De Rhiani Cretensis studiis Homericis

21쪽

sibus heroicis condita erant. In iis fortasse magis quam in reliquis indulsit poetarum aequali ii in studio multiplicem doctrinam poeticis artificiis malam lectoribus tradendi. De Heraclea autem, ex qua ne unus quidem versus ad nos pervenit, ilii scimus nisi quae ad T 119, ubi narratur ita fraude Iuno essecerit, ut Eurystheus ante Herculem in lucem ederetur, scholiasta adnotavit: utide cognoscimus cantasse Rhianum in Heraclea totam illam donato ercule fabulam, quam paucis verbis in Iliade expressam legimus, tum notam laborum seriem, quos sorti animo perpessus

sit Hercules, postremo quomodo inprimis pollinis et Minerva o precibus a dis Olympiis adeptus sit immortalitatem' v. Saalium p. 33j. Quod ver scholiasta in omeri explicatione Rhiani potissimum

Heracleam commemorandam si hi duxit, cum Herculis vita et res gestae haud raro a poetis versibus celebratae essent, id argumento videtur esse, Rhianum sabulas ab Homero de Hercule traditas praeter ceteros diligenter et cum de secutum esse et elementa illa adumbrati epici carminis, quae variis locis Iliadis et Odysseae dispersa sunt, scite composuisse novisque inventis exornavisse et perfecisse. Cui rei maxime consentaneum est quod Minervam patronam Herculis et adiutricem finxit, cuius ope in deorum numerum ascitus sit haec enim iam apud Homerum 362 a se dicit saepe servatum esse erculem urysthei laboribus delatigatum.

Graviora sunt quae Pausaniae opera de Messeniacis cognita habemus, quo carmine bellum Messeniacum secundum et res ab Aristomene sortiter et gloriose gestas persecutus est. De rebus Messeniorum etiam Myron Prienensis rerum scriptor pedestri oratione librum consecit, sed hunc Pausanias reprehendit ut indignum, cui semper fides habeatur o πpoopuIuεVου, ε Ῥευbri τε

Messeniacas tractat, in describendo bello altero neglecto Myrone ad solum hiani carmen ita accommodavit narrationem, ut sere ubique poetae epici vestigia conspiciantur et inde totius arminis consilium et ratio, rerum dispositio et decursus agnosci possint. Τ'

12 CD. . fundi nori commentatio die histor Quellen des aus. Flecheisoni annal tomo ου a. 869 p. 441-454 iugeria, qua rectissime inpugnavit Mansonem ausaniae narrationem seruiliani carmine manasac

22쪽

ilicorruptum veri amorem, modestiam vere Homericam prodit, qua non suae gloriae, sed rerum veritati studuerit, non sabulosae inventionis laudem perversis artificiis captaverit, sed ea quae a Messeniis, qui praeclarum belli ducem avorum heroem colebant, acceperat, si deliter versibus tradiderit. Neque tamen historicumegit, qui bellum a principio exorsus ad finem deduceret sed verum poetam ac sollertem Homeri imitatorem se praebuit, cum non totum bellum describeret, sed a pugna ad Magnam ossam tertio

autem eo tempore magna clade accepta Messenii adversa fortuna uterentur et Iram in urbem munitam confugere coacti essent, hoc

exordio carminis sumpto essecit, ut eo magis exsplendesceret singularis virtus, constantia, prudentia Aristomenis, quem tanta laude extulit, ut quemadmodum chilles in Iliade, sic in Messeniacis

erretiet.

23쪽

ille primas partes ageret hoc enim planis verbis declarat Pausanias IV 6, 3: Piciuub ε v oic ἔπεciv υbε 'Apicrouεunc cetivo pavεCrεpoc ' Axiλλευ εὐηλiubi Ouripus. Etiam singula multa ad exemplar Homeri sinxisse putandus est, ut Saalius p. 24 recte monuit narrationem de immolatis ἐκαrou*ovioi ob occisos hostes prorsus ad initationem Achillis in funere Patrocli Il. XXIII compositam videri et Pausaniae locum V 21, 3 ubi Aristomenes

et Theoclus vates, quamquam Messeniis perniciem nulla mora interposita instare sciebant, tamen suorum unum quemque adhortati esse narrantur, similem esse Homerico loco Δ 231, ubi Agamemnon Danais verbis suis animum addidisse dicitur. 3 Ac deos quoque Homerico more finxit rerum humanarum curam gerentes, modo

auxilio Aristomeni lato, ut Patis. l. l. 18, 5. 7, modo calamitate missa ut 21, 7, ubi magni et assidui imbres esseniis exitio sunt et fragm. -υbri εlchuεvoc Δωτηibi Niκοτελεira sine dubio ad deum pertinet, qui sumpta specie Nicoteleae, Aristomenis matris, alicui per somnium fortasse apparuit et locutus est. Pariter atque Homerus sat et dirae necessitati hominum sortem obnoxiam esse indicavit, nam saepius Pausanias posuit Homericum illud verbum πεπpubucvo ex hiano haud dubie ascitum 18 6. 20, 1. 21, 6 ibidemque 30 Theoclus vates dicit: λuiva ΜεccrivnvrrhvTua ccT Πεπp uεvov, quae quidem verba lacillime coeunt in hexametrum hunc: εccntvrὶ ΠώvTuo πεπp uεVOV Cri 6λvivat. Nocturna Aristomenis in castra Lacedaemoniorum irruptio 19, 2j, qua duces et milites permultos interfecit et praetorium tabernaculum rapuit, certe habuit simile quid Iliadis libro decimo, quo

Vlixes et Diomedes noctu Rhesum oppressisse eiusque equos rapuisse narrantur Aristomenem lapide percussum et ab hostibus captum Rhianus paene eodem modo quo omerus Hectorem ab Aiace lapide gravissime vulneratum descripsit: vide quanta sit si

24쪽

cum his, quae ausanias brevissime indicat 18, 4: πλητέ vetioetro' i0o Tri κεφαλω αυτ in κοτο divi vici Oi φθαλ-uo καὶ πεcovTα 0poo τω Λακεbaiuoviva crith pauo v τε crusvraisiposciv. t haud scio an Pausanias verbis 21, 2 vi cubiκTuoicoici ccxημέvoi, quibus Messenii omni spe salutis destituti quasi pisces retibus undique circumventi designantur, imaginem retinuerit a Rhian uberius exornatam, qua iam Homerus aliqua ex parte x 384 usus erat. Ei sic sine dubio alia multa ad Homeri similitudinem ex-Ρressit, sed ea cum scire non possimus, nunc perlustremus verborum imitationem, quantum quidem cognosci potest exoragmentorum paucitate.

14 Brevitatis causa carminum fragmenta his litteris designavi: Achaica A. Eliaca . Megseniaca M., Thessalica Tho priun, cuius unus versus exstat apud einelitum Ρ. 176 Ph. fragmenta incerti loci I. numeri adiuncti sunt ii quos Saaliua posuit, sed in fragm. incerti loci I et epigrammatis secutus sum eineri ordinem. i5 Similem formam in cantico Soph. i. i Suidas legit qui fit aut 'lu, quam Ald et Flor utraque retinuerunt.

25쪽

itemque ita formae, quae quainquati apud uolnerum ipsum non inveniuntur, non pugnant tamen cuin eius dialecto πελouεc0 I.

60 τε Ι. 1, 7 pti cum relativo pronomine coniunctum A. 1, 3,Τh. 1, 3. - Praepositiones usurpavit Homerica consuetudine

tiata consormavit prorsus ad modum Homericum simplicia, minuta, brevissimi ambitus, id quod cum duo exempla Th. 1 et Λ. 1. tum fragmentum longissimum I. 1 lanissime declarant. Verborum delectus is est, ut omnia sere vocabula ex Homero desumpta sint aut certe ad eius consuetudinem apte ossicia exceptis φαTirin et uεTuφη urvi, quae iam Supra commemorata Sunt, υχηεic Th. 4, quod novicium est adiecti xum et le

usurpasse, itemque τε9099Orro ib. 2 et uεTarpinxtius ib. 17. hoc quidem ad analogiam Homericam fictum. In verborum quorundam usu ab Homerica dicendi consuetudine recessit, veluti quod I. 1. 12 πεporrλiri singulari numero dixit, et ib. 10 Πολυκoi- pciviri nox quodam modo de imperii amplitiidine usurpavit, nec

26쪽

cφετεpoc, quod ib. 5 legitur. Ilomericum est; si . Wolfius prol. Ilom. p. 247' Mei noli ius p. 200J. Similiter prεvvo M. 2, 1 de montis cacumine nive tecto dicit, curn omerus de ovibus Z 524. 52s . 588.4 472. do candidis linteis C 141 usurpavisset, etppoueui, quod omerus II 642 de muscis murmurantibus dixit, I s, 13 de hominibus posuit Salmoneum fortasse innuens. At cetera vocabula, quae apud litanum legimus, creberrimi. usus sunt apud Homerum, ut λαο Th. 1, 5, ευεη A. , , padiri

ile tristitia et maerore dictum, ut i 75 Ouo καutiri τε κα ἔλ-

Epigrammatum quamquam argumenta nihil commune habent cum Homeri carminibus, in dictione tamen haud pauca Dj9iligo b Corale

27쪽

insunt, quae onaeri non modo legendi diligentiam, sed etiam imitandi studium testatum faciant. Dialecto quidem litanus non integra nec constanti usus est epica, cum saepius doricas Ormas orationi inmiscuerit, sed uomericam speciem et originem facile animadvertes in horum vo

Vocabula porro ex Homero desumpsit haec tirpεκεω 10, 2,

est Tic θεω Ουstavi v translate de venustatu usurpavit: υρα-

rtoro de vino, hymn. Merc. 72 pocκouευα λεiussivo h lpa-ciouc de pratis dicitur, per metaphoram traduxit ad iuventutis

28쪽

l Ioc quidem studiorum Homericorum genus, quod modo adumbravi poetam potissimum prodit, qui nihil untuplius habuerit, quam ut suam eloquentiam ad summum auctorem epici dicendi generis consormaret nunc transeamus ad studia ea, quibus grammaticum et criticum se praestitit. Frequenti enim et accurata Homeri lectione eo adductus est, ut, in hac quoque o aevi sui consuetudinem et rationem Secutus, textum vetustis corruptelis vitiatum emendare conaretur, cui negoti tam diligenter operam dedit, ut post Zenodotum ' primus novam recensionem sive biop0vici conficeret. Sic enim constans scholiastarum dicendi usus explicari iubet lectiones saepius in scholiis Rhiani nomine significatas et locutiones illas si Flavo et fi κω 'Ρiuvov,

quae in scholiis ad A T. 5b et ad rab. α 5, locis aliis

leguntur.

Duo autem exstant scholia, ex quibus duas vel etiam plures recensiones a Rhiano paratas esse facile quis efficere potuerit, praesertim cum Aristarchum quoque duplicem recensionem fecisso sciamus. y Pluralis enim numerus positus est schol ad Y 24 t

16 Primum eum dixi post Zenodotum fecisse oditionem, quia nequc Eratosthenem neque Apollonium Rhodium, qui inter Zetiodotum et Rhianum intercedunt, oditiones consucisse constat.17 Hoc vicit Lohrsius rist. p. 27 ed. r. contra Wolfium, qui proleg. p. 23 negaverat. Tila Sengebuschii Hom. dias. 14. 25. Dissiligo b Cooste

29쪽

horum locorum integritate addubitare vix licet, tamen ne duplicem hiaui recensionem statuamus plures obstant causae. Etenim inter quinque et quadraginta versus, in quibus hianeae lectiones ad nos pervenerunt, duo id a rodere videntur, neque aliud est veteris scriptoris testimonium, quod huic opinioni faveat. Practorea vero, id quod etiam gravioris momenti est, duas recensiones si hianus instituisset, posteriorem a priore dissentire aliquot locis necesse erat aliter enim hanc iteravisset, non novam fecisset. Quodsi utriusque editionis lectiones aliquot versibus inter se discrepabant, nemo non concedet, non eas lectiones, quae utrique communes essent, sed eas potius, quibus inter se disserrent, scholiastis notandas fuisse. Verum hae difficultates, qua plures Homeri recensiones Rhiano tribuentibus nobis obsistunt, facillima opera removentur, Si sormulis ci 'Picivo et i κατα Picivo exemplaria indicari principalis ditionis Rhianuae a librariis multiplicatae intellegimus. Quae interpretatio non inaudita est ne lii exeniplorum auctoritate destituta in tanta enim multitudine locorum, in ptibus scholiastae editionem Aristoplianis Byganti commemora iit, bis tantunianodo

ad il3 et ad ε 3 plurali numero at Apicro ptiuoυ legitur.

Iani cum una fuerit Aristophanis editio csi . Guil. Dindorsi schol. ad Odyss. II p. 250ὶ aut librarium ali plena erravisse aut exemplaria tutellegi Aristophaneae oditionis iudicandum est. Prior 'inviam Aug. Nauchius Arist. Byg. p. 21 not. 3 ingressus utrobi iste, violenter id quidem, ' pro a correxit, ego alteram interpretationem antepono, quam etiam unge buschius ova diss.

p. 48 protulit. 3ηὶ Haec una igitur hiaui editio Iliadem et Odysseam continuit,

cetera carmina, quae vulgo i muri nomine sereliantur, non adiuncta erant. Unde haud scio an recte conicias, accessisse una ad sententiam enodoti, qui quaeci inque praeter Iliadem et Odysseam IIumero attribile bantur, ab eo abiudicaverat. Ioc autem si recte se habet, in Rhiani quoque oditione uti unus tu carmen in vicenos quaternos libros divisum fuisse veri simile est, quam sitidem divisionem a Zonodoto pri tuo institutam esse constat.18 Suhingatus est etiam a Rochius Iona Toxili ritili . 1

30쪽

2 al Iuc pertinet Oisii coniectura quaedam, qua non silentio praetermittenda, scd paucis verbis refellenda est. vi cum pro-leg. p. 188 dicat: ne tantii in quidem reliquum habemus ex Arati editione Odysseae cui ut Iliada adderet, a plurimorum corruptelis liberatam, invitatus suisse dicitur a rege Syriae, Antiocho Sotere. Quod cui exitum non habuisset, si bene coniicimus, eam puram suscepisse videtur Rhianus cet. satis aperte indicat idcirco Rhianum ad Iliadis editionem aggressum esse, quia consilio Arati tanquam hereditate suscepto ea, quae is incertum qua de causa perficere non potuisset, ad finem esset perducturus. Sed haec coniectura neque ullo sustinetur indicio et reicitur eo, quod non Iliadis modo, verum etiam Odyssea a Rhiano nova editi curata est, qua profecto omnino opus non fuisset, si nihil illo aliud egisset, quam ut quae Aratus incohata reliquerat perficeret. Neque vero alia de causa olli uin in hanc coniecturam incidisse puto, nisi quod scholiis in Odysseam ea aetate non iam in lucem editis sola moliadem Ithiano ad rationem criticam revocatam esse opinaretur. Ceterum eadem opinio tenuit etiam iobelisium p. s. 10, quamquam is quidem scholiorum in Odysseam editionem utimannianam novisse

iam poterat. Quamdiu recensio Rhian ea grammaticorum manibus trita su Prit, etsi numeris destri iri nequit, tamen scholiasta duco id certo temporis spatium designare possumus, quo iam interiissceam compertum habeatnus. Nam cum ex ceterorum librorum eius generis sorte veri si inite sit Τ'), eam hi ex teinpore oblitteratam eiusque memoriam nisi commentariis Aristarchi et Aristarcheorum ad posteros non propagatam esse, tum vero Didymo, qui sub Augusto imperatore suit, non licuisse eam inspicere, non sine pro-19 Namno Zenodoti quidem principis illius grammaticorum oditionem

ante oculos habuisse Didymum aut Aristonicum demonstravit Boccardus l. l. . 52, idemquo cadit non modo in Aristophanis, sed etiam in omnium grammaticorum editiones, qui ante Aristarchum Homero operam dodorunt; nam Aristarchus adco horum omnium gloriam obscuravit, ut libri eorum brevi tempore ex usu et manibus hominum evanescersent. Cis etiam p. 53 54 sqq. ubi Beccardus aptissimo observavit, in scholiis, ubi do horum lectionibus tradoretur, plurumque aut ruperscctum aut Ρlusquamperfectum, contra rnesons tempus positum esse, ubi Aristiirchi lectiones proponerentur. Cis L Rochius l. l. p. 50.