장음표시 사용
21쪽
dubitationem inesse utrum omnino Jupiter sit necne. De natura rosecto Jovis ambigitur, ut Hercules se inclinet ad sententiam, non esse ovem Potentem illum deum, qui reliquorum coelicolarum hominumque imperium habeat. Here fur. V. 202 qq. 7 Jon. v. 4l0 τας δονας γαρ τει προμηθίας παρος Σπευδοντες αδμιά --ndrom. V. IlI7-2l. Iphig. aur. v. 36 sqq. Vulgaris erat sabula, ex qua Tantulus, post tuam saepe a diis ad convivium adhibitus sit, his epulas inStruxerit, ut suum ipsius filium comedendum aliponeret. Voluisse enim tentare deos, utrum euneta scirent necne. Reliquos quidem deos hominis nefandum facinus sensisse, Cererem autem edisse humeri particulam Pelopis mactati Dei mutilatum puerum a Jove humero vel ebore Vel auro reSarto, Sse restitutum. Aperte Euripides hanc Vulgarem fabulam commutavit altera minus nota, qua omnes dii uscitia ducti carne humana oblectati sint, ut demonstraret, quam ridicula essent et improba, quae Ortales de immortalibus commenti essent 8 v. adnot. 4.s Orest. v. 315 sqq. Ut singularum domorum lacus habebatur locus sacrosanctus et tanquam PraeSidium a firmamentum non tantum eorum, qui incolebant, sed etiam eorum, quicunque ad eum locum coniugiebant ita Delphi umbilicus erat terrarum et quasi sedes securitatis veritatisque ita ut omnes civitates et Odalitates certiSsimum salutis perfugium judicarent Delphos. Jam ex eo loco decipi quenquam ab Apolline et deludi fallacibus oraculis, nonne summum omnium Graecorum odium movere debuit Io v. adnot. 7. II Jon. v. 445 - 49. 12 v. On. V. 398 qq. I 3 Helen. v. 088 40. ibid. V. 7-21. I 4 Jon. V. 398 sqq. ibid. v. 409 ναους τινοντες αδικίας κενωύετε. In Solonis legibus cautum erat, ut raptus aut stupri ingenuarum convictus centum drachmis mulctaretur, nec postea Athenis crimina ista aliter quam Pecunia punita sunt, nisi forte quis adulterum in sacto deprehendisset. Ib Troad. v. 792 sqq. Chorus in summam Jovis, urorae, ceterorum deorum vituperationem incidit, quod carissimam urbem deseruerint, landitus eam everti passi Sint.
I 6 In vers. Troad 937. codd. legunt: αἱ παιδιαισι καὶ χλιδῆ μορφῆς περι Ἐλθον προς Ἱδην, quorum verborum interpretationem Seidleri Hartungus jure improbavit, sed ne scholiastae quidem explicatio, qui ea pro interrogatione habuit, ei suffecit in revera Hariungi mutatio αι in ου multum speciei prae e fert. I7 Troad. v. 933-53. Juno Argos barbaris divenditura fuisse dicitur, Minerva Athenas Phrygibus subjectura, si pulchritudinis palmam a Paride tulisset. Ita uripides fabulam in suam rem commutavit, ut earum perversitatis invidiam redderet majorem. Aliis enim fabularum auctoribus satis sui commemorasse, unonem Paridem Pro Venustatis palma potentissimum orbis terrarum regem reddere voluisse, Minervam omnibus artibus litterisque doctissimum exercitatissimumque. I 8 v. adnot. I. Is v. adnot. I. 20 v. Jon. V. 398 sqq. - Schneith. p. 23. Si apud Terentium Eunuch. III. 5 Chaerea Jovis maximi exemplum Secutus alacri animo puellam violare constituit. 21 v. Herc. fur. V. 202 qq. 22 v. Here fur. v. I98 - 120 I. 23 v. Herc. sur. v. 194 48. 24 eir adnot. 20.25 v. adnot. 20. 26 v. lectr. v. 674 Exigua fides narrationi habenda est, qua propter hominum scelera o de medio coelo ad meridiem recesserit et iter ab occidente ad orientem ingresSus sit, dum contrarium cursum reliqua Sidera tenerent. 27 v. adnot. I. 28 v. Jon. v. I 409 I3 ibid. v. 300 sqq. ανδρος αδικίαν αἰσχυνεται.
29 V. Here fur. 232 - 37. - Iphig. Aul. v. 700 sqq. v. 702 εω ἐν δέλτοις Πιερέσιν μυθοι τάδ' ἐς ανθρώπους Ἐνεγκαν παρα καιρον αλλως. 30 v. Here fur. I 20 sqq. ibid. 1232 - 37. 3I adnot. 29 et 30.
32 v. Jon. v. 482 Joni affirmanti, se terrae esse filium, uthus obloquitur, nunquam ex terra homines gigni. Cujus sententiae gravitas quamvis eo imminui videatur, quod uinum Omni modo Joni, eum suum esse filimn, persuadere velle videmus, tamen e Euripidis animo illam enuntiatam esse perspiciemus, quum X aliis locis positam censere appareat corpora tantum terrae deberi ab Ominibus, meliorem habere Originem nimos. - Here fur. v. II 54 sqq. Hercules negat, se Jovis Ss filium, verum suum patrem esse Amphitryonem affirmat. - . Ualchen. l. c. p. 37 b. his quae protulit Euripides de diis commentitiis homines eruditi inter Christianos quibusdam commodo sunt usi, ad deos istos nihili Gentilis positae verbis irridendos eorum cultores velut testimoniis domesticis consutandos. reSt. V. 5 2ύιος πεφυκώς ως λέγουσι Τάνταλος. Non adjecisset Euripides: γ λέγουσι si non dubitasset de divina Tantali Origine Helen. V. 7 sqq. verba: εἰ σαφης ουτος λογος et ἔστι δὲ δη λογος τις indicant de veritate rei Euripidem dubitare. 33 v. adnot. I. V. Here sur. V. I 202. mere sur. 1232 - 37. Iphig. Aul. v. 700 sqq. 34 Ubi poestae partes Servandas sibi existimat Euripides, ut in Orest. V. 973 sqq. in fabula deperdita, in Cretensibus scis. Hartung. in annot Orest. l. l. , rem ita proponit, ac si quum Thyestes Peccasset, tum demum siderum cursus mutatus esset ubi vero poetae PerSOnam e Xuere p. 3Sse putat, numen dirinum negat a se impetrasse, ut Ieges, quibus initio res ordinasset, prorsus contra naturam mutaret, mutatis in perpetuum hominum genus uniret. Ceterum sabula, qua Euripides aliique poetae usi sunt, mores hominum vim exercere RXimam in naturae eges, in opinione humana nititur, tuae est Vetustissima. Nam inde a primis temporibus crediderunt, hominum pravitatem efficere, ut leges naturae plane mutarentur, ut sidera de cursu suo deflecterent, ut magnus tota natura exardeseeret tumultus. Si ollis homines et fame et peste laborarent, divinum numen ea mala terris immitere, ut ostenderet, quanta ira ob hominum vitiositatem esset X acerbatum atque moneret, ut vita hominum corrigeretur et mores emendarentur. Nequo vero nostra memoria Sublata est opinio, cometis, agrorum sterilitate . at is vel coeli vel terrae portentis homines converti debere ad perversitatem deponendam.
35 Haec exponentem Odiam de inusitatis, quae oriuntur e coelo, de globis igneis de planetis cogitasse, verisimile est v. Hariun ad . . Orest. 36 Βάκχος idem quod Ἱακχος, quo nomine deus in mysteriis appellabatur, cujus vocis stirps I sonus. Rusdem generis Sunt ρομιος, υιος.
37 Non tantum in IIelena, sed etiam in Bacchis v. 233 , ubi ημήτηρ eadem quaeli vel Κυβmni. Hanc mi esse, jam Sophocles Phil. 39 l. dixit. 38 Itaque Euripidi Arrsi τηρ est Aia-Γῆ-μητηρ ergo Vocis originem non XΡlicat δῆμου μήτηρ. 39 Idem secerat Aeschylus.
40 CD. Mulier. Ir Anaxag. fragm. d. Schaubach. p. 62. q. ubi complures veterum loci asseruntur. 4I Quae vox quum originem ducat a λήθεσθαι ἀλάστωρ et is esse potest, qui non Obliviscitur et is, qui non abit in oblivionem. ι42 In Troad. v. 74 I sqq. Ielena nata est X inVidia, ex caede Vel omnino ex ἀλάστοoo I. l. v. 903. ἀλύστωρ et Paris idem est, in quem omnem culpam tranSsert, quem inVita secuta Sit. 43 Complures locos Mulier. l. l. pag. 44. Sqq. Collegit. 44 v. Bacch. v. 88 Electr. v. IIII. Peleus fragm. 2. Itaque in voce θεά Orest. v. 12 perverse interpretes de Parca Clotho cogitasse jure affirmat Hartung. in annot Orest. V. 2 et scholiastae auctoritatem secutus fortasse recte v. 3 pro Εριν- Ερις legendum esse statuit. 45 v. Iphig. Aul. v. 473 q. 46 CD. Electr. v. 372. Helen. V. 696 sqq. Iphig. Aul. V. 859. Iphig. Taur. V. 52 I. q. v. 67I. Prorsus diversam a plebeiis vatibus iacit posita in Helen Theonoen vera praedicentem. Sed primum Euripides posita probe distinguendus est ab Euripide philosopho Deinde Theonoen eam fingit, quae in summa vitae integritate et sanctitate nihil nisi illud agit, ut res divinas investiget, quae ab omni homin a trepitu remota, libera a cupiditate lucri, divino spiritu impulsa prospiciat sutura atque aperiat ob eam rem ei posita, ut Sacerdotibus Cretensibus sententias tribuit maxime reconditas atque subtiles. Quod sicubi Verum Vatem praedicat Apollinem, hominum vaticinia nihili aestimanda esse confirmans, Theonoe adam qui Apollo Videri potest, utpote quae dei consilia cognita et perspecta habeat . Cis. Hartung. annot. V. 99 Helena.
47 CD. Hart. I. I. in annot. 48 Hartungus in prooemio ad Hercul. p. I. ita disputat Euripides honnt alsiichte de Mythe nichienstelire und at sic auehoon ei te seine philosophischen rhenninis nichi verantagst gelanden, si unbedingi
22쪽
hringi es. Sed verba sic proposita, etiamsi ex se explicari possint, tamen Prioribus neutiquam conveniunt. Quare aptissimo emendasse videtur Hartung. legens το πλῆθος ο τι το φαυλοτερον 'Eνομισε, χρηστον τόδε τοι λεγοιμ' αν. was dem schlichter Vol Gangon Geb isto soli stet mi das este cheinen Hanc equidem interpretationem probare non dubitavi. 50 v. Bacch. v. 28 sqq. Cadmus Pentheum adhortatur, ut quemadmodum reliqui cives, etiamsi non sit, esse deum Bacchum credat honestum enim esse id mendacium totique genti gloriae, deum natum esse ex Semela. Quod Cadmi dictum ex Graecorum ratione est aestimandum Cis. Hartung. annot VerS. 333. Baech. - . a Ch. v. I 58 sqq. Nihil opus est mutatione Valchenarii aliorumque: υ δὲ σοφιζώμεσθα sed Verba: ουδὲν σοφιζομεσθα a iter sunt explicanda atque Herm. explicavit: nihil argutamur cum diis. Sententia, quae hoc loco Xigitur, haec est nihil argutando cum diis et de diis efficimus, ' qui quidem Sensu inest in verbis. v. Hartung. ad eundem versum. Etiam in v. 772 sqq. Bacch. inest sententia: VOX Populi, VOX dei. 5I Vid supra. Quanquam sunt, qui dicant, extremo demum Periclis tempore Anaxagoram accusatum et patria expulsum esse. v. Zelle in libro die Philosophie de Griechen, te Λustage I. Thi. s. v. Anaxagoras. 52 v. Garve in libro Philosophische Λnmerkunge und Abhandiunge et Cicero' Bucher vo de Pstichten. Bresia und Leipgi I 8 I9. t. II p. 6 sq. D. supra. - Nonnulli partem eorum, quae Secum pugnant, tolli arbitrantur eo, quod dicunt, uripidem posterioribus temporibus poenituisse, tuo liberiora de religionibus judicia secisset et redisse eum ad opiniones vulgo probatus, ut evitaret odium, quod philosophia sua contraxisset. Valchenar. . . p. 37, . Adversariorum calumniis et Xemplis motus aliorum cautius postea mercari didicit, quodque Pindarus dicebat, τογε λοιδορῆσαι θεους, ἐχθραν esse σοφίαν animadvertit, insanientem Sapientiam Horatio. Sic olim orsus Euripides suam Melanippen: ευς, στις ἐστὶν, ου γαρ οἶδα πλην λογα κλυων. Primo versu hunc postea substituit: Ζευς οἱ λέλεκται τῆς ληθειας πο- correctum verSum praebet Aristoph. Ran. v. 275. adhibitum etiam Hermogeni p. 555. Priora leguntur apud Athenag. p. 23. Justin. M. p. I. . Luciano hinc facile resutuenda T. II. p. 689. Ad Plutarch. om. ΙΙ. p. 56. . . comparari poterit Theod. Canter Var Leci. I, c. 25. Post obitum positae demum actis Bacchabus insunt Euripidis non pauca, quibus receptam civibus suis religionem videri voluit tueri editamque sabulam a posita, ut impietatis a se crimen amoveret, suspicabatur amicus elegantissimus . Musgrav. Emend. in Eurip. p. III. Assentitur Valcherario Schneitherus l. c., qui et ipse censet non a vero alienum videri, Euripidem Bacchas conscripsisse, ut plane se urgaret, in Omne reliquum vitae tempus, impietatis nomine, ex disciplina Anaxagorae et lamiliaritato Socratis, dictisque in tragoediis liberioribus contractae, quod consilium sero eum
cepisse, quum non nisi post mortem ejus actae Videantur.53 Plutarchus in Sylla p. 423 Euripidem vocat σοφον ανδρα και πολιτικων ἐπιστήμονα σοφισμάτων. Alio loco de glor Athen. V. Aeschylo tribuitur στομα, λογιότης Sophocli, o pi Euripidi Ad Athenaeo IV. 58. I. VI 270. c. XIII. 61. a. poeta cognominatur et Scenicus philosophus et Sapiens. 54 Item Barnesius in Commentario de Euripidis vita positam omni cogitatione curaque id egisse afficinat, ut utilitatem civibus afferret. . c. p. 3: Quum itaque talis tantusque vir Ailaxagoras ob philosophiam fuerit tantopere periclitatus, illius discipulus Euripides hae re territus illic ad scenam se convertit, duodevicennis exsistons; ex quo tragoediis componendis praecipue vacavit. Non is quidem disciplinae suae veteris λειποτακτης aut transfuga sed fidelissimus et constans cultor et custos omnia enim magni magistri praecepta conservavit et secum in musarum eastra intulit, adeo ut post hinc cothumata audierit philosophia et ipse emphatice Scenicus philosophus sit dictus. , Et sane id sibi praecipue uripides in omnibus sabulis suis proposuisse videtur, ut auditoribus quam maxime prod-
esset et per jucundas carminum et sabularum ambages animis eorum virtutis amorem et hujus vita contemptum instillaret ut omnia denique pietatis, constantiae, prudentiae et patientiae praecepta veterum heroum exemplis cohonestaret denique optimarum sententiarum repetitionibus suis Atheniensibus inculcaret. - Quidquid magnanimus ille praeceptor honorifici de Deo unquam' locutus est aut sapienter de Natura, id civibus suis frequenter propinavit; nec sublimide et clanculum id fecit, sed aperte populo exhibuit salutaria moralis sapientiae dogmata, poetice tamen dulcore emollita. D. Hass. l. c. . . et quos citat Hassius Iocos: Barnes ad Troad. v. 68I: Theon sophista notavit Euripidem, τι παρα καιρον αυτ Ἐκαβη φιλοσοφει. Sed Theon nesciebat, quod Euripides prae summo inoralis philosophiae studio, ut illam auribus et animis hominum instillaret, artis podlicae paulo negligentior ultro videri voluit. Id. ad Phoeniss. V. 49.
I v. Hippolyt. v. o. h. Jon. v. 398 sqq. Quamquam illo Hippolyti Ioco ειπερ γε inpro θεων νομοασι χρωμεθα, non de Lycurgi vel de Minois legibus cogitandum est, quae ab ipsis diis hominibus datae esse dicuntur, tamen etiam hae, quoniam a lege cujusvis hominis animo indita ductae sunt, signum prae se ferunt divinae originis; cis Hartung. ad vers. 5. I. I. Hippolyt. v. o. v. Sisyph. rg. Med. Matth. 2 v. Helen. v. 937 - 52 Hecub. v. 759 Sq. D. litter. I. I. p. 47. D. Cie de Iem Π, c. 2.3 Incert. tragoed. ed. Matth. CLVIII. D. Valchen p. 4 ei 42.4 Eodem sere modo sed copiosius disputat nat deor. I. c. 36 - 46.5 Mulier. . 47. I. c. asser Iocum lat. Gorg. 484 b. νομος ὁ πάντων βασιλευς -των τε καὶ ἀθανάτων ex Pindaro. 6 illllem censet, Euripidem in hac doctrina probabiliter secutum esse Heraclitum, qui mentem divinam, omnia gubernantem maximi secerit, neque merum esse commentum, Euripidem studiose Heracliti scripta egisse v. lille I. I. p. 47 Excogitaverint sane ante Anaxagoram alii philosophi illam de mente et de corporibus doctrianam, excogitatam certe acceptamque magis Xcoluit Anaxagoras. D. Ritter, eschichte de Philosophie. I. ThL p. 292 29 sq. 302. D. Paul lexic. s. V. AnaXVOrae. Quamquam Cicero de nat deor. I, aperter An xagoras primus, inquit, omnium rerum descriptionem et modum mentis infinitae vi ac ratione designari et confici voluit , Valchen p. 45. inller. p. 48. - cis infra de Aethere deo assii. 7 Fragm. Eurip. apud Valchen. l. c. p. l. O magis animum homiuis oculis videmus, neque tamen eum esse infitias imus, quia praeclaras ejus res imadvertimus et, quae sua sagacitate efficit, admiramur. h. iα
Λέμας τὸ θεῖον περιβάλοι τοίχων πτυχαῖς;
His versibus Schneitherus aliet haec p. 26. I. I. Cui non haec legenti statim cogitatio subit convenientiae, quae inter hos versus et nobilissimum illud sacrae scripιurae effatum intercedit, quod iisdem sere verbis conceptum est. σουρανός μοι θρονος, η δε η πωποδιον τῶν ποδων μου ποῖον ο&ον ο&οδομησα μι, λέγει κυριος I. Jesaia LXVI. et Act apost VH. 49. . Profecto minuitur miratio, qua videmus Patres Ecclesiae, ex antiquis scriptoribus emere voluisse vaticinia de Christiana fide sic Clemens, ex fragmento a Valchen p. 43. allato effici dicit Euripidem se ipsum latens latentem , deum patrem et filium celebrasse , si apud eos sententias invenimus, quae Christianum Omarent, si illas protulisset. Confici mihi videtur, Euripidem puras de divina natura habuisse opiniones, easque,
magnam partem, ex Anaxagorae disciplina hausisse. CD. Ritter. l. c. p. 302. Dub fragm. XVIII. 'Οξυς θεων ὀφθαλμὸς ἐς τα πάνH ἰδεῖν.
Εσθ' ως Dικεν, στιν υ ορωμενον ις ζωσιν ἡμῖν, ουδε προσδοκωμενον Βαιμόνιον, ἁ μέλει τα του νζτου βιου. v. Sisyph. lag. I. Incert. fragm. XXIII. - Phri. Irg. VIII. Nihi deos fugit eorum, quae homines injuste aciunt. io v. Helen. 554. Troad 926. D. Helen. v. 083 sqq. Deo majorem esse velle stultissimum est. Hercul sur. v. 688 sqq. ibid. v. I sqq. et artung. ad hunc Iocum Iphig. Taur. V. 378. ubi το χρεών idem quod ἀνάγκη i haec autem arcte cum deo cohaeret Fatum μοιρα, αἶσα, ἀναγκη, χρεων apud Euripidem Plerumque est lex immutabilis et constans, cui ne qua fraus fiat, dii vel solus Jupiter curat. Interdum satum Euripideum
23쪽
ita ut deus ortunam aut bonam aut malam reddat cis Heracl. V. 9b-602. ubi μοῖρα idem quod deus et μορ-oiti ea sunt, quae a diis Ortutibus immittuntur . --
12 Troad. v. 485. cis Horat. d. I, 34. 12 sqq. Heracl. V. is 5 sqq. Iphig. Taur. V. '378. Troad. v 446 sqq. Bacch. v. 337. sqq. Helen. v. 662 4 ὁ θεὸς οἱ ἔφυ τι ποικίλον καὶ δυστεκμαρο- Hercul fur. v χIes eis. Hariung. ad a. d. v. 688. I 232 Mulier. l. c. p. 44. sq. alchen. p. 39. 43. b. D. Ritter l. I. - 298 4. Orest I502. q. quemcunque vult, rebus humanis finem imponit deus. Hecub. V. 463. Sqq. tam obscura et occulta saepe nobis sunt dei consilia, ut casu omnia evenire videantur. Ibid. v. 68 l. q. Hippolyt. V. 056. m. Quinque versus, ποHαὶ μορφαὶ των δαιμονίων πολλα δ' ἀδεπτως κραίνουσιν θεοί sqq. qu in eXtremis
tragoediis Androm. Bacch. Helen. AlceSt ad Verbum cpetuntur, redeunt in Medea ita, ut primus Versus mutatus sit in emum es ποHῶν ταμίας εὐ ἐν 'Oλυμπω sqq. , quamquam et ipsi multarum rerum inexspectatum Ventum significant et ex Euripidis animo scripti sunt, tamen a compluribus interpretibus pro adulterim habentur.' Iphig. Taur. v. 426-29 Supplic. v. 7 8-20. Iphig. Aul. V. 460 sq. melen. V. I 6. Hercul fur. V. 795. lcctr. V. 23. Alex. Irg. XX. Andromed seg. XUI.l3 Hinc apud Aristophanem: De Aether, eus Lust illustein. 14 v Bacch. v. 340 sq. Melanip. rg. VII. - Orest. v. I 643. Ibi Apollo dicitur Helenam appropinquaturus Jovis aedibus, inter astra positis quod nihil aliud est, nisi in soluta oratione in coelum extollere vel famam immortalem reddere. - Aether sedes est deorum, V Irg. Chrysipp. VII. rg. Pirith. . Troad. V. 874 sq. Jon v 88 sq. Juno cum Jove inter sidera habitat V. Helen. I 043-46. D. litter. l. c. p. 48. Falchen p. 39. Ib v ulter. I. c. p. 44. Supplic. 713 - 19. Valeken. p. I. ibid. . s. 43 Hercul. V. II 54. Hecub. V. 58 Sq.: οἱ θεοὶ σθένουσι χώ M or κρατῶ ν μος. - Orest. Ib02 q. Helen. V. 704. lo. Iphig. aur. V. 378. mulus
I 6 Fortasse eandem hujus quaestionis difficultatem et obscuritatem, in quam incidit Cicero de Fato c. I. de nati deor. III, II. 39. Ι . . II, I, cognOVit Euripides. - st Cio de 't. ηψr 3 3 17 Hercul sur. v. 688 sq. Troad. V. 748. 26. Bacch. Ib7. Dub Irg. XIX. eis Iphig. Aul. V. 32 q. κα μη συθ ς, τὰ θων υτι βουλόμεν ἔσταM ad quem locum Barnes illud Senecae profert Ducunt olentem sata,
I 8 Praeter locos s. c. Alcest. v. 32 sqq. μουσαι ariungo identur poetarum opera deSignare, quum in verbis μεταρσιος ἐξ philosophica de extremis rerum causis meditatio intelligenda sit, quae Graeci τα μετεωρα appellabant. Haud dubie ea in initio cantici inest sententia Quantumvis et aliorum scripta tum positarum tum philosophorum inspexerim et ipse mecum meditatu sim, etc. Is Teleph seg. XXV. 20 v. Heraclid. v. 900. Jon. v. 1396 sqq. mille homines sortuna miseros reddidit, vicissim beatos steri voluit. χη ex sententia Euripidea est θεος cla. 50 I. Hecub. V. 68. V. 904 sqq. 2 Heraclid. v. 742 sqq. Verba: ουποτε θνατων ῆσσονες ποτ αν, ἐμου φανουνται corrupta SSe et vitium latere in vocabulis: ποτ αν εἴ interpretes ad unum omnes intexellerunt neque in eo dissentiunt, eam sententiam desiderari, quam expressit Fix se nunquam mortalibus inseriores dii praesides mei apparebunt. Ad quam sententiam efficiendam pro illis tribus Vocabulis, praeeunte Musgravio, scripserunt: πρυτάνεις, ita ut mutarenti ἐμοὶ Et in hac mutatione acquiescere possumus; nam sententiarum rati docet, πρυτάνεις SSe deos PraeSides.
Nihilo tamen minus Hartungus pronomine ἐμοί rejecto θεοί dedit, quae conjectura redundat. - Supplic. V. 83. I sqq.
23 Incert. trag. rg. CXXIX: τῶν γαν γαρ απτεται Θεὸς τα μικρὰ δ' εἰς τυχην φεὶς ἐα sub seg. V:Zευ γὰρ τα ιιὲ τ αυτ φροντίζει βροτων, T μικρὰ δ' Lλοις δαίμοσιν παρεὶς ἐα. - Phoeniss. v. l3I:
καλως τὰ των θεῶν καὶ τα τῆς τυχης'ει. - cla Cic. de nat deor. II 66. - Etiamsi per socordiam quandam dei nonnulla casu evenire positam censere Statuamus, tamen vitiositatem de Euripide agnoscamus necesse est.24 v. Bacch. v. 340 sq. Iphig. Taur. v. 669 sq. Bacch. v. 342 sqq. Iphig. Aul. v. 460. 2b v. Orest. Ib62. 26 v. Hippolyt. v. 76 Castigantur, qui verbis aliud jurant, revera aliud faciunt Liquid hoc versu ostendit posita. ipsos homines impios, dum periurio alios allere student, eonscientia admonitos persentiscere, investigare
deum vel occultissimas animi sententias. Quod nisi ita se haberet, ineptum esset, diverso a verbis conceptis animi sensu avertere velle iram dei, quippe qui odio persequatur periuros. Ceterum offendi possit in eo, quod hanc mussimum sententiam homini castissimo integerrimoque tribuit posita; et revera eam diversa interpretum judicia expertam esse adnotat Ualchenarius v. Bothe ad illum vers. . Ilud hoc versu nutrici Hippolytus obloquitur: Nolim exagitare de jurejurando. Nam flagitia reticere neque volo neque cogor neque omnino, si quid ejusmodi exspectassem te indicaturam, jurassem. Etiamsi HipΡOlytus promissis suis non stetisset, levitatis, non improbitatis,
esset coarguendus Sed quanta esset religio in fide firmiter data Euripides docuit . quod Hippolytum jusjurandum
Semantem fecit. 27 cla. litter. l. e. . 44.28 v. Phoeniss. v. 38 I. Hippolyt. v. II 2 Goφωτέρους γαρ δει βροτω ειναι λους. 29 V. Supplic. v. 203. 18 sqq. Bacch. V. 342 sqq. V. 876 sqq. - est Ualchen. p. 87. 30 v. Hercul sur. v. 610. In versu' εἰ δε θεοῖς ἐν ξυνεσις καὶ σοφία καπ ανδρας Donnerus, mirum in m dum explicatis vocabulis κατ' ανδρας, vertit: aret thr lug, sitier, und Wogi Menschengeschic mit eishoit e ita ut in contrarium sententia abierit. Id enim dicit posita se deorum Sapientia ea est, quam homines percipere
queant D. Mulier. P. 47. 3I v. Hippolyt. V. I 056 sqq. D. Hartung. ad locum difficillimum. - Ηelen. V. 083 sqq. 32 v. Iphig. Taur. V. 426 - 29. 33 v. Jon. V. 336 8qq. 34 v. Bacch. v. o I9 II. 35 v. Jon. v. 50 Sqq. 36 v. Iphig. Taur. v. 669 sq. Bacch. v. 342. Iphig. Aul. V. 460.37 v. Hecub. v. 74 sq. Alcest. V. 579. clen V. 853 μισεῖ γὰρ ὁ θεος την βίαν. - Palamed. Q. V: vir justus unus milia immensa improborum superat, favente laetus et jure et deo. - . Bacch. V. 876-78 sqq. ibid. sub finem sequi Penthei Medum interitum contemplatus erit, justum deum esse ibi persuadebit. - . Jon. v. 398 sqq. Electr. v. 537-38. - Cyclops V. 340 sqq. - .melen. v. 24 sqq. Helenam deus rebus adversis vexavit, quod, quantumvis casta esset, tamen in eo eccRVit, quod Virtutem nimis jactaverat, Pertinaciter adversando popularium opinionibus; D. Hartung. ad vers 1278. Sic item Hippolyti atrocissimus interitus explicari potest ex virtutis
quadam jactantia. 38 v. Phrix Irg. IX. Iphig. Aul. v. 97 Sqq. 39 v. Hecub. V. 758 Sqq. 40 v. lectr. v. 272 74. 4l v. Supplic. v. 3I4 sqq. - Bacch. v. I 20 sq. qui sapiens est, deum ocium habet. 42 v. Supplic. V. 287 Sq. 43 v. Heraclid. v. 878. - cli Ualchen. p. 2I: X fabula Chrysippi: αι, αι, το θεῖόν ἐστιν ἀνθρωποι κακον,
αν τις εἰδῆ τἀγαθόν, χρῆται δε μη
46 Polymestor in Mocubax cum filiis punitus est quod hospitii jus aurpissim' violavit Hecub.
v. 676 sqq. 404 - 8. 47 Incert. Irg. ΙΙΙ, a. - Hecub. sur. v. 700 sqq. Deus justos et injustos respicit. 48 v. Orest. V. I sqq. 49 v. Orest. v. 690 Orestem Furiae persecutae Sunt propter matricidium, . . animi morsus vexarunt.
Helen. V 80 sq. -δείς πού υτυτησεν, εκδικος επως, 'Eν τῶ δικαίω δ' ἐλπίδες σωτηρίας. - Jon. v. 505 sqq. - V. Baech. v. 572-73 τους ευγενεῖς γὰρ υ στυγουσι δαίμονες των δ' ἀναριθμήτων siauόν εἰσιν οἱ πονοι. Huno alterum versum artungus pro subdititio habet, quod neque hujus oci ratio admittat commemorationem hominum ignobilium et rerum secundarum adversarumve, Significari Potius conditionem humanam post mortem -- quo in universum Euripidis sit, id quod in Homero vituperetur, contemptum quendam hominum de plebe prae se ferre. E contrario Euripidem illam Homeri de ordinibus hominum praejudicatam opinionem semper refutare. Nihilominus genuinus esse potest ille versus, nam ἀναριθμητοι, quum ευγενεῖς oppositi sint homines generosi anim. Sunt virtutis expertes, quorum numerus maximus. Jam Versus ita interpretandus: Virtutis expertes laborant potius et viventes et mortui. In collocatione verborum autem non est haerendum.
24쪽
50 v. Heraclid. V. 595 sqq. - D. Μstiter. I. l. p. 44. 47.
51 Scyriae seg. II. Incert. trag. rg. CLXXXVI et CLXXXVII. - Belleroph. rg. XL - Hippol. v.
10 5 sqq. Quem Ocum recte interpretatus esse Videtur Othius: Pugna ejus, qui, providentiam dei agnoscens generalem, non agnoscit particularem. Supplic. V. 96-98 Rati sententiarum docet, VerSus 598. sensum esse hunc: Non video, deum semper bonis hominibus bonam fortunam, malam malis attribuere, M sive illum versum interpretaris, ut Matthiae: Video deos multis in rebus ab hominibus discrepare, ' sive ut Marciandus: In multis deorum erga mortales dispensationibus ego magnum discrimen ideo Helen. V. 083 sqq. Hominum vita plenissima est aenigmatum, quae ViX sapientissimus quisquam OlVat, ita ut omnia casu Ortuito evenire videantur. Pro τα θεῶν Hartung. conjecit τα βροτων, quae conjectura propter Sententiae rationem perplacet. 52 v. Troad. V. I 222.53 v. Troad. v. 49 sq. 585 sq. - Heraclid. V. 838. 54 v. Troad. v. 850 κατὰ δικην τα θνητ αγεις. 55 cis Antiop. lag. XV. Incert. seg. II. v. Supplic. V. 2I0-I5, quem locum Horati obversatum esse probabile est Od. III, 2 vetabo, qui Cereris sacrum eir. . - . Jon. V. 50 5 sqq.:. Qui aerumnis vexatur, confidat deo postremo enim boni dignis praemiis afficientur. - D. Valchen. l. l. p. 85 ibique uripidis fragmentum: Rebus humanis justitia adest, facinorum spectatriX, quae mortalium Oculis non nisi mentis spectabilis, omnia videt, et tacito lentoque gressu sceleratos Secuta, poenae tandem graVitate tarditatem suam compensat. D. Cic. in L. Pis nem. c. 20: Nolite putare, ut in scena Videtis, homines consceleratos impulsu debrum terreri Furiarum taedis ardentibus, sua quemque fraus, suum lacinus, Suum scelus, Sua audacia de sanitate ac mente deturbat. Hae sunt impiorum suriae, hae flammae, hae laces. se. Unichen. . 86: Deciustitia divina, tarda, certa tamen, scelerum
vindice, locus est Euripidis e perdito dramate peregregius apud Plutarch de sera Numinis vindicta. p. 49 A. 56 v. Belleroph. Irg. XXVI.
57 V. Bacch. v. 768 sqq. - Heraclid. V. 9 sqq. AED. Mulier. I. I. P. 44. 47. 58 V. Electr. v. I 275. - JOn. V. 935 κακω ce ἐσθλον ου ξυμμίγνυται. 59 v. Iphig. Aul. v. I 460. - Bacch. V. I 86 sqq. o Justas poenas injustus homo dabit, easdemque graves et acerbas suis cognatis.
60 v. Orest. v. I 535 sq. Atridarum calamitates ab interfecto Myrtilo prosectae sunt. 6I Dub Irg. XXI: τα πλεῖστα θνητοῖς των κακῶν αυθαίρεται. 62 v. Heraclid. v. 608 α δ αρετ βαίνει δια μοχθων.63 v. Horcul fur. V. 20 sq. Omnes mali homines naturali quodam inculo conjuncti conjurant in strenuum virum et sortem. cis Hartung. ad h. l. 64 v. Helen. v. 80I εἰ γάρ εἰσιν οἱ θεοὶ σοφοι, Κυψυχον ανδρα, πολεμίων θανόντ' πο, Κουφη καταμπίσχουσιν ν τυμβω χθονί, ακους δ υτ ερμα στερεον ἐκβαλλουσι γῆς. Prima horum Versuum Verba rectius vertit Hartung. Denn en die Otter eise l. e. justi Sin etc., quam Donner. Wen oben eis Glitter in etc. Pro ἐκβαλλουσι caliger correxit ἐμβαλλουσι, quam Vocem artungus in teritum jure recepisse videtur. Sensus autem loci haud dubie est: Si dii justi sunt, sorti viro ab hostibus interfecto propitii erunt, . . post mortem
eum remunerabuntur. Helen. V. 63 sqq.
65 v. Bacch. v. IIII Menelao spectatae integritatis Viro, post mortem in beatis insulis vivere constitutum est. - De ortunatis insulis v. Strab. I et 3 Plutarch. in Sertorio Herodotus in Thalia eas Aegypto tribuit, Taetz. ad Lycophr. 479. morat. Od. 4, 8, 27. Epod. 6 4 sqq. 66 v. Hereul fur. v. II 23 μιαίνεις, θνητὸς ων, τα των θεων - Iphig. Taur. 366 ουδίνα γαρ οἶμαι
δαιμονων εἶναι κακόν.67 Belleroph. lag. 23 εἰ θεοί τι δρῶσιν αἰσχρον, ου εἰσὶν θεοί. 68 v. Jon. V. I sqq. 69 v. Troad. V. 937-44. - Helen. V. 055. - Hercul sur. V. 20 sqq. ela loe., quos supra audaVimus.70 v. Jon. v. 409 sqq. ercul sur. 232 sqq. Jon. V. 30 sqq. 17. In Jone Mercurius affirmat, donem
filium Apollinis esse, quod idem in extrema sabula Minerva repetit Itaque per Apollinis libidinem Jon natus. Hae improba de origine Jonis opinione usus est Euripides tanquam fundamento ad subulam superstruendam. It rum Euripides posita ab Euripide philosopho intemoscendus est; nam proponit Euripides Jonem filium dei, ut aptus
sit ad magnas res Perpetrandas.
7I v. Bacch. v. 7 sqq. - Electr. V. I 272 Qui sanetus est, eum miseriis deus liberat. D. Cic. de Iere. Π, 4.
74 v. ibid. 75 v. ibid. 76 v. ibid. 77 v. ibid. 78 v. ibid. 79 v. Helen. V. I 6 θεὸς es καὶ το γιγνωσκειν φίλους. Audacis locutionis sensus est divinum quiddam
80 V. Helen. V. I 6 λέγ, ω ακουστα πάντα δωρα δαιμονων. Hermannus post κουστα plene interpunxit, eumque secutus est Donner. Qua interpunctione generalis redditur sententia, quae quanquam non abhorret ab animo Euripidis, tamen diVersa est a sensu, quem praebet verborum collocati Vulgo Probata. 81 v. adnot. 72.82 Saepe ab Euripide commemoratos esse ἀλαστορας, supra demonstravi. Horum numinum proprium St, ut societas iis intercedat cum rebus malis. Ubicunque αλαστορες ulciscuntur, quae ab hominibus male facta Sunt, ἀλάστορες bona sunt numina; ubi Ver innocentes nulliusque sceleris conscios persequuntur et omnibus tormentis vexant, mala numina sunt, quae eomparari possunt eum Christianorum diabolo. Interdum ejusdem miseriae auctor est modo deus quidam infestus, modo λάστωρ V. Phoeniss. 46 I. 483. 496 alios Iocos attulit Mulier. I. c. exHippol. Quare, dixerit quispiam, uripides aut deo mundi administratori malam naturam tribuit aut statuit, praeter deum esse numen quoddam malignum, quod bono de hominibusque ubique adversetur. Sed primum ex iis, quae de virtutibus dei diximus, apparet, duplicem naturam, et bonam et malam, non posse conjunctam esse in uno eodemque deo. Neque eo magis jam affirmari potest, Euripidem finxisse malum quoddam numen, a deo optimo maximo diVersum, quod illas sententias, ex quibus mala hominibus contraxerit ἀλαστωρ aut deus quidam iratus, ex quotidiana dicendi ratione sumptas esse probabile est. D. Mulier. I. I. 46. Etiamsi vero concedimus, Euripidem praeter bonum numen malum ascisse, tamen hoc alterum in mundum administrandum haud multum valet, tantam enim vim in re humanas exercet, quantam deus Potentissimus permittit. D. Sehaub. I. e. p. III: Anaxagoras tum boni tum etiam mali efficientem causam mentem esse statuit. Alexand Aphrodis in Aristot. Μetaph. d. at P. 27. 83 v. adnodi 72.84 v. Mulier. l. e. P. 85 Valchen p. 43. 86 v. Bacch. v. I 019
2I τὀ σωφρονεῖν est Vera prudentia, quae de placet. 87 V. Bacch. v. 772 sqq. Non ultra mores hominum progrediendum est vox populi vox dei . - Ιhζd. v. 876 Verba sunt difficillima, sed quantumvis interpretes discrepent, hic intellectus videtur inesse modesta sententia, ex qua res divinas colimus neque eas sanae menti adversari vel soli plebi convenire arbitramur, integram vitam consereat. Non ea apientia, quam vulgo habent, sectanda nam invidiam et odium civium contrahit et quum magna pericula suscitet, proprie stultitia est appellanda. ulto magis laudandum consilium ejus, qui rejectis rebus ase verso homine petitis, Opibus et prudentia inani, auream mediocritatem tenet, qua ductus procul omni injustitia semper officia erga deum religiose explet. medea quoque v. Μed sab. , quod invidiosa sectans mediocritatem transgressa erat, pessumdata est, neque leocles et Polynices, quod gloriae et imperii cupiditati se commiserant, interitum effugerant V. Phoeniss. . - . Troad. V. 400. q.: Magnis ei et sapientes, qui dicuntur, non flocci habendi sunt. Nonnulli interpretes de magnificis Cassandrae verbis cogitaverunt: V. Oth ad h. I. - D. Herael. V. 892.88 v Bacch. V. 7 sqq. 89 V. Iphig. Aul. V. 455. 90 V. Orest. 90 μισει γαρ ὀ θεος α παν προθυμίας. - Hippolyti V. 056 sqq. Theseus opinionis Suae tenacior fuit, ita ut maximam calamitatem vel sibi ipse contraheret Chorus optat, ut spem certam in deo repositam habeat, quo quidem effici vitam tranquillam. Si De animo submisso vid. quae profert Theonoe: Helen. v. 948 sqq. mercui fur. v. 304 - 6 Stultum
est certamen cum Beee8Sitate. 92 v. Androm. V. 72 - Heracl. V. Io I - 4 ibid. V. 375. - Jon. V. 9 I. - Bacch. v. 876. Herael. . 78.
ibid. v. 3l ibid. V. 238 .,ex Verecundia de alios adjuvare debemus.
25쪽
93 v. Hercul sur. v. 704 De rerum mobilitate non cogitat, qui se inSolentiae commisit. 94 Hercul sur. v. III 84 οστις ευγενης βροτῶν, φέρει τα θεων γε πτωμα , υδ ανα-ται. - Ibid. V. ι sq. 95 Ex iis, quaeiacari a versu 488 sqq. Heraclo profert, apparet, non sufficere, si quis deum auXilium
λαν τις ημῶν δυστυχῆ λαβη τυχηὶν Hartung. censet, quia adnotavit scholiastes o ως δ ὲ παραμυθια στιν τοις
tautavit: τα βροτω τις sed hoc longius a codicibus recedit, inversio, quam secerunt editores, est Probabilior. 97 Troad , 464 sqq. cfr. Valchen. l. c. p. 28. - Hercul Iur. v. '0 Sqq. καμνουσι γαρ τοι καιβροτων αἱ ξυμφοραὶ, καὶ πνευματ' Ἀνέμων οὐκ ἀεὶ ωμην ἔχει. . . . est Horol. lib. I . d. .
98 supplie a 4 sqq. Intellectus est: eorum voluntas non est negligenda. - elen. V. 974. A deo principium faciendum est. Horat. d. III, , , cique supplicandum, Si quid laborando assequi velis.
I 00 v oracl. v 25 sqq. MDemophon supplicum tutelam Susceperat jam untius negat, opus esse, HOS adversariis tradi, modo juberet eos in terrae finibus collocari, ut tanquam illo nesciente abripi possent. Ita salvum esse officium vero est, deum sallere σκαιος πέφυκας του θεου λειω φρονων . est PhoeniSS. V 819. - la deo exeris, non artificiis periculum effugias, demissus animus ad elicem Ventum te perducet Oedipus quavia patrem quaesivit, eadem necavit. Ne matrem uxorem duceret, relicta patria, quam opinabatur Corintho Thebasse contulit, ibique incidit in sati necessitatem dum autem LM interfectorem explorat, se ipsum hominem 'arium denrehendit Polynices bellum contra fratrem fuga studet evitare, quo eodem consilio iis conditionibus implicatus est, quae illud bellum suscipere eum cogunt Iisdem σοφίσμασι, non animo demisso. Salutem sibi paraturos claustra speraverant teocle et maior HVβ A Io I v. Jon. v. 4505 sqq. mercul. sur. V. 10 sq. ουτος ὁ ανηρ αριστος, στις ελπισιν πεποιθεν αιει. et δ'απορειν ανδρος Φου. 102 v. Hereul sur. v. 28 I. IgnaVe mortem DPPeter ipβ' Qxx PDR 'β I03 Hercul sur v II 38 sq. Primi cujusque hominis est, calamitosam vitam morte finire Cis Aristot. 3 Nicomach. τ δε ἀποθνήσκειν φευγοντα πενίαν, ξ ωτα η τι λυπηρον, οὐκ Mρείου, cu μαλλον δειλου. μαλακία γαρ- τευγειν τα ἐπίπονα - Virgilius, Caesar mortem quaesitam improbaverunt Stoici certis quibusdam temporibus optabilis visa est. - . Troad. V. I 23 - 42. 104 v. Herael. v. 253 qq. cla adnot. 100. Io5 Hippolyt v a 24 sqq. Hippolytus jurisjurandi fidem servavit, itaque Pietatem raestiui. I 06 v. Orest. v. I 562. Non solae caerimoniae Sacra deo accepta reddunt, Sed animus nullius sceleris con
Io 7 Baech v 33 sqq. Jam inde a versu 28 praedicatur σια. eadem quae υσεβεια v. 22l , quae non consistit in caerimoniis neque in splendido sacromam apparatu, Sed in sensu et animo. Ceterum duplicem Pietatem. unam legibus humanis, alteram divinis observandis conspicuam intemosch debere recte negavit
II 0 Socrates: Deo, inquit, magis a me parendum est, quam vobis hominibus Idem sere Apostoli Augusto Hierosolymarum consilio responderunt. AED. Phoeniss. v. a 550 sq. Danae seg. XII. - id. infra, ubi de virtute veritatis disputabitur. III v. lectr. v. 23. 1 2 cis Hariunm ad Helon. v. 696. v. Jon. V. 33 sqq. - Electr. V. 628. II 3 V. Qualem inducat posita Teonop in elena.
I Haec assumpta sunt ex libro: atholischomoraltheologio Von itiner Regensburg 855. - Non tam ex Christianorum doctrina, quam ex philosophorum ratione de inimicorum amore disputat Garve in libro AN handiung ber die menschlichen flictiten, in 3 sichern, aus dem Lateinischen de Cicero Bresia I 819. II. p. 74-206.
pigressis se Aethere, quem eum Euripedeum esse vult assius.
I Quod omissa deorum multitudine causas physicas indagavit, a veteribus θεος appellatus est v Schau b. p. I 5 I. 2 Παντα χρηματα ην μου, εἶτα νους ἐλθων αυτ διεκόσμησε v. naXag. seg. 7. Etiam αἰθὴρ dicituri ποκρινομενος π νου V. rg. 8. - Plut Plae philOS. I, 7 o δ' Ἀναξαγορας φησὶν, ως εἱστ κει κατ' παρτα σωματα. . Arist. bys III, 4 ὁ δε νους αα αρχῆς τινος ἐργαζεται νοήσας. 3 PIat Phaed. p. 98. a. Stephanx ὀρφανδρα τω μὲν ω ουδὲν χρωμενον, ουδέ τινας αἰτίας ἐπαιτιώμενον εἰς et διακοσμειν τα πραγματα, αερας δὲ καὶ αἰθερας καὶ δατα αἰτιωμενον, και αλλα πολλὰ καὶ ατοπα. Aristot. Metaph. I, εἰ υνα φαγορας τε γα μηχανῆ χρηται - νῶ προς την κοσμοποιων καὶ ταν ἀπορήory, δια τίναἰτίαν ἐξ αναγκης ἐστιν, τοτ ελκει αυτον Ἐν ὁ τοις Mοις παντα μαuον αἰτιατα των γιγνομνων. νουν. D.
Schaub. I. e. P. I 05. 4 Posteris temporibus Stoicos aethera pro deo habuisse Cicero auctor est D. Ι.4 37. Acad. II, 4 I. 5 Identidem Euripidem non tantum propter argumenta sabularum et propter dicendi genus sed etiam propter rerum divinarum doctrinam ab opinionibus vulgi recedentem vituperatum esse ab Aristophane Nub. an Thesmoph. etc. notum est. Sic per Retheia jurantem inducit poetam Aristophanes; sic vita mors, mors vita nominatur; cis WiSSO . l. c. p. 20 qq. - Ceterum quicunque insignis erat inter cives, eum posita comicus Orationis libertate perstrinxit atque id Euripidi consolationi esse potuit, quod ipsum Socratem iterum ac tertio exagitavit Aristopha nes, qui utrumque in Ophistarum numero habuit. 6 Quoniam ex coelo vicissitudines ei restres pendere vident homines, magnam ejus potestatem poetica ratione Euripilles in Danae stag. IV. descripsit. 7 Ut seminam viro, sic patre matrem inferiorem habitam esse ab Euripide, docet Chrysipp. in VI. - Sic item Orestes in Orest. V. 26 sqq. 3, quum se contra Tyndareum defendit, se plus debere patri dicit, quam matri; illum enim vitae Suae auctorem fuisse, Servatricem tantum matrem. Doneert trag. rg. LVIII. Filius quidam dicit, amare quidem e matrem, quoniam haec se perpererit et quoniam id ustum sit, sed omnium maxime se Patrem Olere, hune enim Suam SSe Stirpem neque quemquam ex matre, X patre Omnes nomen ducere. andem de patre et de matre sententiam habuisse Anaxagoram, testatur Aristoteles de anim gen IV I. Atque idem Aegyptios credidisse, auctor est Diod. Sic lib. I, p. l. Ceterum ei peram Schneitherus i. c. p. 39 affirmavit, nunquam Euripidem verbo φυτευειν vel φυειν de matre usum esse. Nam de Medea Med. v I 006 legitur: Οιπερ ἐξεφυσαμεν Verss. 00 Sq. Vulgo repetuntur insta post vers. II 83. D. Hartung. ad vers. 0063. Praeterea de utroque parente legitur in Phoeniss. v. 34. Quanquam enim . . secundum Valchenarium nonnulli pro φυσαντας - τεκοντας receperunt, tamen merito videtur defendere φυσαντας Hariun ad Vers. 34. D. PasSOW IeX s v. φυειν. 8 V. OreSt. V. 36 ανε δε πατρος τεκνον υ εἰη ποτ αν. Non equitur, Euripidem credidisse, sine matre nasci posse quemquam, quamquam comicus quidam addit: ἄνευ δὲ μητρος πως, καθαρμ' Ευριπίδη Euripides in tota defensione sua rationem habuit Aeschyli, idque non sine aliqua irrisione Aeschylus enim, ut demon-Straret, Sine matre nasci OSse hominem, exemplo usus erat Minervae, quod quidem exemplum de industria omisit Euripides D. Hartung. ad vers. 36. Orest. 9 Exclamationem c γῆ καὶ ῆλιε Demostheni aliisque usurpatam esse, monet Elmsi ad Med. vers. I93. Euripide aliique poὁtae et Graeci et Latini poetica ratione confundentes et ista et υρανον et αερα Secuti Sunt Homerum, Iliad. l. s. V. 357. est Valchen p. 4 et 48. I 0 Aether omnes res amplectitur secundum Anaxagorae disciplinam. Etiam quum rudis indigestaque moles erat, πάντα ηρ τε καὶ αἰθὴρ κατειzε. V. Anm. in I. d. Schaub. Quod quomodo intelligendum sit, d et Schaub P. 4. Il μυν omnia secernentem et in ordinem redigentem Ovidius appellat Deum Metam. I, 2. I 2 μυς a veteribus saepissime deus vocatus est: V. Sehaub. . Ib Sqq. 13 Thales et qui eum secuti sunt, inter quos fortasse Anaximander quoque et Anaximenes nominandi sunt, mentem divinam non per se contineri, sed cum materia conjunctam esse docuerunt, ita ut eos materiam pro deo habuisse facile dixeris. Discrimen, quod inter Thaletem et inter Anaxagoram intercedit, haud inficere ita explicavit Stobaeus Thale νουν του κοσμου τοὐθεον dixit, An agora zo θεον νουν κοσμοποιέν v. Valehen. . o. σμοποιος non est, qui mundum e nihilo proereavit, Sed qui rudem molem disposuit, res dispositas in ordinem redegit v. Se eith. P. s. dnot. 6.I4 V. Schaub. p. I. io.
26쪽
93 v. Hercul sur. v. 704 De rerum mobilitate non cogiint, qui se insolentiae commisit. 94 vinereul sur. v. III 84 ostii γενει βροτῶν τε Ἀλλῶν γε πτωμα , ουν ανα-ται - Ibid. v. 2 ιι sq. 95 Ex iis, quae Macari a versu 488 sqq. Heracio profert, apparet, non sufficere si quis deum auxilium
λαν me iussi δυστυχῆ λαβη τηχην. artung. censet, quia adnotavit Scholiastes ο ς δε παραμvθω ἐστιν τοις
re mutavit: ταν βροτ- τις sed hoc longius a coelicibus recedit, inversio, quam secerunt editores, Stictabilior. 97 Troad , 464 sqq. cis Valchen. I. c. p. 28. - Hercul. sur. V. '0 Sqq καμνουσι γαρ τοι και
98 Supplic I4 sqq. Intellectus est Deorum voluntas non est negligenda. - elen. v. 74. A deo principium faciendum eis morat. d. III, , , eique supplicundum, si quid laborando assequi velis.
I 00 oracl. v 25 sqq.: Demophon supplicum tutelam Susceperat jam untius emat opus esse illOS adversariis tradi, modo iuberet eos in terrae finibus collocari, ut tanquam illo nesciente abripi possent ita alvetesso officium, Id vero est, deum Iallere σκαιος πέφυκας του θεου πλειω φρονων) cis PhoeniSS. Is a deo exeris, non artificiis periculum effugias, demissus animus ad elicem Ventum te perducet Oedipus quavia patrem quaesivit, eadem necavit. Ne matrem uxorem duceret, relicta patria, quam pinabatur Corintho Thebasse contulit, ibique incidit in sati necessitatem dum Rutem LM interfectorem explorat, se ipsum hominem ne rium denrehendit .Polynices bellum contra fratrem suga studet evitare, quo eodem consilio iis conditionibus implicatus est, quae illud belIum suscipere eum cogunt Iisdem σοφίσμασι. animo demisso. Salutem sibi paraturos e frustra speraverant teocle et Rist Hud ri Io I v. Jon. v. a 50 5 sqq. mercul. Iur. v. 10 sq. ουτος - νηρ αριστος, στις ελπισιν πεποιθεν ιει. τ ναπορειν ανδρος 'κπιου. 102 v. Hercul sur. v. 28 I. IgnaVe mortem DPPetere P. Mori PUM 'β I03 Hereul suro II 38 sq. Primi cujusque hominis est, calamitosam vitam morte finire Cis Aristot. 3 Nicomach. τί δὲ ἀιποθνησκειν φευγοντα πενίαν, γ ἔρωτα ἡ τι λυπηρον, οὐκ ἀνδρειου, uὰ μαλλον suos. μαλακία γαρ- φευγειν τι ἐπίπονα - Virgilius, CaeSar mortem quaeSi tam improbaverunt Stoici certis quibusdam temporibus optabilis visa est. - . Troad. V. '23 - 42. 104 v. Heracl. V. 253 qq. cla adnot. 100. 105 Hippolyti v a 24 sqq. Hippolytus juri urandi fidem servavit, itaque Pietatem praestiui. I 06 rest. v. I 562. Non solae caerimoniae Sacra deo accepta reddunt, Sed animus nullius sceleris conscius. h. artung. d - - . . . in / oo oriri Io 7 Baceti 33 sqq. dam inde a versu 28 praedicatur aloe . eadem quae υσεβεια 22l , quae non consistit in caerimoniis neque in splendido sacrorum apparatu, Sed in sensu et animo. Ceterum duplicem Pietatem. unam an legibus iumanis . alteram in divinis observandis conspicuam internosci debere, recte 'egavit Hartung. in adnot. ad h. l. 108 v. Troad. v. 95 - 98.109 v. Jon. v. 336 qq. - leetr V 6 3 II 0 Socrates: Deo inquit magis a me parendum est, quam vobis hominibus Idem sere postoli ugusto Hierosolymarum consilio responderunt isse. Phoeniss I550 sq. Danae lag. XII. - id. infra, ubi de virtute veritatis disputabitur. III v. Electr. V. 23. II 2 cis Hartung. ad Helon. v. 696. V. Jon. V. 336 qq. - leetr. V. 628. II 3 V. Qualem inducat posita eonop in elena.
I Haec assumpta sunt ex libro: atholischo Moraltheologio Von itiner Regensburg 855. - Non tam ex Christianorum doctrina, quam ex philosophoriam ratione de inimicorum amore disputat arare in libro Ab-handiun Bber die menschlichen flichten, in 3 sichern, aus dem Lateinischen de Cicero Bresia I 819. II. P. 74-206.
pigressi II se Aethere, quem eum Euripedeum esse vult assius.
I Quod omissa deorum multitudine causas physicas indagavit, a veteribus, θεος appellatus est; v. Sehaub. p. 15 I. 2 Πάντα χρ ατα ιν μου, εἶτα νους ἐλθων αυτ διεκοσμησε v. naXag. seg. 7. Etiam αι diciturieποκρινόμενος π νου, . rg. Plut Plae philos. I, 7 ὁ δ' 'Aναξαγορας φησὶν, ως εἱστήκει κατ' αας τα σωματα. Arist. Phys III, 4 ὀ ὁ νους π ceρχῆς τινος εργάζεται νοησας. 3 Plat Phaed. p. 98. a. Stephan Ἀρω ανδρα τω ι - ουδὲν χρωμενον, ουδε τινας αἰτίας ἐπαιτιώμενον εἰς το διακοσμειν τα πράγματα, ἀερας δὲ καὶ αἰθερας καὶ δατα αἰτιώμενον, καὶ α, α,ouia καὶ Exoπα. Aristot. Metaph. I, εἰ Ἀναξαγορας τε γα μηχανὴ Iρηται τῶ νω προς την κοσμοποιιαν καὶ ταν απορηση, δια τίναἰτίαν ἐξ ανύγκος ἐστιν, τοτε λειε αυτον ἐν δε τοῖς cuλοις πάντα μαuον αἰτιατα των γιγνομ εν- νουν. eis.
4 Posteris temporibus Stoicos aethera pro deo habuisse Cicero auctor est N. D. La 37. Acad. II, 41.5 Identidem Euripidem non tantum propter argumenta sabularum et propter dicendi genus sed etiam propter rerum divinarum doctrinam ab opinionibus vulgi recedentem vituperatum esse ab Aristophane Nub. an Thesmoph. etc. notum est. Sic Per Retheia jurantem inducit poetam Aristophanes Sic vita mors, mors vita nominatur; cse WiSSO . . . . 20 qq. - Ceterum quicunque insignis erat inter cives, eum posita comicus Orationis libertate perstrinxit atque id uripidi consolationi esse potuit, quod ipsum Socratem iterum ac tertio exagitavit Aristopha nes, qui utrumque in Ophistarum num et' habuit. 6 Quoniam ex coelo vicissitudines terrestres pendere vident homines, magnam ejus potestatem poetica ratione Euriptiles in Dana Dag. IV. deScripsit. 7 Ut seminam viro, sic patre matrem inferiorem habitam esse ab Euripide, docet Chrysipp. rg. I. - Sic item Orestes in rest. V. 526 sqq. , quum se contra Tyndareum defendit, se plus debere patri dicit, quam matri; illum enim Vitae Suae auctorem suisse, servatricem tantum matrem cis Incert. trag. rg. LVIII. Filius quida dicit, amare quidem e matrem, quoniam haec se perpererit et quoniam id justum sit, sed omnium maxime se patrem colere, hunc enim Suam SSe Stirpem neque quemquam ex matre, X patre Omnes nomen ducere Eandem de patre et de naatre sententiam habuisse Anaxagoram, testatur Aristoteles de anim gen IV I. Atque idem Aegyptios credidisse, auctor est Diod. Sic lib. I, p. l. Ceterum ei peram Schneitherus I. c. p. 39 affirmavit, nunquam Euripidem verbo φυτευειν Vel φυειν de matre usum esse. Nam de Medea Med. v I 006 legitur: Οιπερ ἐξεφυσαμεν verss. 00 Sq. Vulgo repetuntur insta post vers. Il83. D. Hartung. ad vers. 0063. Praeterea de utroque parente egitur in Phoeniss. v. 34. Quanquam enim . . secundum Valchenarium nonnulli pro φυσαντας - τεκοντας receperunt, tamen merit videtur defendere φυσαντας Hariun ad vers. 34. D. PaSSO . IeX s v. φυειν. 8 V. Orest. V. 36 ανε δὲ πατρος τέκνον Ουκ ιη ποτ αν Non sequitur, Euripidem credidisse, sine matre nasci OSSe quemquam, quamquam comicus quidam addit: ἄνευ δὲ μητρος πως, κάθαρμ' υριπίδης Euripides in tota defensione sua rationem habuit Aeschyli, idque non sine aliqua irrisione Aeschylus enim, ut demon-Straret, Sine matre nasci posSe hominem, exemplo usus erat Minervae, quod quidem exemplum de industria misit Euripides eis. Hartung. R VerS. 36. Orest. 9 Exclamationem ω γῆ καὶ ῆλιε Demostheni aliisque usurpatam esse, monet Elmsi ad Med. vers. I93. Euripide aliique positae et Graeci et Latini poetica rarione confundentes et ista et υρανον et ερα secuti sunt Homerum, Iliad. l. I9. v. 357. cis Valchen p. 4 et 48. I 0 Aether omnes res amplectitur secundum Anaxagorae disciplinam. Etiam quum rudis indigestaque moles erat, πάντα ηρ τε καὶ αἰθὴρ κατειχε. V. AnaX. in I. d. Schaub. Quod quomodo intelligendum sit, docet Schaub P. 4. II μυν omnia secernentem et in ordinem redigentem Ovidius appellat Deum Metam. I, 2. I 2 μυς a veteribus saepissime deus vocatus est: v. Schaub. . Ib Sqq. Id Thales et qui eum secuti sunt, inter quos ortasse Anaximander quoque et Anaximenes nominandi sunt, mentem divinam non per se contineri, sed cum materia conjunctam esse docuerunt, ita ut eos materiam pro deo habuisse facile dixeris. Discrimen, quod inter Thaletem et inter Anaxagoram intercedit, haud inficet ita explicavit Stobaeus Thales νουν του κοσμου τὰν θεύν dixit, AnaXagora τὸν θεον νουν κοσμοποιον v. alchen P. 40. σμοποιός non est, qui mundum ex nihilo proereavit, Sed qui rudem molem disposuit, res dispositas in ordinem redegit v. Schneith. p. s. adnot. 6.I4 V. Schaub P. I. io.
27쪽
ambigu tatem incidit, vertens: Vas gibes, a sol dein nverbossi Gebet, o Meibi
28쪽
de Reientsufus e gelestia murbe Hor Carm m. I. 4. 7 8. 14. 18 22 28 37. H. 2 3. 6. .s 10. 13.14. 15 16 17 18 19. 20. III. 1. 2 3. 4. . . . 13. 14. 16 17. 18. 24. podd. 3. 6. 7. 6. Sati. II. 5. Epist. II. I im rosaiter Cic. de filan. I. II. privatim Iasen die Elulex Cic. de ossi II. III. unxorat pro lege Man. An reten Euffahen in in rima b. DIgenbe s Themata behanheli morben 1 Quibus rebus causisque adductus Cicero libros suos de T ad Marcum filium scripserit. 2 Comparetur Hor carmen III 30. cum I. I. 3 Quid de Arione poeta narrat Herodotus I. 23. 24. et qua data occasione 4 Hannibalis verba quae leguntur apud Horatium IV. . soluta oratione relata et explanata. 5 Quibus rationibus Ulixes apud Homerum M. IX. Achilli irascenti, ut ad pugnam rediret, persuadere conatus est 6 Serione an ioco dicta sint, quae Horatius Epodon carmine VI de solo patriae vertendo insulisque divitibus occupandis civibus suis proponit 7 morsiatrocli. DCroesus oraculis deceptus. 9 De illo Horatii: Omne tulit punctum, qui miscuit utile dulci Iehiere belbe at glausurarbelten. An Prima a sin folgendeat suffahe earbellet morden 1 Quam vim bella civilia in Romanos habuisse videantur. 2hExponatur sabulae Sophocleae quae inscribitur Oedipus Rex argumentum. 3 De eloquentiae abusu. 4 De illo Pliniano homini ex homine plurima esse mala. 5 Quid est, de quo praecipue conqueritur Hor. Epist. ΙΙ. 1 3 6 Virtus utrum per Se eXpetenda an propter re quae ex ea consequantur a Mui potissimum philosophorum scholae addictus fuisse videatur Horatius e carminibus eius demonstretur. 8 Exponatur series nexusque sententiarum in Hor. Carm. III. i. s De illo Taciti, seminis Iugere honestum, viris meminisse; auferbem 2 sisaurum arbellen a De senectute a priscis hominibus maxime honorata b Divitiis virtuti plura parari
rsis libiturientenarbei murbe bearbellet u ster bie Frages suo iure yrrhus dixerit