장음표시 사용
101쪽
PINDARUS. 83 nervos sententiae incideret. Hoc enim, si ita locutus esset Pindarus, diceret sol, quid obseurarus hebetas studia homi--- immissis enim induam mali Qui sic quaerit, immitti malum ut certum sumit, quaeritque tantummodo quidnam mali sit illud, quod eventurum sciat. Haec vero non timentis sormidantisque oratio est, sed quasi per uum importune curiosi. Quod Bergkius dedit, τί - θηκας, χανον πυνποταναν ἀνδράσι κα. σοφίαν, δον in σκοτους τρεπιον ἐσσυρονα, ἐλαυνειν τι νεωτερον , πάρος, praeter illa quae supra notavi, hanc praebet languidissimam sententiam sol,
quid debuilati hominum robur et sapientiam, in aliquid inso-
sirum Ureres Atque hic quoque non est metuenti Sermo, sed iam scientis imminere malum. Ego quidem omnino Vereor ut σκοτου τραπὸν dixerit Pindarus, quod nec per Serectius aut Venustius est, quam si Simpliciter ObScur3m iam p. 40 diceret, nec placet propter correptam in hiatu diphthongum. itaque Olim conieceram mίσκοτον Scribendum esse, quod receperunt Boeckhius et qui eum sequi consueverunt Dissenius et Donaldsonus, viderique possunt id confirmare codices Parisini, quorum alter ιοκοπτον, alter πέσκωπον praebent. Nam etsi hoc vocabulum non aliunde quam ex
plutarchi vita Aemilii Pauli c. 4 et ex Hesychio prolatum
video, apud quem quod est ἱ-ος, ἐπίσκοπος, recte mutari in επίσκιος, ἐπίσκοτος ostendit eadem interpretatione usus schoIiastos Sophoclis ad ed. Col. 4650. ad quem locum Hesychii adnotatio reserenda est, tamen nihil causSae est, cur abstinuisse ab ea voce credatur Pindarus. In Plutarchi quidem loco, in quo de lunae desectione Sermo est, repetitum
in codicibus την post illud vocabulum aliquid dubitationis
relinquit, an ille scripserit ἄχρι ου παρελθουσα τὴν ἐπισκωτοτμενην χωραν πάλιν seruψαφη προ τον ῆλιον Num Vero, si potuit Pindarus ἐπίσκοτον scribere, scripsisSe eum ita censebimus Neque aiam ne negem Mertum est enim deesse aliquid, quo haec ita cum iis quae praecedunt copulentur, ut neque absurdam neque ineptam nec languidam sententiam contineant. Itaque aut excidit aliquid, si ἐπίσκοτον Scripsit, ante hoc vocabulum, aut si nihil excidit, latet aliquid quod coniunctionem lacit in ἐπὶ particula. Quid restituendum sit, res ipsa indicat Sumam nunc ἐπισκοτον alindaro esse pr sectum. Ium scribendum erit et που ἐπίσκοτον τραπον Fil
102쪽
Prem ad cetera. Aperte vitiatum est, quod apud D Onysium legi O - ει- θοὰς is τε si, ἀπημονα ἐς ολβον τινα τρα- μνους, -- πια, ατ α νον τερας. lim sic Scripseram ἀλλά σε πρὼς λώς--οις θοαi ικετευε απήμον ἐς ολβον τραποιο Θήβαις, εο πυτνια, πάγκοινον τερας. Receperunt Boeo ius, Dissmus, reris, Donaldsonus. Nunc vero non probo τράποι activa potestate dictum. Ber ius scripsit: ἀλλά σε προ λος -οις θοαις ἐπιτευω, πημον ἐς δεβον - ποιτο Θηβαις, ω πο-- πάγκοινον τερος Schneidewinus: αλλὰ ἡ προς διὰς -ους p. 34 ζαθεας αετεν ἀπήριον ἐς ολβον τινὰ τραποις Θήβαις, ποτνια, πάγκοινον τέρας. Non dixit quo modo haec vellet intelligi, utrum ut e mi, an ut radius dictus sit πάνιοινον τέρας. t neque equi nec radius recte ita vocantur, quia non ipsi πάγκοινον τερας sunt, sed eorum Obscuratio Omninoque non potest credi tam ambigue obscureque inutum
esse Pindarum. Ζαθως posuit, quia in odicibus Parisinis est αθοῶς et αθοάς. quos Solis ζαθέας diei potuisse non magis quisquam dubi tabit, quam potuisse θοὰς dici, ut in Phoenissim
Cur vero Pindarus, ubi malum arceri cupit, divinos, et minpotius celeres appellet Non dico hoc ut defendam δούς,
neque ut non utendum fuisse scriptura illorum codicum c tendam. Immo poterat ea uti, sed ut servata notione celo latis scriberet θοάωά. Eo simul omnia lucem ac pissent, redditis utrique accusativo verbis a quibus regerentur. Pra terea illud quoque vereor ne non recte dixerit, non sui Bidoneam caussam cur τινὰ deleretur. Quum enim ψον universe elicitarem vel opes intelligamus, vix videtin regindici ολβος τις. mam quod apud Pindarum est Pyth. XII. M.
103쪽
HNDARUS. 85M δέ τις astu se ἀνορι-οι πιν, ἄνευ καμάτου ου φαίνεται, id misi osso οὐτις λβος ἄνευ πιαμ μου, eadem Sontentia, quae ita hoc paullo aliter, ni lassor, scribendo versu est:
5, ολβος ἐξ - τίς ἐστι πραγματων 3 Qui versu eximendus est ex fragmento Euripidis apud Si basum LI. 1. Quod si dixisset indarus στήμον ἐς ὁλβον τινά, plus quam is est petivisset. am ubi quis se solicompraedicare debet si malum effugiat, immodest hominis est precari ut sibi aliqua licitas portendatur. Oti mulio rectius
omiSSO τινα raret, ut in kimi maneret Τhebanis praesens solicitas. Nam etsi id videri potest eodona redire ac si avertiabis malum dicatur, tamen nunc libΘratio a periculo potiuS, quam quod ea liberatione offectum iretur optari debebat. Hoc enim sic demum recte commemoraretur, si antea dictum
esset aliquid de praesente Thebarum elicitate. Atqui non videtur dubitari posse, quin hoc fragmentum sit initium a minis. Quod i inhino vix apta mi elicitatis montio, hoc
ipsum vocabulum mihi suspectum est, ut veri similius oredam, scriptum a Pindaro suisse πημον ἐς ἱμόν τινα τρα-
In iis quae sequuntur iam nemo dubitat quin a me πολεμου δ' ει σῶμα φέρεις et a Maligero διερον recte resti 'tutum fuerit. De metro si constaret, diiudicari posset, ἀνὰ
larendum esset. De postremis antem fragmenti verbis dissensio est, quum apud Dionysium legatur Oλοφυ .... πάντευν p. 32-πει--μχι. chneidem ολοφυρεσθαι verbi aliquam sormam positam fuisse putabat, quod Plutarchus, quum Pi darum alios νε poetas des icti me solis λοφυρομένους commemoravit, ud hunc lucum rei exisse videretur. Itaque seisius eum eoque, excepto Sehnoidewino, ceteri Soria erunt: ὀλο- μώων πάντων μέτα πώσο ι, in quo πάντων μέτα a m acceptum est, non tiam λοφυρομένων, ut Schneidominu rettulit. Hic quidem quum cognovisso in codios Parii 45. legi ολων .... dis τι πάντων ρεετα- πείσομαι, lacunae Signum inter ὀλοφυρομένων et πάντων
est; illa autem, da προμένων πάντων μέτα --O3-ι, Pindaro.
104쪽
86 PIΝBARUS. Huius generosus animus ita sentiebat: ὀλοφυρομα ουδεν, οτι παντων suis πείσομαι. Prois τι nescio an scribendum
sit οπερ, quod aptius est atque haud raro haec pronomina inter se commutata inveniuntur. Itaque fragmentum hoc, si quid in his quae conieci probabile est, hanc sere sormam videtur habuisse:
ἀκτις ἀελίου τι πολυσκοπε, μηδομενα ποτ ῶ δματειρομμάτων, ἄστρον περτατον ἐν ἁμερα κλεπτομνον ποῖάεθηκας ἀμάχανον ἰσχυν ποτανον ἁνδρασι καὶ σαφανείας οδον si που ἐπίσκοτον ἀτραπον εσσυμένα ἐλαυνεις τι νεώτερον si πάρος 3ἀλλά σε προ λο ῖππους θοάσαι ἐσωτευωὰπημον ἐς Οιμον τινα τραποις Θηβαις,
πολεμου δ' εἰ σῶμ φερεις τινος η καρπου φθισιν, i ποντου κενεωσιν ἁμ πεδον, si παγετον χθονος, η νοτιον θερος
Fortasse olim invento bono codice quid horum recte, quid secus constitutum sit patebit. Ego id agebam, ut Oste derem etiam in fragmento, cuius et integra et in universum p. 33 aperta Sententia esset, multa esse, de quibus cogitandum esset, si quis emendationem sacere vellet. Ex quo aestimari potest, quanto dissicilius et periculosius sit de eiusmodi fra mentis recte iudicare, quae nec quo spectent nec qui co tineant satis liquet. His multos nunc illici video iuvenes, ut patente amplissimo ad coniectandum campo periculum faciant artis criticae priusquam ad eam rem instructi roboratique sint. Id vero pessimi exempli est, corrumpitque etiam praeclaram indolem spe lacile adipiscendae laureae. Nam vix ullo scriptore toto perlecto, nedum saepius lectitato, scientes quid quis aut quo modo eloquatur, quidquid in mentem Venit arripiunt, eoque adsuescunt caecae cuidam tem ritati, cui quum moderandae frenum non habeant, prael xunt salsam speciem doctrinae, quum ex Hesychi aliisque
105쪽
ΡΙΝDARUS. 8 grammaticis rara et inusitata verba, Singularesque formas Verborum conquirunt, quibus adhibendis dum se eximium quid egisse opinantur, consutos ex diversicoloribus pannis ceniones in medium proserunt. Hoc modo quum in alia multa, tum maxime in Aeolicae poesis reliquias, in quibus nihil non licitum putatur, saevitum est. Sed in his, quia ista reliquiae numero paucae sunt, nec tales, ut ex iis plenam et persectam illius poesis imaginem mente concipere poSSimuS, difficilius ista perversitas consulari potest. Illis ver Script ribus, quorum ingenia et sermonem OVimus, quum manum admoVent, statim et Originem suam et naturam prodit illa artis criticae ratio. Exempla si promam ex libello, quem ipsius scriptoris comitate acceptum prae manibus habeo, videar sortasse ingratus esse verum in litteris veritatem, non gratiam regnare oportet. Scripsit H. L. Mrens dissertationem de cras et aphaeresi, in qua quum multa acute et subtiliter animadVersa sint, video tamen esse etiam, quae id ipsum quod dicebam confirment. Ut quod p. 44. ιιἄλλα ex μα ἀλλα conflatum esse Voluit: nam ne inauditam elisionem vocalis in ista Voce commemorem, quam quidem invenisse quidam
in Theocriteis V. 1. XXVI. 34 sibi visi sunt, quis umquam nudum iu non addito per quod iuraret dicere ausus est' aut quum p. 4 . quod casus bisyllabi trisyllab0 dicere volebat numquam ne apud Aeoles quidem diaeresin paterentur, in Anacreontis fragment 46. ubi est κωμάζων τῆ φίλη παῖσἈβρῆ, scribendum censuit πεδι βρῆ nam πεδίον esse inferiorem partem pedis teste Polluce II. 497. quam hic eo aptius pro tot pede nominari potuisse, quod in illa potissimum elegantia pedis pectetur. Unde Vero OnStat, neque Ionicos neque Aeolico poeta umquam παλδος, πάίδι dixisse, quum propemodum omnis illa poesis interierit Asolii autem omnino diaeresin diphthongorum amaverint Πεδί- ην p. 4 autem puellam medicis quidem et sutoribus dictam esSe r dam, non poetis, qui terete suras potius laudaturi erunt, quam illa με λη τὰ νεο προ των δακτυλιον, ἐν ρος η πολυο- στεον, ἐξ στῶν καὶ νευρων συγκείμενον. Qua explicatione simul evidentissime refutatur, quod Ahrens voluit, Aeschyli πεδιοπλόκτυπος Significare pedis ungula pulsantem. Quis enim vel homo vel equus ea parte pedis, quae Olum non attingit, campum pulset ' Sed mittam haec, et, quoniam de
106쪽
88 ΝDARUS. Pindar disputavi, iis potius utar, qude tu huius poetae scriptis mutari voluit Atque illud quidem, quod p. 38. in
Pyth. I. 409. Scripsit, υτο δ' Λρων λος--εοτω πιλοι, etsi linguae legibus non repugnati, tamen Smientiae non O venit. Nam aegrotantem ad bellum prosectum eine Hieronem, ut olim Philoctotam, iam dictum orat istud nunc erat dicendum, sicut Philoctetes liberatus morbo esset, in Hieroni quoque restitutum iri valetudinem. Itaque si Iήρων seribere vellet, rectius sic scripsisset: - δ. δέρων, - ορνω- Ἀ
P. 4 in scolio, quod Pindarus in Theoxenum scriptiit, illud leVe St, quod αατiνας προςωπον praelatum est metri cauatia meliori scripturae, quae in altero Athenaei lac Servata est, ακτινα οσσων. Id recipiendum erat, μοχθιζει in antistrophico Versu in μοχθει mutato. Graviora haec sunt. Quuin i darus eum, qui Theoxenum adspicien non incalesceret, contemptum a Venere aut pecuniae quaerendae operam daru aut servire mulieribus dicat, hoc ultimum his verbis signia ficatum est: γυναικείω θρασει νυχαν φορῶιται -- ὀδὰν θεραπευων. Berotus, ut aliquid abstrusi ex Hosychio et Suida locum inveniret, νυχαν in νηχραν mutaverat, quod non erat facturus, Si prius quaesivisset an falsum e et ψυχαγ νορειται Ahrens, φηναν idoneo Se u carere ratus, αἰσχρὰν posuit. Quid vero Turpemne esse dixerit amorem mulierum Pindarus' Immo nihil aliud nec dixit nec potuit dicere, quam lavem esse prae amore pulcri adolescentis. Cui amori quum se deditum esse dicit verbis quorum prima apud Athenaeum sic scripta sunt: ἁλὰ θω ' ματι τας . . πηρος sis, rens, recepta in proximis egregia Beroi emendatione posuit αλ ἐγω δέ τί γ iσας νηρος - δαχθεὶς ἔ- μελεο- σῶν τακοριαι, - ἄν iri παίδων νεογυιον ἐς ψών, ἐν δ αρακαὶ, γενέω δε- τον ἄγεν κω λαρις io ' γσιλάου. Ut mittam ia τι tribus syllabis pronuntiandum, quod inauditum est, haud sacile puto quemquam horum e borum sententiam sine interprete esse intellecturum ' --πό -iσας interpretatur inmiι δ est 3 oris, παρα κωρον, p. is quo ad primi versu verba r piciatur, χρῆν μῶν κατο κωρον ἐρώτων δρέπεσθαι συν -κίμ. Hoc plane fieri nequit. Deinde quum nemo non sit necessario ἐν δ αρα καὶ ε δω coniuncturus, ἐν δ καὶ separatum a Τενέα significare vult rum
107쪽
PlNDARLS. 89 vero, nihil cistrans μοι porticulam. quoque nullo modo fieri pοissi. Devique τον ἀγεν intelligi iubet νε- M-u, Putans μοι iam κακῶς in νος male educatum significat, αν- etiam per se educandi signiscatum habere. Ne hoc quid ineri potesι Apud Athenaeum est μιήλ- --εν, Quum in iis, quae praecedunt, Venerem nominasset Pindarus, in promptu eras, videre τας, quod ad δ' superseriptum suerat, ab imperito librario in alienum locum illatum Me poeianique de Venere dixisse ταςδ'--. Itaque haec Sic scribenda
ιραν ρολισσαν, τάκομαι υτ αν δω παίδων νεογυιον ἐς
Scriptum esset: Περσευς ποτε τρίτον ἄνυσσεν in γνηταν
μερος εἰναλία Σερίφω λαοῖοί τε μοῖραν γων, p. 19. quae veri, post φρος Scripta Sunt, ea a praece nubus separata, continuata autem cum equintibus, sic scribi voluit: εἰναλία τε Σερίφω λαος ἷ μοιραν ἄγωνητοι τότε θεσπέσιον Φορκοιο μαυρωσεν γένος λυγρον φερανον Πολυδέκτα κε. Haec ver non modo Pindarica, sed ne Graeca quidem sunt.
Primum enim quid sibi vult istud ῆτοι in media sementia'
Nimirum id sic positum esse ait v. 29. ἐκ δὲ τ υτασει νινήτοι σάρορον, Di quo Sensu Schneide inus iris scripserit non satis perspici. At id recte factum esse, et potius ητοι Sensu carere apertissimum eSt, poteratque non perspicientem docere scholiastes Deinde vero quid obsecro est i ' nisi pretatur sententiam sic: Seripho sumam oris invii et Polydecis ultus est Non satis erat scire ι pronome Se tertiae personae, sed sciendum erat etiam quale pronomen
esset et qui esset eius usus. Atqui id duo quos asser ab Im Behkero emendati loci Platonis, quibus tertium ab Ruckerto indicatum in X. de rep. p. 617. . addere poterat, et Vel Sophoclis licet corruptissimus Versus, ecquo prima istius pronominis notitia accepta est, monstrare debebant, qui Ve sus imperitius etiam, quam ab aliis, ab L A. Hariungo in eo
108쪽
s UNDARUS. libro quem de casibus scripsit p. 45 est tentatus Graecep. 6 Scire non est multa aut rara vocabula memoria tenere, sed scire quae Verba et quo modo inter se coniuncta aliquid praebeant quod homo Graecus et cogitare et dictum intelligere potuerit; neque emendare est mutare et noVare, Sed ponere quod aut aperte verum sit, aut OSSit Verum esse. Alioquin in littoris item, ut in re publica fieri videmus, vando non corriguntur vitiosa, sed sanorum quoque ruinam trahentia etiam vitiosiora fiunt.
p. 38 Maximam profecto quum fortunae gratiam haberi oportet, quae nobis inopinato eximios versus Pindari obtulit, tum tibi, Schneidewine, qui eos versus tam docte atque erudite et interpretatus es et emendasti, ut perpauca reliqueris, de p. sas quibus dubitari posse Videatur. Ego quidem quo maiore cum gaudio versus illos excepi, e libentius seci quod rogasti, ut ad te perscriberem, si quid haberem quo illi etiam magis
expolirentur. Sunt illa quidem et pauca et parVa, nam pleraque et potissima a te Occupata sunt, Sed tamen aliqua. Apertum est, carmen illud ad harmoniam Doricam suisse compOSitum, cuiu quum Sati certae numerorum lege Sint, est ea res opportuna quidem ad inveniendam Veram crimturam, Sed eadem tamen etiam incommoda propter simili tudinem membrorum, ita ut difficile sit deprehendere rationem antistrophicam. Id tu scite declinasti, ut nulla opus essQt earundem partium repetitione. Ipsos autem numero est ubi videaris haut satis ad Dorici carminis everitatem exegiSse. Deinde video te admisisse, quae Ionicorum poetarum, non Pindari sunt, καλὴν prima longa et ζωον. Illa autem quae Secundo Versu OSutSti, ριη φυτων ἀναισθητων μηδέ ωγραῶν
Horo , e quod θηρῶν pro θηριων scripsisti, ipse latebore non ad poetica dictionis dignitatem attolli. Illa scriptor iste, Philolog. I s 8. 6 p. 58 sq.
109쪽
PINDARUS. s qui Pindaro auctore utebatur, de suo addidit, quo hominis
naturam ceteris rebus creatis praestare ostenderet. Adeo et sententia et Verba et ordo verborum vulgarem Sermonem
produnt. In iis vero quae genuina Pindari Verba sunt, quam is docte de Parrhasiae conditore Pelasgo exposueris, tamen Parctasiam istam non aegre feres tibi eripi, si cogitaveris, quod scriptum est ηραρτίας nihil aliud esse quam a 'Pαρίας, pertinereque ad Diaulum. Stephanus Bygantius 'Pάριον πεδίον ἐν 'Eλευσινι, καὶ 'Pαρέα γῆ, καὶ 'Pαριὰς et Ἀημητηρ. De spiritu leni, quo hoc nomen scribendum est, Gottiingius noster calidius, ut solet, iudicavit ad heodosium p. 233, apud quem πιδαν p. 27 22 scribere debebat. Praeter Sch
li tam Dionysii liracis in Aheri ned. p. 93, 3 qui
Aeolensibus istam pronuntiationem tribuit, ceteri quos sciam grammatici non discernunt in huius nominis usu dialectos, pariterque et Aeolica quae asserunt ράρος, ἄριον, et campum Barium quaeque ibi colebatur Rariam Cererem leni spiritu pronuntiatam tradunt, Herodianus περὶ μονηρους ὼέξεως p. 35 6. micon περὶ πνευμάτων p. 232. Arcadius
p. 200, 22 Etymologicum M. p. 702, 37. scholiastes Homeri ad Iliad. I. 53. maximeque is, cuius adnotationem Gaissordius in appendice Choerobosci edidit p. 905, 3. Itaque etiam 'Pαρος, pater Triptolemi apud Pausaniam I. 44, 3 et Hesychium, qui H apud Photium dictus est, ita scribendus erit, etsi librarii ubique asperum spiritum apposuerunt. Etiam illud facile concedes, non satis venuste coniungi 'Iάρβαντα φαντι. Nomen viri, quod tibi seliciter suppeditavit Virgilius, ut valde probabiliter restitutum accipio, sed ut addendum sit aliquod epitheton, quod etiam in Gigantibus aciendum
duxi, utroque loco et numerorum caussa, et quod neque Ia bas nec Gigantes nudo nomine a Pindaro commemorati vide bantur. In ceteris satis erat ordinem verborum quibusdam in locis mutare Voculasque adiicere, quas scriptor iste a quo p. 43. haec Pindarica numeris soluta accepimus, mittenda putasset. Dubitabam etiam an οργιασμους dixisset Pindarus, etsi οργιάζειν apud Euripidem est. Itaque quum metrum videretur οργίων poscere, hoc posui. Vide igitur an tibi pro betur has ratio, qua hoc versus scriptos suisse veri simile puto. Nam in huiusmodi caussa non licet longius progredi, quam ut afferatur quod possit verum esse. Tertium trO
110쪽
a PlNDARYS.ψ-um Vorsum, quouium ambiguum videri eius motrimpotest, exarilaus opitritis et oretico compositum putato lilud scis, si quoβdam longiores umeros in plures Versus divisi, non eristimarem finiri numeriam in mediis vocabulis, sodp mulisse hanc Hrsus describendi ratioum, quod et adscripturam et ad recitationem sucilior es commodior ess videbatur. Ita habeso, Sobneide tuo, quae mihi, postquain tu praeclare viam monstrasii, probabilia visa sunt. Nunc e smutandum nobis Boecinii iudicium est, peritissimi harum quoque rerum arbitri, quem sine dubio hi versus eius poetae, de quo ille unus omnium maxime meritus est, advortent iis ut aliquid operae impendat. Interea tu haec, ut ab an ogratiim tibi sacere cupienti, benevole, ut Soles Molpe Vale.
D Lipsiae d. XXV. m. Iulii a MDCCCXLVI.
p. Vl ' ausata gus. 9. in Dum relego quaeras inVentis nups versibus Pindari in tertio lasciculo scripsi, ideo me in versu non antistrophae Verbum omi-M.se, quo is Versus pede uno brevior est, quam strophicus Scribere voluero da εἴτε Παλλάνα Φλεγραῖον νοε Ἀλκυονῆ. Quae Th. Berghius in diurnis antiquariis sol. s. huius anni 384 Isoripsit, legi. Credo eunt, si Pindarum saepius quam adhuc secisse videtur legerit, aliter de arte eius et compositione stropharum iudicaturum.