장음표시 사용
71쪽
HASIODUS. 53 unum comunia, ei ius quo imperiis inserta erant. Posuit autem interpolato κῆρας post Μοίρας, quia abiectis versibus qui Furias ex ouis procreatas serebant, quae de illis praeedicais Mant ad κῆρας reserri voluit. Furia enim hinc am
vendas censuerat, quod alia earum Origo memorata est, 185. Earum igitur hic nο na restitui, notata primi verSuciactura. Non enim assentior Goetilingio, qui munus Furiarum hic ad p. sd ρας translatum putavit, quod videbat Euripidem in Electra
v. 252. dixisse δειναὶ δε κῆρες, α κυνωπιδες θεαί, τροχηλα ierim ἐρι νῆ πλανωμωνον, atque Aeschylum scripsisse in Sept. ad Th. 4047 Κῆρες 'Eρινυες Diversa enim numina Sunt κῆρες, quae mortem ac perniciem Drunt, et Furiae, quae sunt ultrices caedium aliorumque impia et scelerose factorum quae si a tragicis aliquando κῆρες vocantur, non
appellantur nomine suo, sed epitheto, id quod ipsum illud Aeschyli exemplum Mendit. Noctis progeniem excipiunt errae filii . 426 Sed
duodecima stropha aliquot onerata est alieni versibus, qu rum ille qui est 34. etiam si scribitur quod recte restituit Goeulingius η δὲ καὶ τρυχετον πελαγος -καν. nam ηδε nomina nominibus, verba verbis coniungit, non adiungit sententias neque enim adiunctio est, ubi iti resertur ad pra yessum /ών tamen alienus est. Ontibus Oceanum, hoc est solo duro siccoque aquam opposuit poeta, ut non opus fuerit pontum nominari. Ium ab initio strophae legebatur Γαῖα δέ τοι πρῶτον μὲν πείνατο ἶσον ἐαυτῆ, in quo vitiosum μυτῆMueisellius p. 406 cum omάντη commutandum putabat. At non minus vitiosum est τοι. Itaque vers ad Homericae dictionis exemplum correcto sic scribenda erit haec stropha: 4 26 Tαια δέ οἱ πρῶτον μν ἐγείνατο πάντοσε σον
ρανον ἀστεροενθ', ιν μιν πέρι πάντα καὶ πτοις γείνατο ν ουρεα μαρά, θειον χαριεντας ἐναυλους, νοσφιν ἄτερ φιλοτητος ἐφιμερου αυτα επειτα
μιρα- ευνηθεῖσα τε 'Mκεανον βαθυδίνην Qua sequitur tertia decima stropha versus habens 43 338. eam etsi video serri posse, tamen duo in ea Sunt quae
vehementer displiceant. Nam ultimus versus, δεινοτατος παίων, θειερον δ' tu ρε -ὶα, Vereor ne non it genuinus, non quod non recte dictum sit θαλερον τοκηα, quae quorumdam vana opini suit, sed quod
72쪽
5 HESIODUS. hic versus inutile additamentum est. Deinde non habet haec stropha iustum initium, sed cohaeret cum praecedente stropha. Quare versum 438 ab interpolator adiectum puto, versu 134. autem huiuscemodi initium strophae praecessisse:
Quartae decimae strophae v. 439- 443. ultimus versus Sic
scribendus est: μουνος δ' ὀφθαλμός σφιν ἐεὶς ἐνεκειτο Wτωπω.
Deinde missis quae ab interpolatoribus addita sunt quintadecima stropha versus habet ηι -450 4 53. Nam genuinus strophae finis hic videtur suisse: 450 των ἐκατον μἐν χειρες π μων ξεπέφν-ν,453 πυς δ' ἄπλητος κρατερη μγάλω ἐπὶ εῖδει. Sextae decimae strophae initium fuit v. 454 οσσοι μὲν Γαίης.Quod legitur γάρ, ex recensione St, in qua praeceSSerni σφετερα δ' ἐχθοντο τοκῆι. Nam qui Sequuntur VerSUS, OS ipsa verba produnt cum aliis versibus nexa suisse. De his infra dicam. Habuit igitur haec stropha versus 454 357 60. Sequuntur hae XVII. 161 - 165. XVIII. 467-374. detracto utrique qui adiectus est versus non neceSSariuS. Dein XIX. 73-477. XX. 478-382. Sed hae in unam perpetuitatem coniunctae videntur ab interpolatore, quum antiquus poeta finem prioris secisset πάρ' ἐτανυσθη, initium autem posterioris αυτα δ. XXI. 483-487. XXII. 488 489
493-493. XXIII. 39ι. 495. 497-499. XXIV. 204-204
206. Fortasse tamen versus 205. 206. sic in unum coniuncti fuerunt: παρθενίους τ άρους φHOτητά τε μειλιχίην τε Sequitur stropha XXV. uno versu brevior, Vitiique suspecta etiam propter productam sγllabam, ob quam finxerunt gram matici verbum nullo alio exemplo cognitum τιταίνειν, quod esset a ias derivatum. Facile quidem posset iustus versuum numerus expleri, si admissa unius Versus iactura scriberetur: φάσκε τιταίνοντας γὰρ τασθαλίη ρώγα ρεξα εργον, nisi quos Supra non cohaerere cum proximis dixi versus 454 455. ex hoc loco viderentur submoti fuisse, ita ut haec stropha hanc sormam habuerit: 45ι οσσοι μν Γαίης τε καὶ Ουρανου ἐξεγενοντο δεινοτατοι παίδων, σφετερα δ' ῆχθοντο τοκῆι 20 τους ει πατηρ Τιτῆνας ἐπίκλησιν καλέεσκεν
73쪽
HESIODUS. 5520 νω τιτα-ντας γαρ ατασθαλίν μέγα ρεξαι
εργον, τοι δ' επειτα τίσιν μετοπισθεν σεσθαι.
Nam quod V 478 ώρέξατο νιφὶ dictum erat, id hic dictum
est χειρὶ μαίνοντας. Quae tum in nostris libris sequuntur, supra posui, ubi, Noctis proles memorabatur. Itaque iam sequitur stropha XXVI. ex qua de Septem versibus eiiciendi sunt duo, quos interpolator ex Homeri de Proteo narratione ad Nereum transtulit. Constabat haec stropha his versibus 233. 231. 237-239 quorum in secundo scriptum suisse credo τον
δὴ καλεουσι γεροντα. atque ὁ δη iam ornichius scribi voluit Deinde se iustas stfophas habemus has XXVII. 210 214. XXVIII. 245 249. XXIX. 250-25. XXX. 255 259. XXXI. 260-264. XXXII. 265 269. In his
quod V 250 Goetilingius, quum ego Πανοπεια reponendum dixissem, Πανοπη καὶ υειδὴς Γαλατεια defendit, non vincet. Nam etsi de exemplis productae in tali positu copulae, quae Diad. XXIV. 69. et apud Quintum IV. 450. VII. 275 et apud Nonnum XXXIV. 45. inveniri ait, iudicare, quoniam innumeri erratum Si non possum, in ceteris Homericis quae affert digamma productionem munit, quae autem apud Qui tum sunt, emendatione indigent. Eadem mihi cum Goeti- Iingi dissensio est de Theogonia v. 448. Duae deinde de Phorci genere traduntur, rursum alienis sunt additamentis turbata. Quod si removentur versus ab interpolatoribus pro secti, remanent duae nitidissimae strophae, XXXIII. 270 274 273 27 ι. 276. XXXIV. 280-285. sic Scripta 280 'ς δ' τε δ Περσευ κεφαλὴν ἀπιdειροτο ιησεν,εκθορε χρυσαώ τε ριπας καὶ Πηγασος ιππος. τῶ μεν πώνυμνήν, τ αρ κεανου παρα πηγὰς γε- ων ο χρυσειον χων mτὰ χερσὶ φίλησιν 28 ι θ ες ἀθανάτους, Ζηνις δ' εν δωμασι ναίει. Pro tribus postremis versibus alia recensi hos habebat: 282 δ μεν ποπταμενος, προλιπων χθονα μητερα ιήλων,28. ικε ἐς ἀθανατους, Ζηνος δ' ἐν δώμασι ναίει, βροντην τε στεροπην τε φέρων λῖ μητιοεντι. Sequitur stropha XXXV aucta tribus alieni versibus, O
stans his 287-289 293 29. Duabus deinde strophis dicitur Cet Echidnam peperisse versibus non constantem sedem habentibus, de quibus si tollitur versus inutilis, 300,
74쪽
interpolationibus XXXVIII 306 30 3 4. XXXIX. 3 334 . vel 343 - 16 348. XL. 349 322 325 ML 326-330.
p. a XLII. 333-336 Sed in hae ut iam olim memes, anis v 335. nepetendus est re ipsa postulante versus 275. Stro XLUL nomina continens fluviorum ab uterpolator ua. ad novem Braus producta est, quorum ui qui quattuor tollendi sint incertum est, itum certe ab Hesiodo commΘ- moratum esse scimus. XLIV. 346-350. XLV. 354--355. XLVI. 356-364, redundante uno versu sed qui verS movindus sit ex illa enumeratione Oceanidum, quisium nomina exhibentur unum et quadraginta, certo dici non
polost. XLVIL 362 66. XLVIII. 367-370 oui strophae
tertius versus deest, quem vix dubitari potest hunc fuisse, 'Ma-ανῆ μιχθεiσα δια χρυσέην Ἀφρομην, deletum, quod praecessissset in 'γώανου XLIX. 3 4.374-377. Nam versus 372 373 inserti sunt ab intermis-t Θ, quia indicandum videbatur, quae Aurorae, cuius paullo post mentio fit, fuerit origo. At illa ne satis apto quidem dici potuit filia Thiae, quae a currendo nomen habe . Minmater data est permeantibus caelum Soli et Luna L. 378382 LL 383 385 sed in hac tertius versu contra usum epicorum per καὶ iunctus est superioribus. Non est autem in hac copula vitium, sed in primo versu, in quo scribendum a se δ' seM 'Mκεανου θυγατηρ. Duo postremi huius strophae versus videntur non illi esse, qui proximi leguntur, sed vel excidisse vel ab aliquo emendatore deleti esse. Nam recte deinceps strophae procedunt, LII. 386 387 389-394 vel 386 388-394. In alia recensione pro . 38 . scriptus erat 388. in principi strophae autem τῶν δ' - εστ πανευμ, ut est in cod. Flor. B. scriptum. LIII. 392-396. LIV. 397
netque res ipsa Versus 102 403. additamentum interpol toris esse facile quivis videat. LV.404-408. LVI 40 443. Hic vero magnae turbae sunt. Quum Heynius in his hymnum Hscatae sibi visus ess0t deprehendere, alii, quod facillimum, assensi sunt, inconsiderate quidem Pertineat omnia ad
75쪽
xsu in alia hos versus videtur haec stropha habuisse: 443-443 150 454 atque hos quidem sic ni salior scriptos:
surdum enim in aμίνην est, et coniunctivum postulatrati grammatica Ex unius codicis scrimura αντε audacior quis incidat in hoc οι συν ἐκείνη δι--μολι φόως μους πολυδερκές ιδωνται. Alia variatio est versus ιηι, sed eius
iuncturae interierunt. VH. 36-ι20. LVIII. 24-ι25. LIX. 126 428-430. 434 Versus 427 ab aliquo interprete in margins Moriptus fuerat ad versum 125, sed scrip-rat ille ον γέ ς. LX. 435. ι34. 436-438. Displicuerat tute mlaiori, quod poeta belli mentione interposita ad ludos diret. Quare exempto vergui 34. duos alios adiecit. LXI. 139-ι. 3. LXV. ιιι- 47. Aporium os exeidisse Versumanis . .. . in quo quod libri habent καὶ ἐκ vel κὰκ πολλῶν
rectius scribetur ποHῶν δ' ειι. LXIII. 453 - 156 158 in quo de Neptuno scriptum suisSΘ, τοπι και πλειπῆς πελεμίζεται υρε- χθων, amisse autem versum 457. quod Iovis, ut nondum nati, hic mentio fieri non potuerit, iam olim monui. LXIV. 459-462. 464. Huius sirophae in primo versu recte Lennepius restituit μ' A -ος, qui iusius est usitatusque ordo horum nomia
L82-ι86. Sed hic consus sunt verba dissontientium. Nam qui versus 479-184 secit, iam natum in Crstam portari a matre Iovem narravit ille autem, cuius sunt, quae ante illos VerSu ei post eo scripta habemus, nasci eum in ista insula voluit. Hic igitur non posuit πρωτα μὲν ἐς Λυκτον, Sed pro his verbis aliud quid, ut DF αρα μιν - εν. V. ι84 sugisse videtur novissimos editoreη, Mechio in Creta vol. 4. 409. oesendendam visam esse quarumdam editionum Scripturam
' ργα- ἐν δροι. LXm 487-494. LXIX 4 92-495 197. LXX. ι98-500 Vix enim dubitari potest quin perierint
76쪽
58 HESIODUS. ultimi duo huius strophae versus, quibus in tartarum detrusuSatque in vincula coniectus esse Salumus dicebatur: quae Platonem aliosque veteres apud Hesiodum leosse post Wolfium ostendit uigellius p. 478. Inde sequuntur hae
547-520. post quem excidit versus, qui nisi eadem verba
quis v. 534. ουνεγι ρίζετο βουλας περμενέ μονιωνι,
certe eamdem sententiam habebat LXXV. 524-525. LXXVI. 526. 527. 529-53 . LXXVΙΙ. 532-537. mam ex huius initio tollendi sunt duo dimidiati versus, qui orationem
LXXVΙΙΙ. 538-5 4 post quem excidisse videtur hic versuS: 'um 'ονίδης πάντων πέρι μιήδεα είως LXXIX. 542 544-547. Removendus enim versus 543 vel propter insolitam appellationem πάντων ἀριδείκετ νάκτων, quem inseruit interpolator, quia nomine compellandum put bat Prometheum. Id secit etiam . 559. LXXX. 548-552. Huius strophae duos ultimos verSus, ut ex male composito versu 55ι cognoscitur, in alia recensione sic scriptos fuisse, γνω ' υδ γνοίησε, χόλος δέ μιν κετο θουριόν, ὼς δε οστεα λευκὰ μὴ δολίη επὶ τεχνη, iam in censura prioris Goetttingit editionis indicavi. Sequuntur tres versus ab interpolatore adiecti. Inde stropha est
LXXXI. 558. 560. 562-564. LXXXII 565-567. 569
570. Omnino autem scribendum . 567. δάκε δε ἐ νειόθι μον. LXXXIII 574-575. Orum in ultimo versu non Minerva, sed andor est, de qua dicitur κατεσχεθε Propostremis tribus versibus alia recensio habuit hos duos 576. 577 nisi iis aliquis tertius accessit. LXXXIV. 578-582. Haec stropha in alia recensione hos videtur versus habuisse: 578. 584-584 quorum in ultimo nunc recte editum θαυμάσια. LXXXV. 585-589. Initio huius strophae necessario Scribendum αυτα επεὶ τευξεν καλον κακον. Nam quod mihi Goetilingius επειμ τευξε χἁον κακόν defendens opposuit, in carmine diductico serendum videri correptum καλον, non concedam in carmine antiquo propter unicum illud in v. 63. Operum exemplum, quod non dubium est quin a pronis in
77쪽
Η--s. 59 talia librariis sit corruptum Quae sequuntur duae Strophas, XXV o LXXXVII. sic videntur scripta suisse: 59 α γαρ τῆς γένος ἐστὶ γυναικῶν θηλυτεράων
592 αι θνητοῖς ρογα πῆμα με ἀνδρασι ναιετάουσιν,ουλομενης πινόης - συμφοροι, αλλα κοροιο, p. 5ώς - ἐν σίμβλοισι κατηρεφεεσσι μισσαι κηφῆνας βοσκωοι, κακων ξυνηονας εργων. 59 α μέν τε προπαν ῆμαρ ἐς 4 έλιον καταδυντα ἀκάματοι σπευδουσι, τιβεῖσι τε κηρία λευκά. οι δ' εντοσθε μνοντες ἐπηρεφεας κατα σίμβλους ἀλλοτριον κάματον σφετέρην ἐς γαστερ ὰμωνται. 600 ς -τως ἄνδρεσσι κακον θνητοῖσι γυναῖκες. Prioris strophae primum Versum in alia recensione Sic seriaptum fuisse apparet: τῆς γὰρ λωον ἐστι γενος καὶ φυλα γυναικῶν. Quae porro de mulieribus adiecta sunt, si vacua interpol tionibus esse credi posset, segregari a Theogonia ut addit mentum alicuius rhapsodi deberent. Quod quum non videatur veri simile esse, hic quoque duas ut Stropha latere, quarum commissurae ab interpolatore Obscuratae sint. Itaque stropha LXXXVIII o LXXXIX. hanc ortasse sormam h buerunt: 60 H ετερον γαρ ni ς πορεν κακον ἀν ἀγαθοῖο, ὁ κε γάμον φευγων καὶ μερμερα εργα γυναικωνι ιη γῆμαι ἐθελη, λοον δ' πι γῆρας κηται, χήτε γηροκομοιο ου' ου βιοτου ἐπιδευης-c χηρωσταὶ di διὰ κτῆσιν δατεονται. 60 cὁ δ αυτ γλυκεροῖο γάμου μετὰ μοῖρα γενηται, κεδνην 'Ἀσχεν ἄκοιτιν ἀρηρυῖαν πραπίδεσσιν, τῶ δε τ ὰπ αίωνος κακον ἐσθλω ἀντιφερίζειεμμεναι - δε κε τετμη ἀταρτηροὶ γενεθλης, ζώει ἐνὶ στήθεσσιν χων λίαστον,νέην. In his Homerica verba sunt ex liad. V. 458. Sequitur stropha XC. 6 3-646. cui deest ultimus versus, quo loci mentionem lactam puto, in quo vinctu teneretur Prometheus. Μirum est enim et contra morem actum, quod de eo nusquam aliquid significatum est. XCI. 647-624 in quo Scriptum sui ναιετάουσιν, quod interpolator in participium mutavit, ut rem duorum versuum accessione amplificaret.
78쪽
alterum unus versus exciderit Stropha XCV. vulgo inscripta legitur:
αλ - δ ίνοισι παμσχεθεν ἄρμενα μντα,6ι νώτα τ αμβροσίην τε, τά περ θεοι αυτοι δουσιν, πάντων ἐν στήθεσαιν ειετο θυριὴς ἀγήνωρ ῶς νεκταρ τ ἐ-σαντο α ἀμβροσέην ἐρατεινήν, δὴ τότε τοῖς μετiam πατὴρ νων τε θεω ν τε.Quae tam sunt inconcinne dicta, ut certum Vuleatur utius ea elocutum esse autiquum poetam. Nec multum proficiemus Versu qui ante ultimum est, recepto ex bonis libris τε pro δε cum praecedentibus coniungendo. Egregie vero G ι lingius in priore editione suspicabatur essu secundum quarto subiectum suisse, servans ille tamen ς. Ego quidem haec sic constituta suisse existimo: 639 ὰλ δτε δὴ κείνοισι παρεσχε θεν αρμενα πάντα,642 καὶ νεκταρ' ἐπάσαντο - ἀμβροσί η ἐροτεινήν, 6ι νεκταρ' ἀμβροσίην τε, ταπερ θεο αυτοὶ εδουσιν,6 44 άντων ἐν στηθεσσιν,εξετο θου M ἀγηνωρ. 6. δὴ τοτε τως μτεε- πατηρ ἁνδρῶν τε θεῶν τε.
XCVI. 44 - 648. XCVII. 6ιλ 653. Sequuntur decem
versus, quibus Cottus Iovi respondet. Eo pariter ut Iovis orationem duas strophas efficere oportebat. At ut nunc scripti sunt, non admittunt istam distinctionem. V. 656. quum scribendum dixissem ιδμν ὁ τοι πραπιδες, recepit id Goetilingius, sed scripsit etiam περὶ δ' ἐστι νοημα, quod a me prosectum esse salso dixit Lennepius. Non enim ego umquam dubitavi quin recte libri praebeant περι- ἐσσὶ νοημα. Porro qu'm V 658. in ceteris libris legeretur σῆσιδ επιφροσυνησιν πο ζοφου ηεμεντος ἄφορρον ἐξαυτις ἀμειλίκτων - δεσμῶν ηλουθομεν, haud inepte codex Emman inverso ordine praebuit φορρον δ' ἐωυτις ἀμειλίκτων ἀποδεσμων σῆσιν ἐπιφροσυνησιν πο ζήφου ηεροεντος ήλυθομειν:quod tamen videtur emendatorem prodere. Sed quum multa sint ab interpolatoribus mutata, maneo in ea Sententia, quam in censura libri Soetbeeriani aperui, ut ab antiquo meta
stropham sic finitam esse putem: ήων ἐπιφροσυνησι καὶ δρείησι νοοιο.Ιι alteram recte ordientur haec: ἄψορρον δ' ἐξαυτις.
79쪽
HESIO S. 6 bebimus igitur strophas has XCVIII. 654-658. XClX.6M 663. C. 664-667. 663. post quam quattuor alieni VersuSp. 7 abiiciendi sunt. 1. 6 4-678. s. 679-683. Expulso-de satis aperto additamento sequitur stropha CIΙl. 6. 6sq. post quam itidom tribus vorsibus luserunt interpolatones. CIV. 695-699. CV. 700- 04. CVI. 706- 40. Post haM quoque, ut in rebus varii Omatus capacibus, luxuriati sunt, sed ut facile genuina appareant: CVII. 743 7 4. 7 7- 49.
quorum ita scribendus: καὶ τους μἐν Τιτῆνας - χ θονὼς ευρυοδείης.CVIII. 20. 22- 25. Recto hac in stropha libri kκατο δ'
ἐς γαιαν ἷκοιτο et δεκαπη δ' ἐς τάρταρον Deοι. am ingulari numero τα αρον dictum esse cognoscitur ex sequontis strophae initio, si ea, ut videtur, hanc in antiquo carmine
excipiobat. CIX. 726 730. CX. 732-735. In hac dubitari
non potest quin post haec, τεῖχος δὲ περοίχεται ψιφοτέρωθεν, ubi scholiastes videtur περιτρεχει legiSSe, VerSuS Xciderit. Nam addi postulabat sermo spicus epistola, quibus altitudo vel firmitas muri oscriberetur. Ceterum quae his duabus strophis continentur, ab alio poeta aliis duabus strophis v riata sunt V. 844 seqq. quarum priori qui deest versus esse videtur 3 . aperte ille non suo loco positus. Nam quod Goe ngio viSum est, πελωρης σχατα -' per appositionem deuitanibus dictum esse, id fieri nullo pacto potuit. Is igitur Versu sic cum V. 843 844. coniungi poterit:
Τιτῆνες ναίουσι περην χάεος ζοφεροιο νύ ἐν επιρώεντι πελωρης σzατα γαίης
omnino ingsns est in isto hoc loco, qui est de tartaro et rcthus insemis, versuum confusio ac perturbatio, congestis permixtisque quae ab aliis poetis aliter de istis rebus scripta fuerunt. Alia bis posita videntus, ut v 736-739 807840 et 68. 74. alia luxata esse, ut v 74ι alia plane non habere quo reserantur, ut v 852. alia non implere quinque versus, alia ita fluere, ut non videantur lege strophica teneri; postremo omnia ita fragmentis similia sunt, ut non appareat quo modo aliquis proba is ordo inveniri possit Seiungam primo ea, in quibus nullae videntur strophae esse. Quum
v. 22 sqq. profunditas tartari insigni imagine descriptao et alius poeta id alia ratione imitatus est . 40 sqq. qui
80쪽
62 ΗΕNOO S. si cohaerent cum illis quattuor versibus qui praecedunt i Daque V 80 . repetiti sunt, segregari debebunt a strophis
s Theogoniae Pertinent autem usque ad versum 744 in quo finiuntur Verbis τουτο τέρας. Nam quae deinde adiecta sunt, tam ineptum sunt additamentum, ut iste versus aliis verbis videatur expletus fuisse. um vero lacile duae strophaeri Venientur: qua numeris uti se offerunt notabo, quoniam certus ordo inveniri nequit Ac statim hic versus, 46.
sic enim scribendum est, dubium relinquit qui sint illi, de quibus dictum est τωνδε, itanesne an Hesperides: nam de his cogitandum esset, si hi versus non hoc loco, sed post V. 549 legerentur. Habemus igitur has strophas CXI. 746. 48 75 . XII. 752-756. Duae aliae de Somno et orto sunt, sed earum priori deest versus, qui nescio an maximam partem servatus si in Vere 745. ut strophae initium huiusmodi fuerit: 58 Dθα δἐ Νυκτος παiδες ερεμνῆς - χουσιν
Erunt igitur hae strophae XIII. 758. 745. 759- 64. LXIV. 762 766. In hac v. 764. Scribendum του δε σιδηρείη κραδίη, quae codicis Emman scriptura et amoetilingio et a Lennepi neglecta est. XV. 767. 769-7 2. ubi
δοκευει Stropham terminasse videtur. Non satis erat credo interpolatori, si officium suum faceret Cerberus, exire ex Orco prohibens, sed voluit etiam terribiliorem sacere comedendis qui exitum tentarent.
Proxima est descriptio Stygis, quae quum iusta Stropha incipiat, XVI. 775 - 779. latere etiam in sequentibus strophas suspicandum erit. Et Statim quibus quattuor e sibus Iris raro accedere ad Stygem dicitur,
οππο ερις καὶ νεῖκος εὐάθανατοισιν ορηται,
και ρ οστις ψευδηται υλυμπια δώματ ποντων, non solum inconcinne, Sed ne recte quidem coniuncti sunt, ut modius inter hos versus interiisse videatur, hac Sententia, κρινομενων δ πασαν ἀληθείην καταλεξη. Sic iustae strophae
erunt CXVII. 780-783. XVIII. 784-2788. Quae sequuntur turbata esse vel librorum scripturae indicant Omissus est versus 789 in aliquot codicibus v. 79 . autem codex Emm. ἐλιγμενα, Ioannes Diaconus autem λημνον habent.