장음표시 사용
21쪽
Satira illa scripta est, reserre praestat. Voce O , Pondam, nuper universe significant tempus praeteritum, modo diu modo brevi, ut sententia loci postulat. Sed iam ad Homerum redeamus. Scribit Horatius ad Maecenatem :
' Laudibus arguitur vini vinosus Homerus.
Exstant quidem vini laudes apud Homerum in Iliade Libr. VI. V. 26Ι.:
in Odyssea ex persona Ulixis, cum Xceptione tamen , Libr. XIV. V. 463 sqq.
tum praeterea aliis in locis , at illae satis tenues, haud eiusmodi propter quas Homerus iure Vinosus Vocaretur. Locum autem Oratianum ita interpretandum esse arbitror ut Cratinus, cuius menti antecessit in initio eiusdem Epistolae:
Prisco si credis , Maecenas docte , Cratino: Nulla placere diu ne vivere carmina Possunt, Quae scribuntur aquae potoribus,
ut hie vinolentiam suam excusaverit, vel serio vel ioco exemplo Homeri Homerus Vinum laudavit ergo amavit. Ita iudicari posse observat Ovidius :
Ubr. I. Epist. 19. . . Iliad. Libr. Iv. v. 364. Libr. VI. v. 264. Odyss. Libri II. v. 341. et 340. Trist. Libr. II. v. 359 sq. Aeolus esset atrox, conviva Terentius esset; Essent pugnaces, qui sera bella caninat.
Cratinum autem ita secisse apparet ex Acrone u Trahens occasionem ipse Cratinus eae Homem et Ennio, in quorum libris laus invenitur vini, o Iege: Vrah. Occ. Crat ea Homemo, ipse Horatius eae Ennio. Ita Schol. Cruq. Trahens occasionem ipse Cratinus eae Homero, in cuius libro laus invenitur ini. n Cratinus docuit bonum carmen scribi non posse nisi a bene poto ipsum Homerum fuisse Vinosum, nam Valde Vinum
laudat. Et vero ipse Ennius, addit Horatius, carmina iaciebat madidus. - Gravior autem dissicultas est in loco sequenti':
Si mihi qui multum essat, fit Choerilos illo, Quem bis terve bonum, cum risu miror et idem Indignor, quandoque bonus dormitat Homerus.
Quaerimus enim ubinam bonus ille Homerus adeo displicuerit Horatio. Facile induceremur ut eadem illi
minus probata fuisse censeremur, quae postea LOngino , elegantissimo censori Cyclopis sabulam, narrationes de ventis utero inclusis, de Circe suibus, τι γαρ α αλλ φησαιμεν ταυτα, n inquit Longinus, oντι του Διος νυπνια is nisi ipse Horatius in Homero commendasset :Antiphaten, Scyllamque, et cum Cyclope Charybdin,
et Circes etiam sabulam, tamquam utile exemplum proposuisset Restat igitur uti hic illic versum
Art. Poet. v. 357 sqq. De Sublim. c. s. Art. Poet. v. 45. ' Libr. I. Epist. 2. v. 23 sqq.
22쪽
- 18 minus exactum, minus politum offendisse Horatium, qua erat severitate, statuamus idque magis fit verisimile collato loco Libr. 1. Sat. 10. V. l. qq.:
age, quaeso , Tu nihil in magno doctus reprehendis Homero Nil comis tragici mutat Lucilius ΑecilNon ridet versus Enni gravitate minores'
qui totus de compositione versuum est accipiendus. CHOERILU , quem bis terve bonum mirabatur Horatius erat ex iis poetis, quos Alexander Magnus circum se habebat res a se gestas celebraturos:
Gratus Alexandro regi magno fuit illo Choerilos, incultis qui versibus et male natis Rettulit acceptos, regale nomisma, Philippos .
Saepius Interpretes hunc Choerilum cum altero confuderunt, Samio, qui Atheniensium victoriam de Xerxe carmine celebravit, pro cuius singulis versibus staterem aureum accepit. Ille autem vixerat ANehelao in Macedonia regnante β, noSter Vero Choerilus, Iaso oriundus, ille videtur suisse poeta qui armen
scripsit, Lamiaca dictum, quo celebravit bellum Lamiacum, gestum l. XIV. . Tribuitur illi interpretatio epitaphii Sardanapali, quae variis modis
Q. Curtius Libr. VIII. e. 5. Ennodius in Panerar. In Edit. Cassiodori Paris. 1588. . ΙΙ. P. 45. Libr. II. Epist. I. V. 232 sqq. muretus M. Leci Libr. XII. e. 14. Turactus Advers. Libri XIX. e. s. et tamen Libr. XXVI. c. 25. J C. Scaliger Animadvers. in Eusebii Chronio A. MDXXXIV. p. 101. d. Amst. IGM. Suidas in voce οιρίλος Σάμιος. s. idem de tertio Choeriloar gico, Atheniensi, in V e. , Athenaeus Libr. VIII.c. 7. P. 346
Alexandrum Magnum secutus bella eiusdem descripsit; cui Alexande dixissesertur malle se Thersitem Homeri esse quam huius Achillem choerilus Alexandri οδω
depactu rat cum eo, ut, si versum bonum facemere, aureo numismate donaretur: in malum, colaphis feτiretur, qui saepe male dicendo colaphis enectus est.
Doeringius apposite consert exemplum Sullae, qui malo poetae cuidam praemium dari iussit hac conditione , ne quid postea scriberet .
Vidimus de picis poetis Graecis quomim mentio fit apud oratium. Iam ad Iamborum scriptores
pergamus. Auctorem eius generis, eundemque in eo
persectissimum , ARCHILOCHUΜ, inprimis suspiciebat Horatius. Huius scripta secum in villam serebat, 'hunc primum o Latinis se imitatum suisse gloriabatur.
Arehilochum proprio rabies armavit iambo', Strabo Libr. XIV. p. 672. d. Casaub Paris. 1620. Athenaeus Libr. XII. . . p. 529. q. Branch. Anal T. I. p. 185. Vid. Davisius ad Ciceronis Tuscul. Quaest Libr. V. c. 35. Duo versus ex illo epitaphio I. I. a Cicerone in Iatinum sermonem conversos, ab ArIstotele irrisos, ut scribit Cicero de Finibus Libr. II. e. 32. in libro hodie deperdito, quique leguntur in altero Athenaei Ioco Libr. VIII. c. d. p. 336. Vetustior poetae adscribuntur a Naehio in Iibro suo Choerili Sami quae supersunt et P. 126 sqq. Cicero pro Archia c. 10. Cf. Velleius Lib I. c. 5. Quintilian Instit. Orat Libr. X. e. l.
Libr. II. Sat. 3. V. II. q. Art. Poet. v. 79.
23쪽
Proprio dicit iambo, quippe eius, quem universa sereantiquitas iamborum feeit inventorem' abies vere dicitur notissima eius maledicentia, qua, Spretu RLycambe ' cuius filiam Neobule in matrimonium petierat, sponsam ad laqueum adegit illam vehementiam imitari nolebat Horatius:
Parios ego primus Iambos Ostendi Latio numeros animosque secutus Archilochi, non res et agentia verba Lycamben. Ae ne me soliis ideo brevioribus ornes, a Quod timui mutare modos et carminis artem: Temperat Archilochi Musam pede mascula Sappho; Temperat Alcaeus, sed rebus et ordine dispar: Ne socerum quaerit, quem Versibus oblinat atris: Nec sponsae laqueum sumoso carmine nectit ,
quem locum pessime antea intellectum, egregie explanavit Benileius Scilicet ita se defenditioratius
quod non mutasset numeros Archilocheos, ut provocet ad exemplum Sapphonis et Alcaei, summorum poetarum , qui eosdem numeros in sua carmina etiam
Alter iambographus est HIPPONAM, haud minoris mordacitatis, quae Vel in proverbium abiit'. te acer hostis is ad laqueum adegit BU PALUM si, culp-
Plutarchus demusica. Epod. I. v. 13. Tres Lycambae filias una se morti dedisse legimus in Epig. n. Lentuli Gaetulici VI. Branck. Anal T. II. p. 167. et Iuliani egypti LIX. l. l. p. 507. Apud Iulianum ante Brunckium pro τριωσa legebatur διωσὰς CL Epig. Dioscoridis XXIII. I. I. T. I. P. 498. Ubr. I. Epist. I9. V. 23 sqq. Cicero ad Divere Libr. VII. Epist. 24. cf. de Nat Deor. Libr. III.
21 torem , una cum fratre Anthermo a quibus ludibrii causa, qua erat dissormitate ' ita in publicum propositus suerat . Contradicit illi narrationi Plinius . Annotat Acron: ponactem significat, qui Bubali filiam nuptam petiit, et pro Aleformitate est comtemptus ollud tamen verius volunt, Bubalum fuisse pictorem picforem vocat etiam cichol Cruq. apud Clazomenas civitatem Asiae, hic Hipponactem quendam poetam Heformem, pro risu pinaeit, suo ille furore
commotus, tali eum carmine reculi ut se laqueo suspenderet. lar prima scholii sine dubio fluxit ox historia Archilochi, Lycambae spreti generi, cuius mentio praecessit in eodem carmine :
Qualis Lycambae spretus infido gener, Aut acer hostis Bupalo.
Est praeterea narratio apud holium , e libro IV. Ptolemaei Hephaestionis: si 'Αρχέλαο δε ὁ Κυπριος
VV. D. post Iunium, explicabant, ut Ptolemaeus Stesichori cum Hipponactis historia temere consu-
Pausanias Libr. IV. c. 3I. p. 355. Libr. IX. e.36.p.781.Edit.Κ nii. Aelianus Var Hist Libr. X. e. 6. Suidas in voco 'Ιππωναξ, o Epig. hilippi Thessal. LXXXIII. Brunck Anal T. II p. 235. Nat Hist Libr. XXXVI. c. 5. Epod. VI. V. 13. q. Cod. XC.
24쪽
- 22 23 disset'. Unum enim eundemque Bupalum sculptorem intelligi putabant a Ptolemaeo Heph. atque Bupulum illum, quem Hipponax, spretus a filia illius, secundum
Scholiasten Acronem, ad laqueum adegerat. Nuper vero Doct. Ahuieten an de Brin ' rectissime observavit eundem Bupalum in utraque historia cur significari existimemus, praeter nominis similitudinem, nullam prorsus esse causam si In Hipponactis enim historia Bupalus celebratur eiusque rater Athenis Suidas in voce 'Imrωναξ, J sive Anthemus, Plin. N. . XXXVI. 5,J hic, praeter Bupalum, Helena Himerensis et huius pater Micythus propter deser-mitatem derisam in Bupalum saeviisse narratur Hipponax Stesichorus contra amicam lacessivisse, quod ei Bupalus praeplacuisset. Itaque prudenter Welckerus ad ippon fragm. p. 13. suspicionem Junii reiecit, Archelaum sabulam de Stesichoro cum ipponactis historia temere commutaSSe. Ex Elegiacis poetis MIΜNERΜUΜ CALLIΜACHO praesertinoratius:
Carinina conpono, hic elegosa Discedo Alcaeus puncto illius ille meo quis Quis nisi Callimachus si his adposcere visus: Fit Mimnernus, et optivo cognomine crescit'.
Constat ipse sibi, qui ita iudicabat:
Graiorum sunt antiquissima quaeque Scripta vel optima .
Mimnermi sententiae meminit oratius in Epistola ad Numicium et
Si, Mimnermus uti censet, siue amore iocisque Nil est locundum vivas in amor lacisque.
Ipsum Mimnermi locum, quem respicit, sorte sortuna Servatum habemus cirι δὲ βίος, τί δὲ σερπνον, ἄτερ χρυσῆς Αφροδίτης;
Τertius apud Horatium Elegiacus est SIMONIDES, poeta Ceila, unde Ceae Camena Φ, Ceae naeniae si illius Vocantur. Dicitur sero ab illo:
Versibus inpariter iunctis querimonia primum ,
suisse inclusa. Eius naeniae laudantur, quippe cuius praecipua virtus fuerat in commovenda commiSeratione 7.
Lyrici ab Horatio commemorantur quinque: Alcaeus, Sappho , Stesichorus, Anacreon, indarus. ALCAEUM cum SAPPHONE , cive et aequali saepius
De Pietura Veterum in voce Bupalus, s Silligius in Catalog Artificum in voce eadem. In Symbolis literariis V. 843. p. 38. Libr. II. Epist. 2. v. DI et 09 sqq. cf. Ovidius Amor. Libr. I. El. 15. v. 13. q. Libr. ΙΙ. Episti I. V. 28 sq. Libr. a. Epist. 6. . 65. q. Brunck. Anal. . Ι. . M. I. Id. Poet. Gnom. p. 99. I. Gaissord Poet. in. r. T. I. P. 21. I. Libr. Iv. Carm. . . . q. Libr. II. Carm. I. V. 38. Art. Poet. V. 5.
Quintilian Instit. Orat Libr. X. c. I. 6 64. cf. Cicero de Legibus Libr. II. c. 24. ibique l. inius.
25쪽
24 coniurigit Horatius. Ad eos respicit quoties Lesboum barbiton ' Lesbiumplectrum ti Lesbiumpedem' Aeolium
cia mi memorat. Horum exemplo suam Archilochi
imitationem defendebat' isdem acceptum reserre debebat, quod dicero sibi liceret β:
Quod monstro digito praetereuntium Romanae fidicen lyrae.
Ad Alcaeum vero solum spectat, ubi de se ipso gloriatur: Diear
Princeps Aeolium armen ad Italos
siquidem Sapphonis carmina imitatus iam fuerat Catullus Alcaeo principem in suo genere locum desert'; haud latent graves Alcae Camenae ;age die Latinum,
Barbite, carmen ILesbio primum modulate civi , Qui sero bello, tamen inter Rrma, Sive iactatam religarat udam Litore naVem, Liberum et Musas Veneremque et illi Semper haerentem puerum canebat, Et Lycum nigris oculis nigroque Crine decorum R. ο Libr. I. Carm. I. V. 34. Carm. 32. . . Libr. I. Carm. 26. v. 11. de plectro vid. Suidas in voce Σαπφω, et Athenaeus Libr. XIV. e. s. p. 635. Libr. IV. Carm. s. v. 35. Libr. IV. Carm. 3. V. 12. Libr. I. Epis I9. V. 26 sqq. Libri Iu Carm. 3. V. 22. q. Ubr. III. Carm. 30. v. 13. q. Libr. II. Epist. 2. v. m. Libr. IV. Carm. . . s. q. ' Libri I. Carm. 32. V. 3 sqq.
- 25 Quanti Liberum secerit Alcaeus, ipsius fragmenta
testantur apud Athenaeum . LYCUS , quem canebat, is puer esse potuit, cuius naevus in articulo eum
Valde delectabat, ut narrat Cicero ' Idem alio loco 'si sortis vir in sua republica cognitus, quae de iuvenum amore scribit Alcaeus is Fortem quod Vocat Cicero, et Horatius serocem bello, eo respiciunt quod una eum fratribus et Pittaco, Melanchrum tyrannum Mitylenis eiecerit . Vel apud inseros, pugnas et eXactos tyrannos, aure plectro , dicere fingitur. Non semper tamen eadem illi sortitudo fuerat. e didit nim arma in pugna contra Athenienses, a quibus suspensa suerunt Sigaei in templo Minervas'. Hinc Lessingius 7, quo Horatium turpi sugae crimine liberaret, contendit totum se ad Alcaei imitationem composuisse , in carmine ad Pompeium :
cum Philippos et celerem fugam Sensi, relicta non bene parmula; Cum s acta virtus, et minaces, Turpe solum tetigere mento,
uti interpunctus est locus a Cl. Ρeerihampio. Rectius autem de amoratii fuga iudicavit telistaeditus in
Libr. . . . . 429 sq. De Nat. Deor. Libr. L c. 28. Tuscae. Quaest Libr. IV. c. 33. Diog. Laert Libr. I. S 74. es Epig. despoto DXIX. v. 7. in Branck. Anes T. III p. 260. et ipsius Alcaei vss. apud Ath naeum Libr. XIV. e. o. et s. p. 627. Libr. ΙΙ. Carm. 13. v. 31 et 26 sq. Herodotus Libr. V. c. 5. Strabo Libr. XIII p. 600. cf. Ich naerius ad Herodoti I. I. Rettunoen dea Roma, in operum Editione Berotini 1838. T. Iv. p. 27 sqq. Libr. II. Carm. 7. V. s. sqq.
26쪽
in Paradoxis Horatianis '. Respieero etiam potuit Horatius Archilochum, qui elypeum perdidit in pura
contra Saris, adeoque impudens fuit , ut ignaviam ipse suam carmini mandari L cuius fragmenta nobis servarunt Aristophanes ' Plutarchus' et Sextus Em- . piricus 6. Collocaverat Horatius Sapphonem in inseris cum Aleae, ,
Sappho puellis de popularibus;
incertum autem est quid quereretur Corrupta sunt scholia Acronis , s Querebatur a tem Sappho de puellis suis vibus, quod non amarent, quem ipsa diligebat, Porphyrionis, si Queritur autem Sappho de puellis civi bus suis quod oden non ament, quam ipsa diligebat. nApud utrumque degendum est: quod Phaonem amarent, quem cet. Probabilius, si modo verum Schol. Cruq.: si Querebatur autem Sappho de puellis
suae gentis quod amarent Phaonem, quem ipsa amabat. Ceterum notissima res est, quam male audierit Sappho
propter hasce puellas. Iniquiores etiam in illam Seholiastas Horatii Cruquianus ad locum ':
Non defuisse masculae libidinis Ariminensem Foliam cet. , Paradoxo Horatianum . . . q. Aelianus Var. isti libr. X. I3. Vid. Branch. nai T. I. p. 40. Archilochi versus e variis auetoribus concinnarunt Muretus M. Leci Libr. IX. e. 2 et Olearius ad Philostrat Vitam Apollonii Tyan Libr. II. s. p. 5. In Pace V. 1299. Amphthegm Lacon. e. 4. Hypothes III. p. 172 G. Edit Imm. Aheri. Habr. II. Carm. 13. V. 24 sq. Epod. V. V. I. q.
ubi adnotat: si quae tam monstrosae erat libidinis ut etiam cum feminis rem ateret quo crimine etiam Sappho male audit, et Porphyrion ad locum':
Temperat Archilochi Musam pede mascula Sappho,
vocem mascula ita explicans si vel quia in poetico studi versata est in quo saepius enituit, vel quia tribas di amatur fuisse. Baxterus in eo loco dilogiam agnovit, ut mascula tum propter mores, tum propter Poe seos indolem vocata suerit Agnovit etiam Butimannus . Locum autem male ab iis intellectum suisse
contendit elcherus in libello peculiari, quo Sapphonis memoriam turpi crimine liberavit, quod nimis diu ei adhaesit . Hic dilogiam agnoscit quidem, jungit
Vero pede mascula, itaque Horatius respexit Sapphonis audaciam virilem, tum Archilochum pede, i. e. carminum genere, imitando conspicuam, tum etiam in
pede desiliendo de Leucate saxo. Mihi vero, si quid iudico, pede mascula ita iunctum et explicatum vix Latinum et Horatio indignum videtur. Dilogiam nullam inesse puto. oratius hoc loco cogitare non
potui do libidine Sapphonis. Loquitur de poetis,
viris. Nomen seminae Virorum nominibus immiscet. Recte ergo appellat Sapphonem masculam, seminam quidem, sed Viris, poetis, similem, et inter Viros recte nominandam, quae carmina Viris digna praeclaris se-eera Si Lucretiam appellasset masculam, nemo ambigue interpretatus esset ita Ovidius ε:
27쪽
Fertur in exsequias animi matrona Irilla.
Illud ambigui quaerendi studium iam apud ipsos Ro
manos tempore Augusti vigebat Malevoli ita multos poetarum locos accipiebant. Queritur Quintilianus de iis, qui ex Verbis, quae longissime ab obscoenitate abessent, occasionem turpidinis raperent. Adsert exemplum Celsi, qui κακέ a paro apud Virgilium esse putabat:
Vitabant igitur boni poetae talia, quantum possent, nunquam ver satis esse cauti poterant.Τestantur id vel Ausonii Centones Et Comici ita abusi sunt versibus Homericis. In voce mas la igitur nihil ambigui esse puto , nisi quis calumniari velit Argumenta autem quibus fama Sapphonis in integrum restitui possit, praestat legere apud ipsum etcherum, qui, quaecunque huc vocata suerint veterum testimonia ad Sapphonem diffamandam , aut male intellecta suisse docet aut perperam interpretata sontem commenti suisse ostendit 'salsam lectionem: si quas puellas nec sine crimine
amavi, is vidi in Epistola Sapphonis ad Phaonem si,
pro antiqua et vera: si quas hic sine crimine ammi, auctore Domitio Calderino, obtrusam. Recte observat Wolchorus neque e loco Libr. II. Carm. 13. V. 24. q. , Supra allato, neque ex alteros:
Instit. Orat Libr. VIII. e. 3. S 44. Georg. Libr. I. V. 357. Sunt sere Horatius I. I. Ovidius Heroid Epist. XV. v. I5 sqq., Martialis Libr. VIL Epig. 69. V. 0. Libr. X. Epig. 35. . Ib. sq., Ausonius Cupido cruci assixus v. 24 sq. Suidas in v c. L. I. p. III sq. Heroid Epist. XV. S. 9. Libr. IV. Carm. . . I0. spirat adhue amor, Vivuntque conmissi calores Aeoliae fidibus puellae,
quicquam ad poetriam criminandam peti poSSe, neque etiam ex Ausonii prioris loci imitatione:
Et de nimboso saltum Leucate minatur Mascula Lesbiacis Sappho peritura sagittis.
Quod vero putet elcherus' scholion Porphyrionis, quo provocat Calderinus, in editis scholiis non exstare, in eo fallitur. Legitur iisdem verbis quibus laudatum est a Calderino, quibusque supra retuli, in ditione Henricopetrina, a. 1555. Est illud scholion, quod respicit Britannicus ad Juvenalis Sat. I. v. 3lici si qualis sui Sappho, ut ipsa latetur et Porphyrio docet; n quid praeterea Schol. Cruq suspicatus
fuerit, ad Epod. V. V. 41. supra iam Vidimus. Haud tamen ea fides est horum scholiorum utor. gumenta elcher convellere possint, nihil enim ex iis conficere licet, nisi quod ipsi Scholiastae Horatium male intellexerint. Ceterum quod Britannicus, ut vidimus, addit: si ut ipsa latetur, is in eo cogitavit de altera Sapphonis de vulgo προς γυναῖκα ἐρωμένην inscripta , quam tamen, modo titulo , ne nimis tribuamus et ita legamus, ut Brunckius constituerit, Viro inscriptam fuisse posse, egregie probavit idem Welcherus'.
L. I. p. 129. Aliter προρ ορην. me titulis carminum Lyricorum f. Buu- mannus, Mythologus T. I. p. 30l. q. Anal T. I. . 55. V. L. I p. 63. annot 45.
28쪽
- 30 -- 3 STESICHORI recte graves dicuntur Camenae gra-Vitate enim tum argumentorum tum compositionis Lyricum carmen ad Epici sere maiestatem evexerat . Huius celeberrima Palinodia meminit Horatius in Epodo XVΙΙ. s. 42 sqq. dum Canidiam, quam carmine laceraverat, veniam implorare cupit:
Intimis Helenae Castor offensus vicem Fraterque magni Castoris, Victi prece, Ademta vati reddidera lumina,
in eo a vulgata historia recedens quod , quam Plato', Isocrates , Dio Chrysostomus , Ρausanias , Conon', Suidas', alii δ' Helenae tribuerunt Stesichori, recantatione facta, caecitatis sanationem, eam Helenae
fratribus Castori et Polluci tribuit Horatius. Id quod eo magis dignum notatu est, quia dubitari non potest quinioratius totam legerit alinodiam, non unico fragmentum illius latens apud Platonem in Dialogo Phaedro, id quod de multis qui carminis Stesichori mentionem secerunt suspicari licet L Exstat praeterea
Libr. Iv. Carm. . . . Quintillan Instit orat Libr. X. c. I. 6 62. cf. Epig. Antipatri Sidonii LXXVII. ap. runck. Anal T. II. 27. Partes Horatii in hoc carmine Mitscherlichius Varo tribuit, cuius mentio fit pod. v. v. 73. In Phaedro p. 243. A. In Helenae Encomto e. 8. Orat. I. p. 162. A. Edit. Morelli. Libri III. e. s. p. 260. Edit. vhnii. Apud holium Cod. CLXXXVI. Narrat. 18. In voe Στησίχορος. is Lucianus in Vera Hist. Libr. II. e. 15. Ceterum id Cicero ad Attieum Libr. IX. Epist 2., Athenaeus Libr. XI. e. 15. p. 505 B, Philostratus in Vita Apollonii Tyan Libr. I. c. I. p. 246. Vid. l. Geelius in Episti adseleherum in Rhein. Mus n. Vol.VLdiversa Stesichori historia apud holium, a Ptolemaeo Hephaestionis ex Archelao Cyprio petita, quam
supra retulimus cum de Hipponacte ageremus. II-
lam Mitseherlichius in Argumento Carm. J6 Libr. L
ita cum altera vulgari narratione componi Posse censet ut Stesichorum, dum puellam Siculam carmine isto proscindere in animo haberet, totam carminis rationem ad personatam illam Helenam, quae eodem perfidiae crimine teneretur, adtemperasse atque transtulisse, adeoque sub huius nomine alterius perfidiam
perstrinxisse existimemus. Quod si ita fieri potuisse statuimus, tum inprimis tenendum est Bupalum hunc diversum esse debere ab illo sculptore de quo supra iam vidimus'. obstant enim temporum rationes quominus eadem puella a Stesichoro poeta Bupaloque sculptore amata fuerit, uti recte observavit Silligius β. Narrationem autem Archelai Cypri Doct. Bahhuigenua de Brin fundamentum secit elegantissimae disputationis de Palinodia Stesichorea, nuperrime Symbolarum literariarum OL V. insertae, quae cum tam recens in lucem prodierit, Brin hii argumentationem hi describero nihil attinet. Ceterum, quam turpiter Mitscherlichius, in Argumento pod. V. et in annotat ad eiusdem s. 42. Stesichorum, Archilochum, omnia confuderit, nuper ostendit ioci. mosius LP. 2. f. tamen Doct. Binhuieten an de Brin in Epistola ad CI. Oeelium in Symbol. literar. V. I843. P. Ira sqq. Vid. p. 21. Vid. p. 22. In Catalogo Artificum voce Bupalus. F. . . on ossiisseri de Mytho Helenae Euripideae L. B. I843. p. l.
29쪽
Multum de Palinodia Stesichorea inter viros doctos
disputatum est. In causa sunt exilia Veterum scriptorum de ea testimonia, fragmentorum Summa Paucitas. Redeunt haec sere ad ea quae lato servavit in Dialogis haedro et de Republica inscriptis. Solus Ianius, quod mirum profecto est sabulamir methei, quemadmodum exponitur binomatio :Fertur Prometheus addere principium coactus particulam undique Desectam, et Insani leonis Vim stomacho adposuisse nostro,
eodem modo in alinodia Stesichori traditam suisserescivit ex Fulgentii Mytholog. Libr. ΙΙΙ. c. de Peleo. Dubito tamen an quisquam praeterea eo in loco Vel etiam in ipso capite de Prometheo Libr. II. idem quod Ianius sit inventurus. Id autem agebat Ianius ut demonstraret oratii alinodiam':
matro pulchra filia pulchrior, cet.
scriptam esse ad imitationem Stesichoreae. Et ita sero Interpretes, ducem Acronem prosessi, Statuerunt. Inde vulgarem Carminis titulum : ad Tyndaridem repetendum esse docuit Butimannus , negans Carmini Horatiano quicquam imitationis Stesichori inesse. Observavit autem Lieerlkampius, ita ne legi quidem apud Acronem, ad quem provocant Omnes Dicit sim-
P. 243. A. Libr. IX. p. 586 B. C. Libr. I. Carm. Is V. 13 sqq. Libr. I. Carm. 16. Mythologus V. II. p. 30I., cs. Duentae Kriti k, Erhlueruntd. Oden de Horaz, p. 40.
pliciter': si Hane oden in satisfactionem facit amicae imitatus Stesichorum poetam Siculum, qui vituperationem scribens Helenae caecatus St, tu tectresponso Apollinis laudem eius scripsit et oculorum aSpectum recepit vinoratium idem secisse, quod antea secerat Stesichorus, narrat minimo dicit illum alterius Palinodiam imitatione exprimere VoluiSSe.
In Epistola ad Fuscum ' legitur sabula, quae tribuitur Stesichoro:
Cervus equum pugna melior communibus herbis Pellebat donec minor in certamine longo Inploravit opes hominis, frenumque recepit: Sed postquam violens victo discessit ab hoste, Non equitem dorso, non frenum depulit ore.
Eam civibus suis narrasse Stesichorum, cum Phalaridem copiis suis praeficere vellent, tradit Aristoteles , Conon vero, apud Photium , idem illum secisse narrat, cum Geloni eundem honorem haberent,
id quod probabilius videtur entleio, in Resp. ad Boylium : de Aetate Phalaridis β.
Noe, si quid olum lusit ANAcREON Delevit aetas'.
Huius amatoriam poesin delicatissimam quin magni secerit Horatius, non est quod dubitemus. Τyndaridem amicam rogat, ut fide ei dicere velit Penelopen vitreamque Circen in uno Ulixe laborantes 7 Ana-
Ad Libr. I. Carm. 16 init. Libr. I. Epist. I0. v. 34 sqq. s. Pliaedrus Libr. IV. Fab. 3. Rhetor Libr. II. c. 20. Cod. CLXXXVI. Narrat. 42. Pag. 18. Edit. Groning 1777. Libr. IV. Carm. 9. V. 9 Sq. Libr. I. Carm. 17. v. 18 sqq.
30쪽
- 3 ca-ntis amor in BATHYLLΠ Samium, cuius ΗOr tius ad Maecenatem meminit L hodie etiam notus est ex ipsius Anacreontis carminibus, quae nobis adhuc supersunt Samium fuisse apparet ex duobus ultimis versibus carminis Anacreontis XXIX.
Superest INDARU de quo quid iudicaverit oratius satis declarant laudes magnificae Libr. V.
Pindarum quisquis studet aemulari, Iules , ceratis ope Daedalea Nititur pennis, vitreo daturus Nomina Ponto,
quaeque sequuntur, describendum enim foret totum carmen indarica sere sublimitate compositum Percurrit deinceps Horatius singula poeseos indaricae
genera audaces Dithyrambos s. 10. Paeanes, i. e. laudes eorum et Heroum s. 13.', carmina pinicia, quae sola nobis servata sunt, s. IT. Epicedia denique Us. l. omnia aeque magnifice extollens.
Et mirabatur Horatius, quod ipse ausus non fuerat, ut Pindarum aemularetur, id itium tentare
3 pod. XIV. V. B. q. Bruna. nai T. I. p. M., cs Epig. Leonidae Tarentini XXXVIII. Ibid. p. 230. Pro Iule, legit Ille l. eorthampius, quem secutus est Elchstaed tius, Parad. Horat. I. . . AE . Servius ad Aeneid. Libr. X. v. 738. Ne quis, Mitscherlichium ad .l secutus iudicium Dionysii Halica nassensis, T. II p. 128. secundum Mitscherlichium de his carminibus
exquirat, qui,uti multus est in explicandis Pindari Dithyrambis, in Libro de Compositione verborum c. 22. ita prorsus tacet de Epicediis illius. 35-- Pindarici sontis qui non expallult haustus ,
cui vero parum successisse in imitando, satis constat ex alto veterum de eius poetica saeuitate silentio.
Poetae Tragici componuntur: HESPIs, AESCHYLUS et SoPvocLEs Populus Romanus
Post Punica bella quietus quaerere coepit, Quid Sophocles et Thespis ot Aeschylos utile errent: Tentavit quoque rem, si digne vertere posset cet.
Post unica bella, - primum autem bellum tantum
modo intelligendum, et ne ita quidem temporis significatio urgenda est'. Thespidi ab Horatio tragoediae tribuitur inventio:
Ignotum tragicae genus invenisse Camenae Dieitur, Et plaustris vexisse poemata Thespis Qui canerent agerentque, peruncti saecibus Ora ,
qua in re cum tota sere antiquitate saeit, uti suse ostendit Benileius in Disquisitione de Origine Tra
goediae β. Idem praeterea nihil unquam servatum
fuisse docet, hespidis tragoediis si fragmenta apud Plutarchum Pollucem et Clementem Alexandrinum osse Heraclidis Pontici, qui teste Aristoxeno , Thes-
Iabr. I. Epist. 3. v. 10. Libr. ΙΙ. Epist. l. v. 162 sqq. Gellius, Libr. XVII. c. I. Porcii Licinii,ss affert: Punico bello secundo Musa pinnato gradu Intulit se bellicosam in Romuli gentem seram. Art. Poet. v. 275 sqq. In Respons ad C. Bolium p. 125 sqq. Edit. Gmn. 1777. L. I. p. 130 sqq. Apud Diog. Laert Libr. v. 692. obiter notandus est Zellius, qui, in Edit. Hqratii Epistolas I. Libr. I. p. 45. miro errore Aristoxeno tribuit, id quod ipso Aristoxenus Heraelido Pontico imputaverat.