De Charonte etrusco commentatio antiquaria scripsit Iulius Athanasius Ambrosch

81쪽

ium vehimilhue genus satis suisse, unde spectator Etruscus defunctum repraesentaristatim colligeret, etiamsi argumentum aversae picturae eum non edocuimet, haec omnia ad decessum suneraque Spectare. Quod si altera pietura nihil aliud quam currum lanebrem eum defuncto coma plectitur, altera autem, decessu animae operte indicato, non actionis naturalis enigiem exhibet, sed repeteuda est ex symbolica quadam animae decedentis imaginet intelligere mihi videor, quo vinculo argumenta utriusque Pieturae, quamvis nulla figurarum dispositione sint copulata, tamen inter se BrettSSime cohaereant. Alterum enim, in quo, letifero daemone Praegrediente, anima sub imagine equitis ad inseros deducitur, haud dubie spectat ad sutura domicilia sortemque animae, cui ut suus fiat honos aruque requies, relicta corii ux sive cognata fiolemnia dona est tumulo illatura. Aliorum autem, ubi, nullo suturae conditionis signo apposito, defunctus in curru sunebri, tanquam sepeliendus, vehitur, Sortem corporis Videtur indicare, quod, quemadmodum anima ad regna inferna, ita ad sepulcrum transportatur. Itaque, licet in utroquo argumento nihil aliud quain extrema sortis humanae momenta significata fiunt, tamen alterum ad decessum animae, alterum ad corporis interitum videtur esse reserendum; atque apparet, artificem id hoc modo perfecisse, ut animae conditionem argumento syinbblico, corporis naturali eXprimeret.

89쪽

MDCCCXXXVIIDjsiligod by Corale