장음표시 사용
471쪽
dicem agitis. Hic haeis , & erubuit. Enimuero eum scire volui, quot, quantal sa haec ipsius ratio tam praepostera excitare posset, dum ea multivudini induntur, quae regem, regios , ministros immeritissimo dis famant. Satis habui, hominem vertitatis, cuidentissimae suorum calum imae adgnitione percitum ed redegisse unde euadere non posset. Eodem tempore aliquot viri boni eum serio monuerunt, si quid de se dere inciperet, id irrita spe agitari. II
deici in Rhaeticam rem ruritis datum
iri praecipitem in id genus calamit tum, in quas a solo Veneto foedere proiecta fuit, quς nec Venetae reipub. nec cuiusquam utilitatibus, aut at
conducant. Sed & animum, & aures hisce monitis obturaverat. Nec potuit
coercere ill-m indomitam libidinem, qua succensus praeceps ferebatur ad ea explenda quae destinasset. Res docuit, ei & destinatum, & obstinatum suis
472쪽
se, si non aliud posset, Rhaetos diducere in factiones, e quibus Veneta prae polleret. Sic gentem l &metu
extremorum malorum conterritam
ad Uenetum foedus renovandum, Ni ad tutissimam stationem, vel inuitam adigere. Hoc ex eo sciri potuit, quod in ipsos regis beneficiarios infimam plebem, quod in se fuit, velut immanes feras immittere volui t,vi,si nostro foederi hoc s emel adminiculum subtraheret, totum porro, ut ipse existi mabat, titubaret. Secretarium legationis tunc Tigurum tertio misit, qui pergeret explorare , an illuc quoque Venetum foedus induci posse , ut ea ratione Rh tos inon sellam admonitos, sed & perterrefactos sententiam mutare cogeret. Verum is secretarius a singulis consulibus separatim 'adm nitus Dit iae quid tale coeptando niteretur in superuacuum. Nuper enim
cumr e Christianissimo initum foedusesse,quod Reip. Tigurinae abunde
473쪽
sit. Caetersim Tigurinos qua re poterunt, Venetae Reipublicae semper esse commodaturos. Ad id verbi secreta rius arrectus sibi paucis multa promit ii credidit. Ipse postea Barbadigus ac
curatiorem, & Vberiorem eius vocis interpretationem exquirens, voluit si ibi dici, quonam illud dictiam perti neret, & quid sit illud, quo Tigurina,
Respublica Venetae commodare potest. Scilicet, is quum censuit, verba laonestatis,contra sententiam, & axiomata Iurisperitorum eos obligare a quibus Ρxinata essent. Ab eodem illo secretario, aliis vix Barbadigi asseclisper Helvetiam multa in nos contumeliose deblaterata sunt, quae ed pertinebant, ut monstraremiar, sicut i hostes, dc euersores rerumpublicarum. Venrum Hsuciij, quorum cum Gallica gente peruetus consuetudo est, statim intellexerunt, qu in insigni contume lia in nos talia confingerentur. Paulo
post non nesciuerunt quantam irem
474쪽
Barbadigo obtulissem, quam rex postea sanxisset. Intellexerunt,quam non e re Veneta is, tanto beneficio posthabito, aliis rebus animum intendisset, quς non modὀessent extra rem,Verum etiam ad eorum perniciem pertinerent, quibus ipse inaudita importuni tale negotium facesseret. Tot ergoi laudibus Helvetij uberrima regis in Rhaeticam gentem beneficia, & crebra regiorum ministrorum erga eam Officia tunc extulerunt,quot diris illam tantam inuerecundiam optimus quisque insectatus est. Iam iis gentibus illud nomen , ut indubitata quaedam Rhaeticae calamitatis significatio per nimium innotuerat. Sane Curiae in pit-tago de illo eiiciendo plurima memtio facta Sed prudentiorum secta se per verendum esse dixit, ne dum illo digna decernuntur, ius gentium Vio letur. Etsi rem introspicientibus is dictus est esse homo priuatus, nec Vllo publico iure tutus, qui nullas eorum
475쪽
R H AE Τ Ι C A. literas exhibuisset, quorum honori detur , ut talia impune admittat. Ipse quoque cum merito inciperet metuere, ne quod Operose quaerebat, citius
m Vellet, reperiret, quicquid ibiecerni de se posset prquenire statuit ea oratione, quam habuit in pittago. Nam denique sibi senatum dari petiit;
tunc, scilicet, cum nuntij communitatumCuriam frequentes couenissent,& quidem super hoc negotio tam Odioso. Maxima tunc, & anxia cuncto- expectatio fuit, decretum senatus quuἡ1 iturum esset. Inductus in piti gum dixit, se a Veneta Repub. mitti
in Angliam ad munus legationis ordinari . Cum dedisset se in viam, sibi per literas a Veneto principe ihiunctu ut uspiam consisteret, ibique noua
mandata expectaret. Se elegisse umbem Curiam, quam huic suae comm rationi peridoneam duceret. Inter
haec, clim senatum haberi rescisset, si-hi faciendum existimasse, ut de Ven
476쪽
I MDCXIII LEGATIOti senatus erga Rhaeticam gentem aes mi propensione eum consessam certiorem faceret , praesertim cum non dubitet, Rhaetos erga Venetam Rem
pub. similiter esse animatos , idque ip-sses; quotiescunque res poscet, palam
esse Lecturos. Enimuero ad eam animi inductionem a vicinia virandique Fentem efficaciter inuitari, quae virosque moneat , vicum vicinis bene agant. Accedere ipsam rem, quae disertim loquatur,liberam gentem firmiori vin culo cum Rebul publicis, quam cum
regibus & principibus adstringi. Is, qui ei tunc interpres fuit, ex ilns pri moribus unus addidit,ipsum Barbaditagum rogare pittagum , ut in fidem, tutelamque publicam recipiatur.Nam si ei quidpiam aduersi, inquit, accide rit , quantum Rhaetorum nunc sunt in ditione V eneta, iidem casus, iidem liexitus manent. Hinc perspectum, eas non fuisse preces . sed comminatio
nem, cui nulla prccedens intuita, sed
477쪽
conscientiae labes carisam daret. His dictis, pittago excessit , in quo omnibus persuasum fuit', huic homini de cretum fuisse, Curiae diutius commorari , & ibi rerum nouarum tantum. moliri,quatum saties esset ad Rhaetos in ultionem finiti foeclcris inter se comi tendos. Sed quos fatuos putauit, aut stertentes, rerum suarum callidos, Mad sibi praecauentium tunc quidem
experrectos exper tus est. Decretum
quippe senatus sequutum est his ver bi , Super iis, qus proposita sunt a D.
Bam i go legato Meto Senatus de crevit, ut ei gratig agantur quod ossi ciose Rempub. st lutauit, eique bonae viciniae ossicia obtulit. Dicatur ei, nos paria facturos, sane ea omnia, quς bonos vicinos facere aequum est , & qui, dem imitatione priorum nostrorum. Verum cum agitentur continua conuiuia, & ad hos & illos pecunia mittatur,idque agi constet, ut foedus instauretur, Senatus decreuit ut eidem Ba
478쪽
MDCXIV LEGATIObadigo significetur, haec neutiquam
cohaerere cum iis quae dixit. Quocirca moneatur ne tale q uidpiam ultra auadeat, tentetue. Ne si quid ipsi grauius propterea contiger it, id quod factum
nolimus,eius rei omnis in ipso culpa resideat. Ipsi in memoriam redigatur, foedus esse finitum. Ac nihilominus nos esse ea mente, si bonorum vicinorum Vicem pr stemus. Id quod cum antea serenissim ae Reipub. signi ficatum fuerit, ab ipsa scripto pariter
responsitim accepimilis, quo sibi a no bis nostrorum officiorum testificatio
ne satisfactum esse palam fecit. Relineo statu, quo sunt, relinquat. Neque hisce suis machinationibus nos ad ciuilem dissensionem impellat. Dat. Cu-ΜDς IVi ae die vicesima prima Ianuarij δεῖ - .no millesimo , sexcentesimo decimo quarto. Iussu senatus, Triumuiris praesentibus , id quod nunquam factum, hoc ei decretum significatum fuit.Sin, oulis Triumuiris additus est unus eo
479쪽
R H AE T 1 c A: iii rum nuntiorum , e quibus pittagunt
constitisset, quo res testatior esset. De creto recitato, notabiliter expalluit. Nec tamen tempesauit,quin ei e Trii
uiris, qui illud decretum Germanice scriptum Italice inibi interpretatus enset, ironice interminaretur; id quod Latine hoc sonat , Eius beneuolentiae
ratio habebitur, quam in tam accurata interpretatione tu quidein prompsisti. Hςc fuit Veneti deris tertia rescissio , quam rerum Venetarum in Rhς tia curatores infinito sumptu,etim
qui in em multis miseriiseonssietati
do adepti sulit. Barbadigus, hoc res ponso accepto, in Helvetiam prose Etiis est, certa spe foederis cum Tig rinis, & Bernensibus paciscendi. Sibiisse, nimirum, persuaserat, Helveticu dus Rh tis fore quemdam veluti sibinulum necessitatis, quo ad Venetunii dus amplectendum denique adi egerentur. Priusquam daret se itineri; venit ad me. Ac ne tunc quidem inibi
480쪽
de his Rhaeticis rebus vllum verbum fecit.Non similiter a me tacito disceLst. Extemplo grauiter cum ipso expostulaui, quod tam iniuriose , ne, dicam inimice, in iis versatus esset , quae regem spectant. Undecimus inquam, instat annus, ex quo quidam, qui se Venetae reipub. ministros ferrent, huc irrepserunt, ut, inscio rege, & regis legato, cum hac gente foedus paciscerentur. His destinatis ex animi sententia perficiendis, regiae maiestati miris artibus iubtraxerunt studia plurimorum , qui acceptam a maioribus disci sinam unice colendi reges Christiatanistimos intemeratam ad eam diem custodierant, donec tam egregia animi inductio a vestris labefactata est. Hinc orta, & constata factio, quae licdem artibus sensim inualuit. Ad haec struenda regis nomen & autoritas false adhibita. Sane si ad eu ea res, prout Veteris amicitiae iura postulabant,prius