장음표시 사용
41쪽
- 5 -- 57 Nihil vero eiusmodi apud Lucretium. Et Cicero Ennii somnium cum somnio illo comparans, quod Scis pionem minorem habuisse finxit Fit enim sere, inquit, is cogitationes, sermonesque nostri Pariant aliquid in somno tale, quale de Homero scribit Ennius, de quo videlicet saepissime vigilans Olebat cogitare et loqui is Num vero somniavit Scipio avi sui animam in suum corpus migrasse V Neque ex ropertii loco tale quid suspicari licet:
Visus eram molli recubans Heliconis in umbra, Bellerophontei qua fluit humor equi, Reges, Alba, tuos, et regum laeta tuorum, Tantum operis nervis hiscere posse meis: Parvaque tam magnis admoram sontibus ora, Unde pater sitiens Ennius ante bibit, Et ecinit Curios fratres, et.
Disertius autem Persius loquitur :
Cor lubet hoc Enni, postquam destertuli esse Μaeonides Quintus, pavone ex Pythagoreo,
ad quem locum exstat scholion, Cornuto tributum, quod si se habet' si Sic Ennius ait in annalium suorum principio tibi se dicit vidisse Homerum dicentem fuisse
quondam pavonem et ea eo translatam esse animam in
se secundum Pythagorae philosophi desnitionem qκrd, est, cet. ideo quintus dicit propte eam opinionem quae dies animam Pythagorae in pavonem translatam , de pavone vero in euphorbium, de euphorbi in Homemum, de Homero ii Ennium, quocum consentit Lutatiiseholion ad Statii Τhob. III. 484. in nova semina: - ut Horatius Neo' te Pythagorae fallunt arcana renati primum enim anima eius in euphorbum migrane dicitur troiano praelio dum de clypeo ageretur danai depositione fetum secundo in pythagorae, tσtio in pavonis, quarto in homeri, quinto in Ennii poetae. En scholiastae, qui quum ex locis Horati Persiique male intellectis consedissent Homeri animam primum in pavonem post in Ennium transiisse . atque aliunde scirent Pythagoram praedicasse se belli Τroiani tempore Euphorbum fuisse, duas hasce successiones
in unam coniunXerunt, cui Vocem quintus aptaverunt, ita ut Ennii corpus quintum fuisset quod anima ipsius habitasset. lacuit hoc commentum Interpretibus nescio quot, et lumius ad Persi L L dilogiam in voce quintus invenit ita ut tum Ennii praenomen, tum nomen numeri esset, haud observans Ennium, quintum pavone ex pythagoreo dici non posse nisi successi illa, cui fidem habet, incepisset a pavone, quod tamen haud ita traditur ab utrovis scholiasta Quintus vero praenomen Ennii est et scribendum trima litera maiuscula a uti scribitur apud Priscianum in editione Pulschiis. Verum enimvero ante alia omnia duae illae successiones inter sosunt distinguendae, ut facit Tertullianus, qui quum uno in loco , quem vidimus, de Homero quid Ennius somniasset, tradidisset, altero ' animae Pythagoreae per
In Somnio Scipionis c. I. de Rep. Libr. VI. e. 10. Libr. III. l. 2. v. 1 sqq. Sat. I. v. 10 sq. In Edit. Veneti 1499. In Statii dit. Rom. 1475 a Priscianus Libr. X. p. 903. es Charisius Instit Gramm Libr. I. p. 75. M. Valerii Probi Catholica p. 487. Vid supra P. M. Vid ibid. n. I.
42쪽
- 58 Varia orpora transmigrationem narravisset, tertio utriusque, sed inter se distinctae, simul mentionem ita Sed latonici immortalem animam e contrario reclamantes immo adhuc , proxime etiam in corpora remeabilem assirmant. etsi non in eadem. etsi non in humana tantummodo ut Euphorbus in Pythagoram, Homerus in pavum recenseantur. Haee Tertullianus, vir totius antiquitatis peritissimus, quem iis in auxilium vocant Merulari Spangonbergius , Plumius', quasi eodem stupore quo Persi Scholiastes, successionem sere eandem animae Euphorbi per corpora Pythagorae Homeri, pavi Ennii constituisset. Missis vero Cornuto, siquidem Cornutus fuerit, Lutatioque , ne orphyrionis quidem simplicior narrationi fidem habendam esse censeo, tum propter blentium scriptorum, qui de Ennii somnio tradiderunt, tum propter Suidae de Ennii modestia testimonium, tum denique propter Ciceronis cum Scipionis somnio comparationem. iocos Persi Horatiique ita explico ut scripserit Ennius in principio Annalium se, cum esset in Graecia, dormivisse in Parnasso, sibi visum esse in somnis Homerum adesse poetam, hunc se rerum naturam , in sententia Pythagoricorum d cuisse, hunc denique piritum Suum, quo audacter ipse, Ennius, arduum Annalium opus aggrederetur, ei
adflasso Hinc promissa illa in principio Annalium
De Carnis Resurrect c. I. P. 326. A. CL de Anima c. 34. p.290. B. In Commentar in Enni Annal. p. IXIX. E. S. in Ed fragm. Annal. Q. Ennii p. 4. In Edit Persit p. 502. Versum ex L. Calpurnii Pisonis Libr. I de Continentia veteriunPoetarum descripserat Merulara re Promittit omnia alisnam usque aetatem heroice Ennius L Horrida et M aibrum illum Merula Pa-
Hinc illud si Scripsere alii rem et is Persius autem , Ennii irridendi ausa hane narrationem duce Horatio ita exposuit, quasi Ennius animam Homeri
in suum corpus transiisse professus esset. Legendum autem puto apud ergium:
cor lubet o Enni, postquam destertuit esse Maeonides, Quinti pavone ex Pythagoreo.
Ennius, postquam non amplius somniabat se esse Homerum , factus est rursus Q. Ennius ex illo pavone, ex quo PaVOne, ut somniaverat, anima Homeri in suum corpus transmigravit. Ita ersium, at animi causa, tradidisse puto. Ansam autem huic explica
tioni mihi dedit geholion, quod legitur apud Bar
1 eo sonte labra prolui aballino, Noe in ieipit somniasse Parnasso
. . Memini, ut repente sto poeta prodirem,
ubi Seholiuste Barthianus a parnassus mons est in ela, in quo duae civitates, Nysa et Cyrrha. Inter ἰllas civitates Ennius scribit se dormivisse, et ibi spiritum Homeri in se venisse, quem irridet Persius, o rectius procul dubio quam cornutus , qui hoc quoque loco de animae Homeri in Ennii compus migratione cogitat: avit enim, D Inquit, Ennium qui dicit se vidisse in parnasso somniando
risiis descripserat in bibl. S. Victoris. Vid. in Praef. p. ' Dubitat Matth. oehius in libro de Enn. Ann fragm. a P. Merula auctis, Bonn. 839. . 14. an Versus sit Ennii, tum pas. 6 sqq. an omnino liber ille Calpurnii exstiterit. In Adversar Libri LVI. e. 2.
43쪽
homerum sibi licentem quod eius anima in suo esset
Pergendum ero est in enarrando Horatii loco ex Epistola ad Augustum :
Ambigitur quotiens, uter utro sit prior, aufert PACU Iu doeti famam senis, ACCIUS alti,
Prorsus eodem modo diu post iudicatum suisse legimus apud Quintilianum D uaragoediarum Scriptores,is inquit, R Accius atque Pacuvius, clarissimi
gravitate sententiarum, Verborum pondere et auctoritate personarum. Ceterum nitor, et summa in X-
colendis operibus manus, magis videri potest temporibus quam ipsis defuisse. Virium tamen Accio plustribuitur: acuvium videri doctiorem, qui esse docti assectant, Volunt. . Scholiastae autem Cruq ad I. I. annotatio haec est Senis: Sophoclis Alti: Euripidis Repetita etiam a recentioribus, haud probanda tamen. Nomen enim alti rectius Sophocli, Geti Euripidi tribuitur'. um praeterea Accius plus
quam Pacuvius Versatus fuerat in Sophoclis tragoediis, ex quibus sedecim in Latinum sermonem On-Verterat, iacuvius modo quinque. Et Euripidis nomen Ennio potius conveniret quam aut Pacuvio aut
Aecio Quindecim enim Euripidis sabulas latinas se
cerat Ennius, Pacuvius unam, Accius sex'. Senex vero cum Pacuvius tum Accius recte dicuntur. ac uius octoginta annos natus sabulam docuit simul cum
Libr. II. Epist. I. V. M. q. Institi Orat Libr. X. e. I. 47. Dionys. Hic in Censura Sophoclis et Euripidis. F. G. elcher, die Grieeh. Tragoedia et III bth. p. 342.
61 Accio triginta annos nato L Accius, natus a. 584. teste Hieronymo, saepius locutus est cum Cicerone , qui natus fuerat a. 48, et vidit Iulium Caesarem ;intelligendus autem est C. Iulius Caesar Vopiscus ,
qui vir aedilicius periit a. 667 Pergit Horatius :
Dicitur Afrani toga convenisse Menandro: Plautus ad exemplar Siculi properare Epicharmi: Vincere Caecilius gravitate, Terentius arte:
Τogam Afranii dicit, propterea quod in togatis
sabulis excelluerat AFRANIUs . Menandro autem convenisso dicitur illius toga propterea, quod multas ex illo expresserat sabulas, ita ut, si Menander Latina scripsisset, haud aliter scripturus fuisset. Hanc ipsam autem Menandri imitationem vivo Afranio aequales exprobraverant, ut apud Macrobium legimus'. Menandrum ERENTIUS quoque imitatus fuerat, euius comoedias habemus CAECILIUs etiam, haud
Cieero in Bruto . M. Id. Ibid. e. 28. Valerius Max Libri III. c. 7. n. II. Orellius in onomast. Tulliano in voce eritis. Cicero in Bruto e. 9. Libr. II. Episti I. V. 56 sqq. Velleius Libr. II. . . Quintillan Instit orat Libr. . . . SIM Sehesion ad I. I. Scholiastae Cruq.: a Praete aetata est Togata aeripserunt Eliua Lamia, Antoni in ua, Cn. Melio , Afranius, Afrieanus Pomponius, negligenter descriptum puto ex
Aeronis scholio re Praeteaetatam quidam autem di ne tragoediam, eomoediam autem togatam, et togatas eripserunt Aeliua Lamia eet. vomisso illo Dieanug. Saturn Libr. VI. c. I. cf. Cicero de Finibus Libri I. e. 3. Exineautontimorumeno personam Menedemi Horatius in exemplum asser hominis miseri et laboriosi Libr. I. Sat. 2. v. 19 sqq. r
44쪽
- ω meliore successu, iudice Gellio, quam Afranius, ex sententia oratii si Caecilium, is inquit Gellius L non puto sequi debuisse quod assequi nequiret. D
E doaerentio habemus Iulii Caesaris iudicium'
Tu quoque, tu in summis, o dimidiate Menander, Poneris et merito, puri Sermonis amator. Leviter atque utinam scriptis adiuncta foret vis Comica, ut aequato virtus polleret honore Cum Graeeis, neque in hac despectus parte iaceres. Unum hoc maceror, et doleo tibi deesse, Terenti.
De Afranio autem satis humiliter iudieavit odigitus, in Libro de Poetis , nullo eum loco inter
Comicos habens, primum locum Caecilio, nonum Ennio tribuens. Videmus tum de Afranio , tum de Caecilio erentioque, praeter Horatium fuisse quia vulgi iudicio dissentirent. MENANDER , egregius
Comicus, ordini scriptorum novae comoediae ab Alexandrinis adscriptus, materiem imitatoribus satis largam reliquerat. Scripserat enim comoedias amplius centum'. Erat inter illos auctores quos Hor tius maximi ducebat'. In sequentibus Versibus :
Fabula quem miserum gnato vixisse fugato Inducit, non se peius cruciaverit atque hic. Perperam eontra in pod. I. V. 23. . avarus ut Chremes, Acron et Schol. Cruq Chremetem Terentianum intellexerunt, qui diverso ino enio est. Boettigerus, testemitscherlicitio, eo in loeo Chremeteme enandri Thesauro intelligendum esse censuit.
Gellius Libr. II. e. 23. Ap. Suetonium in Vita Terentii. Ap. Gellium Libr. v. e. 24. Ibid. Libr. XVII. e. 4. Libri II. Sati . . II.
Plautus ad axemplar Siculi properare Epicharmi: Vincere Caecilius gravitate, Terentius arte,
Varronis iudicium est quod oratius expressit, ii die etiam servatum apud Nonium 3 u Varro Parmenone: In argumentis Caecilius poscit palmam, in othesin erentius, in sermonibus lautus, is et apud Charisium ' si Θη, ut ait Varro de Latino Sermone Libr. V., nulli alii servare convenit, inquit, quam Τitinnio et Τerentio, παθη Vero rabea, inquit, et Attilius sit Caecilius acile moverant. Idem autem tanta admiratione Terenti captus erat, ut eius Adelphorum principium vel eorundem Menandri principio praeserret' et servavit nobis sententiam eiusmodi admiratoris, qualem Horatius depingit, Aelii Stilonis' si Musus lautino sermone locuturas fuisse, si Latino loqui vellent. moderatius saltem Iaudator illo oratianus, Plautum properare contendebat ad exemplar Epicharmi. Dissentiunt Interpretes de
vera sententia Vocis properare Schol. Cruq ita exponit xx properare: appropinquare laudi Epicharmi, is quod divinare potius est quam interpretari. I. A. Fabricius ita dictum fuisse ab Horatio censuit, non adso quod lautus Epicharmi sabulas expressit, quam quod, ut ille Graecas, ita hic Latinas cum singulari laude composuit. Quae, etsi verissimum sit Plautum fabulas suas, diversissimis argumentis ab Epicharmi fabulis, ex illo non potuisse exprimere, tamen im
Da varia significatione Sermonum in voce Poscere. Instit Grammat Libr. ΙΙ. p. 2IG. d. Pulachii, Suetonius in Vita Terentii. Ap. Quintilian Instit orat Libr. X. c. I. 49. Biblioth. Lat. V. II. p. I.
45쪽
- 4 65 Vocis properam non declarant. Bergkius haec annotavit Quod numeri essent asperi et inconditi in Epicharmo notavit Horatius ubi Plautum ad Siculi
poetae exemplum se conformasse contendit. Nam nimiam festinationem , maxime in Versibus componendis reprehendit in lauto, is ubi primum Observandum est, Plautum hoc versu culpari non posse. Inde enim a versu 50. ut paullo post ostendit ipse Berg-kius ii eadem annotatione . non oratii iudicium exhibetur, sed eorum qui veteres illos poetas tantopere admirabantur; tum praeterea non credo oratium 'uicquam scripsisse quo Epicharmi laudibus detrectaret di enim erat EPICHARMUS , quem Vel Plat, inter principes comoediae reserebat, cum ipso Homero componebat Siculus dicitur ab Horatio, quod obiter observandum, uti etiam a Cicerone' non quod natus esset in Sicilia sed quod educatus trimestris enim ex patria o delatus fuerat Syracusas ' Locum autem moratii bene interpretatum suisse puto ellium , qui properare in laudem lauti accepit et cogitat de celeritate et facilitate sermonis atque actus alacritate, quales in comoedia actus et sermonis esse decet. Eodem reserendum esse censeo, quod dixit Varro, ut supra Vidimus, lautum palmam poscere sermonibus. Altero etiam in loco in eadem Epistola
ad Augustum, Plautum moratius carpit, vs. 168.
Creditur, ex medio quia res Meessit, habere Sudoris minimum; sed habet comoedia innis Plus oneris, quanto veniae minus, aspice, Plautus Quo pacto partis tutetur amantis ephebi; Ut patris attenti, lenonis ut Insidiosi:
obiicitur Romanis, in Epistola ad Pisones' quod,
quam libertatem concesserant Caecilio, at quanto auctori, - malae latinitatis, inquit Cicero . Plautoque fingendi vocabula nova, eandem negarent
Quid autem Caecilio Plautoque dabit Romanus, ademtum Virgilio Varioque Ego cur adquirere Pavea, Si possum, invideor cum lingua Catonis et Enni Sermonem patrium ditaverit et nova rerum Nomina protularit.
Est denique locus in Epistola eadem ubi vehementius in lautum invectus est oratius quam in quemvis alium fuerat ciAt vestri proavi Plautinos et numeros et Laudavere sales nimium patienter utrumque, Ne dicam stulte, mirati s si modo ego et vos Scimus inurbanum Iepido seponere dicto, Legitimumque sonnm digitis callemus et aure.
quem quum omnes, quod Sciam, Interpretes, ne que iniuria, in lauti vituperium accepissent, solus
Ad Attieum Libr. VII. Epist. 3. Vs 270 sqq. Dissentit Cicero, qui Plautum urbanum et facetum vocabat, de 0ssic Libri . e. 29. Atqui semper suis Romanis favebat Cicero, uti observat L Menenius ad s. 270.
46쪽
- ω -- 67 Bogehiuc venus claudatos nil nisi lusus iocosque continere censuit, lautum ab ipso oratio laudatum quoque esse putans in Epistola ad Augustum, quod Ionge secus esse supra iam vidimus Horatii autem severissima lauti censura bilem movit . . Scaligero, Turnebo , Camerario, aliis, quorum Sententias
recensuit diiudicavitque Lessingius in Commentario de Vita Oporibusque lautis. Ceterum , quod multi ad illustrandum oratii locum laudatum abusi sunt epitaphio Plauti, quod legitur apud Gellium':
Postquam morte datu si Plautus, comoedia luget; Scena est deserta deinde risus, Iustu', iocusque Et numeri innumeri simul omnes collacrumarunt,
ubi numeros innumeros intelligunt numeros solutos ad prosam orationem accedentes, in eo alluntur. Inopitaphio enim se ipsius lauti fuerit, ut Varro tradidit, seu auctoris cuiusvis perstringendi vel irridendi Plautum locus non erat dinumeri autem iungendum
esse censeo tum cum numeri, tum etiam cum risus, lusi ioc usque, ut epigrammatis auctor respexerit Iargum proventum riSuum, ludorum, iocorum, numerorum, quibus Plautus scenam ditaverat. Exposito aequalium suorum iudicio de Naevio, Ennio, acuvio, Accio, Afranio, Plauto Caecilio Τerentioque, principibus inter Veteres Scenicos poetas, subiungit Horatius':
In Observat ad Anthes Graecam T. V. P. 40. q. In operum Edit Berotini, I 838. T. III. p. 4 sqq. I r. I. e. 24. Gellius Libr. III. e. 3. Libr. II. Epist. I. V. 0 sqq. Hos ediscit, et hos arto stipata theatro Spectat Roma potens habet hos numeratque Poetas Ad nostrum tempus Livi scriptoris ab aevo.
Supersunt, qui aliis in locis memorantur, DOSSennus, Atta Pupius. DossΕΝ ΝΠ a linio Fabius Dossennus vocatur. Addit Harduinus in Indice Au torum adilinium Mundus ei cognomen fuisse Schol. Cruq illum Atellanas scripsisse dicit Resertur a Doct. e manno ad aetatem Ennii o Cethegi. Horatius, satis acerbe si aspice, B inquit ,
Quantus sit Dossennus edacibus in parasitis: Quam non adstricto Percurrat pulpita socco . Gestit enim nummum in loculos demittere post hoe Seeurus, cadat an recto stat subula talo.
Poetis pro sabulis praemium solutum suisse exemplum habemus apud Suetonium in Vita erontii: t Eunuchus, meruit pretium, quantum nulla antea cuiusquam comoedia, id est, octo milia nummum n Epitaphium Dossenni, Seu partem potius epitaphii, nobis servavit Seneca si in Sapientia est quam Graeci exos, a Vocant. Hoc Verbo Romani quoque utebantur, ' Sicut philosophia nunc quoque
Nat. Histi Libr. Iv. e. 13. De Litt. Condit. p. Romanos P. 16. Libr. II. Episti I. V. 173. q. 'mune versum in Terentii Iaudem convertit Ausonius Idyll. IV.
Tu quoque, qui Latium Iecto sermone, Terenti, Comis et adstricto percurris pulpita Oceo, Ad nova vix memorem diverbia coge senectam. Epist. LXXXIX. et . Edit Rckerti.
47쪽
- 68 utuntur.' Quod et togatae tibi antiquae probabunt, et inscriptus Dossenni monumento titulus:
Hospes resiste, at sophian Dossenni lege.
Singularis prorsus sententia fuit quorundam Interpretum veterum, teste Th. Schmidio, non poetam Dossennum apud Horatium designari, verum personam aliquam ex deperdita Plauti comoedia. Sequitur T. QuINTIU ATTA, togatarum Scriptor, quarum fragmenta apud Grammaticos supersunt. De eo oratius :Recte necne eroeum floresqua erambulet Atino Fabula, si dubitem elament periisse pudorem Cuncti pene patres in eum reprehendere coner, Quae gravis Aesopus, quas doctus Roscius egit.
notant Scholiastae , acro Atta togatarum scriptor tragoediarum rh vel comoediarum fuit antι- us, qui in suis dictis, ita forum genera epetι et
numerat, ut sine dubitatione reprehendendus ε ob ι- mlam loquacitatem , Porphyrion Atta togatarum scriptor, in fabula, quae inscribitur Materterae, ita sorum genera enumerat, ut sine dubia reprehendensi sit ob nimiam quacitatem , Schol. Cruq. Fabula:)quae inscribitur matretera. - Recte necne perambulet crocum foresque: i. e. in scenam recepta sit, suaesoribus et croco spargitur Videtur scena in sabula atertera, quam praeter Scholiastas nemo commemorat, floribus suisse ornata, seu in hortis cres-eentibus, seu in coronas sertaque connexis, cuius rei,
etiamsi exemplum nusquam legimus', ita tamon fieri
Libr. II. Epist. I. V. 79 sqq.: mei ortus Poet. Dit. Rel p. 345.
Potura e Item negabit. Contra nota res est Seenas crocino unguento fuisse conspersas onnotavit Cru,
quius ex esto , tuas appellari, qui propter vitium
crurum aut pedum plantis insistentes, potius attingere terram quam ambulare viderentur, quod cognomen , inquit Festus, Quintio poetae adhaesit. Observavit Casaubonus, ad Suetonii Vit Tiberii c. I., vocem Atta Sabinam esse, originis Graecanicae, ut plerasque Sabinorum, dictam παρα , αττειν, quod subsilire significat, ' nusquam serme pedem figere, Unde aττειν δευρ xa κεῖσε, quod necessario iis v nit, qui non λψ ποδι βαδtζουσι sed in primos pedes insistunt. Apud Festum pro si aut pedum piam eis insistunt, is legit: t pedum primis plantis insistunt. . Videtur Cruquius, propter Iocum quem affert ex Festo,dilogiam quaesivisso apud Horatium, ut hic tum ipsius Attae tum sabulae illius cursum impeditum notaverit. Atqui haud dicit Horatius. Attam ipsum
crocum floresque perambulare, loquitur vero de Attae sabula, Matertera dicta, testibus Scholiastis. Maee proprie dicitur crocum floresque Perambulare, quibus scena erat respersa, tum Praeterea notatur Putida illa florum generum enumeratio, quam antiqui interpretes, unde Acron et Orphyrion sua scholia composuerunt, iam cin ea sabula reprehenderant. Reprehendit quoque moratius at aequales mirabantur Lusit ergo oratius in ambiguo, aliter vero quam volebat Cruquius.
Lueretius Libr. II. v. 4I6. Ovidius Art. Amat Libr. I. v. 104., Propertius Libr. IV. Eleg. I. v. 15. Seneca Epist. XC. Martialis de Speet Epig. 3. Libr. V. Epig. 25. . . q. De Verborum signis Libr. L
48쪽
PuPIΠ agmon laudat veterum Scenicorum, etsi dubitatum os utrumno Horatii temporibus adhue in vivis fuerit. Eius sabulas id temporis adline suisse datas, apparet e loco ubi acute illum cavillaturm ratius :
Ut prepius speetes lacrimosa poemata Pupi.
notat Acron si Puppius tragoedivraphus ita a ffectus spectantium movit, ut eos sere compelleret. Inde istum versum fecit: labunt amici et bene noti mortem meam: Nam unius in me viso lachrymatus est is Melius Schol. Cruq. - inde distichon fecit: Flebunt amiel et bene noti mortem meam , Nam populus in me in lacrymavit satis , Legit Sanadonus:
Flebunt amici et bene noti mortem meam, Nam populus me uino lacrymatu vie satis.
Bumannus in Anthes Latina ad Libr. IL Epig. 213. V. L p. 406.:
Flebunt amie et bene noti mortem meam Nam populus etiam vino me lareumatus est.
Equidem oram lectionem apud Schin Cruq esso puto:
Flebune mim e bene noti mortem meam: Nam populis iam in viis laevmani satis.
In quo est egregia antithesis Amici et bene notitantum flebunt nunc, quum mortuus sum. Populus non obit. Iam satis olim, quum Vivebam, propterino flavit. Vox lacrimosa apud Horatium ambiguas sirenifieationis est, ut miseranda apud Ciceronem in
Haud facile personam invenias apud quemvis scriptorem, quae largiorem disputandi materiem praebuerit quam LUCILIUS apud oratium. De genere, censu, carminibus, aetate de omnibus sere quae ad illum pertinent, in varias partes abierunt Inte pretes si Quot capitum n inquit Horatius ad Gobatium , ubi sese Lucilium in Satiris imitatum esse profitetur, si tot studiorum millia,
Me pedibus delectat claudere Verba, Lucili ritu, nostrum melioris utroque. Illo velut fidis arcana sodalibus olim Credebat libris neque si male cesserat, usquam Decurrens alio, neque s bene quo fit ut omnis Votiva pateat veluti descripta tabella Vita senis.
Iam statim altercatio movetur de voce senis Natus enim Lucilius est, teste Hieronymo, L CLVIII. I., mortuus Neapoli, ac publico funere elatus , LCLXIX. . , aetatis a XLVI. Cum vero senex haud recte dicatur qui annum XLVI. non comple-Vit, Cruquius et r. Dousi satis infeliciter in auxilium vocaverunt legem Regis Servii Tullii qua qui
Cieero do orator Libr. II. e. m. Libr. II. Sat. I. v. 27 sqq. In notis ad Lucili reliquias p. 98. Edit L. B., 1597.
49쪽
inna a XLVI. erant inter iuniores qui Ver Supra
inter seniores reserebantur L Aliam viam iniit a. in onus, ad locum ersi Sat. I. V. 23 sq.
Audaci quicunque amat Cratino Iratum Eupolidem praegrandi eum sene Palles,
haec annotans' si Sene, i. e. AriStophane, quem senem vocat ob monendi increpandique partes, quas sustinet in sabulis, non propter aetatem. Sic senem Horatius vocat Lucilium in Satiris. Nam Lucilium annum aetatis XLV L non excessisse testis est Eusebius in Chronicis , Erat magnus vir Is Cainubo nus, quem tamen in Persi loco interpretando ve-
'um non vidisse puto. Monendi enim increpandique partes , vel irridendi potius et perstringendi, Eupolis
atque Cratinus non minus quam Aristophanes sustinuerunt. Quid ergo Aristophanes prae illis senex propter eas partes vocaretur. Haud rectius alii sene hoc loco pro priscus acceperunt. Vixit enim eodem tempore, vel etiam posteriore, Aristophanes, quo Cratinus atque Eupolis floruerunt. Sunt qui putent Aristophanem propter aetatem , quam Valde provectam attigisset, senem dici. Nos enim etsi ignoramus, qua aetato obierit Aristophanes, scire hoc potuit Persius. Atqui vix attigerit ille aetatem tam proVectam, ut cum Cratino compositus praegrandis sene dici possit Attigit enim Cratinus annum nonagesimum Septimum . erreavius tum Aristophanem, tum Eupolidem quoque Cratinumque senes dictos esse putat propterea, quod priscam comoediam, scripsissent Aristophanem Ver praegrandem, quod inprimis in ea excelluisset Atqui sermo apud Persium est de
uno: tantummodo teneo non de pluribus senibus.
Nescio an aliquid dicam, mihi locus ita interpretandus esse videtur, ut praegrandis senex ipse sit Cratinus , nulla prorsus Aristophanis mentione laeta.
Dixerit igitur poeta Quicunque , amat Cratino palles Iratum Eupolidem una cum illo praegrandi
seno Cratino Cratinus autem quin optimo iure praegrandis sene a Vocari potuerit, non est quod dubitemus. - Nec placet quod Lucilius apud Horatium
Propter eam causam , quam Vult Casaubonus, seneX
dictus fuerit Agitur enim illo in loco de more Lucilii vitam suam in libris describendi, minime de
monendi alios increpandique partibus. Idem tamen Passovius etiam censuit. Haec igitur quum Cruquius,
Dousa Casaubonus frustra tentassent, ultro progressus Vlius fidem Hieronymi est aggressus, Lucilium post a. 650. Fast. mortuum suisse et propria vocis significatione Genem in morati, dictum esse
statuit propterea riuod apud aucilium Mentio fiat aegis Siciniae, sumtuariae, Iatae, ut putabat
Gellius Libr. X. e. M. P. IIs in Edit. Duebneri Lipsiae, I833. Lucianus in Longaevis e. o. O Diet mat in voce. Statuit idem Lucilium prius natum fuisse quam a 605. Fast. quo militasse eum legimus bello Numantino sub P. Africano, id VelI. Libr. II. e. s. Africanus autem bellum gessit Numantinum per annos 620. et 2I., aetatis Lucilii XV et XVI. Atqui contra observarunt argestus et Heusdius, I cis mox laudandis, adolescentes id temporis non raro ante a XVII. militiam secisse, vid. Livius Libr. XXV. e. o. Idque Ti. Gracchi exemplo probaverunt, ut apparet ex Plutarcho in Vita C. Gracchiis. 1.cl. Vita Ti. Gracchi a. 4. Quam praematuram militiam postea lege sustulit C. Graechus, vid. Iutarchus in Vita . .
50쪽
- 4 -- 75 Bulius a. 656. Fast. quo anno consulatum agebat P. Licinius Crassus L Baylium secuti sunt Da-cerius, eindorsus, multique alii, uelinerus vero contendit verisimilius isse, Crassum egem illam tulisse in praetura quam gessit a. 651 ante mortem Lucilii, si quidem illius mors eodem anno accidit. Latam a Crasso praetore putabat propter locum Macrobii Saturn Libr. II c. 13. tradentis plerasque leges
sumtuarias a praetoribus aut tribunis plebis esse promulgatas. Est autem nulla lex reliqua sumtuaria, quam
praetor promulgare potuit, praeter illam Liciniam. Pighius eandem prius etiam latam fuisse statuebat , Crasso tribuno plebis a. 644' Et assensus estVargestus in Quaestionissus Lucilianis'. Doct. Heusdius contra in
libro Studia Critica in C. Lucilium podiam inscripto 'cum Baylio facit, a demum 657 legem Liciniam latam esse contendit. Idem Lucilium longe post vixisse censuit legem Calpurniam de qua Lucilius
Ita Pighius ad a. 650. Fast. , T. III. p. 56.
A. 643. Fast.), om. III. p. 122 Meyerus in Fragm. Orat Rom. p. 184. Edit. Prima , secundam non vidi, in eo erraverat, quod Iegem a Pighio ad annum 647. relatam esse dixisse Hoc dum corrigit rellius, in Edit Ciceronis Vol. VIII p. 275. novum errorem ipse committit, annotans a Pighius eam, a. u. 642. adscripsit. Meyerum sequi non debuerat Petermannus in censura libri Doct. Heusdii, statim laudandi, in Neu Jahrbueeheri Philol. u. aedag. XXXIMAL p. 47. In Rhein Museram. 835. V. III p. 2. J A C. an eusde , I. l. P. I sqq. In adit. ar Dousas aut Libr. XX. r. . . I. idit Bi-Pont. P. II. calpure saevam Iegem Pisoni reprendi, Eduxiqii animam in primoribu naribus;
illam de ambitu esse putans, latam a. 687 a C. Calpurnio Pisone aes . haec enim severissime Scripta
suit, teste Cicerone' id quod haud constat de ultera Calpurnia lege, i repetundis, quam tulit L. Calpurnius iso, aribunus: plebis a. 605 Hanc
tamen a Lucilio designatam fuisse sententia est LΗermanni in censura quam egit de libro Heusdiano, modo laudato R; legem praeterea Liciniam a Crasso praetore latam fuisse idem, cum uelinero, statuit
tum cetera quoque redarguit argumenta quibus Heusdius sententiam suam. Lucilium etiam ultra a. 687. vixisse, itaque proprie senem ab Horatio dictum fuisse, adstruxerat Hieronymo denique suam fidem integram restituit, Vocem senis inpud Horatium pro prisci positam esse docens, allatis eXem
plis o Ovidio risi Libr. ΙΙL EL 3. v. 62, Proportio Libr. II EL 34. al. 25. v. 30. Statio Silvarum Libr. I. Carm. 2. V. 253. Martiale Libr. VII. Epig.
69. . . . Ita Linermannus Observare tamen liceat omnibus riis in locis sermonem esse de viris
revera priscis, i. e. iam dudum antea vita functis ' Lu-
Cicero pro Murena c. 23. Dio Cassius Libr. XXXVI. c. 21. De illa ego es orollius in Indico Legum, Edit Ciceronis es. VIII p. 46 sq. Eandem quam Heusdius, de ambitu, apud Lucilium intelligebat ousa in Lucilii Edit. p. 31. partim sibi onstans Lucilium enim iam a sol obiisse ex Hieronymo tradiderat p. 98. C. F. Hormann in mete. et Ana. 843. p. 365. qq.
Ita Cicero, in Bruto c. 10. senes vocat Solonem PisIstratumque propter tempus quo vixerunt, uti recto observat Iumius in Edit. Persi p. Ι63, qui tamen an recte statuerit Lysiam quoque, Demosthenem, alios, . . eadem de causa senes vocari, dubiis. Eo in loco propter actatem senes esse dictos puto.