De Dionysio Halicarnasseo historico, praecipuo historiae juris romani fonte ...

72쪽

Aeneam olim in Italiam venisse, iussa re apertius, quam iis, ne a Romanis Graccisque in sacrificiis estisque diebua fierent, declarari profitetur. I. c. 49. pag. 24. Cf. myn. Excum L ad Aeneid. libr. ni. Excurs. i. ad libr. v. Excura re ad lar. I. Sacra ab Evandro et Herces ins tuta suo temporis adhuc apud Romanos usitata suisse demonstrat. I. α 12. α 34. . M. P. 7. c. 39. p. io 3 4 3 Erruscos ardis oriundo esse Dionysius ob diserepantem

74쪽

viri' c hi thro aidm6enti hi etymologiis a Dionysio comprobatis acquieverunt, saevius eum incusaverunt erroris. Qua de re ipsi Dionysii interpretes consulendi sunti Nonnullos e nobilissimis rerum Romanarum autoribus a Dionysio vituphrάri: quod temporum rationem neglexerint, innuimus. Etiam LivIam saepissime in temporum ratione lapsam se

constati

exigendae operam dedit. - .

atoriam accommodavit, etiam ad illor ita poetas eam direxit: Trojam ex ginatam, atque lymeiades mandem ratibniai ante eum sequutus erat Cato, nec absurde, ut te Rothan uar Janis genus traxisse ratus rλ

nysius L c. 71 1o. i

EL 'Bieb r. I. a. seqq. De tempore, quo bmulus, Rheae Silviae mitis, Romam eo diderit, Timaeum, L. Cincium, P. Cato ni autores'as L M

75쪽

mam so vi σου sine consuram esse prurit . L. Cincitis

alint C - originem M Troiam bessi tempora refert Veia

n. c. s. Di0nrsu, eo resinit, qui, cum anno Urbis a M. Romanis me laborantibi a rex Syracusarum fiumentum mise-

76쪽

rit, δὲ uητακοτες των - τους ο ους διριβοῦ. --οὐτου γον δηλουι, αλλ κη τὸ προςτυχον αποφαινομενει fuisse illum Dis nysium contenderent; ipse Gelonem is tempore summittit rei Publicae Syracusanae tenuisse docet IV. c. 6, 7. Tarquiὰium Superbum fuisse Prisci nepotem, minime filium demonstrat. Si L. et Arnus arquinii, ut communis fert opinio, risci lis inissent, sororis filias duxissent; quod Mihinis moribus prohibitum. Cf. Bain hiis iurispr. Rhin. ed. stockmann. p. 366. s. tX. ibi citi. - Dixerit quidem forte aliquis, fabulas illas non ad easdem leges adstringeridas esse, quibus certior historia subieeta sit oportet, uetique a quinii et Tulliae matrimonium mihi protuleri verum has ipsas nuptias ut incesta neque Patrem, neque matrem Tulliae appro-hasse, ionysius IV. do. p. 718. claris' vertam edoeet. cf. Waelismum p. 166. not. 36. Fiebubr. I. 242, 243. ' Seripsit etIam Dionysius atque edidit Pecusarem de ratione temporum librum, ut ex I. c. 74 p. 188. constac Cujus libri Cia mens Alexandrinus a. Sem. meminit. Casais ad Di in L l.

Ex iiise jam satis apparet, quanta cum eruditione quatrioque cum acumine Dionysius Romanam historiam tractavern, et quam multum ejus fidei tribuetidum sit. Nunquam tamen conjecturis circa nimium obsoletas a sive mo-ent res tempus absumit quo iii genere hodie e

77쪽

csa Misari s 3. - 3 P. 36, 37. c. 48. P. ao, axe. 56. l. 143. o. 61. l. 155 63. l. 58. c. 73. P. 86, I 87. c. 75. P 10a. c. s. . oo, a. a. c. 7. - V 26, 227. . M. P. 229. ' .n c. a. p. 61. c. 13. P. 262, 263. c. 31. P. 3o3. c. 47 α 56. c. 59. P. 362. c. i. P. 366. a. p. 389q. m. c. 35. P. 17. V. c. 7. P. 885. . s. c. 8 P. 889. . . . lo26. Quaeque praecipua viri laus est, in aliorum scriptorum Sententiis examinandi rejiciendisque nunquam contemtim de iis cu- tu est. Suam quacunque de re Sententiam semper fere ita protulit, ut aliam meliorem haud excluserit.

a. e. p. I. c. s. P. 6 init. c. ω P. 53. V. 4. I. c. 14. P. 265. v. 9 α 6. P. 268. V. O. c. 22. P 28o. c. a. c. 59. P. 362. o. o. P. 386. v. 5 i. c. l. P. 388. V. est. c. 73. P. 395. inium α. 18. P. 494. tuu IV. e. 56 P. 776. V. Pen. ULM, P. 3, c. 5. p. 469. V. 6-8. Saepe tiam suam Sententiam addito φασί vel alio talismodi vocabulo veluti ex alius Persona protuIit. I investigandis eventuum causis nunquam temere homInum improbitatem tectosque dolos, sed alia Potius omnia cuia pari C e. III. Q 35. VIII. c. o. extri Ut vero Dionysius Thucydidem praeiudicata opinione ea-ptum ad historiam scribendam accessisse criminatur, ita idem

hoc crimen in ipsum conjici lo; quod jam diluere studebi-

78쪽

mn scilicet Romam ab eo perperam pro oractorem eoisma

haberi dicunt. CLmicali pari. 1 cap. - . mp. l. . i5 1 sqq.

λουμνης νυν Αρκαδίας, α πιο πείΘομιαι μεε ο ματα το τε ἐκ τῆς τοτε ab Αἱμονίας, νον δὲ Ε ετταλίας καλουμώνης Πελασοί τρίτοι δε οἱ τυ Eυανδερ παραγναθέντες Ε Ιταλίαν,ει Παλαντίου πολεως μετα δὲ τουτου των συν Ηρακῖ- θνατευομνων Πελοποννησίων Ἐπειοί, κ, νενεμαι, οἷς προ κον τι μώμα-ο τελευταῖοι δε οἱ δασοδεέντες ἀν Αἰνεία Τρδες ἐξ υίου τε κώ Δαρδανου - τῶν αμ- ρ κων πολεων. Siculos, antiquissimos Latii incolas, indigenas suisse Dionysius alti II in s. P. 234. Cf. mcali Parti . mP. 6. x54. m. c. a. P. 46 sqq. Aborigines ex Arcadia duce oenotrix in haec Ioha delatos esSe neque multum post ebs in eandem resonin v nisse Pelasgos, I. c. 7. SqΦα Μῖcali part M aP. . Siculosque e sedibus suis ejecto in Siciliani transmirasse demonstrat. Deinde cire tempora belli et Huni Pelasgorum gente

agrorum sterilitate omniumque rerum Penuria vexatam tantum.

non universam interiisse; iamque aliam Graecorum manum, A eades, Evandro duce ad hunc locum amrectam esse, I. e. 31 33. neque non Herculem cum magno popularium existituis eandem regionem venisse tradi. c. 34--44.

79쪽

Quae eum isa essent Romanis Graecum genus adscribi necesse erati Neque non in miversa historia Dionysius id egit, ut argumenta conquireret, quibus illam sententiam suam confirmareti IV. c. 26. P. O6. .eolumnam, a Servio Tullio in mam riam foederis cum Latinis isti enectum,. ejusmodi teris inscri-Ptam esse dicit, quae ad veterum Graemum. itprarum similitudinem accederenti m -- τι οὐ μιαρον τε - ον του mi eους λω τους ο&---- 'ο π1α - - - δε λυμ' - ουχροωτο οραριι -- μους βάρβαρο φ . . . . . Cf. Dirksen. Civilisti Abhdi tom. . . , . Latinarum literarum eandem paene suisse, quam Veterum Grap- earum, Armam, etiam minius Histor Natur. v. s. traditi etiam . . isto init ibi anteverri i coli mean parti . - 29. P. alm

n. c. 34. p. R. extri III. c. o. v. eas. extri c. 26 P. 7 4. v αε. p. 86o VII. ini o - . ι , Neque Dicmysius id negleniat, ut vimquam Romanos barbaris in civitatem receptis Graecum sanguinem visasae demonsi reti Le c. II c. 35. ore. c. 36. P. 3 2. u. c. 5o D 343. c. 53. P. 348. Ita Sabinos, ut supra monuimus, a LacedMnoniis evus traxisse contendit IL, 49 p. 34 3. , ne Romani illis in civitatem receptis barbaros recepisse viderentur.

80쪽

In Rus 1 11 . sqq. ficti in m cstae m)sms-, - immune turpi e re sinus barbaros in enasque, Ooare,.φ'-lulaminus eos cum Siculis Oenostriis contundere, die Mactan in Dag 5- . eos a Celtis oriandos uisse ro ramoni Dionysius, quo Aborigmes ex Arcadia fuisse oriundos Vm teret, Catonis praecipue et C. Sempronii inmmonio usus, 'LQuam argumentationem Niebubrius L isto invidis Humervis

impugnat . . M

ouis Aborigines suisse Umbros statuiti IPininis apud Nostrum a riue autore leguntur, 'Masi aediset .eorum auxilio Aborigines ad subigendos iculosus1 caetera, Ni vhrius I. 66. ut scutio et commentitia reaicitimo unquam Pelasgos ex Graeci in Italiam transmigrasse negati Miter Wachsmum p. 79. 9ε- m. Neme lite se Mandro in rius I. 124, in sentu; licet quae de Evandro resemotum me anuquistimas nec al unde advectas Romanorum b-R-- a sint. Wac mussimario isqq. me liri. adstipula uri i 1 si Dioinius de-cudis in Italiam adventu refert, eo turpite lapsum M. Nieb M I. 22 ..ira contendit 4aneum, Sabinorum Deum, mini- Her uiam alas antiquo eis veneratos; abutam, qua esculas in has in 'ratur, a serioris natis GraecisS inventam esse peri e CL achamissi pag. εοι