장음표시 사용
51쪽
quicquam eorum, quae facturus esset, cum ipsa communicaret.
Cui Iupiter: noli sperare, te omnia consilia mea scituram esse: quae audire te decet, ea nemo aut deorum aut hominum riusquam tu cognoscet a quae ego deos celata volo, uri Ti υ αὐταεκucra biεipε unlbεχετὰλλα v. 550ὶ Iam vero qui observaverit, si qui apud tragicos poetas altercantes inducantur, eos quo magis sit aculeata oratio, eadem dicendi forma, qua alter usus sit, respondere δὴ), intelleget Iunonem indignabundam alio modo non posse respondere, quam ut Iovis verba cum acerbitate accuratiAsime repetita in eum retorqueat. micat igitur portet καὶ λinvcε rapoco' υκ ipoua oud uεταλλiii. 12 T 41. Thetis postquam silio arma a Vulcano facta dedit et promisit se essecturam, ut ne Patrocli corpus putrescat, adhortatur Achillem, ut Achivorum contione convocata iram se deponere lateatur: λλὰ υ τ' εἰ dropii καλεcac ip ac Axuioυc, 'vivorroεinus 'MauεμVovi ... cc πολεuo 0uuphccεo Achilles statim matri obsequitur:
cuεpbαλε a luxviv, upcε b iapus ac Axutouc. Schol. 'pus ac παp' 'Apicromtivε κα Flavi cpini puc. A. TiVεcτου paciλεic vov. V. vi deinceps sequuntur versus non principes modo, sed cunctos Achivos intellegendos esse declarant, nam etiam κυβεpvητα et auia in contionem eunt quibus cum alienam esse putaret honorisiicam 'pusvi appellationem, hianus hunc locum mutavit, ut videatur Istri Calliinaelici opinionem seculus eSSe, quem postea Aristarchus rectissime restitavit versibus his B110. 165. N 629. O 230, in quibus omnibus hoc epitheton non tantum principibus, sed omnibus chivis tribuitur: si . Lehi si us
Arist. p. 101. Ioc autem si ita est, Rhianus aut hos versus omnes, Illos non poterat non probe novisse, maxime pie verba Thetidis supra allata v. 34 simili modo mutavisse censetidiis est aut intellegi omnino nequit, cur solum hunc versum attrectaverit, reteros non item. Sed utut haec se habent et quamquam mutatio eius explodenda est, id tamen neminem fugiet, in eo quod sub-
52쪽
stituit pirapa cerni elegantiae sensum eum, qui verum poetam deceat nam lio potissiinum epitheton non tam casu aut metri
Causa, ut numerorum cursum suaviter acceleraret, elegisse videtur, quam ut conversum et mitigatum Achillis erga Achivos animum voluntatemque apte indicaret Achivi enim, quos ante Patrocli mortem inplacabili di persecutus in tot sunestis proeliis suo auxilio privaverat, iidem cum interfecto atroclo pristinam iram deposuisset, ei rursus commilitones erant carissimi. U 1 Patrocli mortui umbra dormientem Achillem, ut cor-13Ρus suum celeriter sepeliat, adhortatur et haec addit: 80 κα b co αυτω uoipa, εoi cariεucελ' Axiλλε0,τεiχε υrro pinvi ευηΥεVεω ὰπολεc0ai. Schol. ευηΥεvέ in Tr 'Plavos cui Apicrouptivoυ ευηφε -υε vi biti os φ εὐ Tu αφεv φ p uεv v vi Kλε apxoc vTuic λoenaic. A. ω καλου urpou cxovτω h cvri. oi εευηφε Vε V orapo To φεVoc, vi καλvic pinuεVin Tubuφεvtu. B. Similiterque esychius ευητευέα interpretatur ευπλουτουvT M. De hoc loco hianus singulariter meritus est, cum inter omnes primus perspiceret, adiectivum ευπτευnc, quod ut eo te impore vulgatum erat, sic etiam hodie in multis exstat editionibus, prorsus repugnare legibus, quibus recta verborum conformatio in graeca lingua astricta est. Idem cum togatur etiam A 27
vco ab eo substitutum esse pro certo habendum est. uod quam recte secerit, postquam diu homines doctos fugit 3ὶ nostra aetate magis magisque intellectum est: nam cum Aug. Nauehius Aristoph. p. 50 not. 64 verissimo Rhianum et ristophanem ita seripsisse dixisset Inam Beli herus in editione altera a. 1858)
53쪽
lectionem Rhianeam recepit, quem secutus est uent gerus in
et G. Curtius etym gr. p. 448 reiecto adiectivo ευπrεvri probaverunt inventum Rhiani. Uuamquam suerunt etiam, qui legitiniam illius formationem tueri conarentur: Doederi inus enim gloss. p. 178 n. 271 cum inauditam penthesin vocalis ni idoneis exemplis firmari non posse Nauckio concessisset ac vel ευππεληc, quo is unico exemplo usus erat, idoneum esse negasset, non tamen impetrare a se potuit, ut adiectivum ευπsεvnc ex Homeri carminibus exterminari pateretur, nain: Gleichwolit, inquit, at in ευροεvri das η enigstens in Quasi-berechtigung, Menn manes Is Meta these de Aniaut ηυΥεvnc etractitet. Auch solitemiclis underia, en Homer gar eine Orna su de achtheroi- schen Begri ευπrεvial gehabi attei Cui interpretationi quantum ipse dissideret, cum verbis suis, quae haesitantem eius et incertum animum satis testatum faciunt, tum interrogationis signo in indice huic voci dubitationis causa apposito aperte declaravit. Aemiranti, quod si ευπτευη damnaretur, nullo apud Homerum vocabulo alio significaretur uenerositatis notio aetati heroicae Onvenientissima, iure ei obicere licet, non minus, sed etiam multo magis mirum esse, quod hoc epitheton in Odyssea nusquam, in Iliade non saepius quam duobus locis inveniatur, cum quotquot heroes nominatim ab Homero commemorentur, ii sere omnes nobili loco nati sint et hac generis nobilitate haud raro glorientur. Sed id ipsum videtur in causa esse, cur Homerus hanc Otionem non significet adiectivo illo ευπsεvric, quod satis leve et languidum ei in hac re videri debuit: nam ubi generis nobilitatem peculiari locutione designat, epithetis biorεvri et torpe pinccrit. 7, 41 adde etiam A 27. hymn. Ven. 230. Marceli anth Pal. app. 51, 29 propagarit et grammatici identidem offerant Apoll. Lex. Η Ρ. 309, Hesych. Et Mam. p. 390, 34 422, 15 Eustath. p. 54, 6 l. 1288, 2 , dubito tamen, num recte formata ait: siquidem insolens vocalis i tapcuπτuaci exemplis obeckii in Phryn. p. 99 non munitur, unum autem, quod genuinum foret, ε0ηπιλsic destitutum videtur auctoritate idonea. Contra on φεvii ab εὐ et φεvo descendens stabiliturvv. υnuvi et Oholc. Commentum Lebasii, qui in titulo Lesbio occu- uni nomen reponi volebat rena de Dial Graec. II p. 49 sq. verbo
54쪽
vel etiam Τυαξ, multo illis quidem gravioribus et sollemnioribus, uti solet. Quare minime assentior Doederitu dicenti deleto ευηΥεVnicdeler notionem Homero vel maxime propriam, et si quid in hac re mirandum est, illud potius est, quod Doederlinum hoc sugit. Sed praeter hunc nuper etiam nichardus Oedigerus nova ratione inexplicabili huic et multum tentatae vocali ri lucem salutemque asserre studuit, qui ominentatione Lipsiae a. 1866 edita doctissime disputavit de priorum membrorum in nominibus graecis compositis consormatione finali'. Is quidem p. 25 sqq. in vocali ri in commissura compositorum posita reliquias quasdam latere putat priscae praepositionis in graeco sermone pridem oblitteratae, quae si non eadem, at cognata sit sanseriticae praepositioni o ad quam interpretationem omnia eius modi nomina composita revocat, sive priora membra indeclinabilia sunt sive decinnabilia. Atque cum ea praepositio vim et potestatem habeat latissime patentem v p. 29ὶ fieri sane non potest, quin nonnulla nomina commode explicentur alia tamen torqueri necesse est, ut aptus sensus prodeat in iis autem nominibus, quae desinunt in Υεunc, illud ri vult idem esse ac pro sive in lucem, ut sit ευροευηc bono loco in lucem editus , non simpliciter bono loco natus v. p. 32J. Iam vero non audeo equidem, cum parum peritus sim comparativae linguarum scientiae, de universa hac sententia iudicium sacere, sed nonnulla ut ingenue fatear, non ea sunt, ut mihi facile persuadeatur. Mihi enim in his quidem nominibus ni praepositio prorsus redundare et supervacanea esse videtur, cum quae notio ei tribuitur, ea iam ipsa radice γε perspicue exprimatur, et scire profecto velim, num quid discriminis intercedat
cur non etiam pro bioΥεvri dicatur iri εVnc aut νεηΥoVoc provε Tovoc, cum illa ratione radix ε in compositis pro se stare non posse videatur. Donec igitur haec sententia magis confirmata erit, licebit interim hiant emendationem commendare, quam splendidam esse et summa laude dignam maximo est documento, quod non modo sententiae optime convenit vide Duenteteri adn. ad h. l. , verum etiam lenissima mutatione nata est, cum praeter unam litteram nihil mutandum esset. Ἀφεvoc autem non alienum esse a nominibus compositis probatur his locis Callim liyinia in Iov. 84
55쪽
c doυλric 'ελεvri ε εο i ovo ουκε ἈφuiVOV, επε bri O rpusTOV Tεivaro ruid' paTεiVηV, Eputovrlv, η ibo M ε pucεη 'φ9Obvrrlc. Schol. ελε vr τη κατα Flavo κα 'Apic ro*tivri 'ελε unccυ Tu c. M. Vt structurae verborum plus concinnitatis vindicaret et opposita inter se sententiae membra magis est erret, Rhianus dativo videtur genetivum praetulisse, qui aut ἐκ rapαλληλου cum c boυλη positum praepositionem c requirit cogitatione repetitam aut a ovo pendere cogitandus est. Mihi prior interpretatio magis arridet, qua sit, ut ulminaque membrum simillimam vorborum conformationem habeat. Praeterea vero verbi ui vel vis ac potestas non est dare sive donare', sed in lucem edere', ut sententia prodeat aptissima haec: Menelao dei ex Helena proleni non amplius in lucem ediderunt', nam in veterum hominum moribus situm erat, ut patris potissimum liberi esse patrique a deis dati esse dicerentur. δ' Ceterum ne quid praetermittatur quod Bhiano saveat, ex editione a noctii adnotamus, codices IIII , qui Optimis adnumerantur, exhibere unc et in cod. Hari. II, qui olim omnium praestantissimus censebatur, λεvri legi supra scripta littera, unde praeter Aristophanem etiam aliis postea placuisse lectionem Rhianeam apparet.
36 Ad hanc sententiam, quam exemplis probare vix pus est, D. Noxius prol. ad Soph. t. p. 4: Liberorum quoquo minor fuisse videtur in seminis graecis amor, quia uter hos, sua vi ex semina rogenitos, tanquam proprios sibi vindicabat, ut lana in quasi serva mancipata viro illi hoc procroandi officium praestarc obore videretur. Diyiligo b Corale
56쪽
xcti Apic Nptivnc al00η SVAEric ero υciv, quod in codd. II P0 versu 394 salso scriptum in dorsius suo loco restituere omisit. Τ Memoratu dignum est arta εἰprlucvo esse ii nomen, in quo Rhia
0pnTευε ε cciv. Cuius adiectivi nominativus ii0prlΥεvri cum versui hexametro includi non posset uomerus, ut metro satisfaceret, auxiliarem quam vocant formam al0pri sεvμη finxit, quam Rhianus et Aristophanes hanc ob causam damuavisse videntur, quia hoc nomen sensu passivo praeditum esse negabant. Omnia enim nomina in ετη exeuntia quae apud Homerum inveniuntur, ἐεi-Υεverric, al0pηΥενέτηc, ulvapεTnc, κατηβελετηc, stippeuεThc, uipippeucTric, UuεVεTric, κέτη c, Irrie Tu, εφελ JTε9ετα, TεpO-πηΥεφε Ta ΠεpiVuiεTric est'. Aem. Oerneri index subst Hom. et . in progr. Misen. a. 869 p. 21 actionem significant practorul0pηΥεvέτη et alεiΥεvεWic, iique sine dubio in causa fuit, cur inter veteres grammaticos δ' essent qui ul09πΥευε Tnt non eum, qui in aere oenitus esset, sed qui ristus prosteneraret aut qui serenaret caelum designare contenderent. uorum sententiam amplexus hianus hoc adiectivum reiecit, cum parum apte Boream
171 et T 358 in aere genitum eundemque ε 296 epitheto simillimo frigus gignere dici arbitraretur. Hac quidem ratione etiam ulεiTεvcrric, de quo deorum epitheto v. Ametsi append. ad 0 373. mutare debebat, quippe quod ab activa signification plane abhorreret. At obstat constans posteriorum scriptorum usus, qui non modo al0pη3εvcτnc Homerico more usurpaverunt, ut Eustathius de Hysm. p. 17 sed Hercherin diariti Tot rup0εViκη απαλοχpooco olorici ai0pηΥεvcrric lappac, sed etiam simplex ευε inc sensu passivo dicere et composita nomina alia fingere haud dubitaverunt: cla quae einehius Anal Alex. p. 6 composuit exempla Soph.
57쪽
Vric. uare non est, quod cum hiano ai0pri εVεTnc respuamus: quod autem ipse substituit al0pirsεVεric, quamquam praeter Aristophanem etiam Nauchio placuit, tamen cum prorsus insolentii alione formatum nullius sere exempli subnitatur auctoritate '), explodendum esse existimo.
16 ε 393. Vlixes postquam biduum in turbulento mari natavit, tertio tandem die tempestate sedata terram haud procul abesse cognovit, quam ipsam conspexit magna unda in altum sublatus:
oεὐ-αλα πpoth v, uετώλου πο κυuaro op0εic. Manifestum est ultima verba epexegesin efficere participii rpoibus et causam indicare, qua factum sit, ut tam acute prospiceret. Neque vero aliam sententiam intellegi soluit Rhianus, quium pro uar posuit v. schol. Π κυuατ o Tri Apic ro ptivoυ καi Flavo ἐπὶ κυuατ ocim. Sed ut rem dilucidius describeret et ipsius Vlixis prospectantis imaginem quasi sub aspectum subiceret, maluit m scribi, quo Vlixes fluctu correptus et in altum sublatus in summo vertice undae sedere diceretur. Verba igitur uεT6λου - κυuατο arte coniunxit cum πpoiboeu, ut op0εic explicationis causa adiectum esset, id quod nihil habet ossensionis cum
undae vi eum levatum esse per se consentaneum sit. Qua mutatione et Aristophanis assensum nactus est et eius, qui Aristophanis reliquias collegit et recensuit, A. Nauchii, qui rationibus quidem omissis l. l. p. 43 ut m in textum reciperetur postulavit. quidem vix ausim ni tantopere commendare, cum etsi satis poetico colore tinctum sit hoc dicendi genus et accommodatum
58쪽
ad epicam in rebus describundis perspicuitatum, ainen non videam, cur vulgata lecti serri nequeat. His igitur in versibus Rhianus ristophanem habuit astipulatorem. Nunc perlustremus multo maiorem numerum eorum, quos solus commutavisse videtur aut quibus certe solum eius nomen in scholiis scriptum St. II 559. Sarpedone occiso Patroclus iaces adhortatur, ut IT Τroianos socii corpus defendentes propulsent. Iacet quidem, inquit, Sarpedon, mea manu prostratus, Sed utinam arma ei possi
καλεcεiεv, neque aliter Iupiter dicit G ὰλλ' ioi καλέ-cεi θεω ΘεTiv dccovciueio. 0ptime igitur verba se habent et vix quicquam reperias quod vituperes. Nihilominus tamen hianus ευ proci scripsit: v. schol. λλ' i iv c τ' Picivos θλλ' υ iv. . Cum in ceteris verbis Rhianus nihil mutaverit, videtur his versibus remota εἰ particula nudo optativo idem optatum pronuntiari voluisse, quod supra indicavimus id quod non pugnat cum usu Homerico est . b 735, ubi Penelope optat haec: Λλλ τi 6τpripvicinoλio καλέ cεiε εpovτα ευ autem adverbium aut sic intellexit, ut in locutione ευ κατο ocuo ponitur, o ut A 368 dictum est: καὶ τα ε ε bticcaveto ετ cociviae 'Axui V h. e. ut par et aequum est, aut, quo magis inclin0, ut x 190, um Melanthius vinculis colligatur. υ b aroba χεipti τε eo θυuαλτε bεcuvi, ευ-6λ' orrocopεψαvr diuuπεpcc
si quaeras, cur Rhianus vulgatam luctionem mutaverit, ossendisse puto eum inci particula ad Optationem significandam posita: Io- inertis enim aut nudum optativum aut i0 sive i0 aut listipsi ve a Ta et alia ponere solet, sed solius εἰ particulae sat rarii μ
59쪽
usus St, uti praeter exempla tria modo allata nulla inveniantur.
Hanc suisse Rhiaui offensionen etiarii ioc est gravissi inum argumentum, quod Aristarchus huic versu diplens' scrips et apodosin καλ uv xo subaudiendam esse dixit cumque grananiaticus hic sagacissimus rectissime iam eam protulerit explicationem, quae enuntiationibus, quae Optatum signi licent, plerisque omnibus adhibenda sit, non est cur Rhianeae lectionis hoc loco patrocinium
suscipiamus.18 6331. enhas cum Achille congressus sine dubio interfectus esset, nisi Neptunus Achillis oculorum acie occaecata illum celeriter in altum sublatum abegisset. Deinde deus audaciam illius vituperat eique dissuadet, ne umquam cum Achille invicto deisque
1 aris. III 291 rivoboToc a vi velκε itinu εχ ocro sic salso'; pro Flavo Tov κα veixi v rpocέφη cod. ToWnt. De hoc versu qui quater et quadragies apud Homerum legitur, cis Classent libellum pulcherrimum Beobach iungen uber d. Ηοm. Spracligebi aucti', ubi p. 17sqq. exempla omnia collecta et opinVncac participii significationem luculenter expositam in vutiles. Nihil autem evidentius, quam Rhianum praegresso enodoto, qui lectionem
quem Aristonicus suo Marte videtur addidisse; sed paulo diversi generis est . Alterum scholion est: l uvet το0 Iθε. Apicetaoxo pnci ei rεiveto καλω θ T voleto. V. Veri simile igitur Aristarchum contra Resanum hoc loco diplo posuis8e. 41 Rhiaui nomen in codd. votorum scriptorum saepius depravatum esse Saalius l. l. p. 10 et Meinerius . l. p. 205 et 206 nonnullis exemplis demonstraveriint. Eius modi corruptiones etiam in scholiis Homericis non rur deprehendimus, nam in edition Dindorfiana, quae codicum variantes scripturas in marino adnotatas exhibet, haec nomina inveni, in quae Piavo perperam transformatum est optavo α 5. 124 279. 24. 12. i 491; pεiavo Y 178. 158 ε 393 i piav5 ε 296 opivoc
60쪽
AAsitam ex Sumpsit, Pro vaga illa formula, quam oratio cuiuslibet urgumenti sequi potest, substituere maluisse locutionem, qua quo sensu Neptuni verba dicta essent, statim indicaretur: ipse
νελαoc, luem versum etiam magis imitatus est, si codici oWn-leiano fidem habere licet, secundum quem legisse videtur ou aivεiκεi V rpoce pri ἔπεα Πτε90εvra. Simile est versus initium
74 o κα Πεipatoc rporεpocorpo u00o ἔεiπεv. Particula autem a quid his locis valeat, recte indicavit uenigerus, qui ad V 438 inter se opponi dixit et adlocutionem et verbum quod antecessit uεθε nκε ἐλαυvεiv v. 434ὶ consimili modo nostro loco
Neptunus Aeneam non tantum servavisse, sed etiam obiurgavisse dicitur. Ceterum uenigerus, quamquam enod. p. 132 Zenodoto assentiendum esse contendit, id quod probavit postea etiam Maur. Schmidtius Aristarchisch-Homeriscli Excurse in Fleckeiseni annal. 1856 p. 89. tamen in editionem suam recipere eius lectionem dubitavit.
bo Homer, Wien 1860 p. 24 , sed mihi quidem magis probatur, cum sententiae huius loci succurrere eamque melius et aptius exprimere posse sibi visum esse. Neque enim ideo Thetis lacrimat, quod silium suum ad Troiam procul a patria periturum esse sentit quod cum iam multo ante sciret, quam hoc bellum susciperetur, iam dudum deplorare poterat praematuram mortem, quam chilles subiturus erat sed cum decimo anno belli uectore occiso Troiam mox exstinctum iri haud ignoret et supremum diem silio prope instare animo praesagiat, tanta maestitia afflicta est, ut unestum illud tempus ametitetur, quo Achilli e vita discedendum erit. Hanc igitur ob causam
ttix mox scripsit, utpote quo aptissime explicaretur, cur hoc