장음표시 사용
71쪽
suorum proprietatibus verba facere Veque vero spectatores hac do re voluit docere. Restat igitur, ut adversariorum rationem habuerit. Etenim Terentius etsi de nullo certo accusatore cogitare videtur cf. V. 123, sed verba ita profert, quasi aliquem spectatorom hoc prologorum genΘr Offendi suspicetur, tamen sententia tota, non singulis orbis examinatis apparet poetam do Luscio vel omnino de advorsariis suis cogitavisse. Hoc enim primum demonstratur argumento illius probri, quod in v. 13 15 quos supra Scripsimus inest. Quibus Verbis poeta novos opp nitur poetae veteri . raeterea hac de re Terentius eo potissimum prologi loco agit, quo de adversariis loquitur. Accedit, quod illos poetas prologos, qui a Terentianis genero diversi
fuerint, scripsisse constat. Restat tamen, ut quaeramus, responderitne his verbisaerentius adversariorum criminationi cuidam an crimen quasi sibi
ipse obiecerit, quod refutaret. EX V. 12: Nunc si quis est, qui hoc dicat aut sic cogitodi dilucido apparere arbitror neminemusquo ad illud tempus prologos Terentianos vituperasse, Oetam
autem timuisse, ne quis malignorum mox prologos suos it Fraret. Praeterea si adversarii eiusmodi Vituperation usi essent, Terentius cum graVissima sibi argumenta, quibus tale crimen refutaret, in promptu essent, non habuisset, cur ab adversariis hanc criminationem prolatam esse uno verbo memoraret. Adde
quod in Eunuchi prologo post simili plane modo hoc dicit v.4sq.):-Τum si quis est, qui dictum in se inclementius Existumavit esse, sic existumet sq. quo loco cum lectionem existumabit lectioni existumavit praeserendam esse intellexerimus es. p. 11 adn. 19), consentaneum est haec verba, in quibus legatur forma futuri temporis, referenda esse ad ea, quae Terentius ipso hoc in prologo in Luscium' dicturus sit, non ad Lusci crimina priora. Itaque non est, cur arbitremur Terentium haec cum dicat, adversariorum crimini respondisse priori. At iure quaeret quispiam, curnam poeta omnino Θ prologorum suorum genere hoc loco verba fecerit. Qua in quaestione ea verba, quibus poeta crimina diluit adversariorum oportet considerontur. In hormionis enim prologo dicit v. 16 sq.): in medio omnibus Palmam esse positam, qui artem tractant musicamμ,
Luscium enim voce si quis significari manifestum est. cf. Νεncinii quaest Terent. Turin 18933, cuius sententiam x Haeseri stations cognovi Beri. h. Fochensohr. 189 Sp. 8773.
72쪽
ἡIlle ad famem hunc a studio studuit reicero: Hic respondere voluit, non laceSSere . Similitor in Eun prol. dicit v. 4 sqq.): ἡTum Si quis est, qui dictum in se inclementius Existumabit osso sie Xistumet, Responsum, non dictum esse, quia laesit prior . Unaquaque igitur occasione data Tersentius monet se non ultro aggressum esse, Sed ab advsersariis lacessitum respondere es Andr prol. V. 7 Heaut prol. V. 33 sq.), qua re se favorem populi sibi conciliaturum esse Sperat.'ὶ Verum ad id, unde egressa est ratio, Θvertamur. Quaerere deinceps Oportet, quonam modo adversarii Terentio singula crimina Xprobraverint. Qua in quaestione quod certissimum est, exhibetur in Heaut. prol. v. 16 sq.): Νam quod rumores distulerunt malivoli, Multas contaminasse Graecas Sq. Non igitur palam in prologis, sed per rumores in sermonibus cotidianis adversarii erentium reprehonderunt, quod fabulas
2. Deinde ex tribus prioris generis cf. p. 63 sq. locis inter se collatis hoc effici posse arbitror: In Adelph. prol. v. 4 sqq. a crimino furti, quod paulo ante Luscius ei opprobrio odorat, o defendit. delphi autem
fabula cum primum ageretur, nemini ad id tempus nota erat. Ρoeta tamen cum timeat, o hac quoque in fabula furtum commissum esse adversarii dicant, de se ipse indicio est, spectatores
iudices facit v. 4 incipitque ita: V. 6ὶ Synapothnescontes Diphili comoediast:
Eam Commorientis lautus fecit fabulam. In Graeca adulescens est, qui lenoni eripit Meretricem in prima fabula eum lautus locum Reliquit integrum eum hic locum sumpsit sibi In Adelphos, verbum de Verbo Xpressum sextulit . Qua narratione omnes spectatores, quid Terentius hac in fabula conficienda fecisset, accuratissime compererunt, ita ut ipsi iudices esse possent. Quos sententiam ut orant, poeta invitat v. 12):ἡΡernoscito Furtumne factum existumetis sq. Plano similitor res se habet in Eunuchi prologo V. 19 sqq.).Ρrimum quid Luscius sibi crimini dederit, exponit, tum addit, si peccavisset, inprudentia se peccavisse. Deinde iterum spectatores iudices facit v. 29):' Similiis Fabia l. s. s. p. 288. f. supra p. 20 adn. M.
73쪽
ἡId ita esse vos iam iudicare poteritis . Hoc quo rectius illi facere possint, quid ipse fecerit, hoc quoquo loco accurate exponit his verbis: ἡColax Menandriat in eas parasitus colax Et milos gloriosus eas se non negat Personas transtulisse in Eunuchum suam Ex Graeca sed eas fabulas factas prius Latinas scisse sese, id Vero pernegare. Vol x his vorsibus consequi mihi videtur spectatores ad id tempus, quid Luscius Terentio obiecisset, nescivisse id quod eo explicatur, quod Luscius do Eunuchi vitiis sola in illa actione facta coram magistratibus, quae primam fabula actionem ant cessit, Verba fecerat, non in prologo alicuius fabulae coram spectatoribuS. His cum locis conferas Andr prol. V. 8 sqq. Incipit Terentius: Nunc, quam rem Vitio dent, quaeso animum adtendit . Ex quo loco apparer mihi videtur non solum poetam hac de adversariorum crimination ad illud tempus verba non scisse, λὶ sed etiam spectatoros huius rei plano ignaros fuisse. Deinde hoc quoque loco quid fecerit, poeta accurate exponit: v. 9ὶ Menander fecit Andriam et erinthiam sq. v. 13 Quae convenero in Andriam ex erinthia Fatetur transtulisse atquΘ usum pro suis. Tum sequitur v. 15 Ii isti vituperant factum sq. Deniquo spectatores rursus iudices facit v. 24 sq.:,inem cognoscite, Ut pereoscatis q. S. Simillimo igitur modo erontius in Andriae prologo utitur atque in Adelphon et Eunuchi prologis. Quorum ex utroque cum manifestum ess intellexerimus spectatores neque vitia
fabulae neque adversariorum crimen antea OgDOViSSB, Oncluserim spectatores, certe maximam partem, ne ante Andriae quidem fabula actionem scivisso illud crimsen eronti illatum esse. 0 Si ita est, sequitur, ut adversarii hoc quoque crimen Terentio non palam exprobraverint in prologis Suis, sed verbi causa in sermonibus cotidianis. '3. Cetera crimina singula quonam modo adversarii Terentio exprobraverint, diiudicare non possumus. Semper autem animo tenendum est non adversariorum, sed solos Terenti prologos memoriae traditos esse, ex quibus duo tantum, quae ad eius
74쪽
Luscique riXam pertinent comperimus. Scimus enim et quid Terentius adversariis in prologia obiecerit, et quae adversariorum crimina frontius in prologis refutaverit. Adversarios aulam
non solum in prologis, sed etiam in sermonibus cotidianis aliove modo Terentium laesisso cum videi mus, plane fieri potest, ut Τerentius quoque hic illic alio telo praetor prologos ad illos laedendos aut ad se defendendum usus sit.
Hoc capite nobis quaerendum est, quae ratio inter ludorum curatores et dominos gregis et poetas in fabulis et emendis et usurpandis aetate Terentiana apud Romanos intercesserit. Ne hanc quidem rem equidem primus tractaturus sum, sed antea alii viri docti eam sive tetigerunt sive pertractaverunt. Α quorum sententia cum dissideam, quid sentiam, breviter proferam. ιδὶ Tota re autem versatur in duabus quaestionibus: rimum quaeritur, quisnam fabulas a poeta merit; deinde in cuius dominio fabulae actas manserint. Utraque de quaestion primus
egit r. Ritscholius Parorg. I p. 27 sqq.ὶ Qui proficiscitur
ex un prol. V. 19 Sq.: Quam nunc acturi sumus Menandri Eunuchum, postquam aediles em Brundi Sq. Ex quo loco satis apparere aediles vel in universim ludorum curatores, ut per se verisimile sit fabulas, quas histrionibus agenda curarent, a poetis emisse. Huic opinioni parum respondere Hec prol. I v. 47 sqq.:, Mea cauSa causam accipite et dato silentium
Ut lubsat scribero aliis mihique ut discere
Novas expediat posthac pretio emptas Θομ.
Sod locum explicari Donati verbis, qui ad hunc Hecyrae
locum haec adnotet: Aestimatione a me i. . a domin gregis )facta, quantum aediles darent et proinde me periclitante, si abiecta fabula a me pretium, quod poeta n aeraverint, repetant Ergo meo a se facto, a me statuto . Ita igitur rem se habere: Aediles fabulas a poetis oblatas domino cuidam gregis aestimandas tradere. Qui quod pretium statuant, id aediles poetae dare, ita ut poeta, antequam fabula agatur, pretium ab aedilibus solutum acceperit Dominum autem gregis, si fabula ab eo aestimata exacta
sit, illud pretium poetae solutum aedilibus reddere debere. Qua
75쪽
d causa Ambivium dicere posse: sabulas preti emptas meo M. Quas sententia a Ritschelio probata etsi foro omnibus viris doctis imposuit, ' mihi tamen Scrupulos quosdam movit. Ι. Nego enim dominum gregis, si fabula exacta erat, illud pretium, quod aediles poetae pependerant, aedilibus reddere debuisso. Etenim etsi dominus gregis fabulam aestimaverat atque dixorat fabulam bonam idoneamque esse, tamen singulaene fabulae populo placiturae essent, ne dominus quidem gregis Semper certo sciebat. Nam et successus fabulae et calamitates persaepe neque in fabulas neque in actorum virtutibus aut vitiis positae sunt, sed multis in aliis rebus id quod utraque prior Hecyrae actione satis demonstratur. Quae cum ita sint, si fabula exclusa erat, Solum dominum gregis damnum accepisse quomodo potest cogitari Addendum est, quod dominus gregis sive fabula placuerat siVe non aliquam pecunia summam ab aedilibus acceperit necesse est propterea, quod suam gregisque operam illis locaverat.
Quam rem et ipse quaestui habebat et gregi suo mercedem dare debebat. λ' Id unum addubitari potost, odorinis aediles domino gregis illam summam ante eam actionem an post Quid igitur sibi vult Donati adnotatio pII. Deinde Donati explicatio, ut per so ab omni verisimilitudine aliena est, ita ipsis eo prol. verbis repugnaris mihi vidotur Dicit enim Ambivius haec: mihique ut discere Novas expediat posthac pretio emptas meo M. Quid enim aliud verba significaro possunt nisi ut mihi expediat fabulas novas, quas ipse meo pretio emi, posthae discere , id quod postulatur structura grammatica. Quamobrem
Ambivius, licet Donatus de pretio aedilibus reddendo enim tradiderit, de eis solis fabulis, quae abiecta erant, illa Verba usurpare potuit, non de universis fabulis. Sed no de abiectis quidem fabulis verba intellegi possunt, cum Ambivius petat, ut sibi xpediat novas discere pretio empta SUO. ΙΙΙ. Quare quoniam Donati explicationem et per se ab omnivorisimilitudine esse alienam et ipsis Hec prol. Verbi repugnare, immo, si hunc prologum recte percipimus, Omni SenSu carerBvidimus, Donatus in hac quaestione diiudicanda prorsus mittendus est, praesertim cum, unde illa hauserit, ipso tecte pronuntiet.
V cf. praeter eos, quo infra commemorabo, meger ad orati
cf. etiam Amdoh l. S. S. P. 24.
3 cf. Macrob. Sat. III 14, 13.
76쪽
Ρorgit nim in illa adnotatione hoc modo: Nam quo modo alibi dixit: Postquam odiis emorunt 3 Et bono, ut sequatur populus iudicium eius, qui aestimare vero fabulas potuerit . Eodom igitur ex fonto illo hausit, unde nos haurimus. Novit
scilicet illos duos prologorum locos, quorum cum alter alteri repugnare Videretur, ipse suam illam explicationem finxit. 'Donati igitur testimonium quoniam nihil valere intelleximus, hac in re diiudicanda prorsus est omittendum. Sed hac cum quaestion cum aliora illa quaestio artissime coniuncta sit, ita ut nisi qui in priore verum viderit, nemo in altera Verum Videre poSSit, cumquis omnes adhuc viri docti mirum in modum Donati testimonio usi sint, ne in altera quidem quaestione eos recte iudicasse per se apparet. amen quid senserint, priusquam ipsi ad 10m diiudicandam transeamus, breViter exponam. Quaeritur igitur, in cuius possessione fabulae acta manserint. Quod ut cognoscatur, Ritscholius de tribus rerum condicionibus,
de quibus cogitari potest, singillatim agit Aediles dicit, qui
fabulas emerint, fabularum possessores non fuisse, cum sabularum aetarum nullum omnino usum habuerint. Neque fabulas ad poeta redisse, quippe qui eas Vendiderint, praesertim cum ex Hec prol. Ι V. 6 sq.:-Ε is qui scripsit hanc ob eam rem noluit
Iterum referre, ut iterum posset Vendere.
appareat ex veteribus fabulis poetas nihil lucri facere potuisse. Restare igitur, ut fabulae in domini gregis possessione manserint, qui illas fabulas, quotienscumque Voluerit, agere
potuerit. - adem autem ratiocination usus vir doctus concludere debebat fabula actas no in actoria quidem possessionem pervenisse, cum hic fabulas omnino non emisset, sed aedilium iussu tantum aestimavisast. Sed ut vera sit conclusio viri
docti, tamen ius sententia refutatur illo Hec prol. loco, quem ipso attulit, ' undo dilucide apparet ex potestate et permissu poetae fuisse fabulas iterum referre, fabula igitur in actoris
dominio mansisso. Quamobrem igiatetho 'h putabat postas
similibus Donati locis eorumque fido 1 Rabbow annia phil. nov. LV 1897 p. 305 sqq. - es infra p. 83 adn. 56 et p. 4.3' Ritscholi sonisntiam defendit oehrichi l. S. S. p. 50 sqq. Dim. phil. Arg. I p. 342 sqq.). Ab hac cima illo Hecyra locus v. 6 sq.
repugnset, vir doctus cum Sanno cf. Rilachi. l. o. p. 336 putat postam Hecyram, postquam primum Xacta Sit, retractavisse et emendavisse neque tamen ullum argumentum affert. - Pronus autem reicienda Aunt, quae Karatenus . . . m 181 n. 3 xposuit.
Mus Rhon. nov. XXI 1866 p. 471 sqq. aliter idem Mus Rh. nov. IL 189M p. 562 sq. - Quam sententiam plane probat Hauler: horm.ed. p. 33.
77쪽
asdilibus nihil vendidisso nisi ius primae actionis, fabulas autem, Simulatqus primum actas essent, ad poetam redisse. ' Cum tamen Ambivium fabulas Caecilianas exactas iterum iterumquΘmiSSe constet, cumque eundem omnino maxima potestate in fabulis iterandis usum esse ex Hecyrae prologo altero apparerΘ λὶ ne ipse quidem neget, addit persaepe poetas domino gregis fabulas veteres iterum agendas libentissime reliquisse, cum ipsi ex veteribus lucrum facere non possent. Ne hac quidem disputatione controversia illa sublata est. Ex quibus tandem locis
vir doctus effecit fabulas semo actas pro nihilo haberi solitas esse γ Nonne scimus Ambivium fabulas Caecilianas iterum iterumque egisse Id quod intollegi plano non potest nisi si ex sabulis votoribus lucrum efficiebatur. Curnam igitur Ambivius hoc fecerit Haec et multa alia ne si glatethonem quidem
sequimur, perspicua sunt facta. Sed haec hactenus de virorum doctorum sententiis. Accedamus oportet ipsi ad priorem quaestionem diiudicandam, qua quaerimus: 9uis fabulas novas a poeta Emerit. 1. roficiscamur ex mc prol. II V. 48 sq.:
Novas expediat posthac pretio emptas meo . Quibus ex versibus necessario efficitur, ut dominus gregis sabulas novas emerit. orro cum de novis fabulis sermo sit, cumque nemo fabula novas vendere possit nisi poeta, sequitur, ut dominus gregis fabulas novas ab ipso poeta merit. Res igitur ita comparata est, ut dominus gregis fabulas OVas a poeta emerit, quas cum ludi imminebant, aedilibus vel omnino ludorum curatoribus tarret Aediles autem fabulas a domino gregis,
Hoc autem non solum ex hoc loco apparet, sed ex multis aliis. 2. Proximus locus invenitur in Heaut prol. v. 43 qq.: MNam nunc nova qui scribunt, nil parcunt seni: Si quae laboriosast, ad me curritur; Si lenis est, ad alium defertur gregem ρ. Ad Ambivium igitur, dominum gregis, si quae sabula laboriosa est, ei qui nova scribunt h. e. poetae currunt fabulamque novam deferunt Unde duce ilarius efficitum poetas fabulas novas ad actores detulissse eisque vendidisse, non aedilibus.
78쪽
3 Deinde testimonio est totus ΗΘΟΠa prologus postfrior, in quo Ambivius do multis robus ad se spectantibus, veluti quae ratio inter se ipsum et spectatores et inter se et poetas intercedat, enarrat. Unde primum id discimus Ambivium magna auctoritate atque dignitate apud spectatores fuisse. Dicit enim ipse de auctoritate sua V 40 rogatque populum v. 47ὶ: Hea causa causam accipite . ' Id quoque, quod Terentius post
utramque calamitatem, quam accepit, prologos Ambivi pronuntiandos tradidit, argumento est poetam scivisse Ambivium apud populum multum valere. Ob eam igitur causam Terentiu heommisit suum studium in Ambivi tutellam v. 44), unde simul
apparet poetam cum domino gregia aut commercio aut amicitia coniunctum fuisse. Idem probatur huius prologi v. 10 sq.: MEasdem agere coepi, ut ab eodem alias discerem Novas studiose, ne illum ab studio abducerem . Quos versus ita tantum recte explicari iudico, si poetamai dominum gregis, non ad aediles fabulas novas detulisse censemus. Etenim aediles si sabulas novas a poetis emissent et domino gregis solum agendas tradidissent, huius minime interfuiSSet, a quo poeta fabulae scriptae essent. Sin autem dominus gregis ab ipsis poetis novas emebat, eius intererat cum eis poetis agere negotioque coniungi, qui fabulas bonas scribebant. Intellexerat autem Ambivius Caecili fabulas, etsi, cum primum agerentur, nescio quam ob rem displicuerant, tamen praeclaras BSSO. Qua de causa vehementer cupiebat illum fabulas scribere non desinore Etenim si Caecilius deterritus esset, ne fabulas scriberet, Ambivius quoque damnum accepisset, quod novas Caecilianas agere non iam posset Quod ne fieret, Ambivius ultro, non a Caecilio invitatus aut rogatus, enixe operam dedit, ut fabulae Caecilianas exactae iterum agerentur, spectarentur, probarentur, id quod sua solum ipsius opera factum esse perspicuis orbis dixit: v. 4 MNovas qui exactas feci ut inveterascerent, V. 9 . . . certum mihi laborem sustuli, v. 10 Easdem ager coepi . . . v. 12 Per foci ut Spectarentur ... v. 13 Ita poetam restitui in locum . Sod potestns cogitari Ambivium ob eam solam causam, ut a Caecilio alias novas acciperet neve poetam ab studi ab-
cf. Heaut prol. V. 3 Sqq. imprimis V. 41:MMea cau8a ea am hanc iustam esse animum inducite. et v. 48 sqq.: Si numquam avare pretium statui arti meas Et eum esse quaestum in animum indoi, uinum, Quam mimi Servire VoStri commodis Sq.
79쪽
duceres, sabulas iterum itorumquo egisse An censemus Ambirium Sperantem se e novis fabulis, quas Caecilius facturus esset, multum lucri quaesiturum esse, tum nec impensa nec labori pepercisso Quid tum, si illas novae eodem modo atque
fabulae, quas poeta ad id tempus fecerat, displicebant Hoc igitur ab omni probabilitato est alienum. Sequitur igitur, ut ex Veteribus quoque fabulis, etiam ex exactis lucelli aliquid
fiori potuerit, ut Ambivius fabulas iteraret, non solum qu poetae animum erigeret, sed etiam ut ipse fructum caperet. Sed Ambivius, non ideo quia ego dominum rogis, plerumque libe tinum, ' non magna pecunia praeditum, sua ipsius B prorSuS neglecta si poetarum causa illum laborem suscepisse putandus est homo avarus fuisse propriamque solam utilitatem spectasso. 'Sed redeamus ad propositum. Cum igitur Ambivium fabulas
Caecilianas poeta paene invito iterum iterumque egisse Viderimus, sequitur, ut ei non modo licuerit fabulas iterare, sed eius etiam magni interfuerit eas placere. Utrumque autem ita tantum e plicatur, ut eum sabulas ab ipso poeta suo pretio missae redamus. 4. Ad hos autem locos, qui ad Terenti ipsam aetatem p tant, accedunt loci posteriores, quibus idem demonstratur; sicut
Iuvenalis dicit sat. Ι 87 de Statio poeta hoc:
ἡEsurit intactam aridi nisi vendit Agauen . SQuo ex loco necessario efficitur, ut Statius poeta pantomimum, quem modo scripsit,iaridi h. s. ipsi pantomimo vendiderit. Histrio igitur ipse fabulas novas, quas acturus est, Solet eliger et emere. b. Idem probatur Ciceronis loco, qui est in libro de officiis Q 31 1 14: Suum quisque igitur noscat ingenium acremque se et bonorum et vitiorum suorum iudicem praebeat, ne scaenici plus quam nos videantur habere prudentiae. Illi enim non optumas, sed sibi accommodatissumas fabulas ligunti . . . Ergo histri hoc videbit in scaena, non videbit vir sapiens in vitaγμ6. Denique memorandum est Crinagorae epigramma Anthol.
N) intactaramus significat fabulam nondum editam aut actam Bl. ut scholiasta ad h. l. adnotat, cantionem inauditam . Idem igitur est atque .integram comoediam in Heaut prol. V. 4 cf. Statii Silv I 2, 238st ΙΙΙ , T. - Frisdiander ad Iuvsnalis, Volt me ad priorem Statii locum. cf. Rubenso i d. Urinag. epigr. Berol. 1888 p. 94 n. 40.
80쪽
Hos Versus in adnotationibus, quae sunt in ed. Didot svol. II p. 225 Duebnerus recto explicat ita: Crinagoras hortatur Philonidom ut mimum scribat quattuor vel plurium adeo pereonarum, si scribat confidenter: nam ipsum et Bathyllum si agendo pares esse ut qui maxime. Manifesto hilonides, aliunde ignotus, erat cantor idem ' et μιιιογραφος aut μιμοποιος Notum St
Philonidem igitur mimographum ad usum Bathylli mimos
composuisse indo apparet δ' Ex his locis satis lucet poetas actoribus ipsis fabulas et scripsisse et vendidisso neque hac de re omnino dubitari potest. Deinde apparet actores fabulas, quas a poetis su preti emerant, aedilibus obtulisse simulque suam gregisque OpΘram IOUMSB. Ludorum autem curatores, aediles aut ab anno 32 a. u. 22 a Chr.) praetores,'i cum suo sumptu ludo quam praeclarissime ornarent Suisque impensis gregem, actorem, choragum, jmulta alia conducerent, fabulas quoque emisse apparet et On- nullis locis legitur Huc spectant hi loci: un prol. V. 19 Sq.:
Menandri Eunuchum, postquam aedile emerunt Sq. Eodem modo dicit Ovidius in rist. I 507 sq.:-quodque minus prodest, Scaena S lucrosa poetae, Tantaque non parvo crimina praetor emit. et v. 509 sq.: Inspice ludorum Sumptus, Auguste, tuorum: Empta tibi magno talia multa leges . Exstant autem loci, quibus poeta de fabulis novis vendendis ipsis cum aedilibus egisse Videtur.
V Philonidom cantorem eundem et auaoγματον fuiSS Suo iur negat Rubensoh ad h. l. qui hius fabula a choro cantata ess GrySarium Secutus
tuus Rhen. 183 p. 30 sqq. contendit. Ei autem in Verbis, quae ad
nostram quaestionem Spectant, interpretandis cum Duebnero consentit. η' Simiis aliquid traditur in vita Soph. cf. Jahn-Michaelis: ed. Electrae 188 Bonn. p. 6 v. 333 φησι δε καὶ ιστρος αυτὸν si B. G ιοκλεα . . . .
convenit ciun Schol. Aristoph. nub. 1266 et ran. 791 cf. Jah Michaelis l. s. s.).η cf. Mommson: Rom. Siaalarochi es 1, p. 23 in 1 et p. 22. . t Plauti Pera. V. 159 Sq.: