De antidosi apud athenienses / Sigismundus Blaschke.

31쪽

atque exitus eaque, quae a proVocante et proVocato acta Sunt,

inVenta erunt, non poterit, quid ipsa significet qualisque morit, cognosci ac percipi. Rem igitur eandem, in quam Ditten-bergerus multo accuratius et subtilius ille quidem, quam ceteri interpretes, inquisivit, nequaquam autem, cum quae in Midiana traduntur fere nunquam adhibuerit, tam penitus tamque plane, nullum ut interpretationi reliquerit locum, retractabo.

Itaque eum Verba non magis orationis XXVIII g 17 quam Midianae S 78, 70, 80 tractanda set explicanda esse mihi per-

SURSerim, utriusque orationis verba conferam et, quid ex g 154 sumi possit, quaeram. Sed ut ad propositum veniamus, cum Dit-tenbergerus or. XXVIII 3 17 enuntiata subtilissime l. l. p. 13 perspexerit in tres dividi posse partes, quarum orator prima, quemadmodum Thrasylochus munus ad ipsum detulisset doceret, altera quo consilio quoque modo ipSe munuS ad prOVocantem retulisset, tertia quid fuisset, cur munus obiret, intellectuost proclive in totidem partes Midianae illas paragraphos dividi, ut eadem harum quae illarum sint argumenta. Quare, ut quae singularum sint partium Verba designem et conStituam, prima pars orationis XXVIII his continetur Vorbis:

Midianas autem his:

Deinde ad alteram partem orationis XXVIII haec verba pertinent :

32쪽

φ τουτων ουδεν ἐνθυμηθεὶς αντεδωκα μεν, αnέκλεισα δὲ ιός διαδικασιας τευξομενος 'ot Midianae haec: g 79. κδ πρωτον ινιεν κατεσχισαν τας λυρας των οἰκτΠλατων, ως αυτων ἡδη γιγνομενας κατα τὴν αντίδοσιν εἶτα τῆς αδελφῆς ετ ενδον ουσης τοτε καὶ παιὁος ουσης κορης ἐναντίον ἐφθεγγοντο αισχρα καὶ τοιαυτα OP αν ανθρωποι τοιουτοι φθεγξαιντο ου γαρ εγωγε προαχθείην αν εἰπεῖν προς υιλας των τοτε ρηθεντων ουδενὶ, καὶ τὴν ριητερα καὶ εμε καὶ παν- τας ήριας ρητα καὶ α ρρητα κακα εξεῖπον. o δ' ουν δεινοτα- τον καὶ ου λογος αλλ' εργον ήδη ' τας δίκας ιος αυτων Ουσας ηφίεσαν τοῖς επιτροποις. 3 80. καὶ ταυτ εστὶ ριεν παλαια ομως δε τινας υμων μνημονευειν οἶμαι ' ολχὶ γαρ ἡ πολις ταυτίδοσιν καὶ τὴν ἐπιβουλὴν τοτε ταυτην καὶ τὴν ασελγειανῆσθετο.

postremo tertia pars orationis XXVIII continotur his vorbis:

ου τυχων δε ταυτης, των χρονοον υπογυων ὁντων , ινα μὴ στερηθω των δικων, απετισα την λειτουργίαν υποθεὶς τὴν οἰκίαν καὶ ταμαυτου παντα, βουλομενος εἰς υμας εισελθεῖντας προς τουτουσὶ δέκας

ot Midianae his:

Quibus onuntiatis 3 15 4 sq. haec verba addenda sunt:

καγω μεν κατ εκείνους τους χρονους ετριηραρχουν ευθυς εκπαέδων ἐξελθων, o τε συνδυο ημεν οι τριηραρχ0ι καὶ ταναλωματα παντα εκ τῶν ἰδίων εδαπανωμεν καὶ τας ναυς ἐπληρουμεθ' αυτο 3 155. ουτος δὲ Ο τι μεν κατα ταυτην τηνήλικίαν ην, ῆν εγω νυν, ουδεπω λειτουργεῖν ηρχετο, τηνι- καυτα δε του πράγματος ηπται, ora πρωτον μεν διακοσίους καὶ χιλίους πεποιήκατε συντελεῖς υμεῖς, παν ων ε πραχτο - μενοι ταλαντον ταλαντου ροσθουσι τας τριηραρχίας ουτοι, εἰτα πληρωματα ἡ πολις παρεχει καὶ σκευχὶ δίδωσιν, ωστ

33쪽

αυτων ἐνίοις τῆ αληθεία τὸ μηδεν αναλωσία καὶ δοκειν λε- λειτουργηκενω καὶ των αλλων λειτουργιων ατελεῖς γεγενῆσθαι

περίεστιν.

Prima illa parte, quae orationis XXVIII verbis continetur,

Demosthenes narrat tutores, cum Thrasylochum Anagyrasium commoVerent, ut paucis diebus antequam causa de tutela peroraretur ac diiudicaretur trierarchiae munus ad ipsum deferret, id egisse, ut proVocatus in summas angustias adduceretur propterea, quod neque causam cum tutoribus agere posset, si munus ad provocantem retulisset et controversiam cum Thrasylocho de munere haberet, et quod pauca, quae de patrimonio accepiSSet, amiSSurus esset, si munus obiisset. In Midiana autem Si non contraria, at diversa narrantur, auctore Midia fratre, cum Demosthenes contendat, Thrasylochum ad munus obeundum se die quarto aut quinto ante diem iudicio constitutam provocasse. Cuius loci viam explicandi Dittenbergerus praemuniVit, qui cum exposuerit, quid in utraque orations doantidosi proferretur, Viros dd. l. l. p. 14 refutavit, qui Demosthenem timuisse e verbis coς καὶ των δικῶν τουτων του αντιδοντος γιγνοριενων collegerant, ne, quae ipsi deberentur, bonis permutatis provocans acciperet. Etiamsi enim de Voce αντίδοσις grammaticis veteribus assentiremur, tamen illam sentcntiam improbandam esse docuit. Nam Demosthenem, ne patrimonio spoliaretur, timuisse, quia neque Sperare posset fore, ut brevi quinque dierum spatio, quo inVentaria ViX conscriberontur et alteri ab altero traderentur, causa de antidosi diiudicaretur, et quia ut aedes ita facultates Omnes eaque quae uter- quo litigans deberet et quae utrique deberentur quasi obsignarentur, de re autem obsignata ambigere non liceret nisi cum eo, qui eam Obsignasset. Cum vero orator sibi non constiteritot alium alibi eiusdem rei auctorem nominaVerit, discrepantia illa, quoniam oratoris Verba, non Scriptoris tractanda sunt, dubito num removeri possit. In utraque enim oratione, cum Demosthenes Verisimilia narret, aut alterutrius Verba ficta sunt aut neutrius Vera; quare Dittenbergerus aut utrique eandem

aut neutri ullam fidem habere debebat. An dubitamus, quin

34쪽

in utraque oratione orator suo ipsius commodo ServiVerit, quin eodem modo contenderit et elaboraverit, cum de tutela ageret, ut tutores quam nequissimos et improbissimos esse homines iudicibus persuaderet atque cum Midianam componeret, ut totot tanta doceret Midiam facinora in se commisisse, nullam ut unquam calumniandi, nullam insidiandi occasionem amitteret 8 Itaque nullus neque Graecorum neque Romanorum neque ullius

populi orator cum apud iudices tam veritatis diligentem tamque timidum se praebuerit , ut crimina quam gravissima in adversarium non inferret, in incerto est relinquendum, quis antidosis fuerit auctor λ). Haec hactenus; de altera illa parte dicemus neque ita multo post, Sed pauca de plurali numero, qui in utraque oratione nobis occurrit δίκαι et de verbis τα δ' εργα

παντ ην καὶ τα πραττομενα υπ0 τουτου ante dicenda sunt.

Illius enim vocis numerus pluralis, dubium non est, quin in oration0 XXVIII adhibendus fuerit, quoniam Demosthenes lege cum Aphobo agens omnes tutores postulaverat neque cum illo solo se sciebat acturum, cum Demophonte et Therippide pacturum esse η). In eo autem potest offendi, quod Demosthenes, quamquam cum Aphobo Solo causam egerat, in Midiana quoque plurali numero usus esL Atqui optime cum enuntiatorum argumentis pluralis concinit in Verbis ἡνίκα τας δ&ας ελαχον

1 Rationem ostendam, qua quis usus illam discrepantiam tollere Studeat ; Midiae enim nomen in oratione XXVIII nunquam memoratur; cauSade tutela acta in Midiana bis ad tempus, quo ad oratorem trierarchiae munus deferebatur, definiendum tangitur; e verbis quae Sunt τας δίκας η δίεσαv τοῖς ἐπιτροποtς apparet Midiam et Thrasylochum provocati facultatem perspicientes sese impedituros dixisse, quominus DemOStheneS Patrimonium a tutoribus acciperet; unde concludi potest Midiam et antidosis

auctorem fuisSe et, quo maius Demostheni afferretur incommodum et detrimentum, ad tutorum calumniam adiutorem se professum effeciSSe, ut DemoSthenes munus Obiret, Oratorem vero, eum paucis diebus post munuS ad se delatum veteratorum calumniam et nimis callidam et malitio-Sam non cognovisset, Midiae in oratione XXVIII mentionem non fecisse.

35쪽

of μελλουσων εἰσιεναι τιον δικων, quibus definitur, quo tempore tutoribus singulis singillatim accusatis magistratus in causas inquisiverit iudicesque dederit. Et complureS causae, eum Midias et Thrasylochus prohibere potuerint et Voluerint, ne

apud iudices agerentur, non est, cur numerus pluralis in Verbis τας δίκας ίεσαν τοῖς επιτροποις sententiae non Sit accommodatus. Sed ut plurali in illis onuntiatis, ita singulari Demosthenes, ubi causam cum Aphobo solo actam dicebat, utebatur; e. gr. or. XXX g 17 haec leguntur: υστερον δ' ἡ ἐγω

την diaην ελαχον την απολειψιν ουτοι προς τον αρχοντ απεγραψαντο. Deinceps, ut erat propositum, quaeramus, utrum Verbis, quae sunt: τα δ' εργα παντ ὴν καὶ τα πραττόμενα υποτουτου, Midia auctore significetur factam esse antidosin solam, an quidquid nefarie et flagitiose in oratorem in eiusque matrem et sororem commissum g 79 Midianae narretur i). Illud Dit-tenbergerus contendit, hoc equidem rationibus defendam. Cum enim orator, quomodo fratres illi ipsius domi se gessissent, depingens et utrumque, non alterum dicens pluralem ubique poneret, Dittenbergerus id solum l. l. p. 13 sq. adn. conclusit illo enuntiato ostendi, quis antidosis princeps et auctor fuisset. Quod argumentum quam sit leve, intellectu facile est, quoniam orator in antecedenti quoque enuntiato plurali usus est, qui numerus non tam in Verbo εἰςεπηδησαν, quam in participio

αντιδιδοντες admirationem movet. Non autem, quia numeruSpluralis et illarum vocum et 3 80 in verbis quae sunt οσου την τριηραρχίαν ησαν μειλισθωκοτες nobis occurrit, idcirco Thrasylocho et Midiae triremis exornanda sumptusque aequabiliter utrique tolerandi fuerunt. cf. Boeckhius l. l. I, 7 15 adn.)Μidiam vero in iniuriis a se Demostheni illatis non solum non acquievisse, sed etiam fratri persuasisse, ut et dolose et malitiose oratorem induceret et deciperet, eX eo apparet, quod Solus a Demosthene iniuriarum postulatus sit. Sed, ne in rebus

36쪽

minutis et lovibus multi simus, revertamur ad propositum et ad alterius partis enuntiata aggrediamur. Qua in parte quamvis prorsus dissimilia et diversa proponantur, cum multum illae causae inter se distent longeque sint seiunetae, tamen non modo, quae inter Se pugnant, non proferuntur, Verum etiam, quae proferuntur, quoniam inter se congruunt, optime possunt comparari et explicari. In oratione cnim XXVIII orator se munus ad se delatum obire noluisse dicit si domum occlusisse, ut diadicasiam nescio quam nancisceretur, in Midiana Vero postquam se narraVit provocatum esse, quid ipse proVocanti reSpondisset, non commemorat, Sed,

quas ipsi, matri, sorori Thrasylochus et Midias intulissent iniurias depingit; nihil ergo in hac oratione inest, quod voci illi

in or. XXVIII αντεδωκα respondeat. Qua de causa Dittetiber-gerus Oratorem rem ita proponere et persequi studuisso l. l. p. 23 adn. conclusit, ut iudices ipsum arbitrarentur munus adproVocantem non retulisse, Sed proVocatum obiisse; quam Sententiam comprobarem, nisi Midiana apud iudices Athenienses

habenda fuisset, qui quamvis neque 3 79 sq. neque 3 15 4 docerentur Demosthenem illud αντιδιδοναι dixisse aut fecisse, inde intellexerunt, quod facultates proVocati perspectae essent,

Oratorem, quominus munere fungeretur, recusaSSe. uuamquam

Demosthenes orationem, imprimis 3 15 4 ita formavit, ut ipse

quam benevolentissimus et liberalissimus, Midias quam impudentissimus et improbissimus Videretur. Sequitur, ut, quae Verbis τουτων Ουδεν ἐνθυμηθείς et omεκλεισα δε ως διαδικασίας τευξόμενος interpretandi difficultates afferantur, tollantur; placet autem a Voce quae est απεκῶεισα proficisci. Atque Dition-bergerus cum Boechhium, qui Volibrechti refutata sententia

verbo απεκλεισα oratorem de facultatibus patrimonium excepisse significari censuit, refellat iure monens illam vim vocinusquam apud ullum antiquorum temporum scriptorem subiectam inveniri, tum Ernestum Curtium secutus Verbo significari contendit oratorem, ne bona a proVocante perspicerentur, aedesque obsignarentur, aedificia occlusisse i). uuam senten-

1 Ubicunque verbum αποκλειεtu usurpatur, aut nomen aut enuntia-

37쪽

firmant. Iam, quid fuerit, quaeritur, cur Demosthenes, ut aproVocante bona perspicerentur, non permitteret legemque negligeret, quae quid iuberetur, minime ignoraret. Quod cum et ab oratore, ne legem se confiteretur violasse, silentio praetermissum sit neque a nobis coniectura verisimili indagari possit, relinquitur, ut id, quod ne magni quidem est momenti, in incerto relinquatur. Sed do voce quae est απέκλεισα satis est dictum, inquirendum nunc est in Verba, quae sunt ouς διαδικα-σιας τευώμενος, quae recte Dittenbergerum eXplicuisse nego. vir enim illo d. diadi casiam dictam esse sumpsit eam litem, quae oratori cum provocante de antidosi agenda fuisset; quaro onuntiatum illud in sermonem Vernaculum l. l. p. 22 ita convertit: hIch ging, jedoch nielit Ohne Vortier mein Haus Verschlosson gu haben, aut den Tausch ein, in der ErWariun g, noch gur rechten Zeit die Diadi has te 2 u erlangen. Quod in dubium mihi venit; ac primum quidem, quod oratori articulus ad vocem διαδικασίας addendus fuit, si eandem illam, quam Ditionbergerus, actionem dicturus fuisset, deinde quod,

quo iure nescio neque reperio a V. d. Verba quae sunt Agur

rechton Zeit adiecta sint, quae eiusmodi non sunt, ut addenda ea esse ex enuntiati argumento appareat. Tum Vir illo doctus quoniam Verba τουτων Ουδεν ἐνθυμιηθείς l. l. p. 24 ita roddidit: hund er Demosthenes) dachte noch nichi an einen Zusammen-hang diosor Sacho mit dem VormundSehatisprogeSS , Secum ipso pugnat. Neque enim, si antidosin obstare Demosthenes ne opinatus quidem est, quominus die constituta causam de tutela peroraret, intelligitur, cur diadicasiam de antidosi ante

tum relatiVum, quo, quae res occludatur, significatur, adiectum est; in promptu mihi sunt haec, quae in Xenophontis commentariis II, 1, 16 leguntur: κλεπτειυ δε κωλυουσtu α κλειουτες, obεv α, τι λα iv s. Quare cum orationem hiare opinari non ausim, oratori verbo absoluto uti Iicuisse puto, quod, quae saeta essent, iudices fando audivissent et brevi temporis spatio inter antidosin et actionem illam interiecto meminissent,

38쪽

componi Voluerit, quam cum tutoribus ageret. Tum qui Μidianae Verbis τας δ&ας ηφίεσαν τοις επιτροποις fidem habeant,

negabunt oratorem tum demum, cum magistratus diem de munere agendi non daret, adversariorum artes et astutias cognovisse et perspeXisse. Ρostremo Demosthenes quamVis admodum iuvenis neque versatus in negotiis forensibus neque Versutus tribus aut quatuor diebus, quae opus essent, ut heli astarum iudicium daretur, perfici posse, non speraVit. Quocirca oum diadicasia illa ad antidosin non pertineat, relinquitur, ut ob eam ipsam causam, quod lege neglecta DemoSthenes, quominus facultates perspicerentur, prohibere vellet, ad diadicasiam Ventum sit; quam diadicasiam celerrime facillimeque componi potuisse, non magis est consentaneum, quam StrategoS Sede ea re iudicium laturos praecise negὰsse verisimilius. Verba igitur τουτων ουδεν ἐνθυ qθHς cum Voce αντέδωκα Sola coniungenda significant Demosthenem, quia Thrasylochum cum tutoribus consentire nesciret, munus ad proVocantem retulisse; utraque autem particula et ριεν et δε ad onuntiati illius sententiam optime quadrat. Sed haec hactenus; restant nonnulla Midianae enuntiata, e quibus fieri potuisse conclusum est, ut facultates permutarentur. Atque Verba coς αυτων ἡδη γιγνο ιενας scit. τας θυρας κατα τλην αντίδοσιν eum demonstrent oratoris bona neque facta esse neque unquam fieri potuisse provocantis, nisi si ex pacto et convento traderentur, tum ad Vocem quae est αντίδοσις explicandam adhiberi possunt. Quia enim aedes, cum Midias et Τhrasylochus provocati facultatum perspiciendarum causa fores diffinderent, nondum obsignatae erant, nomine quod est αντίδοσις munus delatum esse et relatum, non tamen bona perspecta aedesque obsignatas ostenditur. Deinceps contemplanda verba sunt 3 79 extr. τας δ&ας ως αυτων ουσας ηφιεσαν τοῖς ἐπιτροποις, quorum si et participium Ουσας et imperfectum tempus ηφίεσαν recte interpretabimur; neque permutatas esse facultates neque provocantem in provocati facultatum possessionem Venisse intelligemus. Verbum enim εἶναι a Verbo γίγνεσθαι distinguatur Velim ac secernatur et imperfectum tempus ηφὰσαν ad legem grammaticam explicetur,

39쪽

quippe quod provocantem causas tutoribus significet romit tere Voluisse; quare rectissimo ut solet Bois kius illa verba l. l. Vol. III p. 167 sic reddidit: isSie enitiesson foviolnamlich aut sie anham, oder si e moliten entiassen unddroliton mir damit) meine Vormundor der Widor sie anhangi ggemachion Rechtshlagen . Quod si simulationem quandam e Verbis cυς αυτων ουσας inVeneris, oratorem iure colliges, si propter antidosin ut facultates permutarentur ullo modo fieri potuisset, illis verbis usurum non fuisse. Sed do hac aliora parte satis est dictum; ad tertiam, quam satis est tribus verbis tangere, aggredimur. Orator do antidosi postquam omnia propOSuit causas, cur trierarchia functus osset, tres attulit in orationo XXVIII, in Midiana unam, ut quod hic dilatasset, id illic tamquam in Verbum contraheret. In oratione enim XXVIII Demosthenes, quanti Thrasylocho triremis ab alio exornata constitisset, tantam se dixit pecuniam solvisse; primum quod diadi casia illa sibi data non osset aut ipse data de ea cecidisset, -- utraque enim Verbo τυγχανειν Vis potest esse subiecta - deinde quod tempus agendi cum tutoribus institisset, denique quod actionem differre et procrastinare noluisset. Quas causas tres Vel duas - si duabus posterioribus effici malis unam in Μidiana orator in unum conclusit et comprehendit enuntiatum, quod est ινα- των παρα τοῖς επιτροποις αποστερηθείην λ). Quae quid significent Verba, nemo est, qui non intelligat; nam Demosthenes actiones, quas, quod res in eo erat ut de munere ambigeret, contra tutoreS agere non potuit, producere noluit, ne, quae tanto labore tantaque diligentia quasi fundasset et munisset, ea adversariorum artibus labefactata funditusque eVersa Videret, neve tutoribus noVarum fraudum concipiendarum facultatem faceret. Quod vero orator or. XXVIIIuno Verbo απετισα tangit, id in Midiana, ubi viginti minas so

1) Quo cum enuntiato verba or. XXVΙΙΙ Τ 9α Wὴ στερηθω zωv δinto conserri possunt, ubi coniunetivum non temere Positum esse ex enuntiati argumento tacite intellexeris.

40쪽

Thrasylocho dedisse dicit, supplet. Quae cum satis clara et perspicua sint, ne fusius ea exponentes molestias exhibeamus, paragraphi 154, de qua Boechhius l. l. vol. I p. 714 optime disputavit, argumentum adiiciamus. ElaboraVit enim orator, ut so Midiae praestaro multoque maiore dignum esse laude iudicibus persuaderet, quia tum, cum duo cives trierarchiae

munuS una obirent neque res publica armamenta suppeditaret et, ut milites remigesque adessent, trierarchi curarent, trierarchia functus esset. Verba igitur οτε συνδυο ημεν τριηραρχοι verbis 3 155 opponuntur his οτε πρωτον μεν διακοσίους κωχιλίους πεποιηκατε συντελεῖς υμεῖς et Verba ταναλωματα παντα ἐκ των ἰδίων εδαπανωμεν και τας ναυς επληρουμεθ' αυτοί illis quae Sunt πληρωματα ἡ πολις παρ in κω σκευχὶ δίδωσιν λ). Num Vero Demosthenes eiusque syntrierarchus armamenta de

suis omnia paraVerint et praebuerint, ex inscriptione intelligetur, quam in appendice tractabo. Iam ad finem quaestionis pervenimus; qua quae eX Orationibus Lysiae et Demosthenis, parvulis illis quidem fontibus sed puris hausi, ut brevi comprehendam, haec sunt δ): ad nomen, qu0d est αντιδοσις a grammaticis interpretibusque Veteribus perperam explicatum, Vocis ουσια genitivus cogitatione addendus est; deinde sententia a Ditionbergero de lege et instituta των αντιδοσεων proposita, cum nunquam, quantum Scimus, propter antidosin facultates permutatae sint, virorum doctorum omnium Sententiae Vincuntur. 1) Attende Iocum, in quo Orator Verba g 14 extr. ἐκ τῶv l3 63v et

αυτοι collocaVit. 2) Sententiam Dittenbergeri, qui antiquissimis temporibus propter antidosin facultates permutatas esse sibi persuasit, in quaestionem et disceptationem non VOeaVi, quia testes nos deficiunt, ineptiae autem grammaticorum testimonio non sunt. Illud vero non magis est verisimile ae probabile, quam Verum ae certum et eum Sententia mea congruens, ut quovis tempore Voci quae est α ζιδοσις eadem subiecta fuerit vis. Qua de causa ex Or. XLII verbis, quae legis Azωv α Ttδόσευ v auctorem esse Solonem testantur, concludo legem antiquissimam neque ab Athoniensibus

unquam mutatam ESSe.