장음표시 사용
221쪽
Assonti tituli manisosto aut scribendi ratione aut dialecto interso difforunt. Illud probabilius mihi videtur censeo igitur in siti κ. E in initii verbi barytoni per M, OZ in ace. I per ους, contra V in syllabis contractis per cis esse reddendum. 4. De ooα libus brevibus. l. Duriorvin vocalitim, Eo, priscis populis Moge manicis, tantummodo notam fuisse, eamque, si brevis esset,
in Gracca lingua modo servatam modo in cautis mutatam esse, jam pervulgatum est. Simili modo ex a Indogermanorum triple ortu est sonus, ε, η, . Sed lingua in mutandis longis et brevibus vocalibus non prorsus eandem viam ingressa est illarum in permutationibus indoles uniuscujusque dialecti magis valet. Nam licet nulla Graecisini pars hae assectione intacta sit, tamen in sono longo auen. and semper praeit Ionicus sermo, ceterae dialecti maximoque Aeolicae manu es antiqui se sunt, neque exemplum novi in quo Ionos obtinuorint primitivum cujus vice apud
Doros ves Aeolos a vol ungatur. Brevium autem V xlium non tam constans os ratio nuitationes minus certa lege adstringuntur quum dialocti tum ipsae dialociorum partes gravius inter se diserotiant. Ut vero universe loquar saepissimo mutant i Hones et ea pars Aeolum quae c0m
plectitur Lesbios Cyprios Arcadas sequuntur Boeoti et Thessali Doros cum let pristini soni praeter celeres diligentes sunt. Tamen Ionicum est μέγαθος τὶ Lesbiaea dialectus sola habet is sed premuli mutat: Moo οέσος, στροτος '), ον ανά); etiam plura Cyprica et Area dica: si α), iam σύλλυ Contra paulo firmiores
Fortasse etiam Dorietini, Metior sis.' Etiam Thessalicum.
222쪽
BOeoto iuni Eleorumque dialecti, haec una niniunt praebui nobis antiquissini Fάργον, τάρ περί). At Doros etsi in ιδεορες βλογευς Cret. κn IGIDDς initium iecere mutandi, tamen saepius quani alii ta Servabant ut ea praeterea quae ad unam tantummodo partem
Dorismi pertinor videntur, qualia ἄναιρον pro νειρον, uum pro ἐέρσα retunsivisi, uos dat pl. Heracl. , universa Doridi ubi pura prasvalobat, hac inter alia lices tribuero: Ἀροαμις, τερος, γα, ἔαρος, α, σκιαρος, ταμνέφ, τράπω, τρα τω, probabiliter etiam τρίχω, τράφω -δα
Αα - H, τε Att. κα), ubi vulgaris dialectus ε; κατιοι, εικατι ubi vulgo κοσιοι Are. κέs ot), κοσι. His et aliis jam aliunde notis nova quae sequuntur exempla litterae a pro vulg. suppeditant Locrensium ano
Addiderim etiam αρέσται Ηyp. 32, 33 quod pro nori'io
verbi ιρεω habeo. Jam videris haec omni o pro ε exhibere ante con-wnam , quam saepenumero valor ad sorvandum antiquum
223쪽
220 Allon Laut ' pag. 4. me ιιάρα dubitari vix potest. At
milii de cotoi is statim statuonti Dores continua traditione ab antiquissi in tempore hoc accepisse, duo sunt quae sorsitan quispiani objecerit. Primum id quod Ahrensius seripsit, Dor. l9 de Verbis Tecimo, τραφco, στρατω, τρύχω, quod aeque ad nostrumo creo pertinet; sese dubitare an Dores rudiore pronuntiatione ε in a corrupissent contra genuinam linguae indolem derivata τροπος, τροφος te. postulare praesentia θωυ/, ρενω etc. Quod si verum est, non debebat vir ornatissimus concedere verbi τόμνω antiquitatem, nam etiam hic habemus το/ιος τύμνω et rarομος compluries in tabulis Heracl. Tamen opus erat id Oncedere, quis enim credat nam τόμνω est Herodotuum et Dorionses et Ionas, immo enimvero Atheuienses ειαμον
istam rusticitatem uti consensu asseetasse, ae nou Potius
antiquam vocalem in radice hausisse Quin etiam τρώσεωIonicum est aeque ac Doricum neque quod Lesbii dicebant στροφω sumemus id ex σιρεφω sed potius ex στρύφω ortum esse. Non concedimus derivativa qualia τροφος etc. Sem Per
praesentibus per ε scriptis egere. Nam habemus βόλος cujus praesens βάλλω ost; ροιιος, de deos a quamqvumnsula alia radicis forma exstat nisi east tum φθονος quod
ego conjunxerim cum, γίνω ut sensus sit -mulato, μα-ti tres, ab actione praevertendi sumptus, simile quid agnoseos in Germ. inersutat, s. ηλοω, ηλοιυγιος quibus adda asi placu ογκος a rad. γκ Curtii Elem. Eum. r. pag. 12G.
Apparet O in his derivatis non ex ε XStitisse, neque Vocabula derivata semper uni domum Xorta esse postquam praesentis inci abiisset. Immo utrumque, et , a Communi vocali a profluxerunt. Ium fit ad meliorem significationis distinctionem ut, quum derivata vocalem suscum assumant, praesens, quod plerumque noristus futurumque sequuntur, in alteram partum vergens accipiat clariore insunum , sed id non ea videmus constantia fieri quin intor-
224쪽
diim praesertim juxta nasales et liquidas, votus a in his illisve larmis inhaereat sic praeter exempla supra allata
etiam κτείνω monstrat antiquiorem radicis speciem in Or. εκταν et Ion siit. τανω, στελλέ in σι tλην, necnon R OSCO
in θεοδιιaτος Alir Dor. 49 rad pro δεφι CL de his Curi Eum pag. 3. Non igitur voco φορος adducor ut huic poeo superiorem antiquitaten minus concedam. Alterum argumentum positum est in comparatione linguae Latinae: φερω emo, Hib. et bin3 plur. eram), πατερ pMrrem ex pater in , σπερος vesper, deinde quumus ποτερος sit sorma comparativa, analoga sunt Laeto Mnistre Curti obo Spatiun etc. pag. 4 Haec si quis spectat, sortasse colligat φύρειν, σιαταρα, ε ζαριος, ινφόταρος recentiori uti vocalismo. Sed displicet Isto regressus litterae in re, cujus exempli in Graeca lingua non suppetunt. Excusationem, dixerit, habet propteris ConSonam Sequentem. Sed hae littora jam a principio adorat si valeret ad revocandum , quidni etiam ad servandum, ut factum est in multis vocibus, . . κορα ce e-brem, ουθα ubem', 7 Taρνυ o Strenuto ρ κτος ursi na jecur or) Multas radices quibus ε cum Latinis commune est, a in nonnullis formis servant, quod indicat eo tempore quo Italici a Graecia separabantur, has radices nonduin extotois sumpsisse, sed initium tantummodo mutationis saetum osse ut paveae magna copia exempla eligam: mansit semper α in πατρασι ἀνδράσι ερε ρήτωρ a rad. D prodiere ver- m), sed a latet in l. 'ατρα μενος congruit cum Ninetis, sed radicem salvat praestant 1 ιαίνω μανία, μάντις etc., inmoLat. αγι eo non sequitur Gr. μενω per concordat cum grερέ, sed gra est in tabula Elea plentia significatione respondet Graeco πλέευς, sed derivatione, quum sit pari. RSS. est
discrepat quod ad cp ίρειν pertinet jam attuli φαρετρα, αντιπcιρα Non opus concludere, si concedimus hujus re-
225쪽
ρειν et ceterorum antiquitatem, casu tantum fieri ut vulgari Graecitas una cum Latina lingua e exhibeat. Nos rem ita explicamus vocabun quae praeceditis in his vocabulis an ante linguas sejunctas labefactari coepisse ne paululum inclinari ad sonum tenuiorem, ii hanc mutationena postea apud Latinos liuimosque Graocos praevalui RSO, horum vero paucos, renitente littera non deposuisse apertiorem vocalem. Noe mihi diversa ratione radices
Perspexeris ex his Locricam dialectum praetor reliquum Dorismum antiqui se tenacem fuisse, idque maximo ubi ante vulgaris lingua ponit nec dubitandum quin Locri eum ceteris Doribus ιαρος vel αρος dixerint praeterea αντο-
ταρος idem facit eos etiam ιταρος, Κεκ&ταρος, σοφωταρος, etc. pronuntiasse, fortas8 hciργον cum Eleis. Consonans quae Omnin apertiores vocatos amat, pristinum a tueri
videtur Analogiam quandana praebet Anglorum lingua, in
qua liti a rento suam solet vim obtinere, ut in far, rar quum ceteri sequentibus consonis maximam partem in alium quempiam sonum abierit. Haec consonantis propensio vim aliquam seu Diajorem so minorom in quavis dialocto exercet, in nulla tamen semper valet ne Locrensium quidem linguam litterarum conjunctionem ερ prorsus respuiSSedocent περ πευέ Uyp. 22, 27, et μέρος ibid. 36, 44.
'Anωντι cor Hyp. li, quod est Oeconomida pro Onco-τιων, recte Curtius rettulit ad errorem sculptoris, cui ni Oiis υνιι υν scribendum erat.
2. E vocalem ante sciam dixi osse in μέρος et περς in hoc vix aliud exspectabamus, nam ratio praepositioni περι eum ταρα eadem est atque inter σε ot 1ro ἐν et
in Hujusmodi transitiones paulatim fieri solent: s. Curi Ueber Spaliung, etc. pag. 2 t 9. 12 Arcades qui attenuatas vocales magno studio affectabant, es Gelbhe do dia Aread pag. 2 sq. nihilominus dicebant ἐπιζαρέω
226쪽
d dialem Locrensivin. o in intercedit. Vocalis admodum mature emollita est, insolentia enim πιών sunt, παρ pro ιυρι exbibet una tabula Uea. Contra δ' se ἄντα semper intactum, ei
vavit. Cesterum nihil singularo do notandum est, nam quod radix e αἱρώ0 simul ac ρ in λ vorti otium vocalem licetu exstet in Cret. ἀφαιλ attenuat, id cum vulsa ari ratione
concordat: 3. O vocalis usu Locrenses a vulgari Dorismo non
decedere videntur, neque ab Atthide nisi in Κοθαρία Hyp. 22, 27 nomine urbis, et τέτορες Illud si recto Oeconomides ab adjectivo κοθαρος deducit, trahendum est ad κο- ρος, ανκοθαρέοντι in ab Heraes , quibuscum conserenda Arcadie μοτα et ἔκ-ομβοια C. L i5ia, necnon vula ria εἴκοσε, διακοσιοι. Ahronsi ex Sansoriis radice δε
colligenti κοθαρος antiquius esse quam et Iaso DOr. pag. 20 non possum assentiri conspirat eum Graeca voce Lat castris aut vocalis in Sangor rad ipsa mollita est ut
in Mus aut cum Benis accipiendum est vadi pro prisca radicis specte. Haec quidem suscum vocalis colorem debere videntur consonae gutturali, in τέτορες autem, quod est universae Doridis, vim licet agnoscere, comparatis Lat. qintuor Goth. Vnor, praecedentis F non assimilati Sio exhiberi possunt vocabuli mutationes tabula hujuscemodi:
227쪽
Nam forma δετορες, quae at quattor aeviapumoda esset, improbanda videtur Abr. Dor. 279. 4. ora pristin quale est in iaci, τίς ἰεναι non atquod dicam. ot ortum deprehendimus in ἱδ ne, Fιδιο νος Og 12 , quod quin ad rad GF sit ovoean aurai non dubito praeterea in στία pro στέα, quae forni HyP. 7, 16 legitur in hac voceo jam satis notum est Homerus habet ιστίχη Ἱστιαιος est percognitum nomen proprium Herit . I uismo, Inicita erat Atticus demus Hesychius praebet inta et MnM: estimonia quae ad oriensos Pertinent et inscriptionum et grammaticorum congessit Ahr Dor. 12i qui etiam mones ἔστω non ignotum eisdem suisse.
E in ι mutatum propter duram vocalem sequentem, sicut in θεος eret. - σικία Herael. alienum is l.OCris St. 5. Vocati s nil praebet memoratu dignum.
De occilibus longis. a. A productum antiquae originis conspicitur, secundum
228쪽
αιι se montis nomine unde Yποκνομίδιοι,
postremo in δαν torminatione adverbiali αριστίνδαν g. l2, 16, cf. Ahr. Dor. 135 . Non huc reforo κοινήνc0ν Hyp. 4 gen plur adjectivi κοιν- δ Att. κοιμων,3 do qua Voce minus recte judicavit Gelbhe, de dial Aread pag. 7, quum compararet Cum Dor. πρατος Consor illo quidem videtur o suffixum adjectivi κοιν-ό- altori ossisse suffixo sin, ex hoc fieri modo a modo ν. Sanc lico sortasso similem quandam sumxi permutationem agnoseor in κυφων κυφό-ς , νεον νε μον pro νεF-o unde νεανίας, Ion νεηνίης atque ipse laudarem nisi obstaret cognata vox λνάων. Nam si comparamus: Oνό-ς, Ἀνα-ων, νή-ων, βυνε-ων, νάν, - ευνωνια,
manifestum fit utrum quo contractione usum esse.)' Sunt igitur derivativa socundi ordinis, in quibus stirps κοινοον novo accedunt suisx aucta est. Conser φαρετρευνν φορετρα apud Herodotum Noc dissimilia χεαιώ-cυν, παι - ον, παιάν, πα&υν ΙΠοσειδή- υν, Ιοσειδε-ων, Iozειδαν, Ποσειδων IΠοσειδευν Herod περ ιιον λεβ pag. 9, 3 . Susfixum consonantem aliquam a fronte abjecit fueritne ut in γά- ,νες, Ιἄονες, Ιανες, ιυνες, an sicut in 'Aλκμα-ιω ',
id Pind. Pyth. III, 28 et inser Tegeat. l4 Xen Cyrop. VII, 5, 3b. VIII, 1, 2b.lb cf. Curi. tym pag. 495.l6 es Mens iu Leutachii Philologo, Vol. XXIII pag. 94, et
229쪽
subsi Κοικία accossit simpliciter suffoci: cf. . Curtii libellum de nOinitivi Gr. formati VIID PRg. b. Verum noli putare nos propter CC. GIGeta neCES sario cogi ut sumamus etiam nom. παταρ. Memin ris Graecos non ipsos nominativum a stirpe formasse immo vero accepere ex communi haereditat longam in Hor
sansor. In inri), in uit iram brevem vocalem quid mirum si illam mutaverint hac paulisper servata Et profecto forma δικαστ- ω- facit Locros πατὴρ eum ceteris iam dis pronuntiasse. 2. Η quod est in sumxo τηρ δικαστῆρας Hyp. 33 , ita
est intelligendum ut natum sit ex id tamen tam antiquo tempore factum ess ut nusquam apud Graecos ct RODuret. Nam Dorica et Aoniica monumenta aeque atque Ionica quum σωτ ρ κρατίρ, tum δικαστ ριον, σωτηρία, ἐμικριτήριον et
similia adllibent, de quibus consulas Ahr Aeol. 87, Dor. 145. Quod ille existimat hoc abo originem habere, id mihi non persuadet. Nam si comparantur Sanser. inclismum, αδοτῆρ-, - - --, apparet produciam vocalem jam ad
In germanicam aetatem pertinere Attamen non est ne ganda artissima suffixorum id et D innitas, ut patet ex Sanser. loe. sitJιῆ Gr. sem. Joτειρ a, i. e. DIερ- ta neCDOue stirpibus in o οἰκ rορος - οἰκ nTν sinet; si is eum Schleicher id a ter per productionem deducere, nil moror:
hoc tantum ago, productionem jam antiquitus factum esse, tam in Graeca lingua tu in τηρ, τωρ Lat. do tar in re, τορ abiisse Notandum est illud δια πιστευ pro δικαστὴ quod Mensius ad explicandam sermam δικασιν ριον de siderabat, nunc praest esse Permutantur haec suffixa inter se in ON 60τί ρ τῆς, θλην ἐρ-τ δε avλητ--της, is mis creb
230쪽
censet hoc re, Ion eth, ipsum exortum esse ex ταρ, τηρ, nolo nunc uberius clis putare, quiunquam confiteor me potius inclinare ad sententiam Pottii et chloicheriis permutationem agnoscenti sumxoriri origine distinctorum, praesertim quis Vis suffixo τι aliquanto latior videatur inesse, ut non verbis solum verum etiam nominibus addi possit: πο-της
Non praetereuiuiiii II erat i ει ρι- lyp. quod sic ab ἐνετο derivatum est ut δικασιὴtito ali δικαIT P. Prorsus similis os origo vocalium thematicarum in conjunotivo productarum, quales in dea γραι δείλωνται Ηyp. cumini, nam licet conjunctivi ν, ω respondeant quodammodo , o indicativi, tamen illarum producti Graeca lingua longe antiquior est A emollisio conjunctivum paulo posteriore tempore invasit quam indicativum, ut docet comparatio linguae Latinae:
In radicibus pauca pro toto mansero exempla sunt in quibus Dores ci a prioribus acceptum ino vertunt; RucI- Ora quae in omnibus aeque dialectis suspicione vetustioris pas8im servati carent: ex. o. 'Hσίοδος, sed σωίοδος