장음표시 사용
271쪽
Quod in tragoediis Graecorum usitatum suit, ut chori P sve aliquot personae vel omnes singulae separatim loquere tur canerentve, id etiam comoediarum scriptores imitatos esse Vespae Aristophanis duobus carminibus testantur luc lentissime. Thorum illius fabulae Aristophanes ex senibus composuit, hominibus pauperibus, cupidissime fungentibus munere iudicum, quo et vitam mercede iudiciali sustineant et expleant invidiam suam multandis divitibus, quo proditionis insimulaverint. Similis apud nos quoque olim damnandi cupiditas in mulieres artium magicarum Suspectas saeviit nunc autem contrarium iurorem mollities seculi caussidicis et iudicibus inspiravit, quum homines lacinorosos ut mentis non compotes subtrahere supplicio allaborant. Sic hodierna sere ubique similia antiquis inveniuntur. Illi igitur Aristophanis damnatores senes ante lucem pueris latereas, praeserentibus ad tribunal tendunt, in via Philocleonem ev
eaturi, quem eadem illa cupiditate flagrantem filius domi in custodia tenet. Pueri isti si nihil nisi praelucerent, lacile videri possent non esse in choreulis numerandi. at et collo quuntur cum senibus et canunt postea autem, Cleonem arcessere iussi, abeunt ab orchestra. Ac putet quis fortasses regandos esse a Viginti quattuor choreutis, non solum quia dimittuntur ubi non amplius opus est pueris, sed etiam quod spectatorum caussa veros introduci pueros oportuerit, ne offensui essent adulti puerorum partibus ungentes potuisse enim dicta istorum puerorum eodem modo, quo quum in tragoedia pueri loquuntur a choreulis vel histrionibus r citari canive Quamquam hoc parum veri simile est amquod horum argumentorum gravissimn est non recis in Edita est a. 843.
272쪽
25 ARISTOPHA M. pueros ab adultis agi id non magni pondoris esse videbitur, si quis meminerit etiam in re foenica, ut in pisturis et anaglyphis, multa signis quibusdam indicata, res ipsas Memimaginationi spectantium relictas esse. Quod si iis choreutis, p. 4 qui staturairmissimi essent, puerorum partes tributas putabimus, poterant illi e facilius pro pueris haberi, quod γnatus eorum pueros significabat. Notum est enim ex iis, quae Pollux rettulit, singulis et astatibus et ueniis si officiis
certa persona certoSque quum vestium tum maxime capillamentorum ornatus constitutos suisse, ut, simulatque quis conspiceretur, Statim quis et qualis esset spectatores inteli gereat. Sumamus igitur ex choreuti captos Me pueros. Eo autem quot numero suisse censebimus In libris quidem quae pueris tribuuntur, trium esse puerorum Videntur. Cuius
rei rationem hanc esse, quod isti tres in fine sabulae ad salsetandos Carcini poetae tragici filios, quorum nota erat co poris brevitas, adhibiti fuerint, suspicatus est Carolus Beer, Coburgensis, perutilem ille olim operam Aristophanis como diis praestiturus, quippe nisi accurata interpretatione se a
gressa Vanam Se emendationem Sciens. Illa in ultima scena,
quae es a v. s. r. Muin soli duo histriones in scena sint, quorum alter servum Xanthiam, alter Philocleonem agit, praeter hos autem pro an tres Carcinidas, nihil illi quidem verborum facientes, sed una cum Philocleone omnes simul saltantes, ad eam saltationem NKeuti Opus erat, dum te tius bistrio, ut videtur, Carcini personam gerens, Spectatum accedebat. Saltationem istam in orchestra actam rodere
videtur finis sabulae, qui hic est:
273쪽
-.α στροβει, παραβαινε κυκλον καὶ γάστρισον
ησθεις ἐπὶ τωσιν ἐαυτου παισὶ τῶς τριορχοις. P. HI ἐξάγετ, εἰ τι φιλει --μενοι, - ζε - ὴμῶς ταν τουτο α ουδε- πω πάρος δεδροκεν,ορο-μενο οπις ἀπήλλαξεν χοριν τρον 'δῶν. Sic haec scribenda sunt, in quibus κυκλοσοβεῖτε ex G. Di Orfiti coniectura assumpsi. Videbuntur haec bene inter se congruere, re choreuias, qui postquam pueros egerunt ad
Cleonem ablegati sunt, in fine sabulae ut filios Carcini redire,
eoque confirmari numerum trium puerorum. Et tamen hic numerus valde suspectus est. Non solum enim qui dimissis tribus pueris relinquuntur unus et viginti senes insolitam praebent chori quadrati formam ter septenum vel septies ternum choreutarum, Sed etiam, quum in re scisica omnia aequaliter distribui mos fuerit, perturbaretur iusta perSOnarum descriptio, nisi quattuor pueri ad Cleonem ablegarentur. Conveniunt autem quattuor etiam eo, quod choro in quater senos diviso singuli ordines puerum cum latem habent. pluribus quidem quam quattuor pueris ad praelucendum non opus erat, ineptusque suisset poeta, si sine caussa minuisset
numerum Senum. eque vero credibile est, solum de toto eboro quartum puerum mutam pereonam egisSe. Et est prosecto inter ea, quae senes loqui putabantur, quod puero isti standum videatur. Mansisse igitur in orchestra credemus Lginii senes, postquam pueri abierunt. Venio nunc ad id, quod ostendere volebam, Aristoph nem omnes viginti quattuor choreutas Singulatim loquentes fecisse. Quod ille sic instituit, ut conservaretur aequali pR lium distributio, et consociaretur tamen cum liberiore sorma familiaris colloquii. am in primo carmine a v. 230. duo sunt Sermones, unus Versibus scriptus iambicis septenariis XVIII qui os inter primos sex choreutas divisus Eum alter sermo excipit, habens versus XXIV ex dimetro iambico et trochaico thyphallico, in quo alii sex, quorum duo, ut Opinor, pueri sunt, inter se colloquuntur. Sequitur cantus duo stropharum paria continens, cuius in utravis primarum Stro-
274쪽
256 ARISTOP Ν .pharum quattuor choreutae canunt, alterae autem duae Strophae inter eos, qui reliqui sunt quattuor choreutae sunt duvisae Decantatis his strophis respondet choro intus Philocle0.Τum statim sequitur alterum carm- , colloquium continens chori cum Phil leone, interloquentibus huius filio dei cleone et servi Sosia, eique succedente Xanthia. Huius quoque carminis in priore parte singulae strophaerae Senum dicta habent in altera autem parte, quoniam dimissi pueris Octo Senes remanent, his dari conveniebat quae antistrophica sunt. Quum vero in illa parte senes loquantur quattuordecim, sex senes iterum uncti sint dicendi ossicio necesse est ius igitur ea quae non sunt antistrophica assignari oportebat. Itaque in ista parte illius carminis iterati sunt numeri primorum Sex enum. Sed quoniam haec nisi oculis subiecta iud, cari nequeunt, adscripsi ipsa carmina additis numeris loquentium, subiectisque adnotationibus, ubi aliquid monendum videbatur. O. α χώρει, προμιν ἐρρωμνιος ω κωμία βρα- 230 μνεις 3μα τον - ου μντοι προ του γ ὰλ ῆσνθιὰς κύνειος. νυνὶ δὲ κρείττων στί σου λαρινάδρὶς δίζειν. Ao. r. ὁ Στρυμιόδωρε Κονθυλευ, βελτιστε συνμαοτων,
V. 2.2. Legebatur με Ουν. At hic aut sortiore parti cula opus fuit, aut dici debuit osν, ut est V 262.
275쪽
ηγεi ἄν ἄδων Φρυνίχου καὶ γάρ συνώνηρφιλφας ἀλλά μοι δοκεῖ στάντας ενθάδ Bνδρες 270 V. 247. Pro λαθων posui λίθος ex cod. Ven. on est enim quod tot homines grassatorem metuant. V. 249. Codex Venetus χα θεν. Alii libri χαμαθεν.
V. 259. Legebatur βορβορος At quomodo hic senex, altero ut lutum vitaret monito, ὰλλὰ dicere potest quomodo, quod gravius est, si et ipse se in luto incedere sentit, non pluisse potius, quam intra quartum diem suturam esse pluviam dicere Immo durum sibi atque arefactum Solum Videri dicat necesse est. Expedit rem optimus ille codex Venetus, qui βάρβαρον praeben Veram Scripturam monstrist. V. 262. Puero dandum putavi hoc distichon. morum est enim lucernas observare, ut laternas gestantium.
276쪽
καὶ γὰρ ἁνὴρ παχυς ῆκει των προδοντων τὰπὶ Θράκης, V. 278. Addidi Loo , quod excidisse et res et metrum indicant. Deinde legebatur εἶ ἐφλεγιμηνεν αυτου, quae m nisest interpretatio est, nec potuit vocali ante μ corripi. V. 286. Deerat hic orsus oportebat vero iisdem e bis hanc stropham finiri, quibus finitur quae sequitur in Opha. Cedunt enim hi senes locum suum iis, qui alteram strophamante domum Philocleonis cantaturi sunt. V. 297. Quo haec spectarent non latuit Guillelmum Roscherum in eo libro quem de Thucydide scripsit p. 8.Addere poterat, ipsum historiarum scriptorem Thucydidem eo, quod ἀνὴρ παχυς vocatur, signi ari.
277쪽
ρορον ἐγ- ιν V. 363. Legebatur οῖμαι δε- ψει ὰs γάλως ή-R θεν, ε παῖ Integerrima sunt, quae his in altera stropha respondentis 3 2. Quare hic eiectis, παῖ mutandus erat
V. 309. Addidi λε, ut est in versu qui huic respondet. V. 342 Pindari verba, quae Aristophanes spectavit, iuscholio sic corrupta proStant πανδείματο μεν περ ποντιον .
Eiλας πυρον ερον Non dubitandum videtur, quin Pindarus de ponte a Xerxe iacto Scripserit: τὰν δείματο μν περποντιον πυρον Ελλας ερον ConSeque . St, ut πορον non sit pro πορισμον dictum, quae est Scholiastae interpretatio, inepte edundantibus quae adiecta sunt Ελλας Ἀμν, sed totum hoc πόρον 'Lγλα ιερον significet offugium V. 343. Scholiastos codicis Venet quum videret impeditam esse huius confabulationis rationem, ad se V. 342. hoc adnotavit: - δυὰκ ἐχ-σατο ου κα-ς παιδες γάρώσι καὶ πατερες ως εν προς-ον προς ἐν. Ac legebatur sane etiam hic, μὰ ἱ οπι εγωγε νων οἶδ' ποθεν γε δειπνον εσται, metri non Satis exaequatis. Senem istum, qui chori vicesimus secundus est, duos ubere filios, '
278쪽
p. ' 345 ILA. f. τί με δῆτ, ω μελεα μῆτερ, τικτες, ἐν μοι πράγματα βο-εis παρεχης suis. κά -ονητον αρ' οἱ νυλάκιόν, εἶχον, ἄγαλμα.LIA. r. 4, πάρα νων στενάζειν. - φίλοι, κατατήκομαι
ἀλλα γὰρ in οἷος τ ετ εἰμαδειν, τί ποιήσω; τηρουμαι δ' π τωνδ ἐπεὶ 325 βουλομαί γε πάλαι μεθ' - μων ἐλθων ἐπὶ του καδέ
ὰπ εό πιτ, ευ μεγαβροντα, ii με ποίησον καπνον ξαίφνης, paret ex iis, quae dicit V. 305 et 307. Seqq. orum puer rum alter ficos sibi mi optaverat idem . 347. rustra se sacculum gerere queritur: quod ille quum respondeat ei, qui se insortunio natum dolet, hic alius sit necesse est. Atqui is sine dubio ille est, qui quaesivit, unde victum habituri essent, si archon iudicium non convocaret. Ergo hic non est ille, qui ficos rogaverat, Sed frater eius. Is vero recte dicit νων, se et fratrem in mente habens. Eosdem autem etiam patrem, quum respondet, dicere convenit. Quare, quod etiam metro aptum est, sτοι σφων πω οἶδ' exhibui. Praeterea etsi illud παπαῖ φευ a patre puerorum dici potuit, tamen satius Videbatur, hunc illa tantum quae sequuntur verba dicere, exclamationem istam autem alius Senis, qui est quartu et vicesimus, esse, horrenda omnibus illis iudicibus cogitatione exterriti. Ad eum igitur modum personas designaVi. V. 349. Editum erat φίλοι, πάλαι μεν τήκομαι διὰ τῆς οπῆς Codices praebuerunt φίλοι, τηκομαι μεν, metro non inusitato quidem, sed hic non apto. Quare κατατήκομαι scripsi, ut in versu a metricis turbato.
V. 328. Legebatur H o Zευ μεγα βροντα, quω ineptum est, neque aptum fit scribendo u ω πιο, ετ, μεγα βροντήσας. Reiskii emendati est μεγαβροντα.
279쪽
τουτον τον νευδαμάριαξυν. τολμησον, αναξ, χαρίσασθαί μιοι πάθος οι τείρας, ii με κεραυνωδιατινθαλεω σποδισον ταχέως,
κἄπειτ νελών si ποφυσήσας 335εις οξάλμην εμβαλε θερμήν, δῆτα λιθον φ ποιησον, ἐφ ου
νε, ι δεινολογοκλέων ἀρV. 345. Addidi . Genuina sunt haec verba et non adiecta interpretando φεξιν. Nam Si Hesychius φεξιν per χαριν, νεκα, προφασιν interpretatur, non haec est nominis illius significatio, sed solum ille ponere debebat, quod his addit, ἐποχήν, quia φεξιν non aliter χάριν, νεκα, προφασιν significare potest, quam ubi quid impediendi cohibendique caussa fieri dicit .. V. 349. Codices plerique habent 4 ημολογοκλεων, oro λενις τι περι των νεων λη θες. Quod in Veneto legitur δημ γος Κλεων, aperta interpretati est. Patet haec o rupta esse. Nam hoc nomen ημολογοκλεων vituperationem Cleonis continet, quem tantum abest ut Vitupere chorus, eum ut potius admiretur et studiose sectetur. Neque aut των νεων, aut τῶν νεων dici potuit, non solum quia non apparet quid de navibus aut iuvenibus dicere potuerit Philocleo, sed etiam quia certum quid et singulareo minandum erat, ex quo de proditione suspectus fieret Bdeircleo. Itaque et δεινολογοκλειον posui, quo clamosu Vituperator Cleonis significatur, et addito ἄρα scripsi περὶ
280쪽
350 τι λεγεις τι περὶ Τορωναί- - αληθες ου γαρ αν πονουτος ανὴρ του ἐτολμησεν λεγειν, Mμὴ ξυνωριοτης τις ήν. o. L is ἐκ τουτων ωρα τινα σοι ζη ἐν καινὴν ἐπίνοιαν, 355 τις σε λάθρα τανδρος τουδ κατακναι δευρωποι
κοωδείς μ φυλαττ- ὰλ ἐξῆν μοι Τορωναίων. Nam paullo ante miam Vespae editae sunt Io rona potitus erat Brasidas iactionis cuiusdam Τοronaeorum auxilio, quam r- narravit Thiwydides IV 440. seqq. De ista actione quod vera dixerit illocleo custodiri ni a filio, ut, partieipe coniurationis, coniicit chorus eoque respicit etiam infra v. 483. V. 358. Libri διορυξαι Sed quum Hesychius ad ot verit διαλέξαι, διορυξαι atque etiam in Lysistrata v. 20. διαλέγουσαν se οστὴν legatur, non videtur dubitare posse, quin usitata locuti meritis αλεγειν οπήν, quod proprie est discernere, hoc est diducere diducendoque aperire.