Palamedes, dissertatio philologica

61쪽

50. Patebit hoc ei, qui in tabulis catalogo vasorum Bero linensium additis litterarum Γ Et A figuram accurate comparabit e. g. n. 651. Gm. Us. Ma G1. Nihil, quod huc quadret, invenio apud Bottigerum, qui Vasen ge in. I, 2, P. 97 sqq. fusius de caduceo egit. M. Alius quoque Melcheri in hoc loco error est. Quo magis probabile fiat, apud Euripidem lapidatum esse Palamedem, quod sane probabile est, quia lapidatio heroicis temporibus usitata ab Homero Il. γ, 5 et saepissime a tragicis aliisque commemoratur cf. Wctissit, diversa naturae et rationis in civitati. con-s t i t. ratio E G r a e c. h i s t. i it u s t r. p. 3τ. Wachs-muth. II. A. II, 1, p. 43I sq. , haec addit: Aus siner Tragodie musa der Aus fruch des Schol. Matth. ad Orest. 434 genommen Sein, dass Palamedes sterhen solle ἐν

lamede loquitur Schol. ad 3 s. 422, tali. Verbo non utitur, ubi utitur ad vου. 432, non de Palamede sermo est; ipsius utitur Euripidis verbis, qui us. 442 Dind. ita Orestem de se ipso facit loquentem: Θανειο υπ άστων λευσίμε πετρωματι. 53. Si animo indulgere licet, possit aliquis contieere, pertinere hanc picturam ad Agamedem et Hopho- nium, de quorum mytho es. Oreuzer. Symb. II, p. 3 9 sqq. z23. Nutimanni Mythol. II, p. 22 sqq. Mulier. Orcho m. p. 95 sqq. Ita certe tam draco cf. Paus.

lx, 39, 2, quam caduceus v. Cic. N. D. III, 22, su

62쪽

facillime possent explicari. Esset autem coniiciendum, secutum esse pictorem mythi formam aliunde non notam, secundum quam Agamedi non a fratre caput abscisum, sed lapidatus ipse interemtus esset. Variatum vero esse hunc narthum docent ea, quae Igen. ad Πο m. h. A poli. Ρ. 119, p. 303 sq. collegit, cf. praesertim Schol. Ari st. lubb. 504 IIerm. Verum hae, lateor enim, suspiciones sunt et multis peiores sortasse Videantur quam ea, quae melcherus propoSuit. 54. Exemplo est Cic. Top. 20, si ubi Boet. M. CL de eo numerus ad Dion. Η a l. II i s i o riogr. P. 14. M. Caroli Schoenborni dis s. d e a u i h e n t i a declamationum, quae Gorgiae Leontini nomine exstant. Uraiis l. 1Ν2G. 4.M. Huic sophistae Helenae laudationem sub Gorgiae nomine servatam adscribit ΘEngst. συναγ. τεχν. . p. z5 sqq. , qui si ex Aris to t. rhet. II, 24 collegit, laudationem iri mures scripsisse eum, plus in eius verbis quaesiisse videtur, quam inest; potuit enim, quae ibi asseruntur, alio quoque loco dicere Polycrates. 58. De ea collatis veterum testimoniis Isocr.

Busir. 5. qui ii t. II, II, 4. III, 1, 11. Di Og. L. II,3S sq. Ael. V. II. XI, 10. Suid. S. V. non POSSum aliter statuere, quam Perizonius ad Ael l. l. secit.

59. Cf. Diod. Sic. XII, 53. Cod. Nonac. VIII sol. 42 apud Spenget. συναγ. τεχν. p. το v. si, qui p. Iascite comparat Plat. Gorg. p. 449 A. 60. De Palamede scripserunt Philostratus Hero iee. capite X, Eu d Ocia p. 321 et Hyginiis sab. CV; inter recentiores mynius exe. IV ' ad Virg. A en. II, t. II, p. 405 sqq. ed. nov. , et L A. Fuch8ius, de

63쪽

varietate fabularum Troicarum quae Sti. c. Η, p. SS sqq. 61. De genealogia eius explicatius egit Schv-bartius, quaesti. genealogicae, historicae p. - 4T sqq. 62. Dubie Gregor. Νag. Or. 3, p. 99 Mor. εἴπερ

. 63. V. Stepti. BFE. s. v. ih. Bergier. Ρlin. H. N. IV, 12, 21. Pomp. Mel. II, T, D. Lennep. ad Ρ ha lar. epp. p. 49 Sq. 64. Melcherus A. Schulgi g. II, 1S31, n. 99, p. πω sq. Philyras nomen, quod Φίλλυρα quoque scribitur, a φυλλον derivat, cum saepiSsime ι et υ permutenturcs. Λ esch. Tri l. p. 41τ sq. 613. Naclit r. p. 33S, eamque alteram Medeam vel Agameden fuisse putat. Contra Sta kemergis, d. Apollo tempe I g. B assa e p. 142 Philyra est irrae amans, ut fuit olim ipsi Melcherori actit r. p. 53, V. Supra P. 36, n. 5.65. CL Τ et e t g. ad L y c. 386. S c h o l. Ε u r. O r. 422. Dict. Cret. I, l.

m. Summa demum senectute coiit, ibium iniisse Nauplium Murzius ad Phere c. srr. p. Io colligit ex loco Apollodori, quem apponam z-uακροβιος - γενομενος πλέων την Θαλασσαν τοῖς εαπιστου ν επὶ Θανατω - ἐδυσφορει '. συνεβη ουν και αυτον τελευτῆσαι ἐκείνω τω Θανατί I, ωπερ αλλων τελευτησαντων uinτφορει ' πρὶν.δε τελευτησαι εγημεν - Κλυμενην κ. τ. λ. Verum hoc non inesse verbis πρὶν ΕΑ τελευτῆσαι recte monuit Schubart. p. 4S, additis eam tantum ob caussam, quia antea de morte

Nauplii dixerat; nec verisimile esse illud commentum, quod Palamedi silio contra Troianos belligeranti superstes fuerit Nauplius, idem addit. Quae praccedunt verba di ficillima sunt. Nam cum ita ut leguntur sensum aptum

64쪽

non praebeant, dissicilis tamen est emendatio, quae ita fieri debet, ut parallelli sinus v v. εδυσφορει - ἐδυσφορει et

τελευτηὶ ται - τελευτησάντων ne laedatur. Ergo vel hoc

nomine non potest placere Uuhnii emendatio ad Paus. II, 25, p. 16S proposita, pro primo εδυσφορει reponentis επυρσοφορει, licet probaverint Hemst. ad Ρolluc. IX, 14 et machkius an all. erit t. p. 249 sq. , cuius ceteras difficultates satis demonstrat mynius ad Α p o ll. l. l. p. 126. Neque satisfacit Schubart. p. 49, qui ita locum

constituit: ουτος μακροβιος γενόμενος πλεων την Θαλασσαν- v τοῖς εμ-rτουσιν ἐπὶ Θανατω εφρυκτωρει ' συνέβη ουν και αυτον τελευτῆσαι ἐκείνου τω Θανατs, Grερ vel co περ) αλλαγ ν πλευσαντων ε φρυ κτωρεί. Lacunam, in qua accuratius de morte Nauplii expositum fuerit, necessariam cen Sei, quia pari. ουν non habeat, quo reseratur. At hoc non probandum, nam ουν recte locum habet ob rationem, quae intercedit inter mortis genus, quo alio ου assecit Nauplius et quo ipse punitus est. Τum V . τελευτ σαντων non debuisse mutari in πλευσα ντων apparet ex iis; quae modo monui. Deinde scribendum certe esset εφ' inrερ Pro φ τερ, Cum praepoSitio longius remota sit, quam quae

intelligi possit, alius enim generis sunt, qualia College- runt min . ad Plat. Gorg. p. 240. Phaedr. p. 9I. Ast. ad Plat. Iogg. t. II, p. 108. Sohaef. ad Soph. Oed. C. τ49. Froischer. ad Xen. Hier. p. 14. Baehr. ad Plui. Pyrrh. 13, p. 1 S sq. Ego Vero medelam . huic loco non invenio. Mirum vero, si de illa ingenti ad Caphareum edita Graecorum strage hoc modo loqui potuerit

Apollodorus; mini aliam sabulam secutus est, qua Singulos perdiderit Nauplius, quo ducere possit Schol. Eur. Or. 54: Ναυπλιος , ος αμυνόμενος τους 'Eλληνας δια τον ἐν Τροία του παιδος φονον, επιτηρησας οτε ανεστρεφον ἐκεῖθεν, Ους αν αυτων ευ ρε χε ι μ α ζο μ εν ου ς τω τῆς θαλασ-σης βυθω παρεξιδου , an conserenda sunt haec ex

Alcidamantis declamatione p. GD Bekk. Τουτω παπερ

65쪽

. 48

ται κ. τ. λ. 3 Praeterea vide, quae de hoc loco scripsit, sester. Nach tr. p. 1 5. Ceterum recte monuisse videtur Schub artius, videri ante oculos habuisse Apollodorum poetam aliquem. Quare auspicacior aliquis posset eo deduci, ut coniiceret, hanc Nauplii navigantis mortem argumentum fuisse Sophoclis Nauplii καταπλεοντος, ita ut Nauplius π υ ρ κ α ευ ς , quod ad argumentum attinet, praecesserit; sic immoderata eius ira ultioque . immanis in prima spectata in altera fabula puniretur. Sed talia multa possunt cogitari. Ceterum obiter moneo in Nauplio locum videri fuisse φρυκτωριου, cuius inter theatri partes meminit Ρo Il ux IV. 127. 12s, nec non hemicyclii, quo natantes in mari homines vel strophei, quo in mari pereuntes ostendebantur: v. Po l. IV, 132 cl. Rittero, Schulgi g. IMI, II, n. 5, P. 3 sqq. GT. Fabulam tractavit Aeschylus, cuius tria fragmenta supersunt n. 11 - 13 Dind. , quam satyricam fuisse non sine veri speci contendunt Boeckh. tr. Gr.

pr. p. m. Hirt. et Wolf in Amalth. II, p. 2S0 sq. Bottiger. ibid. p. 2S3 sq., non improbat mel ster. Aescti. Tri l. p. 541, probat idem et accuratius explicat Nach tr. . p. 308 sq. Pertinebat fortasse ad trilogiam Danaidum, de qua cf. IVelcher. Tri l. p. 390 sqq. , quam Aegyp tiorum titulo inscriptam suisse idem putat ibid. p. 56 . Etiam ars hanc fabulam frequenter celebravit, v. Mulieri Arclia eo l. g 356, 3, in primis vasorum picturae IV nominandae sunt, de quibus v. Hist. et Bottig. in Amalth. II, p. 2 sqq. Adde picturam vasculi Neapolitani apud Pano am Neap. Ant. Bild W. p. 265 sq. , quae certissime huc referenda est, et aliam ib. p. diu sq. commemoratam, quae probabiliter de eadem re explicari

66쪽

potest. Etiam iii praeclaro vasculo B e r o 1 i ii e n s i n. 101s quod, in altera parte Herculis et Iuventae nuptias exhibet cf. Nottig. Κunst myth. p. 12 sqq.), in altera parte olim suisse visam Am γ monen cum Neptuno, probabiliter possit coniici. Errat vero Lerezonius ine a i a l. p. 2το tradens, Neptuni superesse tantum pedes, videmus enim totum sere Neptunum, tridentem laeva tenentem, tunica inferiores partes amictum, cuius capitis tantum humerique paucula laesa sunt. Etiam in alio vasculo Bero linensi n. GS2 potest Amymone a Neptuno correpta alicui videri repraesentata esse, quamquam ibi

de Tydeo quoque et Ismene potest cogitari, cf. Mulier. Arch. g 412, 3. Ceterum de tota fabula v. Creuaeri Symb. t. III, p. 4 5. Bottig. Amalth. II, p. 298 sqq. Volcheri Myth. d. Jap. Geschi. Ρ. 104.

GS. Facete et verissimime G5thius in Faustii secunda parte p. 131 sq., ubi de Helena loquitur, ita:

67쪽

1. Utuntur hoc loco Serv. ad Virg. Aen. II, S1.Laet. 'ad Stat. Ach. I, 94. Schol. Ambros. ad Virg. I. I. servavit versionem Varronis Atacini, de cuius Argonauticis es. Ruh h. ep. erit. II, p. 109sqq. Wisiliner. , de P. Terentii Varronis Atacini vita et scriptis. Monast. 1 30.

2. Diversa suit Pherecydis genealogia, qui Nauplii filium secit Dam astor em , cs. Schol. Apoll.

I3. Clytium vocat Varro I. l. 4. Laermon nominat Varro, ut Lasmam pro

Lerna habet inscriptio Gruteri I, p. 30s. 5. Cf. Butem anni Myttio I. II, p. 93 sqq. m. Apollo d. II, 2, 1, 3. Eu st. ad II om. l. 1. p. 632. Hygin. fab. LVII. Volcher. Μythol. p. 10 . v. Apol Iod. II, 2, 2 ib. Reyn. t. II, p. 111. Strab. VIII, p. 346. Virg. Ecl. VI, 4S. Plin. H.

N. XXV, 5 21, 45. Mulier. Arcti. g 363 , 2, cuius

tamen explicatio vasculi Berotinensis n. 902, ab Nirtio Die Bra ut schan. Berol. 1 25. ad I heseum Ariadnena Minoe in matrimonium potentem relati, de Proetidis a Melampode curatis, ipsum vasculum intuenti maximis etiam premi videbatur difficultatibus. Diversissima mythorum explicandorum ratio apparebit comparanti Bottig. in rengelii Be it r. g. Gesch. d. Me dic. II, p. 37, ib. - Sprengel. p. 45 sqq. et Schwenck. etym. mytii. Λndd. p. 356. Volcher ., Mylli. p. 19 sq. IS. Tacuit hoc Schubare. p. 51, cuius stemma eam ipsam ob rem displicere potest, quia omnia nimis quadrant. Ceterum duos Proeteos qui comminiscerent haud defuerunt, v. Bottig. Vas eligem. I, 1, p. 102. Schubart.

l. l. p. 66 sqq. Volcher., Myth. p. 195 sq.

68쪽

D. Idem Hunius ad Virg. t. II, p. 40 sq. Nauplium Arginum discernit ab Euboico. M. Iure hinc Virg. Aen. II, SE Neliden vocat, nam Danai et Agenoris pater fuit Belus. Servium autem, qui Septimo gradu a Belo genua ducere Palamedem tradidit, erroris arguit stemma supra positum P. 19.S1. Potest inde fortasse coniectura duci, qua ratione Stesichorus in Orestea Palamedis mentionem fecerit, es. SuΡra P. G. M. Cf. micterus, Schulgi g. II, 1S31, n. 9, p. zM sqq.: Chiron, der Philyride. Ν3. Cf. Siebetis de heroum Graecorum institutione eorum que magistris in Matthiae Misc.

phil. II, I, p. 67 sqq. S4. Docuit Achillem. Hom. I l. λ, S29 sqq. S chol.

Arat. Phaen. 436. Galen. εἰσαγ. η ἰατρ. t. XIV, P. 6 4 sq. Κuelin. Secundum Suid. s. v. Xείρων invenit ἰατρικην δια βοτανουν ; a Schol. G e r m a n. 411 vocatur artis medicinae inventor. Ita Chironica ars apud Sidon. Apoll. epp. II, 12, p. 162 Sav., de quo loco cf. Rigali. ad Onos. Strat. p. IS Sq.M. Eudocia p. S4 narrat tantum, ' ακλέα αετασχειν τῆς του χείρωνος οπιλίας ΙΠαλαμηδει αμα καὶ 'Aχιλλει καὶ Aιαντι. Et simpliciter Palamedem inter Chironis discipulos enumerat Xenoph. CF ne g. I, 2, qui locus hac de re classicus CSt.

M. CL supra p. 3 sq. Phil. ΙIer. X, 2 hanc rem

69쪽

M. IIanc famam secutus est Dares PhrFgius, qui narrat Palamedem suis virtutibus inventisque fretum contra Agamemnonem seditiones movisse c. 20, et Hectore intersecto, id assecutum fuisse, ut ultro ei imperium deferret Agamemno c. 25 Sq. , posteaque in acie a Sarpedone interfectum ESSE.M. Simpliciorem narrationem supra retulimus p. 4.

sit. Ita a multis haec narrantur in paucis tantum interdum inter sese dissentientibus. Cf. Philostr. Η er. X, τ. Τgetet. Ante ho m. 363 sqq. ad Lyc. 3ΝG. 1093. Serv. ad Virg. Λ en. II, SI, ibique Schol. Mai. Lact. ad Stat. Acti. I, 94. Boet. ad Cic. Το p. 20,τ6. Schol. Eur. Or. 422 addit, diversa Ioca tradita esse ab antiquis, ubi lapidatus sit Palamedes, Geraestum, Tenedum et Colonos Troadis regionem. Saepissime

vero commemoratur Palamedis iniusta caedes a malevolo inimico perpetrata. CL supra p. 11 sq. et adde Luc. de sali. 46. de calumn. non te m. Cred. 2S.' Quint. Cal. Paral. V, 19τ sqq. Tryphiod. 2 2. Pol aen. strat. I, praes. Dio Chrys. XIII, p. 42S R. Himer. or. XXII, g 3. Schol. Εur. ο r. 422. Eudoc . p. 321. Virg. A en. II, Ν2 sqq. Ovid. Me t. XIII, 56 sqq. Ib. 619 sq. Hygin. fab. CV. 91. Moro athletico, es. H. Iunius, de coma P. 515. Mulier. , Arehaeo l. g 330, 3. 92. De hac re eximius est locus in Bekkeri Anecdd. II, p. zS1 sqq. D3. Cf. Boeckh., Sta ais hausti. II, p. 385 sqq. Lepsius, de tabb. Eugub. p. GI sqq. Similiter tamen

explicat Schol. Eur. Or. 422. .' 94. V. Philostr. Her. X, 3. . Auson. id. XII, de liti. mon. 25:

Haec gruis es gies Palamedica porrigitur φ;

70쪽

rbabis versus nec littera tota volabit, Bnam perdideris si Palamedis avem. Nem es. frg m. de aucup. 15:- Tarpeias est custos non corpore maior, Nec qui te volucris docuit Palameds sigura8.

Cf. Bochare. Hiero E. II, I, c. II. 95. Simili argumento usus Orpheo litterarum inventionem tribuit At cidam. p. 6 I. . Cf. II er. V, 59. Dion. Hal. A. Ιt. I, 91. Wolf pro leg g. p. LV sqq. De Four montianis inscriptionibus res confecta est a Boeckhis C. I. I, p. 61 sqq.s . V. quae de νομοm: αγροιέλοις et γροGrτοις habet Hemann., Griecti. Sta at sali. go, 12, p. 15, ed. ait. DS. Syria n. in Hermog. p. 1τ apud Spengel. συναγ. τεχν. P. G συνδρομος η ρητορικῶj τιμ λογω των ρυχων καὶ προ Νέστορος τε καὶ ΓΙαλααημους - ησκειτο. 39. Tes. Soph. D. 3τ9. Alcid. p. 6 1. Gorg. P. MD. Phil. II er. X, 3. Plin. II. N. VII,

100. V. Dgm. 16S. 101. V. Plin. H. N. VII, 56 , 5T , 202. Graecis

συαβολα omnia signa sunt, de quibus inter plures convenerat, CL Creuaer. SFmb. I, P. 28 sqq. Vomel. . ad Ileges. de Italon n. p. 115, cI. II all. Λ. L. T. 1834, n. 11, p. 83 sqq. Ita sensu militari συμβολον est signum bellicum, quo socii ab hostibus discernuntur, tessera cf. Blom f. g l O s s. A e s c h. A g. τ; συνθ μ α, vocale signum, LOOSung, Parsis, CuiuS. exempIa V. apud Xen. Λnab. I,

S, 16. VI, 5, 26. Appian. Civ. II, vs. Luc. prolapsu D. Iul. Capit. Ρer t. 5. Spart. Se V. 23. Casaub. ad A en. Τact. 24; παρασυνθηαα, mutum signum, Ca8.