De Dionysio Scytobrachione ...

31쪽

ut ilκα δ' toti sti καὶ ἐπίκριον εν ι κοιλης ισωδόκει σαίλανας ἐκυηιεον ἐν δ καὶ αὐτὸν ἱστὸν α ναρ χαλασαντο παρακλιδον. Iam scriptorum hunc id gisse adparo ut manifestani Apollonii imitationem vorsibus paulum mutatis vel robus transpositis celaret. Cuius rationis egregia exempla sunt quas initio carminis fvs. 232 304 de Argonautarum convivio, navi in aquam deducta, duce creato Apolloniano ordino es. I 453-457. 375-392 336 310 sq. inverso proponuntur vel quae itinera versibus 365-372 460-474 486-496 descripta Apollonii versus I l sq. 581. 568 582-585 594-601. 15-918 608 927-935. 940 955-960 pravo exprimunt praeterea s. 715-7 17 736-747 75L 759 719 - 735 cum Apoll. II 345-396 8l 5 sq. 854 sq. 89 conserantur. Vel res ipsas illo paululum commutavit et contorsit illic Iaso ipse ut Herculem ducem eligerent, Argonautis proponit cf. s. 293 sq. cum Apoll. 341J, sons Clita non ex nympharum sed ex ipsius Cygici uxoris lacrimis oritur cf. 600 sq. cum Apoll. I 1065 sq.J, Bercules venandi causa in Mysia de avo egreditur cf. 642 sq. cum Apoll. Ι Ι 87 sq. J Circo Iasonem et Medeam non domo Oxpollit sed intrare omnino vetat lcs. 1240 sq. cum Apoll. IIII 45 sq. J Alcinous iudicium illud non cum uxore communicavit, sed ab ea propositum accepit cs. 1333 sq. cum Apoll. IIII 096sq. alia plura. Nolim in incertis morari neque urgeo in Orphei catalogofvs I 8 sq. 33 sq. ex iis quae Apollonius de tribus Mercurii

32쪽

filiis Eryto Echion Aethalide tradit Ira sq.J, Amphrysi flumeno Antianiram ad Idmonis res transferri, quo loco illorum genus Oxponitur, Laothoam quam Idmonis matrem suisse Pherecyda auctore in commentario legitur schol. Ι 139J, commemorari avo Meneto ex

Apollonio I 56 sumpto vel eadem sere confusione qua npud Hyginum sab. XIIII Demonassa mater Philoctetas sal, LXXXXVII DCIIJ

Eurydainanti adscribitur, ab Orphoolus. 67 sq. Meliboeam Philoctetaopatriam Eurydamanti vindicari. Gravioris momenti est quae apud Diodorum c. 56, 3 de Argonantarum roditu dicuntur: ἀπ M

Ἀγκαῖος

Is οὐ v vrολίχῖσιν ἐγειρε gwστορος αἴγλη, ιρθριοι εἰρεοίαις γλαυκην χαρασση εν λ ιην,-us18ον r ἱκοιέεσθα βυθὸν κολπους τε Λατίνων. Praeterea Boreadae capite pedibusque pinnatis et cautes Cyaneae ventorum vi conlisae apud Hyginum Apollodorumque redeunt )Deniquo do Phineo locus insignis est sus. 670 sq.J: δεθα r πιι ορφιηθεντες n εἰρεσίν τε κα/ιον ς Βιθυνων ιέγα σμ βαθείν κελσα ιεν ἀκτῆσπειδοντες προχοαῖς ri r εἰνὶ νιπαργεσιν λαις ἔσπεοοι αἰλισθέντες ἐφοπλίσσαι μέγα δορπον.

I CL Orph. 222 688 sq. quamvis corruptum verbum cirειονυέ-νcti sit, tamen d sensu dubitari nequit cum Hygin sab. XIIII. Apol-

33쪽

28Dλι ποτ' αἰνιγαριος μνεις περηνορι ν ι u675 δοιοῖς βαλα υσε γονον ποοβλῆσί τε ἐwως θηρσὶν In 0 προυθηκε γυναίων ει νεκα φίλτρων. τοῖς δε καὶ oκηθεις καὶ πωποτα αυγις αυζαν παῖδε κλυτου Βορεω, Φινε δε ι παGαν Tyὶναργαλεοι κοτον, φωτὸς ir πενοσφισα αυγάς 680 υωρ ι ζαμενὴς ορεης mo hi αδεοσιν αελλαις αρπαξας ἐκ νδε δια λυι α πυκνα καὶ λας Πισrονίης ἴνα κηρ ὁλοην καὶ ora ον ἐπίσπy. His versibus sabulam inesso Sophocleam e scholio Apolloniano II 78J -οqοκλῆς δε υτι τον ἐκ Κλεοπατρας υἱους ἐμει λευσε Παρθενιον καὶ otii flo πειοθεὶς διαβολαις ναέας της αυτ υνυιvrρτιας eum bibliothecae loco I 9, 21, 24 composito καὶ πηρωθῆναί φασιν αNIὁ . . . o G a Boρεo κα τευν Ἀργοναυτων τι πεισθεὶς μηροτρυια τοτ ἰδίους ἐμφλωσε παιδας elucet. Neque enim a scitoliasta non poetam tragicum, sed grammaticum cuius nomen scholiis Argonauticorum subscriptum esset, adpellari Berghius hinibi probavit. Qui qua rations o schol. Soph. Ant. 80 ubi altera Pliine uxor ab ipso Sophoclo in Tympanistis commemorata esse dicitur, haec licuerit 'iam qua in Phino do his Sophocles tradiderit, ea ex docto scholiasta ad Antigonam cognoscimus ad s. 980 Doctum scholiastam qui quid Sophocles in ympanistis de ea re memorarit noverit, nomina quoque Phinidarum ex Sophoclis Phineo rettulisso consentaneum est prorsus non intellego. ureo vero Phinidarum nomina a Sophocle aliena esse cognovit, eis ut tota fabula ab eo abiudicetur, non magis uti licet quam eis quae schol. Pind. Isthm. III 104 Herculis filiis Euripides indidisso dicitur, ut Herculsi furentem respici negetur, praesertim cum poetas tragicos eiusmodi nomina omnino omisisse, gramma ficos postea argumentis interpolasse post illorum' Wilamo-Witatus demonstraverit. Nequo ullum Sophoclis grammatici tostimonium catalogis illis sabularum qui in scholiis Apollonianis extant, insertum legitur, haud pauca tamen poetas os schol. I 69. IIII

223 - III 242). II 1040. 137 2. IIII 84 l. Vnde talia in vilem

istum poetam pervenero ne linguae quidem Graecas satis critum et certa historias fabularis notitia adeo carentem ut Peleum et I CL supra p. 16. 22.2 Mus Rhon. p. 361 sq. s. Robert. l. c. P. 8 I.

3 Hermes VIII 442 sq. 4 Anal Euripid. p. 184 sq.

34쪽

29 Telamonem Aeginae filios diceret es v s. 13l. 185 sq.J Videas practereri quam non apte, quam sine arto conexu illa Phinei sabularum reliquiae narrationi exilissima insertas sint verine similius est hominem istum docto aliquo veterum tabularum thesauro usum

EAS an non solum Argonauticorum carmen sed commentarium

quoque compilasse Concedendum est non omnes difficultates hac ratione solvi, praecipue mira illa et nova quae de Argonautarum reditu proseruntur, non extricari, sed simpliciorem rationem non

vido i). Usterum tabulae Sophocleas memoriam a Dionysio servatam csso Diodorus testis est l. c. c. 44 4J: - αγνο υ δε διότι Πνες των μυθογράφουν τυφλωθῆναί φασι x Φινείδας υπὸ του παm καὶ τον Φινε τῆς Moἱας τυχειν τι φοuu Cn Boρεου ). Etiam Orphei adulescentes in rupibus ac silvis expositos posteaque oculis restitutis sanatos ex Sophoclis tragoedia originem ducere siquis ausit statuere, testimonia praesto sunt Aristotelis postic. 16J καὶ et ἐν τοῖς Φινείδαις ἰδουσαι γαρ ν τόπον συνελογίσανm ην εἱμαρ-

ε νωιθα, quae verba Welcherus ' probabiliter explicavit, si Aristophanis Plut 638J ): Ἀσκληπιου παιωνος et stενους τυρουν Omnino Dionysius sabulam Sophocleam suis ut solet rationibus contorsisAevidetur, quin etiam conlatis Aristotelis verbis of epigrammate

κτείνου Φρυγίην ιαrθος Περ φεαρας Λλειonuetρη δ' εn 6ῖσιν γαλλεω et πριν πειδενων Φινεως ut εων δα/ιν ιενην ὁσίως, suspicio est ne quae do novercae poenis poeta narravit, ita illo in sabulationes suas transtulerit ut more solito Herculem omni humanitato et clementia ornaret, praeterea vel hoc loco Scythas immi-I Praeterea ea de causa parum liquere non neglegendum est quo itinero in Oceanum Argonautas pervenisso Orpheus personatus sibi finxerit, quod locus gravissimus nonnullis versibus post 1069 lacuna interceptis perierit. 2 Quas schol. Soph. ni. 80 docto componuntur, a Dionysio aliena esse videntur. Ceterum tragoedia argumentum in sabularum compendiis locum obtinuit os Apollodor. III 15, 3 nequo omitti velim Ovid. a. a. I 339. rem. 454. Ib. 269.

35쪽

scoro fos Diodor. l. c. c. 43. 44J. Sed haec hactenus. Qualis poenam a Borea 'hino inflictam Pseudoorpheus adiecit, ut Dionysius memoria tradidisse videtur, ita nescio uti adtingant qua eκ

Hesiodo Ephorus apud Strabonem adtulisse dicitur VII p. 302J: Holo&ν r ἐν τῆ καλουμένy ῆς περιοδον τὸν Φινέα πὸ των Ῥο-

Γλακrogύγων εἰς γαῖαν πηναις οικί' ἐχοντων ). Deniquo quoniam hoc uno loco Dionysio Sophoclis memoriam debo viceris exploratum est, ceteris quoque qua huc pertinent scholiis Dionysium ex Sophoclis testimonio adlato adgnosci haud femoro concluditur, praesertim cum Sophoclis sabula indo a primo a C. n. saeculo magis magisque oblivione obrutas rarissimo historino poetica adhiberentur ). Constat igitur sabulas Argonauticas docto et copiose commerimentario quodam tractatas esse Apollonii Rhodii Argonauticorum satis celebr, quem Orpheus personatus bibliothecae auctor, Apollonii scholiasta, aliquo modo Hyginus compilaverint. Nequis tamen hoo scholiorum Apollonianorum corpus scriptoribus illis in manibus suisso existimet. Nequo enim eo tempor grammatici iusmodi trilogia quale scholiorum codicis Laurentiani undamentum eat, componere soliti ess vidontur et obstat Stephani Byzantii auctoritas solis Sophoclis commentariis usi ). Dionysii vero copiae unde in scholia pervenerint, cum o schol. I 039 ινημονευε Ληιλοκος των

αναιοεθεν λως grais I90κλῆς - Deilochi testimoniis Scytobrachionem usum esse concent schol Apoll. I 139 o Pind. Pyth. IIII 337 supra p. . probavi adpareat neque res sabulares a Sophocle neglectas esse schol. I 32 ubi eum latere Steph. yg. p. 4, 16 docet, exemplo sit, Sophoclem do quibus modo disputavi commentarios composuisse non femere conicero mihi videor. Vel inde quas scholia Theocritea et Apolloniana concinunt haud pauca ), non ad Theonem et Theocriti ot Apollonii interpre-I Quae do hoc titulo Γῆς περίοδος viri docti cs. Markschosset.

p. 197. Goettling. p. LI J iudicavere omnia minimo placent. Me quidem sententia para Catalogi vel Oearum multis terris gentibusque numeratis insignis Γῆς πεoίοδος dicebatur ut in Homericis arminibus mic- λογος νεῶν talia.

2 Seholia sunt 769. II 178. III 42. IIII 223. III 1040. 1372. III 284.3 CL p. 4, 16 9 6 202, 14 353, 6. 4 CL scholi Thoocrit. III 3. 43. 49. VII 7. XIII l. 7. 48 cum solioli Apoll. II 477. I 121. IIII 57. II 248. III 26. I 207. 236.

36쪽

8 Item roserenda esse dparet. Neque omnino in hunc concentum eadem quam scholiis Pindaricis Euripideisque adhiberi par est, ratio cadit, quoniam quae scholiis Theocriteis et Apollonianis communia

insunt, ad nimis diversa genera pertinent quam ut ex uno eodem que auctor ab utroque commentatore excerpta esse videantur, sed scholia Theocritea multo breviora atque exiliora i eam speciem prae se serunt ut eorum auctorem Sophoclis copiis usum esse verisimillimum sit. Neque hoc recentissimo tempore a Calliergo editor principe factum est quia pauca scholia Apollonianis plura continent s. g. ad s. XIII l. 7, alia vetusto codici Ambrosiano insunt; s. scholl. III 43. 49. mprobanda igitur sunt quae de hac re disputavit Ahrens Bucol. Graec reliqu. t. II p. LXIIIIJ.Ε Dionysio Scytobrachione pleraque ab Apollonii commentatore desumpta esse satis opinor adparuit. Demonstratum ostquaecumque ut sabulae Argonauticae explicarentur, ex Hesiodo Simonide Sophoclo Antimacho Nicandro Deilocho Pherecyda Acusilao Scymno ratosthens Timaeo in scholiis Apollonianis excerpta sunt, Dionysi pura esse conlecta. Nequo temere qui illis auctoribus saepe adiunguntur Naupacticorum poeta umelus pimenides Hollanicus Asclepiados ), eorum a Dionysio testimonia adlata esso vel otiam phori stri Anticlidae scriptorum pragmaticorum libros in adhibito osso statuitur. Deniquo nulla sero dubitatio est de oschylo Hecataeo Herodoro. Neque enim magis simile est veri

2 Adiunguntur Naupactica Pherecydae schol. II 299, ipsi Dionysio Sophocli Hesiodo schol. III 24 ubi Epimenides quoque commemoratur, Herodoro schol. IIII 86. 87 Eumelus Pherecyda schol. II 46, Sophocli III 1372 Epimenides Herodoro Acusilao Hesiodo schol. II II 22 Hel lanicus Dionysio et Horodoro schol. II 1144 denique Asclepiades Herodoro schol. I 23 Antimacho et Pherecydae schol. II 178. Praeterea os scholl. II 521. 23. I 131 - I 1207 146. III 65. 35. 1085. 1086. 1087. I 162. II 328 - II 562J. 3 CL scholl. I 974. 037. 1168. 289. II 207. Onasus Amaetonicorum auctor scholl. I 207. 236. Theocrit. XIII 8 densa caliginoobrutus est nequo ΙIecher o Mi illori coniectura δε υνυσιος probari potest Nomon occurrit CIA I p. 24 n. 38. Dissili sti by COO e

37쪽

32 eum auctorem a Dionysio neglectum esse qui satis antiquo tempore magnam historiae fabularis partem pragmaticis rationibus adhibitis copiose narraverit, quam in his sabularum catalogis alii debor Aeschyli alii Sophoclis memoriam. Eadem vero quae in Horodoro, valet in Hecataeo ratio praesertim cum eius mentio iis quas schol. I 256 insunt Dionysianis arte coniungatur. amen cautio est ne huic fundamento nimis altum et sublimo aedificium superstruatur. In ipso illo magno scholio IIII 59 quo maxim- partem Dionysii copias congestas esse certum est, occurrit Artemidorus Ephesius quem post Scytobrachionis aetatem floruisse constat ), neque hoc multi momenti est, quoniam l. schol. III 859:

περι τῆς Κασπιας θαλάσσης μορες, ραμίδιωρος ἐν τῆ ἐπιτο εἶ τῶν

ΓεωγDαφουμένων, quae ex Artemidoro adseruntur scholl. II 46 963J, ex Marciani epitoma a Byzantinis, quippe qui etiam Strabonis et Lycophronis mentionem iniecerint scholl. II 42. IIII 1515J, in- torpolata esse videntur. Sed eiusmodi ratio non valo in Asclepiade Myrtean quem praeter scholl. I 722 789 ox schol. I 623:oti δε ἐνθαδε ιας σωθη, καὶ λέων ὁ Κοτριευς ἱστορεῖ καὶ Ἀσκληπιαδης ὐ-ολεανὸς δεικνυς oti alio Κλέωνος in παντα μετήνεγκεν Ἀπολλωνιος etiam scholl. I 77. 587 adhibitum esse adparet, neque scio an ad eum ut in reliquiis libri do poculo Nestore apud Athonaeum XI p. 489 B servatis ita in scholl. Ι 1126. II 8 15. 45. 911. 29 Promathidas Heracleotae mentio referenda sit '). Quidquid id est, ne hunc quidem scriptorem quippe cuius aetas inter

Dionysium Thracem et Asclepiadem intercesserit M), Dionysio praesto fuisse constat, neque est cur ometrii Scepsi vel Apollodori Athoniensis libros ab ipso commentatore excerptos suisse negetur h). I Cf. Marcian per Menipp. Geogr. r. min. d. Mulier I p. 566J:

p. 516J. Ibidem p. 574 sq. fragmenta plerumque a Stephano servata

conlecta sunt.

3 Cf. FH II p. 20 sq. 4 CL Athon. XI p. 489 B. 5 CL scholl. I 230. 238. 1123 1165. III 134. I II 16 Il24. III

38쪽

33 Actclas qui hic vel illi adseruntur scriptores primorum a et P. C. D. saeculorum πολτι αλις Lysimachus scholl. I 558. III 1178.11T9J Seleucus, cui libri a Charet Apollonii familiari de illius sa-holis compositi notitia deberi vidotur schol. II 052J Alexander POIyhistor scholl. 55 I. IIII 492 unde schol l 40 altera Armenidas mentio fluxit i), fortasse etiam schol. III 42 Diophanti Ponticarum historiarum auctoris: s. Steph. Byg. p. 6, 18 Ἀλε ανδρος δε ἐν τοι πεοὶ υξείνου ποντο φησὶν inόσαντος εἶπεν ου λέγεσθαι ἐτοῖς δια τὸ τὸν Ἀβιανὸν ποταμὸν κατοικεῖν. Multo minor Dionysii reliquiarum est numerus indari carminis Pythii quarti uripidisque Medeae scholiis servatarum. Adnotassa sufficit Scytobrachioni deberi qui schol Pyth. IIII 398 do Aeeta tauris Antimachi testimonio os supra p. a adduntur So-Phoclis versus neque ex alius auctoritato scholl. v. 253. 450 Ho-siodo Simonidequo auctoribus do Iasonis origine vel ludis ab Argonautis in insula Lemno celebratia disputari Schol. s. 288 iis locis adnumerandum esse censeo quibus Dionysio auctore res ante ipsam expeditionem gestas enarrari supra p. 17 demonstravi '. Scholio vero s. 61 cuius ea parte quae cum schol Apoll. IIII 156 2 concinit cf. supra p. 24 Dionysii sententia resertur, Asclepiadne grammatici mentio fit quam ut ceterorum commentatorum sere omnium memoriam, ad Didymi compilationes reserendam esse verisimillimum si ). Vt igitur per Sophoclem in scholiis Apollonianis, ita in Pindaricis per Didymum Dionysii memoriam servatam esse probabile est, atque diligenter animadvertantur quas Meduae scholiis subscripta sunt: ποὐ διαν ορ αντίγραφα Πιονυσίου λονε- ρεc κα τινα των in δήμιον. . Vnus scriptor praeter eos quos adtuli haud paucas Scyto- brachionis Argonauticorum reliquias servavit qua tamen ratione

ναντο πλέονrες εἰς Dccσει rὁν - Ομηρου καὶ των αλλων ὁμολογουμενον πλουν concludere non licet.

1 Cs. . Maass, do Sibyllarum indicibus diss Gryph. 879 p. 22

2 Hygin sab. I sabula Pherecydea frustulum servatum est: 'quod cum Athamas ac sacturum abnuisset Phrixus ultro ac libens pollicetur se unum civitatem aerumna liberaturum'. Novercae nomen Pindaricum apud Hyg. str. II 20 legitur addas II 37 eadem veriloquia inter so obponi atque in Dionysii reliquiis cf. supra p. 2. J, et materiam loquacem Argo navi infixam ad Aeschylum reserri. 3 CL schol. Nem. II 19. Occurrit praetore scholi. Ol. III 22. VI 24. VIII 0 28. Pyth. IIII 8 inscr. Num VI.

39쪽

84ho adcidorit, difficiis est iudicatu Valerium Flaccum et sabulas

argumentum ex Apollonio sumpsisse et in ipsa oratione poetarum Romanorum more o Graeco exemplari multa vel integra Latino sermone expressisse vel eleganter atque docte inflexisse satis superque demonstratum est ); hoc loco tractanda sunt quas ah Apollonio discrepant. Cum Diodoro eum haud ita raro concinero olim qui eum edidit Thilo animadvertit ). Inprimis Hesiona sabulam apud utrumque Argonautarum expeditioni insori notatur, praesertim cum hic consensus inter ipsas quoque narrationes intercedat δ). Dein d Iphin quo Dionysio auctor sci scholl. poli. III 223. 28. FH II p. 8 D. 6 Diodorus c. 48, 4 commemorat, in Argonautis Valerius cf. 441 recenset, nec pauca in carminis initio sunt quae cum logeris fieri non potest quin Diodore inmemoriam revocentur. Cuius rei documentum hoc loco satis habeo descriptiones adserro Iasonis num expeditionem a patruo

mandatam suscipiat meditantis β) Doniques sabula a Diodoro

I CL cichori, Lebon und christe de Apollonius p. 270 sq. C. Valeri Flacci Argonauticon libri VIII rec. hilo p. VIII XII sq. 2 CL L c. p. VIII

RI . . . . laeta iussa capessat

si qua operis tanti domito consurgere pontosama queat tu sola animos montesquo portaris glorial Disiligo b c Orale

40쪽

expositas c. 46, 3 ... καθ' ον δὴ χρονον ἐς Ἀργοναυως . . . . κτος καταπλευσαι τῆς Κολχίδος εἰς τὸ Τιροειρηι ἐνον τεμεν '

non nescius Valerius Medeam noctu ut Phoebum pla- caro domo egressam et Argonautis in litore occurrentem secisse videtur s. V 29 sq. 341 sq. 350 sq. Neque vero cuiquam opinor hilo persuasit haec ex ipso Diodoro a Valerio desumpta esse. Quid poetam Romanum primi p. C. n. saeculi ut carminis argumentum et materiam docte undi- quo conquisivisse videretur orationisque ac versuum elegantiae sabularum addoret novitatem, ei auctori studium et operam RVasse qui nisi a scriptoribus Christianis Bygantinisus nunquam sit lectitatus ), qui ex quadraginta libris duos ad Graecorum historiam sabularem breviter narrandam destinaverit, qui Argonautarum sabulae misere consus atque perturbata rudera proposuerit Scilicet eidem poetae veteris doctrina copias adeo praesto fuisse ut ipso Herodori libris utero tur atque Diodorum dignum videri quem lectitaret, hilo existimat. Sane Tiphy mortuo Erginum navom gubernasso et apud Valerium V b legitur et in schol Apoll. II 895

Herodorus auctor est, sed alii adcedunt loci quibus a Vatorio indem atque in scholiis narrantur neque ea a Diodoro discrepant. Apud illum enim tota quas c. 7 de Aeeta enarratur sabula in oraculo quodam Aeetae de aureo vellere dato' vertitur. Vnde si vellus o Martis fano ablatum esset se periturum osse cum cogno visset, regem templo auro custodes adposuisse et velleris custodiatu Draconti cuidam commisisso nominum similitudine actum osso ut Graeci de tauris ignem vomentibus et draconto insomni inepta sabularentur. Ha argutias cui sabula adhibebantur, eam

ίευειν των ταυρων λεγε αυῶν πινοῆσαι, quoniam Aeeta non ea de causa tauros iungi iussit ne ab ipsius progoni interficeretur, sed ut quicunque vellus aureum auferendum sibi proposuisset, summa 1 Nihil valo quod Plinius h. n. prooem. 25 bibliotheca litu

lum commemorat.

3 IIaec torum s. 605 adscripta sunt.