장음표시 사용
221쪽
Non alienum est cum hoc comparare Pythagorae illam et Pythagoreorum sententiam qui Se non σοφους
άληΘεύειν. Primum lectio non constat. Veteres quidem interpretes legunt σπερ Eπίχαρμος εἰς ινοφανην, ut editum est a Brandisio p 79; sed quodnam Epicharmi dictum significetur non memorant : ex ipsis igitur Aristotelis verbis eliciendum esset, sic ut opinatur Cousin, de hoc loco ita ommemorans Nous trouvonsu aussi dans la mectaphysique d'Aristote u passage duque ilis is ulterait γ' icharme avai di de Xenophane I a air ea n oi mison maiori ci orι. mi ergo Aristotelis illa, iaένως
με λεγουσιν , οὐαλη9 δε λέγουσιν , ex Epicharmi in Xenophanem dicto expressa putavit; quod vereor an sit probabile. Equidem in his nullum agnosco poeticum vestigium videtur vero tangi ab Aristotele nota illa utriusque sententia, qua de rerum Sensuumque obscuritate et ineonstantia questi sunt Xenophanis dicta memoravimus Epieharmi versiculi exstant apud Diog. Laert. III, ID,
. Non igitur erat quod Epicharmus hac in re Xenophanem reprehenderet. Idcirco in ristotele nescio an sic legendum sit: οἴνω
CL Platon. heaet. p. 52, D. E. Haec autem sententia, quae tam Xenophani quam Epicharmo placuit, pertinet tantum ad res quae sensibus percipiuntur , non ad divinae naturae notionem quam uterque mente conceperat Aristotelis locum tangit Grysar, de Epicharmo disputans in Quaesit de oriens Comoed. p. II 5. Tolon. I 8283, etsi parum reet explicare videtur. Alter autem locus, de quo monendum est, exstat de Art. Poet. eap. XXV. Graesen, ubi agitur περι λώεων, s. de solutionum sontibus in artificum et poetarum operibus aestimandis. In quibus, inquit, si reprehendatur, quod em non inι, επο-εndum, esse alia qualia deben eas ἐὼν ἐπινιμῶν. ον οὐκ ἄληγη, ἀλλ' Oia δεῖ Pa horum neuerum , a salis Me qualis vulgo opinai tur δει δὲ μηδετερωε ον ουσι φασίν', veluti quae de Diis -
222쪽
sed pus , non ripieram, sed studioso sapientialis appellari volumini Limnaque et g - in suis trae rere Iasionem et novae ridiandi ratiantia inuamn continet Eo etiam veterum quidam anima verterunt, ut patet ex motae gin iis de Xenophan commemorat V εινα - προ τω λυας His Q - Ἐλ-
-υ - autera addat et D in γὰρ με μέλ- -- -- παπιρι γεμ με Mausa , ἀλλ' -κεν σπερ Risa νης μ' . φασι -δε. Ita vulgo istur, etsi parem recte : alterutrimi ἀλλ' eerte vitiostin est pro a φασι eorrigendum vel . vel - . pro ενοφανην alii odd. εν--M. Duplex autem potissimum est virorum doctorem emendatio, altera Victorii, Mam multi, in iis Hermannus, s uti sunt σως γὰρ σπε βέλτιον ἔσω λίνων σπε
nem de qua vidimus fragm. -VII. Vulgatam lactionem sequitur consi p. 58, eamque sic interpretatur uis'est mut-etre pas sori juste de dire cetis representation 'est a selon Ia ex rit des hoses et 'est que te fruit de imagination, ne sim ple possibilitε eorum te dit Xenophanescit aut prouuer quen ela est contra opinion. Cujus interpretationis veritatem equidem praestare non ausim.
Stobaeus , Part. II, L. L, 1, p. I sq. Idem quod hic de Xenophane, de Pythagora dicit Hermias in Plat Phaedr extr.
p. o Ast. παντων ri τῶν add. προῦ Πινγατέρον - περ νιμισημόνων σοφῶν καλουμένων, . Ius ἀγήρας ἐλΘὼν τὸ Θεῖον μόνον σοφον ἐκαλεσιν , εἰ ἐξαιρετον το νομα τῶ Θεῶ ἀπενείμας, νον δεόρεγομένους σοφίας φιλοσόφους ἐκάλεσεν. Cf. Diogen L. Pro m. seel. II. Ammon. Herm. sis ναννον Πορφνρίου ε φώνως sed Ald. 546,
223쪽
σιν In primis ergo illi haec laus tributa est, quod superiorum arrogantiam modestiore philosophandi ratione repressit, quod Cicero quoque et alii de eo testantur . Quamquam Stobaeus quidem Xenophanis dictum e Platone ornavit et auxit : Veluti hoc, ως Θεὸς μυ B την biΘειαν, convenit plane cum illis in
Item quod philosophiam dicit Θήραν της .λη γείας, Surpatum illud a Platone et Platonicis, ut sapientiae si dium appellent seruatia indagationem , τῶ οντος Θηραν, ut in Phaedone dicit Socrates Benique quod eadem ορεξις καλων συγχορευτῶν sic enim legendum ut, και
τῆς προς αὐτάς συμ ορωνιας habetur, admonet nos τῶν θαμτικων, quorum studio et scientia se excellere Socrates
profitetur, quum pulcri amorem optimum existimat philosophiae ducem, quo colendo veritatis virtutisque studium in juvenum animis accendatur . Animadvertenda haec duximus, ne in Xenophanem
conferantur ea quae nec aetas ejus nec ingenium
serebat. Iam haec dubitatio eo videtur valuisse, ut
8 Cicero Acad. u. IV, 25. Timo ap. Sext. Empiri Pyrrh.
I, 224. ceteros philosophos omnes arrogantes dicit, hunc u σοφον appellat. 9 Platonis loci exstant in Phaedr. p. I 8 D in Phaedon. p. 7Wytt. ad'. l. cf. annot p. I 55. Proclus Theolag. Platon I, I. Idem in Parmen vol. IV, p. 38, M. Cousin. De amore agit aurae de
philos Platon Initia, p. 96 sqq.
224쪽
Xenophanes ab incerta rerum natura sensuumque consuetudine mentem avocaret, et extolleret ad concipiendam illam divinitatis notionem , quam unam esse revera et aeternam dixit. Sed quaeritur, uinin ipsam quoque τα οντος naturam dictum sit illuctδοκος δ' ist ἁσι τέτυκτου Timo quidem Scepticus Xenophanem inducit querentem, quod ne seni quidem contigisset verum perspicere Q
Quae obscurius dicta sic verti possint Utinam --rae mentia ompotem eoas mihi eontigisset, qui sensae etiam in considerando halucinor ancipiti enim via stim dereptus o in omni disceptatione sum ambiguua. sic etiam alii Xenophanem sensisse dicunt, nihil om-
1 o Timo apud Sext. Empir Pyrrhon. I, ecl. 224, p. 58. qui
ut in verborum usu saepe insolens est, etiam hic nonnulla parum perspicue dixit. Αμφονεροβλιπτος Brandis interpr. utramque Pamum caute circumspiciens ait hoc parum convenit eum eo quod subjungitur : δολίη δ'οδῶ ξαπ. Composita cum αμφὶ et αμ-φ ιριν saepe dubitationis et ambiguirutis habent vim; itaque ἁμφοτερόβλεπτος utpr. in considera n incertus , halucinum , simili sensu quo αριφοτερογλωσσος dictus est Zeno Eleaticus. ajor est dissicultas in corrupta voce .cπενΘηγισος Schneiderus, qui corrigit αναμφηρισος, non longe a Vero abesse videtur, nisi quod negans a ticula ἄν - non conVeniens est. ἀμφηριτος ab ἔρις sign. ἐμφι- βολος, ἐμφίλογος Potest autem, ut multa Verbalia in νος, etiam active poni, pari significatione et usu quo ιίμφίλεκτος, in contendendo et disputando anceps quod h. l. congruum est. Itaque eorrigendum puto - ριφήρισον ἄπασης σκM . Vel uno vocabulo ἐπαμφήρισος, in , ad seq. genitivum pertineat. Quam parum ac paene nihil hoc distet a vulg. scriptura, euique patet.
225쪽
PHILOSOPHIA. 191nino uua in re sciri posse : Da ye eLαι καταληπτο εντα ρίκτει των ζητουμενων, ut memorat Sextus. Idem a
me alio loco dicit, Xenophanem, quae de Deo existimat, sine dubitatione proferre . δογματι ζειν V. Similiter Galenus . ενορανην περὶ παντων προηκα αδπμοσισα ιτα δὲ χονον το ιναι πάντα εν , και τουτο --χειν
Θεου Probabile quidem est Xenophanem in contemplanda divina natura sensisse, hanc majorem et praeclariorem esse quam quae cogitatione possit comprehendi, atque interdum , quum altius mentem intenderet, in cogitando vacillasseri illud vero haud probabile, eum, quum relictis sensibus novam ingressus esset philosophandi viam, hanc pariter ancipitem et incertam existimasse. Ista igitur dubitatio praesertim ad rerum naturam et Vulgares opiniones reserenda est. Sic ille inchoasse videtur quod deinceps persecutus est armenides, qui veritatem ab opinione manifestodistinxit.
11 Adv. Mathem VII seel. 52. Pyrrhon, I, 23. 12 Hist. Philos cap. III p. 24. F. 13 Diogenes Laert. IX, o, sic resert φησι δἰ Σονίων, πρῶτον ον. ειπεῖν καταληπτα ιναι τα πάντἀ, πλανώμενος Quid sibi velit istud πλανώμενος , non satis perspicuum si Sotionis err rem arguere voluit Diogenes, rationem certe addidisset. Dubitavi, num ortum esset illud πλανώμενος ex πλην μονου τε ἐνος. Mucaddendus S. Epiphanius, adv. aeres L. III, Vol. I, p. o8 . quo libello nihil est in suo genere vitiosius et turba
226쪽
s 2-Εx illa autem sententia fluxisse videntur alia quaedam Xenophani a veteribus attributa de mentis sensuumque judicio. Plutarchus ' : α-ραινεται δὲ
τὰ λόγω διαβαλλει Hoc teste Xenophanes non modo sensuum sed rationis etiam vim labefactavit Alii vero sensus solum ab eo sperni dicunt, rationis au toritatem probari Aristocles in libris de philosophia 'Quidam, inquit, censent, δεῖν τὰς με αἱσΘησεις αἱ ταο
N εγαρικο . Stobaeus item in iis qui φευ&R τας αὐήσεις statuerent, Xenophanem numerat ' At Xenophanes etsi ea, quae sensus moverent, fluxa et incerta judiearet, ipsam tamen sentiendi et intelligendi vim Ἀη, δοξαν et του λόρον' distinxisse, non est probabile; nam si secisset, non ore tanta de sententia ejus controversia, quae nunc ex eo nata est quod dicta illa, quae modo attulimus, varie suo quisque modo imis retarentur. Magis etiam a Xenophane alienum est quod de veritatis criterio eum c tam dicunt, ut memorat Sextus, cum claudatis illis versibus dicit 'Τ vi i In Stromatis apud Euseb. Praep. u. I. 8, p. 23 B. 15 Ap. Euseb. ibid. XIV, p. 56 B. C.
16 in Florent. d. Gaissordi. p. I. Euseb. l. l. p. II 8 D. 17 Sext. Emp. adv. athem VII seel. IIo. In eandem sente tiam atque Sextus interpretatur Proclus in Timaeum p. 78 γαλλών ναρ
227쪽
κριτ ι , λὀγος hξαμ et μι ηρυονικὸς quae Stoicis et Mademicis debentur, satis arguunt recentioris aevi noti nes, quas ne suspicabatur quidem Xenophanis aetas.
Idem dicendum de eo, quod nonnulli huic tribuerunt
nosci '' et principem eum dixerunt Scepticorum. Nam quamvis de omnibus etiam rebus quod non secit dubitasset, non ideo scepticus posset haberi nisi sortasse et is, qui primus suam aliquam de divino numineves de rerum trigine sententiam dixerit theologus vel physicus habendus sit Scepticismus non est simpliciter dubitatio, sed certa dubitandi ratio et dis ciplina, quae aliquot demum aetatibus post orta est. Sed nata est haec opinio ex eo praesertim, quod ista cognitionis dubitatio post Xenophanem magis magisque invaluit, praecipue intermegaricos, qui Eleaticis cognati atque adeo iidem habiti sunt '' et horum successores Pyrrhonicos, qui Pyrrhone auctore item Eleae scepticismi jecerunt fundamenta. Duo facile factum est, ut horum rationem etiam ad antiquio-
i' Origenes t. l. laudans ejus dictum quod attulimus, οἶτον
εφη πρῶτος , ἀκαταληψia εἶναι πάντων. Sextus Empir. Supra me
moratus, VII, a. ik id Diog. L. II oo6. Cicero. Quaest. Acad. IV, 2 Μegaricorum principes dicit Xenophanem, Parmenidem, Zenonem, eosdemque Eleaticos CL Spalding. Commentar in libellum de Xenoph. en et Gorg. p. 3 sq.
228쪽
res Eleaticos transserrent, et a Xeno ne disciplinae hujus initium repeterent, praesertim cum Me ita, quo majorem sibi conciliarent auctoritatem, nobilissimum quemque veterum inter sua disciplinae aucistorea et aemulos studerent numerare . Eadm mussa
explicandum quod quidam dialecticae artis auctorem eum existimarunt. Quod si ita intelligatur, Xenophanem in primis philosophorum fuisse, qui ratione da Deo philosophatus sit, potest probari si vero significetur, dialecticam artem ab illo auctore conditam esse, minime Probandum est. Ita tameni munivoluerunt. Sextus Empiricus V τῶν δε μερη γυ
Brt. αλλα ἐπόρισαν γέ τινα βοηΘειαν. Nimirum quum Xenophanis et Parmenidis ratio, qua de natura disseruissent, subtilior esset et abstrusior, eorum Igumentationibus posteriores abusi sunt ad inanem di serendi jactationem , qua obscurarunt magis quam
illustrarunt philosophiam. Multi hujusmodi σοροι erant
leto Vid Diog. Laert. IX, a sq. Scepticen subtilius definire
et Meuratius a ceteris disciplinis distinguere instituit Sextus Empiricus Pyrrhon. I, c. 29 sqq. Caeterum e recentioribus, qui de hae Xenophanis sententia quae siverunt, Mylius eum persectum paene facit scepticum Diario. noph. not. L. Hune iam redarguere instituit Britare inst. erit. phil. p. II 5 . Eandem quaestionem tractant Brandis p. 6 sqq. Cousin, p. 87 sqq. eum cuius judicio meum maxime concinit;
229쪽
Socratis et Platonis aetate Eleatici, Negarici Heraclitici, quos hic non semel carpit, ut in o atylo,
cum dicit ' : καὶ τῶν uis es πολλοι τῶν σορον, - το 3 evie
ρέρεψαι. Hoc dictum, quod de multis posteriorum Eleaticorum valet, non recte in disciplinae hujus auctores Parmenidem et Xenophanem Aristocles transtulit Potius in Zenonem convenit, qui quae praeceperat Parmenides subtilius et argutius disputavit: quare hunc merito Aristoteles appellavit dialectices in-
Vidimus ergo quo valuerit illa enophanis dubiatatio. Haec prima fuit via, qua animus ad aut cognitionem tenderet et vim ipsa suum , mente et o Utationem, agnosceret. Hanc viam ille quidem aperuit persecuti sunt posteriore qui , quae ille monstraverat, diligentius explicuerunt, veluti Parmenides, qui ut modo memoravio opinionem a veritate, mentem a sensibus clarius distinxit Xenophani vero ipsam mentis notionem nondum fuisse perspectam, tota ejus ratio declarat ' Quanto minus huic tribui potest tripartita illa animi divisio in Ov, ναν, μιας, quam sententiam a nullo quidem veterum memoratam, Brandis ex ipsius versu quodam essicere si duit, eo praesertim inductus, quod idem placitum Pythagorae a nonnullis scriptoribus esset tributum 'Etsi fatendum est id non minus a Pythagorae quam in
αδ Platon Cratyl. p. II, B. C. 'o In Sophista deperdito libro Vid. Diogen L. VIII 57. Sextus Emp. ath. VII, 7. α5 Tetigimus id supra p. I 39 sq. 26 Brandis Comment Eleat p. I. usus versu illo, quem exposui
230쪽
nophanis aetate et doctrina abhorrere. Posteriorum Pythagoreorum fuit haec sententia, ut Philolai' ali rumque , a quibus immerito , ut multa alia, in auc-
tbrem hujus disciplinae translata est. lIam singulatim explicuimus quae de Xenophane
prodita sunt; nunc universa paucis comprehendamus. Prosectus est a poetarum fictionibus et fabulis, quibus tam eorum religio quam vitae disciplina erat oppleta has non solum ut futiles irrisit, sed etiam ut impias et iis indignas refutavit. Quos vulgo eos Putarent, coelum, sidera, solem, nihil aliud esse docuit nisi nubeculas et auras natura concreta et caduca, in quibus nihil esset immortale, nihil divina praestantia dignum. Hanc naturam mente investigans quaesivit praeclarius quiddam, quod aeterum esset et persectum, id est tale quod a naturae concretione, disjunctum sola mente possit comprehendi. Sic a divina natura secit philosophandi principium. Hoc propositum philosophiae cum aliis artibus fuit commune is enim poesis, ut sculptura a rebus divinis celebrandis prosecta est, primique vates et artifices in Deorum majestate praedicanda et imaginibus n-
fragm. III. Neque tamen pro certo id assimari posse ipse j Manimadvertit p. 58. Improbavit Cousin p. 83, et Ritte Gesch d. Phil. p. 453 Pythagorae hoc placitum tribuunt Diogenes L. VIu, 3o Plutarch. lac Phil. IV. 4. alii. αοὶ id Boreis Philol. p. 9o.