장음표시 사용
171쪽
interciperefit laboras doctos, omnibus perspicuum ae manifestum faciat. In Commentario, quo illustrata est Histori Juvenci, tantum olei & operae consumsit Belius ut, sive molem, sive doctrinam, spectes nihil valeat Juvencus ipse cum Commentatore suo comparatus. Non enim illud tantum agit, ut, quae obscurius narrata sunt a Juvenco his ope Critices claritumam accendat lucem, sed supplet etiam saepissime lacunas ejus modisque variis honor ejus prospicit nunc emendantis, nunc defendentis vices sustinens. Et facillimum nobis esset ex tanto numero Notarum, in quibus sunt nomnullis, quae ad Dissertationis integrae modum accedunt varia selectioris doctrinae specimina exhibere, nisi ea jam esset ita nil δὲ eruditionis Belianae finia ut quilibet Lectorum in uni. veri hujus operi lectionem abditurus se sponte sua. in gnum illum disquisitionum non vulsarium apparatum comversurus in rem suam, videatur.
D. SALOMONIS DEFLINGII OBSERVAE-tiones Miseilaneae.
Lipsiae, sumtibus haeredum Frid. Lanchisii, 736, 4. Alph. s lag. F. S Reverendus Celeberrimusque Autor, post tres aerarum. Observationum Amor, superiori tempore antequam iatiane Academiam venit, editos, quorum primum A., ορ Mens Febr. pag. s. secundum .e ii en Sept. pag. 4m o tertium A. di is en Sept. pag. 43o, in hisee Acti recensuimus. iiii addit Tomum qua tum, qui miscellas varii generis Obsedivationes' Exercitationes continet. In priore hujus nimminis Parte argumenta, ex Theologia puriore, Historia. , liquitate sumta enodate tractat in multos Patrum locos illi frat. In posteriore dissiciliora utriusque Foederis oracula e ponit ex a dissentientium inprimis recentiorum , ae Deist rum, singulatim M. Totima Ant. Collini, Guic Comardi, hommisson , afth. indalii aliorumque empaeclarum, depra- .vatione atque injuriis solide vindicat. In limine comparent Uindiciae S. Irena contra Ren Massuerum, jam olim, eum
sin ii seorum Mutat munere in patriai. Daberi adhuc
172쪽
ungeretur, ad celebrandam emendatae religionis memoriam Usecularem adornatae ct nunc valde auctae 1 emendatae M suetus in Dissertatione. S. Irenaei operibus, abs se emaculatius editis, praemissa, hunc Lugdunensium Praesulem ecclesae suae
asseruerat, contendens, illuni doctorem perinde ac universam ecclesiam primitivam, omnes Romanensium corruptelas a no- his damnatas, agnovisse. Contra sentit Cel. Autor noster, S, eundo per exempla clara veritatis Evangelicae tenimohia ex eo depromit, di verba obscuriora, quae adversariis patrocinari viis dentur, ex clarioribus elucidat. Sic observat, potiorem princia palitatem, Romanae ecclesiae ab Irena adscriptam, non inferre potestatem ac dominatum in alias ecclesias, sed ordinis un-
taxatis externae cujusdam dignitatis a sussragii serendi praerogativam, ab urbis magnitudine, ipse Barmis non dissentiente, repetendam. Perspicue etiam ostendit, Lugdunensem An-onem soli obedientiae ct merito Christi ad- corporis' sanguinis Christi praesentiam inge, sed a barbaro transsubnanitationis comomento, ct sacrificio missatico aliisque eorruptelis Pontificiis, temporum injuria invectis, peralienum fuisse. Quid veterum momologesis, αμ-mie in S. Eucharistia, quo sensu hoc
Sacramentum 4, Irenaeo novis oblatio dicatur, notato
Scip. Veis, item quo sensu Grabius, aliique Theologi in
Anglia, illud appellarint sacrificium verum propriuila, ac proinpitiatorium accurate exponito disquirit, an renatu alii. que veterum praeluserint Dodmessiano, Gilvaraiano commento de anima naturaliter mortali quod Autor noster ne .gat vindieans Irenaei verba ct opinionem de tribus holninis partibus essentialibus a crata Fanaticorum errore Sequuntur .Vindiciae pro Crisio Hierosolymitano, scriptae advertus Nat. Alexandrum, Dapinium, illemontium c inprimis contra r centem Operum ejus editorem, Ant. Aug. utraeum, quorum vanitas detegitur in antiquitatis purioris consensu sibi asserendo jactitando. Eundem Sacrae scripturae canonem S. carisius nobiseum agnoscit, e contrario ecclesam catholicam Romanae
hodiernae dissimillimam describit Nihil in eo deprehendas do cultu imaginum, nec de etaibatu sacerdotum, Seculo qua
173쪽
to nondum sancito. Qua occasione plurimi sacri ordinis viri, qui ea aetate in conjugio vixerunt, commemorantur. Initiat rum confirmatio ex S. Cyrillo describitur, doceturqne, eam olim non peculiare Sacramentum, sed baptismi appendicem ritualem, suisse. Quam sententiam S. Rev. Autor contra Turtaeum vindicat, i csuffragio Sirmondi munit, cujus lites, cum Petro δε- relio, sive quod verum viri nomen fuit, cum P. Vergerio Hau-rannio, S. Sigiramni Abbate, cx Doctore Sol bonico supeliori
Seculo agitatas, enarrat. Commemorata Resormator uin in Gallia cum P. Nicobo, Arnaldo aliisque Perpetuitatis fidei autoribus, lite docet, a Transsubstantiationis dogmate S. CFrisium, alios veteris ecclesiae doctores, peralienos suisse, ex vocibus μεταβολης ae μσα ζαλλειν illud nequaquam probari, quin potius perspicuis veterum testimoniis ex ipso C none Missatico, orientalium ecclesiarum liturgiis, ac επικλε- σεως inprimis formula in omnibus pane Liturgiis illis, a Re-nauritio editis, obvia, everti posse, quia illa oratio, post symbolorum consecrationem recitata, supponit, panem xvi nil mi S. Eucharistia consecrata remanere, quia Sacerdos Dei mrogat, ut Spiritum Sanctum super dona panis bini init t. t. qui suo illapsu efficacique operatione panem faciat corpus Christi. Quia Pontificii hanc sententiam cum suo convertionis dogmate conciliare non possunt, eam acobus Goa petram scandali, dc Cardinalis Bona pessimum ex detestandum appellavit errorem licentioris meciae, a quo antiqui Graeci abhorruerint. Sed G Rena udotius semel iterumque candide saltus est, εχτικλησεως illius usum perantiquum, Mab Apostoli ea ii, de aetate repetendum esse. Idem sentiunt Rich. Simonius reie-rrus te Brun Ilarum precum usum Cel. Autor noster os endit ex S. rillo ipso ejus elucidatore, ut taeo, non disti tente, qui isti sermulae consecrandi vim adscripsit, scis eg. re ausus est. eam sententiam ecclesiae Romanae adversari. Renaudotim. longius progressus non solum Graecos excusavit, negavitque. eorum sententiam Transsubstantiationi adversari sedis vali. dissimum argumentum sibi in illa επικλήσει invenisse visus est, pro omnimoda panis Qvini in S. Eucharistia conversione. Sect
174쪽
MENSIMA PRIMMA. MDCCXXXVII. 161
Sed Vir erraditissimus exiguam gratiam in aula Romana ea trans substantiationis defensione iniit, quemadmodum id rimo II Bibliotheca Orientalis pag. ao declaravit Assemanus, ubi illum Re uritii conatum appellavit laborem vanum. alde per eausim Inprimis doctori Maronitae displicuit quod Renam dotius eorum probavit sententiam qui junt consecrationem verbis Christi inchoari,is per invocationis sermulam perfici ac consummari Facile. pro sua perspicacia, praevidit incommoda ex illa hypothesi dimanatura. Vilescet autoritas tradiationum dedi Romanae quae solis verbis Chrissi me est eον- pus meum, vina consecrandi adscribit. Quam opinionem Pontifex Romanus B)nedictus XIII in Concilio Romano, Λ. Iras cele-hrato eonfirmavit. Si falsa esset haec sententia. α post illa deismum ἐπαλήπεως verba pania eucharistici fieret trans substanistiatio omnes sacerdotes, Missam facientes, ac ipse Pontifex,
crassi forent idololatrae, quia, prout ex Missali Romano praxi apparet quotidiana, post verba institutionis, H. E. C.
M. recitata, continuo procidunt. panem tanquam in eo pus Christi transsubstantiatum, cultu λατροίας adorant. Postea S. Rev. Autor noster insigniores exhibet Romanae Ecclesiae variationes circa S. Eucharistiam ut confunderet . . ossertim, qui in famoso libello de Re arum Protesantium variationibu magna alleveration asseruerat veram Christi ecclesiam nulla temporum vieissitudine me locorum distantia unquam variasse in doctrina aut sententiam mutasse. Et hune tam certum ac evidentem verae Ecclesiae, gillatim Romanae characterem esse ait ut promiserit velle se, si vel minima ejus inde a Christiani nominis origine inconstantia aevarietas fidei offendi possit causa quam tuendam susceperat, eadere. Sed Autor noster Cel perspicuis orthodoxae ac genuinae antiquitatis testimoniis probat, pompae theatralis introductionem in S. Eucharistiae celebratione quae ab initio simplieissia me fiebat linguae vernaculae abrogationem sacri calicis subtractionem. Missas solitarias Sacramenti in sacrificii proprie dicti, sed ineruenti commutationem, nec non μνrουσαν illam motarosam,iniussiarum in honorem Sanctorum recitatio. ne
175쪽
nem, novellas esse corruptelas, temporum injuria invectas. QuLbus expeditis, S Rev. Autor in originem S. Eucharistiae inquirit, negatque illain ex ritu e formula Judaeorum paschali repetendam esse, quod viris quibusdam eruditis. fana-tieis nostri temporis perplacuit dissecenium Iudaeorum paschale commentitium esse, demonstrat, ct commenti vanitatem funditus evertit. duin, allatis rerum argumentis, palam deis monstrat valde incertum esse, an Christus in ultima coena a.
gnum paschalem cum discipulis comederit. Realem corporis sanguinis Christi in S. Eucharistiat sentiam, eorumque
eum pane de vino unionem sacramentalem, non tantum ex
verbis institutionis probat, sedis primitivae eclesiae consensu, nec non suffragiis Ethiopum, Coptorum ac Nestorianorum in Oriente, munit atque confirmat. missae vocabulum sectandum veram suam originem,in antiquum primitiva ecclesii imsum ac sensum, nunquam notasse sacrificium expiatorium, pro vivis & mortuis offerendum, nec aliunde ortum esse nomen. quam a populi in cultu publico congregati ἀπολυσε ae dimissione, nec λειτουροὶ Act. XIII, a. ac alibi, sacrificium mi saticum notare, ample demonstrat, V. B. minuetum resellit, qui peculiari libello probare voluit sacrarum epularum sub una specie sumtionem in veteri ecclesia ἀλάφορe τι cincujusvis arbitrio fuisse, velletne sub uno aut sub utroque sym-holo hoc Sacramento uti. Cumque, prius extra Missarum solennia multis ac aegrotis inprimis usitatissimum Diae, Bos e. tur et M. Bona audacter asseruerint, Noster, allat is plurimis exemplis di testimoniis utrumque refellit, simulque exponit, quid communis latea, ct peregrina, fiterint, quibus in vocibus multi ex adversariis, turpi decepti ignorantia erroris praefidium quaesiverunt. Expositis reliquis, quae ad hoc argumentiunpertinent, Cel. Autor noster ad describendam regiminis monarchici novitatem in Papatu progressus, in limine satim refellit Virum illustrem, G. G. Leonitium, paeis intempestive simetendae studio eo inductum, ut opinaretur, regimen Ona chicum in eeelesiam universam uris esse divini, licet Romanae
sedis praerogativae uri tantum sint humani. Negat Noster,
176쪽
MENSIS APRILIS A. MDCCXXXVII. 164
Servatorem sacrum aliquod dominium, ac multo minus regimen orbis Chrissiani monarchicum quale Praesules Romani multis artibus, ac diuturnis temporum injuriis, Warripum runt Musurparunt instituisse. b initio omnes ecclesiae ministros inter se fuisse aequales.' Episcopos ante Seculi post Christum natum secundi initia nec supra Presbyteros evectosese, nec peculiares sacri muneris partes' praerogativas sibi vindiealle. Cum illis enim Presbyterorum etiam re Diacon
rum ordinem, ne plebe quidem exelusa, in partem regiminis Getesiastici venisse. Sensim tamen paulatimque caput extulisse Episcopos, ct non exiguas sibi sumsisse ae sponte delatas
accepisse praerogativas ita tamen, ut omnes manerent τυτε
φαλοι,- nullus in alios haberet juris dicendi potestatem, dum citra Semli tertii dimidium Metropolitani, hoc est antistites sacrorum primae in provincia urbi praepositi, ob illius ei vita. tis dignitatem aliquam in ceteros ejusdem provincia Episco.
cautoritatem nacti ex iisqne tres inprimis, Romanus, fit xandrinus, Antiochenus adeo se extulere, ut quisque eoruna
peramplam regeret dioecesia, ita tamen, ut singulis is .essent
recam aequalia jura, nec ullus in ceteros aliquid juris vel
potestatis haberet. Qua occasione in Patriarcharum originem inquirit. , quamvis neget, illorum jura Canone sexto Nieam confirmata esse qua aetate' us' nomen adhue fuerit ignoratum facile tamen largitur Patre Nicaenos Romano.Λlexandrino et Antiocheno antistiti majus aliquid, ix supra vulgaria Metropolitanorum jura positum vel contulisse, vel eonfirmasse,in hac ratione fundamenta Patriarchalis dignitatis re autoritatis, paullo post sanciendae, jecisse. Illis enim non unam duntaxat provinciam, sed amplissimas dioeceses, h. e. plures provincias simul junctas adscribi dieique τους πῆ - οικησιν ἐπασκοπους , Ἀζαμους τῆς ο κησεως, ut ab ἐξαρχοις τυ ἐπαρχιας ab unius tantula provincia exarchis. quales Metropolitani erant distinguerentur. Sic Romani Prae. tulis dioecesi jam tum tempore Nicaeni Concilii plures complectebatur provincias, quae, quandoquidem urbi Romae vicinae erant urbicaria cx suburbicaria appellantur, de quarum no- a mine
177쪽
mine, amplitudine, re numero enarratis sententiarum divortiis, S. v. Autor noster disputat, litem compositurus, tempora probe distinguenda esse, monet. Ab initio, ct primis Episc patus Romani cunabulis, antistitem illum exiguo tractu pra iiiisse re tanquam Episcopum specialem ac vulgarem illas
duntaxat gubernasse ecclesias, quae urbi Romae erant proxima se in ejus territorio, sive Praefectura urbica sitae. Postquam autem aeternae urbis Praesul jura etiam intropolitiem exemplo aliorum, quin', favente occasione aeserescente opulentia ab que astu, Exarchica usurpare sibique vindieare coepit, illius autoritas ae potestatis amplificandae nudium intra angustoseenteni lapidis sive Praefecturae uiticae limites contineri amplius non potuit sed jurisdietio ejus saera in universa Vicam Romani provincias sive in omnem Diceos urbicariam. tam late extensa fuit, ut cunctis amplissimae suae provinciae puscopis, quorum supra sexagenos numerantur, jam sub Secunquarti initium praeesset extra hosce limites autem non exteri seretur Nam dominatus Romani Pontificis in totius ec, dentis aut universi orbis ecclesias sequiorum demum temporum injuriis,in variis artibus, quo S. Rev. Autor noster vicari rem Romanae sedis in Gallia aliisque provinciis constitutionem. pallii transmiisionem refert invectus, illa aetate profunde ignorabatur. Praesulum Romanorum judicium ab errandi periculo nequaquam immune esse, Papae Honorii exemplo probat, ct eontra dissentientes erudite vindicat. Affectatum Romanorum Praesulum dominatum in ecclesiam universam aliquamdiu represseruntis cohibuerunt Christiani Reges, Conciliorum Patres, dum Gregorii VII, aliorumque Pontificum ferocia P
palis potestas ad summum fastigium evecta re ecclesia Chimsiana depressa, conculcataque imperatorum majestate terribili
jugo collum submittere eoaeta ruit. Quae omnia ex genium hinoi larum monumentis demonstrantur fulciuntur Altera Morum Miscellanearum Observationum Pars continet potissimum Pliilologico Exegetica Primo exhibetur Iesu Christi ἐμφιρονα ριο in conspectu Dei, ex sacro Codice cie antiquitate Hebraea deseriptus, ad illustrandum locum Hebr. IX, n
178쪽
MENSIS APRILIS . MDCCXXXVII. 16s
tat, τι τιοι Apostolo esse tabernaculi το αγιωτατον.&ταλαληθινα- άλήθειαν in multis Novi Foederis locis opponi umbris ac figuris Leviticis Hebraeorum traditio de quaternario S. I 'ontillat ingressu in adytum sesso expiationis die confirmatur. Sociniani, negantes Christi in his terris Pontificatum reis
felluntur doceturque Servatorem, quoad vixit, omnes muneris sacerdotalis partes explevisse. Quid εμφανιζειν, u Chrim ἐμφανισμος in caelis quod differat a προσφοροι. quid
item εντυγχάνειν sit, enucleate exponitur, domnae Sehlichtinisgis, Christi satisfactionem ex εμφανισμού eversuro respondetur. Postea Chirographi ac principum legalium abolitionem. Coloss. II, 4, T, descriptam, illustrandam sibi sumit o obtervat in hoc loco directe ac proxime non agi de glorioso Christi triumpho super hones infernales, sed de legis cerimonia. lis abrogatione per Christum facta victisque, exutis SP nedri Patribus, potestatibus, ct magistris, in Mosis cathedra sedentibus, sumtis loquendi formulis ex more veterum
militari quo in praelio occisi exui spolia iis detracta publice figi ac amicis mitti solebant. Lux assunditur loco Eph. IV. L phrasis ειγματι ζειν ἐν τα ἰησίοι ex antiquis triumphi ritibus, perinde ac verba Phil. II, 1, illustrantur. Per Philosophiam ab Apostolo Coug. II S, rejectam, non tam corrupta Platonicorum Stoicorum placita quam Philosophiam Judaicam, vult intelligi qualem Pharisaici inprimis Doctores in Synagogis profitebantur, ct qualem hodiedum deprehendimus in Talnaude quae corruptissuta erat. χn pa εν παραδοσε των ἀνθρωπον κοιτα τα - λι του κοσμου, consistebat. Deinde sistitur OeΘοτομιοι του λογου της ἀληθέας ex a Timoth. II, s ubi phraseos vis rejectis viro. rum eruditorum conjecturis, quorum alii a victimis rite dissecandis alii ab oeconomo, distribuente panem famulitio aut coriariis aut hortulanis vel marmorariis, aut agris recte arandis sormulae originem repetere voluerunt. expenditur, Uulgatus Interpres laudatur qui μοτομειν τον λογον τῆς ἰλη Θέας interpretatus est recte tractare verbum veritatis, ita ut idem si acia οποδειν προς τῆν άληθειαν του ευαγγελιου, LII, 4, h. e. verbum divinum recte exponerem applicare pro
179쪽
statu 2 diversitate auditorum. Contra hanc regulam peccabant fessi Apostoli καπηλίωντες τον λογον, a Cor. II, 7, quae verba ex Philologia Graeca copiose illustrantur,ollenditurque, Nest/rianas controversias ad λογομαχι , ut multis visum est. e.
ferri nequaquam posse in illustratione Psalmi CXIV, a, sistit
Israelem Iehovae dominium, rejectaque Adr Houtuγni sententia de Hebraeorum monarchia Maristo cratica restininis serisma. clitae Carolo Agonio in mentem venit, defendit Θεοκριττειαν.
non a rudioris seculi ingenio, nec bruta Israelibet populi indole sed a Dei singulari amore, repetendam, cujus luculenta inis diei ex Scripturis profert, unde obscurioribus locis lux assunditur 'Sic enim rationem reddit, cur Israelitis nullum uiri vicinis gentibus scedus inire licuerit. Quia videlicet Jeliora sui populi defensoris p socia aliorum opera non indigebat quae etiam citra dissidentiam dc defectionem eo tempore quaeri non poterat. Porro, cur eo tempore falsus propheta, crimen laesae majestatis regiae committens,in cives ad rebellio. nem laesectionem a Deo Israelitarum Rue solicitans, alti. mo suppliei fuerit assiciendus' item cur nonnulla delicta apud Israelitas in sor civili abierint impuniti nec non cur Regum objurgatio vehementior a Prophetis olim ficta hodie a verbi ministris non sit imitanda, quia nunc videlicet theo erati desiit sub qua vates olim divinitus afflati missi, tanquam Dei, summi Regis, ministri & legati agebant ejus voluntatem summis, imis in Republica denuntiantes. Loci Rom. IX, I, Gen. IV, I, ct Mai. I. I, a P. Marchi ali
rumque corruptelis vindicantur, doceturque Judaeorum eje-etionem non adscribendam esse decreto alicui labsoluto, cujus originem non ab Augustino sed a Praedestinat ianiti repetendam esse ait. Cumque multi negent, hanc haeresin olim re vera extitisse, S. Rev. Autor noster docte ostendit, eam fabulis annuis merari non posse. 4. Scripturae recte interpretandae rati nem traditurus, optima subsidia non solum commemorat. sed o veterum doctorum industriam examinat. dc monet eorum perpaucos rectum interpretandi genus secutos esse, id quod eundo per singula Secula, luculenter declarat Patres enim, linguarum Orientalium cultu, α aliis adminiculis, destitu
180쪽
tos, difficultates, in sensu literati eruendo obvias superare non potuisse. Hinc ad sensus allegoricos delapsos, vel ad varia doctrinae capita tractanda seninanter nimis evagatos esse. Ad
M. XIV. s. agit de angelo Domini, seu Filio Dei, in columna nubis ct ignis gratiose praetente. Israelitarum per vanas Arabia solitudines ductore in refellit P. Tolandum, qui in mira asserere ausus est, illum angelum non fiuste alium, ruam Hobabum, solitudinis Arabicae gnarum qui, tanquam
peculator locorum i insidiarum explorator, ac dux itineris, exercitum Israelitarum p iverit, ct sumi ac ignis signo, more Arabum tempus profectionis ac viam, qua eundum esset. monstrarit. Descripta Ant. Collini impietate qui, edito virulento libro, ipsa religionis Chrisianae fundamenta subvertere conatus est, ostendit Christum verbi Prophetici nucleum de scopum atque locos Da VII. 4 ac Hos XI, , ab evangelicaenistoriae conditoribus recte ac sensu literati de Christo Iesu ex. positos esse. De oraculo D. XIV. is de mirabili ecclesiae incremento, ab ED. XVI, 7, praedicto, de sacrorum emen.
dandorum necessitate tempore B Lutheri, allatis ex rerum gemnarum serie argumentis copiose agit e divinum purgatae r ligionis beneficium uti par est, celebrat Paulo post bina ED. IX. -s, oracula exponit de Galilaea Messae doctrina illustranda, ct de principatu humeris ejus imponendo quibus verbis non ad epomidem regiam, ab humeris pendentem uti Virringa voluit, sed ad gestationem clavium, quae apud veteres praelongae, graves, instar salcium curvae, propter pondus κατωμαLοι dictae hoc est humeris gesari solita dominii domestici insigne erant respici opinatur. Rei illullirandae
musa de Dii Deabusque Jλειδουπιυς, ac eorum sacerdotibus clavigeriν qui in nummis ex aliis monumentis antiquis comparent agit angelum illum Iacobi colluctatoren Gen.
XXXiI ain, ab injuriis cujusdam empaectae in Anglia vindicat, ae demonstrat, illum non sicarium ab Esau ad fratrem e medio tollendum ein issum, sed Filium Dei suisse. Quae sententia ex rei gestae hinoria Lamplitudine praedicatorum quae huic angelo tribuuntur, confirmatur, re antiquae purioris ecclesiae eonsensu munitur. Ima a ceto deglutit lassoriam, di perexi-