장음표시 사용
221쪽
Romana eloquentia, non disticulter aliquot annos in hoc itinere consumptos arbitrabitur. Unde ad Forum- Iuli j redux, de Sacerdotio initiandus, dc quod majus videbatur, Congregationi praeficiendus, dcbuit au. CCCLXXV. (quo regimen suscepisse volunt annum aetatis suae quadragesimum, vel ad minus sextum de trigesimum propius attigisse, nee enim , quae tanta erat Honorati modestia de humilitas, ante hoc tempus regimen suscipere permisissent. Haud enim ignorabat Vir
Sanctus praeceptum , quod ex Patrum institutione manasse refert Callianus hb. II de itistitutu Caenobior. cap III. videlicet : ut nulta Congregationi fratrum praesciendus eliseretur, priusquam idem qui pro etido est, quid obtemperatum oporteat imperari, obed:endo didicerit ; es quid junior;bis tradere debeat, institutu Ietiterum fuerita secutu . Namque te immerito reponeretur Caprasium consummatae gravitatis Senem Congregationem tum moderatum esse: etenim praeterquam quod nullus ejus temporis Scriptorum id affirmat, contrarium expresse asserit D. Eucherius iu homil. deis positionia A. Honorati; icte, inquit, ( nempe Honoratus) gubemnabat imperio, isse consilio: ide mi labat holiciti Passoris officio, iste in secreto positus, melut in monte remotus, a duo Deum interpetrabat oratu.Tota igitur Honorato indistincte commissa erat Asceteri j ibi ius insignis administratio; atque ita si tunc annum currebat ci citer quadragesimum i nonagesimum compleverat, quando av. CCCCXXVI. in Arelatensem Praesulem expetitus fuit. At vix ferebat disciplinae ratio, vix usus temporum patiebatur , ut tam decrepitum senem jam iam ad Monasticum regimen inhabilem, ad tantae Metropoleos habenas capessendas evocassent Arelatenses.
Sto nec S. Hilarius diligens vitae sui praedecessoris scriptor, de illa tam producta senecta quidquam insinuat, quin imo
ejus animi corporisque mirum vigorem observat, cum iam in extremis versaretur : Operari, inquit, inter extrema non diuuit,
222쪽
tum doloribus jam reluctantibua Epiphaniorum die, in Ecclesia sermonem habuit, neficiens unquam, cottactante cum doloribus fide, dolori magis corporis, quam O iratus se rori acquiescere. Sequuntur & similia, quae vix ac ne vix quidem cohaerere possent, in homine annorum potius gravitate confecto , quam ( ut ait etiam Hilarius ex eo quod , diu dilata infirmitas, nimio dudum propostirigore contracta ingravescens, octavo ab Epiphaniorum solemnitate die, illum paulatim extenuando consecerit. DENIQu E in mentem revocat habita Hilari j mentio, aliudex ejus conversione , argumentum in rem nostram producere.
Enimvero simile admodum veri est, ipsum Hilarium tam . quam optimae indolis multaeque spei juvenem Honorato ante profectionem suam de facie notum fuisse , quo illius causa pa
triam suam quam hactenus fastidierat ( teste ipso Hilario )
festinus repetierit, ut Christo contribulem lucrifaceret. Certe insinuant illud tam Hilari j verba in Oratione unebri S. Honorati, quam ea, quae de eodem argumento S. Honoratus Massiliensis tradidit in mita ejusdem S. Hilarii: ut otiosius rem expendenti
manifestum siet. Qua si ita sint, dubio procul S. Honoratus patrium solum
non dereliquit ante V. saeculum inchoatum, quo utique tempore Hilarium natum esse ex probatis argumentis colligitur. Namque S. Honorati Massiliensis expressa assertio est Hilarium vix annum aetatis XL VIII. explevisse, ita enim habet in ejus vita : Abstinendo victu, operi insissendo, itinera pedibus consi-riendo , ita se tenuavit, fatigavit, exhausit, ut mix quadragesimi octavi anni circulum adimpleret. Extat insuper Leonis Papae Epistola . l. data mense Septembri ad hi copos Trovinciae super electione Ravent hiis Hilarii defuncti locum subrogati, Aperio , Prothogene cos .
quorum Consulatus eum incidat inannum currentis ejusce saeculi XLIX. manifeste evincitur Hilarium hoc anno mortalitatem exuisse III. Non. Maij, consequenterque & natum au.
223쪽
CCCCI. Eum igitur si ante profectionem suam, de facie agnovit S. Honoratus, hanc non nisi post hoc tempus luscepisse reputandum est. Sed haec alii alio deflectere poterunt, Ac S. Honorati erea Hilarium lolicitudinem ad consanguinitatem, qua erant ambo conjuncti, haud scio an minus probabiliter
AT vix aliter , quam in sententiae istius , de posteriori Lirinensium institutione , robur, interpretanda veniet Cassiani
recantata toties assertio , Praefatione ad XVIII Coctationem , qua et Theodoto Stoechadum Abbati Coenobiorum Sanctam atque egregiam Amplinam in Provincitis Gallicanis fundationem adlcribit.
Siquidem illud falso assevelasset tantus Scriptor, si S. Hon ratus circa annum CCCLXXV. Lirinensem Congregationem instituisset is nam longe ab eo tempore Theodorum nostrum Monasticam profestionem in Gallias intulisse sentire compebiunt quae de ejus gestis, prostremis Dissertationis nostrae capitibus attigim Us. AT c E haec de Lirinensum initiis eventilata se sciant, quae tamen a me allegata credi nollem, solo animo insanaque prurigine sententiae hactenus receptae adversandi & contradicendi, multoque minus rem desiniendi, qui potius dubitationis meae causas hic solum proponere velle testatus sum. Neque enim primus hunc lapidem movi; id ante me praestitit vir exquisitae eruditionis Henricus de Noris in sua Hissona Pe lagians, remque penes se habet certissimam. Sed licet mihi multis titulis videatur commendandus Scriptor ille , non tamen abnuo, non usquequaque firmo sententiam suam si ab illi siti sundamento , cujus totum robur collocat in existentia illa S. Quiblinis ex Sammarahanorum tabulas, sibi tantum noti. Unde coim tendit, illo Cathedram Foroiuliensem tenente, usque ad annum circiter CCCCX. circa quem ab Africanis Patribus re Leporio literas accepisse putat, non potuisse antea Honora,
224쪽
ECCLESIAE FOROJULIEN SI S. ago
tum ad Insulam accedere, quem vicinia Leonti j jam Episcopi allectum , illuc venisse , luculenter testatur S. Hilarius. Hoc, inquam, tenue & plane ficulneum mihi videtur argumentum ,
quantumuis enim probabilis sit illa Quillini j in Forojuliensi
Sede administratio, non adeo tamen constans & inconcussa remanet, ut Lirinensis Coenobij, de ejus antiquitate, assertae Chronologiae derogaret, si ea quae superius a nobis adducta sunt, solidioribus rationum momentis confutarentur. Ad quod eruditos illos Insulanos toto affectu provocamus, praestita interim fide omnino e Catalogo nostro Quillinium expunctum, aut in aliud tempus ( si fieri possit; rejectum iri,
ne ullum per nos eorum traditioni praejudicium fiat: atque in eo , pro 'DicIoria computabimus ( ut de quodam litigatore alicubi praedicat Apollin. Sidonius) si nos intellexerimm jure Gerari.
Vitae S. Dilari relatensis, S. Honoratus Massiliensis vertis es auector. EasEb Aquensis, aliorumque ante, post ipsum Chronologia obiter ca Lyeata , emaculata.CUM ex occasione S. Hilarij Arelatensis, ejus vitae acta quae supersunt S. Honorato Massiliens saepius adjudicaverim , sique contraria Saxij in Arelatensi Pontificio , aliorumque quos sequitur Ph. Labbeus insua descriptoribus Ecclesiamtas, ad Beliarminum assertatione philologus, sententias huc etiam attinere, ut iudicii mei rationem proferam, existimo. Ac primum autumat Sarius auctorem vitae S. Hilarij fuisse Ravennium. illius immediatum successorem: at certum est ex iis quae in praecedenti Capite adduximus, Hilarium obiisse an. CCCCXLIX. mense Maio, eodemque anno Ravennium illi substitutum fuisse. In concus-
225쪽
sum est rursus eundem Ravennium dies suos ultra annum decurrentis illius saeculi sexagesimum non produxisse, nam anno insequenti Leontium illi successisse demonstravimus, ex gratulatoria ab ipso Leontio ad Hilarum Romanum Pontificem inauguratum directa. Quo fit ut Ravenni j Pontificatus tempus non fuerit ad summum plusquam annorum undecim.
Hoc posito habemus irrefragabiliter Auctorem sermonis de Laude Beati Hilarij, alium prorsus esse ab isto Ravenio ejus successore : illud enim dilucide indicant, verba quaedam ea eodem sermone petita, quibus sub finem auctor ita in Hilarij Laudes effertur: O magna, precessa , es singulam caeterra gratiarum , quam meneranda recordatione obtutibis praesentaro, ben ficis sentiris, profectibus nostria adhue militare cognoscero et tot annorum
Jatio revolutis , in tuorum filiorum renasti nou cessas honoribus: de paulo post : ecce laudo pretio um titulum , poE emeritae sanctitatti em. s. m. Hactenus auctor, apud Surium & Vin. Barralem in suo-nol. Lirinens Ex iis autem sic ratiocinari licet. Si Ravennius Hilarij successor decem circiter post annos ab ejus obitu, diem ipsemet claust, certo certius in oratione in laudem Hilarij elucubrata, dixisse non potuit et Tot annorum Oatio bvoluto, tuorum filiorum renasci non cessas havoribuis ; decem siquidem
annorum curriculum, tot annorum Jatium evolutum nec dicitur nec dici potest. Huicque tam apertus est auctoris sensus, ut alio deflecti non postiti namque probare contendit, tanquam continuum Hilarii sanctimoniae miraculum , memoriam ejus penes Arelatenses post multa tempora perennasse. Icjunum itaque & obsoletum prorsus suisset illud dicendi argumentum suorum studium & affectum, post decem circiter annos ab ejus obitu tanta verborum pompa celebrare : damus enim in hac hypothesi Ravennium operi illi in ultimo administrationis sitae anno incubuisse : sed ut patet, esus auctor esse non potuit. Scripserit autem ille decessoris sui vitam, ut tra
226쪽
dit Saxius, non abnuimus, at foetum illius,Laut enti nichinia , aut cum blattis adhuc pugnantem , Honorati autem mansisse superstitem, ex adductis nullus negaverit. Quo D enim illius Honorati sit, quae legitur historia, Gennad ij probat auctoritas, qui in suo viroruin illusti tum Catalogo cap. XCIX. Honoratum Massiliensem scripsisse sanctorum Patrum vitas, ac praecipue meritors sui, Sit Sa PDiarii Arelatensis
Episcopi, diserte testatur. Sed nunquid , inquies , ille Hilari je paro: fuit, uti Ravennius, adeoque de illi tam parum convenire possunt verba illa Iot annorum Patras evolutu, tuorum filiorum renasci non te sed honoribus. Possunt omnino: nam cum liqueat Honoratum jam Pontificem haec vel scripsisse , vel ex ambone declamasse, ut ex illa eius peroratione colligitur ut in i a praeclaro mirtutum suarum s Agio constitutus etiam pro me inter-pectare non cesset , ii que menerabilibus iatriarcharum coetibus a ciscat Fuia patrocinis mentum Sacerdotio in illa examinatione tremenda faciat iuveniri, Quae non nisi de Praesule possunt intelligi, Ex omni parte consentiunt verba illa : Tot annorum spatio evolat et c. Honoratus namque Sedem Massilientem non
est adeptus ante an. C C C C X C. quo , ab Hilarij Arelatensis obitu , cum intercidissent anni quadraginta , potuit hoc tempus , satis congruenter , tot annorum L artum evolutum dici.SED hic multum mirari subit, quomodo viri versatis limi Sammarthani FF. asseverare potuerint in sua Gallia christian , in Aquin ibis Praelusi pira , Basilium Aquensem exequiis S. Honorati Arelatensis interfuisse, quod ex dicendis falsissimum apparebit, & egregie ante me demonstravit V. Cl. D. Johannes Pilton io ejusdem Scclesia Antialibus. Quanquam & illum memoria itidem lapsum fuisse oporteat, dum ait extremum illud Christianae pietatis officium Honorato Masilliensi ab ipsom et Basilio exhibitum esse; quod tam parum admitti potest. Namque seu ipse Honoratus Massiliensis,seu quilibet alius vitae S. Hilar ij
227쪽
Arelatensis auctor extiterit, certum est historiam illam opus esse scriptoris coaetanei sincere gesta ejus referentis e at ille ipse, Basilium, S. Hilarii Arelatensis funebrem apparatum vidisse, ejusque magnam partem fuisse explicatissime tradit. Etenim ex quo fidelis populi luctum dc convenientium undique turbarum, ad exequias illas devotionem pluribus exposuit, haec subjungit: Hic iterum nova dilecto gravior in feta corda suta eredit, dum guli cupiunt fimbriam ( S. Hilaris utique mox defuncti ) dicerpere. S. Basi ij tunc Presbyteri, nunc Pontifico summi i
mevit ivdustria, ut maximam partem coopertorij, utraque manu mei Ptam , qua corpua ejus tecebatur, arriperet, in longius recedens dividendo populo erogaret: dum partiendi stadio setficat eos,lauto munere paulatim retrabuntur a sepulchro , , sic corpio illud menerabile atque decorum, ne iterum devotu redderetur obsequiis, clam est deposinum insepul brum.
Haec rei oculatus testis, seu Honoratus Massiliensis, seu quis alius, e quo ultro exploratum est, Basilium Aquensem non S. Honorati Arelatensis, non Massiliensis, sed S. Hilarij itidem Arelatensis funus sua praesentia cohonestasse. COM 'ERT ubi est insuper Basilium ex Arelatensi Clero . in quo laudatissimi Presbyteri partes explebat, ad AquenssEcclesiae regimen assumptum fuisse, licet de tempore non omnino constet. Attamen illud saltem certum est, nonnis post annum CCCCXLIX. quo obiit Hilarius, Basilium ad
summum Sacerdotium evocatum esse : erat enim adhuc in
secundis subselliis , ut praenotatum est , inter solennia funeris ipsu et S. Hilarii; & Episcopatum adhuc gerebat post
annum memorati saeculi nonagesimum, quo Honoratus C thedram Massiliensem adeptus, eum tunc Tontificem summum
indigitat. Arnunquid Baslio decesserat Victurus, ad quem nec non ad Leontium de Veranum extat Hilari Papae Epistola an. LXV. in causa Ingenui Ebredunensis Episcopi 3 Id certe passim tra-
228쪽
dunt Historici nostri, at ex nullius fide. Sane, ut bene memini, vir emunctae naris D. P. de Marca Parisiensis Archiepiscopus in sua Dissertatione ad Concilium claromontan. ex ejusdem Epistolae praecitatae tenore non Victurum, sed Auxanium Aquensi Ecclesiae tum praefuisse putat, quod haudquaquam leviter rejici debet. Itaque Basilii decessor valde incertus videtur ,& successores ejus prorsus ignorantur. Fictit ij quippe sunt qui a Bucheo in fatalogo suo , Gaio v. Provincia sib. IV. cap. II. exhibentur et nam Amandus an. L X X X VIII. praepositus, ex firmata superius Baslij Chronologia expungendus venit et Macarius autem ex auctoritate spuri, instrumenti Capituli Pini censis nostri, Pignans, duntaxat obtruditur, imo & contra chartae ejus tenorem, quae Macarii sedem non exprimit, Aquem sis immerito repraesentatur. Non negamus tamen post Basi
lium ( qui ex jam dictis , non potuit ad annum subsequentis V. saeculi vigesimum pervenire ) sedisse aliquem Praesulem in
termedium ante Maximum, cujus extat notitia an. DXXIV. sed ejus nomen ignotum fateri, quam, aliorum more devinare satius ducimus. t
229쪽
CAPUT V De Lirinensium histituto, , S.Honorati ante Coenoli
fundationem peregrINatione. OUODNAM fuerit Lirinensium institutum, seu sub qua antiquorum Patrum regula Monasticen professi sint beati stimi illi viri,qui congregationi illi primum adsciti sunt, diseficillimum hactenus assequi, quando nullus scriptor coaetaneuS, aut subpar de ea quidquam pol eritati commendavit, & qui ab eo tempore longius degentes hac de re sententiam suam aperue runt, aut ita decepti, aut quod probabilius puto, ita alios decipei e voluerunt, ut eorum opiniones adduxisse, eonfutasse sit. Quis enim V. G. Trithemium audire sultinebit in suo virorum illustrium Benedicti ni ordinis, culus erat, fatalogo cap. CCLXXIX.Lasseverantem Caprasium sub eo stemmate, adeoque & omnes Lirinenses militasse, cum certum sit Beatum senem instituti ejus Ante signanum mortalitate exutum, antequam S. Benedictus de Monasticum habitum de ipsam mortalitatem induisset. SED nec admittendus Alo sus Torrellus aliique Familiae Augustinianae auctores licet laudatissimi, qui gloriam Patris, atque instituti , plures ei filios & alumnos aggregare, esse putantes ; nedum Lirinenses , sed omnes Galliarum Mon chos , inter Augustinianos sodales accensere contendunt. Hos enim revincit nobilis ejusdem ordinis scriptor Henricus de Noris in sua Pelag. Hi i. adeo ut nil ejus argumentis, quae tam ratio temporum, quam auctoritas mirifice roborant, a, dendum censeam. Quanquam& in altero doctissimi viri sententiae vix subscribendum putarem, dum S. Honoratum Orien-
230쪽
ECCLESIAE FOROJULIENSIS . . Ias
talium regulam secutum esse , ex eo praecipue contendit, quod Italiae tantum Monasteria lustraverit, ex his Hilari j verbis
rem colligens : Husis Italia benedici gaudet introitu, hunc Thulcia meis neratur, amplie itur , O blandi imo per Sacerdote suos moras nectit. Quae tamen de Honorato tum regrediente & ex suscepta peregrinatione ad patriam repedante dixit Hilarius. Unde cum extra Italiam de in ipsam Pelepone sum sorteque in remotiores etiam regiones an navigaverit; quid vetat eum Monasteria in illis partibus posita invisisse , quorum ergo, peregrinationem suam auspicatus fuerat Honoratum autem in longinquiori itinere versatum esse, de in ipsas AEgypti solitudines penetrasse,
adducebant me pene credere, quae pauso ante dixerat Hilarius de ejus cum Caprasio peregrinatione : Expetunt litora, inquit , quibus barbara esset etiam ista , quae plurima in ipsis erat Romana Eloquetitia. Certe neque in Achaia , neque in Peleponeta , neque in tota Graecia, barbara esse potuerat eo temporis Romana eloquentia , praecitatisque verbis innuere satis aperte
mihi videbatur Hilarius, his etiam remotiora litora peregrinos illos expetiisse, tam linguae , quam Romanorum jugi pror sus expertia. Quis enim adeo hospes est in Historia, qui, Romanis rerum potientibus curarum primam fu i sse, latini sermonis, in edomitis regionibus, usum cum Principatu stabili isse, nesciat E pro quo disertus est testis Val. Maximus ( qui Tiberi j Augusti temporibus scripsit,) lib. II. cap. II. de instituras , , sed de Plutarchus illo posterior , aevo suo linguae Latinae elocutionem in omnibus fere Orbis partibus invaluisse luculenter tradit io suo quaestionibus Platonico. Quam in rem scite ctiam . S. Augustinus lib. XIX. cap. Vl I. de civitate Dei. At exim optra
data est , ut imperiosa civitas non solum petum, merum etiam linguam suam, Amrto gentibus, per pacem societatis impaveret, me. Nus.
quam igitur barbarum erat Romanum eloquium, nisi quo Respub. non propagaverat dominatum. At in Graecia, multo