emphytes tu tam satis erit prospectum ex noua conuen- iE rione: debetq; donatarius, idemque nouus i , emphyteista, in praemium inuestitutae, domino quinquagesimam partem aestimationis rei emplayieuticae, laudemiae loco per-
Haec est Asenis, Accur. & communis interpretum sententia in d. l. sin. quam ibi Laseo. in . oti resert viginti trium D D. auctoritataf- consignatam esse, unde omnino sequenda A videtur, tametsi sine im, Onm, Barto , &ὰ plerique alii contrarium dcfendant.
is opponitur secundo quod ait Vlpia. Cui
es ius est donandi, eidem vendendi & conce- dendi ius est, L cuitu Io, de Reg. Lur unde
colligi bosse videbatur, c mphyleutam scut
i, incon ullo domino donare potest, ita quo.. o. que Vendere posse. Resp. Illa regula non es procedit, Ubi est alia vendendi, alia do- ό, nandi racto , ut hic. Sic & decurio prohibea, tur praedia sua vendere sine decreto Iudici; potest tamen ea donare. i. defra deo.