장음표시 사용
251쪽
EURIPIDES. 233quitur Supererat μακαρί. . . quod male supplevit interpolator. Debebat sic ἐκ κάθησο δετρο μου ποδος, τέκνον,
προ μητερ 'Iφιγενεια, συ δε σε μακαρισαι ξεναισι ταιςδε πλησία σταθεισα δος.
Monet Iphigeniam, ut gratulationes accipiat virginum. Etiam qui haec sequitur versus inepte integratus est. Fuerat Opinor, καὶ μυρο δη σον πατερα προςστείχονθ' ὁρῶ.Deinde . 63 . scribendum ποδρα ιιου α et V 642. cum codd. χρή, nisi Vulgatum χρῶ pravatum est ex δρα. V. 6 9. recte Blanifieidius in gloss. Sept. c. heb. 224. videtur Dηλον scribi voluisse, salsus tamen eo, quod κηλον diversa Significatione esse dicit. Immo epicorum est; unde in carmine melico apud Sophoclem Electr. 2 4. V. 6 3 assentior nunc Elmsteio μιάλιστα παίδων τουδ σου ἐγελ τεκον scribenti. V. 655 dubitari potest an σεθεν interpolatori sit, quum πάτερ excidisset. V. 66ι recte Porsonus, ἄλλους λεῖ πρόσθ' ἡμε διολέσαντ εχει. Quod dicit , necessitatem intelligit sacrificii. V. 670. rectius ortasse Scribetur,
ἐς ταυτ γω σοι συ τε, θυγάτερ, μεις πατρί, V. 6 2 autem ε ὴν καλον σε κὰμ σοι συμπλουν πειν. V. 673. recte Pol SODUS, ετ εστι καὶ σοὶ πλους, ιν μνήσει πατρος,
ut credat Iphigenia se prius quam nuptum detur alio deductum iri. Alioqui videretur illa nihil de nuptiis suis inaudisse.
V. 677 recte put receptum ab Hariungo esse quod conieceram, ἔα γ' ἐπεὶ ου χρὴ τοιάδ' είδέναι ρας. v. 684. Elmsteius ἐστήξεις. V. 68 . frustra laboratur in explicanda sententia. E cidit Versus, fortasse per errorem ex ἐκτὼ quod in eo fuerat
χωρε ει μελάθρων ἐντος, ῶς με ἀνδράσιν p. 3
V. 707. recte sane Geelius ad Phoen. p. 249. Θέτιν re quirebat, sed non opus erat ut κορχὶν potius expelleret, quam sine caussa iteratum Πηλευς:Πηυυς ὁ δ εσχε Νηρεως κορη Θετιν. V. 7 6 delendum puto φευ quod videtur interpolator
252쪽
23 EURIPIDES. addidisse, quum in codice quem ante oculos habebat esset omissum. V. 721. recte DObraeus πήξεις. V. 733 quum non sit Atticum πείθεσθαι iunctum gen tivo, Scribendum puto, τί χρῆμα πείθεσθαι γὰρ εἰθίσμεσθά σοι. V. 7 3. recte arklanduS, καλον τεκουσαν τὰ ιιά μ δουναι Dνα. V. 7 8. ineptum est additamentum interpolatoris. Quo VerSu primum carmini chorici Stropharum par male sibi respondentes habet, facile corrigi possunt. V. 77s. etiam sine metri indicio Φρυγες pro Τρωες scriptum fuisse apertum est. V. 772. ἄλγος Scribendum pro ποντιος , V. 776. Ζηνὸς κουρων. Tanto turpiu proximarum reliquiae Stroepharum ab interpolatore, qui eas pro epodo habuit, tractatae sunt Videntur eae sic scriptae suisse: Περγαμον δ' Πιον τε Φρυγων πολιν, στρ.λαῖνους περὶ πυργους θεοδμητά τε τείχη
στήσουσι παρ στοῖς μυθευσαι τάδ' ἐς λλήλας. Sequitur epodus, cuiu primum Versum Dobraeus emendavit, in altero interpolator τανυσας addidit τίς ἄρα si ευπλοκάμου κομας ρυμα θακρυοεν πατρίδος p. 6 λομενα ὰπολωτιεῖ διὰ σε τὰν κυκνου δολιχαυχενος γονον, εἰ φάτις τυμος ω σε - -
253쪽
EURIPIDES. 235 Iam chilles desidiae pertaesus convenire cupit Agamemnonem, non ille verens, ut Hartungu putat, ne langue scat bellandi cupido apud eos, qui coniuges et liberos domi reliquerint, sed pari ardore omnes bellum expetere videns: quare Veraus 840. quaestionem contineat necesse est, nisi quis scribere olet πας εὐίσου γαρ μένομεν φριπου πιλας. Tum quibus argumentis alii Agamemnonem ut vela dare iubeat hortaturi sint, illis relinquens, ipse Myrmidonum impatientiam est declar3turUS. V. 830. restituenda editionum Scriptura, αι, ὁ , τι
σε ι το σωφρονεiν. V. 845. Se I aut περι γάμου Scribendum, aut addito τε, πασιν τοδ εμπεφυκεν, αίδεισθαι φίλους καινους θ' ρωσι καὶ γάμου μεμνqμένους.
Aliter redundaret καί. V. 874. scribendumo λογος ες μήλλον ἄν ως εὐχρόνον ενι δ' κνον τινά. V. 89 . recte Matthiae delevit copulam, V. 945. autem Mai Mandus scripsit προ σε δεξιῶς. V. 17. credat melior bus numeris Euripidem scripsisse,
ου εχω βωμον τι ἄλλον κατανυγειν ' σον γονυ, vel καταφυγήν.
V. 25. Excidit versus vix enim dubitari potest, quin dixerit Achilles,
V. 928. 29. qui in libris choro tributi Sunt, non pugnabo si quis ab interpolatore additos censebit.
V. 940. nescio an rectius Scribatur τοσουτο , ἱκτον περιβαλων, καταστελῶ. V. 949. Hunc versum interpolator ex Helenae . 62. p. 7 ουαιμον, ω ὰνάξ ni τιμώμεθα, Videtur SumpSiSSe.
V. 952 953. Probanda esset Hariungi coniectura, γὰοηχί 'λεως, nisi hi duo versus ab interpolatore adiecti viderentur, repeti Olente, quod, 944 9 5 dictum erat. Alieni enim sunt hic, ubi indignatur Achilles, quod postha
beatur Menelao. V. 962. sententia negationem postulat τίς δε μάντις
οηκώνην ς λθ ληθῆ, πολλὰ δε ψευδῆ λεγε τυχών; V. 965. Recte Hartungus illud stolide atque importune
254쪽
236 URIPIDES. dictum μυρίαι κορα θηρωσι λεκτρον του ιιον, interpolatori reddens Scripsit,
Perorationem Achillis v. 979. stultissimam esse nemo non concedet Maalando. lacunosos versus pro suo ingeni 0 interpolator explevit, coniiciat qui scriptum fuisse, αλλ ησυχαζε φω ἐγω πεφηνά σοι
V. 995 Si Clytaemnestra, ut interpretes putant, de nuptiis, quas olim uxorem ducens Achilles facturus esset, loqueretur, dicere deberet σολι μελλουσιν γάμοις Nunc in librorum scriptura dicit, malum portendi Achilli, si per has quae suturae fingantur nuptias pereat Iphigenia. V. 4029. scribendum,
καλως δε κρανθεντων προς ηδονην φίλοις, σοί ταν γενοιτο καν μου χωρ ἐν τάδε.
V. 40 1 turpes habet numeros, nec θεος O SFllabum est post vocalem brevem, sed post longam, etiam sequente vocali, ut in Oreste v. 399. et Herc. sur. 3 6 utrobique in
ἁμαρ- τις ει θεός, si δίκαιος υ εφυς. Excipiendae videntur duae breves vocales unius longae Vice fungentes, ut in numero retico Iphigeniae v. 4305 Quare scribendum si is δε μεν μιν θεοί, δίκαιος ων,νηρ. In chorici carminis primae antistrophae initio non Thes- p. 8 Salae Virgines, Sed praescius futuri centaurus Chiro Achillem lumen Thessaliae fore vaticinatur. Torrupta sic restituenda puto V. 4068. ,,μεγα δ' ἀνεκλαγεν, , o Νηρυι ηορα,
Θεσσαλίδι πατρα μεγα φῶς, μάντις δ φοιβάδα μουσανείδεος ,γεννάσεις λείρων ἐξονομ άζων,
255쪽
EURIPIDES. 237,,ος ήξει χθονα λογχήρεσι συν Μυρμιμνωνασπισταla Πριαμοι κλειναν γαιαν ἐκπυρωοων, περ σώματι χρυσεωνοπλων ' φαιστοπονων κεκορυθμιενος ενδυν εὐθεας
Θετιδος, α ιν λικτεν. μακαριον τότε δαίμονες τὰς σπατριδος γάμον Νηρήδων θεσαν πρωτας Πηῖέως ν μεναίοις.
Sequebatur aliud par stropharum, cuius prior stropha in tam corros videtur folio scripta suisse, ut interpolator Varios e08que partim perineptos explendi conatus tentaret Quod nisi antistropha aliquanto integrior mansisset, ne divinandi quidem copia esset relicta. Sed quum tamen quid dictum suerit agnosci posse videatur, licebit tale quid suspicari:
σωφροσυνας τε πρόςωπον, ὁπότε το μεν ἄσεπτον χει, p.
δυναμιν ἁ ν ρετὰ -τοπισθεν Ῥατοῖς ἀμευλαι, ηιλ δε νομων κρατεῖ, καὶ μ' κοινος Θων βροτοις, μή τις Θων φθονος ελθη. In proxima scena, ubi Clytaemnestra confiteri Agam mnonem cogit sacrificandae filiae consilium, Valde perturbatum esse ordinem Versuum, nec dicta se iusto ordine e -
256쪽
M EURIPIDES.cipere, non est Obscurum Sensit hoc Hartungus, sed qua ille ratione versus collocavit, ea non Videntur omnia ita procedere, ut nihil inconcinnitatis relinquatur. Ego quidem re accurate perpensa, postquam Agamemno quaesivit ex filia quid eat, sic existim confessionem si audis ab eo exin queri: T. φευν 4430 ἱν αν λάβοιμι των ἐ/ιων αρχὴν λόγων 3
απασι γαρ πρωτοισι χρησασθαι παρα, καν στάτοισι κὰν μεσοισι πανταχου.
d νους οδ αυτος νουν χων ου τυγχάνει.
4435 V. τί δ' στιν ως μοι πάντες εἰς εν ῆκετε,
συγχυσιν χοντες καὶ ταραγμον ομμάτων. T. Ic ἄν ερωτήσω σε γενναίως, ποσι.
44 5 m. ιό πότνια ιοῖρα καὶ τυχη δαίμων τ ἐμός. A T. ψιός γε καὶ τῆς/ εἷς τριων δυςδαιμονων. . πωλόμεσθα προδεδοται τὰ κρυπτά μου. Ros ipsa loquitur. Quare hoc tantum addo, eiecisse me V 4443. α μη σε χρή, quae Xplendae Sententiae cauSS Videntur adscripta fuisse, unde εχ ῆσυχος pro singulari versu habitum. Atque aptius est, interpellari dissimulare volentem quid sit machinatuS. V. 459. Scribendum, p. ο βρεφος τε τουμιν ζῶν προςουδισας πάλφ, Egregia Scaligeri coniectura est προςουδίσας, qui tamen non debebat πάλι in πεδι' mutare Iacobsi autem debetur ζῶν. Deinde V 4464. recte arklandus, καὶ τω Λιός σε παῖ ἐμε δε συγγόνω πποισι μαρριαψον ἐπεστρατευσάτην. V. 4465. Scribendum οἷς σοι καταλλαχθεισα. V. 4476. displicent duo continui anapaesti, ut praestet πιενην Μενελεως. Ibidem scribendum puto
257쪽
h. e. si vel inimicissima carissimis emimus. V. 4488 recte Reifrius ἐνδεῖ scribendum esse, et hos tre VerSuS interr gando dici vidit, hac sententia num levi tantum praetextu opus St, ut te ego et quae Superstites erunt filiae ita ut me ritus eris excipiamus V. 202. nunc malim, ἐαν αυτους συπροθεμνος κτάνης V. 242. non opus Videtur artungi coniectura παιδ' ποστερησοριαι, quum ferri possit παιδος et στερησομαι. Thucydides III. 34. ἐπει/η ῆις Μυτιληνης
V. 220. expulsa interpolatoris sapientia, quam hausit ex Alcest. 358. scribendum: ε μεν ον υρφεως ειχον, ὁ πάτερ, λογον, πείθειν μάδου ους ἐβουλομην λογοις, ἐνταυν αν ῆλθον. V. 236. restituendum νυλά μι, Si Vera est Observatio Elmsteti, Atticis λάζυσθε tantum imperativo dici. s. 4237. scribendum videtur, τί δ' υτ circo σε πρεσβυν , ὰρ ἐςδεξομαι. V. 255 scribendum λ αῖδεσαί με καὶ κατοίκτειρον μου. V. 4267. Credam Euripidem ScripsiSSe δ με νεοσσος ουτος, ii δ' ηυξημνη. V. 4267 recte editor Britannus Relahit δεινῶς δ' ενι μοι vindicaVit. V. 276 4277. Hic duo versus non minus inepti Sunt, quam quae similiter scripta v. 53 -537. eiici debere diactum St.
V. 4285. Bene animadvertit editor Britannus, non de buisse hic virgines Chalcidenses compellari, sed iterandum fuiSSe o τεκνον. Bene etiam Hartungus intellexit, respondere inter se anapaestos Clytaemnestrae et Iphigeniae, sed latuit eum aptior explendi via, quae tali est:
ιό τεκνον, ω τεκνον, Oi 'γώ θανάτου του σου μελεα φευγε σε πατηρ ιδη παραδους κατενεγκειν.
In melicis quae sequuntur editor Britannus, qui miro p. errore non vidit θεαις V. 4305. non de tribus deabus, quae ad Paridis iudicium venissent, sed de nymphis dictum esse, multa non bene administravit. Versus 340-4343. langui-
258쪽
2ι EURIPIDES. dissimum additamentum sunt interpolatoris, a cuius importunitate liberandi sunt etiam anapaesti V. 4325-4335, quos sic scriptos fuisse veri simile est: μή μοι ναῶν χαλκεμβολαδων πρυμνας δ' -λὰ δέξασθαι
τουςδ' εἷς ορμους ωφελεν ἐλάταν πομπαίαν, μηδ' ἁνταίαν Eυρλαοπνευσαι, πομπὰν Ζευς ἐλίσσωναυραν ἄλλοις ἄλλαν θνατῶν λαίφεσι, τοὶ μεν χαίρειν, ἄλλοισι ει λυπαν. V. 4357. insolentior producti sic removenda Videtur:
V. 4364. videtur υνιν Scribendum. V. 4388. certo non est Euripidis, ac vereor etiam ne pro duobus qui praecedunt hic unus ab eo positus suerit τὰς ε 3 λλουσα γυναικας μηκεδ αρπάζειν ἄν. V. 4397 recte HariunguS: τί το δίκαιον τουτ εχοιμεν ἄρ ανέντειπεῖν πος;
Quae a v. 4 40. Achilles Iphigeniae dicit, interpolator mira perversitate iudicii ineptissimis versibus auxit, quibus eiectis haec remane digna Achille oratio:
γαμεμνονος παῖ, μακάριον με τις θεωνεμελλε θήσειν, εὐτυχοιμι σῶν γάμων.
μειλον δε λεκτρων σων ποθος - εςερχεταιες την φυσιν με αντα γενναία γὰρ εἶ ορα , ἄθρησον θάνατος δεινον κακώ, χρησε δε καὶ συ τοi ἐμοῖς λογοις τάχα, οταν πελας σῆς φασγανον δερης δης.
Ad haec statim respondet Iphigenia v. 4428- 4432. quos sequuntur illi sex Achillis, quos in editione mea posui. Tum abit Achilles. In melicis, quibus quae genuina sunt finiuntur, nihil estp quod iure suspectum Sit, praeter additum V. 452 . σφαγεισαν. Nam et metrum requirit dochmium, et Sententia opus Sttali, σπευδε ει προς το δεον. Infelices conatus, quibus quidam non solum metra, sed omnem carminis concinnitatem
259쪽
EURIPIDES. et mustatem perdiderunt, resutari non est operae pretium. Quae post v 4536. addita sunt, multo post Euripidem ab homine valde indocto assuta esse monuit Orsonus Euripides quo modo sabulam finiverit nescimus, possemusque in huius rei ignoratione acquiescere, nisi Aelianus in historia animalium VII, 29. scripsisset, 4 ει τριπίδης ἐν τῆ
ἐλαφον δ' ' χαιων χερσι, - Βνσω φίλαις κερουσσαν ii σνάζοντες αυχήσουσι σην σφαζειν θυγατερα.
Quo Versu quum usgravius in prologo Agamemnoni ab Diana dictos putasset, remi , et, ut Videtur, OrSOnu QOS in extrema sabula positos iudicarunt, et remius quidem deam non Agamemnonem, sed Clytaemnestram consolatam esse existimavit. Hunc refutare studuit A. Matthiae eo, quod Euripides nusquam deorum interventu utatur, nisi ubi dignus vindice nodus incidat, ubi autem quo modo quid gestum sit explicet, semper deum post narrationem rei actae introducat: id vero pugnare cum versibus ab Aeliano servatis, ex quibus appareat nescire voluisse Dianam Graecos Iphigeniam ab se servatum iri aliud agentis calamo excidit servatam esse :unde suspicatus est versus illos alius potius poetae quam Euripidis esse Bremius quidem ut eos versu a prologo remmoVere hoc argumento uti debebat, quod ex tali initio nullo pacto emergere aliqua tragoedia potuerit: nam sive Agam mno sive Clytaemnestra consilium deae cognitum haberet, aut alteri aut ambobus nulla caussa esset metuendi dole dive de sorte filiae, sed securi vana specie sacrificii Menelaum, Achillem, denique totum exercitum Graecorum lud. sacerent. atthiae Vero parum circumspecte iudicaVit, quum iussi difficultatem putavit, si versus illos ad alium poetam re- serret manet enim difficultas, quia res per se absurda VH detur quae si defendi non potest, iniquum est alium poetam absurditatis insimulare, ut culpa liberetur Euripides sint test defendi, cur feratur in alio in Euripide autem non ratur Et credo ego posse optime, et ita ut etiam necessario introductam esse deam appareat. Peragi sacrificium, ad quod tota tragoedia spectat, omnino debuit itaque etiam necesse erat, ut Clytaemnestrae choroque nuntius aliquis narraret quo modo et Iphigenia ex oculis spectantium sublata et eius
260쪽
p is loco cerva humi iacere visa esset. At e re non est absoluta. Quaerimus enim quid factum virgine sit, qui eam 8 stulerit, quo sit abrepta Ad quae quum nemo respondere possit praeter Dianam, manifesta est deae adhibendae necessitas. Nunc poterat quidem poeta deam in scenam py ducere sed intelligebat graviore aliqua caussa pus esse uidea se in conspectum daret, quam, quae sola cogitari poteSt, ut aliquid solatii praeberet Clytaemnestrae. Quare prudenter eiusmodi rationem iniit, quae nec praesentiam deae exigeret, nec tamen careret eius auxilio Verba quae servavit Aelianus quum aeque Agamemnoni ac Clytaomnestrae dici potuerint, non dubium est quin dicta sint Clytaemnestrae Agam mnon enim irata erat Diana, no caussam habebat cur eum consolaretur tanto dignior miseratione erat Clytaemnestra, cui salso praetextu turpiter ereptam filiam impius pator morti tradiderat. Est autem praeter chorum Cirtaemnestra maxime, cui nuntius ut peractum sit sacrificium exponere debeat. Quod ille ubi fecit, veri simillimum est respondisse ei Cisaemnestrum acquiescere se eo quod actum sit ipsam enim deam interea, dum occupatus in immolanda filia esset Agamemno, sibi adstitisse, exposuisseque quo pacto seri tura esset Iphigeniam, quam sibi Tauris in templi suo sacerdotem sacere constituisset. Solet enim Euripides in fine tragoediarum sutura patefacere, ne quid de se ad integritatem argumenti videatur. Hoc igitur modo si subulam ab eo compositam putabimus, neque absurdi quidquam in illa pra dictione Dianae erit, nec discessisse meta a consuetudine Sua, sed tenuisse eam potius videbitur accuratissime.