장음표시 사용
261쪽
Allonstitisse ex spiritu aspero, apparet nullam hujus radicis Armam aspero semper caruisse: Vulg. γω, αγος, Lesb. I ac 'cirέnstat, L Oer circo, Lac. γος, Vulg. γέοφιαι. Legitur semel manifesto errore reci ντίων Ι p. 39 pro Omowιιων, hoc autem constanter alibi.
Videmus igitur Locrenses, quum nonnulla ab aliis mutata intacta relinquerent, amen in universum non minusquam reliquos Graecos suisso pronos ad spiritum asperum et supprimendum et addendum.. 4 2 De phaeresi, lictione, Pocope. i. Aphaeresinciam diximus apparere in δειλοικώMyp quamquam alibi non reperitur; et sane exspectinbamus in eo loco erasin. 2. Elisio fit ut vulgo, nisi quod numeralia eam patiuntur: δέκ αμαραν Ug. 5 , πεντεκαιδεκ' νδρας ib. δὴ
elisione non exempta est. 3. Praepositionum apocope, qua finalis vocalis ante consonantem abjicitur, parce utebantur Locri, ut Oninii 0 septentrionales Dores 'Avό in conitio sitis formam, induit: ἀνδιχα ειν αγχωρειν, quod fit in ab Heraci quum in compositione ἀνηρόφει ν ἀμμισθω), tum etiam in separata voce, αν τἀν etc , sed Locri δνα τε Οα. 3. Corcyr. iii C. L 1845 exhibet decurtatas formas integris insectas. Praepositio m ρι insolitam formam habet πέρ es. M πήρ; pauca alia exompla collogi Ahri Dor. 357. uia et noti
secundum solitui Doridis morem, apocopen sustinet ante
262쪽
articulum sed eo non necesse fit branas quales ιοιγέντες, προκαδδεδικασθεω tab Heracl. Locris vindicaro. At etiam magis docui lata forma sunt: ε τας Og. η, ἐ
ortas e se, neque aliam tribuemus originem illi, si com-PRIΦHIIu Hesych. tittib εκ των. irohhosius ubi in philologo g. inscriptionem interpretatus 3 At postquam Statuit Tδες, εο /ιενος, a Tus pro εἷτας, ελλιμένος, κατ29 OSSescripta prisca illa satisque nota scribendi ratione, qua duplex consona per simplicum denotetur, tum etiam amrmavit esuin titulum ea uti orthographia ut omnino simplices praebere pro duplicibus consonis, idque fiori etiam ubi distincta es excipiant vocabula, itaque resedit quae scripta sunt a τι συλο et αδικοσυλ se ut legoretur αἴ τις Lis ot αδίκως συλ p. Sane vestigia ejus moris quaedam
sunt ii titulo: 'aλγσας FaGLD3'. Sed istius consonant timiduorum vocula utorum confusionis Desci unde ex inpluit, sumatur, minime Certe ex eodem titulo ubi legitur in rc ς συνβολας, neque ex altero Locrico ubi adversantur εν Λαυ- Πικτον - octies scriptum, εὐάστευν νηιέζει, τῶν νομιευν, aDτων νομίοις, μαστευν νοιιος, τον νομιον, τοῖς σνν. Viro
illustrissimo scribere volenti ετας, κυττάς est minus repugnaverim. Veruntamen omis constantia in utroque titulo insculptum suspicionem movet simplicem consonantis pronuntiationem indicari, id quod do ποιον κατάν jam
suspicatus est Ahrensius Dor. 56, nempe praepositiones interdum, abjecta finali vocali, alteram quasi apocopen pati,
et hanc in soliui ιο, Ia XAtare. Neque Osrint exempla ut enim praeteream ea in quibus nimius concursus consonarum 44 Fortasse acturatius sexibitur κὰτ τυ, αδ το , ut πὰρ τάν; sed viderauum Ausniliri rapa achi. 11, pag. 373, in imo inargitio. o Nam praepositio vix pro separata voce habenda.
263쪽
Quian in in de orianillis pine me poetinent jam Rupra ubi sititiis tractabatinis disputaturi sit, o paucioribus rem nune absolvor POSSum S.
l. Nonii nativus singularis nihil praebet nota vim, namqu0d yp. 22 A coliti κνις aperta culpa sculptoris scriptiunewt, nemo e igitabit de syne0pe illa quae hi recen humaoraecitate praevalebat. Genesivum declinationis secunda in exire vidimus. Formas quales γένεος il/ευδεος, ut etiam gon. l. γενέων
ζ1εDJhis non ContrRlii sidem faei nom. Di OntrRCtus, quum hic saepius quam illic contraliatur Ahr. Dor. 34. Dativus Alii litum in liti. ι desinentIum, quum ne uno non utantur, exhibet ι ex ι- contractum.
Accusativus stirpium Q terminatarum vulgare a habet, non in contractum ut nonnunquam apud Dorionsos si;
264쪽
Dativum pl. tertiaes declinationis terminatione μοσι paulo antiquius est Horael. --οι), quae per totum sero Dorismum praevalebai, etiam in prisca lingua Locrorum usum osso non dubii inmaro, docente Delph. C. I. 688,
iavero Ahiri Aeol. 236, Dor. 230 E. Curtius, Anecd. Dolph. pag. 0 analoga quaedam priis. t G. Curtius in libro donum som , pag. 3-i5. Vix alia sorma est in Delphidis, ubi logis innumerabiliter μις, γωνοις, --δεις; εοις, ανδροις etc. Eam Locris cum Delphis ommunem
fuisse testantur sinna οι et, Og. 4 et Πλειέοις, Hyp. 7. Unde recto alui lini 1ἔuii illiquitatem ui mori tribu A. Ahronsi sententia, hoc ις πιεσσι, σοι natum esse, non est probanda.
265쪽
Relativa stirps nunquam asper caret. De ἄτι prota vide φ 0. . 3. Adverbiorum loci in quo torminationes, quales Ahremsius Dor. 361 sq. exponit, nempe praeier alias, in mitiore Dorismo, velis in fovinore, exemplo nullo illustrantur. Dolphica eam in Oxibani; escher et Oucari, id, οἰκε-- ει α θέλ-νται, LQ2s, 424. Contra adverbia signiscation unde praedita leguntur in Hypo . πω, v.
0, 8, o V. 23. Sic enim interpretanda videntur haec ad- Verbia, quae ex casu ablativo exorta sunt os Ahr. I or. 376 Frohwein Curi. Stud. I, , 80. Tamen facile transeunt talia in notionem tibi, ut videmus in locutionibus κατερω- γε /, cibo iuraque parte ' etc. unde vereor no temerius tentaverint viri docti Hesychian κω ' ἐκεῖ et πω ποD. Ab his ablativis divorsi sunt si qui retinenses motalem ac optuni sensum sic πως Hyp. 26. Quamnani rationem adverbiorum loci, quem secuti
Advorbium διπλει certum videtur in διαλει οἰ θεν στω, οχ. 28), es. ωλε in Heracl. ab Ι, 6l nisi recipimus montationem iretilios ει διπλῆ οι ὁμιλῆ est in Coror C. I. 845. Formati amborum obscura, quum stirpsi inio osse videatur Radicem conpei esse πλα verbi πιμπλάναι, ut sit διπλοος idem ac bo πω s quod quum sustix aliquo fortasso ο uti videatur, forsitan liceat sinspicari illa ad vi ibi siti aplicius forniari ex ipsa radice ei
266쪽
alterum pro locativo Hiemini pro instrumentali habem bmilem agnoscas formationem in πιτεχει, ab Her. I, 12i: l4. De ei horun formis. i. Terminationem in toritae pers plur activi exhibente junctivi sinet Hyp. 29 et ινδιχuaisi τι , a. 10 Indicativit φυλασσοντι est in Chal. iii C. I. 607. De r pro σθ' in inpurativi 3 pors. g. et infin medii jam disputatuni est. Concludimus Loeros etiam λει εστε
Ili finitivus activi verbi baryton sequitur apud ypο- cnemidios vulgaroni ration m. De in qui, scriptum est in altero titulo ido ad fin. Locros igitur sic sere praesens verbi declinavisse aperium est. Act. Med.
Pro vulgari a infinitivi est μεν, ut in toto Dorismo: ειμεν, προιεν, δομεν εῖμεν servatur etiam in recenti C. I i 67. Tertiam pers sing. 1 L et. Oristi primi servare
267쪽
Auenoet titulo. Praesens ἐλάω απελόε0νrαι, Hyp. 8 ne Atheniensibus quiden ignotum erat, sitirip. ragm. 79 Nai 'h. Xen Cyr. VIII, 3, 32. et frequentatur a Pindaro. Sed plerumque apud illos in futurum sensum abiit. Infinitivus
exit in 17ν νικιν si λ Verba in cico semper contrahuntur eXcepta forma nελ α0κιαι. Contra verba in i soluta Occurrunt praeter infinitivos, ubi ε-εν fit ειν Vorisimile autum est 2 pers. l. fuisse κρατειτε, κρατει πε. Restat ut disseram de forma ἐνκ.αλείφιενος Hyp. l, a, quae est participium praesentis verbi καλεco, idem igitur atque ἐγκαλου/ιενος Prorsus similia sunt Boeoticum ιδι- κε tit ενnc, et Dolphica tot εἰ&ενος, φαιρεί/ιενoc, καλειμενος,
C. I. 693, escher o Foucari l7, 450, 396. Haec quum ita explicari soleant ut ει sit corruptio vocalis 1 qualis fit continuo in lingua Boeotica, ea explanatio, mihi am in Delphicis minus satisfaciens, vix ullo modo ad antiquum
Locricum titulum integram dialectum exhibuntem pertinere potest. Praeserenda est altor sententia, καλεί/ιενο ρ κα- λειομενος sicut ευαίἐατος ex γεραιοτατος eXstitisse, sed ne haec quidem satis certa, nam conjungenda videntur haec participia cum Lesb. καλυι εγο etc. quod quomodo fieri possit infra proponetur. At hoc καλιν si ενος cohaeret cum permultis similibus formationis cujusdam singularis vestigiis, quae verba contracta in omnibus dialectis Aeolidis Oxhibent idcirco Aeolica vulgo formae nominantur quamquam a Doride et Iade non sunt alienae. Quapropter nobis primo accuratior quaestio de origine totius inflexionis generis instituenda est.
Vulgaris explicatio, quam videas apud Ahr Aeol. 134sq. et 208 sq. e tendit ut verba vulgo contracta in Lesbiaca dialecto fluxionem verborum in sumpserint, i. e. thematica vocali careant. Et profecto miram utriusque conjugationis formae similitudinem exilibet haec dialoetus: respondent inter se pίλ μι, φίλεις, φίλει et τίθινμι, έθειc, τἰγει, etiam necentu consentiente, eodem modo participia
φίλεις, φίλεντος, τίθεις τίθεντος et facile fieri potest, si
268쪽
de dialectomoerensium. 265 quis Ahrensi tractationcm perlegerit, ut pro certo constar videatur hanc transitionem revera apud Aeolenses
Atiamen denuo rem p rpondenti dubitationes se offerunt quominus hanc sententiam protinus adoptet. Transitio de qua agitur, etsi cogitatione fingi possit, amen per se
pariana At Verisimilis. Sane duplicas conjugationis exum plo sunt verba in νυιιι sed hie urinani in ι antiquiorem stirperii die posteriore Binpore per thomati R UOCR-lem amplificatam esse, docet lingua Sanscrita. Aliter sese habent denominativa in re υ, έω, ο o nam haec omnia ad mistura, sorinam verborum derivatorum archetypam, reducenda sunt. Hujus prius a ad stirpem pertinet nominalem, sed i syllaba suffixum verbal est. Oporteret igitur sumero suffixum in illis Ormis plane evanuisse id quod neque probabile est neque exemplis firmari potest. Huic
opinioni id quoque obstat quod fortia ae per tot dialectos sparsae singulatim tamen in plerisqu Oeeurrentes, vetustatis potius quain novitatis specten prae ii runt idque certius redditur comparatione Latina linguae ut infra apparobit. ' Dubium insuper videtur num similitudo illa externa omnes
verbi formas pervadat; etenim quum producta vocalis in pa)7mi , mi ιοι, φιλήμε rix, φίλ/ησθοι certis testimoniis firmata sit, vix Lesbiis insolentia τοιμον τιθημουι, τιθι. μεθα, τί σθαι ' tribuerim, nedum ceteris omnibus Ao lieis Doricisque gentibus, quae nihilominus κυλι μενος et
similia praebeant. Crimini igitur nobis ne vertatur, si periculum saltem faciemus, num etiam hae remotiores Orniae 46 Ηixaeli igitur non possum assentiri Xur murra sun cles
Aeol. Disi es , a 57 s s. qii totum hoc genus assae analogiae Verborem in attribuit et putat vorba donominativa suffixo i ab-jeeto, sese ad normar illorum conformassct ac terit inutiolies stirpin0minali, quasi novae radici si, aci in neus I rael se Uuz wreu ru
47 Ne su excitandum est 11omer. ιθ μειος, quae forma metri gratia producta est.
269쪽
Aliencum vulgaribus conjungi atque ad easdem prunitivas reduei
In quo conatu praeivit nobis Golblio in libollo do di lecto Arcadica, pag. 40 sq. Curti Sind. II. l. . Is nonnulla ruetius perspexit. ὶuno enim formae longam vocalem ante
simplicom torminationis consonantem habent eas, Xceptas por8. Sing. ind. Ret. jure intulleXI Conta uetus esse. Hujus classis nil illo plura quain aliarum exempla XStunt, casu omnia propemodum a stiritibus in odorivata Lesbiaea
dialoctus aliquot formas praebet qualet φίλητον, φίλ μαι, φιλ με -- infinitivus est φιλην etiam νίκαν, σιες ut in. simila φορῆναι est Homericum et Arcadicum Arcadi eum quoquo ηιμάσθω quamquam id ad vulgarem rationem referri potest Praeter haec maxime s equentatur partiebpium medii in septem dialectis testatum Lesbiaca praebet καλε μενος et similia, Arcadica δικήμενος Elea καθαυαμενος Homerica λον μενος, Boeotica αδικείμενος, Delph. o Locr. καλεί μενος Hoc genus ita Gelbke Opinatur Ortum esse, ut i excidente pra feEdens vocalis producta sit, deinde cum sequenti coaluerit εν Οὐε-θναι, φορη-ε 'Gι, φορῆνac et similiter καλε ο ιενος, καλη-ομενος καλιμενος ceteraque
omnia. Recto quod ad II oricum istud attinet, sed --λιιιε -- καλο-ομενος prodiisso nolo credore primum quod nullum novi exemplum in quo ν- in i contrahitur, a potius co efficitur in νη-οδινος, νωδυνος, deindu quod necesse esset Locri καλείμενος ab his separare. Denique ista e planandi ratio ideo mihi non satisfacit, quod partem ianium
modo quandam Aeolicae eonjtigationis euod ut Duin etsi, ut infra idobimus, Goli ho ita in δικεροα, ibas ιδιτες et non nulli Husiiuyd pro Ontra et is habest, tamen restabunt formae haud iuuene quas non poterat ita explicare, quasque viai
pag. 42 revera humatica vocali carere quales sunt φίλη ιι, γέλοις, φίλεις est. At quis non potius credet totius vobin xum generis unam eandemque rationem esse γNovae autem atque ut mihi videtur verioris explana tionis ansam ruebet quum ipsa forma καλώμενος tum
270쪽
coinpurati linguae Latinae. Si consertilius Locricum Jol-yliacuit Boeoticum,aλειειενος cum Arcadico Lusbia eo leo καλ0 ε νος, suspicio non potus reprimi contractionum luctam esse, naui in iliis tribus dialectis solet με in ι, in his autem in x coalescoro. Redio igitur omnia, καλε ε μνος procedunt, καλείμενος quidem porcini medium καὶ ε/ιενος, καὶ si ενος aut per idem aui si uvis per κυλη- ιενος es. Lesb. δικχη- o , quae origo certe Homortuo λιτι μενος tri-biisenda orit. IO καλε ρειενος inhil dissertis vulgari καλεν ni sim nisi Colore Oealis thematicae, quae non, ut Vulgo sit, l)ropter a Saleia Sequenteni luscula Et sed clariorum sonum untecedentisis sumpsit. Conspirat Latinum doce ni,
quod nem dubitabit quin a doc emisu deducenduin sit, nam etiam in lem--ί,4 o My---, videmus nasutem non valere ad them vocalem in o veriundam. Originum sormarum sic licet exponere:
At haec assinitiatio themati in vocalis non solun iii contractis sormis latet, verum res ipsa conspicitur in IIomericis ορα-ασθαι, μνά-αοδ α etc. His indiciis ducti, animo
nobismo fingamus rationem conjugationis in qua vocalis suffrici semper praucedonii stirpis vocali sese color ae- commodat, eumque sequitur, mutis manet, aut in e aut in abii
Quatenus colora sic expediantur, nim quaeremus, ordientes a prima pers sing. ind. acti, quam memores 48 His jam septis, animadvertimiraelium, in libro est pag. 7,
in similem rationem incidisse quam tamen sine idonea eausa repudiat, rutione linguae Litiinne neglecta. 49 Formas si a ro ut eas Abrensius constituit.