Godofredi Hermanni Opvscvla

81쪽

HESIODUS. 63Omnino autem non habet stropha CIX. aptum initium Rediagentur haec in ordinem hoc modo:

92 - μι ἐκ πέτρος προρέει, μέγα πῆμα θεοῖσιν

794 Ἀθανάτοις, οἷ εχουσι κάρη νιποεντος υλυμπου.

CXX. 793 795-798. XXI. 799-803. Sed hae duae

strophae in alia recensione his identur versibus constitisse:

scribendum conieceram, κακον δέ ε κῶμα καλυπτει , XStare

in cod. Flor B adnotavit Lennepius. De V. 803. 804 quum Goetilingius in altera editione repetiverit, quae in priore ScripSercti, non video refutata esse quae in illius editionis censura dixi. De iis quae v. 807-849 leguntur supra dictum est. Ea excipit Typhoe descriptio, in quo et ipso variandi e ornandique opportunitatem rhapsodi vel interpolatores arripuerunt. Videntur autem hic quoque genuina a suppositis posse distingui. Ac statim v. 823. quo modo εασιν dici potuit de eo, qui postea fulmine ictus atque in tartarum deiectus est De quo εσαν dici debebat, ut sactum v. 829. Non puto me multos adversarios habiturum, si versus 822-82 removendos, v. 25 autem scribendum dixero του δ' κατον κεφαλαὶ ὀφιος In quo si non salior ereptum erit Goetilingio illud argumentum, quo mihi, v. 826 ἐν δ ο οσσων pro εὐδέο οσσων scribendum dicenti congruentiam cum εκ δέ iωμων v. 2 opponit. Alterum autem argumentum, quod hoc est, θεσπεσίης κεφαλῆσι dativum loci esse, non accipio, quia si sana est Vulgata scriptura, is non loci, sed qui commodi dicitur dativus est. Pro illo versu in alia recensione fuit v. 828.

πασέων ἐκ κεφαλέων - καίετο δερκομένοιο. Eodem modo versus 836 et 837. non sunt unius recensioniS.

Igitur strophas habemus CXXΙΙ. 20. 21. 25 - 827.

CXXIII. 29. 32-835. quos quidem numero pOSui, quod hi versus potuerunt certe coniuncti esse. Nam si quid video, gravius haec corrupta Sunt quam ut persanari possint. Plane ineptum est hoc ἄλλοτε μεν γαρ ρθέγγονθ' gςτε θεοῖσι συνιέμεν Quum enim haec de ingenti sono vocum dicta sint,

82쪽

6 HESIODUS. significare deberint, in ipsis leorum se istis auditum sine

eum Sonum. Id vere dicendum erat usque ad metum eum pervenisse: nam dii facile omnia exaudire credebantur. x p. ad quo consequitur Scriptum suisse re ἐνεοῖσι συναμεν Tum vero non tauri ac leonis voces, sed tinuis aliquis stridor opponi debebat, ut si dixisset: ἄλλοτε μὲν movΛάαε-ιν ἐοικοτα, αλλοτε δ αυτε φθέγγο- ῶς ἐνεολι συνιεμεν οσσαν πα-ρου

ταυρον ἐρι νω. XXIV. 36 838-844. In alia recensione pro . 836 positus fuit 837. CXXV. 842-845. id

tu enim huic strophae primus versus esSe quo se uia lisse Iuppiter utayphoeo obviam iret diceretur, priusquam contremuisse sub eius pedibus Olympum audiremus. Pro unimo versu strophae alia recensi habuit verso 8 6. Non

rocte enim uigellium eiectis πυρος, πο τολ πελωρσυ πρηστήρων τ νεμων τε duos versus in unum contrahi voluisse et res ipsa et praegressum 1 ὰρι νοσερων ostendit. In alia autem Mensione pro . 8 5 substitutus erat versus 852.

Etiam quae sequiuii stropha duarum prodit formarum vestigia. Nam et v. 850 duplex exvia Scriptura, et V 848. vix serri poterit ἀμφ' ἀκτας περι, ἀμφί τε Duare in una recensione stropha CXXVI hos versus habuisse censenda est: 847. 849. 850 854. Misi χθων πάσα καὶ ουρανος ηδε θάλ-σσαρι- ο Ἀμφοτερα , νοσις δ' ἄσβεστος δωρει.

Τιτῆνες θ' υποτ άριοι μονον ἀμφὶς ἐοντες. Quorum Versuum in secundo perperam legitur ριπῆ - 4θανάτων nam soli inter se Iuppiter et Typhoeus depugnant. In alia recensione autem sic scriptum erat: εγε δὲ χθων πάσα καὶ Ουρανος ηδε θάλασσα, θυε δ α πιι p κτας, περι τ ὰmpi τε κυματα μωρὰ

Tum sequebantur ultimi duo versus, quorum in prium scriptura erat oricha et Elia conservata, τρε δ' Asnης. CXXVII. 853. 855-858. In alia autem recisasione noversibus 857 858 positus erat, fortasse alio vera adiuncto,

versus 68. XXVIII. 859-863. In hac quod . 860:Τzet2es ad Lycophr. 688 legisse videtur Ἀθνης, C. Leh- mannus in thesi addita libello, quem de Hesiodi carminibus

83쪽

HESIODUS. 65 deperditis scripsit, se defensurum professus erat, Hesiodi autem novissimi editores repudiarunt, vereor ne nimis Obsequiosi uigellio diduci hoc nomen in tres syllabas potuisse neganti Displicet ero πληγεντος, quum modo PraeceSSerit p. 23 κεραυνωθέντος. Quare nescio an initium strophae uerit, quo Versus 865 ducit:

φλοξ δε κεραυνωθεντο απέσσυτο τοῖο ανακτος,

ουρεος ἐν βήσσησι δαμαζομένου πυρι κηλέω, tum autem pro πληγέντος aliquod adverbium, ut ἐσσυμνιος,

posuerit poeta. Sed haec amplificavit alius, qui post στενάχιζε δὲ γαῖα πελωρη . 858 subiecit versus 86 -867 qui quidem

si posuit etiam versum 866. non videtur apte ἐν χθονὶ δέηdixiSSB. Pergo in enumerandis strophis CXXIX. 869-874, in qua eadem res bis dicta redundantem versum tolli iubet, ita ut aut deleto versu 872. quem non habet codex Emm. Scribatur, δ' ἄλλαι πίπτουσαι, aut αἱ δ' ἄλλαι μὰψ αυραι ἐνηεροειδώ ποντω coniungantur, omissis intermediis CXXX. 875-880 eodem auxilio indigens, ut aut totus versus 876 aut eius prior par cum parte posteriore praecedentis Versus rocidatur. XXXI. 88 -885. ubi scribendum o δε τοῖσιμά ευ διεδάσσατο τιμάς. on mirabor, Si qui proximos quindecim Versus, qui per se nihil suspecti habent, repugnare stropharum distinctioni contendat. Et tamen, si vel hoc, quod illi Versus numero quindecim Sunt, tre Strophas indicare videtur, concedendum erit, Si haec V. 889. δολω φρένας ξαπατήσας ἐμυλίοισι λογοισιν, istic sublata insta ponantur . 899.ὰλ ἄρα μιν πιυς προσθε δολω φρένας ἐξαπατήσας

αἱμυλίοισι λογοισιν, τὶν εγκάτθετο νηδυν,

non modo tres iustas strophas prodire, sed etiam verba illa aptius hic quam supra videri collocata esse. Accedit aliud argumentum eo, quod Galenus, qui ex Chrysippo versus 886-89 affert, de quo dixit uigellius p. 498 versu 890 subiicit versum 900 ut videri possint scribae errore omissi esse versus 894 899. Ita contractis in unum Versibus 889. 890 insertisque verbis illinc sublatis versui 899. hae strophae

apparebunt CXXXII. 880 89 . XXXIII. 892 - 896. XXIV. 89 -900. Quae post hanc est stropha CXXXV.

904-903. eius pro quarto et quinto Versu, qui perierunt,

ΗΕ . P. VIII. E

84쪽

66 HESIODUS. substituti sunt ex alia recensione tres Versus de ParciS, quae supra V. 247. ab antiquo poeta Noctis filiae dictae erant. CXXXVI. 90 -944. Quum usque ad hunc locum omnia

videantur strophis quinorum Verauum enarrata SSO, P mirum est, quod iam ex continuas Stropha ex tribus versia p. sibus lactas habemus. At in Secunda certe harum Stropharum, quae de Musis est, si omisso versu 17. nomina earum ex V. 7. m. inSeruntur, quae ne potuerunt quidem recte ab se, quinque Versus implebuntur. Ii autem quae prae

cedunt addendi post v 944 videntur versus 38 939. hoc initio τω δ' - Ἀτλαντὰ Ναίη . Non enim apto loco posita est inter ignobiliores deos commemoratio ercurii.

Ita recisis deinde duobus non necessariis Versibus Stro

phae constituentur hae CXXXVII. 942-944. 938. 39. CXXXVIII. 15. 946. 77-79. XXXIX. 18. 20. 24 923. XL. 92ι. ubi necessario cum Mutetellio et Lenuepio γείνα Ἀθήνην scribendum est 926-929. XLI. 930

937. quos octo versus in libri Soetbeeriani censura sic in quinque cogendos videri dixi: ἐκ δ' 'Ampιτρίτης καὶ ἐρι-που ' νοσιγαίου Τρίτων τρυβίης γένετο μεγας αυτ vi . ρινοτορ ' Κυθερεια Φόβον καὶ Αεῖμον δει-εν,

δεινους, ι ἀνδρῶν πυκινὰς κλονεουσι φάλαγγας, Ἀρμονίην ν ῆν Κάδμος περε μος θ - ἄκοιτιν.

953. 56. 957. Nam qui inter hos medii sunt versus 95 . 956 eo magis videntur inini polatoris esse, quod ne colorem quidem antiquum habent. XLV. 958-962. XLVI. 963. 965-968. XLVII. 969. 70 972-974. Nam versus

9 4 ex Odysseae V 427. unde eiu prior par Sumpta, Con fictus est. XLVIII. 975-978 in qua post v 975 excidisse videtur versus, quo pater Harmoniae ar memoratu erat. CXLIX. 979-983. Hanc stropham etsi non ut antiquam defendam, tamen non assentior critici qui eam propterea ab hoc carmine alienam iudicarunt, quod Chrysaor non fuerit homo mortalis. Quis vero eum immortalibus adnumeravit' Quod autem scripsit Oetti ininus, ineptum esse etiam σται λιβροτων καρτιστον πάντων, quum GerSOneu non minus

fuerit deus quam Typhoeus, id me laim non intelligoris, siquidem iste deus Geryoneus his ipsis versibus dicitur into

85쪽

HESIODUS. 67 sectus esse. CL. 984-994. quam stropham ad Octo versus ab interpolatore auctam sic ad iustum numerum redigi incensura Metbeerii dixi, si post primos duo versus scribatur:

est ersu non optimUS, Τηλεγονον τε δεικτε διὰ χρυσέην Ἀφροδίτην. I sactus videtur, quod alia recensio praecedentem verSum sic scriptum haberet ' Ἀγριον δε ατινον,μυμ ονα Τηλεγονόν τε.Denique strophae CLVI. 4048- 024. quae ultima est, Versus videtur se, quo similiter ut v 967. scriptum est, finita fuerit: -σαι δὴ θνηταὶ δ - αρσενος εμπεσον --.Sequebatur ergo enumerati mortalium seminarum, quae ex

diis prolem edidissent. Quod si quae a V. 963. scripta habemus, ab alio poeta addita sunt heogoniae, quae est Guil. Marcischessest non improbabilis coniectura, videtur hic quoque poeta et cognitam habuisse et secutus esse strophicam carminis compositionΘm. I 2

86쪽

. Carmina Pindari eme atque Isthmia, quae neque a codicibus neque a scholiis tantum quantum Olympia et Pythia praesidii habent, haud paullo illis corruptiora sunt. Accedit

quod quaedam a grammaticis metri maxime caussa videntur mutata esse quo proclivior etiam recentioribus criticis via ad errorem est, plus sibi licentiae sumpsisse Pindarum putantibus, quam per seVeritatem lyricae poesis conceSSum erat. Τania enim diligentia perpoliti sunt numeri Pindarici, ut commutationes duarum brevium syllabarum cum una longa sere in sola nomina propria cadant, rarissimaeque sint in aliis vocabulis, veluti in quinto carmine Pythio Ea obse vatione admonitus quum mihi videar Versus quosdam sexti Nemeorum carminis rectius quam adhuc lacium est constituere posse, totum carmen sic, ut scribendum Videtur, ponam, quoniam et Verba quaedam eXciderunt, nec Versus

ubique recte distincti sunt, et quibusdam in locis ne sententia quidem vitio Vacua est. Scriptum est illud carmen in Alci midam Aeginetam, qui puer lucta in ludis emeis vicerat. Erat is ex gente Bassidarum, multis clara victoriis. Memorat Pindarus Hagesimachi quattuor filios, quorum tres minores in sacris certaminibus vicerint maximi natu, Soclidae, qui non videtur certasse, filius sui Praxidamus, primus ex Aeginetis Olympiae victor, idemque quinquies in Isthmiis, ter in ' Edita est a. 48ιι.

87쪽

PINDARUS. 69Nemeis coronatus Is filium habuit nulla nobilitatum victoria, quem scholiastes Τ onem vocat qui tamen quum de huius filio addat hoc τουτον -- Ἀλκιμέδαν αναγράφεσθαί φησιν 'Ἀσκληπιάδης ντὶ θινήτου υτως ' λκιριίδας λωνος μῆς, suspicari licet diversum a nepote Praxidamantis fuisse Cretensem illum Τheonis filium Alcimidam, ita ut Aeginetae pater quod nomen habuerit incertum videatur. Qui praeter hos a Pindaro commemorati sunt, Callias et Creontidas, de iis nihil compertum fuisse scholiastis eo apparet, quod haec uniu nomina esse putarunt, Calliam rati Creontis filium dici. Utrumque ex assidis suisse ipsa Pindari verba indicant. puerum Polytimidam scholiastae samiliarem Alcimidae esse Volunt, quae confessio est nescientium raterne an aliquis propinquus fuerit. Accedit his Melesiae mentio, clari apud p. Aeginetas luctae magistri, laudati etiam Olymp. VIII. et

Nem. IV. qui ho quoque pueros exercuerat. His rebus ita usus est Pindarus, ut diceret communem quidem esse hominum et deorum originem, Sed eo discrimine, ut fragile sit hominum genus, caelestium autem eadem semper Vis et natura constet Verum tamen hominum, quamvis ad incertam Vitae metam properantium, aliquam cerni cum diis similiti dinem. Document esse Alcimidam nam ut agri alternis requiescant, Sic alternis vincendo inclaruiSSe gentem eius, quum ipse avum raridamantem aemulatus sit, hic autem suum avum Hagesimachum, quorum patres manserint i glorii. Nullam autem Graeciae gentem tot splendere victoriis; celebratas eas esse priorum temporum carminibus et SermonibuS, larga suppetente materia nam et Cassiam in Pythiis ei Creontidam in sthmiis et Nemeis vicisse, omninoque amplam laudis viam patere insulae per Aeacidas, e quibus Achilles omnonis caede amixerit Aethiopes. Sed haec quidem ab antiquis esse poetis cantata Se recentem Vic- 0riam dicere, quae per Alcimidam genti eius quinta et Vicesima obtigerit, non admissum quidem illum, ut ne Polytimidam quidem Olympiae, sed tamen paullo post in Nemeis Victorem per disciplinam Melesiae. Verba carminis haec sunt:

88쪽

ἄγχι καρποφοροι ἀρουραισιν, αι τ μειβομεναι ' τοκα μεν ων βίον ἀνδράσιν επηετανιν εὐπεδίων δοσαν, p oκα δ' - ναπαυσάμεναι σθενος μαρφαν. ηλθε τοι Νεμεα εξ ερατων ἀεθλωνπαις ναγώνιος, ὁ ταυταν μεθεπων λοθεν αἱσαν νυν τε πεφαντ υκ ἄμορος ἀμφὶ Πάλα κυναγετας, 45 χνεσιν εν Πραξι δάμαντος εον ποδα νέμων - α. πατροπατορος μαιχμίου. κεῖνος γαρ υλυριπιονικος ων Αἰακίδαις

καὶ πεντάκις ἐσθμοῖ στεφανωσάμενος,20 εμεα δε τρεῖς, παυσε λάθαν

In libris est ἄντιν γραψε Haeserunt in metro iam Veteres grammatici, a quibus is additum videtur uult verisimilius est excidisse hic epitheton, ut V. 8. Itaque inserui συμφυτος. 0 Addidi ἐκ quod in ceteris libris omissum praebuit codex Augustanus. Videtur Pindarus antiquiorum exemplo ἐπηετανον quattuor Tllabis pronuntiari Voluisse, ut in Besiodi Op. 605. et Homeric hymno Mercurii V. 43. 4 Legebatur νυν πέφαντ υκ MOιρος. Cod. Aug. ἄμμορος.

Veram Scripturam νυν τε πεφαντ υκ αμορος, monstravit ed. B.

in quo νυν τε πεφαν est. De ista locutione dixi ad Sophoclis Aiacem V. 789. Plautus Rud. III. 3, 3. nunc id est, quum omnium copiarum atque opum aeui, praesidi, Multas nos tenet.

ωμορος, rarius quam ἄμμορος et ἄμοιρος osta apud Sophoclem Oed. R. 248. 6 Libri μαι/uου, forma insolita, sententia perinepta. Id scripsi ὁμαιχμέου, iisdem exercitationibus deditist. 8 sui ἐπιρροου ad supplendum versum. Quod oec ius coniecerat, ἐλαέας, aut quod 3Tserus, ἐνεγκων, cur non Sit admi tendum, ex iis quae initio dixi intelligetur. 20 Legebatur μειε δ δε τρις, quae Verba pro integro versu

habebantur, non refragantibus quidem reliqui epodis Veri tamen similius videbatur etiam quae Sequuntur Verba, παυσε λάθαν, huic versui esse adiungenda. Quare τρεῖς Scripsi, h. e. νέκας. in

89쪽

Ἀγησιμάχεν viέων γένετο, επεί- τρεῖς αεθλοφοροι προ απρον ἀρετάς ο . r.

ταμίαν στεφάνω μυχψ Ελλάδος ἁπάσας. ἔλπομαι μέγα εἰπών σκοπου ἄντα τυχεῖν, ω ὰπ τοξου ἱείς. ευθυν ἐπὶ τουτον, ἄγε, Μοῖσα, ουρον ἐπέων ε λέα. παροιχομνων γαρ ἀνέρων - φ30 οιδὰ καὶ λογοι τα καλά σφιν ἔρ ἐκομισαν, ἁντ si . Βασσίδαισαν - ου σπανίζει παλαίφατος γενεά, Hια ναυ-ολέοντες λαώμια, Πιερίδων ἀροταις δυνατοὶ ωρέχειν πολυν μνον γερωχωνεργ ιάτων νεκεν καὶ γαρ ἐν ἀγαθέα 35 χειρας μάντι δεθεὶς Πυθων κρατησεν - ταυτας αῖματι πατρας χρυσοπλοκάμου ποτε Καλλίας ἁδων νεσι Λατους, παρὰ Κασταλία τε χαρίτων H. β'.ἐσπέριος ο δ' puris' 23 Si Pindarus, ut vulgo legitur, ἐπεὶ οἱ τρεῖς scripsi ei, ultima in ἐπεὶ corriperetur. Quod in scholiis legitur, αρθρον ἐστιτο οἱ ἀντὶ του tii, corruptum videtur, scribique debuisso: υ καρθρον ἐστι το ι, ἀλλ' ἀντω μέα ἀντὶ του avrip. 28 Frustra coniecturis vexatus est hic versus, qui pariter atque

versus 58. Pro norma esse debebat, ad quam Omnium exitu Str pharum conformBretur.

30 Vulgatum ora ἀοιδοὶ καὶ λογιοι. Restitutum est λόγοι ex Od. Aug. Itaque etiam αοιδαὶ ex Pauwii emendatione scribendum fuit. 36 Libri σα ταυτας Iμα πατρας. Scholiastes ἀπὸ τῆς αυτῆς ων πατριδος, μοι τῆς Αἰγένης Νο recte hic Aegina commemoraretur, ubi potius gens Bassidarum nominanda erat. Atque alius scholiastes ἀπο τῆς αυτῆς συγγενεέας, καὶ πατρίδος ὁ Καλλιας Qui si πατρίδος legerunt, metro quidem satiSfactum erat. Sed quum gentem non soleat Pindarus ua ἱδ Vocare, tenendam iudicavi librorum scripturam, mutato tantum ἔρια in rματι, ut iam olim scribendum censui. Sic propter sanguinem illius gentis aeceptus Apollini Dianaeque dicitur Callias. Eodem in Versu χρυσαλακάτου librarii alicuius errore illatum, commutavi cum χρυσο- πλοκάμου. Sic in hymno Homeric Apollinis V 205. Λητά τε χρυσοπλό- ιος καὶ μητέετα Ζευς.

90쪽

ποντου τε γεφου ἀκάμαντος ἐν ἀμφικτιόνωνι ταυροφον Β τριετηρίδι Κρεοντι ντίμασε Ποσειδάνιον αν τεμενος' τανα τε νίν πον- λεοντος 42 Vulgo βοτάνα τε νιν ποθ' ὁ λέοντος νικάσαν πεφἀσκέοις Φλιουντος α ρογέοις ορεσιν. utarunt viri docti ἐρεχ

in πεφ oc sane ita scripsisse videtur grammaticus, qui hunc locum ita constituit ut metra cum prima epod congruerent. Non puto autem illum ἔσκια ορη montes intelligi Voluisse carentes umbra, sed umbrosOS, eodem errore, quo apud Hesychium est: σκιος λη, δασεῖα λη, quod ortum Videtur ex vitiata spriptura Homeri verborum Iliad. XV 273. ν λιβατος τετρη καὶ δάσκιος λ'. ulto magis quid mirum accidit in Rostii lexico, ubi ασπιος peri euphonicum pro δάσκιος dictum affertur ex Strabone XVII. p. 837. e Heliodoro IX, 22 quibus in locis gnomon Syenes meridie umbram non iaciens ασπιος Vocatur. Neque in Pindari versu scholiastae ἀσκέοις legerunt, in quorum adnotationibus haec habemus ῆτις εμέα εστιν αὐτοις συμφυτοις καὶ ἀρχαίοις του Φλιουντος ορεσιν. - δασκέοις δ η τοῖς δασκίοις δενδροις et παρα το φηλον τοις μενέστην σκιὰν ἀπεργάσασθαι δυναμενοις κεῖται δε ἡ μυε περὶ τα λι- άσια ορη, παράκειται δε καὶ πολις μώ-μος η Φλιους ἡ προτερον ραι ρεα καλουμενη νὴν καὶ μηρος ουτω φησιν. auS3nias II, 33, 3. εστ δε καὶ εν ῆ Φλιασέων ἀκροπολει κυ παρέσσων ἄλσος. raeterea refutatur illud ἀσκέοις etiam a codicibus Aug. Med. . ar A. in quibus est ρεφε δασκίοις. Ex his consequitur, a Pindaro scriptum fuisse QE- ΣΚΙΟΙΣ, . e. ηρεφε δασκίοις. Hoc si ita est, non posuit ille νικάσαντα, sed aut νικωντ', aut aliud quid. res habemus epodos, quarum nulla cum duabus alteris in his versibus plane congruit quod quum neque ex artis lege nec de more Pindari factum Sit, eaque caussa correctione opus esse videatur, quamnam harum Podorum pro no 3, ad quam re

liquae exigantur, capiendam censebimus Nulla vitii suspicio in primam, nulla in tertiam cadit, quamquam inter se, ut videtur non exaequatas. Poterat quidem in tertia scribi, Dε τοιμι κεν τάχος διαλμ α ως δελφῖνα vel παρ ελμινα Μελησιαν, ac suspicetur sertasse aliquis, librorum scripturam ex adnotatione interpretis ortam Sse, praesertim quum in scholiis scriptum sit: ἀκτὶ του ἴσοναν ει τοιμι καὶ τον Μελησέαν se ταχει δελφιν τῆ τε ἰσχροῖ καὶ τῆτέχ m. Sed non opus est tam audaci coniectura, quum prima et tertia epodus sine ulla mutatione sibi exaequari possint. Nam si Nεμ έc duabus syllabis pronuntiatur, ut em IV. 322. recte se habet δελφινι illo quo positum est loco, quia anceps est anacmSi mon syllaba. Neque ero pugnant inter se Σωκλεέδα et ισον εἴποιμιι, quia prima in Σωκλείδα, ut in nomine proprio recte duarum brevium vice iungitur Quod si haec ita se habent, sola media epodus