De Sophocleae dictionis proprietate cum Aeschyli Euripidisque, dicendi genere comparata

21쪽

- 11 retinuisse videtur. Quorum magnus numerus critieOrum temeritate sublatus est, cujus generi Sunt θωκος,

Sed etiam orismum in tragicorum carminibus satis firmas radice fixisse, recentioribus plii lologorum disquisitionibus probatum est Cujus plurima exempla recurrunt in melicis, ubi multum faciunt ad augendum

tumorem paulo Parius in mora Odii et τοίς ἀπο σκηπης

invenitur in diverbiis nunquam. Tum hoc tenendum est, multo licentius Ovismo ut Euripidem, cujus etiam monodiae, medium inter diverbia et choricos cantus locum tenentes, fucato illo ac quasi meretricio ornatu resertae sunt. Quod maxime in iis sabulis, qui longissime a verae poeseos indole absunt, ut in Hecuba, Troadis, Oreste, CernituΓ.Hahent tamen etiam tragicorum ambi non Diluas soP-mas vetustiores quam quas Vulgari Sermo erat, quales Sunt tu, τρε interdum σέθεν , et praepositiones post substantiva sua OSitae, τουτω περι οπλων μετα etC. Haec

et similia ut .8ρου τραγική saepissime illudebat comoedia recentior A. Interdum ionica forma a tragicis doricae praeserebatur; quod tum praesertim factum esse Videmus, quum dorica vulgavi usu nimis tereretur. Sic ηλιευς et γ λίς Sophocle pro Vulgato αλιευς, ηρας Γ τιαρας ab

AEschylo ab utroque et ab Euripide semper Θρἴξ,

Θρηκιος, et , Surpari certum est Τ. propius ad antiquam Eschyli et Sophoclis, quani ad recentiorem Euripidis et ad comoediam accedit Mulier, II, p. 214. Berni, ardy II issenscha filiche Syntax, p. 12. Ellendi, Lexicon Sophocleum II, p. 35. Thiersei, iriech. Schulgrammati , p. 20 l.

Arist. Poet., c. XXII, 9, 14.

Eliendi, Lexieon Sophocleum , II, P. 18.

22쪽

- 12 Diversitas tragicorum nonnunquam in minoribus ac quasi minutioribus deprehenditur, veluti quum Sophocles saepius ultimam pronominum enclis asseclorum ηρον et μ' syllabam brevem acit, quod nulli hi ab Euripido factum esse assii mant critici'. Idem Sopho cles saepius metri necessitate adactus θορε scribit in mediis senariis pro θόρε, quam sormam Aristophanes in Pace perstrinxit'. Sed talia longius a proposito Nostro digrediuntur. Maxime ex arte, qua verba duplicant et componunt poetae, poeseos indoles elucere videtur. Atque Eschylus quanto studio exaggeratis et sesquipedalibus vocabulis sublime dicendi genus captaverit in Vulgus no

tum verbis decompositis gaudet Sophocles' Sed Euripides portentosis quibusdam, quas ipse excogitavit, sormis primus sinceram graeci sermoni integritatem Commaculare Coepit. Exempla plurima excitavit

Sententias uno senario comprehendi ac cogitata ipso Versuum exitu finiri, simplicitatis Eschyleae est in qua quum nihil magis alienum sit, quam aequabile Euripi deae orationis flumen, quo saepissime quasi oratorius orbis esticitur ille ad forensis et judicialis generis dicendi similitudinem accedens , Demo mirabitur

in Eschyli sabulis, pro qua est inaequalitate, juxta

minutissima cola periodos inveniri in immensum excuse

23쪽

- 13 xentes vide Agam. v. 488 . Sophocles autem relictis 2Eschyli ampullis, quum tamen socco ingredi nollet,

docto quodam verborum et delectu et positu medium aliquod tenere studuit. Cujus rei in oratione continuata duo praeSertim exstant argumenta, alterum in Iasium multo requentiore, quam qui apud Eschrium et Euripidem est, usu , alterum in vocali aliquoties in sine versiis elisa positum . Talis enim elisio nunquam apud AEschylum, semel apud Euripidem, saepius apud Sophoclem sed ita demum occurrit, uit ProXime ΓΒegressa sit interpunctio, quae, quod pausam in pronunciando fieri jubet, ea, quae deinde Sequuntur, arctius conjungi postulat B Sed non multum tribuerim Athenaeis testimonio, hanc rem in sabulas suas, quas ad Callis cujusdam tragoediam grammaticam a Commodaret Sophoclem recepi SSe. Quod ad tragoediae diverbia ac responsionum alter

rium quoddam est aeschyli colloquiorum genus, ut declamare a Sihi, non cum altero verba sacere videantur dramatis personae attam instabile et inconstans Eubi pidis est, ut quandoque etiam inutilia et inania est utiant, prodantque forensis, qualis tum erat, garrulitatis indicia. Media quaedam hic, ut ubique, Sophoclis ars est. Omnia enim ejus colloquia tam pressa sunt verbis, tam densa sententiis, ut alii ex aliis haerere ac sibi invicem instare versus videantur. Responsiones paribus examinari ponderibus ac quasi librari diceres, ut Non

solum Versuum numerus, sed etiam personarum Sensa Ellendi, Lexicon Sophocleum in articulo ὁ ἡ τ et particula καi, I, p. 94. Hermania. de Graecae linguae dialecti 3, Opusc. I, p. 137 sqq. Sophoesis loci sunt : Ed Rex. v. 29 v. 332 v. 785 V. 1184, v. 1224 al. v. 10 17; Ed Col. V. 16. Athenaeus, i. X, p. 453 cf. Hermannum loco citato.

24쪽

- ex;e stientur. Verumtamen de illa repetitionum aequabilitate, qua tantopere delectati sunt Graeci, ut ea non solum in iis partibus fabularum, quae canebantur, Sed saepe etiam in ipsis diverbiis usi sint, ves est in vulgus nota Parthus vero vicibus verSus inter perforans, quae colloquuntur, tum maxime distributos esse videmus,

quum constans sibi atque aequabilis animorum assectio est in dialogo conspicua. Quod quoniam saepius apud bEschylum et Sophoclem locum habere Constat, non miraberis, in Electra ut exemplo utar integras sabulo partes, quibus et diverbia et melica continentur, antistropharum ritu sibi respondere v. 4398-1421;

5. De tragicorum synlaXi.

Facilis est ac solutus Euripideae orationi curSus, atque ad comicorum levitatem ita proclivis, ut saepissime ad pedestris orationis viciniam descendat. Verba ejus non tam S rariore, quam sollerti compositione poeticum quemdam colorem videntur duxisse ' Dionysius eum inter politae floridaeque dictionis auctores reseri, quorum expeditior sit ac magis fluens verborum complexus . Eschylea sere ulla est syntaxis, quum propositionibus utatur aut copulativis, aut disjunctivis aut adversativis, Parius causalibus et conditionalibus, totaque ejus compositio verbis potius nove et audacter duplicatis et in immensum eae currentibus quam Verborum conti riuatione nitatui arte acta si In tam abrupto et ut ita dicam praecipite dicendi genere frequentissima Sunt asIndeta, aposiopeses, anacoliathiae, pleonasmi.

. Mulier, II, p. 107.

25쪽

- 15 Quae subinde alitiquo more, abunda latius dixit Eschy

πουe, Eumen. v. 4009, ab Aristophanes Ran. v. 165 4468 perstringuntur. Orunitio elegantibus recentio vis aevi Atheniensibus turgidus declamator videbatur esse ut Aristophanes Nub. V. 370 auctoΓ est αξύστατος,

Chrysostomi OP. LII, p. 267 judicium γη τε του Αἰσυλου

σθξυιυς a P. XXXIX et de CompOS. Verb. cap. XXII, ubi inter austero dictionis auctores resertur. Quare jure mihi cum aliquo Ictini templo, ingentibus marmoreiS, quadratis ac levigatis, lapidibus exstructo hanc poesin comparare Viden tu P. In Sophoclearum sabularum partibus melicis multa. Eschyleo acerbitati ac grandiloquentiae estigia remanent, sed in diverbiis cognatum aliquod pedestri orationi dicendi genus deprehenditur. Non OV Vocabula procudit, sed vulgaribus nove et significanter utitur, penitiorem quemdam eorum et primigenium Sensum erueNS . Praegnanter, ut dicunt, loquitur Sophocles, ut verba ejus plus habeant in recessu, quam in Ponto promittunt. Quod gratum Certe secit supepetatis Atheniensibus, qui quum jam quantam vim ha beat accurata et saeta quodammodo ratio, intelligerent, dissicilioribus et subobscuris gaudebant, trita et Vulgaria iespuebaiat, tunc demum Vel poetam vel oratorem probabant, quando mente praeCurrere , et senSarius occupare, e etiam divinare aliquid per eum licebat . Sic enim, sive poeseos, sive orationis acumine Millier, II, p. 139, 140.

Thucydides III, c. xxxvi cs. Mulierum loco citato.

26쪽

- 16 lacessiti sibi ipsi acuti esse videbantur. Talibus cum civibus rei sibi esse quum sentiret Sophocles, docto utebatur dictionis artificio, ut semper in se inquireret,

Semper Circumspiceret, semper sui ipsius esset observans Cola et enuntiationes sic alia ex aliis nectebat, ut in earum commissuris ac quasi Verticulis, velut gradibus insisteret, quo distincte magis ac circumscripte eas notaret. Unde subtilis illa et inconcinna verborum

constructio fluxit, inter prosarios imprimis liucydidi propriari quae longissime ab absoluta illa ac paene oratoria Euripidis abest rotunditate. Ita enim optiocles verbis aptus est a preSSus, ut neSCia S, utrum

Te oratione, an verba sententiis illustrenturi Sed quum artificiosa dictione poesin a vulgari sermone distinguendam esse putaret, in ioc fastigio eam constituisse videtur, ibi dissicile est, modum tenere Deo latuit id Hermannum , qui interdum elim am in partem inclinare illam, quae propior sit vitio, perspexit. In universum Sophocli suavitatem austeram ac solidam, qualis est generosi vini, non dulcem atque deco clam tribuerunt critici veteres . De orationis suavissima elegantia et accuratione, cui acerbitatis sit aliquod temperamentum admixtum bene judicat Dionysius Halicarnassensis', qui medium compositionis Clia Paeterem

ei assignat Laudem λογιοπητο quod laud sacile latine vertas vocabulum uno ore ei impertiit antiquitas', traxitque apiculae ριελιττα cognomen, quod de optimo

militer, II, p. 396. Si e Cicero loquitur de Thucydide de Orat. II, c. XIII.

27쪽

- 17 quoque poeta summum florem delibasset . Quare vere

de eo dixisse videtur auctoi Vitae : Πεγκε α μικτα ευκαιρίαν, γλυκυτ τα, τολμαν, ποικιλίαν, mediumque inter

aeschylum et Euripidem collocat Chrysostomus ' 6 δὲ

cles suae sibi conscius suisse videtur X cellentiae, quum. ESChylo nimium verborum strepitum exprobraret videno Supra pag. 4 , reprehenderetque, quod ebrius ille ad carmina pangenda accederet' de suis vero et Euri

pidis sabulis ita judicaret, ut ab illo hominum ingenia,

qualia essent, a se, qualia esse deberent, exprimerentur . Iam quid si hi voluerit Longinus ci θε Πινδαρος καιό Σο ροκλ*ς τε ἐν io πάντα me λέγουσι γ ξορα, γεέννυνται θ' αλόγως ποῖ tira καὶ πιπτουσι ατυχέστατα , non dissicile erit dictu Iniauit enim dicendi formam non semper constantem sibi, sed congruente personae, quae loquens inducitur, variantem. Quis enim totius tragoedis urit m Sonum et unum esse stylum vellet ' Quum sic triumvirum dicendi genera velut per transeratiam SpeXerimus, omne tragoediae gradus ac quasi proceSsus emensi, ad singula dictionis Sophocleae capita aggrediamuΓ.

28쪽

I. Austeram illam schyli dictionem, quum Verborum ac propositionum concinnitati minime consulat, frequenter admittere pleonasmum, nimiumque redundare, superiori disputatione est demonstratum. Sed quum Sophoclis sit medium dicendi genus, abundantiam illam et rariorem fore, et quando in eam incidit, de industria a poeta accitam esse sacile persuasum habe bimus. Inservit enim haec figura maxime ei, quam Cicero vocat, sub oculos subjectioni Rus generis Sunt 4. Substantiva abstracta juxta verba vel ejusdem stirpis, vel ejusdem significationis posita υπνω γ' ευ- θουτα, OEd. R. V. 65; πως λόγοι In εκκλεφεις λεγων, Phil. v. 55; ρο ὁ θειο αυτας, Ed Col. V. 4625 ο, νωθεισαντες, Phil. V. 225; υσε περ υκοτα, hil. V. 49. Peculiare autem, ni fallor, uni propemodum Sophocli est substantivum illud, sic e verbo erutum, sacere Propositionis subjectum, Ed Col. v. 664 : πολλαὶ θ απει-

Interdum pro verbo ad ectivum habes velut Ed. R.

2. Verbum finitum saepe jungitur participio Vel ejusdem verbi vel quod eumdem sensum praebeat,

29쪽

- 19 εξαιτου ευοι Aj. V. 1043 εξευριακω ζητων, his locutio Paeti pleona Stica passim apti l tostrum iii Veii itur Jam ex iis, quae citavimus, exemplis palam sit, multos apud Sophoclem pleonasmos ex an nominati otiis vel alliterationis studio originem traxisse Λ Lohechio Dolaulurmaximo haec : Aj. v. 306 ἐν δ ερριπιοι νακρων ρξιξθαις. Phil. v. 110l ει λουτο κακιον ε/ειν Ibid. V. 747 προχει - ρον ει τι σοι παρα ... ξι ρος χεροι v. Ed. R. v. 878 ἐυθ' ου

3. Adjectivum interdum uti gitur substantivo vel participio idem significanti, iach. V. 90 H α παραστατις Ib. v. 89 παρουσα πHσία. Quare Saepius παρων abundi ire viris doctis est visum Linjui tu, tertim Semper NOVUm quamvis leve momentum cogitationi addit. Cf. OEd. R. 757 Aj. 336, 4429 El. v. 203 τω παρουτινῶν χρόνο), etc. Item ambitum quemdam orationis non necessarium sacere videtur Ellendi i ραυεἰή in Trach. v. 4 Phil. . 4349 περσας αυ8:. Ed Col. v. 808:ρυσας αυSt. Falleretur etiam quia is abundare putat et, Aj. V. 58 4ισσους τρείθας αὐτόχειρ κτανει εχω Ulleia Seos Vel pronomen possessixum uot bis in inchiniis ad ponclus augendum appositum, P. V. 4 εγὼ θε τουεμξυ αιωνα εξοιθ' εχουσα. Cons. V. 208 At requentissime sic ut videatur abundare, a Sophocle usurpatur participium ἰωυ, j. v. 279 ' ση γατ αυτω υεριν κτι- σαιτ' ἐωυ. Antig. 76ὶ ρατω, ρονείτυ αείζω ἡ κατ' αυθρ' ἰων Collatis, Phil. v. 353, Ed. R. v. 1395. 4. Possunt inter pleoli asinos referri, genitivi, dativi accusativi quos vocant duplices, quorum aliquot exem

pla citare libet :

30쪽

4. Velut actio verbi augetur participiis εχυ ν, ρερων, λαεων, παρωυ , ac substanti vi adjectivis quibusdam uxta positis ξυνων χρόνος, ξυγγενεῖς μῆνες, ξυνοικος , Ed Col. v. 4423 , quem pleonasmum posSi S Oaitwum appellare, exstat, isque notissimus graecae linguae pleonas muSmegat 'clS, eo con Sisten S, quod plures negationes juxta se poSitae Don se tollunt, Sed invicem corrobo Pant. Quod non solum de ipsi verum est particulis negativis, quas interdum ita cumula it optio cles, ut etiam enuntiationis sensum obscuraret El. v. 4449;

d. Col. v. 350 Anti g. v. 3 , sed etiam de adjectivo quolibet vivandi notionem involvente, Anti g. v. 396:

ενι Si χωρις et αυSi juxta posita sunt, Ed. R. v. 4464. Peculiare optiocli videtur esse, vel duplex prono meri, vel duplicem praepositionem, vel etiam articulum, ubi minime eum exspecta Veris, Onere, quod epexegeticum est dicendi genus. Pronominis haec sunt exempla : Ed. R. v. 246-248 :

Duplicis praepositionis idec Trach. V. 455 προς των θανόντων ληθενὸς θαυει υ πο . Ed. R. V. 949 πρὸς της τυ ης λωλεν, ουθε τουθ υ πο . alii l. v. 554 α τοισιν