Callini Ephesii, Tyrtaei Aphidnaei, Asii Samii Carminum [sic] quae supersunt

111쪽

Vs. 11. εῖ γ' οντως, Codd. omnes, quam quidem Ieetionem contra Thiersellii coniecturam in Aetis Monae. I. p. 215. propositam. εἰ δ' αγετ' ουν, bene defendit Hermannus ad Viger. P 933. sq. T3rlaei verba ita explieans: qui relissa patria mendicus Peregriuos adit, non solum odio est iis, ad quos accedis, sed etiam genti suae sibique ipsi orer

brium Uert, omnique confictatur in brtunior lumque sanchoc modo no ro Curat aut respicit circumerrantem. Eandem lectionem retinuerunt etiam Heinrichius et Belikerus. Titier- sellius autem etiam nune Aet. Monae. III. P. 622. sq. verba

ειθ' Ουτως non poetae, sed oratoris securri scilicet, non Sobaei, quem salso nominat Vol. I. P. 216. esse statuit.

qui pluri hus, quae post πῶσα ἀτιμ' καὶ κακότης ἔπεται iaexemplari suo sequuta essent, omissis, ad en, quae argumento suo congrua eSsent, Properet et sic pergat: ε θ' οὐτως, nempe λεγει o Tυρταῖος, aut simile aliquid. Sed hoc nimis lubrieum. - Singularem viam ingressus est Franckius. qui dedit εἰ δ' o Drως, ita ut apodosis incipiat inde a versu 13. non inepte quidem, sed minus vere, quum librorum Iect o nillil in se liabeat, quod reapse ossendat. Nimirum quod ille movet tiσωπον, id quidem ab oratione magis ineltata quam pedestri Parum abhorret; augeri eontra eo sententiarum gravitatem atque pondus bene observavit Matthiae. quum ea, quae cum indignatione antea dicta sint, in hane quasi summam erumpant. - Extremo versu Beukeri Codd. Omnes Praebent εὐρη, quanquam sententia ipsa stagitat iapo, leni spiritu scribendum, i. e. gροντίς, επιμ δεεια, Harpoc tiona et Hesychio interpretibus; unde Profectum est Latinum cura et verbum otimet , i. e. υλίγην ωPαν εχειν.

112쪽

UL 12. οἴ onMω A. B. P. Oυτ' ὐπίσω L. Ουδ' ἐς τ' Onlatii T. Verum iam reposuerunt Priores editores iaconisin quihus suffragantur Heinrichiu1 et Betaerus. - Pro vulgato ουτ' e Cod. R dig. dedimus δ', quod idem praetulit Belikerus. - τελωει, τέλος A. B. τελ. P. Vs. 13 - 16. Utrumque hoc distichum Franevius existimat ita additum a rhapsodo nescio quo, ut omitteret antiqui poetae distichum, coniunctum hodie cum rhapsodi mutatione. Et prius quidem distichum putat adumbratum esse e verbis

Tyrtaei aliquanto gravioribus: μηει φιλοφνμr'. Quum autem Isocratia verba in Archidamo P. 137. ed. Steph. αἱ γὰρ επι ἔανειω καὶ λαμπρότητες ονκ ἐκ τῆς ἡσυχίας, ἀλλ' ἐκ τῶν Θώνον γίγνεσθω φιλοῖσιν ' ων ημῶς ορθεσολαι προγηκει, ιητε των σωμάτων μήτε τῆς ψυχῆς μήτε των ἶλλω, ων ἔχομεν μηδενὸς φειδομένους. ex isto Drtaei Ioeo manifesta imitatione expressa sint, interpolationem vel Isoerate antiquiorem assumit Franevius. Sed quis talia Pro.eom- portis habebit Iam primum adumbratio, quam auspicatus est Franckius, eodem iure ab ipso Tyrtaeo quo ab interpo- Iatore prolecta esse potest; deinde ne verum est quidem verba μηει φιλοψυχεῖτ' maioris esse ponderis quam χέων φειδόμενοι, nisi sorte Franckium unitum harum rerum iudicem eonstitueris. Sed alia etiam caussa est, ut Matiniaei verbis utamur, eur Franehio illi versus interpolati videantur: quis serat, inquit, molestum illud αλλὰ - μηει, bis deincePs Positum duobus in distiellis Hospes sit in antiquorum libris oportet, qui eiusmodi repetitionibus offendatur.' es. Μiaueri Dor. I. P. 141. Vs. 13. Pro τῆςδε α habet τrπε, et pro μάχωμεθα

113쪽

θνήσκωμεν φροχέων μηκέτι φειδόμενοι, 15ώ νέοι, άλλα μύκεσθε παρ' dλλήλοισι μένοντες,

20 μη καrαλείποντες φεύγετε τοῖς γεραιους.

A. B. P. μαχόμεθα, sicut mox Pro θνίσκωμεν A. B. ,γη - σκομεν, pro φυχέων A. B. L. P. T. v χάων. s. 15. Alacritatis indicium inest in transitu ex prima persona μάχωμεθα ad secundam μάχεσθε, ὼρχετε. Nimirumhoe distichum eum praecedentibus intime cohaerere lueo elarius evincitur; quamobrem minori tantum, non maiori ut vulgo) distinctione seiunximus. ia hoc loeo habet vim exhortatiVam. Vs. 16. μηδἐ φόβου, cuius loco vitiosum μήτε g. exhibet Z. M. IT. ποιεῖσθε A. B. P. ποιεῖτε ς. Beete interpretatus est Franckius μον ποιεῖν, favere animum, o i/ιὸν ποιεῖσθαι, sibi facerc seu capere animum, velut apud Homerum ocμὸν θέσθαι Il. ι, 625. Id quod hodie Codieibus eonfirmatur, olim divinatione iam indagaverat Heinrichius. Vs. 18. μαρνάμενοι, cuius vice quod legitur in L. P. Z. μαχόμενοι, pro illius uossemate habendum. Va. 19. Eandem sententiam bis verbis expressit Homerus Il. χ, l. 8q.

114쪽

γρηικπαμέν ω, δεδαῖγμένω οξεῖ χαλκῶ , κεισθαι ' πάντα δἐ καλα θανόντι etras, ο,ττι φανῆ st' ἄλλ' ὐτε δη πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον, αἰδ υ τ' αἰσχύνωσι κόνες πιγένοιο γέροντος τουτο δη οἴκτιστον πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν. Epitheton, tIuod Tyrtaeus genubus attribuit, Homerus II. ri 6 I. membris: γυῖα δ' Miκεν ἐλουρά κ. τ. λ. Sed Homeri quoque aetate maximum corporis robur homines in genuhus Positum putasse apparet ex Ioquutione θεῶν ἐν γοDνασι κελται, atque γουνατα λύειν, i. q. interscere. V. 20. γεραιονς. ita seribendum ex Cod. T. pro γηρΠι-ούς, quod est in A. B. L. P. neque Homericum est, quanquam Prior illa sorma saepius obvia. Ceterum notatu dignum mediam huius voeahuli syllabam hoe Ioeo eorripi, quippe quae omnino aneeps habenda sit. V. Iacobs in Monum. Aead. Monac. 1809. p. 62. Seidler de versu dochm. P. 101. Singularis etiam seruetura est: τους ει παλαιοτέρους - μηκαταλείποντες geύγετε τοῖς γεραιους, illa procul dubio

ὐνακολούθως, explicanda.

115쪽

αισχρὰν γάρ δη τοῖτο μετα προμύχοισι πεσόντακεισθαι πρόσθε νέων ων G πωλαιότερον, ηδη λευκὰν IaOντα κύρη πολιόν τε γένειον, θυμὼν ἀποπνείοντ' αλκιμον εν κον47, 25 αἱματόεντ αιδοῖα φίλαις ἐνὶ χεροιν ποντα

αἰσχρῶ τώ γ ὀνίναλμοῖς καὶ νεμεσητὰν

'. 21. γαρ, A. B. μἐν me, deinde us. 22. B. πρόσθεν

Pro πρόσθε. Vs. 25. φίχαις M χερσὶν, ita Osannum sequentes dedimus ex Codd. B. et Relidig. qui exhibent scripturam Eom Pendiosam qιλ' ἐν ι χ. Ceteri φίλαις ἐν χερσὶν, quod vuls in editionibus reperitur. Vs. 26. τά γ' i. e. τα uldois ti/σχρά ἐστιν κ. T. LQuum autem extremo versu uon positus ait pluralis, qui respondeat praeeedenti αἰσχρά, sed singularis νεμεσροόν, Rei

Rhius coniecit νεμεσητ' ἐνιδεῖν, quae lamen coniectura viKNeeesSaria est, praesertim quum ante omnia docendum fuerit sermam compositam ἐνιδειν etiam usitatam fuisse. Itaque Franckio scribendum videtur νεμεσητα ἐδεῖν, hiatu Homerico, Tyrtaei memoria non amplius a digamma, sed ab Homeri

imitatione repetendo. Sed nihil est in Iibrorum Ieetione, quod re vera ossendat. Expliear τὰ αἰδοῖα αυχρά ἐστιν ὀφθαλμοῖς, καὶ νεμεσητόν ἐστιν ἰδεῖν τὰ αἐδοῖα, ita ut da tivus ὀφθα= ola atque infinitivus Iδεῖν sibi respondeant. s. 27. νέοισι δὲ πάντ' ἐπέοικεν, quam quidem omnium librorum lectionem cur Thierschius in Aeti Monae, L P. 216. X. P. 269. III. P 621. eumque sequutua Heinrichius etiam

116쪽

mutare voluerint in νέω δέ τε πάντ' ἐπ. vix perspicere Polueris. Nimirum ex loco Homerico Il. x , Ti. νί is δέ τε πάντ' htεοικεν, minime sequitur Tyrtaeum eodem numero uti oportuisse; neque variatio numeri, quum sequatur singulariscis, tantum in se eontinet offensionis, ut iustam coniiciendi ansam suppeditet. Neque soloecam esse orationem, Pro- Pterea quod, quum praecessisset νεοισι δε πάντ' ἐπ αεν, sequeretur ἐχη sine pronomina τις, dilucide demonstravit Hermannus ad Viger. p. 934. Tantum abest, inquit, ut soloeca sit, ut sit usitatissima. Euripides in Supplicibus 452.

η παρθενεύειν παῖδας ἐν δόμοις καλῶς, τερπνὰς τυράννοις ηδονάς, οταν θέλI. Plura vide apud Heindorsium ad Plat. Gorg. p. 105. p. 96. ed. Butim.) Protag. p. 499. - Sed possit etiam, quod Pro

Posuerunt Pinagerus atque Coracs, ανθος pro subiecto ha- heri, a quo dependeat verbum lay, sc. τους νέους. Qua quam aIlera ratio eam quoque ob mussam probabilior videtur, quia adiectiva, quae sequuntur, θηητός, ἐραzός κ. τ. λ. Pro subiecti appositione iudicanda sunt. Similiter Theognis

117쪽

γ γὰρ ἐών, καλυς δ' ἐν no- οισι πεσών. ωλλώ τις εὐ διαβὰς μενέτω ποσὶν ἀμνοτέροισιν στζριχθεὶς ἐπι γης, χειλος ὀδουσι δακών.

Vs. 28. υφρ' ἐρατῆς, ita clarissime seriptum in Cod. IIehdig. reserente Passovio Sched. erit. P. 30. eodemque o Iis exponente in Speeimine I v. pro vulgata leetione ogρ' ἴρα της, ex qua Ualehenarius Dia trib. Euripid. P. 293. B. Et Hermantius ad Viger. iam elieuerant id, quod hodie eodieIs auctoritate stabilitum est. Consentiunt etiam Codd. A. B. L. P. qui sola litterarum transpositione exhibent ἀρετῆς. Exemplum hule simillimum exstat apud Mimnerm. 12, 3. p. 44Nihilo mitius Thierschius Aet. Monae. III. p. 621. pertinaciter retinet id, quod olim defenderat, αρα τῆς. G. 29. sq. Eandem sere sententiam expresSerat eliam Calliti. I, 18 sq.

λαῶ γὰρ συμπαντι πόθος κροερόσρονος ἀνδρὸς

θνησκοντος, ζώων δ' &ξως ημιθέων. θηητὸς iδεῖν, sed libri omnes habent θνητοῖσιν, quod

Osatinus ita defetidere studet, ut minime in θνητοῖσιν Ioci torruptelam versari suspicetur, sed in alia quavis voce, quum sormulis in εἴνδρες θνητοι, quae non ita frequens sit, librariorum sapientisa deberi posse veri noti sit simile. Altameune levissimum quidem perspicio eorruptelae vestigium, iaceteris huius versus vocabulis positum, quippe quae ad unum omnia prae se serant germanitatis indicium. Sed quod bene intellexit Osannus, rarissimam esse sormulam ανδρες θνητοὶ, id sane hane vocem suspectam redditi Itaque Proba

bilis videtur sagacissima Reukii coniectura, θηητὸς Iesentis

118쪽

pro θνητοῖσιν, illa quidem Brunevio, Heinrichio. Bevhero aliisque aecepta. Sed cur Brutichius mox pro Codicum le-etione, ἐραιὸς δε, scripserit ἐρατός τε, minus spertum est. Desunt saltem idoneae rationes. Nimirum notione, ἀνδρώσι θηητός, viris conspicuus, atque ἐρατυς γυναίςί, mulieribus amabilia, sibi opponuntur.

Vs. 31. sq. Idem distichum in medio sententiarum decursu reperitur apud eundem Tyrtaeum T, 21. sq. quam ob rem Brunckius extrema hac eIegia omnino missum secit eumque sequutus Franckius p. 153. cui adscriptum videtiir fuisse in margine ad erba μη τενγετε v. 20. quum ali hi vix potuerit librarius hane si hi sententiam annotare. Sed quid laboramus de doetrina marginali, minus vera quam argutat Equidem minimo perspicio, cur non Tyrtaeus vel poeta qualiscunque sententiam, Ioeo euidam aptissimam, eandem repetere potuerit altero loco, ubi eadem in auditorum animis spectare atque essicere sibi Proinposuerit. Et tantum quidem abest, ut huius distichi argumentum sententiarum tenori adversetur, ut tanquam perorationem conti. Nere videatur, qua poeta elegiae suae quasi fastigium imponat.

Vs. 31. εἶ διαβάς, loquutio de milite aut gladiatore firmi- aer, diductis, divaricalis cruribus stante. Homer. Il. μ, 45T. sq.

sin δε μάλ' ἐγγυς ἰών, καὶ ἐρεισάμενος βάλε μέσσας, ευ διαβάς, 7να μ ξ οι ἀνατρότερον μος εἰ ζ.c s. Causaubon. ad Theophrasti Char. P. 54. ed. Lips. Vs. 32. ηεῖλος οδουσι δακών, quae quidem loquutio

119쪽

Ἀλλ', μακλῆος γύρ ἀνικήτου γένος εστί, θαρσεῖτ', οὐπω πιυς αν να λοξουν ἔχει. μοδ' ἀνδρων πληθυν δειμαίνετε, μηδἐ φοβεῖο , ωὐρ δ' ειρ πο- ους ἀσπίδ' ἀνὴρ εχέτω, θρὰν μεν φυχην θέμενος, θανύτου δῖ μελαίνας

denotat hoc Ioeo vehementiam, qua quis adversus hostem Progreditur, sicut apud Homer. Odyss. α, 381. similis se mula proeorum iracundiam designat: οἱ δ' ἄnα πάντες ὀδαξ ἐν χείλεσι φυντες. Ad fragm. T. Extat in Stobaei Florileg. L. I. p. 352, et inseribitur Tυρταίου in Cod. A. Trine. s. 1. sq. Commata posuimus post Ἀλλ' atque ἐστι ita ut coniungenda sint haee verba r ωλλα θαρσεῖτε, et sententia caussalis, Ηρακλῆος γὰρ ἀνικῆτου γένος ἐστέ, Pro parenthetiea habenda. es. Schaeseri Melet. P. T6. Ma thiae Gramm. Gr. 3. 615. P. 1242. Ἀλλα, i. e. age, agite. ε νικητου Codd. ανίκητον Gesneri marg. Vs. 2. αὐχένα λοξὸν p., Proverbialis Ioquutio, qua stagnificatur λυem oculos nondum a Lacedaemoniis deiecisse. Theognis 535. Fq. Ohi ποτε δουλείη κεφαλὴ ἰθεῖα πέφυκεν, ἀλλ' αἰεὶ σκολιή, καυχένα λοξον ἔχει. Vs. 4. εἶς, ita Codd. omnes, et recte quidem, Pro Ste- Phani atque Brunctii in Gnomicis leetione ις. Di iij

120쪽

Vs. 6 κῆρας ὁπ' αυγαῖσιν h. ita ex ingeniosissima Her-

manni coniectura ad Viger. p. 935. maxima reposuimus.

κῆρας ἐπ' αυγυῶσιν h. Cod. B. κῆρας αυροῖς h. Cod. A.

Voss. κῆρας αἰγαῖσιν vulg. unde Grotius primum refinxit κῆρας υμῶς αυγής, quod defendit Thierachius Aeti Monae. I. P. 21T. II. P 269. III. p. 264. Brunckius minori etiam mutatione Codi eis B. sequutus est virum doetum in Miseeli. Ghser ait. I. p. 128. κῆρας la' αυγαῖσιν, MI ἰσως. ἐπίσης,

instar, Ceu, aeque. Sed Homerus Penultimam syllaham voeabuli ἰσος semper Produeit, quae spud Atticos demum am-higua est saeta. Itaque multo probabilior est Hermanni Coniectura, qui tamen nescio an immerito post αυγαῖσιν inseruerit particulam γ'. Simile exemplum habet Philetas 13, 4.ἐhπεδα, καὶ τοῖσιν αλλα προςαυξάνεται. optime explicat Hermatinus: HIta pugnare hortabitur, vi-tR in spernentes, mortem autem, sub Ium quidem solis, i. e. honestam, ut in Pugna, expetentes, quoniam illa Parum gloriosa mors est, qua quis domi suae morbo vel senio exstin- sui ur. Faeit ad hane rem hoe in Callini elegia v. 14.

πολλάκι δηιοτῆτα νγων καὶ δουπον ἀκόντων ἐρχεται, ἐν δ' οἴκου Μοῖρα καεν θανάτου.