장음표시 사용
121쪽
r os Catholirorum is protestantium
scripturae sensum,prae illis amplectuntur, ut manifestum est in Confessume lupra exhibita, ubi passim nostra in S. literis,&controversis eJu dem locis doctrina in sensu obvio, sine glos
sematis, verbis hominum, eorumque interpretatione elucet, caputque citius, quam hanc veritatem refractarii omnes ever- fuit sint. Unde, si nec parentum tra ditio & institutio. nec scriptorum testimonia, nec Patrum consentus, nec universalis Ecclesiae autoritas . nec ipsa talis doctrinae possessio Catholicis subveniret ii sed , tanquam heticum Protestantibus nati, ad eandem scripturam concurrerent, planissima tamen pro illis staret sententia. Nunc cum omnia haec etiam suffragentur, quis, nisi amens,aut perversus obluctabit ut 3 Hoecertum, teneli omnes in conscietitia, in re tanta , quanta est salutis aeternae, hoc amplecti, quod tutissimum est, quod dum Catholici praestamus, securuate, non bruta , sed rationabili tuto fruimur.3. Denique attendite, quae centies, pro reducendis ad veritatis agnitionem errantibus, indulgeam j si hactenus nulla esset utri u que partis in lcripturis interpretandis disparitas :tamen adhuc Catholici longe vincerent. Nam ut utrimque conceditur : Assectus, ct intellectus recte iudicantis, inscriptura controversa, Duerespiratui potius debet, quam carni ; quodam malis homo non percipiat illa, qua 1piritus Iunt. Ia A ego universum Oibem, ipsosque adeo Protestantes , hac in re Iudices constituam ; ut Videant, enuntientque : utra patrium, in sua ex S. litetis bausta, fidei doctritia, maris carni addicta fit. Dicant, utrum maris carni faveat, sua libertate ac judicio constituere ac d c finite omnia, quam Ecclesiae imperium, judiciumque observate, suumque illi submittere, postquam semel ex S. litetis ipsius in fallibilem autoritatem ae novit ρ Urrum, statue te, sola fide aut fiducia in Christum Deo satisfieri, ad hoc, ut justificemur, certo que sal vermat; quam ne are, hoc in adultis secluso bonorum operum, nos iique simul laboris onere, ac merito, posse Τ Utrum decernere, quod credenti, sibi per Christum remissa peccata esse, satis haec fides ad poenitentiam sit ;an exigere, Ut peccata etiam singulatam , cum adjunctis travantibus, quantumvis enormia & pudenda sint, sacerdoti exponantur Z Usrum, casna magis patrocine fur, concedere, quod Chiistus ita satas te cerit, pro reatu poenae aetern , Patri, ut nihil nobis luendum restet ; an, quod haec nobis satisfactio, citra
122쪽
nostram ab stthentiam, afflictionemque cainis non applica,tur ξ utrum blandius, Ecclesiae Pastolibus Episcopisque prae- cipere, ut continentes, etiam inter carni stimulos sint, ac Paulo similes, uxore, si habeanr, dimissa, curent ea quae Dei lunt, an ut liberis & uxori dent operam, deque his soliciti, curent ea in f quae mundi sunt 3 utrum caini optabilius, tum vis omni scelere coinquinatis , modo tantum si dant sibi Chi isti metitis indulgeri omnia, statim ab ipso morte co lum pateat , an quod debita nondu hic prae ii ita , alibi luendum sit, inter pugnantes flammas quod ilhic neglectum est 3 Haec aliaque nostiis ego ad'ersaliis dijudicanda offero, ut ipsi met pronuntient. utra maris patituri sua ex S. literis ducta sententii earni & cupiditati lenocinetur:
ut ii ex his animales polluc tulit spirituales, qui omnia lene d ij v d i c en t, e , istim audi si n t e
Unum est,Θquod adversum catholicos plerique in ore se- .runt, uni illos homini, Romano Pontifici , tanquam Deo cres. der edi nam' ut primum is de Cathedra , tanquam universalis Ecclesiae Doctor, aliquid credendum praescribit , quod antehac stiam de fide non fuit, repente omnes ad creden iam oblitati. Verum hoc in casu, & Sum: Pontifex, & quilibet fidelis ita progreditur,ut longe securius, quam a Protestantibus passim fieti assolet, incedatur. Componamus enim vulgus
hominum, petiti. sub , audiuiit Praedicantes
cum Catholicis, qui Pontificem n sui aliquid i quod rarum
est; de fide decernentem attendunt. Illis utique concedunt, res credendas a Praeci cante recte proponi, & hos recte apprehendere, ac credere verbo Dei posse. Talis itaque Plaedicans cum duo praestet : primum imperito vulgo exponar, quod si everbum Dei; secundo eidem sonium verbi Dei,in rebus controversis explicet: in utroque veto falli ut homo possit : tamen necessario existimant Protestantes idiotae ejusmodi
satis de salute prospectum esse. Quod si igitur unius Ptar dicantis propositio sussiciens credibilitas, argumentum ad verbum Dei ejusque sensum acceptandum ali ciuiesse possiet. Quis Catholico prohibeat, ut Pontifici, quem novis, nil nisi cum
Doctorum Ecclesiae, sive extra , sive inrra concilium, approbatione, atque examine collationeque . cum S scriptura; San 'ctisque Patribus iacta decernere : quere que non agnosci , Πῖ
123쪽
log Catholieονum se Protestantium
privatum hominem, sed letatum & Vicarium Christi, atque universalis Ecclesiae, cui praesidet, caput ac vocem , quique nunquam hactenus in ejusmodi pronuntiatis, nisi ab haereti- v cIs, errasse arguatur: imo ex sensu Ecclesiae univeis alis loquens errare non possit ; cum illa sit coliam na se firmamentum veri- eatisὶ En quanta hic concurrunt piaesidia veritatis , quibus longe certius inducat, ut credam Rom. Pontificem mihi Uer-lm Dei, certumque ejus sensum potius exponeIe , quam
psi Vacum, atque indoctum saepe Praedicantem. Et si quisque si bi ex Protestantibus audet sp1ritum Veritatis a Deo promittere ; an audebit illam jure aliquo Pontifici Rom. de rotare, tot si bi titulis piae serendo 8 Plane Iani hominis non est, tam mani sesiis rationibus obluctari.
Protesantes nulla demonstratione ex S. Scripturis per consequentiam rite du Ha, hanc Confessionem possunt evertere.
Quando a certo divinarum scripturarum praesidio se Proinc stantes destitui animadvertunt ; tum ad rationis, ut pu
tant , firmamenta se transferunt , Syllogismos instruunt, seque Sophistarum ac Dialecticorum artibus tuentur. In quibus, cum valde selices sunt, unam tantum ex S. Scriptura prepositionem sermant, cui altera in ex ratione adjiciunt, itaque simul ex Verbo Dei, & verbo hominum articulos rerum credendatum inferunt. Qua in re defendenda nonnulli tam absurdi sunt, ut asserere audeanti; conclusionem , quae utramque inter se pilo positionem ex parte connectit, nil nisi purum Dei verbum continere I ut si ego album & nigrum juncta ejusdem coloris esse jurem. Videte heterodoxiam admirabilem. I. Ex veteri novoque Test. contendunt. Non addetis ad 'verbum quod vobis loquor,nec auferetis exeo, Deut . . V . 2. Obser va ct audi omnia qua ego pracipio tibi. De ut. I 2. v. 28. Siquis aliud Evangelium annuntiaverit, praeter id, quodpradicavim με vobis, anathema sit. Gal. I. Superadisicati sis super fundamentum solorum iis Prophetarum, oec. Eph. L.
124쪽
Meditata Concordia. Tract. II. rost
Ex his, inquam, locis jui e contendunt, solum Dei verbum debere esse ultimam regulam ac normam rerum credendarum & juxta hujus clara de dilerta verba, tanquam supremi Judicis sententiam omnes esse fidei nostrae articulos dijudican-h dos. Quam legem, ut primum ad suos syllogismos vertuntur, tant manifeste violant, quam manifestum est , conclusionem quamlibet ad utriusque propositionis in syllogismo praemissis quarum altera, ut ponimus rationis est in normam esse exigendam. ' Cerid ioca ante citata, omne verbum, quod Deus de Λpostoli locuti non sunt , disertissim ξ prohibent i quamvis de solo verbo scripto uihil praeceperint ut m itum sit, quomodo homines prudentes hanc a seipsis dissentiendi vertiginem pati possint. l 1. In hac Confessionum suarum per humanas divinasque propositiones facta illatione, rem exigunt a fideli impossibilem, ut videlicet is tantum inducatur ad assensum conclusio-
nis autoritate Dei, quando vi illationis haec non minus pent det ab autoritate hominis. Non enim propter solum loquentem Deum, sed & hominem assentitur, cum utraque proposi- tionum integiam conclusionis veritatem ita constituat , ut
sublata alterutra, haec letallibilis esserum possit. Quod tamen ad Objectum fidei requiritur. 3. Receptum apud philosophos axioma est , conclusioseis quilur partem debiliorem , quando illa scilicet sine defectumateriae formaeque, Vi utriusque propositionis, recte infertur, cnon enim hic agimus de syllogismis vitiosis , inquibusaliquando con lusio praemissis est verior. Perinde ut eatena , quae ex licheis ferrei queansis nectitur, fortior esse in i litandi ratione nequit, quam ansa feri lignea. Tora enim solvitur, cum v. lignum solum dehiscit, etiamsi fortissimum
in se ferium complectaturi; ita conclu sio ex Verbo Dei, Ahominis cohaerens ,'eum prorsus concidit, ubi vel sola ratio humana fati cit. Bonum enim ex integra causa, malum ex quo- Iibὸι desectu. Major igitur ex his propositionibus , quarum altera ex Verbo Dei est, altera ex ratione humana ad conclusionis assensum inducti fidelis certitudo esse non potest, qua ratio humalia conjuncta praestat': quia sola hac deficiente. fides jacet, Praemillae enim utriusque veritas, rario motiva est
125쪽
. Hujus conclusionis sequela , cum ab homine erroribus ex pt sto formetur, in fallibilem cum praemissis in suo objecto conix: Iionem non habet, quae cum de rebus fidei obscuris no-iqiae ignotas plerumque sit , neque Deum verbis suis hanc connimantem habeat, nam si clarum Dei verbum suppetat, fustia ad ratiocinationem vertimur ) nemo secutus esse potest, quod desacto ita syllogizans non fallatur. Neque aliam, ut ponimus scripturam habet, tanquam normam , aut Iudiciscem, ad cujus sententiam recurrat. Temere itaque assenetur, tali conclusioni, tanquam in fallibili verbo Dei subnixae. Nam licet in objecto vera sit ipsa conclusio , tam ei cum de bonitate consequentiae Deus nihil relevavit, autorite di Vina niti assentiens non patefit. Alia vitia non prosequar, cujusmodi plura DD. mallen urtici in su a Methodo recusa an ia I 66o. Et P. Mulman. in mysterio se audis congerunt. In re enim manifesta totiesque demonstrata, non lubet verba prodigere Veium tamen si ita Adversariis lubeat, & nobiscum theses onfestionum in punctis controversis per solidas demonstrationes ex verbo Dei simul & hominum formare propositum sit: certamen hoc, ut supra praefare sumus, non detrectabimus, modo prius confit tantur, se e Y claro expressasque verbis concepto Verbo Dei, nec contutare nostros, nec suos exhibere fidei atticulos posse. Hoc enim si suppetat , centies repeti
mus,exhibeatur ue illo solo acquiescimus, frustraque ad syllo-
iii mos & rationem fallibilem nos vocari promemur. Sed
quandoquidem I haec nequicquam iteramus, dent saltem demonstrationes, quas dialectica rejicere nequeat. Moneo tamen ne ejuscemodi fallaciis instruantur, aut aequivocationibus aliisque defeetibus scateant, quibus nullam demonstrationis speciem implent. Ut vulgatus hic eorum syllogism us est: Quod utile est,ad hoc, ut homo Dei persee se instructussit ad omne opus bonum , hoc susscit no bis ad salutem. Sed omnisscriptura divinitu insipirata utilis est ad doeendum
oec. ad omne opus bonum. E. Tim 3. I 6.
126쪽
m Meditata Conc iam, Tract. II. rat In hoc syllogismo Coccejus de potent. S. Scripturae longo imanique labore desudat, ut probet id, quod tali modo utile
est,esse & sussiciens. Ut si ego dicerem lignum utile est ad omnem cibum hominis excoquendum, ergo lumeit clim prae- terea ignis,aqua, aliaque requi iantur. Quis enim mortalium ignorare potest, quantum inter utile ad omnia , οβ ficere ad omnia intersit λ Haec tamen sui erroris pertinax defensor, velut repentina caecitate percussus, non videt. Patres aliasque scripturas aliud agentes, congerit, ut rem probet absurdissimam, mile ad omnia idem esse quod sussciens : novaque veritigine, ad autoritatem aliorum confugit, cum rationibus &'demonstratione cerrandum esseta ita mutamus quadiata rotun
dis. Quare sanando homini isti. , aliisque eodem morbo correptis,paucos aliquos ad e emplum instruere syllotismos placuit. Stet ille pro Catholica Ecclesia, quem ex D. Paulo
Ecclesia est columna ct firmamentum veritatis. I. Timoxii 3.
Quid ad majorem, quae scripturae est, dicunt 3 Plerique se en sugere vim argumenti putant , si dicant, agi hic de Ecclesii 'particulari, cui praeerat Timotheus,ab Apostolis, &ipso insilucta. Quis non miretiar i Ecclesiae particulari infallibi
litatem concedunt, universali negant: cum eYperientia constet in hanc & alias particulares defecisse, universalem nunquam 3 ut cui a Deo perpetuitas in veritate promissa sit Dein
de hic sine re sit ictione Paulus de Ecclesia loquitur , ut domo
Dei, ct Ecclesia Dei vivit. quae praedicata, universalis omnino Ecclesiae iunt. Sed urgeamus.
Illa es υεra Ecclesia , qua semper habuit Doctores se Pastores in opus mdiserti, ad ad cationem corporis Christ, cte.
Sed Protestantium Ecelsa non habuit semper tales. Erto Protesantium Ecclesia, non es vera Ecclesia.
127쪽
Ita Catholicorum is Protestantium
Quid ad haec λ Hic Protei omnem formam induent, & non repetient tales ab Apostolo requisitos in sua Eeclesia , qui itine cessat iis fidei articulis cum illis conveniant, nec plures pauciores et radant. In maldensibus diu frustia accersendis su
darunt ; qui & temporanei iunt, & in consiliis, Sacramentis. aliisque admittendis dissident, concordantque, Et olla cum cacubo. Λddo tertium.
Lui vult ρerfecte sequi Christum, vadit is vendit omnia, qua
habet, ct dat pauperib-, Mais h. I9. Sed Protestantes rates in sua non habent Ecclesia. Ergo non habent talei,qui velint persem sequi Chrissum. Hic, ne tantum suae inuri Ecclesiae dedecus patiantur, dicent fortasse Christum ironi celocutum. Non enim audent dicere mentitum essea etiamsi aliud verbis , aliud mente gesserit, quod ex adjunctis clare non patesceret. Hae tamen similesque interpretatio aes apud illos autoritatem obtinent verbi Dei. Quis non stupeat hominem ratio ne praeditum, ubi sua superbὰ tueri coeperit, ad tantam mentis caecitatem devolvi posse Τ Τam praeposteros non sperem me in Protestantibus lectores reperturum . si qui tamen fuerint, . his ex lege argumentandi suscepta denuntio : nullam me eorum responsionem, nisi ex altera propositione Verbi Dei, flealtera rationis demonstrativὰ illatam, aut debere,aut velle admittere. Quam nisi praestent , hoc loco manifeste causa exciderunt. Verum syllogismis abundὸ vicimus , si scriptuta,ut ostendi, vicimus. Nam ab illa hi dependent.
128쪽
Protestantes expropriis principiis doctrinaquesua, Catholico- Romanam religionem tenentur amplecti, si veritatis aqui- . tatis, paciqque amantes sint.
Otum est, qua causa Protestantes a Catholica Romana Eeclesia se discessisse afferant; ut scilicet variis corruptam erroribus, ad veteris Apostolicae Ecclesiae decus, abstersa deformitate, ex verbo Dei scripto reformarent, nihil in ea tolerarent, quod sacrae damnarent literae; nihil admitterent, quod non probarent. Cum vero sacrarum literatarum campus ingens, multaque in sensu ambigua abstrusaque laterent, iis quae claris tantum disertisque verbis pronuntiarent sententiaris; tum deis inde quae ex his infallibili deductione penderent, tanquam ne cessatiis ad fidem atticulis, standum decrevere. Magno popu-
lorum favore consensuque haec res coepta, quod Verbi divini honorem publicamque Ecclesiae utilitatem spectare videretur. Gravissimis potio concertationibus inter adversarias partes res agitata; ed postrem 6 deventum est, ut satis denique manifestum sit, quae partium iniqua detensione subnitatur, ac solarantum pertinacia repugnet Fateri enim coguntur ad versarii I. Teneri se, vi susceptae reis
formationis professionisque suae, vel ex puris scripturae verbis disset te, in rebus ad fidem necessariis, suae nobis consessionis
articulos opponere; vel certe in fallibili demonstratione ex s. lifris deductos exhibere. Quorum neutrum hactenus, vel in uno articulo praestitum esse, tam est manifestum, quam cert si, neque Confessionem hactenus errare ullam, neque aIi quem Protestantium reperiri, qui vel scripturam talem, vel demonstrationem producat. Midquid adfertur, ambiguis diversorum Ietiam Protestantium sententiis discerpitur: certὸ vim plurium sensuum complectitur, ut ex ipsis facile scripturis, alibi alitet usurpatis, evincitur; ideoque ex verbo Dei scripto manet inde- : monstrabile; hunc, quem sibi quisque fingit, en sum libe loco, prae quovis alio ,esse amplectendum. Quaelibet Religionum Catholicis adversaria sensum qnem artipit suisque tantum sectat iis probat, csim pars opposita aeque. et magis etiam sol id Z coutrarium eliciat.
129쪽
,Iς Catholicorum se Protestantium Quid hic faciat medius prudensque rerum albi ter, nisi Et
statuat neutram p rtium certa demonstratione , ex sola Scrip. tura,suar inniti sententia: ὶ neque a Catholicis ad hos tuto quenquam transite polle, nisi majorem ipsi ostendant, in sua probandi methodo, lecuri ratem. t. Fateri coguntur, orthodoxam fidem nunquam in Ecclesia Dei penitus collapsam, vel in uno etiam necelsario ad salutem atticulo. Nam si vel in uno intercidisset, de vera religione atque
Ecelesia . contra quam porta inser3 non pravalebunt, conclamatam fuisset. Quocirca &illud concedendum est, pacem religionis aequam inter diversas partes fieri nequaquam posse , ut de suis quaeque Religionis Confessionisque articulis nonnullos
cedat, concedatque alteri repugnantii ita enim ad novam quandam , atque hactenus irrepertam Religionem conveniendum esset, quae cum necessario falsa sit, diabolico magis quam humano consilio, ad perditionem,non ad salutem conciliarentur.
Quod si iti ut veta divinaq; fide lociari cupiant, ad antiquam, nullisque haeresum procellis expugnatam hactenus religionem
Talem vero praeter Catholico- Romanam aliam nullam opis positae partes sunt producturς,& si forte secta aliqua Protestantium seipsam, ut antiquissimam, immutataque serie deductam ab Apostolis ausit proponere,non tantum a Catholicis, sed Pro testantibus etiam caeteris oppugnabitur, ut mille scriptis eristicis mutuo iunt contestati. Quibus nequicquam paucos Irenicos & conciliatores, Athei stas magis, quam fideles,opposueris. Qua te fieri non posse, ut suam Protestantes nobis offerant Ecclesiam, ad quam Catholicis transeundum sit, tam certum est, quam exploratum illos hactenus de substantialibus fidei pu -ctis contentire non potuisse, aut certe non dissimili et roret de non necessariis digladiari: neque hactenus constituisse: quaenam illa, quae tantum sint creditu necessaria λ Illa igitur in Ecclesia tollim pax nobis relinquitur, ubi in substantia rerum credendarum sum tria ost unitas. Caetera , quae necessitatem fidei
non spectant, salutem unitatemque non violant. Haec etiam
nolentes coguntur omnes admittere.
Fateti coguntur, non nisi in orthodoxa fide atque Ecelesia salutem reperiri qui enim non credit am iudicarm es Atqui certiores esse nequeunt, se in Vera fide Ecclesiaque versari, quam quod S. Scripturam soli ipsi, adversus tot alios, certo infallibi-' - ' 'Πς
130쪽
Meditas a Concordia. Trac 7. liquestissu, in nece statiis ad salu ais aiticulis, assequantur: de quo incertos te etiamnum fluctuare, ipsit sua dissensione, & indefinito hactenus atticinorum necestariorum numero aperti R
1ime profitentur; ut qui ne quidem de symboli Apostόlidi articulis, eo iumque indubitata sententia' nVeniant , nondum constituerint, an ςhristus secundum humanitatem ita ascenderit, ut hic praeiens simul manserie t ad infernum, reipsia, an metaphorico tantum descensu transierit 3 & sintne haec scitu ad salutem necessalia, an utrolibet sensu admittere liceat 3 Quocirca ad illam fidem E clesiamque transeundum cillis est ; ubi haec pericula salutis non in cuiruntur. Nam qui amat periculum, peribit in illo. . Sentiunt Dei voluntatem esse, ut concordia in Eccles amreducatur, idque per Reges ac principes summos fieti postulant, ut qui ex ossicio ad hoc teneantur. Ita literis suis ad Regem Sueciae datis testatus est D. Ioannes Matthias Episcopus Pro -
testantium Silenpia enus Aia. I 616. 7 Mart. ampressis Strent nesiae, quas Zachalias Brochenius excudebat, una cum Ramo Olivet illic edito,&Franco furtensibus nundinis vulgato. Dem pa-eu, ait, nunquam 1ecum disconveniens, vult ut nobis inter nos conveniat , ut unum senti miω omnes, ut unusm loquamur. p. I 8. Hoc unice intendo, quod Deo gratum, Ecclesia salutare Reip. omnino
utile esse videtur; scilicet, ut S. Tua Majestata,pro aut horitate, quam Deo in terris secundam habet,pim aliquas cogitationes suscipere digneris , de sanandis Ecclesiis Christiane vulneribuου, m resartienda inter dissidentes concordia Eccissiastica, prout decet vere Christianum Principem optare , ct in eam curam incumbere . ut δε- i positis omni b Merroribu fundamentalibuου , esplorescat aliquando Ecclesia status, ct regnum Domini pus toto calo amplietur,: Tibi diυina providentia tot provincim ce se, is tot populos religionibu2 inter se discordes subactos esset credimin ut sub Tuo celsise
. simo avsbicio cura O prouentia per veri4atis se pacis vinculum
in unum gregem aliqv o coalescant . p. 9. & I3. His addit Ramus olivae p. Ita .irincipum osscium es, sta omnia, quas hacten in enumeravimuH,ὶ pro reducendis ad orthodoxam Religionem aberrantibus,) pro authoritate , quam soli divinail secundam habent, promovere, o que ut fant, quantum in ipsis elis. φνocurare. Et rus in m Strengnensis p. IT. Docet ipsa experien ma ria , quam perniciosv m ct exitiale sit malum in ipsis Rebu*. di secordia civium, adeoque noc magis tolerandum, quam membro