장음표시 사용
11쪽
13 qui non ex sanguinibus, neque ex VoIuntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt.14 Et verbum curo lactum est, et habitavit in nobis: et vidimus gloriam eius, gloriam quasi unigenitiu patre, plenum gratiae, et veritatis. 15 Ioannes tostimonium perhibet do ipso, et clamat dicens: Hic erat, quem dixi: Qui post me venturus est, ante me factus est: quia prior me erat.16 Et de plenitudine eius nos omneS acceΡimus, et gratiam pro gratia. 17 quia lex per Moysen data est, gratia, et Veritas per Iesum Christum facta eSt. 18 Deum nemo vidit umquam: unigenitus filius, qui est in sinu patris, ipse enarravit. 19 Et hoc est testimonium Ioannis, quando miserunt Iudaei ab Ierosolymis sacerdotes ut Levitas ad eum ut interrogare ut cum: Τu quis os 320 Et confossus est, et non negavit: et conseSSus est: Quia non sum ego Christus.
21 Et interrogaverunt eum: Quid ergo 7 Elias estu7 Et dixit: Non sum. Propheta es tu γ Et respondit:
22 Dixerunt ergo ei: Quis es ut responsum demus his, qui miserunt nos 3 Quid dicis de teipso γ23 Ait: Ego vox clamantis in deserto: Dirigite viam Domini, sicut dixit Isaias propheta. 24 Et qui missi fuerant, erant ex Pharisaeis. 25 Et interrogaverunt eum, et dixerunt ei: Quid ergo baptigas, si tu non es Christus, neque Elias, neque Propheta p
12쪽
26 Respondit eis Ioannes, dicens: Ego baptigo in
aqua: medius autem vestrum Stetit, quem vos nescitis.
27 Ipso est, qui post me venturus est, qui ante me factus est: cuius ego non sum dignus ut Solvam eius corigiam calceamenti. 28 Haec in Bethania facta sunt trans Iordanem, ubi orat Ioannes baptiZans. 29 Altera dio vidit Ioannes Iesum venientem ad se, ut ait: Ecce agnus Dei, ecce qui tollit peccatum mundi. 30 Hic est, do quo dixi: Post me venit vir, qui ante me factus est: quia prior me erat. 3i Et ego nesciebam eum, sed ut manifestetur in Israel, propterea Veni ego in aqua baptizans.
32 Et testimonium perhibuit Ioannes, dicens: Quia vidi Spiritum descendentem quasi columbam de
33 Et ego nesciebam cum : sed qui misit mubaptigare in aqua, illo mihi dixit: Super quem videris Spiritum descendentem, et manentem Super eum, hic est, qui baptigat in Spiritu sancto. 34 Et ego vidi : et testimonium perhibui quia hic est Filius Dei. 35 Altera die iterum stabat Ioannes, et ex discipulis eius duo. 36 Et respiciens Iesum ambulantem, dixit: Ecce agnus Dei. 37 Et audierunt cum duo discipuli loquenteIn,
et secuti sunt Iesum. 38 Conversus autem Iesus, et videns eOS Sequentes se, dicit eis: Quid quaeritis 3 Qui dixerunt ei: Rab-
13쪽
bi, quod dicitur interpretatum Magister in ubi habitas 339 Dicit Ois: Venito, et videte. V nerunt, et vi-dcrunt ubi maneret, et apud cum manserunt diu illo: hora autem erat quasi decima. 0 Erat autem Androas frater Simonis Petri unus ex duobus, qui audierant a Ioanno, et secuti fuerant
: 41 Invenit hic primum fratrem suum Simonem, ut dicit ei: Invenimus Messiam. quod cst interpretatum Christus. ὶ 42 Et adduxit cum ad Iesum. Intuitus autem cum Iesus, dixit: Tu es Simon filius Iona: tu vocaberis Cephas. quod interpretatur Petrus. 43 In crastinum voluit oxiro in Galilaeam, ut invenit Philippum. Et dicit ci Iesus: Sequere me. 4 i Erat autem Philippus a Bethsaida, civitate Andreae, et Petri. 45 Invonit Philippus Nathanaol, et dicit ei: Quem scripsit Moyses in lege, et Prophetae, invenimus Iesum filium Ioseph a Nagareth. . 46 Et dixit oi Nathanael: A Nagaroth potest aliquid boni esse γ Dicit ei Philippus: Voni, et vide. 7 Vidit Iesus Nathanael venientum ad SD, et dicit do oo: Ecce vero Israelita, in quo dolus non eSt. 8 Dicit oi Nathanael: Vnde me nosti P Respondit Iesus, et dixit ei: Priusquam te Philippus vocaret,
49 Respondit ei Nathanael, et ait: Rabbi, tu es Filius Dol, tu es Rex Israel.
14쪽
50 Respondit Iesus, et dixit ei: Quia dixi tibi:
Vidi te sub ficu, crudis: maius his videbis. 5l Et dicit Oi: Amon, amen dico vobis, videbitis caelum apertum, et Angelos Dei ascendentes, et descendentes supra Filium hominis.
Ioanues scripsit ovangelium ut domonstrarot quia Iesus est Christus filius Dei. Ergo par fuit ut narrationem exordiretur a doctrina de Vorbo.Quum totus hic locus sit dogmaticus, eius interpretatio
ex una ccclesiae et patrum doctrina potatur atque accurato confirmetur necessc est. Ad confirmationem sussicit vel ipsa consideratio eius quod Ioannes domonsi raro voluit, Padorn- quo satis est contrariis rosellendis. Etenim domonsi raro illo voluit Iosum esse Christum filium Dei. Quod Iosus ossct filius Dei adoptivus, quum hoc sit omnibus iustis communρο, non erat cur de oo demonstrando Ioannes laboraret. Qualis ergo filius , si alius ac naturalis P Hoc enim vero Ioanney nos minime docet. Num vero diro tur Ioannos tantopero studuisso evincere Iesum esse filium Dei, noc lamon curasse nos docere quaenam esset haec siliatio 3 Aiunt hanc osse Oxcolloni iam siliationis adoptivao, do qua in v. 44. Verum primo ratio grammatica id rosellit, nam illud plenum non polosi roserri ad unigeniti. D indo, quantumvis ex colloniiOrom, allamen natura eamdem ac nostram futuram misso apparet hanc divinam Christi siliationem adoptivam , non orgo unigenitus diri potuisset.
15쪽
Summa versuum 1 - 18. - V. t Verbi aeternitas, persona, eonsubstantialitas. - v. 2 Eadem in v rSo ordine. - v. 3 Vembum caussa rerum Omnium tum naturalium, - V. 4. 5 tum
supernaturalium, praesertim fidei et gratiae. - vv. 6. 7 Dieia confirmantur testimonio Baptistae, quod eur magni faciendum, ratio assertur. - v. 8 Pro suo institulo Ioannes, data occasione ex antecedentibus, removet opinionem salsam de Baptista. - vv. 9- 14 Verbi adventum inter homines, huiusquo adventus caussam si surressum, alque ipsius Vorbi incarnationem perstringit; - v. 14 quarum r rum lestes oculatos adhi- hei primo se una cum coloris qui Verbi gloriam conspex rant ,- v. 15 do indo Baptistam. - v. 16 Quae bona Vorbum nobis attulerit, - v. 17 quantum hace prioribus pra ostent, paucis narrat. - v. 18 Omnia denique, quae dixerat , ipsius Vorhi testimonio confirmat. V. 4. In principio. Significat vel caussam, vel ordinem loci, Vel temporis. Non caussam. Nam non ipsius Verbi caussam. Primo quia durior et obscurior esset loquutio. Secundo quia dicendum suisset in Patre vel in Deo, ut mox dieitur apud Deum. Tertio quia in v. 2 corio non significat in Patre neque in Deo. Non caussam aliarum rerum. Nam non rerum divinarum; in divinis enim non aliud praeter Verbum est quod caussam habeat, nisi Spiritus sanctus; quare verba in principis significarent caussam Spiritus sancit. Hapc caussa Pater et Filius una sunt. Ea verba Patrem nequeunt significaro; sensus enim esset Verbum osse in Patro ut in caussa Spiritus sancti, quod nemo sanus somniet. Sed neque Filium; quid namque absurdius hac onumitatione: Filius erat in filio ut in caussa Spiritus sancti Θ Noti
5ὶ Divinitas D. N. I. C. manifesta in seripluris et traditione L. II. P. II. T. S.
16쪽
cλPUT PRlvvM Trerum erealarum, ae si sensus esset Verhum fuisse creatarum rerum caussam; Ioannes pnim postea de Verbi operibus loquitur; quid ergo initium Deisset a Verbi operibus, omisissetquc an Verbum aeternum sit, an in tempore esse coeperit 3 Non ordinem loci. Significaret enim Vorbum esse primum in rebus. Sed non in rebus divinis, in quibus nihil prius aut
posterius. Νon in creatis, quum Verbum creatum non sit, moxque a creatis secernatur in V. 3.
Ergo ordinem temporis. Sed nullum tempus Ioannes indicat in cuius principio Verbum erat. Sumitur orgo illud in principio absoluto et in universum, ut sensus sit in principio mmnium rerum quae principium habent, atque adeo in principio ipsius temporis, in summa quum primo aliquod principium suit. Sententia ergo est: Quum tempus esse coepit, Verbum iam erat. Est ergo aeternum. - Animadverte ut a vocibus in principio omnia tria versus primi incisa dependeant, prout pNiici videtur ex verbo erat in singulis repelito. An idem exordium Genescos et huius evangelii. Grotius ait id ex Genesi desumptum. Accipimus, siquidem idem uiro hique sensus sit. Sod hoc ipsum quaeritur. Subiungit, quum n tus sit sensus exordii Geneseos, ex hoc int iligpndum exordium evangelii. Negamus quod ponitur, notiorem esse sensum in Genesi; nam minus clare minusque expedite sensus in Genesi apparet quam in evangelio. Subsumit lamen: In Genesi sensus
est: cum primum crearit Deus eaelum et terram, terra erat et .
Illud Cum primum creariι est de penu Rabbinorum Iarchi olfibon Errae contendentium P UNII esse in regimine, quod lamen primo nulla ratio consirniat, Secundo Arn laxis non patitur, tertio loquendi ratio refellit, quarto exempla ex is. XXIX, 1 et Os. I, 2 non apta sunt ad defendendum. Animadverte praeterea in his Grotii verbis obtrudi mundi aeternitatem, et verbo ereare assingi alium sensum ac debet; quod clarius apparet in Grolii rommentario de Genesi. Concludit denique:
Ergo lI PRINclplo est cum primum rerum universitas coepitereari, iam tum erat Verbum. I pro quidem, si verba sonent quod sonaro debsent, oisi non logico, quum complexio ex Pr positis non ossiciatur. Ast, quum in his verbum creari non sit ex nihilo fieri, et mundus a sternuq ponatur, proptereaque
17쪽
8 i' ioAXIEv couκLITARl VM conclusionis sensus nequeat esse qualem acciperemus, liquet hac Grotii interpretatione Verbi aeternitatem in dubium incertum-
quo roVocari. Itaque autumamus Quinti m esse Sensum Geneseos ot ova
golii, dummodo in Gonosi illud in principia non sit in rogi-mino; regeret enim verbum crearit, quod quum in evangelio non sit, alius foret sensus. Erat, in principio temporis Videlicet; ergo a tornum. Verbum fuse potuisset pravo accipi pro esse coepit. Logo Cyrillum, Chrysostomum, Didymum Alexandrinum it , Basilium s23.
Verbum, vetustioribus patribus Sermo, graeco Λογος, n men ab uno Ioanno adhibitum, quo altera divina persona designatur. id apparet ex eo quod primo totus capitis contextus ita serat, secundo Verbum Deus osse dicatur, tertio distinctus ab alio qui ilein Deus dicitur, quarto caro factum osse nam rotur, quinto in toto evangelio hoc ipsum Verbum caro sactum ea egisse legamus quae Verbo ανυποστατω non conveniunt. Vnde Ioannes hoc nomon desumpsit in hanc notionem ac eipiendum 8 Aliud quidem est quaeroro unde quave oeenSione ipsam Vocem didicerit cui eam notionem subiiceret, aliud quam nam notionem huic subiecerit, undeque eam didicerit. Vnde ipsam vocem acceperii. Forte ex Vetere Toslamento. Potuit enim ex iraditione, ex doctrina Christi, ex intelligentia scripturarum sibi a Christo data 3ὶ discero in aliquo loco Veteris Τesta monti huic voci illam notionem subesse. Id confirmatur Poquod mox de Verbi operibus dicat: Omnia per ipsum fucta sunt; haec enim respondent verbis Ps. XXXII, 6. 9; CXLVIII, 5,
quae sunt quaedam parodia historiae creationis, in qua ingeminatur illud Di XlT Deus, . . . et factum est. Sed damnare non ausim cum qui affirmaret hoc nomen a Ioanno desumptum osse ex Orientali philosophia, in qua hoc nomen divinam vel rationem vel emanationem sonabat. Nam indidem alias quoque Oees loannes accepit, pravis ipsarum notionibus correctis. Nomina θεWDeus, quae ficta numina olim significabant, ab
lὶ De Trin. III. a. Cons. I. 15. 2ὶ De divers. hom. XVI. 2.
18쪽
CAPUT PRivvM 9 apostolis, ot anto ipsos ab aliis Iudaeis, atque ab interpretibus adhibita sunt nil verum Doum nominandum. Imo Deo inspiranio illud factum est, ad id ut nomon λογος, recta notione ei subiecta, aetorno Gnosii corum silentio opponeretur. Logo
Quam notionem huic nomini Ioannes subieceris, dicium superius est; didicii autem a Christo ci a Spiritu sancto. Nihil commune τοὶ λογω Ioannis et τω-Neoplatonicorum ac Philonis, quum ni in prorsus horum Trias ac illa quam ipsi Veneramur; quam utramque rem CudWorthus, neue crus, Benedictus CarpZovius, Moshomius omni Ox parte demonstrarunt. O Verbum erat apud Deum. Primo propria ac distincta hypostasis verbo tribuitur; nam non dicitur in Deo, sed apud
Deum. Secundo distincta a patro; nam in his Vox Deum non sonat naturam sod personam, tum quia continuo repetitur accepta in hunc aliorum sensum, tum quia, quum mox Verbum dicatur osse Dous, dici nequit esse apud naturam divinam.
lium sq). Cur non patrem sed Deum Ioannes nominet, mox dicemuS. D Deus eraι Verbum. Nomen Deus in hoc loco non naturam sed personam sonat. Primo quia sensus foret vel naturam divinam esse Verbum, vel Verbum esse naturam divinam, prout vel Deus vel Verbum habetur pro subiecto; sed utrumque minus recte diceretur ot pugnaret cum superioribus. Secundo, si diceres nomino Deus significari naturam divinam , Sed non universe, poneres eam vel non unam esse, Vel dividi posse. - Verbum ost subiectum enuntiationis. Etenim Ioannos in hoc loco docero debuit non quid natura divina, sed quid Vorhum esset. Sicut in prima et secunda enuntiatione Verbum regit vocem erat, ita in hac tortia. Articulus id confirmat. Inversa ergo est propositio, sicut mox v v. 3. 4 et
Io. IV, 24. Lege Crrillum, Chrysostomum, Basilium idi, Orige-
lὶ Magnes. 8 2ὶ L. c. a. δ) L. c. 4.
19쪽
esse sensum n gare non potuerunt; idcirco opponebant patrem significari cum articulo, silium sine articulo; inane commemium, quod Chrysostomus plene refellit, sed et quod quivis dodialecticorum scholis adolescolas resollere valeat. - Εrgo Ioannos enuntiat Verbi divinitalem, et quidem aeternam, cumque patre consubstantialitatem Deum ipsum dicens ut dixerat patrem; atque hinc ratio apparet cur hunc non patrem Voca v rit sed Deum. Interpunctio Pholini, ut sit punctum post erat, a nonnullis repentioribus Protes lantibus revocata, suillis sane, nihil tamen illius atque horum haeresim iuvat, quin imo ostit cacius resutat, quum facilius ac certius appareat postremae enuntiationis subiectum esse Verbum; ne enim nullus sit sol sus, aut certe ne ineptus, subiectum propositionis et Deus eraι accipiendum est ex superior enuntiatione, ut sensus sit V erbum esse apud Deum, et idem ipsum Verbum Deum esse. v. 2. me erat in principis apud Deum. Graecum exemplar pro hoe habet ουτος hic, quia λο νος genere masculino est. Compi xus trium superiorum enuntiationum. Sensus est: Verbum erat
hoc, videlicol hoc quod dixi, id est Deus, erat in principio, erat apud Deum. Ita Origenes, Basilius, Chrysostomus, Cyrillus, alii. - Hactenus de divina Verbi tum persona tum natura, contra systema emanativum.
Cur non divina Verbi generalio commemoratur 3 Respondeo primo implicitam eam osse in ipsa Ver hi notione. Lego Basilium s4ὶ ei Thomam s5j. Do indo non orat cur apertius I
annPS eam commemora rel. Neoplatonici illa aetate Vorbum quoddam e divina mente emanans esse docebant, ita ut aliquam eius esse generationem haud distilorentur. Horum placilis imbutae omnium philosophorum scholae erant. E quibus qui eorum doctrinam cum doctrinis Christianorum coagiti n-laro studebant, verili ne, si silium ex omni aeternitate alium
20쪽
CAPUT Pni3lvu lipatro, patri consubstantialem, exsistere dicerent, hoc ipso plures D os induceroni. nega haut lilii vel consubstantialitatem atque aeterni lalom, Vol υπροτρα tua patro distinctam. Logo Origenem it . Ioannes, hos rosularo aggrediens, ipsos horum magistros Neopla tonicos initio impolit, quod apparet vel ex ipsa usurpatione nominis λογος; quorsum enim hoc potius, a nemine o Novi Testamenti scriptoribus adhibitum minusque perspicuum, quam nomen filium usurpasset y Quum ergo hi generationem divinam non omnino insiliarentur, non erat cur Ioannes, qui quae maximo necesse erat, perstring bat, divinae generalionis montionem saceret. Ita Basilius s2 quoque sensit Scribens contra Eunoinianos, videlicet ideo Ioannem Verbi a ternitatem amrmasso ut pos refelleret qui hanc negabant eo quod Verbum sit genitum; pari ergo de caussa et Verbi ὐποστρα nuet cum patre ομορ-tρτη et 2 ille assirmasse dicendus est, ut, inquam, refelleret eos qui haec negabant po quod Verbum a Patre genitum aliquomodo crederent, a generatione quam ipsi comminise bantur, illos, inquam, quos Origenes carpit. Celerum, Si qui Verbum a patre genitum negabant, quum non alia ipsis caussa esset negandi, nisi quia vel aeternitatem, Vel υ τατω, Vel ομορ-m ταVerbi non acciperent, triplici hoc errore resutato, et illud concideret necesse erat quod ex his erroribus inser
v. 3. λ Verbo ad Verbi opera transitur. Ac primo ad opera naturalia, refelliturque utrumque plλοσοPalue, tum δια ἀπορροtας, turn dia σ δυασμου mundum conditum aientium. Omnia, inquit, per ipsum facta sunt; qua de caussa Dei manus a patribus 3 Verbum appellatur. Τullius: Ab his diis y et a principio
mnia faeta et constituta sunt l4 . Rei confirmandae gratia su iungit, conversa amrmalione in negationem: et sine ipso faetum est nihil. Ad dii quod faetum est, ut nos doceat primo quatenus propositio paleat, secundo quid aliud esse quod sartum non sit, quodque propositio non comprehendit. Legessὶ In h. l.