장음표시 사용
31쪽
lin 6. Ac in eo se i modo iniustitiam eomdoniat 21. Olvendae I s. talem festum 14. de tal34. illi quult. si loea aut Bonacinae 36. probabilius est 12. uxoris potestatem s. dc antichristianos 34. novaas deunt cisternas
36. entarentag. quae est in 36. Paν ordine missum In eo sensu. modo iniustitiam tompensat. . solvendae. tale festum. de tali. illi qui . si loco aut Bonacinae. falsum est . uxoris potestate. dc rei pla, aut moribus antichristianos.
novas adeunt cisternas. tentarent.
quae est in ordine 36. Permissum.16. bona creditoris bona debitoris. 3s. Thrologi Theologi. 34. ad executionem redacto ad executionem redacto, prohibente lage.
32쪽
DE VARIIS IURAMENTORUM GENE RIBUS, ET PRAEC IPUE DE IGRAMENTO DOLOSO .
Uperiorem dissertationem huic praemisi , ut viam mihi sterne rem ad plurimos casus, Ac difficultates resolvendas . Verbosi plus iusto oratio fuit ; sed maxima controversae , alioqui gravis, difficultas veniam nimiae prolixitati impetrabit. Opponet fortasse aliquis superfluum suisse tempus terere in impugnandis aliorum rationibus , quibus amphibolia defenditur : parum namque reserre videtur, sive hac, aut illa ratione propugnetur , Consessarium , reum, testem, aliumve posse negare id quod sub sigillo tantum novit. Parum videri id posse Imperitis, non negaverim; sed certe saliuntur. Nam , si concedamus, verba in extremo casu occultandae veritatis nihil significare , vel licitum esse usum scientiae eommunicabisis, & incommunicabilis; iam admittimus principia universalia, quae, non Consessario , secretario , aut reo dumtaxat, sed omnibus indiscriminatim hominibus faveant; & privilegium unicum, ac singulare Conseia sarii commune omnibus efficitur. Quia, si defendatur , Consessarium posse custodire sgillum, negando se scire quod scit, quia verba in extrema necessitate nihil significant; ratio haec universalis erit pro omnibus. Et reipsa recentes Theologi, ut saepius diximus, ex casu singularissimo Conseisiarii inserunt, omnes communi
ter homines in simili gravi necessitate posse iisdem uti phrasibus, formulisvp l quendi : quod quam salsum sit, in casuum resolutione patebit. ippe haec integra dissertatio tota occupabitur in explicandis variis iuramentorum generibus, de casibus omnibus quos tractare iuniores Calaistae solent.
33쪽
De Iuramento do fo . euoluplex dolus in iuramento :ω an interdum liceat dolo se iurare. Dcentiorum 1ententia exhibetur , oe refultum d vera proponitur , oe
L motum in iuramento contingere posse animadverto vel ex parte Illius quira iniuste exigit iuramentum , cogitque per imuriam respondentem iurares de quo dolo nunc non agimus a vel ex parte iurantis . Porro iurans multifariam iuramentum suum dolis implicare potest. Primo, cum exterius se iurare singit, verbaque usurpat quibus iurantes sinceri uti solent; animum tamen non habet iurandi, ant se obligandi, aut exequendi promissum ia De hoe doloso iuramento egimus dig. n. cap. IV. Secundo, cum verbis aequivocis, Iocutione amphibologica, aut restrictione mentali quis utitur, quibus iuramentum tuum involvit. De hoe solo iuramento doloso nobis in hac dissertatione sermo est. II. me in capite regulae quaedam generales statuuntur : deinde in sequentibus casus peculiares proponam, resolvamque. Sed priusquam sensa nostra promamus. recentiorum opiniones paucis indicabimus. IIL Auctores qui defendebant licitas restrictiones pure mentales , defendebant quoque lieitum esse easdem iuramento confirmare i nullamque maiorem pro iuramento quam pro restrictione mentis requirebam caussam. Et quia res credibilis nocividetur, placet propriis Auctorum verbis sententiam ipsorum referre. Et ex his eoilia ges cum Trulleuch. quamdam regulam notatu dignam. Quotiescumque licitum es uti oratione ambigua, vel tacita restrictione; licitam etiam es uti iuramento, si nectistas, via notabilis caussa id postulet, aut uiuitas emporis, aut bonoris , aut rerum familiariam, vel f intercedat iniusta interrogatio facta ilia qui a bibosegiee loquitur . Ita Antonius a Spiritu sancto tract. v. de iuri disp. r. Hae s. num. a. pag. I42. Item Lemus Lib. II. cap. xl II. dub. m. nam. 43. Castropalaus diis. I. de iuramen. punct. I. num. 6. vers. Denique. Trullenchus Lib. II. Decal. cap. I. dab. II. Malletus M Hemtione 3. practica II. Diana II. P. tractv I. resoL3α & plures alii. IV. Ex his collige quam perieulosa res sit sequi opiniones faventes libertati . Sententia propugnans restrictiones mentales, communis satis erat ante Innocentium XI. eademque docebat , praelatas damnatas restrictiones iuramento firmari posse. Restrictiones illae damnatae suerunt ut mendacia, di consequenter apposita iuramenta ut periuria . Sententia ergo satis communis olim erat penes etiam graves
34쪽
DIS S.IT DE VARI IURA M. SEN. s
Theologos, quae licita aliquando esse periuria docebat, seu quae putabat non esse periuria quae periuria esse Ecclesia declaravit. Ut enim omnis aequivocatio tollatur, nemo Catholicorum docuit, periurium esse aliquando licitum. Sed plurimi existimarunt, quaedam mendacia non esse mendacia, & quaedam periuria non esisse periuria. Venia tamen digni sunt Theologi illi qui ante damnatas propositiones restrictiones iuratas propugnarunt. v. Ceteri Theologi iuniores, qui scripserunt post damnatas propositiones, in i ramentorum usu cautiores paullulum sunt . Graviores namque caustas pro iuramenti quam pro restrictionis, sive amphiboliae usu exposcunt. Nec isti tamen ideo negant frequentem usum iuramenti amphibologici, quod putent esse periurium; sed ob desectum iudi ii, seu necessitatis. Ab Iute enim statuunt, quod , quoties restrictiones mentales externae sunt licitae, toties iurari possit absque periurio : quia, inquiunt, iuramentum sequitur naturam actus cui apponitur . Quare , si restrictio externa vera sit, verum quoque erit appositum iuramentum :quamvis ex conditione peculiari ipsius iuramenti aliqua maior necessitas requiratur ad illius prolationem quam ad solam amphibologicam locutionem . Aliquas hie regulas indicabimus : deinde in casuum resolutione propius ad praxim, quoad
VI. Quemadmodum reiecimus restrictiones. seu amphibologicas locutiones r ee citioiam plurium, tamquam restrictiones pure mentales, & mendacia i ita potiori iure illorum iuramenta, quibus praefatas restrictiones confirmant , tamquam periuria gravissima improbamus , di prorsus damnamus . Quid quod aliqui vel ipsorum qui amphibolias defendunt, latentur, eas, .non semper saltem x Poste iuramento firmari : eo quia, licet probabilis notitia satis sit ad simplicem assidimationem, ad iuramentum tamen certitudo necessaria est Sie inquit vel ipse Cardenas in sua Crisi diu. x In cap. Iri num. 34. Ad plicem a mationem sincit probastiatas facti, ad iuramentam vero requiritur certitudo. Et revera, cum tur mentum sacrosanctum sit penes omnes nationes , & eum periurium gravissiman malitiam contineat, Omnis ratio vetat non solum usum iuramenti , nisi & veriatas, di necessitas toncurrant; verum etiam ne illud verbis profanemus Uuar inullum intelligibilem sensum proserant. Idcirco aliam subiicio regulam. . VII. Patres omnes absolute damnant omnia iuramenta dolosa , seu verbis sallaeibus, & aequivocis prolata. Pauca reseram Sanctorum testimonia. D. Augustinus epis cxxv. editi Lov. ad Alipiam. 1lgad sane eertissime diei non ambigo, nos sotundum verba iurantis, sed secundum expectationem eius eui iuratur . quam novit in te qui iurat, fidem iurationi3 impleri . . . Unde periuri sum qui, servatis verbis, ea pectationem eorum quibus iustatum est, deceperunt . Item epis cxor. Expectationem eorum quibus iuratur, qui uir deceperit, non potest esse non periurus.
35쪽
VIII. S. Isidorus Lib. II. Senti cap. xxx I. Quacumque arte verborum qui vis impet, Deus tamen, qui conscientiae restis est, ita accipit, sicut illa eri iuratur , intelli sit. Dupliciter autem reus fit qui , Dei nomen in vanum assumit , ἐν proximum d
IX. S. Raymundus in Sum. litui. de iuram. ἐν periuri sub finem . Item Ulad n ra, quod si iurans, vel recipiens dodum adbibeat , semper debet referri iaνamentum ad intentionem illius qui non adbibuit dolum , vel artem . 22. quaest. v. Quacumque is s. Si ergo, ἐν cap. Qui peierare, & s. Ex his. Deus enim duplicitatis aspernator simplicem intentionem confiderat utriusque, tam eπ parte recipientis, quam ex parte dantis. Verbortim artem aspernatur, ἐν odit, ut in praealogato F. Ex his in M. X. S. Prosper apud Hincmarum Lib. de divort. Lotarii & Tilbergae. Et f iurandi te cavssa perurget, is arEM, , Id puris verbis, id gere mente pia . verbi arte putes te fature posse Tonaatem, Cui nihil abstrusum est, eui tua eorda patent: uJ non σι iuras , sed ut id iurasse putavit,
Cui iuras, audit; sicque es utrique reus. Nempe Deo, in vanum euius vis sumere nomen,
seu socio, quem atra falsere fraude paras . XL D. Thomas a. a. quaest. lxxκIκ. art. I ad 4. Quando nom est eadem iuranti istentio, is eius evi larat, fi bor procedat eae doso iuranti3, debet i ameatum ferva ri feeundum fanum intellactum eius tui iuramentum praestatur.' XII. Patres in reeensitis textibus loquuntur de iuramento iacto illis qui iure illud exigunt, & de iuramentis quibus contractus, & foedera firmantur 2 quae ia- ne iuramenta & simplicibus verbis, & absque omni arte sive verborum, sive Io cutionum fieri debent. Item haec iuramenta, ut sonant , interpretanda sunt; at que sena per in favorem iIlius partis qui bona fide iuramentum in eo sensu quem steria praeserunt, suscipit. Tanta fuit penes vel ipsos Romanos Ethnicos iura menti reidio, ut vitio G verterent aliqua interpretatione illud eludere . Cum enim quidam Tribuni plebis iuramentum praestitum interpretari vellent, & popualum ab illius vinculo solvere; populus iuramenti observationem proprio comm do praetulit, ut refert Titus LiWius Decad.I.Lib. III. num. 2o. Nondum haec, quAE π ncre et secutam, negligentia Deum tenerat. nee taeterpretando, Mi quisquam iusiurandum, em leges aptas faciebat, sed Jos potius mores ad ere accommodabar. XIII. Sententia quam hac ici controversia propugno , eiusmodε est. Numquam Beet sexm mem amphibosi cum , seu Icientia communicabiII, is incommunicabili im' i Datam, sacramento coin mare. Non me latet, hanc quam propono, sententiam cum communi iuniorum Opinione pugnare. At illam defendunt Patres, & antia
36쪽
qui Doctores : eamque persuadet ratio luculentissima, contra quam praevalere tu niorum multitudo non potest. Ut Paucis rem expediam, naturam iuramenti co siderandam exhibeo. Hare autem tota sita est in veritatis declaratione . Cedo Quinam est iurisiurandi finis Respondet s. Paulus , esse veritatis manifestati nem, & finiendarum litium remedium. En illius Verba ad Hebraeos vi. Homines erim per maiorem fui iurant et is omias controverse eorum finis ad confirmationem est iuramentam . AEquivocationum, & amphibologiarum finis est oecultatio veri. tatis ; iuramenti vero finis est eiusdem veritatis manifestatio. Porro quaenam maior oppositio quam inter occultationem, & manifestationem veritatis , NIV. Propositiones itaque , quas cap t. ari disse l. I. recensuimus , duo conti nent crimina . Primum est sacrilegus iuramenti abusus . une enim aliqua is abutimur, cum ad snem omniaO OpPositum ei propter quem instituta est, eam adhibemus . Finis cuius gratia institutum a Deo iuramentum divinae declarant Scripturae, est veritatis manifestatio is Ergo sacrilege eodem abutimur , quoties iulud ad occultandam veritatem usurpamus . Alterum crimen est, quod, eum reis censitae restrictiones, & amphibologiae sint revera & Prorsus mentales , pura putaque mendacia sunt; atque ad tu iuramentum quo eaedem mafirmantur . peri
XU. Opponunt adversarii, haec locum habere , quando sermo amphibologie pura mentali restrictione contectus est.; secus, quando amphibologia est externa .
α loeutio licita, etiam in nostra sententia. Tum enim iuramentum naturam res olet sermonis , seu actionis cui apponitur, seu quae confirmanda est. Haee Iicita est in omnium sententia. Ergo & iuramentum. XVI. Haee evincunt, tunc iura meatum non esse Periurium e quoniam loeutio externa Verum sensum habet, ut penes omnes convenit ζ at non tollunt quominus sacrilegus tune sit iuramenti abusus. Sit verax locutio amphibologica . At eo haec unice pertinet ut veritatem tegat , occultetque. E contrario natura iuramenti, ut diximus, tota est in veritatis manifestatione. Ergo, quoties sacrame to uteris ad occultandam veritatem , iam ipsam iuramenti naturam pervertis .
amvis ergo in amphibologica oratione iurata non si periurium. est tamen iuramenti abusus, qui cum unico iuramenti fine pugnat. XVII. Tandem communis humani generis sensus, Probabilitarum, quam recensui, opinionem detestatur . Ecquis enim umquam ad iuramentum in gravissimis controversiis , veluti ad sacram anchoram sese reciperet; si sciret amphibol giis uti iurantem posse in ipsa iurata locutione i Ego sane numquam ab aliquo Probabilistarum iuramentum peterem pro alicuius controversiae definitione , potissimum si iurator doctrinam P. Castropalai , quam citi cap. IV. differt. r. destriapsi, sequeretur. Si iudices, si homines scirent praelatis amphibologicis, seu caviu
37쪽
latoriis loeutionibus iurantes circumscribere licite sua iuramenta posse ; non plu-- facerent iuramenta quam verborum iocos. Ne multa. Admitte ut licita iuramenta amphibologica; & ecce continuo sublata foedera, societatem disruptam , rescissa commercia . Igitur, ut iuramenti sanctitas custodiatur , ut consistat hoe sacrum societatis, ct foederum vinculum, ut communis humani generis persuasio , & summa erga iusiurandum 'reverentia salva sint, semper iuramentit m eo in sen- adhibendum est quem illa cui iuratur, intelligit. XVIII. Finem impono huie capiti aureis verbis Auctoris Libri de conficta viatiorum, is, virtutum, qui Liber olim tribuebatur a pluribus D. Augustinori habeturque Tom. VI. operum eiusdem Augustini in appendice ; cuius tamen verus Auctor est Ambrosius Aucterius octavi saeculi celeberrimus Scriptor. Porro is in praefato Lib. cap. x I x. haec docet . Faltaria, atque mendaeium is ipsa unum dicunt . Fiaticia avitem fit ingenio , mendacium vero simplici verbo . Falticia igitur dicit .... quum in non dando aliquem illudere quaeris: Quid in perendo moras invectis e Non babeo quod tibi tribuere possim r relans utique in eorde qui babet , veI quod Dieonfervor , vel quod aliis , si voluntas inest , tribuat . Mendacium dicit : Omnino
quia postulas non babeo ι scilicet non artificios ingenio, sicut salticia, sed simplici
negationis verbo frustrans poscentem. Sed veritas ad utraque respondet : Nee artifcioso ingenio , nee fi liri verbo oportet decipere quemquam : quia quolibet modo mentiatur, os quod mentitur, recidit animam.
An Confessarius iurare licite maleat se nescire delictum quod in confessione audivit ' Ve'rus modus proponitur custodiendi figillum jacramentale, aliaque secreta, quibus δευincti sunt Principum ministri, aliique.
I. niam defensores restrictionum mentalium , sigilli sacramentalis clypeo muniti, Omnes loquendi formulas, quamvis suapte natura mendaces sines tamquam licitas adversus vel evidentissimas rationes propugnare contendunt I con gruum duxi elypeum hune e manibus illorum eripere . Ostendam namque me ra esse sophismata illa quibus ex casu singularissimo Confessarii inserunt , omnes ndiscriminatim homines posse easdem loquendi sormulas quibus Consessarius utitur, adhibere. II. Duobus modis interrogari Consessarius de alicuius delicti notitia potest. Primo ut homo , seu ut ceteri homines , ita ut ex circumstantiis evidentissime pa
38쪽
teat, non interrogari de rebus in consessione.auditis , sed de iis quas communi via scire potest. Et tum semper ut homo intermatur, quando absolute ut reteri homines interpellatur Nemo enim, maxime Christianorum, dum Consessarium alloquitur, ab eodem notitiam quaerit earum rerum quas in consessione audivit resset quippe gravissimum flagitium vel suspicari in homine catholico tantam iniis
quitatem . Dam autem Consessarius hoc modo interrogatur , absque ut Ia mendatii umbra respondere potest, & debet, se nescire; &, si urgeretur , posset suam
negationem iuramento confirmare : quandoquidem ad mentem interrogantis responderet, & veritatem diceret et quia revera ut homo, & communi via prorsus nescit quod se nescire iurat . Haec est communis omnium Theologorum sententia, quam docet D. Thomas in Supplem. quaest. XI. art. I. ad 3. Dicendum , quod homo non adducisur in testimonium, nisi ut homo : ἐν ideo fine laesione conscientiae potes iurare se nescire quod scit tantum ut Deus . Rationem assignat Dominicus Ioto Lib. de teg. seo. memb. Io. quaest. HI mees enim, inquit, eo modo Agni eant quo recipiuntur a popuIo . Populus autem ebristianus , dum audit Saeerdotem
iurantem se nihil stare, nihil iste igit de bis quae novit in confessione. suare verba tua forum significant, aibu se scire extra confessionem . III. Secunda interrogari potest Consessarius non ut homo, sed ut Confessarius ς& an in consessione tale delictiun audierit. Maritus improbus impetere potest
Conseliarium, ut reveIet, an uxor sua consessa sit adulterium perpetratum . Respondere ne tunc potest Confessarius, se nescire, aut audivisse tale delictum Αdfirmanter respondent communiter recentiores, quamvis diversis ducta rationibus . Nos vero dicimus, Consessarium nullo modo sic respondere posse, vel debere ἰ e quod eiusmodi responsio manifestum mendacium contineret ratione interrogati nis iniquae. Idque manifestum est ex doctrina D Thomae, qui docet, Consessarium ut hominem interrogari, non ut Deum, seu ut ministrum Dei. Quando enim i terrogator scelestus limitat suam interrogationem ad notitiam habitam in conseia
scine , seu ad Consessarium ut Dei ministrum , iam non potest fieri distinctio duplicis personae, humanae, de divinae . Quid ergo Revelandum ne sigillum erit Absit. Queiomodo itaquo custodiendum Unica & vera via illud servandi est illa
quam post seriam meditationem aperit Dominicus Soto Lib. de tet. sec. memb. m. quces. M I. concl. 4. dub. a. par. I43. ubi sibi hano proponit ei Seultatem his verbis c Sed quid, fi perconctetuν, an audierit in sacramento confessonis st Utrum si cite pila negare se audiisse e Respondet . Hactenus opinio em secutus communem respondebam inter Legendum , luitu- esse Sacerdoti dicere, se non audivisse in coamfessone. Sed, re modo oculatius inspecta , veri ictus mihi videor asiter sentire. Ee probatur id ποπ licereia Primo quia , quammis in illa Terbo rommode possis isteiasti
restrictio extra confessionem ἱ in hoe tamen , Hibu audivi in eo essione , inesturin
39쪽
profecto admodum intelligi potest : eo quos interrogans explieat contrarium , scilicet
an audivit in confessone. Et ideo non excusatur a mendacio : quemadmodum non exiscusaretur,fi diceret, Nibia odivi nee tamquam Deus , nec tamquam homo . Et , cum neque propter sigillum confessonis mentiri per tiatur , fit ut HIud responsum non fit sicitum . Post hune tractatum de tegendo secreto scripsit suos commentarios in IV. Sententiarum , dc dis. xv m. quo. Iv. art. 3. hanc eamdem sibi proponit dissicultatem, his verbis: Quid, fi mi infidelis orannus, vel improbissimus Christi .
nus pecusiariter a Sacerdoιe exqui=eret, utrum audierit in confessione Petrum Me
IV. Hanc eamdem sententiam docet Dymanus, inter recentiores perdoctus Auctor , Lib. IV. tract. ara. rap. III. de mend. num. T. Si vero talis loquendi m dus , ae circumstantia adsint , ut verbum nescio determiπetur ad omnem enoram tiam, paιa Confessarius adigatuν sit dicat, an o modo, seu ratione serat ; tane vere ac proprie mentietuν , F Terbo nescio erga alteram uta ur , intra mentem cooritans , quod tibi dicam . Sed responGre debet, frustra se se de bis interrogari ;cum , seu sciat, seu neseia , xibit edicere opus sit. Cum qua doctrina eonsentit S. A
tus, ac morti vicinus, de salute filii unici, ae ca=ffami quaerat, qui paulo ante momitius est; duo falsa sunt, Vimit, is nescio, aer abs te dici possunt, ni' mentiendo. V. in id ergo agendum Consessario a tam iniquo interrogatore ad incitas redacto 3 Debet apostolico pectore , invictaque sortitudine interrogatorem repellere , illumque his obiurgationibus aggredi. An ignoras, insanum caput, sacrilegam es.se tuam interrogationem An te fugit, Dei ministrum de sacramentali consessione neque adfirmare , neque negare quidquam posse Divino ministerio quo sun-gor, maximam inferrem maculam, si quidpiam in utramque partem hiscerem . Abstine et go ab ea interrogatione quam tu sine gravissimo scelere facere non va-Ies; & cui ego absque sacramenti profanatione respondere nequeo. Ita docet Sotus Ioc. citi in IV. Sent. Igitur in tali cUu, si urannus es infidelis , respondendum es ita, tamquam sacramentum Titu ranii, religionem chrisianam praecipere de fa- .ramenta I confessione in neutram parIem quicquam esse si uendum . Lι multo es, oeeius reisondendam esset νυν atissimo Christiano , tamquam sacrilego : 'Non es fas ut ad istam tuam sacrilegam iοἰeνrogationem quisquam re ρεηdeatur . Quid , si tyrannus urgeret , gladio districto , ut Consessarius quidquam adfirmaret, aut negaret , ut a Consessarii ore Verbum aliquod extorquereti Mortem tunc Consessarius oppetere potius debet quam verbum ad consessionem pertinens proferre. Ita docet idem Sinus . Et in utroque casu, si mortem illi oranni sacerdoti eomminarentur, Via esset pρtius oppetenda quam verbum ullam proferendum quod in reve-D ionem sacramenti confestoπis vergeret.
40쪽
VI. Quam dedimus doctrinam sanguine suo confirmavit invictus Martyr S. Ioannes Nepomucenus. Cum enim Rex Uvenceflaus, iniqua curiositate percitus, Reginae uxoris suae, cuius Confessarius erat S. Martyr, secreta cordis, & amoris propensionem stire percuperet, Consessarium adiit ; atque illum blanditiis, Ac promissionibus maximorum praemiorum ad violandum confessionis sigillum inducere pertentavit . Exhorruit ad sceleratas preces vir beatus, & gravi, liberaque oratione stas propulsavit. Regi vero Ira excandescenti, atque extrema supplicia minanti B. Ioannes excelso animo bonores perinde ac minas contemnere , confessarii munus expricare , Mntii sacrosanctι legem extollare , poenas temporales ,-sempiternas iis' qui secretum non tenuerint, paratas, exarareare. Denique Regem monere, ut abstin rei captandis quae uni Deo cognoscenda servantur et fine sacrilegio talia tentari non posset, in ceteris omnibus Regis imperia adorare se; boe unum deprecari , quod , similis mortes subeundae essent, non faceret . Auctor illius vitae apud Bolana. die I 6. Maii. In equuleo autem distentus, ac facibus ardentibus exustus , cum non posset verbis, severo vultu impii Regis scelus detestabatur. B. Ioannes indignum ratus ea de re toties obtundι, non verbis , sed toto evite, is severo vastu sacria legium aversatus es. Demum proiectus in flumen , martyrio coronatus rationem
austodiendi sigillum sacramentale nos docuit. VII. Neque hae via incedere tum solum debet Consessarius , cum crimen de quo rogatur, in consessione audivit ; verum etiam quando reipsa nihil audivit zquemadmodum enim sacrilegus atque improbus est quicumque interrogator qui Consessarium urgere ad reserandum sacrosanctam illud sigillum tentat, qui ve aliquid, quantumvis minimum, vi saeramenti consessionis scire stulet ; sic culpabilis eli Confessarius qui excelsum suum ministerium , & altissimam dignitatem quoquo modo demittit, supponitque iniustis interrogationibus. Abutitur enim sacramento, illudque profanat, quoties interrogatus adfirmat. Vel negat quidquam . Ut ergo & dignitatem sustineat ministerii, & sigillu in securius custodiat , atquctinterrogatoris sacrilegi os undique obstruat, intrepide, & christiana sortitudine respondeat e Sacrilega est intrarogatio tua ; ἐγ sacrilega foret responsio mea, sue a Armarem, fue negarem, Me quidquam responderem . Haec est doctrina Soti Joc.
cit. de teg. sec. memb. m. quaest. II I. concl. 4. Sigillam enim confessionis adeo debet esse sanctum, ut non solum non affirmemus qus ictis audivimus , sed nec ne aemus quAE illic non audivimus . Unde, fi Sacerdos intactus in resem interrogetur, an parnitens feceriι bomisidium ; quamvis ille fuerit innoeens , nec crimen fueris confessus , non debet.Sacerdos dicere , Numquam hoc auditi in confestine : quia
quamvis illad fit verum , nec sit revelatio Hira quae cavetur in iure 3 est tamen quaedam eontaminatio sacramenti , nec potest esse fine scandalo . Et quae superius dixit in IV. Sent. hic clarius explicat: subdit enim : Ergo fi impudentissimus oran