Studien zur griechischen und lateinischen Grammatik, herausg. von G. Curtius K. Brugman.

251쪽

248 Aven in. hac stirpe, lim sed j-dudini ab inrubiis doctis cognitum, iussus adhuc praebuerat titulus ' quamquam in usatis certum videtur in Alcaei stam M. Bero pro inti codicum, multaque Hesychiana testimonio sunt, βάμμαι,

Fεκαστος, quater in I p. v. 9, 26, 28 30 . adhuc inter viros doctos controversum sit et minam vox revera praedita fuerit, necne, reperta haeo sim diseria F exhibens occasionem nobis praebet rei accuratius evcutiendae Tota quaesii in vocabuli etymologia posita est rensius, quoniam tab Imraes et praesorum Metaeae

inscriptiones eterum digammatis tenaces constanter nam exhiberent asseveravit, Aeol. 70, vocem ne in Homerita quidem dialecto recto digana mate instruetum fuisse putari s.

At paulo incautius, ni fallor, vir eximius locutus es certe enim alicujus etsi non hujus initialis consonas vox Damos,

si qua alia, indies ostendit apud Homerum. De qua re quamquam II mannus, Quaest Hom. II, g 14 et LehMeyer in ulta diar. V I, 64 sq. similem instituerant quaestionem, mihi risum est pretium perae ut quaevis dubitatio evanesceret, omnes, quantum indici Soboriano fides

habenda esset, Iliadis et Odysseae ipsum inspicere locos, in quibsis ἔκαστος legeretur H δετερος propter mensuram Voci non poterit introduci in numeros dactylicos. Et sic sese rem sese habere compori. Legitur καστος in 115Iliadis

locis quorum 6 exhibent hiatum etiam in editionibus

40 Exceptis fortasse Boeoticis quae praehent Fασέας et ασανδρος tomina propriu es Curi. Um. 2lb quae ad hanc radicem lata suut. 4l Cetera, praeter hiatum, initialis consonantis documenta non admittit Arma ipsa vocabuli, ---- - - - .

252쪽

vulgaribi in inis hiatus removebatur per ν ephel suco quo Hem miseriis F ressivit; tande decies occuri versus qui vulgo legitur ἀπων hi ρυνε ιδεο - μον

ἔκ του, qua in formula veterrima eschem certa, eo quidem judicio, emendatione oposuit χυμον τε denique iii aliis ostis Iovi ac probabili mutatione hiatum reduxit omnino 99 sunt loci ubi vox a consona incipere Videtur. Contra 2 sunt vorsus in quibus initiali consona non licet cogitare, quatuor ubi F duriore conjectura a Bekkero insertum est, itaque i ubi hiatum non sumendum existimo. Itaud multo divorsi Odysseae unieri vox invenitur in is locis hiatus certus est in G, tollitur per ephela in 24, semel reperitur fiam: μον - ἔκ-- vulgo καὶ θ αὀH, quater Maius meitur levissima correctione, quorum locorum summa 89 loci ubi in in F omisit

sunt 16, ubi audacius, ut puto, restituit, 4; omnino m. Statuo igitur in Iliad et Odyssea: hiatum traditum in locis . . . 126, lovi mutation restitutum

hiatum non posse restitu

dura mutatione restitutum . . .

κοερος antiquitus consona in Donto praeditum fuerit, pergant ad etJ in enti sideranda a viris doctis proposita, quorum quatuor invenio mentione digna. Ac Boppius quidem, gram m. comp. Π, 24 55 , has voces conjunxit cima Sanscr. μαι--,

ehalamas, cui comparationi quum obstet et significatis Leo Merer ae pag. 65 et desiderata initialis consonans, non possumus eam adoptare Deinceps Curtius ram. 426 -- pnda. ιαυρος, καστος idem esse atque re ἄτερος, οστος, existimat autem syllabam L nihil aliud esse nisi numerale is reddit igitur κοτερος, καμος per ψω quercunque et in quot cunque. Huic assentitur Loinion ,,do ratione

253쪽

Allon quain I. Behher in restit digammo secutus est pag. 6. Certe ori sint ilitudinem quandani habet hae explicatio, praesertim comparata intili voce κατον, in quo κατον agnOSCiuriis centun , itani, et syllabaeo ut tribuamus significationem numeralom adducit analogia Anglicae vocisa huaitare vo oneram dred, in qua numerale nunquam mittitur. Quoniam origo vocis nondum satis constituta sit es Curi. tym 365 incertunt ianet quam eonsonant ollinin initio habitorii. Sano paulo aliter hoc ε-κατον intelligit Vindiscli, , si sp uis . Re pron. Curi. Stud. II, 2, pag. 384, qui reserto ad stirpem a quae est inci-παζ, -πλοος et Sanser sa-hr - semel quod sa num sit idem atque ν necne, in dubio relinquit. At idem de ε καστος non protinus esse statuendum suspicionem moVet hoc, quod neque εν neque κατον vel minimum vestigium, sive apud Homerum sivo alibi, consonae initialis monstrat. Nec minus παξ et γελοος usmodi indiciis carent. Quidquid fuit olim in fronte horum vocabulorum in his duobus certo sui σ), xcidit antiquissimo tempore, atque permirum esset si eadem stirps in vocabulo prorsus simili quale esset καστος Consonantem tamdiu obtinuisset jamdudum in ceteris obsoletam.

Potius accederem ad partos Bons i, qui in vol. VIII

Κulini diar pag. 32 sq. hanc rem tractaVit. Η, quae tertia os ex lilanatio, revocat has formas ad a-ka- ut binas contineant stirpe pronominatos, relativani et indosinitam. Anulogiam adducit ex usu pronominum in lingua Sanscrita. Quae conjunctio stirpium prorsus in unum conveniret cum ὁ-πDet ερος,--πομος at vix credibile est unam atque andem compositam vocem in tam diversas formas disiissaria esse. Neque, etsi liceret, quod dubium est, adhiberoci ad Homericum hiatum explicandum, favore huic opinioni F quod est in nostro titulo. Itaque priusquam alias explanationes perpenderimus, cavebimus ne hane originem voci καsroς

Quartam derivationem proposuit, licet admodum caute, Gorale

254쪽

do dialee in Locrenesum.

IIo annus, sili4. Refert 'καστος et γαAερος ad adverbium αυς hoc comparat cum Latino secus, unde colligit litteram, a fronte vocabulorum Graecorum injeciam esse.

Omnino id om me est advel bio in cum ἔκαστος, quod utrique parationis notio inest. At oportet simul originem spectare omnium cognatorum Me u mini, id quod minosaeilius sori potest quam eo tempore quomo annus scribebat. Vox se ua seqvius, sectitia, s Varronem apud Gollium 8, 9 4 deducenda esse videtur a rad secverbi aequor, atque ad Gr. εκaς, ulmo anno placet, vix

potest trahi. Nihilominus alia Latina lingua praebet quae huc certius pertinent: Miuio MMum indvbo vin et ipsam eoniunctionem sed in quibus consentaneum est syllabam sed ves, nihil aliud esso nisi ablativum pronominis reflexivi, - Similiter usurpatam conspicimus hanc stirpem in εκάς, L e. - κας es Samo ετ tas, e se, per ses . Sensus est separationis, tum longinquitatis. Sumum in quod otiam videmus in ανδρακαc, cf. Sanscr. - , opp. gram.

Sanser pag. 43o referendum est ad stirpem demonstrativam a. Sit ili quodam modo mistini iti Riri Fέκαστος, etc. X-plicari posse. Ex eadem stirpe se ortae sunt, additis comparativi et superlativi terminationibus, formae κατερος,

--ος, in quibus tamen, ut vulgo fit, sensus stirpis, sive demonstrativus sive interrogativus, abiit in indefinitum ut significent ure me vel Mercumque, et quot --nque, prout unius ab altero aut ab omnibus aliis distinctio si In facilis est transitus ad uterque et quisque. Huic praeposita

eandem radicem continere, licet hoc non recte statim ab illo dorivmerit. 'Eκό-ς adverbium sine, conspicitur in compositis ἔκέ-

βολος, - κρος, Κιαμ dii, etc. idem sinis assumpsit in

255쪽

Aliennarος contra ab εκας eum a finali deducuntur κασι ος Ot κ&σιατος. Haec omnia significationem distantiae gervarinit. Otuni hoc genus ostigia digammatis apud Ho-Da ruti non ni inu distinctii quam καστο exhibent praetore fi tostantur νε-c apud Hesychium, et εκ βολος apud Mari uni Victo inum cs Save berg. de dig. V. . Quoniam haec derivatio rei satisfacit, non est cur tubula insculptum in suspicionom vocemus. FDιι, OZ. sorma unica, philologis jam satis nota, do qua quanto uberius ab aliis disputatum est, eo minus Ol,Orio me nuta verba fucor . Sunt qui se toti stirpi re. lativa vindicon propter hanc sormam, sive cum Save bifrgio ad sumunt FO AEa quo, sive otinorum sincuti ad stirpem II soa, F trahunt. Contra olim docuit oppius pronomen ο-ς, Io, ο ad primitivum D , hi in osse referendum, quale est in ling. anser Zend. etc., quod praeceptum acceperunt etiam chleicher, Curtius, Moyor alii qui do his rebus scripserunt. Quae derivatio quum milii ora videatur, eo minoris lacio istud For quod in altor titulo, sane antiquiore scriptum est . 1 39 Π, V. 5, 36, 38 οσστις, v. 35 ἔτινεc v. 2s o. Rem quum jam bene excussisset G. Curtius, tym pag. 368 et 52, nuperrimo Ε. Windiscli in liliro supra laudato pag. 209-2lii, tanta ingenuitate ac poritia tractavit, ut plura addere supervacaneum sit. Unum tantum proponam do explicationeliujus Curtius, tym 409, opinatur id errore quodam tantuni modo scribendi a lapicida pro i insculptum fuisse, quum jam neutra consonans pristinum haberet vim, sed utraque obscuro sonaret. Mihi orisimilius idolii isto F- lapicidam overa pronuntiationem corruptam indicare voluisse, ompe, ut Latinis ex priniam litteris, voti. Constat Graecunam sonum lenissinium habuisse ambobus labris offectum, quo propius accedero ad vocalem in Qui sonusquam facile possit se sua sponto in trudero in mediam syllabam ho docum 'nto sunt Anglorum Oeos nimia Goth. hasia Anglosax hul ot horo Goth hors, horinon, Anglo- , Oml

256쪽

d dialecto Locrensiimi.

sax hore quae mole, ore sonant, et ego permulta similia sicut --, Hyops pro ome, ope inter homines agrestes saepe linem ipse audivi. Simile quid noscio an factum sit in dialoci Ozolarunt, quo Moeretur I Hi tum ut eadem inscriptio asperum in οἱ pronomine militi, ita

non mirum est eum euaui in or neglectum esse. Omnino vocalem O libonio sibi visu et misci Aeere, Otiim est III1. gua Germanica Vetu nonnulli quaIn e o neci uo, quod in lingua novicia in v abiit Giath fotus, aerin. Vet. fusa, reo.' . Nec secus in lingua Italica recente quidque o breve quod simplex sequitur consona, sibi adsociavit: Quo, vom Au, a Lat. --ιε, homines.

De spiritu. i. Spiritus asper proprie locum abo ubi in fronto Vocabuli ,s, i evanuit hane originem habet in hisce quae in tituli nostris loguntur: σπιαν Curi. tym 538), - res stirps , tum verisimiliter in κατήν Hyp. 3, σιλομ

2 At spiritus asper, quem primum distinctum ac gravem sonum habuisse existimamus, paulatim in dies, bilitabatur propter hanc causam binos Asiani antiquo tempore signum H in alium usum vortorunt, scilicet quia pus non esse ducebant scriptura designare spiramentum iam leve ut mutas praecodentes non afficeret, nam de absoluta

psilos non licet cogitare; ne aliud a tul esse putamuSin Attica lingua, quoniam post Euclidem archontem non amplius pro nocessario haberetur spiritum littera indieare. Paulo integriorem servarunt Dores sonum asperum, RSi- η Nunc pleruinque reversa est pronuntiati hiuus vocis ad antiquius te, quamquam inole scribitur Tamen, distinet enuntiatin pedi pi, uomiussis qui iura ' septentrionali aetatem duerant.

curtius, studisti. m. 7

257쪽

enme inlisiae, uipi,io qui alphabes lanico jam accepto, novum signiri excogitarent ad hunc sonum exprimendum. At in singulis quibusdam vocibus mos asperi miliendi

mi iure in uobat, ut intolligitur in numero vocabulorum

quae in innibus dialo 'ti tu, uiuuit, dilue in monitinoiatis Antis illi tuis, in nonnulli aliis c Ontra vos ligi: Prisci spiritus idonii is in lalebei sermo si id ut nil re 'ns Plia notate Di pervianasso. Cujus rei ingeli Cui Contulit Xenil,lOrum copiam ellius in schedis epigraphicis , pag. 6 sqnolo nini crodoro omnia jus Diodi, qualia ἴσος, C. I. 3137, 2439, ab Horael. I. 27, ιος haud raro in Atticis ut aliis. noenon πεν rahit se in ab Heruet, simplo in his Aulis est Firod, si to in Toniis titulis es Franet M. p. pag. 32 et Mineri opuscula voi m pag. 45, salsa aspirationi

o, , articuli, in quibus oculis leviter pronuntiatis facilis corruptio est Uiraque inscriptio praebet constantor has formas sine asperi, nisi quod videtur osse si h oiit Hyp. 'πιεοικία, quapropior licet suspicari, ii arilaulo quidem asperum plane inauditum suisso Conseras psi inaesiculi in Hior is galoa, C. I. 6, ωρων--Hui

asperum abesse, quod 'xperirebamus. Seli explanatio quaeri mos in i , qu0d hi rueque voco qua ait ni tabi ore lenoni associant Facile redem cle uini simili

43 Quamquam spi litus ratio omittito mili is certa est, neque linguali mutando, Ompo Ennii in vinii in si s AAn Piat, tam notion Ost D in gandum nonnullius litteras Vim ali litui exercuissu in constituendo

258쪽

do dialecto Locrensium.

spiritu seu aspero seu leni. Qui vocabula olim digammate in Donto instruet inter se comparaverit, involitet lias Ogulas valuisse: I. Asper tenaeius a re ubi F abjectum est quam in vocibus quae F tantum amiserunt. 2. Vocalis , longa durae vocales, diphiliongi adversantur aspero. 3. Sequens aspirat in eadem vel proxima syllaba asperum non tolerat contra asper lavent; eterarum consonantium non tanta est vis maxime vacillat spiritus ubi liquida nasalisve sequitur. Liceat haec exemplis illustrare: Vocalis offectat lenem: ων, γόλη, ως πων, τυς, τέα, Ταλος, tδειν, οἰδα, δρα rad. ιδὶ, διος σI 3, ι ος, τι tari, λω, γλισσός, Πιον, Πριον, νες, κατι ΙΙesych. quam linii asper est in I καντιν ibid. ubiis causa esse videtur ut in ad ἱκ ἱκνέομαι quae tamen lenem induit in Dia ενος. Asper praevalebat in id γως σβ ), tamen rursus evanuit in δίω, δοά . Cetorum a Servavit usperum in ἱστορεῖν,

men οἶ οἶ etc. rad. J4 habet asperum: εκ plerumque spero instruitur; κων, 'Eκάβη, ἐκυρος σIJ. ἔξ σIJ Do vulgo, tamen Do est in ab Heracl. πεντιι ἐτηρίς et nonnusquam alibi. C. I.

intercedit εσθος, ἔσθν ς, quae radix alioquin asperum servat ut exspectamus propteri, ἐσμαι, ν νυμιι ανος, ἱμάτιον, ιμα a favet aspero etiam iuris περος, σνία; non deni valet in ἄστυ neque tu εαρ .fωαρὶ.Niinalibus certam vim non licet tribu re circi ξ, ἐμμι, Ἐν os et Ἐνε ri L Iu-

259쪽

apud Aeolenses asper non ab a firmam in hae radidesedem, Ahr. l. e. Attamen in εκτο in Og 16 libentius credemus

ορπιὸς suppeditant. Hi nios scribendi licet infrequentior apud Dorus non tamen ignotus est, s μετ ιιονοίας C.

I. 267l, et alia mimis certa apud Ahr. Dor. 39. 3. Secundaria aspiratio qua spiritus lenis fit asper, praecipue ab Atticis affectata, saepissime etiam apud Dores irrepsit. Nonnulli certo Aeolongium ab ea abstinebant, ei valde suspicor totum genus ab antiquissima ac vera indole Dorica dialoeti dienum fuisse. Do singulis autem vocibus

propter paucitateni exenapiorum in vetustioribus titulis aefidem recentiorum parum certam quum perpauci Corruptionis suspicione areant, o saepe tituli Ionica litteratura

scripti possint testimoniunt de spiritu dare difficillimum est. quidquam pro certo statuere. Videntur tamen ore inari. αρος Mnscr. -- - , Aeol. s. ρος El. grε odaspirationem plerumque admisisse, nam licet sit in Theraeo monumento antiquissim nomen γαρ υν, Frang. l. p.

pag. 55, idemque in didrasim Crotoniensi, Abri Dor. 37,

tamen duo veteres tituli adversantur, ido Hieronis quae habet 'Iaρων, et ippus Corcyraeus Kocuo, tuino a. G. Hir Alph. d. 2 pag. 80 in in marg. Bergniann Hermes II pag. 39 cui insculptum est ρFος αρος, Prae

260쪽

de dialecto Locrensium. Iterea ab Her habent reo consentiente ac C. I. 3.

Similiter eoo finis, M. Iun. ουρος est iu ab Heracl. sed in cippo Corcyrae videtur esse ορμος Bormann l. i. et 0PBO OPO Ammor, C. L istis, in altero Corcyneippo ueratura mentior legitur, quare nihil possumus

de spiritu trium dubioruni vocabulorum concludere. 'Drito erat antiquorum Argivoru in C. I. 2 ,Ἀκκnc arentinoruin, ni Hesych. Siceliotarum, Sed quatenus lenis ceteris Oriensibus sit tribuendus, nescinius 'E o videtur solorum Atheniensium osse Dores certe ἀλιυς dicebaut Ahr. Dor. 49. Non igitur miramur Locros scripsisso in ambobus titulis

quiorem sormam quaec esse, cui accedit re ἀμερας hor. e. L 2l48, quod Ahrensius dubithbat utrum pro αμ. R stu.

acciperet. Nec minus antiquum est δρια rud IIn 45, unde concludimus Locrenses do, dixisse, quod sane ad Aeolisinum vomit, scd os in C. 4 Argiv. Yνασία. De σιος quod constanter in Hyp tit scriptum est non possum antiquitatem lenis affirmaro, quum etymon lateat.

Ceterum noto εννέα non sequi nuuna Heracleensium morem, qui dicebant ἔ, νέα ut etiam 'κτco. 4. Attamen ab adsim salsa aspiration non semper temperavisse Locros docet ἰγειν bis scriptum III it. OZ., licet sit in eodem ἐπύγων Neque illud Locris propriuna: Gγειν est in Att. tit Rangab aut Heli. 7, , 0. atque in derivato verbo hyMσθαι praevalebat asper in lingua vulgari et in Boeotica, quamquam Aeoles Asiani cum Laconibus lenem primitivum obsorvabant Abr. Dor. 38 Aeol. 2M, et composita στρατηγο etc. eundem exhibent. Mirum est βάρος immo orovi pari is ab Hesychi adscriptum, in qua forma sane aliena a prisco Dorismo es nomina Ladontea Ar facio etc. quum videatur i. e. salso e