장음표시 사용
31쪽
ejus sedes iacta est, uti Tertulliamin illius caput et pria..ceps Neque etiam postquam, Praxea inprimis auctore, haeresis haberi coeperat, vim suam et efficaciam in Ecclesiam Catholicam exercere desiit Placita quidem
damnabantur Montanistarum, eorum Ver praecepta,
mitigata paulisper, a Doctoribus probabantur Ecclesiae, maxime Africanae, celeberrinus. Semel vero usu recepta sensim paulatimque apud ipsos Catholicos m jorem vigorem contraxerunt. Quid multa' Tertulani scripta in Ecclesin magni semper facta sunt, a sedulo a Catholicis legebantur. - Montanismum autem fanati mum sapere, quis non latebitur, qui vel originem ejus teneat, vel principium, quo nitebatur, vel vitae rationem, quam iis, qui ad summum virtutis Christianae culmen eniti vellent, praescribebat , fanatum ille praeprimis conspiciendum se praebet in ea agendi ratione, quam persecutionum tempore sequi jubebat. Condemnabat enim fligam ac Velabat, ne quis mortem evadendi periculum faceret. Nec minus in eo conspicitur, quod alto supercilio in eos despiciebat, quos utpote Ps hieos ac Senauales cristimamis secemebat.
Hoc igitur fanatismo in Africa jam vigente, cum Wineunte seculo Diocletianus Imperator in Christianos sa viret, haec sane persecutio sanatismum illum mirifice auxit. Sacros Codices magistratibus tradere tum coge bantur Christiani. Nonnulli vero ad martyrium ad Drantes sponte se obtulerunt, istentes se quidem odie Sacros habere, at quos tradere nossent. Hoc autem ne fieret, cum cavere esset Mensurius, tunc temporis Episcopus Carthaginiensis, vetuit, ne illi numero ma
32쪽
tyrum adscriberentur. Quid minam, si jam omnestimatis ei immici essent Nec opprobria, ut tali in ea fieri solet, defuerimi. Exprobrabant ei, quod in eos durius egerat, qui Batres in carcere visitare vellent. Aecusabatur tradidisse libros sacros, quod crimen ut celaret, excogitatam ab eo dicebant narrationem, loco Seripturae Sammo in Ecclesia positos suus libros haer lieorum; quae si tamen vera esset, sesellisse eum gemtiles, quod Christianum dedeceat, perhibebant. Ah horum criminatorum parte stabat Meundras, Episcopus Tiguitanus, Primas Numidiae, qui hac de re Epistolam ad Mensurium scripsit. Itaque causa schismatis aderat Opportunitas desae rabatur. Nec tamen diu. ortu enim Mensurio, novus ei Episcopus erat sufficiendus. os autem serebat, ut Episcopo defimeto succederet Archidiac nius Caecilianus igitur, qui hoc munere fi ebatur,
Carthaginis Episcopus eligitur, inritis tamen Numidiae Episcopis, qui Donata- a Casis Nigris Carthaginem
miserant, ut impediret, quominus Episcopus crearetur Caecilianus. Hic enim cum iis non iaciebat, neque cum parte Ecclesiae Carthaginiensis rigidiore. Huius fautrix erat Luciua, mulier dives ac potens, sed insensa Caeciliano, qui Archidiaconus eius valde carpserat superstitiosam reliquiarum venerationem. Cum autem res ita sese haberet, clericos nonnullosCarthaginem misit Secundus mositanus, qui in aedibus Lucillae privatim cum ceteris agerent. Sic duae illae partes magis m inlae a se invicem alienabantur, et sibi prorsus oppositae erant. Pars altera optimum judicabat prope-
33쪽
rare inaugurationem Caeciliani, nec praestblari adventum rapiscoporum Numidicorum, qui tamen ordinationi semper adesse solebant. Hi vero Carthaginem cum Venissent, aegerrime hoc tulerunt. Caecilianum Episcopum agnoscere recusarunt, causam interponentes, traditore factam Caeciliani ordinationem. Respondit quidem Caecilianus, sua innocentia fretus: si est quod in me probetur, exeat accusator et probet.' Nemo vero prodiit. Tum Caecilianus se iis de novo ordinam diu obtulit, at frustra tumultuosa enim Voce eum dimiserunt. Majorinus lector, domesticus Lucillae, ab iis Episcopus ordinatur, ac concilium 7, iseoporum missicorum, Carthagine celebratum, Caecilianum ex Ecclesiae communione ejecit, quoniam se a traditore ordinari permiserat. Ut vero hac de re certiores redderet ceterarum Africae provinciarum Episcopos, qu quaversum litteras misit. - Sic prorupit schisma et
in duas partes divisa est Ecclesia Africana. Haec de origine schismatis, nunc breviter eis Di Persequemur et . CONATANTINus eum, victo laxentio, anno 3I3 Africae latinae etiam dominus factus esset, Donatistarum se rebus immiscuit. Caecilianum scilicet, literis ad eum datis, Cassi icae Ecclesiae Episcopum agnorit, partem vero Majorini omnibus juribus ac privilegiis exclusit.
34쪽
Episcopi autem, qui eum Maiorino faciebant, Constant num adierunt petentes, ut Galliae Episcopi nonnulli
judices suae causae constituerentur, quippe quos Paditium studio Vacuos esse censebant. Hoc si gratificatus
est Imperator Iussit enim, ut tres Episcopi ex Gallia una eum Niltiade, piseopo Romano, Romae ausam dijudicarent. Tum et Caecilianum eum decem huc pis ipsi addictis et totidem Episeopos partis adversariae Romam arcessivit. Consederunt Episcopi judices quibus Episcopus Romanus 5 Episcopos ex Italia addiderat, monas Octobris anni 3I3. Res per triduum aeta est. Adversarii Caeciliani praecipue objecerunt,
eum ab universa plebe Carthaginiensi accusatum sitisse. Multa alia protulerunt, quae tamen Vel probare non poterant, vel utilia erant, vel de quibus judicium serre judices non necessarium existimarunt. Donato contra objicitur, quod schisma secerat Carthagine, Camelliano adhuc Archidiacono cujus criminis etiam est convictus, ipse eum fateretur se tunc rebaptimas et manum lapsis imposuisse. Damnatus igitur Donatus, teris vero Episcopis cum eo facientibus ad Ecclesiae Catholi e ommunionem redeundi optio data est, hae suos honores retinerent.
Aeta concilii ad Imperatorem missa sunt. Episcopi autem Donatistarum cum se victos videbant, in Ur eam redierunt novos ubique excitantes tumultus Em gitarunt tamen ab Imperatore, ut de novo in causam suam inquiri juberet, quod etiam effecerunt. Nam Imperator jussit, ut in causam Felicis, qui traditionis accusatus erat, eodem modo, quo in res civiles, Carth
35쪽
gine inquireretur, antequam eo ilium Episcoporum Arelati haberetur. Fecit illud anno x Aelianus, Proconsul Micae, atque utaque parte audita abs tFelicem. His igitur peractis, Constantinus Episcopos totius imperii, una cum Caeciliano et Episcopis utris que partis, Arelatum convocavit, ut Concilium celebe rent. Habetur id Kalendis Augusti anni 3I4. Reus et
a usatores aderant, atque causam suam defendebant.
At vero iterum abs tur Caecilianus, schismatis vero
Hoc etiam concilio a mones constituti sunt, ex quibus duo maxime spectabant Donatistas. Altero enim constituebatur, eos muneribus suis esse privandos, quos demonstrari poterat Codices sacros, vel bona E cIesiastica tradidisse altero vero valere ordinationem
traditore factam; item baptismum ab eodem admin, stratum, modo factus sit nomine Patris, Filii et Spiritus Sancti. Nonnulli vero partis injorini assectae, hac concilii sententi minime contenti, provocarunt ad ipsius Comstantini judicium. Statim quidem id recusavit Imper tor, dicens, acquiescendum esse in decreto concilii: dein tamen eorum desiderio satisfecit. Utramque paditem anno 3xs Romam arcessivit, ut ipse judex eorum controversiam dirimeret. Sed die constituta non admea Caecilianus. Differtur judicium, aegre id serentibus Donatistis. Hi vero, cum Imperator vellet, ut se Mediolanum sequerentur, fuga se subtraxerunt. Nomnulli jussu Imperatoris custodiebantur. Constantinus vero certior factus, eos, qui se fi ae dederant, novos
36쪽
excitare in Ahica tumultiis , eos quoque, quos custodia tenebat, di int. Consilium cepit in Ahicam profici cendi, ut ipse ibi utramque partem audiret mentem tamen postea mutavit annoque sequentiar6 Caecili num ejusque adversarios Mediolanum venire jussit. V nerunt, judex sedit Imperator ac denuo victrix fuit causa Caeciliani. Leges nunc contra partem Majorini seruntur, quibus basilicae et loca, ubi conveniebant, iis auferri jubetur. At si vel inveniri potuisset aliquod eorum sanatismo medium, non hoc sane fuit. Nam insolentiam Donati tarum ad furorem usque incendit effecitque, ut aeriter in Ecclesiam Catholicam saevirent. Moritur quidem anno 15majorinus, at caput et animus veluti partis ejus vivebat Donatius a Casis Nigris, vir partium studio excitando et fovendo aptissimus. Fervida enim erat et agresti eloquentia, propositia nacissimus agendique studio flagrans Hic injorino
successit. Ab eo etiam Donatistae nomen habent. Un cIus, Imperatoris comes, ut leges contraDonatistas vim suam haberent, curare iussus, onmi studio ac indu tria hoc secit. Cum vero vi cogeretDonatistas ad Ecclesiae
Catholicae coniniunionem, ex iis orti sunt furiosi illi aesanatici, Circumcessiones dicti, qui omnia sibi licere putabant, modo frustrarentur Ursaci conatus et .
si si eos deseribit Asa arraus e savdent Lib. II 32 . Genus
hominum in horrendis saeinoribus inquietum, ab uiuinus v xinus otiosum, erudeliMimum in mortihus alienis, vilissimum in aula, maxime in agris territana, ab agris vaeana et victita aut causa oenas elisumiens rusticanas, unde ei ciroumeellionum
37쪽
Imperator, cum leges, quas tulerat, nocere potiusquam prodesse videret, anno jam 3I epistolam scripsit ad Episcopos et plebem Ecclesiae Catholicae, qua iis serie suasit, quae per furorem istorum hominum patiebantur, nec sibi vindictam sumere, quae Deo soli competat: hoc enim si facerent, sanatismum sponte exstinctum iri. Anno vero 3: a Constantino cum libellum exhibuerant Donatistae, quo peterent, ut libere agere sibi liceret, nec vi ad communionem Caeciliani cogerentur, dicentes: usi modo se communicaturos antistiti Fatus --buloni, paratosque esse perpeti, quidquid iis facere Oluisset i); Imperator perspiciens, quo furor
istorum hominum eos ducere posset, rescripto ad Vi carium Verinum misso, omnem iis secundum suam persuasionem agendi libertatem concessit a). Et haec quidem rerum conditio mansit usque ad mortem Constantini. Hujus vero in Occidente sum Cessor, Constans, aliam inivit iam, qua schismaticos in Ecclesiae sinum reducere sperabat. Per Ursacium nimirum et Leontium, anno 34o, argentum inter pauperes distribui curavit, simul edictum promulgans, quo Christianos in Africa ad unitatem Ecclesiasticam exhortabatur. Hoc patefacto Imperatoris consilio, statim suos excitarunt Donatistarum piscopi, ut illi omni vi se opponerent. Novis hinc Pe secutionibus vexari coepti sunt, in quarum memoriam sestum quotannis celebrandum a Donatistis instituitur.
I raucusetis. Brev collat. d. III. Pas. 2 Index collat. D. III. c. 49.
38쪽
Anno mimus 348Imperator, si modo rei confieleu, da periculum iacit, Paulo et ineario in Africam missis, ut largitionibus Donatistas Imperatori et vero Ecclesiae devincirent. Cum vero ad Donatum venissent, hic Quid est Imperatori eum Melesia i , inquit, onmem hujus repudians benevolentiam atque
pacis restituendae curam. Utteras adeo per omnes provincias misit, ut socios suos hac de re certiores
redderet, et consilium I initoris irritum redderet. Ita cum legati illi ad Bagatam venerant, Donatistarum i eopus omnes e vicinia Circumcelliones collegit, ut impediret, quominus illi civitatem intrarent. Si vim sacere coacti ruerunt. Unde ab hoc inde tempore maxime saevitum est in Donatistas, inprimis in Circumcelliones Privantur hasilicia cultui sacro Catholio
rum interesse coguntur; plura. Ipse in exilio moritur, caput schismatis, Donatus Magnus. Postquam autem jam plus satis saevitum erat in Donatistas, atque restituta unitas Ecclesiae existimabatur, anno 34 Carthagine celebratum est concilium, quo duo constituti sunt canones alter contra baptismi itera, tionem, alter ne martyros colerentur, qui se aut praee, pites dederant, aut alio quodam pacto mortem hi ipsi consciverant aut interfici meruerant. Sublatam tamen Donatistis libertatem, mortuo Constantino, anno 36, iis restituit Iulianus Imperator. Ex exilio nunc redierunt Episcopi eorum, jam sua vise in Catholicos impune saevientes.
si optatus i. o. Lib. III. e. 3.
39쪽
At subito hanc libertatem iterum a semini Singuli
enim, qui Iulianum secuti sunt Imperatores, persecutionibus gravissimis ad Ecclesiae communionem Don tutas cogere student. -- Vel sic tamen ipsi maxime imteritum sibi parasse censendi sunt, ab anno inde 3 7 sectis inter eos ortis, Maximianistarum maxime, quae se invicem persecuti sunt et dilacerarunt. Simul Adversarios nacti sunt scriptis eos aggredientes. In his opTAetu Episcopum inlevitanum, maxime Ver AususTINuΜ, de quo nunc ita nobis agendum erit, ut priori disputationis parte agitiuas eum inter et Donatistas contro ratae historiam, altera argumentum exponamus r).
40쪽
AususTinu IRTE ET BONATHTA AMTATAE, HISTORIA. Anausetrariis cum in Ahicam redimat, anno 39x Presbyter Ecclesiae Hipponis Regii in Numidia a populo electus, cum dolore schismaticos ibi numero e oedere Catholicos comperit x . Haec res animum ejus movit ac sponte et ansam dedit, ut se adversarium Donatistarum praestaret q. Sua enim doctrina ac di putandi peritia fretus sibi persuaserat, se illud effecturum esse, quod omnes boni Vehementer sperabant, si modo Donatistae argumentorum pondere se moveripaterenturi'. Statim igitur eos aggressus est in sermonibus publicis ac privatis et in institutionibus domesticis Dat etiam litteras ad eorum Episcopos aliosque
I Ninat Augustiniis e liti Petil. Lib. III ISM a tintuti, Bonatiatarum Episcopum Hipponensem, pauo eum Rippomae assant catholloi, vetuisse , ne quis lis panem eoqueret. I AEL. Po-di vita Auguat. o. T. 3 cf. Augustin. c. reseon Bonat Iah lci 4.