De infinitivi temporum usu Thucydideo. Dissertatio ..

11쪽

terit. indie. 0r.). Deest igitur oristo simplex indieativus , sine augmento Drmatus, cui Ahrensius primari nomen dedit, neque diffidite est causam hujus rei investigare: nam si primarium illud formatum esset, Graecis esset actionis momentaneae tempus praesens, a quo ipS natura huju acti0nis prorsus abhorret. Quae ut pluribus exp0nam, liceat mihi restentiorum linguarum

usum eum Sermone graee conserre, die linguas lavistas,

quas sutilius optimo jure ad oristi usum explieandum udhibuit, eum hae in re insignem similitudinem graestae linguae prae se ferant. Nam et lavi ei 0mines rem diutius durantem vel saepius repetitam Vel inchoatam quaeque tarde procedit, ab ea, quam m0mentaneam didimus, discernunt, ita quidem ut suam quique stirpem tribuant aut composita verba pro novis thematis usurpent Sed in eo maxime a Graecorum e0nsuetudine defleetiint, qu0d a quovis Verbo primarium deelinant. Exstant igitur in illis linguis primaria verborum

momentane0rum, Sed eadem numquam ad rem praesentem reseruntur, semper ad futurum Speetant Nimirum, cum res praesentes Semper longiu durantes animo n0bis fingamus, Verba momentanea ad praeSentia Xprimenda non apta sunt ideoque necesse est, ut aut ad praeterita aut ad sutura re- ierantur. Atqui, quia praeteritum momentaneum steriis 10rmis satis indieatum erat, sellistet oristi indieativo a Graecis, perseetivis quae Deantur praeteriti a StaV0nibus, primaria illa suturi tantum vide fungi 0terant et ita quidem, ut rem aliquam momentaneam futuram indiearent. 3 Quid sentiam, docebo exemplo e Russ0rum lingua petit0. A radice da dare duo sunt themata pr0seeta, quorum X altero dedueta

12쪽

sunt praesens tesse et imperfectum dardi, graee didωμι et

ε dido υν, ex altero praeteritum perseetivum dui, δωκα, et primarium dam. Sed valde errares, si illud dum re vera praeSen putare eSSe est enim futurum et idem valet qu0dgraeeum dώσω Vel potius μέλλω oυνat. Futurum autem aetionis durantis verbis auxiliariis eum infinitivo e0viuuetis exprimitur: iid dat de meli erde eben. Unde apparet, primaria a lavonibus servata esse, ut futura momentanea afuturis aetionum durantium distinguerentur a Graestis abjeeta esse, pr0pterea quod in rebus futuris Varia eti0num genera non eurabant. Atque ne hae ex alius serm0nis indieiis temere ollegisse videar, e ipso Graeeorum Sermone asseram ejusm0di primaria, quae in futuri loe p0nuntur. Quonam, quaeSO, Reto XplicaVeris δομαι et refossat, nisi statuas primaria esse, derivata e radieibus d et rei, quarum praesentia ab auetis thematis sci, et ιν deelinantur 2 Ex iis, quae diXimus, satis manifestum est, quae ratio inter a0risti indieativum ejusdemque modo intereedat. Et primum quidem, eum noristi stirps actionem momentatieam in diversum signiseet, luee larius est, praeteriti vim solo augmento indieari ut imperseetum λὰμβανον a stirpe λαμβαν, λυον λυ riginem duXit, ita λαβον noristus ariliemate λω, λυσα ουσα. Tum, quod jam in pri0re ratiostinatione latet, bene tenendum est, omnes noristi formas, quibus deest

augmentum, i. e. omnes praeter indientiVum, carere signi-seatione praeteriti. Etenim Si quis e0neesserit, modo n0Πex praeterito sed e themate Velut omnium formarum com muni sonte fluxisse, pari m0d0 0ne edendum St, Ino J0SR0risti n0n mi SiSse nugmentum, Sed numquam habuisse.

UNDE FACTUM SIT, UT ORISTI INFINITIVUS TEMPORIS PRAETERITI NOTIONEM HABERET.

At dixerit quispiam esse aliud genus loquendi, in qu0m0di a risti ad rem praeteritam speetent, sicut τότε ἐγνώσθη,

13쪽

ΑΠab. II, 4, 22 vel et o ετερον λαβὼν πει ι ' λθης μημάτην Arist0ph. Ran. 141 5 vel λέγουσι de τινες και κούσιον φαρμάκω ἀποθανεὶν αυτὸν Τhue Ι 138, 5). Neque p0ssum infitias ire verbis ποπέμψαιεν, ελθης ἀποθανεἶ saeta praeterita indieari nihil0mim quae supra de a0rist ejusquem0dis disputavi, vere diei esse persuasum habeo. Unde autem fiat, ut modi, quamVis augment dareant, tamen noti0ne

divulgandum sui genus illud orati0uis obliquae, e quo infinitivus vim verbi finiti aseivit, die aestusatiVum eum infinitiv0. Cum autem de hujus strueturae origine disputarea n0stra quaeStione alienum Sit ), 00 tantum moneo, ae-eusativum eum inimiiiV Sed indariam esse Strueturam, quae

simplieis infinitivi usu manaVit, Simulque reddo, ne Otionem illius n0minis angustioribus quam vulgo si limitibus definire. Jam uelinerus Gramm ampl. d. 110Vaea 75 3)d0eet distinguendam esse eam quae Vere aestusalix eum infinitivo e0nstrueti est ab illa, quae videtur esse: Von derer valinte Construetio de Aee mi dem Ins. in elulier

deroeeusati das Objeet ines transitive Verbs il det und* Omnia, quae de hac c0nstructi0ne a viris d0ctis pr0lata Sunt, una cum exemplis H0merici examinaverunt et in unum locum e0Dge8Serunt Carolus Albrech De accusativi c. in 0njuncti rigine et SuH0meric Stud. 0l. IV 0 Curtius Henricus Fleisclier e prim0rdiis graeci accusativi c. ini ac peculiari ejus usu H0meric0 L. 1870).

14쪽

Structi0nem, qua re Vera est aestusatiVu eum infinitivo ortameSSe X ea, quae Speciem 80lam aecusatiVi eum ins prae eieri, sed in illa h0 p0tissimum novi aededit, qu0d infinitivus, qui nihil aliud erat quam nuda verbi noti vel substantivum Verbale jam plena enuntiati0nis vi, quae inest Verbo nit0,

ornatur. Quam b rem quoniam in accusatiVi eum ins struetur infinitivus tempus indieativi, cujus instar 0Situs est, indieat, hae nota genuinu necusati Vu e ius. Vel 40minatiVus eum ini. qui Sub idem genus adit, ab adulterin0, ut ita dieam, 0ptime internoseitur. Nam in simpliei infinitivo, etsi eumaeeusatiV 00njungitur, gradu temp0ri Vel temp0rum con-Secuti B0 euratur, ut δυνατὸς πρῆξαι Thue. I, 28, 5 et δυνατὸς λέγειν και ρύσσειν I, 139, ) καν τούτω υθε καταλύεσθαι τι καλὰν I, 81, 2 et o μετασχε ἐν καλὸν VIII, 2 ly ξύμμαχόν τε οὐδένα βουλόμενοι χειν - τε παρακαλθῆντες αισχύνεσθαι I, 37,2 et βούλομαι δηλέυσαι

ἀφικνεῖται - ὁ Π ai Gaνia Se. - Ἐλλ σποντον α προς βασιλέα πράγματα πράσσειν, ut negotia cum rege transigeret

του Aaκεdαιμονίους Se. - Aεκέλειαν τειχέζειν VII, 18, 2)et o λαλκιοίων πρέσβεις didaσκον αυτὸν μ' υπεξελεἶντω Περ diκκα τα εινὰ IV, 3, 2). In aestusativo eum in e0utra temp0ri rationem, quae inter eti0ne Sententiae primariae et See indariae intercedat, semper signifieari manifestius est quam ut pr0bandum sit exemplis. Qu0dSi Summam eorum, quae de infinitivo 0risti disputaVimVS, pauci 00mprehendere VolumuS, Sic erit Statuendum prim inlinitivum noristi, eum augment enreret, One88 praeteriti temp0ris pr0prium, Sed nudam saeti momen-

15쪽

tanei 0tionem c0ntinere, deinde ubi in pecusativi eum infinitiv struetur indicativi vices suSceperit, praeterito tem-p0ri adstrictum esse. ervenimus igitur ad eundem finem, quem Madvigius i. t. pag. 33 consequiu est, nisi quod nobis storisti infinitivi usus, quem in accusati V eum ius reperimuS,

recentior Videtur SSe.

3. DE RELIQUORUM INFINITIVORUM VI ET DE , ΡARTICUL, INFINITIVO aDJECTA IN UNIVERSUM

AGITUR.

De 0risti infinitivo eum satis disputatum esse Videatur, pergamu ad reliquorum usum. Praesentis infinitivo steti0nem durantem Xprimi, ut βούλομαι παραβαίνειν, δυνάμεθα αρχειν jam Supra ostendimus, neque minus liquet, e dem in 0ratione obliqua, i. e. in accusati V cum ius post Verba putandi, dicendi, sentiendi, tanquam indicativi vicarium praesen indieare tempuS: γωγε ara se Orossa αυτοῖς τι OV ημεἶ εα κείνους ερχόμεθα Τhuc. VI, 36, 3). raeterea Vero bene animo tenendum est, praesentis infinitivum imperseeti quoque Vie in aestusativo eum infinitivo fungi. Nam cum e themate praesentis duo de dueti essent indicativi, praesens et imperseetum, infiniti Vu autem unus, necesse erat infinitivum pr0 utroque indieativo, prout Sententi p0Stularet, usurpari I, 25, 3 os iζοντες υχ σσον αυτῶν εἶναιτ ν ἀποικίαν Ἀερπυραίων. IV, 2 l l ι μεν ουν Aaκε

τιουμένων κωλύεσθαι, ubi a0riStu non habet locum, quia clecondicione durante in praeterit agitur. Similiter optativus praesentis in orati0ne obliqua et praesentis et imperseeti vides suseipit ei MadVig. l. l. pag. 15), participium a Dutr0que tenipore p0nitur, participi una cum a particula non solum optatiVu praeSenti eum P 00n800iatus, Sed etiam imperseetum eum eadem oeula conjunetum redditur. Perseeti graeei indieativum inter omnes aeon Stat rem

16쪽

Signifieare perseetam, e qua manet e0ndisti aliqua etiamnune eontinuata et durans εστ κα eonstiti ideoque Sto, τέθνηκε mortem obiit, mine mortuus est, Ida vidi et novi. Sic Butimannus, Matthiae, 0stius Curtius, MadVigius, omnes Vere grammatici; qui Vero spernit hane definitionem, rue- geru8, 0risti et persecti usum e0nsundit ei Grieeh. praehi. 56, 10 . In perseeti formam et notam, quam a ad πλασιασμὸν grammatisti graeei 0eant, diligenter inquirere n0n est hujus disputationis: nam eum lio potissimum pediem, ut usum infinitivi explieem, satis habe commemorRre, perseeti infinitivum n0 indieare rem ante laetam, sed statum aliquem eo tempore de quo agitur perseetum, ita ut prope aede dat ad infinitivum praesentis es. ἀξιουσι γεγενῆσθαιοριστοι Thue. IV, 90, 2 et βιουμενοι μαχιμι Tars εἰναι II, 81, 3. Quare in exemplis colligendis tempora praesentia et perseeta pr0misque enumeravi et 0rma sola distinxi, ita ut εἰδέναι V, 21, 2 perseetum 8Seratntuerem. Futurum e eompositi0ne adleum os esse et D ire)0rtum esse Verisiuiillimum est es Sehieleher, Compendium ed tertia ea 298. Curtius Erlauteriinge est. Secundae pag. 99);mRXime Rutem RVendum, nemo tempus e eonjunetivo a0ristimanaSSe putemus. Sunt enim argumenta, quae Π0s impediunt,

quominus hane Hermanni ἐτυμολογίαν, quam sublius D6. )tueri donatur, probemus primum orieae suturi Drmae in -sio desinentes, ut ιραξίω, βοαθησίω ses. Ahrens de

dial. 0riea pag. 210), tum usu futuri. Nam si e conjunetivo a0risti originem duxisset, sequeretur, ut Semper aetionem momentaneam indiearet; at de utroque actionum genereptimisque usurpatur. Quodsi sutilius e S0rb0rum lingua demonstrare Studet, e momentaneo, ut ita dicam, futuro evadere suturum eti0nis durantis, inani utitur argument0; nam n0n X ipsius linguae natura et indole a tu est per-Versus hie usus, Sed e imitatione linguae Germaniene, in qua suturum pr0miscue pro utroque adtionis genere in

Futurum inter omnes eo stat indieare rem quae St

17쪽

eVasura, tum momentaneam, tum durantem Vel saepius repetitam. Infinitivus futuri, qui ut indieativus tempori erto adstrictus est, in aestusatiVo cum ius loeum habet, in sim plieis infinitivi structura serri nequit. Nam simple inlinitivus, eum naturam substantivi Verbalis servet, nudam Verbi notionem exprimit, siVe prop08itum qu quis tendit, indieat, sive subjeeti aut casus obliqui loeum tenet βου- λομαί ποιεἐν , adύνατον πολεμῆσα , ab omni autem temporum consecutione significanda prorsus alienus est. Itaque ut in substantivis verbalibus verbalem aliquam Vim in-eSSe eoncedendum est, temp0ris Π0tati neganda ita in infinitivis, qui illis substantivis e0gnati sunt, nihil in Venies, quo ertus temp0ris gradus igniseetur. In aestusativo Vel nominati V cum ius contra suturum neee88arium Sse, ubire futura narratur, nemo est qui Videat ελπίζοντες Padiως αιρήσειν Thuc. IV, 8, 3). Eodem m0d a partieula infinitivo addita explieanda est; nam hae qu0que infinitivi struetur ubique est orati0nis obliquae. Qua de re aliter sentire Herbstium, virum deThueydide explieaud optime meritum, haud ign01 0, Sed quamquam ejus judicium permagni aestimo, tamen assentiri ei non possum. Herbstiu8' 90ristum cum a Vocula OD-80eiatum ti aetat e0sque p0tissimum lodos persequitur, ubi haec struetur una eum Simpliei futuro deurrit, ut Thue. I, 27, II, 64, alios ejusm0di 000s. Quibus examinatis, hane disputati0nis summam pr0p0nit 1 noristum eum ci haud minus quam ipsum futurum indieare rem futuram 2 qui in eorrupte atque integre justi det, ei on dedendum esse, niihil condidi0nis sumptionisve a particula signifestri; ha0risiuineum a Speetare ad rem Semel Venturam, quae sutur tem-p0re una aetione perseetum et absolutum iri dieitur, futurum contra tam angustis limitibus non esse cireum80riptum. Quae ut pr0bet, vir doetu exempla assert, qualia Sunt apud

18쪽

Thueydidem I, 27, 4 παθεῖν ν - οἴσειν II 64 4 μέμψαιτ' a - ζηλώσει - φθονήσει V, 108 αν εγχωρίσασθαι- νομιεἶν VI, 50 1 ν υ ἐξασθαι - παρέξειν tum X-p0nit,iniuid intersit inter aetionem m0mentaneam et durantem; denique, quod maXimi est momenti, ex iis quae attulit pro positis hane conelusionem consecit pag. 16): ,Εs statar, dasSWen unter de einen de de audern euer Verania8s gendie Rede nothwendi eineu Α0ris mitis ei sorderte, das ap

aueh das andere denselbe gera deuousdrueli steli siehZiehen. Sed Vereor, ne infirmiore fundamento Herbstius nitatur. e primum quidem res est in nullam dubitationem Vomin nudum quoque n0ristum p 08se referri ad actionem suturam momentaneam ' Quid est igitur causae, cur ἔν infinitivo addatur N0nne superfluum est At Herbstius pag. T contendit, idiuti 0ristum pro futuro usurpari, ubi noti suturi jam satis indieata est, ut infinitivus perVerse intellegi nequeat, sellidet post verba et formulaS, quae uapte natura ad rem suturam speetent ut ευέλπHες οντες, δεώνοια ν λογίζεσθαι), aut ubi a0ristum jam praedeSSerit futurum. Sed irri ιν haud minus quam illud ευέλαιδες ντες ad rem suturam speetat, nihilo autem minus ieet 0ristum in eum

19쪽

a ei adjungi I hue. I, 27, 2. ΙΙ, 20 1. II, 53, 3. III, 30, 2. V, 39, 1. VII, 61, 2. ΙΙΙ, 71, 2 et simplicem oristum addi, nullo latur praecedente IV, 3, 1. IV, 24, 3. V, 80, 1. VII, 21, 2). Itaque regula, qua Herbstius infinitivia0risti et ejusdem formae eum a conjunctae usum desinire studet, nullo pacto pr0batur. Deinde, quae de oristi et suturi diserimine disseruit, parum mihi videntur Valere. Nemo enim instias ibit a0ristum rem, ut nos distimus, momentaneam heinen ingetnen sicli abselitiessenden Aet , ut ipsius verbis utar indieare, suturi usum non ita circumstisum esse, Sed eXh0e ipso patet, futurum quoque posse adtionem momentaneam

significare, id qu0 Herbstius ipse concedit pag. 15 et insuper exemplis probat pag. 20). Nonne autem Veri dissimillimum est, Graecos, qui in oratione reeta indieativ futuri

pro utr0que adti0ni genere uterentur, ubi infinitivum in oratione obliqua usurparent, oristo et particula a rem momentaneam a durante distinxisse γΑ vide quant rectius res prostedat, si infinitivum eum a sociatum X ratione recta in obliquam translatum p08uerimus. In ipsius Thucydidis libris non inveni loeum, ubi verba alleujus hominis prius per orati me rectam, tum per obliquam reseriintur; sed in H0meri carminibus repperi exemplum idque e maj0ris auct0ritatis, quod omnis alia particulae αν eum infinitiVo conjuneti ab Homeri consuetudine aliena est.' Il. IX, 1 H0merus Aehillem legatis ab Agamemnone mi88is haec resp0ndentem adit: καὶ ' αν τοῖς αλλοισιν res παραμυθήσαιμι οἴκαὁ ἀποπλείειν, versu 684 Ulixem Achilli Verba sic Agamemnoni referentem

fingit:

καὶ ὁ α τοῖς λλοισιν φη παραμυθήσασθαι οἴκαδ' sico πλείειν, ubi nem a propterea additum esse putaverit, ut futurum

20쪽

emeiat. Ut vero hi εφη - αν παραμυθήσασθa ortum est ex orati0ne restia et idem Valet atque ετ si a reaραμυθήσαιτο, sic ubique infinitivus a0risti eum ν, ubi aliquid suturi e0ntinet, e eadem Structura manaVit, non per se loco

suturi ponitur. Perinde est sive Thucydides II, 20 1 dieit: τους γαρ Ἀθηναίους λαιζεν - ἴσως ν πεξελθεῖν, Sive V, 9, 2 rationem obliquam o 00Munetione indieat: ἐκαν λαisaxeta o αν Irεξέλθοι Similiter hueydides Messenios si Atheniensibus resp0ndisse animo sibi finxit VI, 50 1): τι τόλει με αν υ δέξαιντο, ἀγορὰν ὁ ' ζωπαρέξουσιν, , 27, 4 Lacedaem0ni0rum e0gitata hae suisse

σεῖν α), σον διαβολὴν οἴσει. e re Vera a0risti insultivum, a partieula adjecta, ubi quid lenius pr0seratur, Surpari concedendum est es VII, 61 2 a To της τυχης καν μεθ' ημῶν ελπέσαντες στῆναι), SalV0 dilicet e Graecorum more, quo fit, ut res Vel certissimas, quaeque in nulla dubitatione Versantur, modeste et eum urbana quadam dubitandi speeie enuntient. Optime de hoe usu loquendi Hermannus de particula a pag. 166 d0cet: Attiei quidem, qui amant omnia dubitantius dicere, prae eteris h0 optativi usu dele-etantur. Qui si nonnunquam etiam quum quid stertissime suturum dicere volunt, optatiVum praeserunt, non est ea negligentia existimanda, sed figura etiam aliis generibus usitatissima, qua Verba dubitati0nis plena, pronundiata signifieantius, s0rtius asseverant. Quae eum ita Sint, non p0S- sumus a notam futuri dicere suturi vis non in hac particula Versatur, sed in ptatiV0 eujus in l000 0nitur infinitivus q). e si in ptativi eum a s0eiatione et suturi aliquid inesse et simul dubitationis vim latere non est negandum, nihil impedit, quominus in infinitivi eum a strii eiura utramque signifieationem redon ditaui SSe Statuamus. Praeterea Herbstius in e sibi videtur repugna 88e, quod, ubi