Specimen onomatologi graeci [microform]

31쪽

exstare in titulo Iermionens LPMAIXO AOΥΑΙΟΥ,

ubi Boeckhius dedit Iint refo χον. Id quidem a Crusio omissum est P. ilien XIII. FS. B. Quae . . recensetur mulier twJίrν Βελιστίχ in rectius ut ita scribitur, quam flui. σr illi, ut destio in chelm annus apud Plutarchum restituit. Ibi vulgata erat πιλεGrii, cod. Parisin exhibet lἐλεGrii , v. Minck. p. 130. I LGrίχνὶν ediderunt a p. then. XIII. 5 G. F., ubi Varia lectio est Hiator irati v et 596. . Sed Plutarcho, qui Vocalem εἰ primae Jllabae confirmat, Pausaniae accedit auctoritas V. 8 ad sin. v. Boe eLh. C. LI. I 5. et Suidae, apud quem modo obgrui se vatum est . I. p. 78. b. IJ, gravissima denique Aristophanis, cuius interpretes ad Plutarchum immemores fuerunt Ecclesia Z. 6. Ti a 2 Ωικυδ iobro δ υχ ινῶς με- Dorui ν; Nam μελιστigii et L ελιστίχνὶ unum idemque arbitror nomen esse. Ita qui Hagacis appellatus est a Cornel. ep. Alcib. X. apud Plutarcti Alcib. XXXIX. Ma γαιος audit et falli puto cum intenisio, qui alte

rum ad alterum corrigi voluerunt.

ii P si κόν. Nec hunc locum Plutarchi editores in promtu videntur habuisse. q. II. Illicto νίκη fo0dirii, quam attuli . .,

ex lapide editur iussitque oeckhius . . . 476. b. eandem sormam omnibus locis regii tui. Sane apud Plutarchum male in Phocion. ita c. XXII ab in scripserunt Ili διον mii', quum alterum omnes quotquot collati sunt codices tueantur, V. Flueget observ. critic in l. v. h. p. 68. Idem p. Diodorum XVII. 08. L. Din dorsius dedit. Sed G. in dorsius p. Athenaeum plus semel Πυθιονίκνὶ

servavit v. VIII. 339. D. XIII. 567. F. 586 C. 59l. . 595 saep. quid ii od ab ipso oeckhi bis editum est

IIo διονίκ ii Ili δοκ miro D n. 2338. 5. T. Verum coniectura haec nituntur per se non improbabili ut filiae et patris nomen in JIυδο- conveniant V. Oechii Oec.

Civ. Atti . IL 235); sed quum priore loco lapis habeat 2 IOMRII, altero GD VILII, in his elementis etiam aliud nomen latere potest, . c. HALI JIS I JU

LIDδονίκ i legendum esse suspicor etiam . 988, ubi in marmore esse traditur oΘOIKII: Ioctoi ix ri. Mira mihi est formarum diversitas, quibus O in eodem vocabulo exprimitur. IIυθονικος saepius reperitur, v C. L . 15 1. 23. 25. 26. Sed Πυθονίκης semper scribi debere pro IIυγιονiκης, nondum crediderim. Certe Πυθιονικος Graece dici ostendit Pindar Pyth. VIII 5. Πυθιονικον Tis αν Um GTOMενει δεκεν. Apud Plutarcti Alcib. XXXII 10. Xo σύγονον τυν Inooνίκ ita annotavit Vulcobius, vulgata erat Πυθιονίκ Sintenisius Reiskium secutu, ex cod.

32쪽

Parisitio . 6 3. dedit Πνδιονίκ i P. Item Solon vit. c. I. T. Iot Gror ελ ἐν τῆ υν IID IOPGχουν si cerna fῆ ex codd. editum est, nec quemquam Potest sugere qua analogia IIDoto Piκ ii comprobetur. Ch Usogoni autem supra commemorati Corfinius in Jthionicarum catalogo Disseri agonist. p. 20 sqq. d. Lips., Cntionem non secit Boeckhius I. I. I. p. 476. b. comptiira nomina Con

praef. V. 3. II oo ron et IIboorrourct Plutarch. Theseo . XXV in sine. q. IS. Memoratum est . . Iot ri P et Boici xxiv

non Ohim heroem sed etiam eius sacerdotem apud Athenienses dictum fuisse. Id non magis debet mirum videri quam quod quum alii tum sacerdote a deo citius sacra curabant genus repetebant, V. elcLer Theogn praes.

Bene Schaeserus V. IV. p. 32 interpretatus est , nomen Tarquinii, non ipsum arquinium. s. l. Coriol. c. XLq. 9. Unum supra g. l2. attuli ' rota. ων hominem, eumque ne certum quidem. Sed eius dei nomen singulari modo usurpatum est apud Phitarch. Luculi. XLI.

Apollo saal Graeci et Latini, ut videtur, conclavi in quo signum numinis suisse vel picturam credibile est, ipsum dei nomen imposuerunt. Vide insuper Plut Alcib. XXIV. 1τ.

33쪽

Exenrsu IV ad Plutarcii Periclem p. 30 sqq. Add. Berii- Iiard Synt Ling. r. p. 47 2. Ex Latinis huc reserendus okoit uia ita Cornelii Nepotis Aleib. III. 2. Itaque ille

nostea Mercurius Andocides Vocatus est , sed lectio est incerit ima. Recte potius a plerisque editui videtur Andocidis . ndocidi, ut Graeci dixerunt ἈνδοκίιFODI Os ῆς, estemnania ad Plutarch. it. X. Orat. p. l. Francogalli autem, quorum in lingua talia ut holet

Ilichelieu usitatissima sunt, cogitandi normam sequuntur non dissimilem. - ΠieTOSOlym9GGu nemine conclave apud Shakspeari uin Ienrico V dici, monuit me vir quidam doctrinae in suo genere tam accuratae quam legantis.

Frequenter breviloquentia quadam dei vel hominis

nomen pro signo ponitur, quo qui eXpressus est. Multa exempla Pausaniae libri suppeditant. Issero unum insigne ex Plutarchi Fabio MaX. XXII. 29. rccντων ε ob αλλων

q. 20. Noli accusativum . 3. Sciens scripsi, qui

cum . in dorsi statuam, veteres Atticos ac fornia laso Esse V eum ad Esclib li Sept. contra Theb. 5. Praes. Oet scen Graee. p. VII. ccusativus ille etiam

sorma plerasque omnes Boeckhius annotavit. Addo Σωσθεν; ex ganni Syll. p. 365. n. XXVII. I. In Plutarchi loco I hes. XIV f. 1 . scripsi Ἀδ ν νησις intenisius cum prioribus dederat Actili ho hi et

omnibus sere ocis apud Plutarchum Semel, si recie observavi, hemist. XXXI. 5 exhibuit 'Acti νησι, quae genuina est sorma in correctissimis quibusque editionibuatio die restituta. Vid Butimanti Gr. Gr. II 2 si et Goetiling. ad IIesiodi heogon. p. 0. Is complures quidem Co pori Inscr. r. locos, qui sunt de tota abiecto, contulit, sed gravissimos misit. Tu conser n. 73. c. A. 17. B. T. 18. n. z5. I n. T. 33. Oeckhius p. 895. a. haec est commentatus: Notabilis scriptura Ἀθήνησιν sine tota subscripto, quam unice Veram esse et ratio et hi tituli docent. Pariter in marmoreiari n. 237 nusquam Acth- νζσι comparet, quum tota dativis ibi adscribatur, sed saepissime ASII Ira insculptum est, quae eadem scriptura . 22 0. 0 legitur. Λdd. Osania. Fll. p. 5 3. b. Debebat autem ad hanc normam etiam Πεντέλησιν scribi in lutarchi Poplicol. V. 19. Tetigi g. 0. Permutationem nominum Xαιρων et αρων.

34쪽

Apud Ciceronem ad Atticii in VI. II. 3 bene relli ex Medice aliisque videtur restituisse in Trophoniana Chaeronis narratione. Vulgo Charonis.

Nomina ob o litis ei equitandi ari diicia.

q. l. Salis constat C. r. IIermanni sunt verba in Disputatione de equitibus Atticis, arburg 1S35. . ,

se rei equestri cultum apud Graecos antiquitus cum nobi litate et prosapiae splendore arctissime coniunctum suisse; qiii quum maximos sumtus atque exercitationem diuturnam exigeret, equ0 alere semper pulentissimorum hominum peculiare decus fuit Aeschγl. Prometh. 446. Demosth.

pro corona 33l. IS. Lelirb. d. griecti Siaalsali. . 5 . 2). IIanc in primis Allieniensium fuisse sententiam quum ex aliis institutis intelligitur, ut Neptuni et Minervae et Coloni

equestrium cultu et ex irretrorDO Licet V. Herm. l. I. p. z.

Reifig. Comm. crit ad Soph. Oed Col. p. 29J. Boeckti. Oecon Civ. Athen. I. 0. C. I. n. 664. b. Aristoph. lib. ab in.), tum ex equitum ordine, quem a Solone non novum constitutum, Sed ad antiquam normam in sua republica confirmatum esse probabilis est IIermanni coniectura. Neque enim quod IIorailus de Ulixis patria dixit: Non est aptus equis Ithace locus ut neque Iani Porrectus spatiis nec multae prodigus herbae prorsus in Atticam convenit, cuius solum, etsi Martis orchestra appellari non pote8t, tamen septentriuiae versus satis idonea alendis et exercendis equis spatia habuit et Marathonem Ita ru-δει orατον χωριον ἐνιππε Uscet, erodot. Ι. 102. Simul hinc sacile est ad iudicandum, quo iure quave iniuria in Sophoclis Oedip. Colon. V. I merm.

Mus gravius et Reifigius Ossenderint, putidam censentes esse eiusdem notionis repetitionem, quae abundantia nec Sophocli visa est effugienda nec immiae nec Theocrito 11 4S). Potius haec dictionis lyricae copia egregie docet, quantum pretium poeta Atticus illi dixin equi in sua terra primum procreati dono statuerit. Longius tamen repetitum est quod Paldamus, de repetitione verborum in Sermone Graeco ac praecipue Latino Zeiis chris stirniteriti. 1838. n. 152), excogitavit. A quibus verbis inquit se non ut Vunder placuit equorum artes et genus signiscantur, quod indigne deo dictum et nescio qitibus modis abhorrens esset ab antiqua simplicitate, verum altius quiddam et sublimius vult poeta, equum non semel datum esse a deo, sed ipsi auctori perpetuam esse cordi gene

rationem et conservationem. Ceterum et Elmππος, Γνιππ/i,

et L D r ωλος Pausan. V. 21. 2 nomen sui proprium. f. 22. Insigne autem illius quod rei equestri dicabant studii documentum est apud Athenienses in plurimis nominibus propriis positum, quae vel ab initio vel in sine

cum equi nomine composita unt. Aliquot turgius praes I. IU-II contulit, multo plura et is et Crustus Griechisch-Deutsches orierbuch de Elgennamen, ann OV. IS32 omiserunt. Iic ego et rariora nonnulla proferam et de aliis quibusdam vel dubiis vel corruptis disseram. Initium faciam a nomine ελανιππος, quod SturZius . 1 Rapse vertit, et μελανιππη. Ea quum Per

35쪽

se Iam Li recte tabere videantur, iii iii biIscum com-POIIR 'Asti JDιππος, ' Drusiarra Mago chius ad tabul. Heracl. p. 35 sqq. , Π.αυκιππος, Νυρονιππος, λιν κιππι ς, νδ ιππος, ό0ιππος, ουσιππος, haud paucis scriptorum si Graecorum et Latinorum oeis altera codicumscriptura lεν ce λιππος, c lippus, et εναλίππV, Monalippe, incertos fecit editores, utrum alteri praeserrent. Fuerunt qui milibus locis hil νι retro restituendum esse censerent; alii contra singulis locis optimorum quorumque codicum lectionem servari debere arbitrati sunt. Longum est omnes tiλανιππον et ελανίππre recensere, nec mearum quidem virium sis iam tales potissimum, qui

disputandi et dubitandi materiem criticis praebuerunt. Priina in censum II ελαν iππη veniat magon, Schol. Iliad. III. li 0 v. Diod. Sic IV. 16, ubi nulla lectionis discrepantia annotata est in Graecis . oggius tamen vertit Mella lippe, quae eadem sortia apud Iustinum II 4 23

caute a Duebner servata est codicum omnium auctoritatem secutos BeneLius maluit Melanippo allatis Munckero

ad II1ginum XXX et CLXXX atque esselingio ad

Diod. Sicul. . ., quamquam Is Iustinum corrigere non est ausus. Menalippe virago illa ab Orosio quoque I Iodicitur et ab Iornande Ι. I S, ita tamen ut aliquot codices in utroque Scriptore alteram formam suppeditent. ariter με να .iππνὶν Zelges appellat ad I Jcophr. 329. ol. II. p. in I ueli. Contra μελανίπm ab eodem . . ad

v. 03 . . si uxor Chalco dontis, lephenoris materdicitur. Sequantur aliae duae μελαν ἐπ παι Euripidis sabulis nobilitatae, o P una, altera hGMά τις cognominata, V Iiitetsch ad Aristoph. hesmoph. p. 100 p. 53

Eorum dramatum multa exstant fragmenta, . Indors. Poet Scen Graec P. 99 - 10 I; utriusque autem mulieris nomen, ubicunque in Graecis commemoratur, μελανi r rarvidetur fuisse, non εναλίππη, cf. Fromine ad Schol.

in Aristid. p. 3I. n. 1. Si quo loco olim editum erat

νεναλi r rii, id diu ex libris melioribus emendatum est, ut p. Aristotelem de arte poet. XV. S.

Aliter habet in Latinis. Nam ea Melanippe, quam Ennius ad Euripidis exemplar composuit v. Bothe Fragm. Trag. Lat. p. 56-5 ), a Gelli Noct. Att. V. II. Mona-

lippa dicitur et complures ibi I. ron ovius scriptores laudavit, qui eodem nomine vocarunt. Ita Iuvenal. VIII. 229.

Accius utrum Menalippam Melanippam an Menali 'Prim Melanippum secerit, homines docti ambigunt, L Both.

p. 2IT. Fabulae praeter alia unum fragmentum suis immiscuit Cicero uscul quaest. III. IX. 20 quod verbum invidiae ductum est a nimis intuendo sortunam alterius ut est in Melanippa

Quisnam sorein liberum invidit meum

male latine videtur, sed praeclare Accius. Melanippa dederunt relli, ueliner Moser, sed ex unius libri Bernensis margine codices plerique Menalippo, alii Melanippo, nonnulli Menalippa praebent. Conser quos relli adduxit et Moser . II p. 61 et laudatum a uehnero Beturum ad ullium de ossic. I. I. 114, quo loco is Melanippam Scripsit, quod unus codex Guelserbyt. X-hibet, in reliquis est Menalippam. Contra lolgius ad Tuscul. p. 289 vulgatam Menalippo retinere maluit , , Sodie meisten ΙIand schristen Melanippo findet sicli in e- nige Πdschia. Melanippa is biosse Conjectur. Dirsini liberetetigi, das beretis die alten tomer dies Ver-

36쪽

Weclis eluia machien uni Menalippus stat Molauippus, Menalippa te de si c. I. 3I. II stat Melanippa sagien. Ossenbar ites dies e Stiic de Accius nichi Melanippa, son dern Menalippus, Wie aus Aonius ervorgetit p. I 5. 28,

p. 85. 3, p. 15 . 18 ubi tamen Menalippa), p. 2I9. 2. p. 233. I 6 p. 23J. 23, p. 349 2, p. 485. 33, hier auctialis en orten des exies Accius Menalippo: Iic Menallippum interea traiectus nemorum in salti saucibus, Ρ. 500. 13, uia sere Stelle olistandiger citiri virile Accius Menalippo: Unde aut quis mortalis florem liberum in idit meum p. 521 8. μελανιππι Oenei filia, lectione ut idetur non dubia est ap. Antonin Lib. II. et M λαν iπ i mater Boeoti ex Itono apud Pausaniam IX. I. I. Denique et Flavrmontus in titulo purio C. I. n. 45. g. 2. rectusnxit: ε νίππα του - νίππου. q. d. μελέα νιπποι etiam plures mihi innotuerunt. Quinque ab Homero commemorati sunt, Cuius locos Dammius composuit In Iex. p. 1311 Rost. Illorum quemquam ενί λιππον dictum suisse non vidi annotatum. Pariter μελανίππος a Plutarcho constanti codicumside it Thes. VIII. hesei et eriguites filius appellatur Philelphus tamen et Lapus et Gallici interpretes Ain totus et acterius interunt Monalippum, quod a Leo- polito est obseriatum. μελι νιππον praeterea IIarpocration et Suidas v. ελ rei inadι0ν et Pausanias X. 25

dix Erunt.

V. 67, ubi V. I esseling. Apollodor. I. . . sed ibi in

codice Palatino legitur μενα λιππου III 6 8 Pausan. IX. 18. 1. Schol. Lycophr. Alex. 1066. p. 22 Baetim. Schol. Iliad. V. I 26. Sturet Pherecyd. p. 157. Idem et μελέον ιππος et εν cc λιππος a Zet Ze appellatur ad 3cophr. II. 22 ueli. Menalippus a Statio lieb. VIII o I S, quam quidem sormam optimi codices tuentur 3. Barth. ol. III p. 932 et nuper Duel, ne tenuit. Ceterum de hoc Melanippo Accii videtur fabula fuisse. μελάνιππος Agrii filius commemoratur ab Apollodoro Ι. S. 6. Alii nonnulli ελ ινι retro ex γ thologia petiti tu ischii sunt Lex. 3th. II. I lilopser. μελάνιππος Aristippi filius, Basilus frater iitulo sepulcrali ornatus est a Callimacho pigr. XXI. 1. v. p. 292 Ernesti. Μελανιππος 'P κραγα Priros Plutarcho in ama

37쪽

Testigium c . tiira praes. . . et ad MaluaIr. r. litiguae dial. p. IT, Gies eum liber dei aeol. Dialecti. 329. Porro constanter poetae dithJrambici, Fus et nepos, Μελανιππίδαι nominantur. Vid. Suid . . . cum ill rpr adnot. Luetcke de Graec dithγrambis et poetis ditIibtr. Berol. 829, p. z0- 2. Utrici Geschichie derIIellen Dichthungi v. II. 590 sq. quod erat in Meleagri r Iacob s. niti. r. I. I. εναλιππίδης correctum abes ib. V. p. 335. Alius quidam Μελανι retrio iς Est asi Aeschinem epist. X. q. 10. ec ab re fuerit nominis II ελαν υπος non MHανωπος v. Bernhard ad Suid. II 579. Schaeser. App. Demosth. V. I 1. elcher cret. Colon. p. 6)mentionem sacere. Μεναλωπος nullo quod sciam loco reperitur, cf. Xenopli. IIellen VI 2 3. Bergh. p. 405 sqq. Aeschin epist. XII. II. saeum de Dicaeo gen hered. f. 32. Murator Thesaur. Veter. Inscript DCCXX. z. obeck. Aglaoph. p. 23. Lucian Demosth. Enco m. IX. q. l. Iam si reputas apud Graecos scriptores Iocis

plerisque omnibus in codicibus notae melioris ελαν ingro es μελανίππ3. Scriptum Xstare, non με - νύλιππον et εν λιππνὶν facile sane in eam adducaris sententiam, ut hanc formam intolerabilem censeas et prorsus falsam quam qui scribis indoctis tribuere velit, ad comprobandam causam suam etiam hoc asserre possit, quod in libris manuscriptis nomina propria, Praecipue polrso llaba, ita saepissime scripta reperiuntur, ut uni vel duabus 1llabis plene positis litterae singulae imponuntur vel lineolae, quae reli ilia denotant V. Bast. Comment palaeogr. p. 98. II. Ex hoc fonte plurimos errores profluxisse, ciunt filii codices excusserunt. Nerum

tamen scrupuIum mihi iniicit tituli auctoritas n. 35 . , in quo titulo incisa leguntur haec I ro καὶ doκος Στάμοι cito υιοὶ καὶ Μενύλιππος, quibus hominibus de Pericle bello Mithridatico incendi absumpti

restaurationem Ariobarzanes Philopator Cappadociae rex demandaverat Po88is quidem sumere, quadratarium oscitanter insculpsisse MANA II HON quum deberet Lu

XIII OF possis coniicere, asparem, qui unus marmor transcrip8it, non accurate egisse et sacili errore sormam nomini schedis suis intulisse sibi notiorem, quam in lapide cernere sibi videbatur. Aliter tamen mea fert opinio et rem paullo subtilius diiudicandam esse arbitror. Primum sormas ενάλιππος, Menalippus, με να 2 π rLi, Unali 'PU, quum marmore illo tum scriptorum in primis Latinorum locis sat multis comprobata reiici ut vitiosa non patior, sed non temere cum lotZio ta- tuere mihi videor, fuisse certo quodam tempore utramque formam et II ελύνιππον et Μενύλιππον in Su. Itestat ut, qui id fieri potuerit, explicare oner. Hic cave conseras talia nomina, qualia sunt Ἀρχύ- γαθος s. 'Aγώγαοχος v. esSeling. ad Diodor. v. II. 413. 4. V. 335 L. Dind. vel Λυςκ ivltro s. Λυςνίκητος v. und ad . ΙΙ. T. IT. V. 43. Clinton Fast. IIellen. p. 22 rueg. Meurs. Leci Attic. III. 25. et si quae sunt eiusdem generis alia. Nam in talibus utraque nominis forma per se spectata proba est et iustam habet explicationem. Id quod non cadit in nomen εν λιππος. Sed distinguendum potius videtur inter Graecos et Latinos Illi quidem admodum et raro et sero dixerunt Μενύλιππος, εναλίππη, contra Itomani frequentertiis dormis usi sunt invitati nescio qua maiore ad Pro-

38쪽

q. 25. Pergo ad recensenda nomina equestria, quael et in ERRE singulari commemoratione videntur. Suspectumlli tomen qnκίππας in titulo IIermionensim l 209. 10.

Recte quidem Boeckhius videtur statuisse versum descere illo loco, ut fuerit o vel h hirci 'APHππας, quo quidem de genitivo infra agam . I; sed coniicio rer rasive lapicidae sive eius qui transcripsit titulum deberi

χιππα nomen erat IIermionae u8itatum v. n. I 211. I. 15.' κίππα autem non magis serendum puto, quam Ἀρκι-ores ος, AUGiluc κος, λλ Πακος, quae inVenta Fourmontiana oeckhius exagitavit C. I. v. I. p. 2. . . 58. b. Atque, ut hoc addam ob ἐν res id se, etiam . . . Octoo ν ' ρ Gi2.ce ego pro vero habuerim, quum in Omnibus exemplaribus X appareat; oeckbius . . . G HXεGil Oλπος composuit, adde tit. n. 165. III. 29 A 'χεσίλας p. 293. b. et n. 206. 5, ubi ad O. uelleri quidem apographum legitur PKL I sed in Addendisp. 909. a. e Claraci tabulis annotatum est litteris paullo

detritis insculptum esse DXI 2 I AIT DXLII AD Y.

λωνευς. Nomen observatum malo quam temere correctum. I ihil certe agni cum equo copulatio habere mihi videtur quod sit absonum; cum agno etiam nos equum mansue tum comparamus. Accedit similium compositorum apud Graecos auctoritas. Notus est vel ex Demosthene ειν -

ριπrridi ς, qui male locis nonnullis Di qt ridi i scribit tir, V. esterna ann ad lut Vit. X Orat. p. 70. quod idem vitium in codicibus et in titulis et apud recentiores omnium est frequentissimum V. ενιrro apud Plutarch. Pericle XIII. 6 in cod. aris. 676. Καλχa ridii Alcib. XXXII. 0. then. XIV. 16 B. Grγsar de Graec ira g. circa tum p. Demosth. p. l. Crustus in ex s. V. KA LAII foris 2620. 2. Ουλα Iaia i Πυ λτου, ΚαLita ac d/iς

39쪽

f. 26. Ἀνθιππος li Motus . I 569. b. . p. z46. b. nun D r hoc nomine appellatus fuerit dubium potest vi ter . oeckhius ex Rosio dedit λ ω IIII OsannusAM DIU HOIT, quod nomen mihi adhuc incognitum quum dre Iiππους IIarpocrat. II. I Lips. noverim, Viscontus .... DIIIIIota. Facili negoti coniicias Jανδ ιππος.

dirum probo quod sapienter Boecklitu tenuit ' Ἀνθιππος, cuius nominis significationis imillimam habet nomen Ἱππο- χίαλλὶς n. n. 360. . Etiam poeta comicus Ἀνθιππος suit, . Atheii. IX. ψ09. E. τι τοιουτον ἐξενοεν

lio loco habet es III III fo)0CLIAI, unde primum

A et deinde L assumpsi . quidem inde Mελήσιππος Hai rei ιευς eliciendum esse Suspicor; α ρεας ελησίππου eiusdem demi habetur . 199. I. 30. Pro certa

ta ui en hanc coniecturalli linit Vendo.

Tλήσιππος ex Berghi restitutione Comment. p. 52

σίππι' i ii vctis'. Sagaciter in his ergkius coniecit id fτφJ cuκ0 2 ιονυσί ' v. Boeckh. Oecon civit. ih. II. 136. Athen. XIII. 602. C. ubi diserte Atheniensis dicitur Chalcidensem suisse qui Athenis civitatem accepisset aut αλκιJεα a poeta comico Photii auctore appellatum esse, quem Vulgo αλκου 0gnomine insignirent, parum est credibile); tum αδ αοεic' ille s. Καθαρ is', quod nescio quo modo mihi non satis lacit, fortasse Κανθω, vel ανδ αρίωνι praestat. Nec placet Tria σίππι' sed Πληξίππε', mill odor. I. T. 10. Ovid. Metam. VIII. 4g0. Mei neI. I. I. . . I as Idem sannum proposuisse sero ex Addendorum angulo p. ergk. p. 40 Intellexi. Posses etiam M.tigia se coli. C. I. Vol. II. 43. b. n. 25b . 3. n. 2605 2. Od K et II acilius inter se commutari P0tui88 ent quam 2 et .

40쪽

sunt canti, Nec tamen correxit oeci liliis et unii mulier u tralu r. lil iliti aut iis est criticu abstineat a

Drri rellitii, υζirraii, υριπίδης Prius nonaen alibi noui lini bacilius ex duobus codd. Paris Plutarcho, qui dicitur, IaeStituit diarrat Amat. III. I. Uinck. Probavit emendationem nuperus editor, lini erat Λε- sarrit; malo εν irra1i. Ea autem quae ex inscriptionibus petii nomina ratione Rallia possunt minime violenta. Scribe modo Mota πνὶL I. υ9 π ri δης V. Pausan. VIII. II 4. Jovocis 'at

543 Dind. hominem, qui a Plutarcho Cimon XVII Lυδίπ

I. p. 3 5. b. elcher Zii de Sylloge Epigr. Graec. p. 61.

IIesreti. V. υτ fcλον, ξυναπτον. Diodorum autem ita corrigebam, ut pariter 'Lτιππος scriberem. Verum iam nihil novo. Γυδ ιππος Si ab ευθυς et ιππος compara nomen I 'υθίας, de quo v. Vales ad Harpocr. II. 28 Lips. hol. Iex. s. v. Consimili ratione composita sunt ocesi raro ap.

Isaeum de Nicostr hered. f. 27. et αθιππος, Schaeser. App. Demosth. III. 12. II νιππος IIvi r ro D in columna sepulcrali est Attican. 952. Cogites de nominibus ii sol et rππος, uti Boeckhion. I Attali νιος Atia δενίου doricum visum est esse pro ' icti; νιος, quod sit ex cessa α et es νίον. Fortasse tamen nomen non est integrum et sui olim KλJi νιππος

KD νίππα i. e. Κλει via r habetur . 1934 2 in titulo insulae Zacγnthi. g. 28. Qui cem ιππος rem που I a Io ευς est n. 1 2. III. si quum in Aominiam Propr. Indicem a me inferretur, admonuit me loci cuiusdam apud Iutarchum, quo eiusdem nominis hominem coniectura satis probabili ex inseris excitare mihi visus sum. Illius verba in vita Periclis XXXVI. I sunt haec: τ δε si ειρακιον - αανθιππος ἐλοιδό γε τόν πατεοα, πρωτον μῖν ἐκτεοωνἐπι γέλουτι τας οἴκοι διατρι θας ιντου καὶ τους λυγους Ους ἐποίει μετα τῶν GO It GT Jν Πενταθλου γαρ τινος