장음표시 사용
61쪽
deret, induere debuiu ms adduellis rationibus sane existimaverim, Charontem Iam
priusquam in acenam prodiissei, plebeculae satis terribilem fuisse visum. Neque verti mile non est, Timotbeum, quique nautam, tu ruptorem a firmarum conversum, in scenam produxerint, eos tali eum figura exornasse, qualem profanum speciatorum Vulgus me libus informaverat. Charonti autem munere psycliopompi tradito, non potuit seri, quinacenteo apparatu habituque antiqua eius provincia utque natura etiam magus oblittera retur. Enimvero qui, subterraneus quondam nauta, tunc coeperat ad superos exire, moribundos vocare, arreptos secum detrahere, is quodammodo Partes Ruscepit, quas olim prorsus alia numina egerant, ac proinde ei insinuabatur osscio, quo aut Dis ipse aut Mercurio aut Letum fungebantur. Sed iidem Dii ipso communi animarum dedu- udarum munere Propemodum in tri an Psyeliopompi imaginem eoaiuerunt; id quod, subnata theocrasia, eo saeuina ovenire potuit, qtio similiores inter se emut provineius, quas et Dis et Mercurius, quamvis utriusque Partibus Opera poetarum epicorum iam
pridem aecurate distinetis, in religionibus quibusdam antiquis retinuerant. Nam, quemadmodum inde ab illis temporibus, quibus viatiquissimi Graecorum vates de mundo trisariam inter prolem Saturniam diviso cecinerant, maior pars hominum credebat, Ditem, Iovis fratrem, arbitrum esse regnorum infernorum, ita apud A givos sententia obtinuerat, qua animas non ad Ditem, sed ad Mercurium pervenire velu nim dum ex eommuni poetarum traditione Mercurius habebatur psycho-pompus, Dis in religionibus quibusdam eodem langebatur osticio. Pindarus saltem, haud dubio auetoritatem maiorem sequutus, talem deiungit eum, qualem Homerus devinxerat Mercurium, id est, virga magica instructum animasque ad Orcum deducentem. Accedit ad hane utriusque dei similitudinem, quod, quemadmodum uterque laeta annonae dator erat 'st , ita in religionibus quibusdam etiam Mercurii commercia eum Brimono dea celebrabantur, quam alii ProserPiuam, alii Hecaten aut Dianam esse credebant s. Uaec igitur numina erant, quibus quum in universum dii terrestres omnium remim satores et finitores essent '' , in priscis Graecorum religionibus Psycliopompi munera adsignabat itur. Cum iis imago Leti daemouis, quem Hesiodus Primus homines Occidentem induxit ηφη, ipsa muneris similitudine videtve commixta esse. Etenim iam Aeschylus
Nereurii inserni veluti daemonis letiferi mentionem lacit δ' I; Euripides autem, qui Diti Pindarico mores Leti Hesiodei insinuat Oi, sane mixtam psychopompi imagin
modo eammixtas e se, inde elaeet, quod Letum v eat regem dominutuque mortuor vim atque munium neque tamen minua ei morea a ne Misoa et sorini
62쪽
nem conglutinavit, Ma Iosuper gladio armata, simul novum amnrit inum, quo dii Imserui, i notatoris instar, moribundos, crinibus in fronte abscissis, morti consecrarent;
Atque tales semiet Orci mores habitusque i,oetis artificibusque post oribus amplam asta.
gendi materiem videntur praebuisse, ita ut istam moribundorum consecrandorum neu nem non solum Proserpinae tribuerent h sed etiam alios et minutos orei famulos gladidiis exornarent Noli mirum est igitur, quod etiam Charon nonnullis in monumentia, alauti Deae satales, gladium g 'stat praeter solitum malleum Enimvero Charontem subterraneum quian lana portitorem, deinde Menteum psychopompum, plane eoaluis postremo cum natura Orci L lique, atque in moram iuilinonis lati ieci imaginem absisse, id quum nonnulla veterum testiuionia diseris produnt tum variae loquendi formulae Probant. Iam attigimus χαρώνεια sive χαριυνια, antra illa, quorum pestiferae exhalati
nes homines intrantes nioris subita assciunt; nota est praeterea χαρ ειος Porta ea eris publiei, per quam nocentes a. ultimum ducebantur Supplicium; notas. χαρώνειοι acalae illae, In quibus figurae infernae, tanquam ex Orco a acendentes, apparebanti omnibus his loquendi formulis notio Orci Lotique subest; quapropter etiam liberti omini, id est, testamento manumissi, et senatoren, quos Romani, exemplo de libertis orcitiis sumpto, per ludibrium Orcinos vocitaverunt, scriplaribus Graecis χαρωνιανοὶ '' atque χαρ-Iται ' sonanti Elucet, talem sermonis consuetudinem, nisi nauta Acherontico in daemonem Ietiferum converso, haud facile increbreseere potuisse. At sero id, neque mulis ante aetates Alexandrinas
Septima laxi et iam nigentia iunxina torpent, Iam eomplexa manu erinem tenet Intera Iuno. Praeterea ab eadem dea nomina detinetorum in posta
Dilia pater, quem alia, Oreum voeant, quasi reeertorem mortuom . - Ipse et Graeee Charon.
63쪽
invaluisse, hic Ipse loquendi usus coarguit, ut qui vix in ullo lintἰqniori seripiore sit
obvius h). Quod si nostra argumentatione id effecisse videmur, ut probabile sit, Cliarontem portitorem haud ita nil liquis temporibus in scenicum Psychopompum atque daemonem leti sertim abiisse: primum videtur consequi, artificibus Etruscis in Charonieano nominando ac fingendo non antiquum portitorem, sed scenicum illum atque saevum psycho pompum esse obversatum uuae sententia ut etiam iungin patescat, nunc nmplius ostendatur necesse est, quatenus Etrusci artifices
figuram Cliarontis Rcenici vel sint imitati vel potuerint saltem imitari Quaerendum est igitur, qualis saetes, quae symbola Charonii psychopompo sive
ex opinione vulgi sive in scena suerint attributa. dua in re quilin monumenta Grae aet Romana nos omnino videantur deficere, aliquatenun forinsse damnum resarcire lie bit, si attenderimus ad rationem, qua homines alia Orci numina mentibus insomnuerint. Iuvabit nutem, quum psychopompus nostor a poetis nialiquioribus non in numero de rum, sed daemonum sit habitus, primum inquirere tu formas atque instrumenta specu rum, quibus antiquit superstitiosa paulatim regna prolanda impleverati Iam non dubito, quin, qui primi suppliciorum infernorum genera, modos, regiones, nccuratius constituerent, nova nnii quis monstra addendo, haud exiguum daemonum castigantium numeriam in spectacula Orci induxerint eosque variis instrumentis armaverint. 0uos si forentissimis antiquitatis Graecae aetatibus rarius ac minus diserte descriptos depictosve invisimus, id potissimum hac de causa aecidisse putaverim, quod ndullis tunc artibus i lierisque, cultum atque elegans Graecomm ingenium terribi-Ies fguras, quas prioribus notatibus homines in ranaverant mentibus, aut omnino respuit aut in mitiores indolique artificiali magis convenientes forman rodegit, eas autem imagines, quae non tam PS antiquis religionibus quam ex superstiti ossibus enatae essent, aut
Ilobin Quapropter ex illia generri.
-n ealligi CL amulem leti eum iam in priseia pri e rum l.raeeorum my lixa prct mai . in Torum mor laque numine sui e habitum sCf. O. Nuell. Etruse. I l. l . an ot. Tl . Imo, quum ex ita. riuae attulimus. Eane videatur et cere. antiquis linam Charonus sormam et notionem nihil aliud quam portllo rem vespite'. qui aerior Ibua demum aetatibus iis damisioneis Ieti serum atque immitem pavelivompum sit mutatas, equidem non amplius dubitaverim. quinai.e- aeost ille ruptor animaram. qui etiam hodie later Grae a popularibus eelebratae earumini. lius. Et ipae e mulata illa antἰqui portitoris iis eine it repetendiis. Certe Chae a multo propina ad Charontem se. . hi eum sive Etruseum quam ad nautam Aetieronticumaeeedit. Nam ille quoque vagatu inter vivo εἰ spe- eulatur in saxo sedens, quem auempiat Vid. Fauriel. Disu. II. 2 ι praetens viet ἰmas posiat. ire humanam retineas formam I. l. a. τε In atram tranas ratus voluerem libid. 51ι aurreptas autem animas Iaamilia atque salali veelua eqno pee auras abdueit t. l. 4. Cf. omnino Gaeth. de stri. et nuti uiti tom.
tia inodis originem suam. L e. Charontern aeeni eum. videtur Prae ae serre. dum. ne minἰmum quidem P. litoris prisei vestierum in risentiori daemonia Imagine oppuret. Videntur Isuur. si quidem te smonio
Pauli Imeae aliquid fidei tribuere liee id. supra
annot. EGO . Aeeyptii ramam partitima antiqui stana meliua aer a se qisam Graeei. qui, nomine exemt . de daemone ab origine peregrina nihil relinuertiti . ed -- iti imai vem transigiaraverunt, quae ad pri-
64쪽
parce aut onmino non aliis t. Neque tamen non obvia sunt testimonia, unde oliquatenus colligas, qualia sibi spectra in serna profanum vulgus rogitatione est Inxerit. 'οmmodo enim haec in duas pollastinuin classes dividuntur; quarum una varia illa atque horrenda belluarum portenta conlineat, quae lambendo, circumligando, mordendo, animas seeleratas excruciant. De his quidem iam supra satis dixisse videmur a V. In altera autem classo ponendi videntur terribiles. illi daemones, et ipsi iam supra memorati x ), qui, quamvis liuiliana praediti figura, tamen atrocitate tam adspectus quam itu immemiorum, quibuου tormonia animarum Puniendarum exercent, finiis tremendas agunt partes.
i. Cuiusmodi toriores infernos Sane mirum est, quod et Plato et Plutarchus iis potissimum inserunt mythis, quos nb hominibus Asianis sibi traditos affirmant, quum satis sit probabile, talia quaedam spectra, Aegyptiis iam antiquissimis temporibus credita i', inulto ante Platonem etiam Graecis nequei suisse nota atque tribunalia inferna, quae arctissimo eum suppliciorum exsecutoribus copulata esse, nemo non intelligiti Sed videamus, qu modo Plato infernos illos eastigatores nobis depingat En sp ries viriles, feroces, ignea , quae animas impias, pedibus manibusque misero cum cervice colligatis, deglubondo tribulisque lacerando horrendum i nymodum excarnificant. Intelligis igitur, instrumenta quaedam esse tortoribus, quibus membra impiorum dilacerent. uitae qualia nubis sint informanda, necurato.docet Plutarchus. . e. Etenim fabrorum in modum daemones esse instructos dicit. Armati igitur sunt mallelis. forcipibus. tinctis, denique toto instrumentorum genere, quae labris serrariis sint
usui. Nimirum est manifestum, universam hanc tormentorum infernorum ratiuilem eX
imagine officinae serrariae enatam esse. Itaque animae impiae a fabris illis horrendis noufiolum saevissimis assiciuntur verberibus. verum etiam numinibus igneis varioque metallo suentibus, tanquam fornacibus liquatoriis, immerguntur, atque adeo, incudibus in P sitae, cudendo in novas prorsus fguras mutantur v.
ipso in de diis infernia opinἰones sane Propio quam ad portitorem Aegyptium videtur neeedere. Ill) Vid. sui, να uti noli 150. I 2 Vid. supra an nou. I l.
65쪽
fuod si eonstat. litile a Platonis saltem aetate id genus carnificum ineo su7oeissatum, saei litis est ad intelligendum, ilua via, ut Cetera a Donstra, quorum in antiquioribus Graieeorum carminibus utentio sobat, ita Cyclopes quoque AonSim sensimque inspoeira iii sema nbi rint. Certe Filius eos ceteris Orci portentis consociat iri. At multo ante id factum.esse, o inemorabili hico Caldinachi M' collegerim Ilic enim, CD Hopes linud dubio in numero eorum terriculorum amnens ,3quibus vocandis vocalisque nutri eos liberis Olmi iuniis terrorem iuculere solebant, fabris Mercurium inserum ita adiungit. ut, illis n matre invocatis, subinde bie, tanquam unus sex operis subrilibus Vul-eani, fuligino obsitus prodeat Puellaimpie DXterreati latercedebaiit igitur in opinione, iaquae tunc temporis obtinebat, Commercia quaedam inter Mercuriimi inserum et C3 clopos. Quae qualia suerint, facile est ad mispicalidum, quum Mercnrius et ipso tutic inierrieulinentis inseritis haberetiar. Enimvero exorta semel superstitione, qua igneos ortaministros labrorum in modum armatus in nitimas ricoleraias saevire crederent, nori potuit
seri, quin iis Cyclopes quoque, niiiiiiiii Vul Nini famuli, os opificii habitusque similitudia
neni acconserentur, atque Postremo ct it si in Orcum accirentur.
Haeterea, quod ad ipsos Iuserni mundi deos attinet, elucet, Mercurium Callimacteum, qui, vocatis Cyclopibus, Veluti ex ossicina serraria prodeat, ex sententia poetao iustemnento quodam fabrili instructum esse, id quod Npanlieinitas iam observavit. duo perspecto, malaifestum est, Callimachi MerCurium proxime accedere. ad Tertullianeuin, qui . non fuligine quidem obsitus, sed, sicuti Charon nonnullis in monumentis M', calvitio foedus, ta niluam carnifex insemus, moribundos gladiatores cauterio probaL Nequo una saltem rnusa non videtur Sublucere, cur malleus labrilis etiam Diti sit nitributus. Nihil enim obstat, quominus, quia in Mercurius in Numero terriculamentoriam habereturii trilinenlomio fabrili Sive tormento instrueretur, etiam Ditem similes suseepisse partes erodamus. luemadmodum igitur similitudo quaedam carni licinam infernam inter et os ei nam serrariam intercoitu, ita famuli Vidcani et in 'i fabri, atque adeo Dis et Iercurius ipsi, si faciem armaque fabrilia finia spectas, sane vinculo quodam assinitatis videntur copulati suisse, id quod Panninam, virum clarissimum. fortasse adduxit, ut Ch muteis Etrii scum et Acmonidae Cyclopi Propinquitato quadam coui unctum et Vulcana atque adeo Eaturni filium esse vellet M s.
Fema vox. .mni eelerum comprendere sormas, Omnia poenarum Pereurrere nomέna postsim.
Reee ruunt variae aperies, et quiequid ab Ima Natum vomita in otinetumque ciae est. Iam euneis ridebat a Cyclopas. Sonamque et pallias memhra Heartim Odrysiae telluris equos.
66쪽
Λt vereor, ne externa quaedam nominum Symbolorumque similitudo res atque numina satis diversa commiscuerit, neve Hesychii loci, quibus sententia amici nostri ni titur, prorsus aliam interpretationem admittant. Primum enim Satis est notum, patronymicum 'Aκμονίδης inde a perantiquis temporibus Coeli fuisse epitheton. Coelum Aemo nis esse filium, Alcman dixisse sertur ); atque accuratius, siquidem scholiastae Simiamiae fides, Hesiodus ediderat, Tellurem peperisse Acmonem, ab Acmone autem Coelum esse procreatum m . Quo nantio theologos antiquos speetasse indefessos coeli motus, Euslinatius M' est auctori uuleniique autem hane invenit genealogiam, certum ret, ex usu poetarum id agnomen potissimum convenire Coelo, quippe qui, Hesiodo et cxlcmano praeeuntibus, etiam ab Antimacho, Callimaelio, Si nimia ', eodem signiscetur epitheto. Praeterea ceteros quoque coeli las ni, antiquis quibusdam scriptoribus Acmonidas a pellari, Cusiliatius tradit uuibus perspeetis, iam est manifestum, et Hesyphii sverba laeti ne γὰρ παἶς non ad 'AUι-Iove' o Σαρων, sed solummodo ad 'Axmνέει ς καὶ ο υιρανὸς pertinere. neque in seeundo Hesychii Mi loco ἄκmis agnomen Sensii genealogico tribuendum esse Saturno; quippe eui, etiamsi vulgatam Hesiodi genealogiam solam reΝpexeris, summum deberetur patron anicum 'AΠιονίδύς. tuapropter tam Saturnus quam Charon, quatenus huic patronymicum 'AMMγνίδve, illi agnomentiqιων competit, ex genealogia ab Hesiodo vel Λl mane condita, prorsus videntur exu
mendi; nec ullo modo ex illis utriusque ognominibus colligi potest, Coeli sobolem et
Astora δὲ δρεπάνιν τέμνων - ὁ μεδεα πατρὸς
67쪽
satellitem Orci a theologis ivinculo quodam prophi Initalis inter se suisse conlanetas.
Gonealogiam autem illam forsitan aliquis ad eas pertinuisse theogonias existimaverit, quibus rerum principia a terra et aqua derivarentur, ita ut, oceano a Tellure edito, deinceps ab
utroque Cogius videretur Procreatus. Nam re vera oceanus, lain Homero θεῶν γένεσις, et ipse a poetis cognominabatur Acmon Neque lamen non hoc Oceani epithetona perenni aquarum meatu sumptum esse, veterea videntur iudicasse. uuod quum ita se habeat, rem sane dubiam in ambiguo relinquamus, praesertim quum multa conspirent, unde Oceani agnomen a veteribus interpretibus haud incongrue eriplicari, iure colligas. Nemo enim ignorat, vocabulum ακlιων omnino in quamlibet quadrare naturam,
quae insatigabili animi corporisque vigore ac robore sit praedita. Ilaquo et ille Coeligenitor, quisquis fuit, et coelum ipsum, Oceanus, Hercules deniquo bellatores init
sessi ', Omnes eadem ex eausa eodemque iure Poetis sonant Amones. .
Sed qui nullo labore defatigetur neminiquo cedat, is dumis aut ost aut esse pia test; quapropter vocabulo ακμων altera accrescit notio, ab Hesychio observata M quae, struti apud Romanos saxum ad animi duritiam pertinet. uuibus notionibus vocabuli perspectis, quum neque Saturnus sit Coeli pater neque portitor infernus coelicolis immisceri queat, facile videtur ad intelligendum, unde si huius et illius ognomen emanaverit. Nempe, praetermissa omni omnino remotiori genealogia, aut utrique agnomen ob animi duritiam competit, id quod sane in utrumque valebit, aut, relicia Saturno duritiae nota, Charonti, crudo viridique neni, propter insatigabiIe robur perennemque laborem. Nihil ergo est, quantum quidem ad genealogiam, aut Saturno cum Charonte, aut uirique eum Dis Palicis Cyclopibusve; atque officina illa, candens ubi tingere ferrum Brontes ot Steropes Aemonidesque nolent ut , Prorsus diversos exercet daemones, et ipsos quidem terribili facie armisquo fabrilibus instructos, atque, ut vidimus, in terriculamentis habitos, κεινους δὲ καὶ αἱ ιάλα τλθtiι b
at his fiammarum numindius si quis serior poeta Acmoniden immiscuit, profecto non illam, quam ostendimus, translatam incudis notionem Spectavit, Sed naturalem, si uti da monibus igni ossetuaeque ferrariae addictis, nomina similia ab instrumentis labrilibus Sumpta, v. c. Acmon, I, racmon, Passnlos, alia id genus, indebantur ' . Quod quum ita Ee habeat, quis dubitet, quin Acmonides pyclops et Charon Etruscus, daemones origine et natura tam ipsorum quam agnominum antis, Opinor, diverSi, omnino Sitit seiungendLuuamquam igitur dissicile est nil demonstrandum, Charontem Etruscum ex se tentia veterum ratione quadam geliealogi n eum deo daemoneve aliquo Graeco coniunctum suisse, tamen haud item dubitaverim, quin forma eiusdem, Sicuti Proviucia, qu
68쪽
damnanilo e siguris daemonum infernorum, quos serior Graecorum supersiitio tremεbat, conflata fuerit. Certe non casu quodam accidere potuit, ut ligura daemonis nostri tot linealtielita prae se serat, quae eadem in ceteris monstris inveniuntur, quibus superstitio Popularis vestibula ac penetralia regni profundi compleverat. Primum enim vidimus, neque malleum neque gladium infernis Grn torum daemonibus demisse hunc quidem iam Euripideus gestaverat Orcus; illo autem animas nocentes a tortoribus infernis excruciari, holniues, si nihil aliud, inde a Platonica saltem aetate opinabantur. Λtque idem instrumentum non solum in Etruscis monumentis Furiis Poenisque est nitributum, verum conspicuus est etiam in celebri vase nubiastino, i. o. Apulo, tortor quidem infernus, qui, malleo munitus, Ixioni rotae insxo una eum Furiis adstat M'. Praeterea Graecam daemonis originem Ptiam color ater atque dentes exserti et alae, quas iam Euripides Orco tribuerat ',i ignificanL Neque tam angues erecti, quibus nonnullis in monumentis Charontis eaput circumligalum est, quam cothurni, non facile e noto Furiarum habitu d0rivari potuerunt zaονγ. Deinde ne nasum quidem aduncum a Graecis daemonum infernorum imaginibus prorsus suisse alienum, pictura illa vasis Apuli, de qua supra verba secimus, abunde docet. 7 . Neque difficile est ad divinandum, cur artifices, qui Poenas in mas daeinonesisque punientes repraesentabant, tortores illos naso adunco et praegrandi donaverint, quum omnibus sit nutum, ex sententia velorum hanc. corporis partem sedem fuisse irae atque irrisionis Τη; quae et grandior et foedior quam bene iis conveniat, quos ira iu- satiabili peccatores Porsequi credidit antiquitas, nemo est qui non intelligat. Denique, si praeterea Charontem interdum calvitio deformem conspic imus 3 0, meminisse iuvabit Mercurii Tertullianei, ne dubitemus, quin illud quoque lineamentum ex illis desumptum sit comoediis mimisve, in quibus daemones inferni per lusum ac ludibrium , tanquam Servuli scurriles, capite raso producebantur. Certe inter imagines scurriles, quas Ficoronius Publici iuris secit, Plures conspiciuntur ', quas, quantum ad formam eapitis, haud incongrue eum daemone nostro comparaveris. Citimvero mirum in modum pol vitio, naso adunco, dentibus eXSertis, auribus. non prorsus quid om serinis, sed ingentibus et saccidis, deformes sunt atque deturpatae, ita ut genuinam turpitudinis atque stultitiae imaginem referre tibi videantur. Cuiusmodi figuras sane proxime ad ridiculas accedere larvas, quibus Personas quasdam Comiens exornarunt veteres, non tofugiet, si altenderis ad modum, quo larvae comicae a scriptoribus describuntur. Nam eadem sere lineamenta, quae modo et in Charonte et in figuris scurrilibus, quae apud Ficomitium exstant, observavimus, Le. Caput raSum, nasus aduncus sive collisus, dentes exserit, aures contusae saccidaeve, etiam in personis quibusdam comicis inveniuntur ).
69쪽
so Consideratis his lineamentis, quorum haud exigua pars sane Graecorum sive tartara sive pulpita redolet, vix dubitaverim, quin ii, qui omnia ea in unam conglobavere imaginem, id potissimum egerint, ut terribilem Iuandam inferni mundi naturam quam foedissimo figuratam depingerenti uilod si a Probabilitate non abhorreat, non mirum est, quod
artifices Etrusci, ut serocem Charontis naturam etiam magis esserarent eumqtie habitu prorsus helliano exornarent, eidem insuper nures serinas tribuerunt, quibus etiam saeva Telluris progenies in monumentis Etruscis est praedita Neque milii videor non divinare morem quendam Italicum, quo forsitan adiluetiariisees Etrusci Charontem hircinis donaveri ut auribus. Dionysius enim in loco noti simo, ubi de Varsis civium, saltatorum, aliorum, ordinibus chorisque agit, qui in pompa Cireensi dueebantur, hoc etiam addit δὶ: Sese in funeribus claroriam virorum praeter ceteras pompas etiam choros conspexisse satyricos, qui Ieclum mneboein praecedentes sicinnium saltarenti Cuiusmodi choros et mimicos fuisse et cavillatorios, ita ut spectantibus risum mover ut, inde npparet, quod Scriptor eos cum circensibus Silenorum Satyrorumque choris comparai, qui quidem Aerios armatorum motus ridicule imitando ludibrio habebant AEAE . Ea autem consuetudo lanebribus Clarorum virorum pompis ludios mimosque immincendi, qui facetiis gestibusque ridiculis in re sane seria loca agerent, non modo aetate Augustea nondum erat obsoleta, verum etiam, sicuti omnes caerimoniae, quae e sacris essent Prosectae, haud dubie perdiu obtinebati Certe eliam in Vespasiani sui re aderat pompa mimorum, qui, si quid e specimine a Suetonio δε' allato Dolligi licet, non miam rem sunebri m, verum etiam ipsum defunctum ludibrio habebanti Nequo hune morem Aecundo dexiisse Aeculo, ipsa scriptoris verba submonent M'. 0uodsi constat, ludios quosdam mimosque, qui lanebrem praecedebant lectum, sub personis Sit norum Satyroriimque partes egisse, sane dubitari nequit, quin iidem hire tuis fuerint instructi auribus, id quod Dionysius ipse videtur significare M .
Praeterea est notum, dominos defunctos nonni inquam a servis manumissis Matosesso '; ntque in hoc munere obeundo haud scio an partes quaedam Muliopibus interdum comminsae sint, tum quia inter Itomanos magnificu in erat, Servus eius gentis habere νεη, tum quin ex sententia velorum ili se Aethiopum trulor atque habitus stinereum aliquid spirabat, quapropter etiam iis, qui magua molireuine, detestabile erat omen,
70쪽
Aethiopi occurrere Ita Aethiopes sunt adhibiti ad funus celebris illius corvi, qui,
summo populi Romani dolore, a nutore quodam exanimatus, constrato super duorum
Aethiopum humeros lectulo, splendidissune est sepultus; atque id quidem accidit Tiberio principe, M. Servilio, C. Cestio, consulibus, i. e. anno DCCLXXXVIII ab urbe condita M), qua quidem aetate, subactis Aethiopia ante annos amplius quinquaginta a C. Petronio, qui praefecturam Aegypti anno DCCXXVIII iniit Mi, usus servorum Aethiopicorum
certe iam frequentior erat et Romae et Per Italiam. Atqui profecto res est mira, quod in illa lauebri sepulcri Tarquiniensis pompa, quam sero neque ante Principatum piciam Emo Oriolius Nel ex sola pingendi ratione recte collegit δ', duas conspicimus figuras, quae, quantum ad colorem utque faciem, sine ulla dubitatione, Aetli toties sunt existimandae, dum hircinye earum aures atque mallei et expressus pellis serinae unguis ad notas Charontis imagines pertinentia Numne dubitas, quin lacies atque color istiusmodi Charontis do forma et colore Aethiopum sit repetitus, qui sunebrem lectum aut praecederent aut esserrent 7 2uodsi concedendum est, figuram huius Climrontis haud dubie prosectam esse ex habitu servulorum, qui in d
suucto esserendo habebant partes: nane videtur sublucere, unde in universum Sint repetendae hircinae Charontis aures; nempe, opinor, de persona Satyrica illorum ludiorum, qui clarorum virorum lecticam Solebant praecedere, quibus lue haud scio an ipse Charon, tanquam designator, Rit adsociandus. At vero tali imagine, sive scalpro sive penicillo repraesentata, oculos intuentium Perstringere, id profecto non erat artificum, qui, subtili atque tenero pulchri veniistique Sensu Praediti, optime habebant perceptum, non quamlibet figuram, quae in carmine Sive verbiis tenus recitando sive in scena agendo bene se haberet, etiam sculpturae picturaeque argumentis inseri posse. Itaque terribiles fguras Cerberi, Furiarum, Dearum exitialium, Leti, aliorum monstrorum, quibus aut Poetne antiqui aut serior Superstitio vacua Ditis regna auxerant, paullatim in miliores redigebant formas; neque dubitaverim, quin I olygnotus et ipse Eurynomi figuram multo miliorem reddiderit, quam Delphica religio informasset; neque veritatutile est, I, ost Scopae Praxit oliuiliae aetatem, iIuamvis storentibus Ruperstitionibus, aut multus aut maguos ex&titisse artifices, qui in fingendis monstris infernis tempus et artem consumerent, etsi libenter concesserim, Graecis qumque suos suisse pictores sestertiarios, qui, Nicuti hodie per Italiain assolet, plebeculae paucis obolis parietes integris illinerent tartaris δ - . Quae illium ita se Iiubeant, Prosecto nemo mirabitur, quod Charontis Etrusci siguram in nulla conspicimus pictura sculpturave, quae genuinam artium Graecarum indolem prae Se serat.