Godofredi Hermanni Opvscvla

91쪽

ι πλατεῖαι πάντοθεν λογίοισιν ἐντὶ προςοδοι στρ. r. νασον ευκλεα τάνδε κοσμε. ἐπεί σφιν Ιακίδαι ἔπορον ξοχον αἶσαν αρετὰς ἀποδεικνυμενο ριεγάλας.πεταται δ' ἐπί τε θόνα καὶ διὰ θαλάσσας τηλοθεν, νυμ αυτων, in ἐς μίαπας 50 Μέμνονος ου, ἀπονοστήσαντος ἐπάλτο βαρυ δε σφινελκος Ἀχιλευς ἔμπεσε, - ἄζε αβαὶ - αρμάτων φαεννῶς io ευ ἐνάριξεν ους ἀκμῶ ντ. r. prarelinquitur, quae correctione indisneat. In qua quum νικάσαντα, nisi spreta librorum fide νικασαντ ρεφ υσκέοις scribatur, ferri nequeat, βοτμα autem Vel ex interpretatione vel ex correctione metrica Ortum Videri possit, Verisimile est scriptum fuisse: πο-

τέ νέν ποθ' ἡ λεοντος κρατεον ῆρεφε δασκίοις Φλιουντος πῶρογέοις ορεσιν Sic in Pyth. VIII. 28. est ἐστεφανωμενον ποέρΠαρνασσέδι. Sed quoniam nihil hic certum est, nisi suspectam esse epodorum in his versibus discrepantiam, satis habui scribere νικῶντηρεφε δασκίοις.

49 Addidi , aliter quam ante factum erat divisis Versibus. 5 in Logebatur: aρυ δέ σφιν νεῖκος εμπεσ' Ηιλλος χαμαὶ καπὰς αφ αρματρον Scholiastes βαρει- δε καὶ ἐπαχθῆ, μάχην δια φιλονεικέα Ῥυτοῖς ἐπεδειξεν ὁ Ἀχιλλεύς, τυις ιθέομνι, χαμαὶ κλένας τὸν Μέμνονα αυτις εκ τῶν αρμάτων κατελθών, τῆς

του λια οργέλου Legerat hic quoque νεῖκος sed tamen mulis aptius est, quod Schneidewinus ex Ahrenti emendatione recepit, βαρυ δέ σφιν ἔλκος. mutavi autem interpunctionem: nam illa χαριαζε αβαὶ ἀφ αρμάτων cum praecedentibus coniungebantur. Si Pindarus, quod sacile credi potest eumdem quem Quintus Smyrnaeus auctorem Secutus est, pedeStri certamine congressus cum

Memnon serebatur Achilles. Sic enim de eo Quintus II 404. δ αρ υτι τρέσας περιρενὶ έα πέτρηναυτέκα οἱ σχεδὀν ηλθε ριακρὰν δόρυ προσθε τιταινων, πεζος, πείψά- μποι σαν μετόπισθε κυδοιμου. 52 suorunt critici quidam Oo pro ους, quod scriptum in libris serendum erat, ut contractione facta in 'mine proprio, in Sertim quum usitata Pindaro sit genitivi forma ους, de qua dixit Boecthius ad Pyth. 03. Atque etsi fortasse defendi potest μος, quod probavit Ahrens in libro qui est de dialecto Dorica p. 238. non videtur illud tamen lectum esse a grammaticis. Nam ChoeroboscuS, qui . 332, 3. scribit: ἐστέον δε τι τ μεν διὰ του οος γενικῆ χρηνται οἶ Ιωνες, οἷον τῆς Σαπφδος, τῆς Aητοος, τῆ δε εἰς ους

92쪽

χεος ζακοτοιο καὶ ταυτα μεν παλαιότεροιοαν μάξιτον ευρον. - ιαι δὲ καὶ ωτις εχευν- με-αν 55 4 ὁ πὰρ ποδὶ ναος λισσομενον αἰεὶ κυμάτων λεγεται παντὶ μάλιστα μνειν θυμον. κοντι δ' πω νωτω μεθεπων δίδυμον ἄχθος ἄγγελος βαν πέμπτον ἐπ εικοσι τουτο γαρτωνευχος ἀγωνων πιο, τους ἐνεπο- ἰερους, Π γ 60 Ἀλκιμίδα δ, παρομεν κλειτὰ γενεά. δυο μεν Κρονίου παρ τεμενει, παῖ, iura ἐνοσφισε καὶ σε, Πολυτιμίδα,

οἱ Ἀττικοὶ καὶ κ κοινη διάλεκτος, eadem pagina V. 33 unum ait ex Pindari, prosere dativi soluu exemplum Πυθοῖ 53 Vulgo ταυτα Correxit Pauwius. 57 Scholiastes μεταφορῆ κέχρηται τι των ποζυγέων ση-μαόνει γὰρ τι heουσίως θω τουτο τ μερος πέμειν δίδυμονυπάρχον. -υνο δέ φησιν ri τι συν τε τον δελκιμέδην μνῆσαι συμπαραλαμ νειν μέλλει καὶ reciινον του ἀλείπτου Μελσέου fτὸ του λκιμέδου καὶ τωτων δινητῶν κυὶ γὰρ Atείνους καὶενεν τρόπον τους Αἰακιδας υρινησε καὶ αυτον τὸν θέλκιμέδην Non videtur dubitandum esse quin Alcimidae et olesiae laudem in mente habuerit Pindarus.

66 Quum legeretur λκιμέδας d. ἐπάρκεσε κλειτ γενεβ,

Schmidius correxerat Αλκεμέδα o γ παρκεσε κλειτὰ γενεα rio ογε poni debebat O τε. 62 Vulgo παῖ, σέ- ἐνδοφισε ιμίδαν Ald recti, ae ετ Med. B. παῖς ε ἐνόσφισε καὶ II ολυτιμέδα Cod. Aug. παῖ, σέ τἐ,δσφισε καὶ IIoλυτιμέδαν. uum scholiastes quoque hunc puerum Polytimidam Vocet, nuper scriptum est καὶ Πουλυτιμίδαν quod etsi defendi potest, tamen Pindarus, credo, praetulisset δἐ II ολυ--τιμέδαν Sed Vocativus, quem cod. Med. praebeι, indicio est scriptum fuisse καὶ σε, Πολυτιμίδα. Ceterum iam 'nius monuit surda esse, quae de his pueris scholiastes narrat: ἐν Oλυμπέρφησὶν ἐνοσφισεν αυτους καὶ πωρισεν η προεξειθησι των τριχεῶν'

ἀπεκρέθησαν γὰρ ως - παιδικην ποντες hλικέα διὰ τ αρο- ηνθηκέναι τὰς τριχας προ ρας γουν λανθος αυτῶν τῆς νης φησὶ συνεπληρωθη. υτος γαρ καιρος ἄνθους. ὁ δε ΙΙολυτιμίδας

οἰκειος του λκιμέδου κληρωθέντες ουτοι παίδων ἀγωνισασθαι, ιιεταει γενειάσαντες ε κρουσθησαν του ἀγωνος Sic haec Scribenda sunt. Res haec St. λῆρος προπετης est sors, quae his pueris iusto prius ceciderat, ut, quum explorati ab Hellanodicis essent, excluderentur, quod nondum maturi ad certandum reperti essent. Sic Pherias Aegineta repulsus est, de quo Pausanias VI. 4 4.κosissi τε δοξεν εὶναι νέος, καὶ ου μιτηδειος πω νομισθεὶς

παλαιειν ἀπηλάθη του ἀγωνος. Eadem caussa sui Artemidori

93쪽

ap. Bero P. L. Pind. . in . Circumspicienti mihi materiam, de qua scriberem, ut pavitis eorum, qui hoc annuo spatio apud nos artium liberalium magistri doctoresque philosophiae creati sunt, aliquid a re litteraria commendationis accederet, haec in qua versamur lucis et tenebrarum dimicatio nobilissimum illud carmen in

Tralliani, de quo idem scriptor ibidem . 2. Praeterea vero liti randa erant Pindari Verba alio eoque gravi vitio. am quum lege retur, παῖ, σε ἐνοσφισε καὶ Πολυτιμέδαν κλαρος προπετης ανθε 'Oλυφιπιάδος, post ea Verba autem posita esset maxima inter punctio, nihil erat quo adnecterentur ea quae de Blesia praedicantur, quae sic nullo pacto cum praecedontibu cohaerentia non possunt non videri adiecta esse imperitissime, idque eo magis, quod non apparet, cur celeritas etesiae potius quam ars et dexteritas laudetur. Senserat connecti haec cum superioribus debuisse scholiastes, qui explicans hunc locum adiecit και ἀντὶ του ἴσον εἴποιμι

Sustuli vitium, quum sublata maiore interpunctione scripsi παι Pοτ ενοσφισε Hoc enim et dixit Pindarus et dicere dobuit duobus quidem victoriis Olympicis quum vobis, Alcimida e Polytimida, frui non contigisset, quod ut nondum maturi admissi non fuistis, celerrime disciplina sua effecit Melesias, ut tu tamen Alcimida, mox vinceres in ludis emeis. Sic simul et illud, quod reiecti fuerant illi pueri Olympiae, in laudem eorum vertitur, quum Significatur Victores evasuros suisse, et laudatur etesias, quod aetati eorum Succurrens brevissimo tempore Alcimidam ita exercuerit, ut ille Victoriam, qua Olympiae per aetatem potiri non potuerat, paullo post Nemeae adipiSceretur. Edita est a. 38 5.

94쪽

6 PINDARUS. mentem revocavit, quod in solis desecti inem condiderat Pindarus. Cuius carminis etsi nihil nisi exordium nobis re lictum est, tamen ipsum illud exordium ita in haec tempora

conVenit, ut partem certe malorum, quae portendi summuS poeta augurabatur, ante oculos viderimus, nivis ingentem molem, campos incredibili fluviorum exundatione vastatOS, bella furiali temeritate concitata immanique crudelitate geSta, ac tantum non ipsam rerum naturam perversitati vanitatisque hominum pertaesam aliud melius creare genus molientem. Nam etsi eius solis desectionis, quem Oculi cernimuS, hodie neminem terrent, tamen aliae eaeque perniciosissimae conduplicantur tenebrae, noctisque es nimbum occaeca nigror, qui eo tantum a deficiente sole differt, quod solis orbem quando relictura sit umbra scimus, ex istis autem tenebris nec quando, neque a lux, ac non potiu crassa caligo sit emorsura, non Si cuiquam cognitum. Sed quum aliquo tamen tempore redituram esse lucem credibile sit, mirum est non metui ne pro luce ignis erumpat, quandoquidem, dum aure scredite, credite si perstrepit, oculi incredibilia vident. Verum praestat haec miSSa facere ridenda Originem spectanti, flenda cogitanti quo Sint eV3Sur3.

Accidit in illo carminis Pindarici exordio quod in plerisque prisci aeVi monumentis, ut, quamVi Sit a multis tractatum doctis, tamen nondum eo perductum videatur, ut possit pro restituto haberi. Nam quae satis multa suppetunt ad verum inveniendum praesidia, ea non Solum inter se ipsa discrepant, sed etiam singula per Se dubia et SuSpecta Sunt, p. cui nisi diligentius examinata atque inter Se comparata fuerint, nihil putandum sit actum esse. Non dico hoc, quasi ipse me certa prolaturum perem, Sed ut ostendam ad quae animum attendere debuerint qui in restituendo illo fragmento operam posuerunt. Eam enim Scripturam, quae ex omni parte vera sit, non puto repertum iri, nisi invento meliore codice, quam

ex quo verba indari apud Dionysium Halicarnassensem in libro qui de dicendi vi Demosthenis est sic edita habemus a Sylburgi p. 467, 48 et Reiskio Vol. I. p. 72 ακτις ελίου,

ἐν μερα κλεπτόμενον θηκας μήχανον σχυν νὁράσι, καὶ σοφίας δον ἐπισκοπτεν ἄτροπον ἐσσαμεν ἐλαυνειν τι νεώτερον, παρος. πιλλα σε προ λος iππος θοὰς κετευω, πη-

95쪽

μονα ἐς ολβον τινα τροποιο Θήβαις, ω ποτνια, παγκοινον τερας πολεμου ις ἄμα φερεις τινος si καρπου φθίσιν ii νιφετου σθένος πέρφατον si στασιν ουλομένην, ἡ ποντου

κενεωσιν ἁλλα πέδον ri παγετον χθονος ἡ νοτιον θέρος δατι ζακορρο ερον si γαιαν κατακλυσασα θήσει νδρων νέον ἐξ ἀρχης γένος λοφυ .... πάντων μεταπείσομαι. Considerabo singula, ac primo haec: τί πολυσκοή ἐμῆς θεῶ μ αυρομματων, in quibus ut infelicem emendandi conatum Ios. Scaligeri praeteream, laudandus est Ι. G. Schneiderus, qui hanc non indignam Pindaro scripturam proposuit: τί πολυ- σκοπον ἐρημωσαισα μέτρον ηιματων. Nam qui non lateatur obscuratum solem aptissime dici deserere immensum spatium, quod contuendo emetiatur, recteque illud spatium propter rerum in coelo ac terra conspicuarum multitudinem et Vari tatem appellari potuisse πολυσκοπον ' ac SenSerat, credo, Schneiderus insolentius solem isto nomine Vocari, qui potius ut omnia videns atque audiens πάνσκοπος videretur dicendus

suisse. Verum haec quidem dubitatio solvi potest eo, quod Hesiodus in Theogonia v. 45 . et 756. Auroram dixit πολυδερκέα μέτρον ut scriberet adductus est Schneiderus epistola Philostrati, de qua infra dicetur Schneiderum ego

secutus, quum primum Pindari fragmenta tractarem, πολυσκοπἐρημοθεισα μιετε Ἀμμάτων, ut quod propius ad vitiatam Scriptur3m accederet, posueram; postea autem meliorem mihi videbar viam invenisse, si scriberetur πολυ - ἐμοὶ θοῶν μέτρ ὀμμάτων αστρον πέρτατον ἐνέμέρα κλεπτυμνον,

quo visus sui ambitu privari sol diceretur sic dici id potuisse concedetur ortasse verum et huic coniecturae et ei

quam ecthius protulit aliique adsciverunt, quum illa ipsa Philostrati epistola, ex qua petitum est μέτρα, tum A meniaca interpretati, Philonis videtur refragari. Scripsit

autem Boeckhius τι πολυσκο- ἐμαῖς θέαις μέτρ ὀμμάτ00ν, p. quod interpretatus est o Mutuens, visu meo rerum a specιabilium mensura. Receperunt hoc I. G. Donaldsonus et

Th. Beroius Alexander egris autem debilitata sententia dedit ἐμῶν γε μέτρον δμμάτιον, nec multum ditari, quod L. Dissenio placuit, ἐμοὶ θέας μέτρ μμασιν uarum igitur coniecturarum omnium sons est epistola Philostrati LXXILin qua muli'ri scriptiun legebatur: κάκειν που κατὰ Πίνδαροντι, ν κτινα τὴν ἀπο σου πηδω- εινα τῶν ἐμων ὀφθαλ-

96쪽

8 PINDARUS. ρι- ροτρα. Quid vero hoc est, si ille sic scripsit Non vide ego quidem quid aliud dicere potuerit, quam mi mam

istius mulieris ita sibi oculorum mensuram esse, ut nullam velit aliam mulierem adspicere. Convenit hoc quidem qu dam modo cum BOeckhiana Pindari verborum interpretatione, sed tamen ita, ut rhetor ille perinepto acumine id, quod a Pindaro de adspectu cui omnia paterent dictum sui et tran serendum putasset ad oculos perpetuo in unius mulieris ad-8pectu quasi conclusos. Quid vero, sic hoc ipsum dubium est, scripseritne Philostratus μέτρα ' Nam Boissonadu quidem, quum in codice Vaticano scriptum inveni88et, putaretque, quod apud Dionysium et 3 ἄτερ id μυρ Me, posuit των μων δ νθαλμων κτερα, IMI Pindarum autem ipsi quidem non male logi posse visum est τί, πολυ-- ἐμῶν θεα ματερ ομμαπωω. Arripuit hoc . G. Schneide-Winus, Scripsitque ἐμοὶ θοων μώτερ ὀμματω . Hoc Si Scripsit Pindarus, vide quidem solis radiantem lucem matrem dici potuiSse celeris adspectus, quod clarae lucis ope celeriter omni nOScuntur, nego autem testem huius scripturae haberi posse Philostratum. am si huius fide utendum cens ant, non codicis Vaticani scripturam debobant, sed sententiam scriptoris respicere. Atqui quid hoc esset των ἐμῶν φθαλμῶν μητερα, nec Boissonadus dixit nec Schneidewinus. Ego

qua ratione quis sormosam mulierem Oculorum suorum aut

adspeetus matrem dicere possit, non intelligere confiteor. Quod si id sensu destitutum est, consequitur ne Scriptum quidem a Philostrato fuisse, eoque corruere illius Scripturae fundamentum in carmine Pindari. Praeterea Vero, siV ἐριοὶ θοων μιματ ον , Sive ἐριαι θέαις ὀμματων, Sive ἐμοὶ θεας δμμασι scribitur, vehementer displicet hoc, quod de suis Pindarus oculis loqueretur, ubi eum universe hominum Mulos dicere oportebat. Sed perae pretium est totam re inre epistolam Philostrati. Est autem haec: την νεφελην τῶν

97쪽

PINDARUS. 79 pro eo, quod apud Dionysium et Plutarchus est πτο ια-ν intulit in verba Pindari, negans ferri poSSe κλεπτορον- contendensque non tueri id Plutarchum. Quid vero' Num sol non subducitur medio die, quum orbis eius obscuratur 'Immo ἐν φρα βλεπομενον-οτρον hic satis. importune dic retur, neque ut comparari possit cum illis est bis in primo carmine Olympiorum: μ-ν αλίου σκοπιι αλλο θαλπνότερον ἐν αμερα πιε νον αστρον ἐρήμας hi αμερος quo loco propterea sol ἐν άμ- φαεννις appellatur, quod, ubi iugatis nocturnis sideribus diem fecit, solus in vasto aethere lucet. Pariter illud quoque pro suo magi arbitrio, quam ulla probabili caussa dixit Beroius in his Plutarchi verbis in libro

de lacio in Orbe Iunae c. 49 p. 934. E. εἰ δε ριὴ μων οἶτος το Mi ινερμον ἐπάξει καὶ τον Κυδίαν καὶ τον Ἀρχίλοχον, προς δὲ τουτοις - Στησίχορον καὶ τον Πίνδαρον ἐν ταῖς

καὶ ροσα αματι νυκτα - μένην καὶ την His του γλίον σκοτους ατραπον . . . φάσκοντας, in his igitur ultima tantum

ex Pindaro, cetera ex alii esse poetis petita BDπomνον voro ne ius res in Pindarum, ipsum illud verbum eum retinere poιerat, quo Verbo eiSi exceptis antiquis picis, usi sunt omnes Scriptores, tame rariSSime quis eius passivam so mam inveniat. Accedit quod βλέπειν et κλέπτειν saepissime inter Se permutata sunt. Ita, ut passivi Verbi exemplum afferam, apud Lucianum Dial mort XIII 4 quum ceteri codices μετεσθαι teneant, ex uno libro scribi debebat: μιῆν καὶ περὶ τῆς 'ολυμπιάδος,μοια ἐλέγοντο, δράκοντα μι-

Quid vero, si idem actum est in epistola Philostrati, ut is non minus quam Dionysius κλεπτομενον apud Pindarum legerit 'oc plane non dubitandum videtur, quin ita demum mnsili eius conveniant verba Pindari, si eum levi menda

sublata sic scripsisse putabimus ῆν εἰ μοι θολώσεις αστροντπερτατον ἐν ἄμ- κλεπτοι νον δοξεις Absurde enim, ut hilarem unum mulieris cum meridiano Sole comp3raret,pindari de obseurato sole verba adhibui et, quum praeum, si Pindaro uti vellet, convenientissima verba ex Olympiis in promptu essent. In iis quae sequun ur quoniam Diu

etiam quam apud Pindarum tolerabilis sententia efficitur, si

98쪽

80 PIΝDARUS. Vel ροτρα vel μητερα scribitur, utrique scriptori, si ad vestigia p. 74 μ τερ apud Dionysium relicta oculos advertimus, facili opera aptissimam poterimus et venustissimam sententiam restituere. Nam Philostratus quid acceptius mulieri, cuius pulcritudine captus esset, scribere potuit, quam aciem culorum sibi sormae eius radiis praestringi: ε δε α Πινδάρου

ταυτα, κακειν που κατα Πινδαρον, το τὴν κτῖνα την ποσου ζωσαν εἶναι πιῶν μων φθαλμων μήτειραν quid autem verius de solis radio Pindarus, quam si eum invocans dicere δμήτειρ ομμάτων' Hoc si probabiliter restituimus, videndum iam St, an

etiam quod ante haec verba apud Dionysium habemus ἐμῆς θεῶ commode emendari possit. Attulerat indari verba Philo in eo libro quem de providentia scripsit. Quem librum

quum non ipsum, sed tamen in linguam Armeniacam O Versum habeamus, quamquam iste Armenius interpres et Graecae linguae valde imperitus fuit et a mente Pindariclo gissime aberravit, paullum quid certe quasi per nebulam dia vinare ex istis sine sensu constipatis verbis licebit. Ea ab Ancher sic reddita adscripsit Beroius russium solis sim, multum inis eri ne nimis concedas ruis oculis corporeis sidus super cellens diem vocatum, quod regem constiιuitii ηπιutem eius, quo et sapiensiue viae moneseunWωnebrae r me iuvenialiis quam anterius verum D in curru Iosia eque deus aut in Ioris equo deus rogo, indemne udae eransium in commissiones, quam canιabo GDriosa modetia a tiarima vel com munissima ars Fideliter haec ex Armeniaca iugua in Latinam translata esse dubitare non sinit quam Schneidewinus a C. F. eumanno ad verbum factam interpretationem ex Annalibus litterariis Berotinensibus a. 4829. II. p. 844. e scripsit. Ea haec est duas u Dah derisonne μυι- αι

hoc elucet, pro τί πολυσκοπ eum παῖ πολυσκοπε legisse,

99쪽

PINDARUS. η deinde autem quae apud Dionysium in ἐμῆς latet, negandi

particulam habuisse μή, quo monemur, ne aut ἐμῶν aut ἐμοὶ aut humi scribamus. Sententia vero, quam ille expressit, quum Graece sic enuntiari debuerit, μή σε δῶ no σωματικωνωμμάτων, hoc quidem modo non potest credi in eins libro suisse perscripta illud autem in tanta homini igno p. 8ranti credibile est, vel legisse eum vel legere sibi visum

esse haec barbara ακτὶς ἀελίου, πα πολυσκοπε, μη δομεναι κόπω σωματερων ηιμάτων Hoc enim si Sumimus, Sponte se offert aptum atque elegans complemenin lacunae hoc: Θετὰ ἀελίου, τί πολυσκοπε μηδομενα ποτν ὁ μάτειρ ομ- μάτων, - θη- ψιάχανον σχυν ποτανον ἀνδράσι Ac πιανὴν quidem quod hac M a non usus sit Pindarus, in π-ανιν mutavit Bernius, quem secutus est Schneidewinus. Terminationem quidem ut mutarent, eo minu opu erat,

quod cur masculinum formam praetulerit Pindarus lacile intelligitur. Nulli modo autem probari potest, quod Schneide inus, quoniam in Dionysii codice Parisino 4 45. πτανον δράσιν scriptum est, qui manifestus error est Scribae, SUSpicatu est legendum esse ποτανὰν φρα ris. Nam quid hoc est' um mentes hominum debilitari desectione soli putasse Pindarum censebimus' Immo hoc ille voluit, alacre robur hominum in agendis negotiis hebetari sole obscurato. Itaque etiam quae superioribus addita sunt verba καὶ σοφίας οδον, non videntur vitio vacua esse Minime vero sciendum St, quod fecit Berotus, qui scripsit καὶ σοφίαν, parum gratum esse σοφίας δον dicens, quia Sequatur τραπον Quasi gratius, ac non potius ingratissimum et plane praeposterum sit, quod ipse posuit, δὸν ἐπὶ σκοτους τραπον ἐσσυμένα. Ego nec quid σοφίας οδον, multo minus autem quid σοφίαν hic significare dicam scio, sed Pindarum scripsisse puto inis φανείας οδον, quo ereptum esse claritatem lucis diceret, quampus ad agendum M. Restat quaedam non silentio transmittenda dubitatio. Quae Verba supra praeterii, αστρον πέρτατον ἐν ἀμερα--μενον, putabantur ornatus caussa ad Hi ἀελίου ap-Posita esse. At non solum haec magna inconcinnita est, quod radi solis, quem appellaverat poeta, in eadem sententia olus sol si stituitur, praesertim quum paullo pon oratio rursus ad radium convertatur, sed etiam, si sic enuntiata

100쪽

82 ΡΙΝDMUS. essent, quae multo rectius dici poterani ἀκτὶς αελίου, ἱκ επτομένα ἐωγκας ἀμάχανον ἰσχυν ποτανον ἀνδρασι caderet in Pindarum quod de Platone, quem cum eo comparat, dixit Dionysius p. 970 ψόφοι ταυτ εἰσὶ καὶ δι ραμιβοι, κόμπον

ονομάτων πολυν, νουν δ' ολίγον χοντες. Haec qui conia

deraVerit, n0n Verebitur Opinor, culpam a Pindaro in codicem Dionysii transferre, in quo verbum exciderit, quo restituto nitidissime procedit oratio: κτὸς ἀελίου, τί πολυσκοπε, μηδομένα πότ ι δμάτειρ ομμάτων, ἄστρον περτατον ἐν ἁφρα κλεπτομενον λιποιο Amκας- χανον σχυν ποτανον p. 9ὰνδρασι και σαφανείας ὁδόν; Quamquam λιποιώ an aliud eiusdem Significatus Verbum posuerit incertum est. Quae cum his cohaerent, apud Dionysium sic scripta

erant: επισκόπτεν ἄτροπον σωρῶν ἐλαυνειν τι νεωτερον 'iπαρος Schneideri coniecturam ἐπὶ σκότους ἀτραπον εσσυμένα recepit Bergiuus Schneidewinus σκοτου posuit, hoc ex usu Pindari esse ratus, vereor ne Brum caute, quum σκοτεὶ in duobus deperditorum carminum locis, apud Boeo hium 40 et 474 exstet, quorum in alter ibidem σκοτω posuit p. 304. alterum autem, quoniam electa tantum D menta dedit, cum aliis omisit. Ex tragicis quidem Solus Euripide neutro genere σκότος usurpavit. Ceterum recte quidem Schneidewinus repudiavit σκοτους Verum non illo, Sed hoc ubi debebat argumento, quod hoc genus lyricae poeSi.ὰους quidem et Ἀργους et πειθους usurparet, abstineret autem a genitivis ex o et εων contractis, ita ut, sicubi evitari non posset genitivus, indarus Πολυδευκευς OSuerit, atque adeo κλέος κατι dicere sit ausus. In fragmento 223. ex Plut rchi consolatione ad Apollonium p. 404. A. ubi ἀφανους legitur, scribi obebat: ἀλλὰ ταρταρου πυθμὴν πιέσει φανὴς σφυρηλάτοις ἀνάγκαις. Illud Ver Vehementer miror, quod Schneidewinus, quum Schneiderus coniecisse επὶ σκότους ἀτραπὴν εσσυμένα λαου,εις τι νεωτερον ῆ πάρος, in quibus Sane verissimum est ελαυνεις, receptum id a Donaldsono, ut ex eius adnotatione cognoscitur, inventumque nunc in codice Parisino 4 45. ea coniectura sic usus est, ut Scriberet: πεὶ σκότου τραπον εσσυμενα λαυνεις τί νεώτερον παρος; Nam hoc genus loquendi, quo pronomen interrogatiVum post Verbum ponitur, vel natura Sua ita comparatum est, ut vix in poesi lyrica locum inveniat, hic autem plane robur et