장음표시 사용
2쪽
LICENTIA REUER. PATR GENERALIS
Ordinis FF. Disicalceatorum B M V. de Monte
FR. Sebastianus a Conceptione , Generalis ordinis Fratrum Discalis
ceatorum Beatae Mariae Uirginis de Monte Carm li Primitivae ob. servantiae . De consensu nostri Diffinitoria generalis , ut Liber, cujus tἰtulus est: Tomus tertius tres complectens tractatus, quorum primus de Peccatis ,
secundas tae Gratia, tertius de Iustificatione, Merito s a P. Fr. Paulo a Conceptione suis elucubrationibus acu rate elaboratus , de a gravioribus , do. ctisque viris nostri ordinis quibus ipsum videndum , & examinandum commisimus recognitus, & approbatus , typis mandetur, & ut in lucem prodeat, obtentis facultatibus necessariis , tenore praesentium licentiam concedimus. Data in nostro Conventu Matritensi die undecima Maii, amno Domini millesimo septingentesimo vigesimo tertio.
Fr. Sebastianus a Conceptione. Generalis. n. Petrus a Sancto Bernardo. Secretarius.
3쪽
Reimpr. A. Gratianus Pro-Vicarius Generalis. Die IE. Septembris I 24.
Reimpr. Fr. D. M. Bellotti S. Ossici Parmae vic. Gen. Vidii Io: Antonius Schizzati Praeses Camerae.
4쪽
D m. a. An vitium propia eo tritietur virtuti tim Aequis
die, ecim infusae . tug. l. s. Prima asserim quoad vitia ex motivo nantes; . diu. a. t. Secunga assectio quoad vitia ex moti .o supere ali. ibid. a. Argumenta eontra secundam assertionem. Pag. 4 4. Quaestiun is quaedam. pag. 3. b. a. An vitia omnia sne eontra naturam ho M. ut ratio. natis vir. ε.
. a. Ashitin prima de sitiis eontinis virtuti rutvrili. EM. . Assertio secunda de vitiis e trinis virtuti infusae. pag. 2.3. sententia contraria rem sua se amentis . pag. g. 4. Quaestiuisuri quaedam. ibid. b. I. An actas in ratione honi, aut mili meedat staplieiterhibitum q. a. Commnnis sententia Thetheorem. ibid. . Prima oblinio princ palis. ibid. a. Aliae obiecti m. pag. xi. ah. 4. An peccata differant speeis secundum obiecta, ct an tam tum serendam praecep a pag. ra. s. h. Alnotatames, de sumtistis . Dd a. ptima xssertis eum obloctionibos solutis . pag. 3341. Conseetiria praecedentia doctrinae. Pag. 14.
4. Secunda assertio, pag. I. s. Tertia asserti . pag. id.ε. Argumenta re tra see flam, te remiam assertionem. pag. x .
Dub. s. An emnia pereata snt Maasia ρ Et surptari imi Dal, late , inde sumatur pag. g. . i. Prima assertio seritatem eatholicam si ullam . pax. Net. secunia assertio ei rea perea a me positivo in thri. ih g. I. Tertia assertio eaput inaequalitatis declarans . pag. te. . Quarta cratis sexandum , et praeeipuum exstit mae alitatis
s. Opposta sententia hute vltime issererit. α
Dub. a. An omassio, quae taetum est voluntaria is exuti si in se
iocinalitur peccatum. Pal. xa. I. Suppiatio quaedam eontra Aut res primae opinionis. Ihae D. Thomae sententia . Pag. 2 3. Argumentorum enodatio. pag. 2LDub. a. An in peetato eommissionis si aliqua malitia peIvativa ra. I. r. Praenotabilia, de suppositiones. ibid. s. D. Thomae sententia . ibid.a obiectio sitis dissicilis . pug 2ο. b. I. Utrum in peccato tomitii ociis detur malitis rosti vapa. vera sementis authoritate firmata . Ibid.
a. Prima ratio pro nostra assertione. pri. I. Secunda ratio pro nostra assertio e . pag. 33. 4. Tettia ratio pro nos ra assertio . pag. 34. s. Ultima ratio pro nos ra inertione . pag. 33. a. opposita sententia eum primo eius s. damento . pag. II. r. Meundum Andamentum pro sententia aerativa. pag. 39. . Tertium , de ut imum se amentum pro sententia negativa. par ε . s. Duo corollaria . pag. 42. Dub. 4. In quo euentia perexti originalis eonsstat. pag. 43. g. r. plures suppositiomes . ibidet. Aliae duae turpalationes, At praelibatis praei aram opinlarum. p. 4 . . prima e cluso oppugnan κἰnionem sisti. pag. 46.4. secunda conclusio reiiciens opanienem retentvirum S etatis. g. . 7s. Tertia rent luso refellens opinianem Cremeli Martiner . de aliorum . pag. as.ε. Quarta concluso deserens opto Ionem Illustiae mi Godo . m.
πια st. r. Q inta concluso restitam op innem Curielἰ . pag. Iet. . Ultima eone Iosae resolutiva dubii , dc explicans mentem Div. Thom. pag. 34. h. Eadem conclusio rationibus illustrata. me. spio Argum torem enodatio. pag. D. ai. Argumenta Airecte opposita resolutivae eo usoni, eorumque solutis . pag. 3ο. a. Primum corollarium, di otiusAR. quaestiuneulae decise p. fio. a . Secundum eontillarium, dc alteriti quaesiunculae res. utia . pag. ει
Dub. s. Que si primaria, de formalis disserentia peccati venti. lis a moreali, re qualis fit remm diuisa. p. . ε . g. r. Capita, quibus metatum veniale a mortali distisiluitur. INLa. Pri
5쪽
a. Prima assertio m ἡi serentia primam Amuli. me. R. 1. Assertio secunda explieans modum distin is utriusque me.
eati. pag. ε . - . Sententia secundae assertiovi adverum cum luis fundamentia pag. 66.
b. 3. quid reatus Metati, de qualiter ad pereatum eompareis tur ρ pag. ε . s. r. Dubii deciso nonnulli, ineret lanibus. ibi LDub. 2. An peccatum secundum malitiam possit habere rationem poena . pag. εῖ. s. a. seatentia D. Thomae. pag. D. L. Sententae eontrariae argumenta. pag. 7 . Dub. I. An peccatum mortale condigne mereatur paenam isses. - . aut aeternam. pag. 7 . h. 1. Prima assertio negans debitum ad poenam infinitam. ibid. a. Secunda assertae eonetaeus debitum ad aeternitatem pinnae. pag. 71.3. Argumenta eontra primam assermonem. pag. 73. 4. Argumenta contra secundam assertio em dc anus rationes 1 3.
b. 4. An precito veniali per se, siue per accidens enodagne debeatur poena aeterna e pag. 74. s. i. Duplex assertio. ibid. a. Tertia, de ultima a tertio pag. 7 DI Argumenta Scoti. Pag 76. Dub. I. An cuilibet peceato moriali debeatur diem sensus, depcena damni Τ Et an poena damni sat in omnibus aequalis. p. 77. . Suppositici quaedam eirca namram utriusque radinae. ibid. a. Duplex resolutio Quotius requisitis respondem pag. 73.
oth. ε. Quo pacto daemones torqueantur ab igne cis porto. p. D. g. r. Thomisarum senientia. ibia. a. Maior explanatio sententiae Themisti . pag. g 1. I. Argumenta. pag. la. b. r. An pueri cum solo originali decedentes puniantur poena semus. Et an ex mis damni aliquem dolorem sentianti, Et an stuantur beatitudine naturali pat. 33. . I. suppositiones circa renas ex peccare oeisinali ortas. thia. s. Assertio pruna negans propriam renam senius . pag. 4. s. Assertio secunda negans delatum ad penam sensus. pag. s. 4. Λssertio tertia negans omnem dolorem. pag. r6. s. Assertio quarta negara pueris beatitudinem naturalem. p. gr. E. Argumenta contra primam inertionem. ibid.
α. D. Thora sententia. primaque eius ratio. pag. 93. a. secunda ratio D. Thomae a pristi. pag. ς . . pundamenta oppostae. pag. s s. Aliud argumentum. Pag. s Dub. 2. Append. An homo in statu iussitis o Inara potuerit peccare venialiter pag. ut. . t. Supposticines nonnulla'. ibid. a. sententia D. Thom ei que sundamenta. ibid. . Argumenta opinionis oppostae. vaga I m. b. 3. Append. An Anteius posit pretare tantum venialitet
I. r. sententia D. mori erasque ratis ibid.a, Fundamenta oppiatae sententiae. ibad.
D 2 .LA' humo iud geat gratia ad naturales seruater coisq. i. ge 'ariis niturae humanae salibus. ibid.
a. sententia r Thori duplici arritione promgnata. pag. ae4 3. Argum utaram solutio. pag. 2 3. Dub. E. Utium homo is natura lapsa passit elicere aliquod opus
h i. Pruna conclusici contra Gregorium Arimin. ibid.α. Meuasa e cluso eontra Uarquo. pag. ter. I. Argumenta sententiae eontrariae . pag. 1 t. a. Alia argumenta sententiae motrariae. pag es. s. Coroll. ria praecedentis doctrinae. pag. mo.
b. 3. Utrum homo lapsus, vel in natura pura It sne se a si s alia se e vertere ad Deum finem naturalem dilecticidae:hraei. 2 Aper om aia. pag. . s. I. Cuservationes pro gubii intellitentia. ibid.
. Plinia assertio m statu natum Pu . m. 3. Aliae duae rationes. pag. 2 344. Assertio secunda prastita naturae lapsae. pag. ris. I. Argumenta cocitra prinum assertionem. ibid 6. Argumenta eontra lecundam asseritonem. par. Ias. r. Dissuile argumentum matra posteriorem partem secundae ilia senionis. pagi a. ras. h. 4. An homo lapsus indigeat iratia speciali ad servanda omnia praecepta. PQ. II g. i. observationes, ct suppostiones. ibid. a. prima asset o pro praeceptis divisve aeceptis. pag. 32, 3. Αssettio secunda m praeceptis eoilective ac mis. pag. in a. 4. Argumeata contra secundam, ecpraecipuam assertionem. p gina ta s. Quarunsam quaestiun lanim brevis resoluim. pag. 423. o ita s. utrum ad numquam peccandum venialiter requitatur spe erile gratiae privilegium. pag. 224. . ti Cis num Theologorum resolutio. pag. 32s. x. Quaedam imaestiunculae .ct eorum resolutio. pag. 326.
Dub. 6. Uritim homo lapsus indigeat speciali gratu ad victorum
f. a. Communis Thiologorum sententu . ibid. a. Argumenta sententiae oppositae. pag. art. a. Cusulium quaesti eulae resolutio. pag. ras. Dub. r. An homo preptiis vitibus possit proximε , vel remore se disponere ad iussistationem. pag, Iog. 1. Duplex assertio contra Pelagium di Massalisnses. pag. iii. 1. Anumenta pelagii, de Massiliensium. pag. 333. I. Asotio tertia contra Nominales. pagina a 34. 4. Asertio quarta contra recentiores socieritis. pag. II s. s. Attumenta aduersus tertiam, & quartam assertionem. pagina 336.ε. Assertio quinta e tra nonnullos Thomisas. pag. Iar. r. Argumenta eontra hane ultimam resolutionem. pag. 33ω b. a. Utrum iustus indigeat ulteriori a illa speetali gratiae ad perseverandum P pag. 34 . s. i. Sententia communis duplici asserto munita, pag. r. r. a. Argumenta contra utramque assertionem. pag. a I.
h. i. Ad tritia hibitualis si at quid intrinsecum, Ar erratum,& reeipiatur in anima Φ pag. ε 3. s. i. Resolutio dubii quoia primam partem . ib.Lα. Resolutio dubii quoad secundam partem. pag. I. 1. Qiaestiuncula quaedam. pag. 346. Dub. a. qualiter gratia se participatio naturae divi est pag. t r. s. a. Quinque assertio es reiicientes modo, dicendi extraneorum. abidem ax. Ultima assertio contra ali re Themistas. pag. tis. I. Argumenta eontra secundam , & praecipuam assertiorem. m.
b. a. Utrum gratia habitualis suapte natura reddat subiectumnium Dei adopei sum, amicum Dei, & dignum floria illius, eaque sola, hos esse 1 praestare post ρ par. asi.
g. i. Prima resolutio eirea primam pari quamli. pag. 132. a. secunda resolutio citra posseriorem partem quaesti. pag. a D, Artumenti adve ius primam assertionem. pag. a M. a. Arrum ta eontra secundam assertionem. pag. 34. b. 4. An gratia habitualis distinguatur realiter, tharitate Τ p, na g. 1. D. Thomae, es nostra sententia. dia. a. Argumenta oppostae sententiae . par. art.
b. s. An virtutes supervaturales physes dimanent 1 trura
. t. sententia vomistica. ibid. . opinio opposita cum suis sentimentis . put Iso. Dub. 6. Utrum gratia habitualis si ratitatiτὸ supernaturalis 'p
g. r. Sententia Theologorum communissima. pag. aεI. a. m.
6쪽
Diib. r. Αn gratia habitualis si absolute, dr MikIter persectior silma substantiali ρ pag. 364. q. r. praelatio sententiae affrmativae. ibida. Opinionis advexiae sunsamenta. par. νε s. Dub. r. An si possibilis gratia habitualis specitia periectist ρ N-gin. 1εέ. L i. sententia Thomis a. par. Iεν. 2. Argumentorum enotitia. past 163. Dub. s. Utrum per potentiam Dei 1bsolutam possit aliqua vi M. tuta physich principalitar producere stratum Na. Ιε ε. t. vera. & eommunis sententia. ibid. a. Obiectiones erantra rationem, & conelusonem. Par. ra. b. te. An gratia sit per errationem p ra . ara. .. Resolutio difficultatis iuxta D. Tho a. iud. a. opiniones contrariae motiva. pag. 3 2. Dub. it. An homo sine peculiari t elatione possie eesse certitudia ne stit, .el theologica seire esse in tralia δ pag. 37 3. 4. Nostra sententia uiuos 1llertio ibis elucidata. ibi L inpostae sententiae . pag. 374.
. i. Sententiae affrmativae pro gnatio. ibid. . Artumenta Iansentana. pag. inub. 2. In quo e spat auxilium, seu tralia escax me. I a. h. s. primi dc principalis eon luso Thomissica . ibid. . Alia ratio pro eadem conclus e. pag. aga. 1. Re Aio praecedentium solutionum. pag. i II.
s. Continuatio nuteriae , de impugnatio secundae solutionis. p pin. xt . c. Progresso impugnationum eiusdem solutionis . pag. x s. m. Tertia ratio pro sententia Thomifica. pag. 1so. . potissimum sundamentum momissarum desiueptum ex supremo dominio Dei. pag. ιο . . Saetingua modus plausulis ore rendi absuria. pag. ros. ia. secundaeoncluso eonstituens effraciam gratue in aliquo ere
, 1. ,ententia Societatis eum suis sindamentia. pag. U3.14. Primum sundamentum a ratione, sui de authoritate . pae.
is. Aliud argumentum a ratione , smul , dg authortate . par.
,ε Allag atrumentum a rati ne . pag. 2e , r. Aliud argumentum a ratione . pag. a r. , t. Ali ,3 Atrumentum ab illus rissimo Palanco. palata. i. Aliud at mentum adversariorum . pag. at , . Corollarium totius doctrinae. Net. et s. Dub. 3. An s Deus ageret ex necessitate naturae voluntas nostra a sit libera in suis actibus pag et r. . a. sententiae nerativae praelatio. ibia. α. Doctrina Div. I m. praecedenti doctrinae applkata , dc c tollaria .pag. et s.
DUR. i. An iustificatio Impii , ςt vera ablatis pera totum
mortalium, ex an as eorum ablationem interveniat aliqua forma intrinsera Pap. 122. g. t veritas eatholita Auchus assertionitas elucidata. ibid.α Haereticorum argumenta . PR. 223. Dub. 1. Aratata habitualla sit forma, per quam rapellisur re carum mortale , dc an ad hune effectum praesti dum lad eti at uno saxore extrinseco pag. et 24. s. i. Duae assertiones pio dubii resolutione. ibid.
Dub. 3. An per scientiam Dei absolutim pereatum mortale possiexu ferri per soLm e idoliationem extrinsecam pag. ra i. vera sentent a D. Tliomae. du.α opinio contraria cum sui nil aientis . NI. 21a. ib. a. An aliqua hominis operat in se, ves possit esse sordia aginquata, vel Diad.e viata ex se u pereatum lethale r. ra a. g. i. Ndirationes nonnullae . de suppositione, . ibid. a. Assotio prima circa nou a rium Di dira et m. a. Argumenta contra praecedentem asotionem. No. 13 3. 4 Assertio seeunda circa potentiam Dei absolutam . par. 1as. Maior roboratio praecedentis diaci ranae. Par. 233. 4. Attumenta eo tra hane secundam astertionem. pag. a d. r. Ultima assertio circa hypothesim impossibilem. pag. 13a. s. Argumenta conm ustitium eri lucem. pag. 13 . Dub. 3. Antratia hab tuali de satio e existat. vel per potentiam Dei absolutam rosiit eo illere cum peccato mortali, sue actu inli, si e liab tuali ρ pag. 24 . . i. Triplex resolutio deciatam oppol tionem gratiae cum pece m. ibid.α Quarta assertio relatutina duhit. pag. x a. a. Alia resolutio conditionata, de praecedentem eonfinnans. me.
4. υ silma te latis restrictiva ad primum instans peccati . par. a44. s. Ad .eisariorum sandamenta. DI. 2 3. 6. Attumetitum ultimuin praecipue colatia ultimam assertionem.
h. L An impius, ut iustiscetur debeat disponi per at iam actua Et an scit ἡ lptistiones phys , ves dumtaxat morales Et an ulli mae 4 stostio in procedant a gratia habituali pa'. x r.
s. i. Prima resollitio primo quaesto pongen .. ibid. . securua resolutio secundum ti laestrum determitians. pag. x s. 1. Tettia resolutio tertio quaesto sati faciens. mi aso. Rat itines pro praee enti resolutione . pag 233. s. O inionis e trariae sundamenta. pag. 233. K i. Aprendia.. Utrum precatum mortale in statu natum putae dimitti possit absiue in sone gratiae habituali1ὶ pig. et M. g. 1. D eiso totius dissetillatis. iud a. Argumenta opinionis contrai tae . pap. 236. h. 2. Appendis .. in quo consitat macula pereati venialit . de quae torma requiratur ad illius rem illionem e pagin. 133. f. i. prioris disi iliat 1 tesolutio. patri. 13s. posterioti, gi scultatis resolutio. me. Is 3. Aigumenta adversar orum contra primam assertisaeis . pagina
.. Meumenta adversus secundam resolutionem. Ne αεs.
Dub. r. An homo veri, de prostu, seu de condisno post alia quid a Deo mereri' pag. 163.
q. a. Communm sententia. Pas. χεε. I. Haeretici nim argumenta contra primam assertionem. Par. xε7. I. Maeret e itum argumenra contra secvngam conelusione n . rina ast.
Dula. a. uim conditiones requἱrantur ad mer tum e par s. r. Prima assertio necessitatem libertat ἰε exposcens. rag 1 a. u. Agerila secti a ne altatem bonita is moralis persuadens.
. Asertio tertia postulans ag meritum actum posti eum. Ibid. Dub. a. An ad metitum apud Deum requiratur ex parte merenti status viae ρ Et an ex parte Dei necessarium si peccatum e
. 1. Triplex assertio statum viae praerequirens . Ac declarata .;bidem. 1. Alia assertis sabiliens pacti necessitatem . pag. 2 4. . Oppostae sententiae nostris assertionibus Τ put. αγε. Dub. 4. An aliquis sine gratia mereri possit vitam aeternam -
3. a. sentertia nos ra it bus assert; nisu enucleata. par. et t. u. Fundamenta oppostae sententiae . pag. 23 Dub. s. Utriam ia meritum gem leno vitae aeramae requkatur,liquis in suxus actuali pratiae media charitate γ pag. 1 o. s. a. suppostione , de Doctorum sententiae. ibid/m. a. prima affertio nerativa crea actus mere naturales. par. et t. a. secvnes assertio etiam negativa eirca actus super turales. pa gina ara . Asitio tertia ad maiorem confirmationem praecedentium . pag. 224. I. Ailet ultima applistiva latius doctriaua praeedentis. At ε. A
7쪽
ε. Argumenta enotra ptisam, & secuniam assertissem . pagina
h. s. An ius ita possit per potentiam Des absolutam ni meminde condigno , seu de eo ruo primam gratiam Iustistantem e
pag. Mus.1. Sententia D. Thom. duplIes aseretione explicata. me. EM. 2. Argumen Deum enodatia . pag. 291. b. r. utrum Nilus possit mereri de condimo primam .lteri pag. Is . q. s. Prima assertio me ra primam sententiam. Pax as. . Meunda assertio eo tra seeundam lententiam . me. Us. a. Tertia assertio an lena leniat lententiae . pag. oci. . Argumenta contra primam , dc secundam assertionem . -- n. P .
Dub. I. An iusta possi sti mereri repasatio em post Iasam
h. o. An iustus per sare actae, si re intensos, siWe remisti me reatur ile condigno augmentum gratiae, de coriae Φ pag. aes. s. t. Aliquae ci emtio es, At fur distiones. INA . Reselutio prima quoad peiorem diis statem . pag. 3M.
actus intenses. pag. 3o . a. Resolutio tertia qucad actus remissos. par. ID. s. Ultima. demeram a resolutio quoad actus remissos. pig. aio.ε. Argumenta tontra ultimam, dg praecipuam resolutiorem. p. Ira. Dub. io. An iussus possie siti mereri es condigno, .el saltem de eontruci doctum persereralitiae in pag. 313. F. t. Sententia enmmunis duplici asserto expedita. pag. 3 4. a. Atrumenta opinioctis contrariae. Patina I s. 1. Gijussam dubioli resolutio . pagina 314. Dub. it. Aa, dc quomodo merita per peccata morti ata per i s istationem reviviliane ὶ pag. 3 a. Et quando augmentum gratiae ambis remissis eorrespondens μνses e seritur γ ibidem. s. h. prima xssertis eirea reviviscentum meritorum. Pag. sis. a. Secunda resolutio elaea tempus. At modum, quo non conserturaumeatum raditiae aerus remissis debitum. pag. axo. x Corollaria praecedentis dactrinae, quibus rei utitur at i modi direndi, Eh proprius stabilitur . t . III. a. Argumenti e ara secundam, de praecipuam resolutionem .p
s. i. ratis Euhiola resolutio. pag. 3 D
8쪽
ALTISSIMUM de peeratis tractatum progredimur inplanandum : de quo incipit
tractare D.Thom. in hae r. h. a quaest. Ti. 9 Cum eo omnes ejus Interpretes. Hic tracta
tus utilitatem cum diis cultate conjungit. Sed quomodo monstrum illud expande mus , quod committi quidem potest, oescribi certe non potest aeuis reυelabit faciem indumenti ejus f aiebat S. Iob. 41. quod est attramento atrius, Ec ipsa nocte Caialiginosius, nisi praeeunte face D. Thomae. qui est lux vera, bc tenebrae eum non comprehenderunt: qui etsi ubique reverenter audiendus est, in in oralibus tamen est sibi praeserendus. Εjus vestigi is semper inhaerentes curabimus tenere methodum nobis consuetam
De Pereatis in commum. QUI A dissicil est omnia, quo ad hune gra
vem , & lati muniim tractatum spectant, breviter pertractare, operae pretium duxi. mus nonnulla omittere, quae ex alibi di -- cti uenati possunt, & illum reducere ad praecipitas controversias, quae in Scholis exagitati selenti Unde in hae prima disputatione, ut omnem multipli. citatem, quantum fas est, praecaveamus, sermo erit de his, quae ad Hecatum incommuni attinent. Alias cluas dicabimul aliquibus peccatis in particulari, stilicet precato omissionis, peceato commissionis, Miginali, venialiete. & paenis eorum.
An Cntium proprie contrarietur virtuti,
riam acquisitae, quam infuse p
a cleut duplex est vitis , alia aequisita & natimo talit, altera pre sh infusa & supernaturalis,
ita duplex est vitium, aliud tendens persδc tra ratio nem naturalem , non emando de motivo ali tuo sapem turali expres18 , qualia sunt vitia regulari:er aequisitae tra virtutes naturales, quia in eorum materia nullus intendit peccare, re gnante expres h motivo supernatu rati. Aliud tendens expressδ& per sh contra m eius msupernaturale; ut vitia opposita virtutibus Τheologicis aves vitium gulae , prout opponitur moti vis dictatis , peu.clentia insula, v. g nt contemplatio di .inornm impedia. tur. Et dε his omnibus procedit haec controuersia. Destinitio autem contrariorum traditur ab Arist. Ita Metaphys cap. o. & est hujusmodad Contraria sunt, Op- μή a, qtie Ab eodem genere mariis distant, o eidem sis. Nio ivsole, a - - ua se expediunt. In qua diffinitione
c tinetur proprium genus contrariorum, in qsci Coo.
veniunt cum allia oppositis per illam particulam ep sto. C ntinentur etiam propeiae conditiones, quibus ab aliis oppositis secernuntur. Nam prima illorum condi tio est , quos contineantur sub eodem genere, inter se. que maximi, uiuent. Quos intelligendum est de genere proximo, ubi opposita mimo contrariantur ratione pro.
priarum differentiarum: nam edm haec opposito debeat esse dilecta , oportet, quod genus illuti immediate uetera minetur per differentias directe oppositas, vel quatenus opposita ratione illarum tendunt ad terminos cliteθὸ op. positos, ut actiones tendentes ad album, & nigrum: uel quatenus respiciunt eundem terminum opposto modo . v. g. accedendo, & recedendo: si enim aliquid aliud in. teriaceret, non propri/ contrariarentur , quia non ita splenieret in eis mutua oppositio, seu debellatio posti. va , nisi essent maxime sihi uicina. Et ad hoc explicanis
dum ponuntur illae particulae, qtia sub eodem genere ma xime distant. Nec ab hac σου plicatione excluduntur ea, ruae ratione ultimarum differentiarum mpponuntur , si irant opponantur ratione subalternae vitii, dc uirtutis , in quibus praecipue est attendensum genus proximum, ei si subalternum, quod immediath de terminatur per prς
dictas disserentias subalternas, & a quibus per se prim
Secunda e uitio est , quod versentur circa idem obiectum, ut si subjectum Lilitati est animal , idem etiam lit aegritudinis: quia in diversi subiectis nulla exeris cotur oppositi . Haec autem identitas subiecti debet
esse Memalis, & non tantum materialis: nam sicut in pectis. positionibus non datur cippositio promi/ talis knisi ubi est assim alio,& negatio eiusdem , de eodem,&seeunis dum idem, hoe est secundum eandem rationem forma lem : ita nequit dari propria eontrarietas nisi opposita versentur circa idem subiectum tam materialiter, quam formaliter. Et ad hanc conditionem explicandam affertur in desinitione illa particula. o eidem subbeero ins quae debet accipi in sensu seimali, sicut communiter M. cipiunt ne verba definitionis. Tertia, & ultima est, quod mutuo se expellant est enim non mutuo expellerentur, nullam haberent intense repugnantiam , ac proinde nec contrarietatem. Hacantem expulsio non ita aecipienda est, ut ad ingressiuniuitiis alius statim omnino expellatur , ut liquet in intro. ductione caloris, qui noci statim expellit totam stigidi. tatem, seu paulatim & per grados. Quae expulso p test ita exponi, ut ad ingressum caloris ut unum , expellatur sigies itas ut octo & ad ingressum calcitis ut duo, expellatur sigiditas ut septem,& sede reliquis. Uncle Oppositio haee non est caloris ut unum ad stigiditatem ut unam, nee ut duo at frigiditatem ut duo, sed mimi ad octavum, & sic de caeteris . proportione ascensus, & de .scensus unius.& altet ius servata.
Ex quo liquet, quod in contrat iis, quae ratione in . ensiopis mutuo se expellunt i dari debet latitudo. &A . ter.
9쪽
s Tris. ML H Pereatis. Disp. I. δυ Per catis Iu communi.
terminus determinatus, ultra quem intencsn4n possint. pugnat cum Continentiae, & haec non est vitiat , ut aci. Et hae ratione summus gradus calotis est ut ono, ει sum- cet Anet. Din. a. r. quaesi iis ait. I. Tanu mi , cemus gradu frigiditatis etiam est ut octo. Et ratio tae. Cttas, de hebetudo metu ij sunt vitia, quae oriuntur ex vis, & perspicua esto quia si nota haberent gradum de- ' gula, & luxuria , ut docet D. Gregor. lib. t. Moral. terminatum intensionis, cli ilε passet desisnari gradus cap. 3ι. quae tamen non opponuntur virtutibus , seu caloris eum quo minimus gradus, sigiditatis mcomis donis. ω tradit Magister Ang. 2. a. quaesi is . ait. a. possibilis et . Oppositum contingit in contrariis , quae Tertio: Nam inter viriurem, & -ium non ualuet alia sunt ratione essentiae, ut liquet in motu sursum, de mallima ti, stantia, quae est propria contrariorum: siqui. motu deorsum lapidis; qui propith contrarii sunt, quam- clem vel saltar inter auo vitia extrema , ut liberalita vis in nullo gradu possint me vittere. Liquet etiam ex inter prodigalitatem . & avaritiam et & me tum non dictit, quod Iachi vera eontrarietas asserat ex natura sua maxime uillat ad extremo : ergo non sum propriὸ expulsionem; non tamen omnis sera expulsio eo ipso est contraria. propria contrarietas, quia potest ex aliis oppositionibus Q Ad primam obiectionem respondetur , quod di . provenire. Igitur praesens controversia promuit de con- cium Philosophi debet intelligi de contrario adaequato tratietate propria, directa ,& stricta, prout continetur nam non inconvenit, quod uni vitio duplex vitius tua in in sata deis nitione hucusqus explanara quamvis daequale contrarietur, ex quibus constet, unicum con non nihil sicemus de contrarietate indirecta, sub qua vo. trarii in , nec uni virtuti dupleti vitium: quia una vir. lumus comprehendi omnem illam oppositionem, cui de- tus secundum diversas sati es inadaequato potε si dii
fieit aliqua edi praedictis conditionibus, etsi aliquas ha. plici vitio contrariari; & unum vitium duplici virtuti. at. Quibus scitis & praenotatis: Et ita accidit in illis duobus exemplis : nam a valitia
Circa hane dissicultatem ttes reperiuntur sententiae. Iu ac opponitur iustitiae, quando inclinat in actum a c. Pνima asserit, vitia, quae tendunt contra rationem natu- Cipiendi, & retinendi rem alienam ponitur ei iam li-εalem & virtutex aequisitas, esse strict δ& aitecte coci. heralitati, quando in liuit ad ii a dandum ubi opor eratia . Ita commuinter Theologi ; contra quos nulla re- tet, quod oportet, 'e Idemque e tingit in libera. ηrtur sententia . seeunda docet, vitia oppi i e citrariε Iitate, quae est virtus opposita avaritiae, & prodi ali.
Mirtutibus infusis. Ita plures Ae grasti uirai Th os gi. tali quia haee inclinat non soldm ad dantum quindo Sia non sine aliquo discrimine inter eos siqui ciem alia oportet, sed etiam ad retinendum, quando non opor qui, ut Lumel, absque ulla distinctione inter vitia , assit. let dare : & secundu n ptimum respe initim oppoli itiit inane praedictam contrarietatem. Alii limitant ad vitia avaritiae ἰ & secundum posteriorem prodigalitati Quod contra supernaturalia, ut Montes. Arauso & Gregor. ulterius potest explicati in magno, & parvo oppositis Nattine 2. Tereio defendit, nullum vitium propriε, & aequali. strict contrariari virtutibus per se infusis. Ita N. Salm. 3 Ad seeundam respondetur, ex ea tantum inferti, in ptas disp. i. quod dentur aliqua vitia nullam habεntia virtutem ti . Grose contrariam ex te sectu alicujus conuitio ais ex s. I. assignatis , ut contingit in exemplis appositis e nimhabitus virtuosi vitiis praedictis oppositi noci continen Primo asseriis quoad vitio ex motiis nutu ναί. tur cum illis sub eodem genere proximo, eo quot nota sunt tigorosae virtutes. Cum quo stat, quod detur op. 2 Iondum est primo, vitia directh recedentia positio contraria indirecta propter incompossibilitatem. - a motivo virtutis aequisitae direct/. & sor- & mutuam exclusionem . .Et hoe non est contra M. Lerialiter contrariati virtutibus acciuisiti . Hanc ecinctu. stram assertionem, quae indefinita est, ct potest proce. sonem perpetito docent Philosophi &D. Thom. Et in dere de vitiis . & virtutibus oppositis , quae propιihhatur ratione : nam inter hujus moui vilia , de virtutes virtutes, & vitia sunt. de primo, quoa ad pro aequisitas salvantur omnes conditione x rigoiosae & dire- priam, dc strictam contrarietatem suificit , quos eon.
Oae eontrarietatis. ergo opponuntur contiati tale pro- tineantur sub eodem genere remoto, v. g. sub genetem ia&directa. Antecedens prohatur disturtendo per sn. habitus sub quo etiam eontinentur illae semivirtutesὶ gula I nam in primi; continentur sub eodem genere, non & quod inclinent directe in actus rigoto e eo atratio . solom remoto, stilichi qualita iis, sed etiam isti genete licet praedicti habitus virtuosi non pertingant ad perse. proximo habitu motalis. Deinde vitium .& vitius con- ctain rationem virtutis : quia magis requiritui ad M. Nituuntur tanquam per proprias dissetentias iam subal. num, qnam ad malum. Adde se duo, quod adhuerernas, quam infimas per rationes honi. & mali , quae illa vitia, salthm in sua origine, habent uirtutem pro. maxim ui stant: quia non minil distat intemperantia a prih contrariam: nam invereeundia otii ut ex nimia luis rem perantia , quam calor a frigore. Rursus recipiuntur xuria ; cui opponitur contrariὸ vitins temperantiae. Piciis eadem pot-ntia naturali appetitus , & voluntatis. quo videndus est D Thom. a. a. quaest. 14 art. I. ad s. Τandem, ad ingressum virtutis expellitur vitium, & o Ad tertiam te sp detur , quod virtus moralis,h eon .erio , ita ut inveniti nequeat simul in gractibus in. litht materialiter si medium inter duo vitia extrema, eensis & persectis: ergo habent inter se conditiones om- formaliter tamen non ea medium, sicut nec vitia sunt res rigorosa &directae contrarietatis . extrema. Nam obiectum virtutis formaliter ut talis eniata tameti, ut pro nune a varietate opinionum holium rationi. eon sonum p econtra obiectum ritii est rea eonstitutivum peceati commissionis abstineamus, bonum rationi uisionum . Unde omnia vitia, cum co 3- quod plures eu nostris hanc contrarietat m directam , veniant in hoc quod est tendere in honum rationi disre rigorosam sustinent; adhue concisso, quod vitium foris sedum, & similiter omnes virtutes conveniant in Mema litet in ratione viiij constituatur per priuationem : ad quot est tendere in obiectum rationi consocium, te vetan os sufficit, inquiunt, quod vitium . prout substra. vitia non sunt extrema, licet nomine tenus, videantur: rum tot male privationis, tendat per se ad actum, pto. seu duo vitia, quae materialiter sunt duo extrema, con. Et sotmalii et est sobstratum malitiae . Quod an veri. stituunt scirinaliter unum extremum, prout tendunt in statem habeat, infra examinandum est. obiectum rationi dissonum; & aliud extremum est vir 3 obiicies primo e Uniam uitium opponitur stes tus tenderis in Obiectum rationi consonum . Videatur flua hias .irtutibus, ut auaritia iustitiae. 3e ii heralitati, omnino D. Τ m. supra quaest. O . art. t. ad i. ubiee una virtus duotiui vitiis, ut liberalitat prodigalitati, satis perspicu/ tradit hanc solutionem. Videantur etiam& anathiaec ergo non sunt prope ih coniratia . Patet con. a nobis dicta .traei. praec. cludi q. per totum. sequentia , nam enum uni tantum est eoutraritim , ut d Alius argumentum procu pavimus tract. praeccet Philos ici Metaphvs text. 37. disp. I. num. II. ex natura vitu desumptuin d recola. Secundo: plo a clamar vitia nullam habentia uir. tur ibi. tute en contrariami ergo vitium , & virtus non oppo. huntur eontrarietate directa. Patet consequetitia r mm, 3 II. eato oori con 'aelo, necesse est, quos detur & aliud, is hocet Philos. ια. Metaph. Antecedens vero Hoba. saei da certio Mad vitia re metire si maria ali. aut nonnullis exemplis; nam inverecundia est vitium, fle . i-eundia ei Cp sita non est virtus, ni docet D. 7 V lcendum est Deundo, vitia eontra motivum Thom. a. a. Eu.-1q4. art. I. Item , inc tinentia L supernaturale plocedentia non Opponi coim
10쪽
D b. I. An talium proprie contrarietur Urtuti tam acquisitie, quam infusa Θ
tremetate propria 2 directa virtutibnx insuis. Et pro hatur ratione iundamentali: nana inter huiusmodi vitia, re virtutes inlusaῆ deficit duplex conditio necellatiore sni ira ad contrarietatem clire iam se rigorosam, pro.
Di illam ab inditia a distinguimus in inaesenti ; ergo
titui Opponuntur contrarie & dilecte. Antecedens pro. batur: uam eonditiones inter alias requis tae ad rigor sam & directam contrarietatem sunt , quod contraria
eiciem subiecto formaliter insint, & quos mutuo se ex pellant ; sed ha e duplex conditio deficit lotet huius in odi vitia, & virtutes inlusas r ergo descit duplex
conditio requis ta ad contrarietatem directam & tuo. rosam. Minor quoad priniam partem probatur nam virtus per se infusa reci/tur in potentia obedientiali,& vitium ei oppositum in potentia naturalis sed utra. que potentia est formaliter diversa, ut pici nutae supponimus ex dictis uae . a. disp. I. duh. I. ergo non
reeipiuntur in eodem subiecto formali. Quae motatio etiam urget pro actibus, & pro quolibet ti o supernaturali. Quoia seeundam partem prohatur eadem minor .
nam formae inter se compossb ira etiam in gradibus in . tensis non mutuo se expellunt; feci vitia huiusmodi,& virtutes intulis adhue in grauibus intensis sunt intre se compossibilia ergo non mutuo se expellunt Minoepeohatur ex D. Thom. su p. quaeli. 63. art. I. ad a. Ohi ait o Habitus moratis vristitiam an artim potiuntών iri tragum dissicultatem in operando propter atiquas disposta eseonDaνias ex pνMedentibias aes hcis retitias , qua quidem diffictilias nou ita aceidit in incluti,us mores bus aequistis ;
eontraria d si ossi es . Idem tradit 3. pari. quaest. 86. arti . in corpore t ubi, si recth perpendatur, clar8 docet,
quod post iustificationem remanetit habitus peccati exitetatis actibus causati , quamvis subeant nomine tenus denominationem dispostulo ergo sunt compossibilia im
partem relannuet Godoy in haC I. a. oisp. Is . num. q. ad contrarietatem directam suiscere, quod contra.
ria respiciant idem subiectum secun sum re in ,& no requiri, quod respiciant idem subjectum secvnclum ratio.
hem Instatque in gratia,& peccato, quae Oppociuntur conistrari8, licet peccatum recipiat ut in potentia naturali,& gratia in Obedientiali se condae probationi responderi potest ea doctrina eiusdem Goum a num. s. & aliorum, quod as dire. tiam contrarietatem inter huiusmodi vitia, & virtutes satis est quod ad infusionem istarum media iustificatio
ne expellantur vitia si h ratione , aut modo fastitium, quamvis remaneant sub modo,& ratione dispositio m. Contra euasionem adhibitam primae probationi stat ptimo, quod in destinitione oppositionis, prout ad pro positionem spes at, dieitur , quod est Uirmatio, o ne gario eiu dem, de eodem, o fecundum idem . Ex quo de ducimus , non esse inter se oppositas propositiones, quae enunciantur de eodem subiecto secundum diversas rationes sormales, quia non sunt de eo te in se hiecto sor malit r. ' ergo au contrarietatem dilectam & ri totam non sufficit, quod contraria tespiciant idem subiectum secundum rem, sed etiam requirit ut , quod sit idem Demaliter, & seeundo in lationem secundo stat con tra praedictam evasionem, quos eodem modo aecipi debet subiectum contrariorum ac subiectum acciden. tium quoad compossibilitatem inter se , quando sunt tantum numero distin la; sed accidentia tantum nu inero distini a nullam incompossibilitatein , aut oppo. sationem dicunt inter se, quando respiciunt subiectum idem seeundum rem, & diuersum formaliter, ut res Eeradunt N. Compint. abhte v. in Physica , disp. 2I. num. s. & de Geruerat. disp. I nn m. a. et go neque dici possunt propriὸ eontraria, quae respicimit idem subie ciuiti seeundum rem , sed di .ersum foemaliter. Tertio stat quod vitium contra motivum natura. l . iuuta doctrinam Godo , & nostram, non opponatur directe contrariἡ virtuti insulat; sed sussiciens ratio ad os cludendam contrarietatem directam inter se est , qu 13 subiectum sit dioetiam formaliter e nam recursus 1 4 mndem materiam secundum rem, dc diversam sol maliter, uti non est ad rem, vel est ingens e sima. ito pWo subiis io' ergo neque vitium coatra motivum
Tom. IlI. Paul Theo Q. Aera supernaturale oppon tur diree δ contrariε vistuti in .sa , propter diversitatem sibiecti Mimalis. Praesertim, quia inter huiusmodi vitia , & virtutes per se insutis ne .gat GMoy num. 23. contrarietatem strictam , ad quam, excludeatiam nulla aptior ratio potest excogitari prae ter contentas in utraque probatione nostrae rationis; sea sub contrarietate directe tantum comprehendimus ira praesenti contrarietatem stri tam , excludentes ah ea m. nem aliam, quae ad hanc quovis titulo non pertingit,
ut notavimus in limine dubiit ergo. Exemplum gratiae , & peccati, quo munitur Gosoy, non est ad rem: quia vel loquitur de precato actuali et .el de habitualii Si de actuali , habent subiecta non solum soc maliter diὐersa, ses realiter : siquidem peccatum actuale est in potentia, & gratia in anima. Si de habituali, solum datur op. positio privativa: quia hoc adaequat E consistit in priWatio.
ne ipsius gratia .s Conita evasionem datam Deundae motationi stat in primis, quou GMoy num. Is . concedit, vitia post iustificationem non transire verε in dispositione , sed proprie &quoia substantiam esse hahitus. Et meritor tum quia non est ratio, cur alveniente gratia, & uirtutibus infusis, no destruantur dispositiones, cum sint ex se facile mobiles, secus vero habitus . Tum etiam I Nam potest accidere, quod homo recenter iustificatus in peccato in mortale sta. tun ptolabatur ; sed hoc contingeret ex vi inclinationis, quam ante justificationem ratione habitus uitii hahebat tergo. Tiam denique: Nam si habitus vitiorum iniustis. ratione destruerentur, & loco eorum succederent dispo.stio res pravae, oporteret assignate causam harum pro .
ductiva in , eum habitus a dispositione distinguatur spe. eie; sed haee nequit esse junificatio, ut ex se liquet, neque aliquis actus pravus, quia in eo instanti non est: ergo salsum est, quod vitia remaneant in ratione dispo licionis, si de eis propriὸ loquamur, & non in ratione habituum . Dicuntur tamen similitudinati/ dg Uriones equia gratia prae dominat in subjecto , & quasi vitiolum inclinationem supprimit, ne in proprios actus prorum. pant : & hac ratione sunt in via corruptiotiis. derquod in justificatione et i m expelluntur vitia ex mo liuo naturali in ratione lol rutim, ut se dicamus ; &non propterea oppocluntur dilecte. Actia te quod si gra. tia insutaueretur cum sola charitate, hoc munus praesta. ret, & tamen vitia non opponuntur contrari liginos
io Secundo probatur assertio per quam praecedens roboratur. 3 Nitra de ratione contrariorum est, quos mutuo se expellant; sed vitia ex motivo supernaturali,& vii tutes insula non mutuo se expellunt: ergo non contrariantur propriε, & directe. Minor probatur I tum quia vitium mentiendi ex motivo supernaturali potest generari in homine justificato, quin destruat virtutem vel acitatis per se infusam , nec gratia destruat huiusmo. di .itium ante iustificationem aequisitum. Nee hae habet locum recursus ait vitium in ratione habitus, &in ratione disposuionis: Quia vitia producta per peccata ex genere suci venialia possunt omne suum complemen tum habere in statu grati et : cum huiusmodi peccata nullam oppositionem dicant eum gratia, sive consideretur secundum suam essentiam, live Gundum suam
Τum etiam: nam si mutuo se expellerent, vel esset ratione essetitiae, vel ratione intensionis; sed neutrum diei petene ergo huiusmodi vitia, & virtutes non m u. tuo te expellunt. Minor quoad primam partem liquet nam homo post iustificationem adhue manet facilis &promptus ad peccata: quos stare nos posset, nisi te. manerent vitia saltem quoad entitatem . Quoad secundam ouenditur: nam in contrariis , quae mutuo se exispellunt ratione intensionis, dehet designari certus ter. minus suae intensionis, ut monuimus in limine dubii ex. plieantes deis nitionem contrariolum, & praecipuε ter. tiam e uitionem illotum . feci virtutes infusae nullum hahent terminum eertum suae intensonis, ut communi ter docent Theologi, licet certus terminus omnibus prς- setatur a diuina providentia . Et hac ratione docent
Theologi, Christum Dominum habuisse gratiam finitam, sed valde intensam, juxta praesentem providen. iam , ultra quem gradum nos potetat in Christo a. geti, nec ad illum ullus purus homo potest perveniter ergo nec mutuo se expellunt ratione intensionis.